[RPG • 200 • Speeltopic] Durmstrang Insitute - Speeltopics

STORY Durmstrang Institute, 2014. De school richt zich nog altijd wat op de duistere magie, maar een stuk minder dan vroeger. Muggleborns worden echter nog altijd niet toegelaten op Durmstrang, en de school heeft een duidelijke voorkeur voor Purebloods. Toch is de school een stuk toegankelijker dan hij vroeger was. Sinds enkele decennia is Durmstrang over gegaan op het indelen van zijn studenten in afdelingen. Dit omdat ze, na weer meer contact gehad te hebben met Hogwarts, het gevoel hadden zo beter overzicht te kunnen houden over de leerlingen en hen beter naar wens dingen konden leren. Leerlingen krijgen hun eerste twee jaar op Durmstrang de kans om zich beter te ontwikkelen, en worden aan het begin van hun derde leerjaar gesorteerd in een van de vier afdelingen. Aan het einde van ieder jaar moet iedereen naast zijn examens een andere grote test begaan, waarin gekeken word of zij nog wel het best passen bij de afdeling waar ze dat jaar in hebben gezeten. Hoewel het nauwelijks voorkomt, veranderen sommige leerlingen dus van afdeling. Op het moment van het RPG volgen we leerlingen in hun zevende jaar, wat voor de meerderheid van deze leerlingen hun voorexamen jaar is. HOUSES Credits • Hallestrom (Colors: Navy Blue & Red, Animal: Eurasian Lynx, Traits: Intelligence & Loyalty) Opinionated, but open to suggestion. These fair few are of the brightest and most inquisitive. They seek knowledge, and respect intelligence. However as students of Durmstrang their chosen paths are still often dark in nature, and the knowledge they truly thirst for is that which no others have found before and the power that comes with it. Their loyalty may be favoured in many situations, but they can be somewhat selfish friends at times, and hard masters to work for as they also command complete loyalty and respect from those around them. • Molokov (Colors: Burned Orange & Black, Animal: Black Bear, Traits: Strength & Endurance) Of great strength, comes great power. The ability to endure whatever is thrown at them, and still hold their heads high. They value not only physical or magical strength, but also inner strength. Many Molokovs rely only on these things and blunder into situations without thinking, and learning to also appreciate mental strength sometimes proves difficult. Molokovs can be bullies, and make excellent henchmen. Hallestroms in particular occasionally think of them as stupid, but this is by no means always the case. • Ranaulph (Colors: Steel Grey & Lime, Animal: Grey Wolf, Traits: Cunning & Bravery) Valiant and chivalrous - for Durmstrang students - those in this house enjoy a challenge. Daring and sly, they rarely back down even from the toughest opponent. And quite a lot of the time they win. But it is often with the aid of copious and outrageous cheating. A good Ranaulph will learn to successfully conceal this deceit. But those who know this house will always be aware of it, even if there is no proof. Charming on the outside, they are often rather talented individuals, and occasionally they are exceptionally talented. but their rash actions can lead them into trouble later on. • Rhoswen (Colors: Purple & Gold, Animal: Osprey, Traits: Integrity & Perseverance) Rhoswens do what they set their minds to no matter the consequence - and what they do always benefits them in some way. The word "impossible" is not a part of their vocabulary. They are determined to remain true to themselves, rarely choosing to voluntarily follow another unless it serves part of a long term plan. When questioned, their integrity holds true, lying is not tolerated. They are proud of their achievements and as a general rule do not particularly care about hiding mistakes unless doing so is essential. They can be very blunt, and usually have a few amusing insults ready for use at any time. Rhoswens are experts at twisting things to their own advantage. OTHER INFORMATION • Vakken en Lessen Durmstrang heeft een groot vakkenpakket, met veel keus, maar ook redelijk wat verplichte vakken. Leerlingen zitten tot en met hun vierde leerjaar vast aan een bepaald vakkenpakket zonder keus. In het begin van het vijfde jaar zullen zij minimaal twee extra vakken moeten kiezen naast de verplichte. Het maximum wat betreft keuzevakken ligt op 5, op deze manier probeert de schoolleiding van Durmstrang er voor te zorgen dat leerlingen niet te veel doen, en ook wat vrije tijd overhouden. In totaal heeft een leerling op Durmstrang keuze uit een tiental vakken naast de zes verplichte vakken. • Lijst met vakken voor het 5e, 6e, 7e, en 8e jaar [V] Charms [V] Dark Arts* [V] History of Magic [HoM] [V] Transfiguration [V] Potions [K] Astronomy [K] Quidditch**/**** [K] Sports***/**** [K] Care of Magical Creatures [CoMC] [K] Arithmancy [K] Divination [K] Studie of Ancient Runes [SoAR] [K] Music**** [K] Art**** [K] Ghoul Studies * Bij Dark Arts wordt zowel de geschiedenis van de Dark Arts, de uitvoering en de verdediging behandeld. ** Enkel leerlingen die Quidditch volgen mogen in het Quidditch-team voor de bovenbouw zitten. *** Bij Sports wordt gericht op individuele sporten. De leerlingen die dit volgen zullen ook wedstrijden hebben, zowel onderling als uitjes naar de muggle-wereld om hier wedstrijden te hebben. Dit zijn sporten waar geen magie bij nodig is, en waar het dan ook verboden is om gebruik van magische hulpmiddelen (spreuken, toverdrankjes, etc.) te maken. Leerlingen richten zich binnen dit vak vaak nog op een sport, om hier meer en beter in te trainen. Eenmaal in de week is er een gezamenlijke les, en twee keer in de week wordt er specifiek getraind. Natuurlijk mogen de fanatiekelingen, in overleg met het schoolbestuur en de leerkracht, ook vaker trainen. Er wordt binnen Sports gericht op Atletiek, Zwemmen, Paardensport, Boogschieten, Roeien en Wielersport. **** Een leerling mag enkel een van deze vakken als extra vak hebben. Als een leerling wenst meerdere van deze vakken te kiezen, dient zij bij een tweede ook een derde keuzevak te kiezen, en bij een derde van deze vakken, een vierde keuzevak. • Rooster • Quidditch Ook op Durmstrang wordt er natuurlijk Quidditch gespeeld, in twee verschillende klassen weliswaar. De onderste klasse is voor de onderbouw (1e - 4e Leerjaar), en de bovenste klasse voor de bovenbouw (5e - 8e Leerjaar). Enkel leerlingen die ook Quidditch volgen, mogen onderdeel nemen in de Quidditch teams in de bovenbouw. Voor ieder afdeling is er een team, maar wanneer een afdeling te weinig leerlingen heeft wordt dit of aangevuld met de bete leerlingen van die afdeling (of eerste/tweede leerjaar) uit de onderbouw, of met leerlingen uit andere afdelingen. Iedere maand is er voor beide klassen een wedstrijd, uitgezonderd van de eerste twee maanden school. Na afloop van de laatste wedstrijd wordt het eindklassement bekend gemaakt, en de winnende afdeling wint de Quidditch-beker van dat jaar. • Hallestrom Captain — Chaser — Chaser — Chaser — Beater — Beater — Keeper — Oliver Amaro Delray Seeker — • Molokov Captain — Vincent Milan Procházka Chaser — Zuzana Ružicka Chaser — Chaser — Beater —Manuello Ezequiel Alvaréz Beater — Keeper — Vincent Milan Procházka Seeker — Claudai Ružicka • Ranaulph Captain — Dimitri Viktor Volkov Chaser — Dimitri Viktor Volkov Chaser — Chaser — Beater — Beater — Keeper — Seeker —Iza Afina Caterina Dascu • Rhoswen Captain — (Loten?) Chaser — Alexander Stoyan Lyuben Chaser —Erika Isole Falker Chaser — Beater —Vyara Kaven Rumaneck Beater — Keeper — Seeker — Sara Tali Herbovitz • Nationaliteiten Leerlingen van Durmstrang komen voornamelijk uit Scandinavië en Oost-Europa, al zijn er ook uitzonderingen van leerlingen uit Noord-West Europa en enkele leerlingen uit het middenoosten. • Leerjaren en Schooljaar Op Durmstrang volgen de leerlingen acht jaar aan onderwijs, en wanneer zij deze succesvol afsluiten heeft bijna elke leerling de kans op een studiebeurs of een gedeeltelijke betaling voor een opleiding. De eerste twee leerjaren zijn leerlingen nog niet ingedeeld in een afdeling, en tot en met het vierde leerjaar hebben zij een vast vakkenpakket. Vanaf het vijfde kiezen zij vakken, die zij tot hun examen zullen moeten volgen, behalve wanneer zij meer dan twee keuzevakken hebben. Wanneer dit het geval is, mag de leerling een van zijn of haar keuzevakken tot en met het zevende leerjaar laten vallen. Het schooljaar begint op de laatste maandag van augustus, en op twee dagen hiervoor vertrekken de leerlingen al naar Durmstrang. Leerlingen krijgen in mei van het jaar dat zij elf worden een brief dat zij zijn toegelaten op Durmstrang, en zullen dat jaar dan ook hun eerste schooljaar starten. Het schooljaar loopt tot en met de laatste vrijdag van juni, en tussen elk schooljaar zit dus telkens ongeveer twee maanden aan zomervakantie. Tussendoor is er natuurlijk de Kerstvakantie, maar ook nog vier andere vrije weken en natuurlijk een aantal vrije dagen/middagen. • Schoolregels — Tijdens lesuren duurt het schooluniform ten allen tijden gedragen te worden. — Vernieling van andermans bezittingen is niet toegestaan. — Het pesten of vernederen van wie dan ook is verboden. — Alle lessen dienen gevolgd te worden, tenzij je een goedgekeurde reden hebt. — Meisjes en jongens mogen niet bij elkaar in de dorms komen — Iedere avond worden de dorms gecheckt, is iedereen er, en zijn er geen meiden bij de jongens/andersom? Als jij niet aanwezig bent, volgen er maatregelen. — Wees op tijd bij lessen en Quidditch wedstrijden. — Aanwezigheid bij Quidditch wedstrijden is voor iedereen verplicht. — Muggle-voorwerpen zoals moderne technologie, dienen niet meegebracht te worden, deze zullen toch niet werken. • Dorms Iedere Durmstrang afdeling heeft zijn eigen Dorms, hier kunnen de leerlingen na de lessen rondhangen, huiswerk maken, en natuurlijk zijn hier ook hun slaapzalen en badkamers. Leerlingen van andere afdelingen kunnen in principe niet in de Dorm van een andere afdeling komen, gezien deze beschermd is met een wachtwoord. Iedere maand veranderd het wachtwoord. • Hallestrom De Hallestrom Dorm bevind zich op de derde verdieping van het kasteel, achter een grote houten deur met daar de naam van de afdeling op. Momenteel is het wachtwoord Wisdom and Knowledge are not completely the same. Hallestroms' slaapzalen zijn verdeeld per leerjaar en sekse. De bovenbouw slaapt aan de rechterkant van de zitkamer, de onderbouw links. Bij beiden is het zo dat de meiden het dichts bij de deur naar de zitkamer slapen, en de jongens meer naar achter. • Molokov Molokov's Dorm ligt vlak naast de eetzaal van de school, verborgen achter een simpele deur als ieder ander. De jongere leerlingen van andere afdelingen vragen zich dan ook dikwijls af waar de Molokov Dorm is. De Dorm neemt twee verdiepingen in beslag, en heeft dan ook op de tweede verdieping van de school een deur. Ook deze valt nauwelijks op. Het wachtwoord is momenteel We may be Reckless, but we create the best stories of all.De slaapzalen voor de meiden bevinden zich op de tweede verdieping, die van de jongens op de begane grond, samen met de zitkamer. • Ranaulph De Ranaulph Dorm bevind zich tegenover die van Rhoswen. Dit komt omdat, voordat Durmstrang de afdelingen invoerde, er op deze plekken ook twee slaapzalen tegenover elkaar waren, en het schoolbestuur het onzin vond om die ruimte niet te gebruiken. Het wachtwoord is Succes, even with cheating, remains succes. Ranaulph heeft twee grote slaapzalen, waar alle leerjaren door elkaar slapen. Jongens en meiden wel gescheiden. • Rhoswen Rhoswen's Dorm is tegenover Ranaulph, en heeft een grote Visarend op de deur geschilderd. De Dorm is strategisch opgedeeld, met slaapzalen ingedeeld in leeftijd. Jongens hebben altijd de linker slaapzaal, en de meiden de rechter. De onderbouw slaapt het verst van de zitkamer af, zodat zij niet gewekt worden wanneer de oudere leerlingen naar bed gaan. Het wachtwoord is de vraag bij het antwoord wat luid Lydia and Simon, de vraag— het wachtwoord— is; Who were unable to stand eachother throughout their school life, but now have a baby? • Uniform Aangezien Durmstrang in een koud gebied staat, dragen de leerlingen altijd veel kleding. De hoofdkleur in het uniform is bruin of zwart, gecombineerd met wit en de afdelingskleuren. Vroeger was het Durmstrang uniform bruin met rood, maar sinds de komst van de afdelingen is dit veranderd. Leerlingen mogen zelf kiezen of zij een rok of broek dragen, maar deze moet altijd egaal van kleur (zwart of bruin) zijn, en er mogen geen gaten in zitten. Daarboven dragen de leerlingen een witte blouse met lange mouwen en een blazer, gevoerd met de hoofdkleur van hun afdeling, en met de buitenkant de andere kleur. Zo kunnen Hallestroms rode blazers met donkerblauwe voering dragen, of donkerblauwe blazer met rode voering. Voor buiten krijgt iedereen een mantel en een dikke winterjas. Ook krijgt iedereen een bontmuts en sjaal, en moeten de leerlingen in de winter stevige laarzen of winterschoenen dragen, waar zij in de zomer, lente en herfst ook hakken, open schoenen, en dunne sneakers mogen dragen. Mocht een leerling de dresscode niet volgen, dan krijgt deze een waarschuwing. • Huisdieren Op Durmstrang staan huisdieren niet hoog in de lijst met prioriteiten, maar zijn ze wel toegestaan. Studenten mogen uilen, padden, katten, ratten en paarden (wanneer zij zich focussen op paardensport en het vak sport hebben) meenemen naar de school, mits zij deze goed verzorgen. • Kasteel en omgeving Durmstrang's kasteel is oud, en heeft drie verdiepingen. Het kasteel heeft naast het hoofdgebouw een astronomietoren, een uilentoren en ligt naast een groot bos, een groot meer en ver verwijderd van de eerste muggle-beschaving. Wanneer de leerlingen van school weggaan of aankomen, gebeurt dit via een boot. Op school aankomen aan het begin van ieder jaar vergaat ook zo. De leerlingen stappen in de buurt van hun woonplaats op de trein/auto/bus/vliegtuig/whatever, en lopen het laatste stuk naar het meer, waar zij opgepikt zullen worden door de boot. Naast het kasteel bevinden zich ook verscheiden sportaccommodaties, waar de leerlingen die het vak sport volgen, dan ook les hebben en trainen. Naast de sportaccommodaties bevind zich het quidditchveld. • Cijfers, toetsen en essays Op Durmstrang wordt educatie in een hoog vaandel gezet, wat logisch is voor een school. Leerlingen mogen per week maximaal een toets hebben voor een verplicht vak, en een voor een keuzevak. Dit zodat de leerlingen goed de tijd hebben om te leren, en om ook dingen te doen aan hun andere vakken. Essays en Opdrachten voor een cijfer mogen echter zo veel gegeven worden als leraren willen, al moet het wel nut hebben. Cijfers worden gegeven op een schaal van 100%. Wanneer een leerling lager dan 65% haalt voor een essay of andere opdracht, wordt dit als onvoldoende beschouwd. Voor toetsen ligt dit op 60%. Wanneer een leerling lagen dan 65% staat als gemiddelde, is er een mogelijkheid dat hij of zij aan het eind van het jaar zijn examens niet mag maken totdat hij of zij zijn cijfers ophaalt door het herkansen van toetsen, maken van extra essays, etc. Wanneer een leerling zijn examens niet maakt, blijft hij automatisch zitten. Wanneer een leerling voor zijn examens minder dan een 65% overall-score haalt, mag hij of zij nog herkansen, maar wanneer de overall-score onder de 50% ligt, blijft hij of zij ook zitten. Wanneer een leerling zijn herkansingen faalt, blijft hij of zij ook zitten.

RULES • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd! • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier. • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands. • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood. • Enkel ik (BIackburn) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld. • Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden. • Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d. • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

[justify]

HET BEGIN

Datum en Tijd
We skippen naar Zondagavond 31 augustus, 20.20

Het avondmaal was deze keer van 18.00-18.30, leerlingen hebben dus ruim de tijd gekregen zich klaar te maken. Het feest begon officieel om 20.00, maar de meesten bovenbouwers zullen nu aankomen/het feest een beetje gezelliger maken. Het feest bevind zich buiten, er is muziek, eten, drinken etc. Alcohol en verdovende middelen zinn zoals altijd verboden. Het feest zal tot 1.00 duren voor bovenbouw, 00.00 voor onderbouw. De volgende dag zullen alle lessen uitvallen. Bovenbouwers hebben de mogelijkheid na het feest te overnachten in een tent (min 1-max 4 per stuk). Deze tenten zijn zo behekst dat de lucht buiten te zien is, maar je niet naar binnen kan kijken.

[ bericht aangepast op 20 maart 2016 - 19:14 ]

---

take me back to the basics and the simple life

Svetlana Irina Volkov
Ranaulph || Finally going home again
Emiel vertelde me over zijn vakantie, waarbij ik kon wegdromen in de warme zon en me proberen in te denken wat zijn vakantie had ingehouden. Zelf was ik thuis geweest, en had ik niet eens een idee wat een festival was. Toch klonk het als een fijne ervaring, iets huiselijks en gezelligs had het woord, iets feestelijks zelfs. Ik wiebelde iets op de railing, en opende mijn ogen maar weer, voor ik eraf zou kukelen, en ofwel een gat in mijn hoofd zou vallen aan het dek ofwel zou verdrinken in het water. Mijn glimlachje werd nog iets breder doordat Emiel toegaf dat hij toch wel iets aan school had gemist, of in elk geval zijn vrienden, waar ik me na deze tijd toch wel onder schaarde. Ik plukte wat aan mijn haren en keek naar de jongen die een stukje van me af zat in de zon. Hij zag eruit als een engeltje, al zou ik dat nooit zeggen. Na even ging hij weer rustig verder en begon over zijn plannen voor dit jaar. Het was heerlijk om naar te luisteren, zeker op dit rustige plekje in de zomerzon, die hier toch echt een stuk warmer was dan thuis. Ik wilde ook wel een bijbaantje, maar had buiten mijn rooster om, en in de winter het schaatsen, weinig tijd om te werken. "Misschien zoeken ze in het café nog iemand?" stelde ik voorzichtig voor. Het was altijd druk in het café in het tovenaarsdorp in de buurt als we er waren, dus misschien dat hij daar terecht kon, al wist ik natuurlijk niet wat hij al had geprobeerd. Ik keek hem nieuwsgierig aan toen hij opstond en me vertelde dat hij nog iets wilde doen dit jaar. Dat hij naar me toe kwam en het niet hardop over het dek zei, gaf me het gevoel of hij het een heel groot ding vond, maar er niet zeker over was. Dat was echt nergens voor nodig, want hij was een geweldige jongen met veel talenten. Hij hoefde niet onzeker te zijn, over wat dan ook. Ik gaf hem een klein knikje bij zijn vraag, zowel instemmend als bemoedigend. Dit maakte mijn nieuwsgierigheid nog erger, maar ik meende het wel echt. Ik zou nooit iets door vertellen, zeker niet als mensen me iets toevertrouwden waar ze niet zeker over waren. Hij stond inmiddels zo dichtbij dat ik zijn warmte tegen mijn benen voelde slaan, terwijl hij ze net niet aanraakte. Ik leunde nog iets meer naar hem toe, als teken dat dit echt tussen ons zou blijven. Zijn woorden deden mijn ogen groot worden. Ik had af en toe iets van zijn werk gezien, en de ene was nog mooier dan de ander. Ik snapte niet dat hij het nog niet had gedaan, maar zijn voelbare onzekerheid zou hem vast hebben tegengehouden. Ik wilde hem eigenlijk aanmoedigen, toen hij zei dat hij nog niet genoeg werken had. Ik haalde voorzichtig een hand door zijn haren en schonk hem een bemoedigende glimlach, maar nog voor ik iets kon zeggen vroeg hij me iets wat ervoor zorgde dat ik van verbazing bijna achterover kukelde. Ik wist mezelf nog net te herstellen en keek hem vol verbazing aan. "Natuurlijk, maar waarom? Ik ben niet interessant ofzo." Mijn stem was kleintjes maar oprecht. Ik wilde hem wel degelijk helpen, maar snapte niet waarom hij mij als model wilde laten staan. Ik had niets aan me wat speciaal was. Ik was een klein dun Russisch meisje met een kat, meer niet. Ik liet mezelf van de railing glijden, waardoor ik nu wel heel erg dicht tegen hem aan kwam te staan, waardoor ik zijn adem tegen mijn voorhoofd voelde slaan. "Zeg maar wat je van me wil. Je kan prachtige werken maken, dus daar werk ik graag aan mee." Langzaam begon deze situatie van zo dicht op elkaar staan wel wat ongemakkelijk worden. Ik schoof dan ook maar voorzichtig langs hem heen, om naast hem te kunnen staan. Zo waren we toch nog dichtbij elkaar, maar niet bijna in elkaar, waardoor ik in elk geval ook weer rustig kon ademhalen.

---

Bowties were never Cooler

"Misschien zoeken ze in het café nog iemand?" had Svetlana gereageerd op zijn mededeling dat hij een baantje zocht. “Bedankt, dat is een goed idee” meende hij. Het werken in een café leek hem wel wat. Hij wist wel dat het hard werken was en niet zoveel verdiende, maar je had ook de feestdagen waarin je betaald kon worden en aan hard werken was volgens hem niets mis. Maar voornamelijk leek het hem ook leuk werk om te doen voor een sociaal persoon als hij, als je iedere keer in contact kwam met mensen. En het was wel grappig om eens aan de andere kant te staan en zelf niet dronken te worden, maar toekijken hoe dat andere mensen overkwam. Hij zou dan ook zeker even langsgaan om te kijken of er een vacature beschikbaar was.

Hij was naar haar toegekomen om dicht bij haar gestaan. En had haar wat gedeeld wat hij niet wilde dat anderen gelijk zouden weten. Daarin vertrouwde hij haar wel. Svetlana was niet iemand die snel haar mond voorbij zou praten, daar was hij zeker van.
Zijn blik was gericht op Svetlana, terwijl hij ietwat onzeker, haar antwoord afwachtte. De zon scheen nog steeds, voornamelijk in zijn ogen, waardoor hij verwoede knipperpogingen deed om de zonnestralen niet direct zijn ogen te laten binnendringen. Maar dat hielp niet echt. Waarom hij lichtelijk nerveus was wist hij niet, hij beet zelfs even op zijn lip, die daardoor begon te bloeden. Hij had niet verwacht het aan iemand te vertellen, waarschijnlijk omdat hij bij de eerste de beste tegenslag het hele idee zou verwerpen, omdat zijn onzekerheid dan de overhand zou krijgen. Blijkbaar vond hij haar antwoord belangrijker dan dat hij had verwacht. Haar bemoedigende knikje had hem echter wel enigszins gerustgesteld. Ze zou hem in ieder geval niet uitlachen nadat hij zijn idee had gedeeld met haar.

Ze was iets meer naar hem toegeleund, waardoor de afstand tussen hen nog kleiner was geworden. Hij bleef staan waar hij stond en bleef haar met zijn ijsblauwe kijkers aankijken. Hij zag toe hoe ze een bemoedigende glimlach aan hem schonk en een hand door haar haren haalde. Het leek alsof ze enigszins verrast was door zijn voorstel. Zo verrast zelfs dat ze bijna achterover leek te vallen. Bijna had hij zich naar haar toegebogen om haar naar zich toe te trekken, zeker wetend dat ze niet zou vallen, maar ze leek zo snel weer op haar benen te staan. Ze hoefde het aanbod niet aan te nemen, al zou hij het wel erg leuk vinden als ze dat deed. "Natuurlijk, maar waarom? Ik ben niet interessant ofzo." Hij kon er niets aan doen, maar hij moest om deze woorden lachen. Natuurlijk, zo’n antwoord had hij wel van haar kunnen verwachten. Hij vond dat Svetlana veel te bescheiden was over zichzelf. Maar hij was blij dat ze had ingestemd. Ze was van de reling afgegleden en zo kwamen ze nog dichter bij elkaar te staan. Hij kreeg het hier wel wat benauwd van. Niet eens op een slechte manier, tegelijkertijd vond hij het wel prettig. Het was lang geleden dat iemand zo dichtbij hem was komen te staan. Echter bewoog hij niet, bang om op een of andere manier tegen haar aan te vallen.

“Dat meen je niet” antwoorde hij op haar woorden dat ze niet interessant genoeg was. Dat was ze zeker wel in zijn ogen. “Je bent een hartstikke knap meisje. En dan niet op zo’n platte manier, maar een knap meisje met ook nog eens een interessant karakter” zei hij. Zijn grijsblauwe ogen keken haar vriendelijk aan. Hij bloosde niet bij de woorden, keek haar gewoon recht aan. Want die woorden meende hij en hij schaamde zich niet om ze aan haar te verkondigen. Iemand mocht toch best tegen dit meisje zeggen dat ze er goed uitzag, want dat was gewoon zo en hij had het idee dat ze dat nog niet vaak eerder gehoord had.

"Zeg maar wat je van me wil. Je kan prachtige werken maken, dus daar werk ik graag aan mee." Ze schoof voorzichtig langs hem, waardoor hij bijna struikelde en haar even vastpakte om niet te vallen, om vervolgens naast hem te gaan staan. Waarschijnlijk voelde zij zich ook enigszins ongemakkelijk bij de kleine afstand tussen hen, dus dit was beter. Zo konden ze tenminste fatsoenlijk ademhalen.

Hij was gevleid door haar opmerking dat hij prachtige werken maakte. Misschien dat iemand dat wel vond, maar niet veel mensen zeiden het tegen hem, dus hij waardeerde het wel dat zij het zei. Nu was hij diegene die met zijn hand door zijn haren ging, waardoor ze in de war gingen zitten. “Hmm.. ik verzin meestal ter plekke wat het beste werkt, qua positie, maar het is gewoon model zitten eigenlijk”. “Ik dacht eraan om sowieso een houtskool portret te maken en nog iets anders misschien” Hij dacht hardop na en deelde zijn gedachten met haar. Hij ging vervolgens tegen de leuning aan staan leunen. “Misschien.. een groot portret op doek met olieverf” dat maakte hij niet vaak en het zou wel een uitdaging voor hem zijn, maar hij hield van uitdagingen. Hij vond het een prettige plek waar ze stonden en vroeg zich af hoe lang de reis nog duurde. Of zij inmiddels honger had gekregen wist hij niet, maar hij had daar geen last van. “Heb je honger trouwens?” vroeg hij wel aan haar, voor de zekerheid.

[ bericht aangepast op 20 jan 2016 - 17:02 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

---

''Love me, or hate me, both are in my favor. If you love me, i'll always be in your heart. If you hate me, i'll always be in your mind.''

---

‘Hey Gaby’ weerklonk zijn vertrouwde zware stem door de stallen. Of hoe je het hoorde noemen. In principe was het wel een stal, maar op een boot. Ik was zelf dan ook enorm slecht in ‘paardenbegrippen’ en zou waarschijnlijk met die onwetendheid de jongen naast me enorm snel kunnen kwetsen, of uitgelachen worden. Niet dat Vincent voor dat laatste de type was.
Zachtjes voelde ik iets om mijn schouders vallen, wat me naar Vincent deed kijken. Zijn jas die opgewarmd was door zijn lichaamswarmte had hij rond mijn schouders gelegd. Ergens voelde ik me schuldig, omdat ik zeker wist dat Vincent het zelf nu koud zou hebben, maar zijn scheve grijns op zijn gezicht liet me dat beletten. Er waren zat jongens die hun jassen aan mij af zouden willen staan en nog wel meer, maar van Vincent had ik dit niet verwacht. Misschien was dat wel de reden wat zorgde dat ik niks terug kon zeggen, of misschien wel zijn grijns.
‘Ach meidenproblemen. Maar dat los ik wel weer op. Dus, hoe gaat het met jou, Gaby?’ Even liet ik zijn mouw los, waarmee ik gespeeld had. Ik hield eenmaal van frunniken met allerlei spullen als ik niks te doen had. ‘Goed.’ Antwoorde ik kortaf. Ik was eenmaal niet het type meisje dat van alles en nog wat vertelde aan andere mensen. Daarnaast was er ook vrij weinig te vertellen. Ik denk dat het feit dat ik zowel boeken als schoolboeken gelezen had deze zomervakantie vrij weinig Vincent zou interesseren, wat ik wel kan begrijpen. Ik vond het ook niet leuk als een of andere wijsneus me probeerde te imponeren door te vertellen hoe goed die hij wel niet was in Zwerkbal. Ik was meer een stille genieter en liet het dan ook toe hoe Vincent met zijn vrije hand met mijn losse plukjes haar speelde. ‘Heb je zin om binnenkort een rondje op Stan rijden? Ik beloof je dat hij heel braaf zal zijn, en als je wil kan ik achter je blijven zitten, zodat je er zeker niet af valt.’
Zachtjes kwam er een kleine lach uit mijn mond, maar voordat ik kon antwoorden of de jongen aan kon kijken hoorde ik hem al haastig ‘Zo terug.’ mompelen. Met dat stond hij op, mij achterlatend met Stan en zijn jas op de – naar mijn mening vieze vloer.
Afwezig maakte ik figuurtjes op de grond met mijn vinger, tot ik zijn bekende, harde, zware stem hoorde. ‘Blijf met je vieze vuile poten van haar af, hond.’ Een harde bonk volgde. Snel sprong ik op, waar Stan begon te briesen en gillen, iets wat me echt bang maakte.
Hard tikte mijn hakjes op de vloer terwijl ik richting de gang liep, waar Vincent naar verdwenen was- of misschien toch niet. Vincent hing midden op de gang op zijn kop, waar geen ander spreuk dan levicorpus de dader voor was. Ik zag Zuzanna en Manuello nog snel de bagageruim in gaan. Waarschijnlijk bang voor de jongen die nu weerloos in de lucht hing. Ik wist zelf ook even niet wat ik moest doen. Moest ik de jongen laten hangen om hem een lesje te laten leren, of moest ik hem helpen. Ik had echter maar een flauw vermoede wat er gebeurd was en mijn moederlijke instinct nam dan ook de overhand, toen zijn hoofd inmens rood aangelopen was.
Ik hief mijn stok op de jongen waarbij ik ‘liberacorpus.’ Mompelde. Met dat viel de jongen op de grond, iets waar ik nog niet aan nagedacht had. Toch toonde ik vrij weinig empathie.
‘Merlin, Vincent. Er is nog geen een schooldag voorbij of je vliegt al onschuldige mede leerlingen in de haren. Ik snap dat het moeilijk is om de persoon waar je van houd met een ander te zien, maar in Merlins naam. Geweld is geen oplossing. Daarnaast is ze ook nog eens een tweeling. Als je háár zo graag wilt, kan je toch ook voor Claudai gaan. Zat oranje meisjes hier op school.’ Zachtjes verkocht ik de jongen een tik tegen zijn achterhoofd, voordat ik een zakdoekje vanonder zijn jas uit mijn blouse vandaan trok om de bloed van de duidelijke schaafwond op zijn hoofd te deppen.

[ bericht aangepast op 20 jan 2016 - 17:39 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Vincent Milan Procházka
Molokov || Fucking hell, fuck!
Het duurde even maar toen hoorde ik een bekende stem de spreuk ongedaan maken, maar net niet luid genoeg voor mij om te horen welke spreuk het ook al weer was. Voor ik het wist, of me om kon draaien om beter te vallen, viel ik met mijn hoofd eerst op de grond. Ik rolde achteruit en kwam op handen en voeten uit, door de manier hoe ik was gevallen, voor ik luid vloekend opstond. Ik had dan ook even niet door dat Gabrella bij me stond, waardoor ik eerst nog eens hard een stapel koffers stompte, waardoor ze omkukelden, voor ik haar opmerkte en een hand door mijn haren haalde om mijn houding terug te krijgen. Mijn knokkels bloedden en mijn hoofd waarschijnlijk ook, maar het maakte me weinig uit, gezien de pijn meeviel tegenover mijn verscheurde hart, waar ik nogsteeds niet overheen was. Dat was het moment dat het meisje me de les begon te lezen. Het eindigde met een tik tegen mijn achterhoofd, waardoor ik best moeite moest doen om de woede te onderdrukken. Ik vocht niet met meiden. Toch kookte mijn bloed vooral om haar opmerking over de roodharige meiden op school. "Claudai is niet Zuzanna. Dat ze een tweeling zijn betekent niet dat ze hetzelfde zijn, Gaby. Niet alle rode poezen zijn hetzelfde. Het is ook niet het rode haar, maar het feit dat ze me oprecht graag ziet." Ik hield me even stil toen ze mijn gezicht afdepte. Hierna pakte ik voorzichtig het zakdoekje uit haar hand en bond het om mijn kapotte knokkels. Ik viel bijna terug naar mijn teruggetrokken zelf... Bijna."Maar ik heb nog meer mensen die om me geven, zoals jij, toch Gaby?" Hiermee had ik weer de overhand, was ik weer de dominante vent die ik diep van binnen was, in plaats van het watje zonder ballen als wat ik me voordeed. Ik ging met de rug van mijn hand langs haar kaak. Ik sloeg een arm om haar heen en legde mijn hoofd tegen haar kruin. "Het spijt me voor het vechten, Gabs. Zullen we nog even bij Stan gaan zitten?" Ik probeerde haar al mee te nemen richting de transportboxen. Het paard was nogsteeds wat onrustig, maar toen hij mij redelijk in een deel zag, werd hij al iets rustiger. "Stanislav. Tichý." Het was heel kort, maar direct stopte het paard. Ik had hem goed afgericht, want zelfs al was hij het eerste springpaard ooit waar ik mee had gewerkt, ik was wel opgevoed met paarden. "Das beter." Ik ging op mijn kist zitten, waarin dingen als zadels en hoofdstellen zaten, en trok haar op mijn schoot. Mijn armen sloeg ik om haar heen en ik rustte mijn hoofd op haar schouder. Hierdoor moest ik iets mijn rug bollen, maar haar kruin haalde ik niet. Ik kantelde mij hoofd een beetje en drukte mijn lippen op haar kaak. "Je bent een schat, Gaby, dat weet je toch?" Flirten was niets mis mee, toch? Mijn verlegen zelf dacht daar vast anders over, maar flirten was niets slechts. Niemand deed het wat kwaad, toch? Daarbij was Gabriella zeker geen lelijk meisje, dus als het niet bij flirten zou blijven, zou het ook niet erg zijn. Mijn hart was nogsteeds wel vergeven aan Zuzanna, maar ik zij zeker zo geen nee tegen iemand als Gaby.

---

Bowties were never Cooler

---

''Love me, or hate me, both are in my favor. If you love me, i'll always be in your heart. If you hate me, i'll always be in your mind.''

---

Vloekend stond de jongen op, waarna een stel koffers het ernstig te verduren kreeg van een paar linkse klappen. Onwillig deed ik toch een stap naar achter, toen de jongen zich omdraaide en ik oogcontact met zijn ijzerkleurige ogen vond. Ik liet niet vaak mijn angsten zien, maar om straks als een levend boksbal gebruikt te worden, had ik nog minder zin in.
Een hand ging door zijn haar, alsof hij nu pas leek te beseffen waar hij mee bezig was en een verklaring voor zijn ongepaste gedrag zocht.
‘Claudai is niet Zuzanna. Dat ze een tweeling zijn betekent niet dat ze hetzelfde zijn, Gaby. Niet alle rode poezen zijn hetzelfde. Het is ook niet het rode haar, maar het feit dat ze me oprecht graag ziet.’ Langzaam knikte ik, terwijl ik de bloed nog van zijn hoofd probeerde af te deppen. Ik kon voorstellen dat het enorm pijn deed, hoewel de jongen niks leek te voelen. In plaats daarvan pakte hij het zakdoekje uit mijn hand, om die rond zijn knokkels te binden, terwijl er nog een behoorlijke spanning tussen ons in zat. Zachtjes voelde ik de rug van zijn hand langs mijn kaak gaan. Waarschijnlijk omdat zijn vingers te zeer deden op dit moment. ‘Maar ik heb nog meer mensen die om me geven, zoals jij, toch Gaby?’ Zijn hoofd plaatste zich tegen mijn kruin terwijl zijn arm rond mij heen viel. Ik knikte echter maar kort op zijn vraag. De jongen was ingewikkelder dan je dacht. Ik kende hem als de rustige jongen die paperclips sorteerde en lucifers goed neerlegde, niet als dit. Hij kwam veel zelfverzekerder over, wat in dit geval geen minpunt was maar een pluspunt. Het was wel degelijk aantrekkelijk- hoewel zijn agressieve kant dat meteen neersabelde. Hoe kon zo’n rustige jongen in zo’n monster veranderen? Was het echt alleen door liefdesverdriet of zat er meer achter.
‘Het spijt me voor het vechten, Gabs. Zullen we nog even bij Stan gaan zitten.’ Voordat ik kon weigeren, bracht hij me al naar de transportboxen. Stan leek wel iets rustiger geworden dan zojuist. Ik hoorde Vincent dan ook nog iets zeggen tegen het paard, in zijn eigen taal. Ik kwam zelf uit Bulgarije en hij in Slovakije, wist ik.
Veel zachter dan ik verwacht had, trok Vincent mij op zijn schoot. Zijn armen sloten om mij heen, wat me misschien meer verstikte dan nodig was. Vooral toen zijn hoofd zich op mijn schouder plaatste. Hij was zo dichtbij dat ik de stoppels van zijn baard op mijn hals voelde. Het voelde ergens niet verkeerd. Ik had Vincent altijd een knappe jongen gevonden, maar ik was nooit verliefd op hem geworden. Er was daarvoor nooit een reden geweest en nu zeker niet. Hij was overduidelijk op Zuzanna en het voelde niet goed dat ik nu op zijn schoot zat en de zijkant van lichaam streelde. Ik streelde hem daar ook alleen maar in de hoop de jongen wat rustiger te maken en omdat ik ondanks alles de warmte die hij met zich mee bracht- een warmte die slechts een jas niet kon geven – enorm fijn vond.
‘Je bent een schat, Gaby, dat weet je toch?’ teder plaatste de jongen zijn lippen op mijn kaak, wat mij mijn hoofd deed draaien naar zijn grijze kijkers. Ik zou zo graag op dit moment willen weten waar hij over nadacht, maar zoals altijd was hij onleesbaar. Ik wist echter wel dat Zuzanna eerder in zijn gedachten zou zitten dan ik. Er waren waarschijnlijk wel duizenden meisjes die door deze aandacht, deze gedrag van hem smolten, maar ik niet.
‘Ik weet niet voor wie ik meer medelijden moet hebben. Voor mijzelf omdat je me gebruikt en Merlin mag weten of je stiekem daarbij aan Zuzanna fantaseert terwijl je me vasthoud.’ Even slikte ik en besloot dat het misschien beter was om mezelf uit zijn greep te wippen, voordat hij me zou wurgen of iets.
‘….of met jou, gezien je alle wanhopige pogingen tot liefde met beide handen aangrijpt. Gatver, Vince. Je leek me altijd een aardige, vriendelijke jongen maar ondertussen ben je net zoals alle andere jongens die maar aan een ding denken. Ik ben veel meer waard dan een tweede plek, of een eerste klas rebound.’ Misschien arroganter dan bedoeld, zwiepte ik met mijn haar, voordat ik helemaal van zijn schoot gleed. ‘Misschien kan je beter naar de ziekencoupe gaan, Vince. Het zou zonde zijn als je het straks nog begeeft aan je wonden.’ Met dat liet ik de jongen alleen achter, vergetend dat ik zijn jas nog rond mijn schouders had. Mijn enige doel was het terug te redden naar de bewoonde coupes, gezien ik wist dat Vince me daar niet zou volgen… Althans… als zijn rustige zelf niet en daarnaast verwachtte ik toch dat hij wel Zuzanna en Manuello lastig zou vallen. Iets waar ik totaal niet mee betrokken wilde worden. Snel duwde ik een coupe open waar stemmen vanuit kwamen en zonder te kijken wie het waren, plofte ik naast iemand neer.

[ bericht aangepast op 21 jan 2016 - 11:49 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Iza bood hem aan om, als hij nog geen ideeën voor een tatoeage had, er een voor hem te ontwerpen. “Bedankt voor het aanbod,” zei hij met een gemeende glimlach. Hij zou haar aanbod niet aannemen – hij wist toch al wat hij wilde en hoe – maar dat ze het alleen al aanbood, vond hij al wel leuk. “Staat je vast goed een tattoo, maar niet te groot denk ik,” zei Finley en Alexander kon horen dat hij het ook echt meende en niet aan het slijmen was. "Deze zou ook erg leuk zijn als ze niet te groot word, kleine tattoos hebben altijd zijn charme," vervolgde hij tegen Iza. Alexander knikte half instemmend. “Ik heb ook meer met een kleine tatoeage. Dat is ook nog eens een keer te bedekken.” Hoe graag hij een tatoeage wilde, as hij naam wilde maken, kon hij helaas niet onder de tatoeages zitten. Mensen vertrouwden je dan toch minder snel, zeker in zijn wereld. Hij wist wel dat Finley ook grotere tatoeages had en ze momenteel niet wilde bedekken, maar dat was nou eenmaal zijn mening. Hij was ook wel benieuwd hoe Finley over een paar jaar, wanneer ze een baan hadden, over zijn tatoeages van nu zou denken. Iza rilde en leek het koud te hebben, wat gezien haar outfit niet heel verwonderlijk was. Hoewel Alexander normaal gesproken de eerste zou zijn om zijn jasje uit te doen en aan de dame in nood te geven, aarzelde hij nu toch even. Normaal was het een flirtactie, maar hij had geen zin om nu de sfeer te veranderen door met Iza te gaan staan flirten, maar haar aten bevriezen kon natuurlijk ook niet. Gelukkig voor hem besloot Finley precies te doen wat hij niet wilde doen en wel zijn jack aan Iza te geven, waardoor alles gewoon ontspannen en luchtig zou blijven, maar Iza straks niet onderkoeld zou zijn.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

'Bedankt voor het aanbod.' Zei Alexander. De jongens wisselde een paar woorden uit over tatoeages. Ik had Finley inmiddels vertelt dat ik hem binnenkort de definitieve versie zou geven, dat leek hij leuk te vinden. Finley leek door te hebben dat ik het vrij koud had gekregen, naarmate we dichter bij Durmstrang kwamen. Hij had zijn jasje uitgedaan en over mijn schouders gelegd. 'Bedankt,' Zei ik. Ik lachte er vriendelijk bij, maar niet zo uitbundig. Ik klemde mijn schetsboek in mijn handen en staarde voor me uit. Ik had echt zin in aankomend schooljaar, maar de bootreis leek toch vrij lang te duren. Ik miste het enthousiasme dat ik altijd met Mae deelde op de bootreis, maar deze keer waren we elkaar misgelopen. Met al die kerels werd het soms toch een beetje vervelend. Met Dim en Fin had ik het natuurlijk ook altijd heel gezellig en Alexander was ook erg aardig, maar ik miste de vertrouwde gesprekken met Mae nu toch even, over de 'meiden dingen'. Eigenlijk zat ik mijn hele vakantie al met jongens opgescheept, mijn twee broertjes. Ik was echt toe aan ouderwets 'geroddel', lekker praten over dingen waar alleen meiden over praten. Finley had limonade bestelt en ik besloot nu maar iets warms te bestellen. Ik vroeg naar warme chocolade melk, ik dacht eerst nog aan thee, maar eigenlijk vond ik daar toch altijd maar vrij weinig smaak aan zitten. Ik legde mijn handen om de warme mok en nam af en toe een slokje. De boot kwam ondertussen steeds dichter bij Durmstrang. 'Ik verheug me op de eerste Quidditch training' Zei ik tegen Finley. 'Dat we mogen winnen dit jaar,' bij deze woorden hield ik mijn chocolademelk op om met hem te proosten. Ik keek even plagend naar Alexander. 'Natuurlijk gun ik het jullie ook,' Zei ik. 'Maar ik blijf een Renaulph.' Grinnikte ik. Daarbij hield ik mijn mok in zijn richting, zijn cola glas was bijna leeg. 'Op een goed jaar.' Zei ik. Daarna nam ik een grote slok chocolademelk waarbij mijn keel leek weg te branden. Ik eindigde proestend. Misschien was het maar goed als we snel op Durmstrang aankwamen!

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 16:15 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Onze kus werd heviger, lippen met elkaar in gevecht. Zo af en toe haalde ik mijn lippen even van de zijne af om adem te halen of te glimlachen. Manu tilde me op een gegeven moment op, waardoor ik mijn benen om zijn middel moest slaan, en de muur achter me moest gebruiken als tweede steun wanneer ik mijn handen even uit de warboel die mensen zijn haar noemden haalde. Mijn ademhaling was ondertussen best wel versneld, mijn gezicht rood geworden en mijn drang naar meer alleen maar groter. Toen ik mijn handen weer uit zijn haren liet glijden, bewoog ik ze langzaam over zijn rug naar beneden, naar de onderkant van zijn shirt. Manu’s armen voelde beschermend om me heen, vertrouwd en geliefd. Ze voelden goed, en al helemaal nadat ik de afgelopen twee maanden enkel sterke armen had gezien in een negatieve en pijnlijke zin. Ik had nog steeds een blauwe plek in mijn zij, maar met wat gepruts van mij en Clau toen we naar de boot reisden was hij al flink geslonken. Ondertussen wreef ik met mijn handen zachtjes over Manuello’s onderrug, terwijl mijn mond nog steeds de zijne vol passie verkende. Ik prutste een vinger tussen de stof van zijn shirt en zijn huid, en wreef langzaam met mijn duim cirkeltjes, maar haalde mijn mond even van de zijne af. “Is het slim om hier te blijven?” fluisterde ik zacht, mijn stem een klein beetje hees geworden.

---

take me back to the basics and the simple life

Svetlana Irina Volkov
Ranaulph || Finally going home again
Emiel was echt altijd enorm lief voor me sinds we elkaar echt hadden toegelaten in elkaars leven en elkaar echt hadden leren kennen. En nu gebeurde het weer. Ik was echt niet speciaal, een gewoon meisje uit een klein dorpje, maar blijkbaar dacht de jongen daar heel anders over. Min wangen kleurden dan ook rozig op toen hij me complimenteerde. Ik hoorde dit soort dingen maar heel weinig, dus dit kwam echt heel hard bij me aan, op een goede manier. Zijn ogen vonden voor even de mijnen, waardoor ik in zijn prachtige grijze kijkers kon zien dat hij dit echt meende, nog voor ik kon protesteren. Ik sloeg mijn ogen neer en staarde naar de ruimte die vooral niet aanwezig was tussen ons. Hierdoor was het wel moeilijker dan normaal om te ademen, en niet alles fysiek, wat een vreemd gevoel was, net als de warmte die van hem af mijn lichaam in brand leek te zetten, en de kriebels onderin mijn buik. Het waren vast zenuwen omdat ik hem echt wilde helpen, maar niet zeker was of ik het wel kon. Ik had nog nooit model gestaan. Er was wel eens iemand foto's komen maken bij het schaatsen, maar dit zou vast heel anders zijn, omdat ik waarschijnlijk stil zou moeten staan. Ik vertelde hem dus maar dat hij moest zeggen wat hij wilde, want zelf wist ik niet heel goed wat model staan betekende. Voorzichtig schoof ik nu toch naast hem neer, om ons allebei wat ademruimte te kunnen geven. Hij kukelde bijna voorover, waardoor ik automatisch mijn arm uitstak om hem tegen te houden, maar ik trok hem even snel weer terug toen hij zichzelf wist te vangen. Hij haalde een hand door zijn haren, waardoor het wild kwam te zitten, en kreeg een denkrimpeltje in zijn voorhoofd toen hij begon te praten. Hij begon hardop over allerlei technieken te praten, waar bij mij want dingen bekend klonken, maar niet heel veel. Ik leunde wat tegen hem aan en keek rustig naar het uitzicht. Het was hier prachtig en om het met Emiel te kunnen delen was ook heel erg fijn. Normaal was ik echt niet zo plakkerig, maar ik vond het fijn om tegen Emiel aan te kruipen, alsof het zo onze band nog verder zou versterken, of iets anders vreemds. Hij vroeg me of ik iets wilde eten en schudde mijn hoofd, waarna ik hem scheef aankeek. "Jij wel?" Ik had waarschijnlijk nog wel een koekje in mijn zak zitten, gezien mijn moeder altijd mijn en mijn broers zakken en koffers vol stopte met eten van thuis op elke plek waar het paste. Intussen probeerde mijn kat tegen me op te klimmen en lag al snel weer in mijn capuchon, waar ze meestal een plekje vond om te liggen. Ik glimlachte en keek naar het kasteel, wat steeds dichterbij kwam. "Zullen we zo weer omlaag gaan, voor we aanleggen en iemand ons hier ontdekt." Ik had geen zin om na te blijven, en alle problemen met mijn ouders wat daarbij kwam, en daarbij ook geen zin in de roddels dat Emiel en ik iets hadden. We waren gewoon hele goede vrienden. Als ik echt iemand moest kiezen om iets mee te krijgen was het wel degelijk deze jongen, maar het was ten eerste aan de jongen om de eerste stap te maken, en ten tweede wilde ik zeker niet dat dit wat we hadden veranderde. Het ging namelijk allemaal zo fijn en gemakkelijk met z'n tweeën, het was net zo gemakkelijk als ademhalen. Ik boog mijn knieën kort, om ze van het slot te halen, mochten we zo gaan lopen, waarna ze vanzelf weer op slot schoten. Dat was nu eenmaal zo, maar nu ze even waren gebogen, zou het lopen wel makkelijker maken dan wanneer ik het direct probeerde vanuit lang gesloten knieën. Ik zou hier dagen kunnen doorbrengen, en nog wel langer met mijn kat en Emiel, maar het kon jammer genoeg niet. We moesten zo het schip af, naar one kamers, uitpakken, en ons klaarmaken voor het eten en het komende schooljaar. Ik had echt zin om te beginnen, al keek ik ook uit naar wat vrije tijd en gezelligheid met vrienden en dan vooral Emiel.

---

Bowties were never Cooler

Vincent Milan Procházka
Molokov || I'm not a likable guy apperantly
Gabriella ging heel gemakkelijk mee met mijn sturing. Al snel zat ze op mijn schoot en ging ik verder met flirten. Als Zuzanna me niet wilde, dan kon ik het net zo goed proberen met Gaby. Ze was een mooi aantrekkelijk meisje, dus waarom niet. Langzaam veranderde de sfeer, wat ik pas echt merkte toen ze begon te spreken, met een stem killer dan een arctische wind. Hierdoor spanden mijn spieren zich vanzelf op, al zou ik nooit expres een meisje pijn doen. Nog net voor mijn armen zich echt sloten. Mijn ogen werden langzaam donkerder en mijn wenkbrauwen zakten, tot ik echt een duivelse blik in mijn ogen had. Normaal werd ik heel stil en nog wel eens gefrustreerd van, als ik weer eens werd afgewezen, maar nu was ik in een heel andere mindset. Ik wilde haar en ze vocht, en dat maakte het alleen maar erger. Ik stond op en deed een stap naar haar toe. Ik torende zo over haar heen, maar ze bleef maar gaan, duidelijk op haar strepen staan, wat me vreemd genoeg opwond. Ze stond heel sterk in haar schoenen en dat maakte haar nog veel aantrekkelijker dan ze al was. Toen ze eenmaal weg wilde stappen, wilde ik haar arm pakken, toen Stan mijn mouw vastpakte en mijn hand naar achter trok. Ik keek hem met een frons aan, waardoor hij me losliet, maar toen ik me terugdraaide was het meisje weer verdwenen. Ik vloekte nog een paar keer luid, maar langzaam begonnen haar woorden tot me door te dringen en begon mijn dominantie af te weren. Ik liet me zakken tegen de deur van Stan's box en zuchtte diep. Ik had het allemaal zo erg verpest. Zuzanna wilde me vast nooit meer zien, net als Gaby, en dat waren mijn laatste vrienden. Daarbij had ik een van mijn sterspelers een fikse wond gegeven. Ik had alles verpest en kon beter gewoon direct naar huis gaan. Niemand wilde me hier meer hebben. "Ja som v prdeli to všetko, Stan. Ja som zničil všetko. Všetci ma nenávidia, a majú pravdu. Som debil." Zo sprak ik tegen het paard in mijn moedertaal, met nog een heel zwaar accent uit de regio waar ik vandaan kwam. Langzaam kwam mijn onzekere kant boven en begon ik een beetje te trillen. Ik had alles verpest en het zou vast nooit meer goed komen. Ik voelde Stan aan mijn haar nippen, om me te kalmeren, maar dat hielp ook niet echt goed. Het enige was dat we straks zouden aanmeren. Ik stond dus maar op, poetste mijn kleren af die vies waren geworden, en waar ik me nu weer enorm aan begon te irriteren. Ik trippelde daarna naar boven, om een coupé te vinden. Uiteindelijk vond ik er een, waar Gaby in zat, met een van de rode tweeling. Ik slikte en stapte met gebogen schouders en mijn ogen op de grond binnen, voor ik stil in een hoekje ging zitten, het verst van de meisjes, hopend dat ze me niet zouden zien. "Sorry" zei ik nog heel zacht, onder mijn adem, maar voor de rest hield ik me enorm gedeisd, terwijl Gabriella's uitval nog rond galmde door mijn hoofd, en dat nog wel even zou blijven doen waarschijnlijk.

---

Bowties were never Cooler

Emiel keek naar het meisje dat dichtbij voor hem stond. Hoe kon het toch dat ze zo’n andere opvatting hadden over hoe ze naar zichzelf keek. Zij was natuurlijk gewend aan haar uiterlijk, maar volgens hem kon je echt wel zien dat het niet een standaard-uiterlijk was. Hij had de woorden uitgesproken en zag dat er een blosje op haar wangen kwam. Natuurlijk, ze hoorde dit soort dingen misschien niet vaker. Hij wilde haar niet in verlegenheid brengen maar wilde wel zeggen waar het op sloeg als zij net deed alsof ze niet interessant was. Het was niet voor niets dat ze vrienden waren geworden, hij hield namelijk niet van saaie mensen. Hij had even in haar ogen gekeken waaraan hij wel kon zien dat ze het niet erg vond.

Beiden beviel de ruimte tussen hem toch niet echt. Althans, niet voor lang. Svetlana was dan gelukkig ook naast hem komen te staan, waarbij hij bijna viel, maar zij hem ook snel tegenhield en hij zelf ook snel weer in evenwicht was. Nee, hij viel liever niet voorover waar ze bij was, dat zag er nogal stom uit. Zij kroop wat meer tegen hem aan, wat hij, ondanks dat hij niet zo hield van lichamelijk contact, niet erg vond. Bij haar voelde het vertrouwd. En hij wist ook dat er geen andere intenties achter zaten. Als je zulke goede vrienden was kon je alles delen in stilte. Ze keek hem scheef aan. "Jij wel?" Hij glimlachte even. “Nee, alleen koffie misschien” had hij geantwoord. Hij had net als haar geen honger. Het was meer een vraag gesteld uit beleefdheid. Het kwam wel vaker voor dat hij geen honger had maar anderen wel en hij wilde dan niet dat zij zich ongemakkelijk zouden voelen omdat ze eigenlijk wat wilden eten. Hij had wel trek in iets heel anders, maar dat was van heel andere aard. Iets verslavends. Blijkbaar duurde de boottocht toch iets te lang om daar niet naar te kunnen verlangen, al kon hij nog wel even zonder.

Hij keek even uit over het water. Hoewel hij nog geen land zag moest het niet meer lang duren voordat ze daar aankwamen. Daar had hij eigenlijk wel zin in. Hoewel het geen onaangename bootreis was, wilde hij wel weer op droog land staan. Dat was toch wel prettig. "Zullen we zo weer omlaag gaan, voor we aanleggen en iemand ons hier ontdekt." Bij die woorden trok hij zijn blik van het water af naar Svetlana. “Goed idee, we willen geen problemen op de eerste dag” zei hij en hij meende het. Er zouden ongetwijfeld nog dagen genoeg komen waarbij hij moest nablijven of naar het schoolhoofd zou moeten komen voor iets, en met een schone lij beginnen was beter dan gelijk op dag 1 een verkeerde indruk achterlaten. Hij ging haar voor en keek even, onopvallend, om de hoek of daar toevallig iemand was. “Daar is in ieder geval niemand” deelde hij mee. Hij was ook niet zo bang dat iemand hen zou ontdekken, want ze zaten hier al een tijdje. Dan zou dat toch al lang gebeurd zijn?

“Na de dame” zei hij en hij liet haar voorgaan op de trappetjes. Zo zorgde hij er in ieder geval voor dat hij niet onbewust te snel liep. Ze had immers een rok aan wat het bewegen toch wat lastiger maakte, maar bovenal korte beentjes.

---

Aan niets denken is ook denken.

We gaan skippen! De boot is aangekomen op Durmstrang en het is 16.00. Alle leerlingen zijn, na het wegbrengen van hun spullen naar de dorms, verzameld in de algemene eetzaal, om hier de toespraak voor het nieuwe schooljaar aan te horen. Graag wil ik dat iedereen nog even afrond wat hij schreef en dan in dezelfde post schrijft over dat zijn personage in de zaal zit/er heen gaat o.i.d!

---

take me back to the basics and the simple life

Ik had mijn spullen opgeborgen en begaf me nu net buiten de deur van de Renaulph dorms. Het was leuk om iedereen weer te zien. Ik was omringt geweest door mensen die elkaar op de boot niet waren tegengekomen en elkaar nu omhelsde. Ik zelf had me natuurlijk gelijk in Mae's armen geworpen. Wat was ik blij haar weer te zien! Echt tijd voor bijkletsen was er op dat moment niet, want het was de bedoeling dat we onze spullen zo snel mogelijk opborgen en richting de eetzaal gingen. Dat is dan ook wat ik nu aan het doen was, richting de eetzaal lopen. Ik had me voor mijn vertrek nog even omgekleed, niet in mijn uniform, dat was iets voor morgen, wanneer te lessen begonnen. Nee, ik droeg een trui en een spijkerbroek, lekker warm. Mijn haar hing los op mijn schouders. Ik had mijn rode lippenstift verruild voor een zachte tint roze en mijn eyeliner boven mijn ogen weggehaald, zodat ik weer een beetje een natuurlijk look had, in plaats van een 'luxe etentje' look. Ik bekeek de muren terwijl ik mij naar de eetzaal begaf. Ik staarde door de ramen, bestudeerde oneffenheden in de vloer. Wat vond ik het heerlijk om weer terug te zijn! Met een brede glimlach op mijn gezicht begaf ik mij in de eetzaal. Ik zocht een plekje vooraan aan de Renaulph-tafel. Ik bleek vrij vroeg, ondanks dat ik mezelf nog helemaal omgekleed had. Ik keek om me heen of ik nog bekende zag, die bij mij aan zouden kunnen schuiven.

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 19:27 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Hoewel het erg gezellig was geweest kwam aan al het goede een eind. We waren net optijd want toen we het dek opgingen waren we op Durmstrang gearriveerd. De koffers werden geladen en naar de kamers gebracht waar Zuzuna en ik even onze wegen moesten scheiden. Ik als jongen mocht helaas niet bij de meidenkamer wat ik opzich wel begreep. Ik had mijn spullen ook opgeborgen en keek even rond of ik Marcello zag, maar geen geluk. Het maakte me wat onrustig, en hoe langer ik bleef wachten, des te onrustiger ik werd. Ik ging bijna nooit ergens heen zonder mijn broer.
Gezien de meesten de kamer alweer verlieten om naar de eetzaal te gaan bleef ik nog even zitten met een dubbelgevoel. Marcello kwam niet opdagen, ik had Zuzuna beloofd een plekje te houden. Misschien was hij er al? Met die gerustellende woorden vertrok ik ook richting de algemene eetzaal.

Eens ik daar toekwam nam ik plaats op mijn vertrouwde plekje en hield ik deze naast me vrij voor Zuzuna en haar zusje, en die voor me voor Marcello die hier ook niet was. Het volk stroomde toe en stiekem hoopte ik ook om Vincent niet direct onder ogen te komen. Met een goedkope smoes had ik bij de EHBO dienst mijn wondes kunnen helen. 'Van de trap gevallen' had ik gezegd met een vriendelijk glimlachje. Hierdoor zat ik nu tenminste niet met een dik oog te wachten op de rest van de Molokov tafel.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Net op tijd waren Manu en ik weer het ruim uitgekomen en het dek opgegaan. Toen we daar boven waren gekomen bleek dat we nog zo'n vijf meter verwijderd waren van de kant van het meer aan Durmstrang. Mijn spullen had ik weer geclaimd en bij de common room aangekomen had ik even afscheid genomen van Manuello, die plekken vrij zou houden in de eetzaal. Ik had me altijd afgevraagd waarom die speech nou rond vieren plaats moest vinden. Waarom niet gewoon later, tijdens het eten ofzo. Ik bedoel, dan ga je naar de eetzaal maar je gaat nog niet eten. Nu is het wel zo dat er wat drinken enzo op tafel staat, maar dan nog. Ondertussen was ik klaar met het 'uitpakken' van mijn koffer. Hier had ik echter totaal geen zin in gehad, dus ik had hem eigenlijk gewoon in mijn kledingkast gepropt en open gelegd. Andere jaren had ik ook nog wel eens de moeite genomen om me nog om te kleden, maar op het moment voelde ik daar vrij weinig voor, en besloot ik dus om me niet om te kleden. "Clau, bijna klaar?" vroeg ik, misschien ietwat op een zeurderig toontje, aan mijn zus, die nog steeds niet klaar was.

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 21:09 ]

---

take me back to the basics and the simple life