[RPG] Geen weg meer terug 13. - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.
11 & 12 komen vast nog x'D

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Cumberbatch schreef:
Ik weet 't, maar ik ga morgen of vanavond eerst op Odile reageren c:

'Altijd,' glimlachte hij lief terwijl hij zijn handen om haar fijne taille krulde en haar teder tegen zich aan trok. Opnieuw lieten de woorden hem in de steek, maar in de plaats daarvan plantte hij zachte, troostende zoentjes op haar hoofd, die weinig passie uitstraalden, maar haar hopelijk een beetje moed in zouden kunnen praten. Zacht streelde hij haar haren en haar wangen en wilde net een zacht zoentje op haar lippen duwen, toen de deur opnieuw openvloog en de jongen voor hun voeten neergegooid werd. Lewis liet Odile meteen los en voelde de woede als een gif door zijn lichaam scheren. Het koste al zijn zelfcontrole om niet uit te barsten tegen Quinten, die blijkbaar zo achterlijk was geweest om opnieuw opgepakt te worden. Hoewel hij er in slaagde om die boosheid voor het grootste deel in wendig te houden, kon hij de misprijzing toch neit uit zijn stem bannen toen hij zich uit Odiles armen loswerkte en aan de jongen vroeg hoe het kwam dat hij opgepakt was. Direct daarna spoelde hij de woorden weg met de vodka die Odile eerder had uitgegoten en vervolgde direct met een tweede vraag. 'Waar is je meisje?'

Frankly my dear, I don't give a damn.

-Quint-
Ik stond op en hoorde dat Lewis een vraag stelde. 'Jaja ik weet het, ik ben gek of gestoord of wat je ook wilt zeggen. ow en even andwoord op je vraag hoe ik weer opgepakt ben, nou ik was eventjes en deze oh zo geweldige flat aan het rondsnuffelen, en toen ik uit de keuken liep botste ik tegen een of andere gast aan die me weer hierheen bracht, net geluk gehad dat dat niet eerder is gebeur.' zeg ik terwijl ik mijn tas van mijn rug pak en eens naar het mes kijk dat ik mee heb weten te nemen. Het is een stevig mes waarmee ik denk dat we de deur wel open krijgen. opnieuw stelde lewis een vraag, dit keer vroeg hij waar Aimee was. 'Nou ze is op weg naar de vrijheid, en ik heb Dewi ook die richting gewezen toen ik haar onderweg tegenkwam. Weet je toevallig ook hoe je een slot met een mes open krijgt?' vraag ik nieuwsgierig, ik zie het nog wel voor me dat hij dat kan.

Guys, mijn post komt later, moet nu richting de bieb voor die fucking schoolverslagen. Als ik die niet tegen maandag aan de kant heb gewerkt, gaat me dat een flink probleem opleveren, namelijk een geheid einde aan de herkansingsloze proefwerkweek ;o

No growth of the heart is ever a waste

Odile - Goede vampier.

Er vliegt een niet te controleren rilling door me heen als ik Lewis' handen om mijn taille voel. Ik kijk hem aan en ik besef me meer dan goed dat dit één van onze laatste avonden is. Het doet me zeer, elke keer als ik eraan denk. Telkens wanneer ik hem vasthou en weet dat de klok tikt. Ik word er gek van. Mijn arm glijdt langs zijn rug om zijn middel heen.
'Waar is Savoy heen?' vraag ik dan ineens. Mijn ogen spieden de kamer door. Het leek hier al zo leeg. Hebben ze hem de sportzaal in gemieterd, om die vampier waartegen hij vecht ook daadwerkelijk wat uitdaging te geven? Johannes.. dat is geen bekende naam. Hij moet een nieuw clanlid zijn. Als hij zo sterk is als Zachar en co kan Savoy zich voorbereiden op een fikse nederlaag. Waarschijnlijk weet hij dat het daar toch wel van komt. Tenzij hij zijn manipulatieve eigenschappen zal gebruiken om die vampier uit de ring te lullen. 't Zal me benieuwen.
Ineens wordt de deur opengesmeten en wordt een jongen de kelder in gegooid. Het kost me een seconde om uit te vissen wie hij is. 'Quinten?' zeg ik verbaasd hardop. Lewis komt overeind en bevrijdt zich uit mijn omhelzing. Ik zie de spanning, nee, de woede op zijn gezicht. Het scheelt weinig of hij vliegt het mensenjong aan.
'Je mag van geluk spreken dat je nog leeft,' zeg ik, ook niet in staat mijn boosheid te verbergen over zijn streek. Die gast speelt met zijn leven! Is hij nu echt suïcidaal? 'Waar is je meisje?' vraagt Lewis dan. Ik knipper een paar keer verbaasd met mijn ogen als ik me Aimeé voor de geest haal. Ja. Waar is zijn meisje eigenlijk? Is ze dood? Ik huiver licht bij de gedachte.
'Ja ja, ik weet het. Ik ben gek of gestoord, of wat je ook wil zeggen.' De volgende zinnen komen met het grootste gemak zijn mond uit en langzaam begint een lichtje te branden. Het is zijn plan. Altijd al geweest. Hij laat een mes zien. Zijn ze nu werkelijk zo onvoorzichtig geworden? Hebben ze Quinten hierin gegooid zonder dat ze hem hebben gefouilleerd? Wat een idioten! Het was duidelijk Zachar niet geweest die hem hierin heeft gegooid. Niet te geloven.

No growth of the heart is ever a waste

Een tel lang staarde Lewis de jongen wezenloos aan. You have got to be kidding me, dacht hij, nog steeds boos. Ging hij nu ook de held uithangen? Wat was er mis met gewoon voor je leven redden, in de hoop dat die bloodsuckers je niet te pakken krijgen. 'Weet je toevallig ook hoe je een slot met een mes open krijgt?' Lichtelijk geërgerd likte hij langs zijn lippen en haalde zijn schouders op. 'Hangt er vanaf wat voor slot. Al denk ik niet dat je met zo'n mes uit een beveiligd fort als dit zal kunnen ontsnappen,' snoof hij bitter. 'Voel je vrij om het te proberen, maar die deur is beveiligd met meer dan drie ijzeren pinnen die zich vast hechten in het beton... Veel succes er mee,' Opnieuw likte hij over zijn onderlip, goot zichzelf een ander glas vodka in en plofte neer in de sofa. De drank begon al terug lichtjes naar zijn hoofd te stijgen. Blijkbaar was alle alcohol nog steeds niet volledig uit zijn lichaam verdwenen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ik schrijf wel weer voor Savoy als het ochtend is en hij moet vechten, anders wordt het toch maar zo'n prutstukje wat inhoudelijk neerkomt op "Ik zat in de kamer en verveelde me like hell."

Yue
Ik kom voorzichtig door de deuropening en kijk naar Odile en Lew, die boos lijken te zijn op Quinten. Waarom is hij terug? Waar is Aimeé? Wat doet hij hier in godsnaam? "Quinten?" vraag ik verbaasd, omdat ik niet veel intelligenters kan verzinnen. "Wat doe jij nou hier?" Ik werp bezorgd een blik op Lew, die met een glas drank stil op de bank zit. Hij ziet er moe en geïrriteerd uit, maar dat kan ik hem ook niet echt kwalijk nemen. Het vooruitzicht dat Odile weggaat maakt geen van ons bepaald vrolijk. Odile zelf lijkt er haast nog het minst onder te lijden, maar dat is natuurlijk puur gezichtsbedrog. Ze is het gewend om dit soort dingen te verbergen. Ik zet nog een paar stappen in de richting van de groep en het mes van Quinten valt me nu pas op. Ik vang zijn woorden op en kijk hem verbaasd aan. Een slot open prutsen met een mes? "Wie weet lukt het. Het kan geen kwaad om het te proberen." zeg ik zacht, terwijl ik voorzichtig glimlach. Ik zou werkelijk geen idee hebben hoe hij dit voor elkaar wil krijgen, maar ach. Ik ben op het moment bereid alles te proberen om hier maar uit te komen.

Savoy
Als we weer terug zijn bij de kelder wil ik gewoonte getrouw achter de rest aan lopen, maar met een hardhandige por in mijn zij wordt me verteld dat ik ergens anders heen moet. Terwijl ik de bewaker die naast me loopt negeer denk ik aan wat me morgen te wachten staat. Ik heb veel gehoord over de gevechten die vampieren clans houden. Schokkende, maar ook boeiende verhalen. Het zal de eerste keer zijn dat ik er een mee doe, en tegelijkertijd de eerste keer dat ik er een zal zien. Bang ben ik eigenlijk niet, maar toch kriebelen er iets van zenuwen in mijn buik. Is het gek? Na al die jaren samengeleefd te hebben met vampiers die me liever dood dan leven zagen ben ik aan de pijn wel gewend geraakt, maar toch is een gevecht in een kooi anders. Je wordt opgesloten voor het plezier van anderen, die naar je kijken alsof je een vermakelijke actiefilm bent. Ik voel ineens een raar besef van hoe diep ik in de klote zit over me heen komen en slik terwijl ik door de deur die de bewaker voor me openhoudt loop. Dat is het. Voor Fjodor en zijn schoothondjes is het niet meer dan vermaak. Ik klem mijn tanden op elkaar terwijl ik de bewaker de deur op slot hoor draaien. Ineens is het besluit al genomen in mijn hoofd, zonder dat ik er goed over na heb gedacht: Ik zal niet meewerken aan hun vermaak. Nooit.

Quint komt zo even mijn laatste beetje geschiedenis leren, stom WO1 gezever

-Quint-
'nu iedereen, op stavoy of iets dergelijk, ik ben slecht met namen, er is zal ik het verhaal vertellen,' zeg ik nadat Yue er ook is, 'nou het kont erop neer dat ik zo gestoord ben en het niet eerlijk vond dat jullie hier zaten, en van die dingen. Dus toen ik besefte dat Aimeé een goed plan had heb ik gezegt dat ik terug ging. Onderweg heb ik Dewi nog Aimeés kant opgestuurd zodat ze geen van bijde alleen waren en allebei een plan hadden.' ik stopte even. 'toen ik weer bij jullie was heb ik nog een tijdje gewacht tot jullie en de bewakers naar binnen waren.' ik had weer een pauze inmijn woorden door te laten dringen. 'na een tijdje ben ik naar binnen gegaan. Man die hulpjes van die leider zijn nou ook niet bepaald de slimste. Ik ben deze richting op gegaan en heb naar een plan gezocht. Het is me opgevallen dat dit eigenlijk een ordinaire flat is met nooduitgangen en branddeuren. Zo zit er niet ver van deze deur een noodgang die bij zo'n branddeur uitkomt. Buiten de deur is een best drukke straat midden tussen de flats en steegjes enzo. Na dat opgemerkt te hebben bedacht ik me dat er hier, in deze kamer als je het dat kan noemen, nou niet echt spullen zijn die te gebruiken zijn en als ik het goed heb meegekregen is de vorige poging om "zwaar" spul binnen te krijgen niet echt gelukt. Ik heb dus een keuken gevonden en heb er tenminste een stevig, scherp mes uit mee kunnen nemen voordat inregen een van die hulpjes aan kwam en die me bij beter weten in weer hier heeft gestopt. Waar is de laatste van jullie gezelschap eigenlijk? Wat ik me herinner waren er 4 van jullie.' dat laatste viel me nu eigenlijk pas echt op.

'Om eerlijk te zijn heb ik geen idee waar Savoy uithangt,' reageerde Lewis tam vanuit de zetel terwijl hij naar de vloeistof in zijn glas staarde. Om eerlijk te zijn interesseerde het hem weinig waar die klootzak was, het was niet alsof hij veel waarde had. 'Wel? Ga je niet proberen om die deur open te krijgen?' vroeg hij dan met een tintje leedvermaak in zijn stem. There was no way in hell dat ze die gebarricadeerde deur zouden kunnen open wrikken met een simpel mes, maar ze mochten altijd proberen, dacht hij geamuseerd. Dan lieten ze hem tenminste met rust. Hij was immers niet van plan om zijn tijd aan dat soort onnuttig gepruts te verspillen, wanneer het amper drie dagen zou duren vooraleer die blonde aap de vrouw van wie hij hield van hem weg zou nemen. Als Odile met Fjodor trouwde, zou het de tweede keer zijn dat zijn hart op die manier gebroken werd, al was Georgiana's huwelijk natuurlijk niet tot het einde der tijden, terwijl Odile voor eeuwig aan Blondie vast zou zitten. De gedachte alleen al deed fysiek pijn, merkte hij, toen een misselijkmakende kronkel door zijn ingewanden trok. Voorzichtig glimlachte hij naar Odile, in de hoop dat het ietwat zou verstoppen waaraan hij dacht, maar hij wist dat ze zijn gedachten praktisch kon lezen en het dus maar een schrale poging was. Desondanks wilde hij haar niet aan haar wrede lot herrinneren. In feite zou hij praktisch alles doen om haar verstand daar even van af te leiden, gewoon om haar nog een keer oprecht te zien glimlachen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik pak Lewis bij een arm, om te voorkomen dat hij rare bewegingen uithaalt. Ik had gehoopt dat de alcohol nu wel uit zijn systeem zou zijn, maar helaas. Die laatste wodka was toch wel een kleine overschatting van zichzelf. Quinten haalt een mes tevoorschijn en vraagt hem hoe je een slot kan breken. Ik knipper een paar keer verbaasd met de ogen. Het zou mogelijk kunnen zijn, als dit één of andere oude schuurdeur zou zijn. Met een verslagen gezicht staar ik naar het slot. Dat is niet misselijk. Deze kelder is er overduidelijk op gebouwd dat zelfs vampiers er niet doorheen kunnen breken. Daar heeft Fjodor wel aan gedacht.
'Ik vrees,' mompel ik, 'dat het niet gaat werken. Deze kelder is door vampiers, voor vampiers gemaakt. Dit slot zou zelfs een vampier a la Zachar tegenhouden.' Er is een wonder nodig om die deur open te krijgen.
'Het was erg dapper van je om terug te keren, maar ook erg dwaas. Want ook al zou je het voor elkaar krijgen die deur te openen, dan nog ruiken ze me op een kilometer afstand. Je geur.. het doet wat met vampiers. We ruiken mensen op dezelfde manier als honden.' Ik sta op en loop richting de deur. Bedachtzaam staar ik naar buiten. We komen hier nooit uit. Maar we hebben in elk geval een mes. Ik draai me om en zie Lewis' blik de mijne kruisen. Hij glimlacht treurig. Ik bedenk me nu dat ik nog steeds niks aan mijn haar heb gedaan en het ergste is, het maakt me ook bar weinig uit. Vergeleken met de rest van mijn leven met Fjodor doorbrengen, zijn die krullen een zegening van god.
'Er is één manier om uit te breken..' zeg ik dan langzaam. 'Waarop ze op hun kwetsbaarst zijn. Op de dag van het huwelijk. Ook jullie zullen die dag buiten deze kamer zijn. Dan is onze kans. En ik denk dat het de beste kans is die we hebben.' Ik zeg het bitter, maar wat viel er anders te doen? Tenzij deze jongen magische krachten heeft, krijgt hij dat slot nooit open. Ook ik niet, ook Lewis niet.

No growth of the heart is ever a waste

'Moeten we komen?' vroeg hij vol afschuw. Het was al erg genoeg dat het moest gebeuren, maar dat hij nog moest toekijken. Hij dacht niet dat hij dat zou kunnen. Het deed hem denken aan het voorval met Chase. Toen werd hij ook gedwongen om haar lijden te aanschouwden. Te horen hoe ze smeekte. Te zien hoe ze kronkelde in de hoop weg te raken. En er was niks dat hij kon doen. Hij vroeg zich af hoe ze zich redde daaromtrent. Ze had er niet meer over gesproken, maar then again; hij had er nooit meer naar gevraagd. Lew wendde zijn blik van haar af, stond op en liep naar de keuken om zijn glas in de afwasbak te zetten. Even zuchtte hij en leunde tegen het aanrecht. Dan opende hij de vriezer, goot zichzelf een glas bloed in en ging aan tafel zitten om het op te drinken. Het deed erg veel deugd om de smaak opnieuw te proeven, maar in tegenstelling tot de vodka leidde het de aandacht van zijn miserie maar weinig af.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik leg de krul achter mijn oor en schud het hoofd. Verdomme Odile, dat ging soepel. Ik slaak een korte zucht. Het zou de tweede keer zijn dat iemand waar hij om gaf trouwde met een ander. Ineens voel ik me een verrader. Maar welke opties zijn er nog meer? Ze zijn dan op hun zwakst. Maar dat zal Fjodor ook wel doorhebben. Hij is niet zo achterlijk dat hij me op zijn trouwdag de deur uit laat lopen.
'Het was Fjodor's voorstel, een tijdje terug. Hij wilde jullie ook uitnodigen voor de bruiloft. Maar ik hield het destijds voor mezelf omdat ik je niet door nog meer ellende wilde halen. Quinten kent het gebouw. Ik denk dat die dag onze beste kans is. Het is onze laatste kans.'
Om eerlijk te zijn weet ik niet of ik wel in staat ben Fjodor het 'ja' woord te geven, ook al staat het leven van de rest op het spel. Het zou tegen mijn principes ingaan, namelijk dat ik altijd zal vechten voor mezelf, ook al is het gevecht al verloren. Dat is wat ik al vijftig jaar heb gedaan en zelfs de jaren daarvoor. En nu? Nu heeft hij me in zijn klauwen. En ik vraag me af wanneer zijn geduld op is en hij me zijn bed in trekt. Mijn maag trekt zich binnenstebuiten bij die gedachte en een golf misselijkheid laat me duizelig voelen. Ik sta gauw op, vlieg zo gauw mogelijk naar de badkamer, draai de deur op slot en hang al kotsend boven de wc. De misselijkheid wil maar niet weg, het houdt maar niet op. Ik dwing mezelf na verloop van tijd mijn mond dicht te houden en niets meer eruit laten gaan, maar de pijn en misselijkheid in mijn maag dwingen zich toch een weg naar buiten. Als ik klaar ben en de wc heb doorgespoeld ben ik haast te zwak om op te staan. Mijn lichaam trilt en schreeuwt om voedingsstoffen. Bloed. Ik heis mezelf overeind en was mijn gezicht. Nu pas zie ik hoe slecht ik er werkelijk uitzie. Hoe moe en verslagen ik ben. En ik ben bang. Bang om vanaf een paar dagen naast hem te staan en hem te beloven om voor altijd bij hem te blijven. Bang om naast hem te moeten liggen. De tranen glijden geluidloos over mijn gezicht en ik kijk toe, in de spiegel. Zolang niemand me hoort is het goed. Ik wil dit niet, ik wil weg, samen met Lewis. Ik wil niet dat hij me ziet in die jurk.
Ik heb zijn ogen gezien. Precies dezelfde blik als toen ik vastgebonden lag op die tafel, stervend van de pijn. Opnieuw straft mijn maag me die gedachte af en ik hang weer kotsend over de wc-bril. Alsjeblieft, hou op, ik wil niet meer, ik voel me zo zwak. Alsjeblieft..
Ik besluit niet meer te vechten en laat me op de grond zakken. Op de koude vloer krul ik me op en staar naar het licht onder het kiertje van de deur. En opnieuw begin ik geluidloos te snikken.

No growth of the heart is ever a waste

-Quint-
het vertrouwde gevoel komt weer boven, het gevoel dat ik eindelijk dacht kwijt te raken. Maar door Lewis is het weer terug. Het gevoel van niet gewaardeerd worden. Het liefst zou ik Lewis nu een trap in zijn buik geven of zo iets. Het enige wat ik daarmee zal bereiken is dat ik nog meer voor idioot wordt uitgemaakt. Een positieve kant is dat Lewis het wel kan hebben, maar dan is hij kwaad op mij en dan krijg ik het zeker dubbel en dwars terug. Het gevoel van pijn past nu zo goed in mijn belevingswereld dat ik nog eens het idee krijg om me ook nog in elkaar te ;aten slaan door Lewis ook. Nu komt ook het gevoel van Woede en haat in me opborrelen. Het liefst zou ik nu gaan rennen. Niet wetend waarheen maar gewoon gaan rennen. Zo lang en zo hard rennen tot ik dood ben. Zelfs dood klonk goed. Langzaam pakte ik mijn as weer op en liep naar een bank in het hoekje. Het nes bleef op de grond liggen. Ik ging op de bank zitten en verborg mijn hooft. niks had zin op het moment. schelden, huilen, schreeuwen, pijn doen, niks.

Drie hoeraatjes voor het toppunt van depressiviteit Iedereen is echt flink down. I like that.

Yue
Verslagen en bang sta ik in het midden van de kamer. Lew is in de keuken en heeft zo te ruiken een zak bloed aangebroken. Quinten zit depressief op de bank en als mijn neus het goed heeft heeft Odile zojuist overgegeven. Er hangt een vreemde mengeling van een zoete, weeïge bloedgeur en een penetrante kotslucht in de kamer. Het maakt me misselijk. Maar de lucht is bij lange na niet zo erg als het huwelijk dat als een dreigende wolk over ons allemaal heen hangt. Wie zal ons, nu Odile en Lew zijn ingestort door alle emoties en spanning, beschermen? Niemand, waarschijnlijk. Ik knipper met mijn ogen, maar kan de tranen die over mijn wangen rollen niet meer stoppen. Dit is precies waar hij op uit was, vanaf het begin al. Ons bang en boos maken, ons uitputten en op het moment dat we te zwak zijn om nog maar iets te doen met haar trouwen. Ik bal mijn handen tot vuisten en blijf besluiteloos staan. Zullen we echt kunnen ontsnappen tijdens de bruiloft? Niet dat we keus hebben, het is onze enige kans. We moeten het wel proberen. Ik schraap mijn keel, met het plan iets opbeurends te zeggen, maar ik weet werkelijk niets te bedenken. Hierdoor voel ik me niet alleen verdrietig, maar ook nog dom, en stilletjes leun ik tegen de muur. We kunnen alleen maar wachten tot het tijd is. Alleen ik ben bang dat als het eenmaal tijd is, we zo vermoeid door alles zullen zijn dat we niets meer tegen hem zullen kunnen beginnen.

Savoy
Als we weer terug zijn bij de kelder wil ik gewoonte getrouw achter de rest aan lopen, maar met een hardhandige por in mijn zij wordt me verteld dat ik ergens anders heen moet. Terwijl ik de bewaker die naast me loopt negeer denk ik aan wat me morgen te wachten staat. Ik heb veel gehoord over de gevechten die vampieren clans houden. Schokkende, maar ook boeiende verhalen. Het zal de eerste keer zijn dat ik er een mee doe, en tegelijkertijd de eerste keer dat ik er een zal zien. Bang ben ik eigenlijk niet, maar toch kriebelen er iets van zenuwen in mijn buik. Is het gek? Na al die jaren samengeleefd te hebben met vampiers die me liever dood dan leven zagen ben ik aan de pijn wel gewend geraakt, maar toch is een gevecht in een kooi anders. Je wordt opgesloten voor het plezier van anderen, die naar je kijken alsof je een vermakelijke actiefilm bent. Ik voel ineens een raar besef van hoe diep ik in de klote zit over me heen komen en slik terwijl ik door de deur die de bewaker voor me openhoudt loop. Dat is het. Voor Fjodor en zijn schoothondjes is het niet meer dan vermaak. Ik klem mijn tanden op elkaar terwijl ik de bewaker de deur op slot hoor draaien. Ineens is het besluit al genomen in mijn hoofd, zonder dat ik er goed over na heb gedacht: Ik zal niet meewerken aan hun vermaak. Nooit.