[RPG • 200 • Speeltopic] Durmstrang Insitute - Speeltopics

STORY Durmstrang Institute, 2014. De school richt zich nog altijd wat op de duistere magie, maar een stuk minder dan vroeger. Muggleborns worden echter nog altijd niet toegelaten op Durmstrang, en de school heeft een duidelijke voorkeur voor Purebloods. Toch is de school een stuk toegankelijker dan hij vroeger was. Sinds enkele decennia is Durmstrang over gegaan op het indelen van zijn studenten in afdelingen. Dit omdat ze, na weer meer contact gehad te hebben met Hogwarts, het gevoel hadden zo beter overzicht te kunnen houden over de leerlingen en hen beter naar wens dingen konden leren. Leerlingen krijgen hun eerste twee jaar op Durmstrang de kans om zich beter te ontwikkelen, en worden aan het begin van hun derde leerjaar gesorteerd in een van de vier afdelingen. Aan het einde van ieder jaar moet iedereen naast zijn examens een andere grote test begaan, waarin gekeken word of zij nog wel het best passen bij de afdeling waar ze dat jaar in hebben gezeten. Hoewel het nauwelijks voorkomt, veranderen sommige leerlingen dus van afdeling. Op het moment van het RPG volgen we leerlingen in hun zevende jaar, wat voor de meerderheid van deze leerlingen hun voorexamen jaar is. HOUSES Credits • Hallestrom (Colors: Navy Blue & Red, Animal: Eurasian Lynx, Traits: Intelligence & Loyalty) Opinionated, but open to suggestion. These fair few are of the brightest and most inquisitive. They seek knowledge, and respect intelligence. However as students of Durmstrang their chosen paths are still often dark in nature, and the knowledge they truly thirst for is that which no others have found before and the power that comes with it. Their loyalty may be favoured in many situations, but they can be somewhat selfish friends at times, and hard masters to work for as they also command complete loyalty and respect from those around them. • Molokov (Colors: Burned Orange & Black, Animal: Black Bear, Traits: Strength & Endurance) Of great strength, comes great power. The ability to endure whatever is thrown at them, and still hold their heads high. They value not only physical or magical strength, but also inner strength. Many Molokovs rely only on these things and blunder into situations without thinking, and learning to also appreciate mental strength sometimes proves difficult. Molokovs can be bullies, and make excellent henchmen. Hallestroms in particular occasionally think of them as stupid, but this is by no means always the case. • Ranaulph (Colors: Steel Grey & Lime, Animal: Grey Wolf, Traits: Cunning & Bravery) Valiant and chivalrous - for Durmstrang students - those in this house enjoy a challenge. Daring and sly, they rarely back down even from the toughest opponent. And quite a lot of the time they win. But it is often with the aid of copious and outrageous cheating. A good Ranaulph will learn to successfully conceal this deceit. But those who know this house will always be aware of it, even if there is no proof. Charming on the outside, they are often rather talented individuals, and occasionally they are exceptionally talented. but their rash actions can lead them into trouble later on. • Rhoswen (Colors: Purple & Gold, Animal: Osprey, Traits: Integrity & Perseverance) Rhoswens do what they set their minds to no matter the consequence - and what they do always benefits them in some way. The word "impossible" is not a part of their vocabulary. They are determined to remain true to themselves, rarely choosing to voluntarily follow another unless it serves part of a long term plan. When questioned, their integrity holds true, lying is not tolerated. They are proud of their achievements and as a general rule do not particularly care about hiding mistakes unless doing so is essential. They can be very blunt, and usually have a few amusing insults ready for use at any time. Rhoswens are experts at twisting things to their own advantage. OTHER INFORMATION • Vakken en Lessen Durmstrang heeft een groot vakkenpakket, met veel keus, maar ook redelijk wat verplichte vakken. Leerlingen zitten tot en met hun vierde leerjaar vast aan een bepaald vakkenpakket zonder keus. In het begin van het vijfde jaar zullen zij minimaal twee extra vakken moeten kiezen naast de verplichte. Het maximum wat betreft keuzevakken ligt op 5, op deze manier probeert de schoolleiding van Durmstrang er voor te zorgen dat leerlingen niet te veel doen, en ook wat vrije tijd overhouden. In totaal heeft een leerling op Durmstrang keuze uit een tiental vakken naast de zes verplichte vakken. • Lijst met vakken voor het 5e, 6e, 7e, en 8e jaar [V] Charms [V] Dark Arts* [V] History of Magic [HoM] [V] Transfiguration [V] Potions [K] Astronomy [K] Quidditch**/**** [K] Sports***/**** [K] Care of Magical Creatures [CoMC] [K] Arithmancy [K] Divination [K] Studie of Ancient Runes [SoAR] [K] Music**** [K] Art**** [K] Ghoul Studies * Bij Dark Arts wordt zowel de geschiedenis van de Dark Arts, de uitvoering en de verdediging behandeld. ** Enkel leerlingen die Quidditch volgen mogen in het Quidditch-team voor de bovenbouw zitten. *** Bij Sports wordt gericht op individuele sporten. De leerlingen die dit volgen zullen ook wedstrijden hebben, zowel onderling als uitjes naar de muggle-wereld om hier wedstrijden te hebben. Dit zijn sporten waar geen magie bij nodig is, en waar het dan ook verboden is om gebruik van magische hulpmiddelen (spreuken, toverdrankjes, etc.) te maken. Leerlingen richten zich binnen dit vak vaak nog op een sport, om hier meer en beter in te trainen. Eenmaal in de week is er een gezamenlijke les, en twee keer in de week wordt er specifiek getraind. Natuurlijk mogen de fanatiekelingen, in overleg met het schoolbestuur en de leerkracht, ook vaker trainen. Er wordt binnen Sports gericht op Atletiek, Zwemmen, Paardensport, Boogschieten, Roeien en Wielersport. **** Een leerling mag enkel een van deze vakken als extra vak hebben. Als een leerling wenst meerdere van deze vakken te kiezen, dient zij bij een tweede ook een derde keuzevak te kiezen, en bij een derde van deze vakken, een vierde keuzevak. • Rooster • Quidditch Ook op Durmstrang wordt er natuurlijk Quidditch gespeeld, in twee verschillende klassen weliswaar. De onderste klasse is voor de onderbouw (1e - 4e Leerjaar), en de bovenste klasse voor de bovenbouw (5e - 8e Leerjaar). Enkel leerlingen die ook Quidditch volgen, mogen onderdeel nemen in de Quidditch teams in de bovenbouw. Voor ieder afdeling is er een team, maar wanneer een afdeling te weinig leerlingen heeft wordt dit of aangevuld met de bete leerlingen van die afdeling (of eerste/tweede leerjaar) uit de onderbouw, of met leerlingen uit andere afdelingen. Iedere maand is er voor beide klassen een wedstrijd, uitgezonderd van de eerste twee maanden school. Na afloop van de laatste wedstrijd wordt het eindklassement bekend gemaakt, en de winnende afdeling wint de Quidditch-beker van dat jaar. • Hallestrom Captain — Chaser — Chaser — Chaser — Beater — Beater — Keeper — Oliver Amaro Delray Seeker — • Molokov Captain — Vincent Milan Procházka Chaser — Zuzana Ružicka Chaser — Chaser — Beater —Manuello Ezequiel Alvaréz Beater — Keeper — Vincent Milan Procházka Seeker — Claudai Ružicka • Ranaulph Captain — Dimitri Viktor Volkov Chaser — Dimitri Viktor Volkov Chaser — Chaser — Beater — Beater — Keeper — Seeker —Iza Afina Caterina Dascu • Rhoswen Captain — (Loten?) Chaser — Alexander Stoyan Lyuben Chaser —Erika Isole Falker Chaser — Beater —Vyara Kaven Rumaneck Beater — Keeper — Seeker — Sara Tali Herbovitz • Nationaliteiten Leerlingen van Durmstrang komen voornamelijk uit Scandinavië en Oost-Europa, al zijn er ook uitzonderingen van leerlingen uit Noord-West Europa en enkele leerlingen uit het middenoosten. • Leerjaren en Schooljaar Op Durmstrang volgen de leerlingen acht jaar aan onderwijs, en wanneer zij deze succesvol afsluiten heeft bijna elke leerling de kans op een studiebeurs of een gedeeltelijke betaling voor een opleiding. De eerste twee leerjaren zijn leerlingen nog niet ingedeeld in een afdeling, en tot en met het vierde leerjaar hebben zij een vast vakkenpakket. Vanaf het vijfde kiezen zij vakken, die zij tot hun examen zullen moeten volgen, behalve wanneer zij meer dan twee keuzevakken hebben. Wanneer dit het geval is, mag de leerling een van zijn of haar keuzevakken tot en met het zevende leerjaar laten vallen. Het schooljaar begint op de laatste maandag van augustus, en op twee dagen hiervoor vertrekken de leerlingen al naar Durmstrang. Leerlingen krijgen in mei van het jaar dat zij elf worden een brief dat zij zijn toegelaten op Durmstrang, en zullen dat jaar dan ook hun eerste schooljaar starten. Het schooljaar loopt tot en met de laatste vrijdag van juni, en tussen elk schooljaar zit dus telkens ongeveer twee maanden aan zomervakantie. Tussendoor is er natuurlijk de Kerstvakantie, maar ook nog vier andere vrije weken en natuurlijk een aantal vrije dagen/middagen. • Schoolregels — Tijdens lesuren duurt het schooluniform ten allen tijden gedragen te worden. — Vernieling van andermans bezittingen is niet toegestaan. — Het pesten of vernederen van wie dan ook is verboden. — Alle lessen dienen gevolgd te worden, tenzij je een goedgekeurde reden hebt. — Meisjes en jongens mogen niet bij elkaar in de dorms komen — Iedere avond worden de dorms gecheckt, is iedereen er, en zijn er geen meiden bij de jongens/andersom? Als jij niet aanwezig bent, volgen er maatregelen. — Wees op tijd bij lessen en Quidditch wedstrijden. — Aanwezigheid bij Quidditch wedstrijden is voor iedereen verplicht. — Muggle-voorwerpen zoals moderne technologie, dienen niet meegebracht te worden, deze zullen toch niet werken. • Dorms Iedere Durmstrang afdeling heeft zijn eigen Dorms, hier kunnen de leerlingen na de lessen rondhangen, huiswerk maken, en natuurlijk zijn hier ook hun slaapzalen en badkamers. Leerlingen van andere afdelingen kunnen in principe niet in de Dorm van een andere afdeling komen, gezien deze beschermd is met een wachtwoord. Iedere maand veranderd het wachtwoord. • Hallestrom De Hallestrom Dorm bevind zich op de derde verdieping van het kasteel, achter een grote houten deur met daar de naam van de afdeling op. Momenteel is het wachtwoord Wisdom and Knowledge are not completely the same. Hallestroms' slaapzalen zijn verdeeld per leerjaar en sekse. De bovenbouw slaapt aan de rechterkant van de zitkamer, de onderbouw links. Bij beiden is het zo dat de meiden het dichts bij de deur naar de zitkamer slapen, en de jongens meer naar achter. • Molokov Molokov's Dorm ligt vlak naast de eetzaal van de school, verborgen achter een simpele deur als ieder ander. De jongere leerlingen van andere afdelingen vragen zich dan ook dikwijls af waar de Molokov Dorm is. De Dorm neemt twee verdiepingen in beslag, en heeft dan ook op de tweede verdieping van de school een deur. Ook deze valt nauwelijks op. Het wachtwoord is momenteel We may be Reckless, but we create the best stories of all.De slaapzalen voor de meiden bevinden zich op de tweede verdieping, die van de jongens op de begane grond, samen met de zitkamer. • Ranaulph De Ranaulph Dorm bevind zich tegenover die van Rhoswen. Dit komt omdat, voordat Durmstrang de afdelingen invoerde, er op deze plekken ook twee slaapzalen tegenover elkaar waren, en het schoolbestuur het onzin vond om die ruimte niet te gebruiken. Het wachtwoord is Succes, even with cheating, remains succes. Ranaulph heeft twee grote slaapzalen, waar alle leerjaren door elkaar slapen. Jongens en meiden wel gescheiden. • Rhoswen Rhoswen's Dorm is tegenover Ranaulph, en heeft een grote Visarend op de deur geschilderd. De Dorm is strategisch opgedeeld, met slaapzalen ingedeeld in leeftijd. Jongens hebben altijd de linker slaapzaal, en de meiden de rechter. De onderbouw slaapt het verst van de zitkamer af, zodat zij niet gewekt worden wanneer de oudere leerlingen naar bed gaan. Het wachtwoord is de vraag bij het antwoord wat luid Lydia and Simon, de vraag— het wachtwoord— is; Who were unable to stand eachother throughout their school life, but now have a baby? • Uniform Aangezien Durmstrang in een koud gebied staat, dragen de leerlingen altijd veel kleding. De hoofdkleur in het uniform is bruin of zwart, gecombineerd met wit en de afdelingskleuren. Vroeger was het Durmstrang uniform bruin met rood, maar sinds de komst van de afdelingen is dit veranderd. Leerlingen mogen zelf kiezen of zij een rok of broek dragen, maar deze moet altijd egaal van kleur (zwart of bruin) zijn, en er mogen geen gaten in zitten. Daarboven dragen de leerlingen een witte blouse met lange mouwen en een blazer, gevoerd met de hoofdkleur van hun afdeling, en met de buitenkant de andere kleur. Zo kunnen Hallestroms rode blazers met donkerblauwe voering dragen, of donkerblauwe blazer met rode voering. Voor buiten krijgt iedereen een mantel en een dikke winterjas. Ook krijgt iedereen een bontmuts en sjaal, en moeten de leerlingen in de winter stevige laarzen of winterschoenen dragen, waar zij in de zomer, lente en herfst ook hakken, open schoenen, en dunne sneakers mogen dragen. Mocht een leerling de dresscode niet volgen, dan krijgt deze een waarschuwing. • Huisdieren Op Durmstrang staan huisdieren niet hoog in de lijst met prioriteiten, maar zijn ze wel toegestaan. Studenten mogen uilen, padden, katten, ratten en paarden (wanneer zij zich focussen op paardensport en het vak sport hebben) meenemen naar de school, mits zij deze goed verzorgen. • Kasteel en omgeving Durmstrang's kasteel is oud, en heeft drie verdiepingen. Het kasteel heeft naast het hoofdgebouw een astronomietoren, een uilentoren en ligt naast een groot bos, een groot meer en ver verwijderd van de eerste muggle-beschaving. Wanneer de leerlingen van school weggaan of aankomen, gebeurt dit via een boot. Op school aankomen aan het begin van ieder jaar vergaat ook zo. De leerlingen stappen in de buurt van hun woonplaats op de trein/auto/bus/vliegtuig/whatever, en lopen het laatste stuk naar het meer, waar zij opgepikt zullen worden door de boot. Naast het kasteel bevinden zich ook verscheiden sportaccommodaties, waar de leerlingen die het vak sport volgen, dan ook les hebben en trainen. Naast de sportaccommodaties bevind zich het quidditchveld. • Cijfers, toetsen en essays Op Durmstrang wordt educatie in een hoog vaandel gezet, wat logisch is voor een school. Leerlingen mogen per week maximaal een toets hebben voor een verplicht vak, en een voor een keuzevak. Dit zodat de leerlingen goed de tijd hebben om te leren, en om ook dingen te doen aan hun andere vakken. Essays en Opdrachten voor een cijfer mogen echter zo veel gegeven worden als leraren willen, al moet het wel nut hebben. Cijfers worden gegeven op een schaal van 100%. Wanneer een leerling lager dan 65% haalt voor een essay of andere opdracht, wordt dit als onvoldoende beschouwd. Voor toetsen ligt dit op 60%. Wanneer een leerling lagen dan 65% staat als gemiddelde, is er een mogelijkheid dat hij of zij aan het eind van het jaar zijn examens niet mag maken totdat hij of zij zijn cijfers ophaalt door het herkansen van toetsen, maken van extra essays, etc. Wanneer een leerling zijn examens niet maakt, blijft hij automatisch zitten. Wanneer een leerling voor zijn examens minder dan een 65% overall-score haalt, mag hij of zij nog herkansen, maar wanneer de overall-score onder de 50% ligt, blijft hij of zij ook zitten. Wanneer een leerling zijn herkansingen faalt, blijft hij of zij ook zitten.

RULES • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd! • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier. • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands. • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood. • Enkel ik (BIackburn) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld. • Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden. • Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d. • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

[justify]

HET BEGIN

Datum en Tijd
We skippen naar Zondagavond 31 augustus, 20.20

Het avondmaal was deze keer van 18.00-18.30, leerlingen hebben dus ruim de tijd gekregen zich klaar te maken. Het feest begon officieel om 20.00, maar de meesten bovenbouwers zullen nu aankomen/het feest een beetje gezelliger maken. Het feest bevind zich buiten, er is muziek, eten, drinken etc. Alcohol en verdovende middelen zinn zoals altijd verboden. Het feest zal tot 1.00 duren voor bovenbouw, 00.00 voor onderbouw. De volgende dag zullen alle lessen uitvallen. Bovenbouwers hebben de mogelijkheid na het feest te overnachten in een tent (min 1-max 4 per stuk). Deze tenten zijn zo behekst dat de lucht buiten te zien is, maar je niet naar binnen kan kijken.

[ bericht aangepast op 20 maart 2016 - 19:14 ]

---

take me back to the basics and the simple life

Het had niet lang geduurd voordat de boot was aangekomen, gelukkig. Na Gabriëla’s en Vincents komst was de sfeer in de coupé compleet omgeslagen en Claudai was dan ook blij dat ze weg kon vluchten van die verstikkende sfeer. Alleen was ze richting de common room en de slaapzaal gelopen, om daar Zuzana weer aan te treffen. Zij was al begonnen met ‘uitpakken’ en zoals gewoonlijk gebeurde dat van haar een stuk sneller dan dat van Claudai. Het was ook een stuk minder net. Claudai was wel bezig met alles nog enigszins fatsoenlijk in de kasten te leggen zodat het wanneer ze het nodig had niet totaal verkreukeld was. “Clau, bijna klaar?” vroeg Zuzana iets zeurderig en Claudai grinnikte even. Het ging echt ieder jaar zo, maar tot nu had Zuzana altijd op haar gewacht. “Jaja, bijna,” antwoordde ze terwijl ze een van de laatste stapels in de kast legde. “Alleen dit beetje nog.” Ze zwaaide even half naar alles wat er nog lag en ruimde het toen snel op. Zo heel lang had Zuzana niet hoeven wachten. “Oké, klaar,” zei ze vervolgens en samen met haar zus begon ze richting de common room te lopen. “Wachten we hier nog op iemand of zien we die in de eetzaal?” vroeg ze haar. Die ‘iemand’ was natuurlijk Manuello, maar dat had Zuzana ongetwijfeld begrepen. Op iemand anders wachten mocht natuurlijk ook, maar die optie leek iets minder waarschijnlijk.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Marcello Aloisio Alvaréz
Halfblood / Molokov


Marcello had zich even afgevraagd waar de rest was. Natuurlijk, kwam het bij hem binnen, ze waren vast in de eetzaal te vinden, waar eerst een toespraak gehouden zou worden. Hij was nogal afgeleid geweest, waardoor hij weer eens de tijd uit het oog verloren was. Kwam ook wel vaker voor. Hij was een goede vriend tegen gekomen. Die had hij op de boot niet gezien en dus maakte ze het goed door midden in het gangpad hun vakantie met elkaar door te nemen, tot ergernis van een aantal eerstejaars die op tijd wilden komen voor de toespraak. Ze hadden nog over het een en het ander gekletst, eigenlijk over van alles en nog wat, voordat zijn vriend er vandoor moest.

Marcello had al snel opgemerkt dat het nogal leeg was in de gang en besloot dus om op zoek te gaan naar leven. Ze waren ongetwijfeld allemaal al in de eetzaal. Het kwam niet vaak voor dat zijn broer en hij gescheiden waren, dus besloot hij om gelijk naar deze op zoek te gaan. Eigenlijk vond Marcello het af en toe wel fijn om zijn eigen dingen te hebben, om niet altijd bij zijn broer te zijn. Maar nu had hij wel zin om hem weer te zien. Hij zou vast wel een plekje voor hem vrij gehouden hebben, daar rekende hij wel op. Al snel herkende hij zijn broer aan de tafel, want die kon hij van een afstand al snel spotten. Hij ging voor hem zitten en schoof zijn stoel aan. “Hey” zei hij en hij keek even om zich heen. Iedereen zat er zowat bijna maar er was nog niemand aan het spreken. “Ik neem aan dat ik op tijd ben voor de fantastische toespraak?” vroeg hij aan zijn broer, het sarcasme droop er vanaf. Eigenlijk wilde hij die het liefste niet horen, liever praatte hij door die hele toespraak heen want er zou vast niet zoveel aan zijn.

[ bericht aangepast op 24 jan 2016 - 16:13 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

"Jaja, bijna," reageerde Claudai, "Alleen dit beetje nog." Met haar arm duidde ze een stapel kleding aan en toen ik zag dat het zo ongeveer de helft van haar offerinhoud bedroeg zuchtte ik even en rolde ik met mijn ogen. Even later was alles opgeruimd en was Clau ook klaar om te gaan. Ik sprong enthousiast op van mijn bed, een glimlach, zoals gewoonlijk, op mijn gezicht. "Oke, klaar," verklaarde het andere meisje dan ook. Samen liepen we de trappen af, richting de common room. Chau draaide zich even naar mij toe, en begon met het stellen van een vraag. "Wachten we hier nog op iemand of zien we die in de eetzaal?" Hoogstwaarschijnlijk bedoelde ze met 'iemand' Manuello, aangezien ze ook 'die' zei, wat duidde op een specifiek persoon en niet als een vraag of we zouden wachten tot er iemand anders die we opzich wel mochten naar beneden kwam. "Nouu, Manu houdt plekken voor ons vrij dus ik denk dat naar de eetzaal het handigste is." antwoordde ik op haar vraag. Toen we even later dan ook in de eetzaal aankwamen zag ik dat Marcello er ook al zat, en glimlachte ik naar hem, voordat ik naast Manu ging zitten. God, ik ging me nog een keer vergissen tussen die twee. Voor nu was ik blij dat ze gewoon geen identieke outfits aanhadden, en dat ik ze in de loop der jaren wel goed heb kunnen onderscheiden. "Hey," begroette ik de twee vrolijk, terwijl mijn zij die van Manu aanraakte en ik een vrolijke en tevreden glimlach toonde.

---

take me back to the basics and the simple life

Hij had dus eigenlijk de hele bootreis met Svetlana opgetrokken, wat hij niet erg had gevonden. Ze was immers prettig gezelschap. Hij zou de rest van zijn vrienden ook wel op durmstrang spreken en zijn broer kwam hij ongetwijfeld ook nog wel tegen. Aangekomen in de dorms pakte hij rustig zijn spullen uit. Hij deed altijd aan het begin van het jaar een poging om zijn plekje netjes te houden door alles logisch op te ruimen. Echter al snel kwam alles door elkaar te liggen en veranderde het van een georganiseerde naar een chaotische boel waar geen logica in zat. Hij was nou eenmaal niet iemand die veel tijd besteedde aan opruimen en was nogal rommelig. Maar nu, aan het begin van het jaar, deed hij dus een moedige poging om net te doen alsof hij een net persoon was. Dat dit gedoemd was te mislukken kon hem niets schelen. Hij deed expres rustig over het uitpakken van zijn spullen, zodat de meeste mensen vertrokken waren. Wat mensen niet wisten, en dat wilde hij liever zo houden, dat hij een voorraad heroïne had verstopt onder zijn shirts en broeken. Like, as if iemand daar zou kijken. Het was in ieder geval de beste plek die hij kon verzinnen, misschien dat hij later op een beter idee zou komen. Hij keek om zich heen, want ja, dit wilde hij ook niet dat iemand het zag, en pakte een spuit heroïne om tussen zijn zwarte hoodie en broek te verstoppen. Easy peasy lemonsleezy, was het meestal om dit verborgen te houden.

Ja, het was dag 1 en hij had al ontzettende trek in wat, hij kon er gewoon niets tegen doen. Toen hij ermee begonnen was klonk het nog zo onschuldig maar niemand zou vermoeden dat hij nogal verslaafd was geraakt aan het spul. Al noemde hij zichzelf niet zo. Nee, zo zag hij zichzelf niet. Hij was er nog steeds overtuigd dat hij makkelijk zonder kon, al wist hij diep van binnen dat hij die grens al lang overstreden was. En nu was er geen weg meer terug en bij het weerzien van zijn oude vrienden in de vakantie had hij dan ook een hele voorraad bij hen ingeslagen. Dit had echter een gat in zijn portemonnee veroorzaakt, waardoor hij nu zowat niets kon kopen. Als iemand hem mee zou vragen om uit te gaan zou hij dan ook moeten afslaan, hoe graag hij dan ook mee wilde want hij hield van uitgaan. Het was onschuldig begonnen, met snuiven, maar toen hij had gehoord dat het spuiten veel effectiever was en een groter effect bereikte was hij geswitched. Dit was wel even een dingetje geweest want Emiel hield absoluut niet van naalden. Maar na een tijdje was hij er aan gewend geraakt en binnen no time was hij hooked. Wat ook niet zo gek was, want hero was een van de meest verslavende drugs. Van wie hij de verslavingsgevoelige genen had gekregen wist hij echter niet, het zou best een van zijn ouders geweest kunnen zijn.

Echter wist hij wel dat het ontzettend dom was om dat hier op school te doen, maar zijn behoefte was groter dan de gedachte aan dat de school er misschien achter zou kunnen komen en de consequenties daarvan. Hij smokkelde het spul gemakkelijk mee naar de wc, waar hij in een hokje ging zitten en het dicht deed. Hij deed de wc bril naar beneden en ging op de wc bril zitten. Blijkbaar hield dat ding hem nog, want hij had er nooit problemen mee gehad. Hij had een onopvallende zwarte hoodie aan gedaan, want hij hoefde niet per se op te vallen met zijn kleding. Hij rolde een van de mouwen omhoog om een goede plek te vinden om te spuiten. Dit was nogal lastig, aangezien hij nu wel veel plekken had waar hij al gespoten had en hij niet wilde dat het zou opvallen. Maar het was niet anders, hij moest nu wel op dezelfde plek spuiten. Hij had hem er bijna ingezet, maar twijfelde nu plots of dit wel zo’n goed idee was. Fuck it. dacht hij toen en zette zonder er nog verder over na denken de spuit in zijn arm en spoot langzaam maar zeker het spul in zich.

Het duurde niet lang of het o zo vertrouwde warme gevoel dat zich van binnen zijn lichaam verspreidde. Het voelde vertrouwd, maar gaf hem ook een soort van gevoel van veiligheid. Het fijne gevoel was echter niet waarvoor hij het deed. Het was het onderdrukken van emoties, de afvlakking van depressieve gevoelens, pijn en angst en gewoonweg het high zijn. Echter werd blijheid ook onderdrukt, maar dat kon hem niet schelen. Emotieloosheid was het goede woord voor wat het deed. En relaxtheid. Hij werd er een stuk relaxter en zorgelozer van. Wat er voor de rest om hem heen gebeurde boeide hem een stuk minder en hij kon zo nogal in zichzelf gericht zijn. Hij liet dan alles maar langs zich heen gaan terwijl hij rustig zijn dingen deed. Hij functioneerde altijd nog aardig als hij hero gebruikte, echter kon hij wel af en toe als een emotieloze robot overkomen. Hij ademde rustig in en haalde de spuit weer uit zijn arm. Wat hij precies met het ding moest doen wist hij nog steeds niet, maar de beste optie vond hij nog steeds door de plee spoelen. Dan zou immers niemand het ding terugvinden en zouden er geen vragen op de school worden gesteld.

Hij voelde zich goed en dus ging hij naar de eetzaal, waar ongetwijfeld al aardig wat mensen zouden zitten. Dat hij gebruikt had was niet echt aan hem te zien. Heel misschien kon je als je erg opmerkzaam was zien dat zijn pupillen kleiner waren dan normaal, maar dat was dan ook alles.

Aangekomen in de eetzaal zag hij niet meteen wat bekenden bij Rhoswen. Hij had geen zin om te gaan zoeken, dus besloot hij maar gewoon random ergens te gaan zitten. Dat had iemand anders waarschijnlijk ook in zijn hoofd, waardoor ze bijna op dezelfde stoel wilden gaan zitten, maar hij nog net op de stoel naast hem plaats kon nemen. “Sorry” verontschuldigde hij zich, ook al had het niet per se aan hem gelegen. Hij keek in het gezicht van diegene die naast hem zat. Alexander. Niet een vriend van hem, maar ook niemand waar hij wat tegen had. Hij had er dus geen problemen mee om naast hem te zitten. “Hopelijk is dit snel voorbij..” zei hij, doelend op de ongetwijfeld saaie toespraak die op hen te wachten stond. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand dat ook maar interessant kon vinden en was blij dat hij wat hero had genomen om hier doorheen te komen.

---

Aan niets denken is ook denken.

-

[ bericht aangepast op 24 jan 2016 - 14:20 ]

---

take me back to the basics and the simple life

Terwijl ik zat te wachten keek ik even rond, het volk stroomde stilaan toe verschillende van Renaulph, Hallestrom en Rhowsen kwamen binnen en ook enkele Molokov maar echt goed kende ik hen niet. Pas zodra een bekend gezicht ( ook wel bijna een identiek gezicht als dat van mij) verscheen er een brede grijs om mijn lippen. Het was Marcello die voor me kwam zitten en me begroette met een simpele 'hey'. "Hey, tijdje niet gezien" zei ik iets plagerig omdat we vaak samen zijn. Maar soms was het ook wel fijn om even op jezelf of om met iemand anders te zijn, zoals Zuzuna. “Ik neem aan dat ik op tijd ben voor de fantastische toespraak?” vroeg Marcel en ik lachte even. " Zoiets ja." zei ik met een grijnsje en keek op toen ik de bekende stem van Zuzuna hoorde en glimlachte naar haar. "Hé schoonheid." begroette ik haar terug en drukte een vluchtige kus op haar wang. Ik mocht dan misschien wel klef zijn, maar ik hield van haar en dat mocht toch wel gezien worden vond ik. Niet te overdreven veel, maar hé, het zijn maar Marcello en Claudai voor ons, die begrepen dat wel. Daarbij zouden ze ook best een schattig stel kunnen vormen die twee. Het is al wel een tijdje dat ik dat probeer tot verveling van Marcello
Mijn handen hield ik onder te tafel terwijl ik wat met mijn vingers speelde en me wat beter probeerde te zetten op de stoel. Ik hield niet van wachten, het maakte me nerveus en ongeduldig. Dus ik hoopte dat de toespraak gauw zou komen

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

''Love me, or hate me, both are in my favor. If you love me, i'll always be in your heart. If you hate me, i'll always be in your mind.''

---

Het was alsof het lot een spelletje met mij speelde. Ik was precies in de coupe gekomen van het ander identiek rood harig meisje, als ik zojuist gezien had. Ze leken misschien identiek op elkaar, maar ik wist zeker dat dit Claudai was. Zuzanna zat per slot van rekening nog in het bagageruim.
Ik schonk de twee meisjes, Claudai en Mae nog een vriendelijke glimlach. Ik mocht misschien van Hallestrom komen, maar ik voelde me niet persé beter dan de rest daardoor.
Voordat een van de twee meisjes echter wat kon zeggen- of ik zelf - kwam Vincent al naar binnen. Hij kwam anders over dan een paar minuten geleden. Dat was in principe het eerste wat me opviel. Hij leek niet meer zelfverzekerd en zijn schouders stonden ook gebogen. De oude Vince was weer terug gekeerd en ik wist niet of ik daar blij mee moest zijn. ‘Sorry.’ Hoorde ik dan ook de jongen zachtjes zeggen toen hij plaats nam. Zo ver mogelijk bij ons vandaan. Ik wist wel dat mijn woorden soms - oké misschien vaak - hard aankwamen, maar om hem als een verslagen pup te zien was ook niet bepaald mijn ideaal beeld. Peinzend draaide ik mijn ogen van de jongen af, waar ik aan de mouw van de jas weer begon te frunniken. Zijn warme jas lag nog steeds om mijn schouders. Ik besefte nu pas dat ik hem niet alleen van zijn waardigheid maar ook zijn jas beroofd had. Merlin, Gabriela. Wat ben je weer goed bezig vandaag. Geen wonder dat de meeste mensen je een stuck-up bitch vinden.
Met een zachte bonk kwam de boot tot stilstand, wat me even uit het raam deed kijken. Durmstrang was weer in beeld en dit betekende weer een heel lang jaar voor de boeg. De meeste mensen vonden dit misschien hun thuis, maar ik zat liever in een gekropen met een deken en een boek. Even beet ik op mijn lip, terwijl ik Claudai uit mijn ooghoeken de coupe al haastig zag vertrekken. Mij, Mae en Vincent achterlatend.
Aarzelend stond ik op en liet Vincents jas van mijn schouders glijden, om deze om een arm te hangen. Ik was niet alleen netjes voor mijn eigen spullen maar ook dat van een ander. Het zou dan ook niet de eerste keer zijn als ik iemand aanspreek door het mishandelen van zijn of haar boek. De boek had hen nooit iets verkeerds gedaan, misschien de leraar maar zeker het boek niet.
Kort keek ik naar Vincent, voordat ik naar hem toe liep. Zonder de jongen aan te kijken, pakte ik hem bij zijn hand en trok hem omhoog. Voor hij echter kon tegensputteren of zich los trekken uit mijn greep, trok ik hem de gang op waar allerlei mede leerlingen liepen. Normaal had ik hem waarschijnlijk naar een rustigere plek getrokken, maar gezien huidige omstandigheden leek het me beter om tussen deze hordes van leerlingen te blijven. De meeste waren toch al reeds naar buiten gerend.
Zenuwachtig beet ik op mijn lip, terwijl ik even nog naar alle jongeren rond ons heen keek, voordat ik zijn jas naar hem uitstak. ‘Sorry van het stelen van je jas. Het was niet mijn bedoeling..’ Zachtjes zuchtte ik, terwijl ik de mouwen van mijn trui iets strakker trok. Ik kon tenminste zo mijn jas van mijn hutkoffer grijpen, voordat ik de kou straks buiten moest trotseren.
‘Vince. Je moet niet denken dat wat je zojuist deed allemaal slecht was. Je bent gewoon verliefd en dat kan soms vervelend uitpakken voor jezelf. Dat is echter geen schande, maar om mij te gebruiken als remedie is niet goed.’ Geërgerd rolde ik met mijn ogen. Ik merkte van mijzelf dat ik weer begon met het ‘moederen’ van mede leerlingen terwijl ze het zelf allang door hadden dat ze fout bezig geweest waren. Goede start om een gesprek te beginnen, Gaby.
‘…Maar dat betekend niet dat ik je niet mag. Je bent echt een leuke jongen, Vince. Het is fijn om je dit jaar wat zelfverzekerder te zien. Ik weet zeker dat Zuzanna er spijt van zal krijgen dat ze je nooit een kans gegeven heeft.’ Met dat hief ik mijn hoofd op, waar ik de blond harige jongen een glimlach schonk en kort, maar troostend over zijn warm wreef.

[ bericht aangepast op 24 jan 2016 - 20:59 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

De boot kwam eindelijk aan bij Durmstrang. Het was geen vervelende oversteek geweest, maar toch was het fijn om weer terug te zijn in het kasteel. "Succes, even with cheating, remains succes." zei ik met een klein glimlachje op mijn gezicht. Het password van de Ranaulph dorm hadden ze perfect uitgekozen. Winnen was erg belangrijk voor iedereen in onze afdeling, of dat nu eerlijk gebeurde of niet. Ik sleepte mijn hutkoffer de dorm binnen en tot mijn teleurstelling waren geen van mijn vrienden er. Ik moest ze vast net zijn misgelopen. Slechts jongerejaars waren aanwezig in onze dorm.

Ik sleepte mijn hutkoffer verder achter me aan richting de slaapzalen. Dit was het enige nadeel van Ranaulph: de slaapzalen waren per leerjaar niet gescheiden. Maar meestal zorgde dit ook wel voor wat gezelligheid. Bovendien lagen jaren automatisch wel een beetje bij elkaar, omdat je meestal vrienden hebt in je eigen jaar.
Zelf koos ik een bed richting de hoek van de kamer, ook eromheen waren alleen nog maar lege bedden. Hopelijk zou Finley straks ook een bed in deze hoek uitzoeken. Hij was een goede vriend van me en zat gelukkig ook bij Ranaulph. Mijn hutkoffer gooide ik op mijn bed neer en maakte hem open.
Meteen werd ik er aan herinnerd hoe slordig ik eigenlijk was: de koffer puilde uit met boeken en kleding. Alles lag door elkaar en m'n kleding was niet opgevouwen.
"Dat doe ik later wel." fluisterde ik tegen mezelf en met moeite drukte ik de hutkoffer weer dicht, waarna ik hem om der mijn bed schoof.
Het enige waar ik wel voorzichtig mee omging was mijn bezem. Ik zette hem trots naast mijn bed neer.

Nog even checkte ik om te zien of ik echt niemand van mijn jaar zag, maar tevergeefs. Dus liep ik maar in m'n eentje richting de eetzaal, waar we ieder jaar een toespraak van het schoolhoofd hoorden. Veel leerlingen vonden dit vervelend, ik daarentegen zag er nooit tegen op. Het was juist het moment dat je iedereen weer zag, alle afdelingen aan hun tafels. En vooral ook iedereen van Ranaulph. Mae en Finley had ik bijvoorbeeld nog niet gesproken op de boot, dus meestal was dit het moment dat je hen ook weer zou zien. Echter waren zij er allebei nog niet, maar Iza was er al wel.
"Hee!" begroette ik haar terwijl ik tegenover haar ging zitten. "Blijkbaar zijn we vroeg. Heb je het nog een beetje gezellig gehad op de boot?"

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 15:44 ]

Precies op het moment dat ze aankwamen, proostte Iza op een goed jaar en een winst bij Quidditch. Terwijl Alexander zijn spullen pakte, antwoordde hij haar. “Wees daar maar niet te zeker van. Rhoswen staat op scherp dit jaar.” Hij knipoogde naar haar en liep vervolgens weg. Het was druk op de weg naar de school en hij liet zich meevoeren door de stroom opgewonden jongere leerlingen. Bekenden zag hij niet, dus hij begaf zich toen hij zich eindelijk uit die stroom bevrijdt had naar de slaapzaal. Hij passeerde toen hij bijna bij de common room was een groepje meiden die een jaar lager zaten en toen hij ze zag kijken, knipoogde hij naar ze, waarna ze zich giechelend afwenden en druk begonnen te fluisteren. Met een zelfverzekerde glimlach vervolgde hij zijn weg. In de common room stonden al heel wat groepjes met elkaar te praten, maar hij liep langs ze heen naar de slaapzaal en dumpte daar zijn tas. Uitpakken kwam vanzelf wel, net als alle andere jaren. Wanneer hij iets nodig zou hebben zou hij het wel uit zijn koffer plukken. Dat scheelde een hoop tijd. Op zijn weg naar de eetzaal werd hij opgehouden door een meisje van Ranaulph met te veel make-up. In welk jaar zij precies zat wist hij niet – net zomin als hij haar naam wist – maar dat ze echt te jong was voor hem, wist hij wel. Zij leek dat probleem alleen niet te zien en het duurde wel even voor hij haar had afgeschud. Het scheelde nog dat ze niet in zijn afdeling zat, anders had hij de hele speech aan haar vastgezeten. Met een rechte rug en een uitdagende blik in zijn ogen liep hij naar een vrije plek toe. Hij was redelijk laat dus de meeste plekken waren al bezet. Iemand anders had echter precies hetzelfde idee gehad, maar was net een halve seconde later en daarom belandde de ander bijna bij hem op schoot. Hij kon nog net op de stoel ernaast gaan zitten. Alexander had al een botte opmerking op zijn lippen liggen, maar toen zag hij dat het Emiel was, een jongen uit zijn eigen jaar en een kamergenoot. Hoewel de twee jongens nooit echt vrienden geworden waren, tolereerden ze elkaar wel en dat kon maar beter zo blijven. Alexander hield zijn opmerking voor zich. “Sorry,” verontschuldigde Emiel zich. Hoewel het niet alleen aan Emiel gelegen had, weigerde Alexander om zich te verontschuldigen. Hij wilde geen problemen met Emiel, maar zich onderdanig opstellen en de schuld op zich nemen ging te ver voor hem. “Kan gebeuren,” zei hij daarom maar. “Hopelijk is dit snel voorbij,” vervolgde Emiel. Hij had duidelijk net zoveel zin in de standaardtoespraak als Alexander. Ieder jaar werd er inhoudelijk hetzelfde verteld en ieder jaar schenen ze het saaier en slaapverwekkender te vertellen. “Heb je geen zin in de verlichtende woorden van ons gewaardeerde schoolhoofd?” vroeg Alexander met gespeelde verbazing en hij rolde met zijn ogen. Hopelijk was het dit jaar een korte speech. Een lang verhaal zou hij echt niet kunnen verdragen.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Natuurlijk had Zuzana meteen door dat ze Manuello bedoelde en het verbaasde haar ook helemaal niet toen haar zus reageerde met dat Manuello plekken voor ze vrij zou houden. De keuze om dan maar naar de eetzaal te gaan was dan ook snel gemaakt. Manuello was er al en ook Marcello zat erbij. Zuze nam natuurlijk meteen plaats naast Manuello, dus Claudai ging naast Marcello zitten. “Hey,”zei zij net zoals Zuzana tegen de andere tweeling. Manuello begroette Zuzana met een kus op de wang en ze was allang blij dat het alleen dat was. Ze begreep wel dat ze gewoon een gelukkig stelletje waren, maar dat betekende niet dat zij hoefde aan te zien hoe haar zus uitgebreid iemand zou zoenen. Gelukkig hielden ze er wel rekening mee en hoefde ze dat ook niet te zien. “Ook al zoveel zin in de toespraak?”vroeg ze niemand in het bijzonder om de stilte te breken. Ieder jaar moesten ze verplicht luisteren en niemand – zelfs zij niet – vond er ook maar iets aan. Ze had zelfs wel eens zitten overwegen om een leesboek mee te nemen de zaal in, maar had daar toch maar eens vanaf gezien. Wel had ze een potlood in haar zak, zodat ze op een rondslingerend servetje zou kunnen tekenen als het te saai was. Dat had ze al jaren, maar eigenlijk was het er nooit van gekomen. Zij had altijd wel geluisterd. Misschien was het omdat het gewoon verplicht was of misschien omdat ze toch wilde weten wat er aan de hand was deze keer, dat wist ze niet, maar ze kon zich er gewoon nooit toe zetten om niet te luisteren.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Er kwam nog een ander meisje in onze coupé en alhoewel ze in mijn ogen niet vrij onbekend was, kon ik me haar naam toch niet herinneren. Ja sorry, ik ben gewoon heel erg slecht met namen. Met dingen onthouden in het algemeen eigenlijk wel. Wat er verder nog meer gebeurde, was voor mijn gevoel niet echt zo boeiend. Mijn aandacht was meer op mijn tijdschrift gericht geweest. Gelukkig kwamen we na een tijdje eindelijk aan op Durmstrang. De reis had echt veel te lang geduurd. Niet dat ik zoveel zin had in school, maar een eeuwigheid op een boot zitten vond ik ook niets. Daarom was ik ook zo snel als we aangekomen waren, van de boot gevlucht en naar binnen gegaan. En nu stond ik in de ingang van de eetzaal. Mijn spullen had ik in de slaapzaal gedumpt, zodat ik vervolgens zo snel mogelijk hierin kon gaan. Mijn vrienden waren niet in de dorms of slaapzalen te vinden, dus ik hoopte dat ze hier zouden zijn. Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik Dimitri met Iza aan een tafel zag zitten. Ik liep erheen en plofte op een stoel neer. 'Poeh, wat duurde die reis lang.' zuchtte ik. Nou ja, het was dan ook wel mijn eigen schuld dat ik - het spijt me - bij die saaie mensen bleef zitten. 'Waar waren jullie?' Het was opmerkelijk hoeveel energie ik had nu we weer terug waren op school waren. Zo leuk vond ik het helemaal niet.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Marcello Aloisio Alvaréz
Halfblood / Molokov

"Hey, tijdje niet gezien" had zijn broer gezien. Natuurlijk had deze zijn afwezigheid gelijk opgemerkt. “So you missed me” zei hij ietwat plagend met een glimlach tegen hem. Al snel kwam er een andere verschijning bij hun tafel staan. Marcello keek op bij de aankomst van Zuzana en schonk haar glimlach terug. Het was een aardige meid en Marcello kon wel snappen waarom Manuello een relatie met haar had. “Hi” begroette hij haar even terug. Natuurlijk begroette Manuello haar met een kus. Dit vond hij niet erg. Wat hem betreft mochten ze van alles en nog wat met elkaar doen, mits het niet te klef zou worden. Want dan zou hij vertrekken. Het bleef namelijk nog wel raar om je broer met een meisje te zien zoenen, ook al was hij er nu aan gewend. Hij zag dat Claudai er ook was, hoe kon het ook anders, en begroette haar ook even. Hij hoopte dat die toespraak snel zou komen want het was altijd zoiets standaards dat hij er bijna geen aandacht voor op wilde brengen. Het eten was iets om naar uit te kijken. Hij leunde een beetje naar achteren terwijl niemand de moeite leek te doen om de stilte te verbreken. “Ook al zoveel zin in de toespraak?” verbrak Claudai uiteindelijk de stilte. “Ik heb meer zin in het eten” zei Marcello met een glimlach en zo was dat ook. Hopelijk duurde het niet al te lang. Het besef dat ze nu weer begonnen met school drong wel nu tot hem door. Hij vroeg zich af wat het komende jaar allemaal ging brengen.

---

Aan niets denken is ook denken.

Emiel keek verveeld voor zich uit. Hij had niet echt zo zijn vrienden kunnen vinden om mee te zitten. Waarschijnlijk had hij eerder moeten komen dan zou hij ze nog kunnen hebben gevonden. Hoewel die toespraak nog niet begonnen was, bereidde hij zich op het aller saaist voor. Hij was vrij relaxed nu dus zou hij de woorden gewoon voorbij laten stromen. Echt luisteren hoefde namelijk niet. Er werd vast niets nieuws gezegd en niemand zou het doorhebben als je niet luisterde.

Hij had zich verontschuldigd voor iets wat hij niet per se had gedaan, want zo was hij. En Alexander had dit niet gedaan, want zo was hij. Iets anders had hij van hem niet verwacht. Het was dat kleine tikkeltje arrogantie wat je hierbij al kon opmerken, dat hem waarschijnlijk van hem afknapte om vrienden te worden. Echter mocht hij dat rebelse dat hij had dan weer wel, wat maakte dat hij eigenlijk neutraal tegenover hem stond. Hij kende hem eigenlijk niet zo goed, dus hij oordeelde ook niet.

De jongen wist echter van zichzelf wel dat hij knap was, dat had je gewoon door. Hij zag hem dan ook vaker dan eens met een ander meisje rondlopen. Dat Emiel zijn ogen ook soms niet van hem kon afhouden, moest hij toegeven, maar zou hij natuurlijk nooit aan hem laten weten.

“Kan gebeuren,” had hij gezegd, waarop Emiel even had geknikt. Gelukkig ging hij er niet moeilijk over doen, want daar had hij nu geen zin in. “Heb je geen zin in de verlichtende woorden van ons gewaardeerde schoolhoofd?” had Alexander ‘verbaasd’ gezegd. Echter merkte hij meteen op dat het geveinsd was, hoe kon het ook anders. Het zou hem verbazen als iemand het wel interesseerde. “Ik slaap er nog liever doorheen” zei hij eerlijk en het deerde hem niet wat iemand hier ook van vond. “Altijd hetzelfde gelul” hij zei graag waar het op stond. Het was meestal ongeveer hetzelfde tekst die de spreker voordroeg, alleen in wat andere woorden. En wie interesseerde het nou echt wat? Waarschijnlijk niemand. Hij zag al wat mensen ongeduldig worden omdat de spreker nog steeds niet ten tonele verschenen was.

Zelf overwoog hij serieus om echt te gaan slapen, hij was erg relaxed genoeg voor, maar besloot toch maar om dit niet te doen, want het zou nogal opvallen. Hoewel die speech ongetwijfeld saai zou worden, verheugde hij zich ook niet bepaald op het eten. Hero zorgde er namelijk ook voor dat je eetlust minder werd of er, in zijn geval, gewoon compleet niet was. Zo was hij onbewust toch een aantal kilo’s afgevallen, wat hem net iets te dun maakte. Het liefst zou hij op dit moment weg willen sneaken, maar dat ging niet echt met een zaal vol met mensen. Waarschijnlijk zou hij alleen wat zitten porren in dat eten om het vervolgens bij iemand anders af te schepen.

[ bericht aangepast op 26 jan 2016 - 14:10 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

"Hé schoonheid," begroette Manu me, voordat hij vluchtig een kusje op mijn wang drukte. Deze actie zorgde er voor dat ik onbewust heel even mijn ogen sloot, mijn glimlach weer breder werd en mijn wangen een klein beetje kleur vertoonden. "Hey," fluisterde ik nog zachtjes. Mijn hand liet ik van mijn schoot afglijden naar de zijne, en ik verstrengelde onze vingers. Soms vroeg ik me af wat mensen er van vonden dat Manuello en ik zo simpeltjes wat 'klef' deden tussen iedereen in, wanneer we er maar zin in hadden, maar aan de andere kant boeide het me niet zo veel, of eigenlijk gewoon niks. Ik deed toch wel waar ik zin in had. "Ook al zo veel zin in de toespraak," begon Clau te praten, duidelijk als gespreksstarter. Mijn gezicht vertrok even, ik had alles behalve zin in de toespraak, zeker aangezien hij altijd hetzelfde was en er vaak even extra naar ons vieren werd gekeken bij de regel 'Leerlingen dienen zich ten alle tijden aan de regels te houden, en zullen de rust niet verstoren.' Het was namelijk de regel die ik- we- eigenlijk altijd aan onze laars lapte, en minimaal een keer per jaar organiseerden we dan ook een grote prank. "Ik heb meer zin in het eten," zei Marcello, waarom ik even moest lachen. "Maar darling," begon ik. Het gebeurde vaak dat ik mensen aansprak met darling of schat, eigenlijk was het gewoon voornamelijk om namen te vermeiden, maar als ik iemand niet mocht impliceerde het juist het tegenovergestelde. Ik kreeg dan ook wel redelijk vaak geïrriteerde blikken naar me toegeworpen. "Je weet toch dat we nu die toespraak hebben, waarschijnlijk wat drinken, thee ofzo, voorgeschoteld krijgen, en dan over twee-en-een-half uur hier weer moeten verzamelen voor het avondeten?" Dat was nog zoiets waar ik een hekel aan had, voor in die tussentijd wisten ze niks te bedenken, maar ze konden niet even makkelijker doen en de toespraak onder het avondeten houden, of gewoon later vertrekken met de boot. Ik bedoel, wat moest je in godsnaam ooit doen in die twee/drie uur tijd die je tussen het eten en de toespraak in als 'vrije tijd' kreeg. Waarschijnlijk ging ik naar de baan, om wat te trainen, maar dan nog.

---

take me back to the basics and the simple life

Ik zag Dimitri aankomen en wenkte hem. 'Hee!' Zei hij. 'Blijkbaar zijn we vroeg, heb je het nog een beetje gezellig gehad op de boot?' 'Met Finley en Alexander aan de bar gezeten,' Antwoordde ik. 'Het was wel oké, leuk om Fin weer te zien.' Zei ik. 'Bij jou nog iets bijzonders gebeurd, was het nog gezellig met Gus?' Ik keek opnieuw even de zaal rond die zich langzaam begon te vullen. Sommigen waren al in hun uniform, vooral de jongere leerlingen, van de eerste paar jaren. 'Ik heb nog aan Quiddtich posities gewerkt deze vakantie,' Vertelde ik. 'Idee om daar morgen even samen naar te kijken, Captain?' Vroeg ik. 'Captain' sprak ik met enig sarcasme uit, niet omdat ik hem niet accepteerde als Captain, maar omdat dat eigenlijk best vreemd was om te zeggen, aangezien wij erg goed bevriend waren. Ik porde hem er lichtjes bij en glimlachte. Op dat moment plofte mijn beste vriendin naast me neer. 'Mae!' Riep ik en omhelsde haar opnieuw, zoals ik ook al in de slaapzalen had gedaan, maar dat leek haar niet echt bijgebleven. Want, na geklaagd te hebben dat de reis lang was, vroeg ze waar we gebleven waren. 'Op dezelfde boot als jij en in dezelfde slaapzaal als jij, nou ja, ik dan.' Glimlachte ik. 'Hoe was je vakantie?' Vroeg ik. 'Zin in aankomend jaar? Ons voorlaatste jaartje, daar gaan we wel iets moois van maken natuurlijk!'

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'