Tomorrow ||| One Direction ||| Speeltopic - Speeltopics

Het begin:
Het is s ochtends vroeg op vrijdag ochtend. Morgen is het zo ver voor alle koppels. Alles staat al klaar, of er moet nog van alles gebeuren. Sommingen proberen kalm te blijven terwijl anderen totaal flippen. De spanning is in elk geval wel duidelijk merkbaar, of de jongens nu een vrije dag hebben of aan het werk moeten. Allemaal zitten ze met hun hoofd bij de dag van morgen, want dat is de dag des oordeels...

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:28 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik snikte stil in een hoekje. Scott was stil tussen mijn romp en mijn benen gekropen. Ik verstopte mijn gezicht in zijn vast en liet de tranen rijkelijk vloeien in zijn vacht terwijl mijn schouders hevig schokten. Ik had nu gewoon een paar sterke armen nodig die me naar een warme romp trekken waaruit een laag gemompel kwam dat alles goed kwam en hij bij me zou blijven wat er ook zou gebeuren. Een heel specifiek paar armen: die van Harry. Alleen dat gebeurde niet. Naast mijn hoge gedempte gesnik hoorde ik nog een laag hartverscheurend gesnik uit de keuken komen. Ik probeerde mezelf te kalmeren, want ik wilde niet dat hij zou huilen. Dit was gewoon een fucked up situatie. We zouden elkaar moeten vertrouwen en steunen en liefhebben, maar nu waren we allebei in een apparte kamer te huilen om iets wat nog niet eens was gebeurt. Uiteindelijk stopte het huilen en bleef alleen het schokken van mijn schouders en het zachte gesnik over. Ik stond langzaam op. Langzaam en schokkerig liep ik naar de keuken. Daar vond ik hem dan, leunend op het aanrecht met schokkende schouders en luid gesnik dat de kamer vulde. Ik sloeg mijn armen om zijn middel en verstopte mijn gezicht in zijn rug. "Rustig liefje." snikte ik. Mijn schouders schokten ook nogsteeds. Zeker was ik namelijk niet. Ik hield hem dicht tegen me aan en verstrakte de spieren in mijn armen misschien net iets te sterk, maar ik wilde zo gewoon proberen hem bij me te houden. "Blijf alsjeblieft bij me. Voor altijd." snikte ik voor mijn tranen weer de overhand namen. Ik verstopte mijn gezicht in zijn rug terwijl het hoge gesnik steeds luider werd. Ik wilde de jongen echt niet kwijt, nooit meer, want ik was niets zonder hem. Een klein hulpeloos kind zonder iemand om voor hem te zorgen. Een puppy zonder moeder. Een borstkas zonder hart. Ik drukte een schokkerig kusje op zijn flank en verstopte mijn gezicht weer. Ik was zo bang voor het weekend. Bang dat ik alles kwijt zou raken inclusief mezelf. Deze jongen had namelijk mijn hart gestolen en zou hem meenemen als hij weg zou gaan. Nooit meer wilde ik iemand anders, want het gevoel dat hij me gaf kon niemand me geven. Dus als hij zou verdwijnen uit mijn leven zou ik eindigen als een afgedankte goedkope hoer.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Terwijl ik zo stil mogelijk in de keuken bleef staan, was mijn gesnik nog veels te luid, wat alleen maar erger werd toen ik hem in de woonkamer hoorde snikken. Het was een ding dat ik hier kapot van was, dat betekende niet dat hij dat ook hoefde te zijn. Ik wilde zo graag naar hem toe, maar ik kon het gewoon niet. De pijn in mijn borst was te groot om me te kunnen verroeren. Door het geluid dat ik zelf maakte merkte ik niks van de voetstappen die naar me toe waren geschuifeld en kreeg ik het pas door bij de armen die zich stevig rond mijn middel hadden gewikkeld. Rustig, hoe kon ik nu in godsnaam rustig zijn? In deze situatie waarin alles al uit elkaar leek te vallen voor er ook maar iets was geweest om het te laten vallen. Ik hapte kort naar adem door zijn verstrakte greep, al deed ik dat sowieso vanwege het adem tekort dat ik kreeg dankzij het gierende geluid dat nog steeds uit mijn borst kwam. Mijn hele lijf schokte en er was niets dat ik er aan kon doen. Ik wilde hem antwoorden, maar meer dan een soort piep kreeg ik er niet uit. Om normaal te kunnen spreken moest ik eerst gekalmeerd worden, wat de komende tijd dus niet ging gebeuren. Een heel zwakke glimlach speelde rond mijn lippen door de zijne die ik op mij zij voelde, dus wurmde ik me net genoeg uit zijn greep om me naar hem om te kunnen draaien. Voorzichtig, alsof hij bereikbaar was, wat hij nu ook leek, legde ik mijn handen om zijn gezicht om hem door mijn tranen heen hem naar me toe te trekken voor een kus. Zijn lippen smaakten zout door alle tranen maar dat kon me niet schelen. Dat was het enige redelijke antwoord dat hij voor nu kreeg. Ik wist dat ik zonder hem niet meer normaal zou kunnen leven, en als ik deze situatie in me opnam dacht ik dat het andersom ook zo zou zijn. Na een tijdje, wat eeuwig leek te zijn, trok ik mij terug en drukte Louis tegen me aan. "Het spijt me zo," snikte ik gebroken. Als ik er niet was geweest had hij nooit dit soort pijn hoeven ervaren, pijn die ik niemand gunde. Misschien was dit wel het ergste soort wat er was, sowieso erger dan iets breken. Het was allemaal mijn schuld, dat drong nu wel diep tot me door.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry leek niet in staat om te stoppen met huilen en snikken, of ook maar een beetje te kalmeren. Ik hield hem dus maar stevig vast en liet mezelf ook maar weer gaan. Ik wilde de lange krullenbol nooit meer kwijt, maar ik was zo bang dat het wel ging gebeuren, en erg binnekort ook. Zacht drukte ik al snikkend mijn lippen op zijn zijde en hield hem stevig vast terwijl ik mijn hoofd terug in zijn rug verstopte. Antwoord op mijn vraag had hij niet gegeven, waardoor mijn gehuil langzaam toch weer steeds harder werd. Ik voelde me draaien, of eigenlijk hem, maar het snikken en schokken werd er niet minder om. Bij het gevoel van twee warme handen op mijn gezicht keek ik op met waterige blauwe oogjes in zijn waterige groene ogen. Voor een momentje was het stil voor hij zijn lippen op die van mijn drukte. Zijn lippen waren zout van al het huilen, dat zouden de mijnen vast ook zijn, maar ze gaven wel een heel erg fijn, al verlaat, antwoord op mijn vraag. Een klein glimlachje speelde rond mijn mondhoeken terwijl ik mijn armen van zijn middel om zijn nek sloeg om me beter vast te kunnen houden. Toen hij terugtrok keek ik beteuterd, wat al snel veranderde in bezorgd bij het zien van zijn verdrietige gezicht. Hij had niets fout gedaan, behalve een hele fijne kus veels te vroeg verbreken, dus ik snapte ook niet waarom hij zijn excuses aanbood. Mijn handen schoof ik voorzichtig vanuit zijn nek naar zijn wangen zodat hij me recht aan moest kijken. "Harold Edward Styles. Waarom zeg je in hemelsnaam sorry? Je bent het beste wat me ooit is overkomen. Ja, ik heb twijfels en ja, ik ben doodsbang voor van het weekend. Ik heb waarheidsgetrouwe bevestiging nodig dat je hetzelfde voor mij voelt als ik voor jou van tijd tot tijd, maar ik wil geen seconde zonder je." Ik ging nog even op mijn tenen staan en drukte een kort kusje op zijn lippen. "Je bent mijn zon, mijn maan en al mijn sterren, gekkie. Ik laat je echt niet alleen zolang jij me in de buurt wil hebben." mompelde ik voor ik mijn armen weer stevig om zijn middel sloeg in de hoop dat mijn peptalk hem even goed had geholpen als zijn lippen mij hadden geholpen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was moeilijk voor me om te kunnen stoppen, aangezien ik al adem te kort kwam en wel schokkerig adem moest halen. Ik zette wat kracht om mij naar hem om te draaien na zijn kus tegen mijn flank. Met mijn handen op zijn wangen bleef ik hem even aankijken in zijn waterige ogen, de pijn was er zo duidelijk in te zien. Pijn waarvan ik helemaal niet wilde dat hij het voelde, dus drukte ik mijn lippen zachtjes tegen de zijne. Automatisch krulde mijn mondhoeken iets omhoog toen ik voelde dat hij dat ook deed en zijn armen rond mijn nek sloeg. Toch was het niet genoeg om mijn stemming wat omhoog te krikken of om op te houden met het zachte gesnik dat nog steeds te horen was. Het was wel minder geworden, dat was tenminste al iets. Ik zag zijn beteuterde uitdrukking snel veranderen in bezorgd door mijn excuses, dus wendde ik snel mijn blik af. Zelfs met zijn kleine handen op mijn wangen, die me altijd wel kalmeerden en nu ervoor zorgden dat ik hem wel aan moest kijken, deed ik nog mijn best om hem niet aan te hoeven kijken. Zo stil mogelijk luisterde ik naar zijn woorden, die bedoeld waren voor mijn kalmering. Een ietwat twijfelende glimlach liet ik zien toen hij op zijn tenen ging staan en me nog een kusje gaf. "Altijd," fluisterde ik bij zijn laatste woorden, volledig naar waarheid. Ondanks alle twijfels die door dit alles werd opgewekt wilde ik nooit meer zonder hem. Daarvoor was hij teveel mijn rots in de branding geworden, en de enige die ik echt volledig durfde te vertrouwen. Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek en drukte mijn lippen tegen zijn schouder aan, mijn armen stevig rond zijn middel. "Louis, we weten allebei dat jij geen type bent voor vaste relaties, en toch ben je voor me gevallen. Waarom?" vroeg ik zachtjes, de angst was zo gevoed dat ik het gevoel had dat ik het moest vragen. Niet dat ik hem los ging laten, wat hij ook zei. Ik hield van hem en wilde alleen de waarheid, niks meer of minder.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Mijn woorden, gecombineerd met mijn handen op zijn wangen, leker Harry dan toch wel een beetje te kalmeren. Zelf was ik op dit moment kalm genoeg om niet meer te huilen, al was mijn angst nog erg groot. Toen ik een zwak glimlachje tegen mijn lippen voelde kreeg ik wel weer wat hoop dat zijn hartverscheurende gesnik snel over zou zijn. Ikvond het namelijk verschrikkelijk om de normaal zo vrolijke krullenbol zo verdrietig en bang te zien. Het brak mijn hart in duizend stukjes. Mijn hart werd al snel weer heel en sprong vrolijk op in mijn borst bij zijn ene woordje. Dat ene woordje deed de vlam van hoop dat het goed ging komen aanwakkeren van een kaarsenvlam tot een kampvuurtje. Er was nogsteeds veel angst, maar als hij me echt voor altijd bij zich wilde hebben moest dat toch iets zijn waarvoor we bijden wilden vechten, toch? Zijn gezicht verstopte hij al snel in mijn nek, waar ik mijn hand zacht door zijn mooie zachte krullen liet gaan. Het kusje op mijn schouder deed mijn hart weer springen en ik glimlachte terwijl ik de jongen met mijn andere arm tegen me aan hield. Zijn warme armen lieten me veilig voelen, maar al snel kwam een vraag die bij mij veel twijfels opriep. Ik wist het namelijk niet en ik stelde er zelf dus maar geen vragen over tegenover mezelf. Wat onzeker beet ik op mijn lip terwijl ik in woorden probeerde te vatten waarom ik nogsteeds bij hem was. Het was lastiger dan gedacht, want normaal had ik altijd mijn zegje klaar en nu kwamen de woorden erg moeizaam. "Dat klopt, Hazza. Ik ben geen man voor een vaste relatie, maar dat is juist het vreemde. Zodra jij de kroeg in was komen lopen had ik geen oog meer voor wie dan ook. Zelfs degene die ik bijna de bezemkast in had getrokken liet ik links liggen. Het was alsof ik eindelijk degene had gevonden die me niet alleen zag als een slet achter de bar die met iedereen wel eens het bed had gedeelt. Jij had iets speciaals over je en dat heb je nogsteeds. Je bent gewoon heel speciaal, ik weet niet waardoor het komt, maar ik weet wel dat ik je nooit meer kwijt wil." Ik drukte nog een zacht kusje op zijn kruin en speelde nog wat met zijn krullen. Als hij me ooit zou verlaten was ik verloren. Ookal was ik nooit de jongen voor een vaste relatie geweest. Nu wilde ik niets anders danbij Harry zijn.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zo ging het altijd, in dit soort situaties werd het weer heel duidelijk wie van ons tweeën de jongste was en wie de meeste bescherming nodig had. Meestal waren de rollen omgedraaid, maar het was gewoon een moment van pijnlijke zwakte. Het deed me wel goed om te zien hoe hij begon te stralen bij dat ene woord dat ik zacht wist uit te brengen. Toch plaatste ik al snel mijn hoofd veilig op zijn schouder en bleef kleine kusjes op zijn schouder drukken terwijl ik voorzichtig mijn vraag stelde. Het was niet aanvallend bedoeld, helemaal niet, maar met dit alles gaande vroeg ik het me wel af. Ik genoot van zijn hand door mijn haar, het liet me veilig en geliefd voelen. Tussen mijn vraag en zijn antwoord zat redelijk wat tijd, wat toch weer wat twijfel opriep, al verdween dat weer net zo snel toen ik naar hem luisterde. Ik wist niet zeker of ik nou verbaasd moest zijn of me juist gevleid moest voelen. "Je bent ook helemaal geen slet, Lou. Nooit geweest ook," mompelde ik. Zo had ik hem nooit gezien, deels omdat ik er over mee kon praten gezien mijn baan. Ik grinnikte zacht bij de herinnering. Die avond had ik weer eens moeten overwerken en ik vond dat ik erna nog wel een glaasje verdiende. "En toen maakte je het tot je levensmissie om mij te veroveren," voegde ik er nog aan toe, blij met de gedachte dat het hem was gelukt. Anders wist ik niet hoe mijn leven er nu uit zou zien, elke dag weer hetzelfde liedje. Met Louis was er tenminste wat variatie in de dagen dankzij zijn onvoorspelbaarheid. Net als het feit dat ik nooit alleen in een koud bed hoefde te kruipen als ik thuis kwam, ik kon me gewoon tegen zijn warme lijf aannestelen. Kort samengevat was ik voor mijn gevoel helemaal niemand zonder hem, en was het zeker dat ik op maandag zou instorten. Ik kon er al zo slecht tegen om alleen te zijn, maar om dan na te denken over wat ik had en had verloren, zou me laten doordraaien.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Heel vaak was het Harry die mij in bescherming nam, zeker omdat ik de kleinste van ons twee was en lang niet altijd wist wat goed voor me was en wanneer ik te ver ging, maar zodra het op het emotionele vlak aan kwam, was het soms nog wel eens goed duidelijk dat ik toch een aantal jaar ouder was. Ik vond het niet erg, helemaal niet. Ik wilde gewoon mijn vriendje weer gelukkig en vrolijk zien, meer niet. Zijn vraag deed me erg twijfelen, want zelf wist ik het ook niet. Hij was mijn alles, maar waarom dat wist ik niet. Toen ik toch woorden over mijn lippen kreeg die enigszins mijn gevoelens wisten te omvatten, leken deze hem toch wel goed in de oren te vallen. Ik keek hem ongelovig aan bij zijn woorden dat ik geen slet was. "Ik weet dan niet wat jou definitie is van slet, want ondanks dat jij ervoor betaalt krijgt heb ik denk ik meer mensen gedaan dan jij. De slet van Doncaster, dat is letterlijk hoe ik bekend stond." zei ik met een zacht gegrinnik. Ik wist namelijk niet of dit een compliment moest zijn. Ik was namelijk niet extreem trots op mijn verleden, maar ik wist ook best hoe het eruit zag en dat hoefde je ook niet goed te praten of te verbloemen voor mij. Zijn volgende woorden deden me glimlachen. Ik knikte. "En dat is gelukt volgens mij. En vanavond zal deze slet eens laten zien wat hij allemaal kan als hij je eenmaal geschaakt heeft." zei ik uitdagend voor ik zijn hoofd zacht een beetje omhoog trok en mijn lippen gepassioneerd op die van hem drukte. Toen die daar eenmaal lagen sloeg ik mijn tweede arm om zijn nek terwijl mijn andere hand zich door zijn krullen vlocht. Ik wilde hem gewoon nu geliefd laten voelen, zo geliefd als dat hij was, in de hoop dezelfde bevestiging terug te krijgen, dat ik geliefd was en niet alleen zou worden gelaten. Eenzaamheid was namelijk mijn grootste zwakte. Daar kon ik echt niet tegen. Ik was net een klein kind of een puppy. Zolang ik genoeg aandacht kreeg was het goed, maar zodra ik die niet kreeg ging ik tot extreme lengtes om voldoende aandacht en gezelschap te krijgen. Alleen zijn, zelfs voor de kleinste beetjes tijd, was gewoon niet voor mij weggelegd.

[ bericht aangepast op 11 maart 2014 - 20:20 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het voelde veilig, zo dicht tegen hem aan met zijn armen om me heen. Zoals het altijd deed had het een kalmerend effect, waardoor ik ook zonder al te veel trillingen in mijn stem de vraag kon stellen. Hij leek het moeilijk te vinden om te kunnen antwoorden, maar toen hij antwoord gaf schoot ik gelijk inderdaad verdediging aan zijn kant. Door dat antwoord keek hij me vol ongeloof aan, wat ik net kon zien omdat ik mijn hoofd ietsje had gedraaid. Een verontwaardigd geluid rolde over mijn lippen. "Dat ik een stripper ben betekent niet dat ik ook nog eens part-time hoer ben," zei ik quasi-beledigd, het was immers waar. Op sommige avonden kon ik heel ver over mijn eigen grenzen gaan, maar ik was nog nooit met iemand naar bed geweest voor geld, dat ging me echt te ver. Ik grinnikte zachtjes bij de laatste woorden, dat had ik al vaker gehoord. "Geloof me, dat weet ik. Backstage hoorde ik soms hele verhalen over je rond gaan, en in de zaal zelf ook. Maar dat was voor ik je echt ontmoette, nu durven ze geen woord meer over je uit te brengen, de laatste keer dat ze dat deden hebben ze het goed geweten." Ik kon er ook niks aan doen dat ik kwaad werd als mensen dat soort verhalen over mijn vriendje vertelden terwijl ik vlak voor ze stond, ik had het er recht op om dan een keer uit te halen. Argwanend trok ik een wenkbrauw op bij zijn opmerking die volgde, al had ik volgens mij een redelijk helder beeld van wat hij precies bedoelde. Die vermoedens werden versterkt toen hij me een beetje naar achteren trok en zijn lippen stevig op de mijne drukte. Mijn handen lagen nog steeds rond zijn middel dus dat kwam me goed uit, en ik trok hem zover mogelijk nog dichter tegen me aan. Het enige dat ik op het moment wilde was gewoon bij hem zijn en mijn zorgen voor later even vergeten, zodat ik nog van de rest van de dag enigszins kon genieten. Niet meer, niet minder. Zoveel was het niet gevraagd.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik rolde met mijn ogen bij zijn verweer. "Jij bent degene die uit de kleren gaat voor geld, en ik niet. Dus same difference." zei ik om mezelf wat te verdedigen. Voor mij was strippen voor vreemden en met ze het bed in duiken min of meer hetzelfde. Ik zag namelijk er ook geen punt in om naast als je seks ging hebben of douchen of omkleden om naakt te zijn en de laatste twee dingen deed je zonder toeschouwers als je het normaal deed. Gelukkig leek hij mijn andere woorden eerder amusant te vinden. Ik glimlachte toen hij vertelde hoe hij van mijn reputatie had gehoord, maar dat hij me toch verdedigde, al waren de meeste verhalen waarschijnlijk waar. Het was fijn om te weten dat mijn verleden hem niet dwars zat, of eigenlijk wel, maar dat hij er weinig om gaf zolang ik het in het verleden liet. Ik grijnsde stout bij zijn argwanende blik door mijn woorden. Hij had toch vast wel een beeld wat er met hem zou gebeuren vanavond, want iets gelijkends was ik ondergaan vanochtend. Zacht trok ik zijn hoofd aan zijn krullen een beetje omhoog voor ik passioneel mijn lippen op die van hem drukte. Ik wilde nu hem, alleen hem. Niets meer, niets minder. Ik voelde zijn armspieren verstrakken om mijn middel terwijl ik mijn vingers door zijn wilde krullen vlocht en mijn andere arm rond zijn nek liet hangen. Ik stond nu echt op het puntje van mijn tenen om nog bij zijn lippen te kunnen, maar het voelde geweldig. Even alles om ons heen vergeten. Het verleden, de toekomst, alles. Alles wat nu nog telde was het hier en het nu. Deze jongen zo dicht tegen me aan, wat we samen deden en waar het waarschijnlijk weer op zou uitlopen. Daar liep alles bij ons namelijk op uit... en dan had ik het niet over hardlopen en schoonmaken. We waren gewoon een iets te oversekst koppel, maar wat wilde je ook met een stripper en een stel? Het was een wonder dat we het normaal tot maximaal eens per dag konden houden als we allebei moesten werken. Het vreemdste was misschien nog wel dat onze relatie niet eens gebouwd was rond seks, voor mij in elk geval niet. Voor mij was het, het feit dat Harry me constant speciaal liet voelen en me uitdaagde om mijn meeste zelf te zijn en mijn grenzen te ontdekken, hetgeen wat me zo dichtbij hem hield, al was de aandacht, waaronder de fysieke aandacht, natuurlijk ook heel erg fijn.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Verontwaardigd prikte ik hem kinderachtig in zijn zij, het was helemaal niet hetzelfde. Al ging ik er niet op door, want het zou nog wel eens op ruzie uit kunnen draaien. Vervolgens vertelde ik hoe het er aan toe ging met alle verhalen backstage, niet dat ik niet geïnteresseerd had meegeluisterd, maar dat was toen. Nu kreeg de eerste die er over begon een stomp in zijn of haar maag. Zijn doen en laten in het verleden had me nooit echt in de weg gezeten, want wat mijn ouders me wel goed hadden geleerd was dat iedereen een tweede kans verdiende. De grijns die op het gezicht van de jongen verscheen bij mijn blik sprak boekdelen, en ik wist dat ik op mijn tellen moest gaan letten. Of juist niet, dat was het leuke eraan. Ik kon mezelf ook te ver laten gaan en de bijbehorende straf ondergaan. Dat was misschien zelfs een beter idee. Maar niet nu, daar was ik echt nog niet voor in de stemming na mijn instorting. Ik genoot gewoon van het gevoel van zijn zachte lippen op die van mij en de warmte die hij afgaf. Heel onschuldig dit keer. Ik had me al expres iets naar voren gebogen zodat hij niet zo ver op zijn tenen te hoefde staan, maar dat had blijkbaar geen baat. Voorzichtig, en zonder de kus te verbreken, tilde ik de kleinere jongen op en draaide ons om, om hem zacht op het aanrecht neer te kunnen zetten. Dat was voor ons beide beter, voor mijn rug en zijn voeten. Zo bleef ik een tijdje met hem doorgaan, maar daarna moest ik me toch echt even van Louis losmaken om naar adem te kunnen happen. Terwijl ik op adem kwam streek ik met mijn vingers over zijn wang als liefkozend gebaar. "Hoe gaat het met de spierpijn?" vroeg ik zodra het weer ging, ik wist hoe snel het op kon zetten en hoe pijnlijk het was. Dus als het niet ging was ik best bereid om me uit te sloven om het iets beter te maken.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ondanks dat Harry wat gebogen stond, mocht dit nier baten omdat ik zo dicht tegen hem aan was gekropen. Erg vond ik het niet, want zelfs al vond ik het verschrikkelijk om klein te worden genoemd, de kleibste zijn in de relatie vond ik wel heel erg fijn. Dat was misschien ook een van de redenen dat de paar relaties die ik voor Harry had gehad met jongens waren geweest. Die konden me beschermen en me veilig laten voelen, iets was jij als jongen met een kleiner meisje vaak moest doen. Toen hij me dan toch optilde tijdens onze heerlijke kus bleef ik met mijn voeten wat in de lucht trappelen tot mijn kont het aanrecht raakte. Ik sprijdde mijn benen wat en sloeg deze om zijn middel, om hem dichtbij me te trekken en te houden. Het voelde zo fijn. Jammer genoeg kwam er toch een einde aan. Toen ik hem naar adem zag happen grinnikte ik zacht. "Je moet wel door blijven ademen, liefje." zei ik met twee onschuldige oogjes terwijl ik mijn armen ontspande enze losjes rond zijn nek liet hangen. Zijn vingers die over mijn huid gleden deden deze tintelen en branden, maar op een hele prettige manier, de manier die alleen hij wist te bewerkstelligen. Bij zijn vraag haalde ik mijn schouders op. Ik wist dat hij er alles aan zou doen om me comfortabel te maken, maar liegen kon ik niet. Daarbij was het echt niet zo erg nu. "Nu gaat het wel. Ik denk dat het hardlopen heeft geholpen, al was ik liever in je armen blijven liggen." mompelde ik voor ik mijn hoofd op zijn schouder legde. Dit incident had me emotioneel uitgeput en ik kon zo nog een paar uur slapen. Ik wilde dat alleen niet alleen doen. Ik liet mezelf dus met wat moeite tussen Harry en het aanrecht glijden nadat ik hem met mijn benen en armen had losgelaten. Daarna pakte ik zijn hand stevig vast in de mijne. "Kom. Dan gaan we nog even liggen. Niet praten, niet denken, gewoon lekker slapen in elkaars armen. Klinkt dat goed?" vroeg ik met een glimlach terwijl ik schuin naar achter omhoog keek naar de krullenbol. Ik was toe aan een frisse start van de dag, al was de dag niet compleet slecht begonnen. Ik wilde de huilbuien graag achter ons laten nu alles weer goed was.

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 7:24 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik hield ervan als het zo ging, geen lustige of dergelijke gevoelens, gewoon lief en teder. Dat had ik op zijn tijd ook wel nodig, en hij ook. Voor het gemak van ons beide plaatste ik hem voorzichtig op het aanrecht en glimlachte tegen zijn lippen aan toen ik voelde hoe hij zijn benen rond mijn middel wikkelde om me dicht bij hem te houden. Helaas was ik ook maar een mens en had ik zuurstof nodig, dus trok ik mij terug om naar lucht te kunnen happen. Ik stak mijn tong naar hem uit bij zijn woorden. "Dat gaat een beetje lastig als mijn gedachten heel ergens anders zijn, hè?" kaatste ik terug en streek wat met mijn vingertoppen over zijn wang, waarna ik mijn vraag stelde of het wel ging. Gelukkig was dat enigzins zo en ik knikte door zijn laatste woorden. Ik was ook liever blijven liggen, maar dat ging simpelweg niet door alle spanning die door ons heen stroomde. Ik drukte een kus op zijn haren en ging er met een hand doorheen toen hij zijn hoofd tegen mijn schouder aanlegde. Eigenlijk kon ik nog wel voor langere tijd zo met hem staan, geen enkele problemen mee. Louis dacht daar dus anders over en hopte tussen mij en het aanrecht in om vervolgens mijn hand vast te pakken. Ik liet een zachte "hm-mh" horen en legde loom mijn hoofd op zijn schouder. Het was me nu irritant duidelijk dat ik werkelijk maar vier en een half uur had geslapen vannacht, wat ik met veel plezier wilde inhalen. Vooral als hij dit keer wel bij me bleef, anders ging het niet lukken. Wel zou hij me naar boven moeten slepen, want ik was plots te moe om nog maar een pas te verzetten. Dat kwam vooral omdat alles goed leek op het moment en mijn lichaam zichzelf toestond om moe te zijn en in te storten.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik glimlachte bij het kusje wat ik van Harry kreeg op mijn haren. Ik voelde me zo fijn en veilig bij mijn vriendje hier. Ik wilde graag weer met de jongen dicht tegen me aan gaan slapen. Harry was erg laat thuis geweest, waardoor ik heel slecht had geslapen tot hij thuis was geweest. Daardoor was ik zo blij dat we nu de tijd hadden om even rustig samen te slapen. Zeker na deze emotioneel uitputtende korte tijd. Voorzichtig liet ik Harry los en ik ging staan. Ik pakte zijn hand en trok zacht eraan. Ik glimlachte toen hij zijn hoofd tegen mijn schouder legde. Ik wist dat ik heb naar boven zou moeten slepen, maar ik zou het met alle liefde doen. Ik draaide me naar hem toe en aaide zacht door zijn krullen. "Ik sleep je wel, mopsie." Met moeite tilde ik de jongen op. Ik liep met veel moeite richting de trap. Gelukkig had ik training gehad waardoor ik het wel aan kon. Ik liep met moeite de trap op. Extreem zwaar was de krullenbol niet, maar zijn lengte was vooral een probleem. Ik wilde niet dat hij tegen de muren van het smalle gangetje zou komen. Toen we eenmaal toch boven waren legde ik hem voorzichtig op het bed. Ik kroop naast hem in het bed en trok de dekens over ons heen. Ik sloeg mijn armen stevig om de jongen heen en kroop dicht tegen hem aan. Ik verborg mijn gezicht in zijn nek tussen zijn krullen en drukte daar een kusje op zijn zachte nekhuid. "Weltruste, curly." mompelde ik voor ik mijn ogen sloot en langzaam toch in slaap begon te zakken. Alle stres was mijn lichaam uit door het huilen. De angst was er nogsteeds, maar ik hield zo veel van hem en hij blijkbaar ook van mij, dus voor nu verdween het achterin mijn hoofd. Ik was nu echt veels te moe om me er zorgen om te maken.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik liet mezelf maar wat tegen hem aan hangen, te uitgeput om op mijn eigen benen te blijven staan. De rust die zich door me heen verspreidde was overwelmend, wat al mijn spieren zowat uitschakelde. Hij was ook moe, maar had tenminste wat meer geslapen dan ik. Zelfs toen hij zich omdraaide verroerde ik me nog niet en gaapte even. Ik glimlachte dankbaar bij zijn woorden en liet me gewillig door hem optillen. Gelijk krulde ik me op tegen borst om mezelf klein te houden en sloeg mijn armen rond zijn nek voor de extra steun. Ik sloot mijn ogen, het lichte gewieg bij elke stap die hij zette hielp niet om nog even wakker te kunnen blijven. Eigenlijk had ik geen flauw idee hoeveel ik woog, maar Louis leek er niet al te veel moeite mee te hebben, dus erg was het niet. Al half weggedoezeld opende ik verward mijn ogen toen mijn rug iets zachts raakte, en besefte snel dat we al in de slaapkamer waren. Een geluidje dat klonk als wat genietend gehum rolde over mijn lippen door het kusje in mijn nek, als een onuitgesproken welterusten, die hij alsnog uitsprak. "Welterusten, Boo," mompelde ik terwijl ik mijn ogen weer langzaam sloot. Godzijdank was ik nu veels te moe om nog te kunnen piekeren of überhaupt na te denken, wat hopelijk resulteerde in een gewone slaap dit keer. Loom legde ik een arm om hem heen en kroop wat dichter tegen hem aan, zijn warmte te fijn om er te ver weg van te blijven. Al klopte mijn gedachtegang niet helemaal, want in dit geval vond ik vijf centimeter al te ver. Redelijk snel viel ik in slaap, een droomloze weliswaar, wat misschien wel beter was omdat de kans anders groot was dat ik nachtmerries kreeg. Nu maar hopen dat het voor hem hetzelfde geval was, want zoiets verdiende hij niet, niet nu.

Because I love him, do I need another reason?

[Zullen we een paar uur skippen? Kan dat voor iedereen? Of kan iemand de twee wakker maken met veel herrie ofzo... Leeft zit zoizo wel nog?]

Bowties were never Cooler