[RPG] Geen weg meer terug 13. - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.
11 & 12 komen vast nog x'D

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Laat Dewi in onze richting lopen, dan loop ik haar tege moed en kon ik terug bij de groep? Wat Aimeé betreft weet ik niet.

---

Do it scared, but do it anyway.

Yue
Ongemakkelijk blijf ik buiten staan wachten met Dewi, Savoy en een bewaker waarvan ik de naam niet weet. Odiles poging om de geur van mijn bloed te maskeren heeft iets geholpen, maar er hangt nog steeds een weeïge lucht. Gelukkig voel ik dat de wond iets begint te helen, en met mijn mond stijf dicht blijf ik wachten tot Odile en Lew weer terug zijn. Ik kijk er naar uit dat ze de hele week bij ons zal zijn, maar het feit dat haar huwelijk met Fjodor daar tegenover staat werpt een donker gevoel van neerslachtigheid over mijn blijdschap. Ik kijk even op als de bewaker met een rauwe stem meedeelt dat hij "even gaat kijken waar ze blijven". Terwijl hij naar de ingang van het warenhuis beent kijk ik even naar de maan, die helder aan de lucht staat.

Savoy
Ik kijk met een spottende grijns naar de wachter die zegt even een kijkje te gaan nemen bij de anderen. Wat zijn het voor volslagen malloten hier? Al is de ingang dichtbij en zou hij zo weer terug kunnen zijn in het geval van een ontsnappingspoging, het komt toch heel onprofessioneel over. Toch ik vind het de moeite niet waard te ontsnappen. Ik ben benieuwd naar deze clan, naar hun regels en vooral naar het gevecht waar Odile het eerder over had. Bovendien ik heb niets om te vrezen: Ze zullen echt hun best moeten doen willen ze me doden. Met nog steeds een grijns op mijn gezicht valt mijn blik op Dewi. Haar toekomst ziet er een stuk minder rooskleurig uit. Ik kijk even naar de bewaker, die het grote gebouw ingaat, en dan weer naar Dewi. "Waarom grijp je je kans niet? Hij is nu weg." Ik praat zacht, om zo min mogelijk aandacht op ons te vestigen. Dewi's ogen flitsen mijn kant op en wantrouwend kijkt ze me aan, alsof ze bang is dat dit een trucje is om bij haar bloed te komen. "Ik meen het. Dit is je kans. God weet hoe lang je hier anders nog vast zit." Ze slikt en ik zie haar twijfelen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik ook Yue verbaasd naar me omkijken. Dit kwam zeker onverwacht. "Kom op dan." zeg ik ongeduldig. "Je verdoet je tijd. Dit is je kans, zo'n kans komt geen tweede keer. Ren weg en zoek ergens water, dat maskeert je geur voor een tijdje. Zorg dat ze je niet te pakken krijgen." Ze laat de gestolen spullen die ze vast heeft los, waardoor ze met een zachte plof op de grond vallen. De twijfel is uit haar ogen verdwenen en ze kijkt nu vastberaden. Vastberaden, maar bang. Ze stapt op Yue af, geeft haar een laatste knuffel, en draait zich dan om naar mij. Stil kijken we elkaar een seconde aan. Ik denk aan alle keren dat ik haar te pakken had, dat ze weer ontsnapte en alle korte momenten dat we hebben gepraat. Ze was geen slecht gezelschap, voor zo lang het duurde. "Doei." zeg ik droog, en ik gun haar een laatste, goedbedoelde grijns. Ze slaat haar ogen neer, kijkt nog een keer naar Yue, die naar haar glimlacht en bemoedigend knikt. Dan begint ze te rennen. Ik draai me om om haar na te kijken, en zie hoe ze langzaam verdwijnt, en snel ergens de hoek omschiet. Als ik weer omkijk omdat ik de deur van het warenhuis open hoor gaan besef ik me ineens wat een risico dit is. Ze mag niet gepakt worden. Dat zal het einde zijn, en ik zou het als een belediging ervaren als ze door iemand anders dan mijzelf om zeep wordt geholpen. Ze krijgen haar niet te pakken, beloof ik mezelf, met nog steeds een flauwe grijns op mijn gezicht.

-Zo, ik hoop dat deze ontsnapping Dewi-waardig is Jullie zeggen het maar als er iets aan mankeert, ik herschrijf hem met alle plezier ^^

Cumberbatch schreef:
Oh my god, straks begin ik Savoy nog met Dewi te shippen x'D
Nice btw ^^ Ik ga zo snel mogelijk posten, maar ijn leerkrachten zijn echt onmogelijk qua huiswerk en ik heb nog een entry voor een schrijfwedstrijd die ik moet afkrijgen tegen morgenavond :x

Stiekem doe ik dat altijd al :x
Thanks Post maar wanneer je de kans ziet, wij wachten wel ^^

We hebben alle tijd, aangezien ik toch geen ideeën heb hier??

---

Do it scared, but do it anyway.

Cumberbatch schreef:
Oh my god, straks begin ik Savoy nog met Dewi te shippen x'D
Nice btw ^^ Ik ga zo snel mogelijk posten, maar ijn leerkrachten zijn echt onmogelijk qua huiswerk en ik heb nog een entry voor een schrijfwedstrijd die ik moet afkrijgen tegen morgenavond :x

-Trekt een heel apart gezicht-
Savoy en Dewi..

---

No growth of the heart is ever a waste

-Quint-
'Aimee sorry maar ik ga kijken of ik de rest kan helpen.' zeg ik en ik loop terug in de richting waar we vandaan zijn gekomen. onderweg kom ik Dewi nog tegen, ik zeg haar dat als ze nog een stuk deze we volgt ze Aimeé tegen zal komen. Zo kan ze met haar verder ontsnappen. Dit keer loop ik om het meer, aangezien ik niet nog eens nat wil worden. onderweg loop ik maar net langs een van Fjodors vriendjes zo dat hij me niet ziet. Ik kom weer in de stad. Snel loop ik naar de winkel. Ik kijk om de hoek en zie Stavoy en Yue staan. De rest zal dit keer wel zien winkelen. ik fluit een keer zachtjes om hun aandacht te trekken.

---

Do it scared, but do it anyway.

Ik schrijf wel gewoon verder;]

Odile - Goede vampier.

'Ik heb niet de hele dag de tijd,' hoor ik Fjodor vanaf een afstandje zeggen richting Lew. De haat is op zijn gezicht af te lezen. 'Odile, is er nog iets wat jullie nodig hebben?' vraagt hij dan een stuk vriendelijker tegen mij. 'Eten,' zeg ik resoluut. Op dat moment hoor ik iemand schreeuwen.
'Fjodor, Fjodor!' Deze draait zich om richting de andere vampier die met ons meeging. Een man met sluik, gitzwart haar in een staart zwaait paniekerig met zijn handen. 'Wat,' sist Fjodor nijdig.
'H-het is die meid. Ze is.. ze is..' stottert hij, terwijl hij angstvallig naar achteren kijkt. Fjodor laat Zachar op mij letten en loopt met de man - die Elias heet, als het goed is - naar buiten. Nieuwsgierig probeer ik langs Zachar heen te kijken, maar die houdt me ruw op mijn plaats. Dus ik moet mijn oren spitsen om hun gesprek op te vangen.
'Elias, je gaat me niet vertellen dat je alweer hebt geblunderd.' 'Het spijt me, Fjodor. Het spijt me. Zal ik achter haar aan gaan?' Ineens vallen er een paar klappen, geschreeuw volgt. Mijn blik schiet van de ingang, richting Zachar en vervolgens naar Lew.
'Jouw straf komt nog wel, ik heb genoeg van deze circusact. Lewis Triggs, hierheen komen. Jullie gaan nu meteen terug naar het appartement. En waar blijft Boris?' Ik zie Fjodor weer in de deuropening verschijnen en ik krijg een duwtje in de rug door Zachar, als teken dat ik naar Fjodor heen moet. Ik kijk langs Fjodor heen naar Savoy, Yue en Dewi. Dewi..? Mijn ogen schieten de ruimte door.
'Ze is weg,' zeg ik verbaasd. 'Niet te geloven, hoe..' En dan kruist mijn blik die van Savoy. Ik lees een voor mij onbekende emotie af in zijn ogen. Niet de gewoonlijke grijns, de arrogantie en de laksheid. En meteen weet ik het: hij heeft Dewi geholpen met ontsnappen. Ik ken hem langer dan vandaag en in de twintig jaar dat ik met hem onder een dak woon heb ik weinig anders gezien dan zijn eigen egoisme. Tot nu. Ik schenk hem iets wat op een voorzichtig glimlachje lijkt en draai me vervolgens naar Fjodor, die Zachar aan het uitfoeteren is.

---

No growth of the heart is ever a waste

Oowh, zag ik nou een Dewi ontsnapping? -gaat lezen-

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

hahaha, ik vond 'm goed hoor Els :'D
Dewi x Savoy was grappig geweest,
maarmaar. Ze lag me niet meer :<

Anders was het zeker wel gebeurd
als het aan mij lag :'D Dat was
gewoon akward en grappig geweest.

[ bericht aangepast op 20 okt 2011 - 23:03 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, en ik maar denken dat ik de enige was die dat een goed idee vond
En ik ben blij dat de ontsnapping goed genoeg was ^^

Yue
Als Dewi me voor een laatste knuffel omhelst sla ik mijn armen stevig om haar heen. Ik wil nog wat zeggen, een woord van afscheid of iets liefs, maar er zit een brok in mijn keel die ik niet weg krijg. Ze gaat weg. Ik ga haar nooit meer zien, denk ik, terwijl ik een eenzame traan over mijn wang voel glijden. Ja, ik ga haar missen, maar ik zal haar nooit vergeten. Nooit. Ze is een van de weinige mensen die ik als familie kan beschouwen. Ze laat me los en kijkt me nog een keer aan, en ik glimlach terwijl ik verwoed slik. Zonder geluid te maken vormen haar lippen het woord "doei" en meteen daarna stuift ze weg en is ze verdwenen. "Doei.." fluister ik nog, als ik achter me Odile en Lew al weer naar buiten hoor komen. De messen die ik had verstopt zijn tijdens onze knuffel tussen mijn kleren uit gevallen op de straat, maar ik heb er al geen oog meer voor. "Odile! Lew!" Blij ren ik naar ze toe. "Het is haar gelukt!" Net als ik ze heb bereikt hoor ik achter me iemand. Ik draai me om en zie die nieuwe jongen, Quinten om het hoekje kijken. Geschrokken kijk ik naar hem en probeer te gebaren dat hij moet vluchten, voordat iemand hem ziet.

Savoy
Vaag hoor ik hoe achter me iemand in elkaar gemept wordt door Fjodor, maar ik laat mijn ogen ongeïnteresseerd rusten op de plek waar Dewi om de hoek verdween. Dan hoor ik hoe de rest weer naar buiten komt en ik draai me om. Ik zie ze verbaasd kijken naar de lege plek waar Dewi haar spullen heeft gedropt, en mijn blik ontmoet kort die van Odile. Ik wil een wenkbrauw optrekken en "wat?" snauwen als ik plots haar mondhoek iets omhoog zie gaan. Als een glimlach. Misschien verbeeld ik het me, misschien was het niets, maar daar leek het verdacht veel op. Waarom een glimlach? Denkt ze soms dat ik haar heb geholpen? Dat ik een held ben alleen maar omdat ik haar op het feit wees dat haar kans nu of nooit was? Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar kijk dan stuurs de andere kant op. Tuurlijk denkt ze dat niet, ze lacht me uit omdat ze denkt dat ik om haar gaf. Mooi niet. Haar bloed smaakte goed, dat was alles. Ik draai me om, en zie dat Fjodor nog steeds een van z'n mannen aan het uitschelden is. "Hé! Jij daar!" Hij draait zich om, en met mijn armen over elkaar geslagen kijk ik hem aan. "Zijn we hier bijna klaar, of houd je ons expres langer uit die kelder zodat je mannen nog meer blunders kunnen begaan?"

Odile - Goede vampier.

'Het feest is over. Zachar, haal hem hierheen.' Met Lew in zijn klauwen komt Zachar aangelopen. 'Odile! Lew! Het is haar gelukt!' roept Yue euforisch en rent op me af. Snel volgt het gekletter van metaal. Van messen. Had Yue die naar buiten gesmokkeld? 'Dus jij bent verantwoordelijk voor de ontsnapping van dat kleine kreng en je bent ook nog een ander plannetje aan het beramen. Ik zal je..' Ogenblikkelijk spring ik tussen haar en Fjodor in en trek Yue beschermend tegen me aan. Fjodor denkt dat Yue Dewi heeft geholpen met ontsnappen.
'Zij is niet verantwoordelijk voor haar ontsnapping. Je bent de verkeerde aan het aanwijzen.' 'Oh, wie heeft haar dan wel geholpen? Of ben jij zo achterlijk haar zomaar in haar eentje te laten ontsnappen?' Het laatste is gericht naar Elias.
'He jij daar! Zijn we hier bijna klaar, of houd je ons expres langer uit die kelder zodat je mannen nog meer blunders kunnen begaan?' 'Elias, je krijgt nog een kans van me. Dit is de laatste kans,' zegt Fjodor op een ijzig kille stem naar zijn onderdaan.
'Jij zorgt dat die vampier daar met zijn grote mond morgen als voorafje dient bij het kooigevecht. En ik wil hem daar in de ring zien sterven. Begrepen?' De vampier knikt. Mijn mond valt open. 'Nee.. Fjodor.' 'Dit was jouw wens, Odile,' zegt hij dan. Ik schud het hoofd.
'Laat hem niet sterven daar. Als je iemand moet straffen, dan ben ik dat.' Hij kijkt me onderzoekend aan.
'Ik heb Dewi geholpen met ontsnappen.' 'Hoe? Jij was in het warenhuis.' Mijn hersenen werken op volle toeren, proberen een goede smoes te verzinnen. Dan laat ik mijn hand zien.
'Ik heb het laten bloeden om de aandacht van hem af te leiden, heb haar gezegd dat ze moest rennen en haar geur moest maskeren.' Zijn oog valt op de inmiddels al bijna geheelde wond bij mijn handpalm.
'Je gaat morgen met me mee. We gaan hem samen zien sterven in de ring.' 'Nee,' protesteer ik meteen. 'Ik wil niet dat hij dood gaat. Dat heb ik nooit gewild.' 'Hou je mond,' reageert hij scherp.
'Je hebt niks te willen, Odile. Doe nog een keer je mond open, en je geliefde Lewis is de volgende. Kun je ermee leren leven, dat je dierbaren voor je ogen sterven? Net als al die jaren terug. Dit is jouw schuld. Je rebelse gedrag komt niemand ten goede. Het gaat alleen maar levens kosten.' Hij gebaart Zachar en Elias mee te komen en de rest mee te nemen. Wat er nog van over is. Tot mijn verbazing vangt mijn neus dan ineens iets op wat lijkt op de geur van.. Quinten.
'Fjodor,' zeg ik gauw om te voorkomen dat ze daar ook erg in krijgen en Quinten gaan opsporen. 'Het spijt me. Ik wilde niet dat ze hier zou gaan sterven.' 'En nu gaat er iemand anders in haar plaats sterven. Was dat soms wat je wil?' Ik moet alles op alles zetten om hem niet uit te schelden. Waarom kan het me zo veel schelen dat Savoy blijft leven? Alsof hij me ooit zou bedanken dat ik z'n hachje red. Alsof het hem wat zou schelen. Waarom kan mij het wat schelen?
'Nee. Dat is niet wat ik wilde. Zoek for once niet eens geen oplossing in geweld. Ik weet dat dit geen verstandige zet van me was geweest. Ik wilde het beste voor mijn familie, net zoals jij het voor de jouwe wil. Ik heb alleen niet goed nagedacht en de verkeerde beslissing gemaakt. Het spijt me.' God, wat haat ik het om het zielige meisje te spelen. Ik zie Fjodor me onderzoekend in zich opnemen en ik weet wat hij denkt: of ze is een verdomd goeie actrice, of ze meent er elk woord van. Heel kort aai ik over zijn arm.
'Het spijt me. Laat hen alsjeblieft niet nog meer slachtoffer worden door iets waar ik verantwoording voor draag.' Ik zie de uitdrukking op zijn gezicht verzachten.
'Goed. Ik zal hem niet laten sterven in de ring. Maar ik ben wel benieuwd hoe sterk hij is. Hij zal tegen Johannes vechten. En we moeten nog een jurk uitzoeken voor de bruiloft.' Ik knik. 'Dank je. En laten we dat morgen doen,' stel ik voor. Hij knikt en strijkt kort langs mijn wang. Zwijgend wend ik me weer tot de straat en loop een stukje voor hem uit, richting de flat.

---

No growth of the heart is ever a waste

-Duco-
Yue gebaarde dat ik weer moest vertrekken, nee gebaarde ik terug. Ik probeerde een gebaar te verzinnen voor helpen en voor anders eenzaam. Hopelijk heeft Yue het begrepen. Volgens mij heeft Odile me ook gevonden, ineens zette ze een soort masker op. Het stoere, ik draag echt geen rok, eigenwijze meisje met de slimme plannen heeft zich omgetoverd in het lieve zoete meisje dat er spijt van had, weer zo'n slim idee.

---

Do it scared, but do it anyway.

Yue
"Dus jij bent verantwoordelijk voor de ontsnapping van dat kleine kreng en je bent ook nog een ander plannetje aan het beramen. Ik zal je.." Geschrokken draai ik me om naar Fjodor en klem me vast aan Odiles arm. Er staat niets dan pure woede en haat in zijn ogen, en dat geeft me de rillingen. Terwijl hij tegen de bewaker van net, die blijkbaar Elias heet, begint te schreeuwen bijt ik bang op mijn lip. Als Odile naar hem toeloopt om hem te kalmeren blijf ik zo onopvallend mogelijk staan. Normaal gesproken had ik nu Dewi's hand vastgepakt of was ik bij haar gaan staan, maar nu ze er niet is heb ik geen andere keus dan ongemakkelijk wachten tot we richting de kelder vertrekken. Gelukkig beginnen Odile en Fjodor al snel te lopen, en zwijgend volg ik ze. Enigszins ongerust kijk ik even naar Savoy, maar hij lijkt er niet warm of koud van te worden dat hij bijna dood was geweest. Weer ril ik. Ik moet er niet aan denken, het lijkt me vreselijk om te moeten vechten tegen een andere vampier in een ring.

Savoy
Ik kan niet anders dan geamuseerd grijnzen om Fjodors woede uitbarsting, die niet eens echt op mij is gericht. Die bewakers van hem krijgen het flink te verduren. "En ik wil hem daar in de ring zien sterven. Begrepen?" Verbaasd trek ik een wenkbrauw op, maar voor ik kan zeggen dat hij overdrijft neemt Odile het voor me op. Odile? Dat zag ik niet aankomen. Stil en met mijn armen over elkaar geslagen volg ik het gesprek. Het zou mooi zijn als ze me hier uit weet te lullen, want ook al vrees ik de dood niet zoals ik dat eerder deed, ik gun die klootzak niet het genoegen dat het zijn werk is. "Goed. Ik zal hem niet laten sterven in de ring. Maar ik ben wel benieuwd hoe sterk hij is. Hij zal tegen Johannes vechten." Opnieuw open ik mijn mond om wat te zeggen, maar er wordt geen acht meer op me geslagen: Fjodor begint zonder om te kijken terug te lopen naar onze ondergrondse gevangenis. Even knarsetand ik, maar dan besluit ik dat het geen kwaad kan te kijken wat zijn vampiertjes in huis hebben. Het zal ongetwijfeld pijn gaan doen, maar daar heb ik mee leren leven. "Schiet op, lopen." hoor ik dan een van de bewakers zeggen en nadat ik nog een minachtende blik op hem heb geworpen begin ik met mijn handen in mijn zakken te lopen.

-Quint-
Om het hoekje kon ik niet precies horen wat er gebeurde, maar wel al heel wat. Die leider krijgt een woede uitbarsting, daarna hoor ik Odile er tegen in gaan. Zo gaat het ene tijdje door, de naam van die andere vampier bij ons in de kelder, Savoy, valt nog een paar keer. Maar zijn stem hoor ik niet. Ik denk dat Odile te snel is met reageren. Wat ik meekrijg is dat hij moet vechten tegen een of andere knakker die Johannes heet. Het idee hier achter volg ik niet. Na een tijdje hoor ik dat ze weer de kelder in gaan. En nu? Ik sta hier nog steeds om het hoekje. Als ik me laat zien ben ik dood, als ik de verhalen van Lewis goed heb begrepen. Als ik hier blijf staan sta ik hier over 2 jaar nog. Aimeé is gelukkig gevlucht, maar ik kan het niet over mijn hard verkrijgen om de rest hier te laten stikken. Ik heb dan wel niet zo'n geweldige start met ze maarja zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Gelukkig ben ik onderweg Dewi tegengekomen en weet ik dat Dewi ook veilig is kunnen vluchten. Ik zou me kunnen laten zien met de intro van dat ik als een soort van tegenprestatie terug ben gekomen. Maar ik weet het niet.

---

Do it scared, but do it anyway.

Odile - Goede vampier.

Terwijl we de kelderkamer weer binnen lopen laat ik me zwijgend op de bank zakken en probeer alle gebeurtenissen een plek in mijn hoofd te geven, dat zo zachtjes aan aan het uitbarsten is. Dewi, het meisje op wiens bloed ik maandenlang aasde, is er niet meer. Nooit heeft ze me verteld waar ze precies heen ging, maar wel dat ze geen familie had om naar terug te keren. Haar toekomst is onzeker. Ergens hoop ik dat we haar gauw weer zien, zodat we ons aanvankelijke plan door kunnen zetten, maar iets zegt me dat ze zo ver mogelijk van deze plek probeert te komen, om te voorkomen dat ze in handen valt van de clan. Ze is nu eindelijk vrij. En ergens voel ik me opgelucht dat ik hier opgesloten zit, op een vreemde manier. Ik weet vrijwel zeker dat Chase me niet meer zal komen opzoeken. Net zoals vijftig jaar terug, heb ik alles op alles gezet om die nare herinnering te verbannen naar een uithoek van mijn geest, achter slot en grendel te zetten en de sleutel weg te gooien. Het allerergste was nog wel dat Lewis haast gedwongen werd toeschouwer te zijn. De machteloosheid van een gevecht dat niet te winnen valt. En ten slotte nog de vernedering, de schaamte. Nee. Niemand kan me vertellen dat de dood erger is dan dit. Elke keer als ik mijn ogen sluit zie ik de zijne, de donkergrijze kijkers vol pijn. En het scheurt mijn hart aan stukken. Keer op keer. Voorzichtig kijk ik zijn kant op. Wat zou hij zien als hij naar mij kijkt? Zou hij ook terugdenken aan die nacht?
Ik haat Fjodor met elk stukje van mijn verdorven hart dat hij me het allerlaatste wat mij rest nog wil afnemen. Lewis Triggs, de man die hij tot in het diepst van zijn hart haat, omdat hij mijn liefde heeft en Fjodor niet. Ik vrees om zijn leven. Fjodor is niet iemand die tegenstanders tolereert. Al helemaal niet als ze in zijn ogen een bedreiging vormen.
En dan is er nog die jongen Quinten. Ik vraag me af waarom hij is teruggekeerd. Het was puur lef geweest om er zo tussenuit te piepen en buiten schot van Zachar of de zijnen te blijven, maar terugkeren? Dat is dwaas, hoewel ik het ergens diep in mijn hart toch waardeer. Maar de jongen moet zijn eigen doodsvonnis niet tekenen.
Ik hoef niemand meer te beschermen nu. Taak volbracht. Dus ik loop naar de kast, haal een fles wodka tevoorschijn en gooi mezelf een glas vol. Twijfelend staar ik naar het transparante goedje dat ik heen en weer laat schommelen in het glas, vraag mezelf af of ik dit wel zou moeten doen. Dit zou ruim voldoende moeten zijn om me goed van de kaart te brengen. Maar ik vrees ergens dat de alcoholhoeveelheid me in een groot, zwart gat zal gooien waar ik mijn ergste herinneringen en angsten tegenkom, tien keer levendiger en overtuigender dan normaal. Ik zet het glas weer weg en ga bij Lew op de bank zitten, leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan.
'Wil je bij me liggen?' vraag ik zacht.

---

No growth of the heart is ever a waste