Tomorrow ||| One Direction ||| Speeltopic - Speeltopics

Het begin:
Het is s ochtends vroeg op vrijdag ochtend. Morgen is het zo ver voor alle koppels. Alles staat al klaar, of er moet nog van alles gebeuren. Sommingen proberen kalm te blijven terwijl anderen totaal flippen. De spanning is in elk geval wel duidelijk merkbaar, of de jongens nu een vrije dag hebben of aan het werk moeten. Allemaal zitten ze met hun hoofd bij de dag van morgen, want dat is de dag des oordeels...

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:28 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Hummend kroop ik wat verder op zijn borst bij het kusje op mijn haren. Ik lag prettig zo, dit kon ik best voor lange tijd volhouden. Daarbij lag ik altijd fijn met hem in de buurt, ook werkte hij een beetje als dromenvanger. Als hij niet bij me lag had ik veel sneller last van nachtmerries, met hem soms ook wel, maar een stuk minder. Een kleine glimlach verscheen rond mijn lippen dankzij zijn antwoord. Ik wist het heus wel, een kleine bevestiging kon nooit kwaad. Genietend van zijn vingers over mijn rug zakte ik langzaam weg, na nog een laatste blik op de slapende jongen geworpen te hebben. Louis leek zo zorgeloos nu, ik zou wensen dat ik dat kon. Toch viel ik echt in slaap met mijn armen stevig om hem heen. Ik wild hem altijd beschermen, zelfs al was ik er fysiek niet helemaal bij, hij verdiende het niet om in deze stress te zitten. Onrustig wiebelde ik wat heen en weer in mijn slaap, onbewust waren de zorgen opnieuw omhoog gekomen. Vooral omdat ik het in mijn slaap niet kon tegenhouden en alle negativiteit de vrije loop nam. Ik wist dan wel bijna zeker dat het goed ging komen dit weekend, nu werden alle dingen die mis konden gaan versterkt. Mijn ademhaling werd wat onregelmatiger en verschillende zinnen rolden over mijn lippen. Dat gebeurde ook alleen maar als ik naar aan het dromen was. Een paar tranen rolden van mijn wangen op zijn borst en automatisch hield ik hem steviger vast, alsof ik bang was dat ik in mijn eentje wakker zou worden. Waarschijnlijk drukte ik Louis op deze manier plat, maar daar kon ik niks aan doen. Hoe vredig en tevreden ik net nog lag toen ik wakker was, zo angstig en onzeker sliep ik nu. Ik hield van hem en vertrouwde hem ook, maar dit versterkte het kleine deel van me dat nog zo bang was.

Because I love him, do I need another reason?

(Subestimado went Vixey.)

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik sliep heel zorgeloos tot ik langzaam steeds moeilijker kon ademhalen. Ik werd langzaam wakker en merkte dat Harry enorm angstig sliep. Ik drukte zacht kusjes over zijn hele gezicht en aaide zacht over zijn rug. "Rustig maar, liefje. Alles komt goed. Wat er ook gebeurt, ik blijf bij je. Voor altijd. Je bent nooit alleen. Maar je geen zorgen. Ik ben er voor je en zal er altijd voor je zijn, no matter wat." mompelde ik zacht onder het kussen van zijn gezicht. Ik vond het echt verschrikkelijk om Harry zo te zien. Ik dreef altijd weg van mijn zorgen in mijn dromen, maar die van hem werden juist groter. Ik wilde hem zo helemaal niet zien. Ik wilde hem rustig zien, vrij van zorgen en vrolijk. Ik eindigde met een zacht kusje op zijn lippen en hield hem nog wat dichter tegen me aan. Mijn ademhaling was nu ook zwaar, maar dat kwam omdat hij me plat drukte. Een sterk vriendje was leuk, maar lang niet altijd handig op dit soort momenten. Hij huilde en brak mijn hart. Ik verplaatste mijn handen naar zijn gezicht en probeerde met mijn duimen zijn tranen weg te vegen. Dat werkte jammer genoeg ook niet, waardoor ik nog maar een optie zag. Nogsteeds mompelde ik zacht lieve, maar compleet eerlijke woorden, voor ik mijn lippen op die van hem drukte in de hoop hem wakker te maken. Ik hield zo veel van hem, maar wilde hem echt niet zo verdrietig zien. Hopelijk werkte de oplossing van Doornroosje, anders wist ik het echt niet meer en moest ik over gaan op het grove geschut, een emmer water, maar dat wilde ik hem niet aandoen. Zoizo was hij dan koud en doorweekt en ik zou moeten dweilen, waar ik niet echt goed in was, maar ik zou het wel doen. Toch wilde ik hem echt niet op die wrede manier uit zijn rust halen. Alleen om hem zo te zien kon ik ook niet aan, dus hij moest toch op een of andere manier wakker worden. Hopelijk op deze dus.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zacht piepend drukte ik hem dichter tegen me aan, hij mocht niet weg, dat kon ik niet aan. Ik wilde niet alleen achterblijven, dat was me te vaak gebeurt. Het was eng hoeveel een persoon macht over me kon hebben, hij kon me met een simpel woord breken als hij zou willen. Louis was de liefde van mijn leven en zonder hem had ik gewoon geen leven. "Blijf bij me," snikte ik in mijn slaap. Ergens had ik heel vaag door dat hij me aanraakte en probeerde te troosten, maar ik was nog te ver weg om er op te reageren. Mijn handen grepen in de huid van zijn rug, dat was de enige houvast die ik nog had. Ik trilde lichtjes terwijl ik stukje bij beetje wakker werd onder zijn aanrakingen. Eenmaal bij zinnen kuste ik hem zacht terug, de tranen rolden nog steeds over mijn wangen. Het was al een hele geruststelling dat hij echt nog bij me was, maar de angst was weer duidelijk aanwezig. Voorzichtig haalde ik mijn armen onder hem vandaan en legde die op zijn borst, ik had hem echt geplet. "Sorry," mompelde ik tegen zijn lippen. Hij hoefde mijn zorgen niet nog eens mee te maken, dat hoofdstuk hadden we al gehad. Dat ik nou zo'n zwakkeling was kon Louis niks aan doen. Hij verdiende het niet om mij zo te zien, andersom zou ik hem ook niet zo gebroken willen zien. Ik had hem hard nodig op deze momenten, al wilde ik me groot houden. Maar dat kon ik niet, vooral nu ik pas net wakker was en niet echt controle over mezelf had. Ik drukte mijn lippen weer tegen de zijne, deze jongen was de enige die me uit dit soort toestanden kon halen, zelfs al kwam het gedeeltelijk door hem. Dat nam ik hem absoluut niet kwalijk, want zijn aandacht en liefde was het beste wat me ooit was overkomen en ik was nog altijd bereid ervoor te vechten. Daar had ik alleen wat hulp bij nodig.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik voelde Harry me terug kussen en wist nu dat hij in elk geval wakker was. Ik voelde zijn tranen nogsteeds van zijn wangen over mijn wangen stromen. Gelukkig liet hij me langzaam een beetje los, zodat ik weer gewoon kon ademhalen. Ook deden mijn rug en ribben pijn van zijn sterke greep. Ik wilde alleen niets laten merken, want ik wilde niet een zwakte tonen. Een van ons moest in elk geval sterk blijven en heel erg vond ik dat niet. Hij had me nu echt nodig en ik zou er dus ook voor hem zijn. " Het geeft niet, Boo." mompelde ik zacht tegen zijn lippen. Ik liet mijn armen zo om hem heen liggen waardoor ik hem het beste dicht bij me kon houden en kon beschermen. Ik hield enorm veel van hem en dat dit allemaal teveel werd, wilde ik een deel ervan op me nemen, al dan niet alles, om hem beter te laten voelen. Het deed me heel erg veel pijn om hem zo te zien, vooral omdat ik het moeilijk vond om hem te troosten. Ik kon hem eigenlijk alleen vasthouden en strelen, meer niet. Ik trok langzaam terug en drukte nog een kusje op zijn voorhoofd. "Het is al goed, lieverd. Alles komt goed. Echt waar. Ik zal je echt nooit laten vallen. Je kan dit echt en alles komt goed." Op de punten waar hij het niet zelf kon, zou ik er altijd zijn om hen te helpen, maar ik wist zeker dat hij het kon. Ik drukte mijn lippen nog eens op zijn voorhoofd en liet ze daar liggen. Als hij nou ook maar zou geloven in zichzelf. Toch snapte ik zijn twijfels ook. Natuurlijk was ik ook bang voor wat onze ouders zouden zeggen en ik wilde niet door ze veroordeeld worden en op straat worden gezet, maar we moesten het een keer zeggen en om nou te wachten tot wij ooit misschien elkaar het ja-woord gaven was misschien wat overdreven. Tuurlijk deed het pijn dat zowel zijn als mijn ouders ons niet meer als kinderen wilden beschouwen omdat we nou net op een jongen waren gevallen, maar daar konden we nou eenmaal niets aan doen en ik ging niet een doodongelukkig leven leiden met een meisje aan mijn arm of alleen, alleen voor mijn ouders. Ze waren me erg dierbaar, maar niet zo dierbaar.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik haalde wat schokkerig adem terwijl ik mezelf probeerde te kalmeren, het was alleen zo moeilijk. Mijn ogen prikten en ik wist niet wat ik nou met mezelf aan moest, hij waarschijnlijk ook niet. Ik had zijn warmte en bescherming zo nodig, zonder dat was ik een hulpeloze puppy die op straat was gedumpt, verstoten door degene waarvan hij hield. Een onwillekeurige snik rolde over mijn lippen toen hij zei dat het niet gaf. Het deed er wel degelijk toe, ik kon niet eens sterk genoeg blijven in mijn plaats hem moed in te spreken, omdat ik dan zelf instortte. Louis zijn armen om me heen hielpen een beetje om rustig te worden, net als zijn lippen die zacht op de mijne lagen. Nadat hij had teruggetrokken haalde ik nog eens diep adem en knikte met een zwakke glimlach bij zijn woorden. Ik wilde hem zo graag geloven en zonder zorgen de rest van de dag doorgaan, maar ik wist niet hoe. Het deed al pijn als ik erover na moest denken, voor mijn gevoel waren er maar twee opties. Of ik verloor Louis of mijn ouders, en allebei was niet bepaald fijn. Ik hield heel veel van Louis en ik wilde voor de rest van mijn leven bij hem blijven, maar mijn ouders bleven mijn ouders en ook van hun hield ik zielsveel, al maakten ze verkeerde keuzes. Het was de meest oneerlijke situatie die je kon bedenken. "Louis, wat nou als het maandag echt over is? Ik weet niet of ik dan nog wel normaal kan leven," sprak ik mijn zorgen uit. Ik wist dat -dat het laatste was wat we wilden, maar de kans dat het gebeurde bleef bestaan, dus vroeg ik het voorzichtig. Het zou vreemd zijn om alleen in een koud bed wakker te worden, zonder vriendje en zonder hond. Ik zou een maand in bed blijven liggen, al dan niet langer, want dan had ik geen enkele goede reden meer om op te staan.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het was voor mij wel duidelijk dat Harry bleef pijnzen. Op dit soort momenten moest ik gewoon sterk zijn om er niet in mee te gaan. Ik was namelijk al echt een flutvriendje als het op omgaan met negatieve emoties aankwam. Als ik daarbij ook nog eens een emotioneel wrak werd lagen we hier morgen nog te huilen. Ik wilde er namelijk helemaal niet aan denken dat ik na dit weekend Harry kwijt kon zijn. Dat ik zou wakker worden in een leeg bed, zonder iemand die me beschermde en voor me zorgde, iemand die me uit de problemen hield en toch ook vaak genoeg meeging in mijn gekke plannen. Ik had geen idee wat er dan zou gebeuren, maar het zou niet fraai zijn. Ik had er vandaag al een tijd bedenktijd over gehad en was tot de conclusie gekomen dat ik tot de dood zou vechten om Harry bij me te houden, want als hij weg zou gaan, zou mijn leven zoizo voorbij zijn. Dat zowel mijn als zijn ouders ons niet meer wilde zien of spreken hierdoor was extreem pijnlijk en het zou heel lastig zijn, want ik hield echt enorm veel van mijn ouders en bovenal zusjes, maar zonder Harry leven ging gewoon niet. Dat zag niet alleen ik, maar ook alle anderen die ervan wisten, zoals mijn collega's. Nee, ik zou niet stoppen met vechten tot mijn hart stopte met kloppen. Toen Harry me ruw uit gedachten sleurden kwamen zijn woorden keihand aan. Het voelde letterlijk alsof hij mijn hart met een bot mes doorstak. "Ik zal blijven vechten tot mijn hart ermee stopt, want ik kan niet leven zonder jou." zei ik zonder enige twijfel. Het was de waarheid, de hele waarheid en niets behalve de waarheid. Een hand gleed even door zijn haren en veegde ze uit zijn prachtige trieste groene ogen. Voor Harry was ik een hoer die een douanier was voor de kost. Hij had mijn leven compleet omgedraaid. De jongen wiens langste relatie nog geen twee weken stand had gehouden was nu al bijna een jaar samen met iemand zonder ook maar een keer aan sex met een ander te denken. Ik was altijd vrolijk, het ging beter op mijn werk, ook omdat ik nog maar heel weinig dronk en optijd in bed lag, en ik zag de toekomst relatief rooskleurig in. Maar als hij weg zou gaan zou alles instorten en ik had geen idee wat mijn reden om te leven dan nog zou zijn. Ik zou hem laten gaan, maar er zou een leeg omhulsel van wat ooit Louis was achterblijven. Een omhulsel dat er dan ook niet lang meer zou zijn, waarschijnlijk.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was niet eerlijk om te verwachten dat hij sterk genoeg zou zijn voor ons beide, in deze situatie kon niemand dat zijn. En toch deed ik het, omdat hij mijn mentale houvast was en zonder kon ik gewoon niet anders meer dan doemdenken. Ik hield van het leven dat ik nu had, al hadden mijn ouders daar niet echt hun plekje in. Maar ik had nog mijn zus, broer en het belangrijkste van alles, ik had Louis. Degene die voor me zorgde als ik ziek op bed lag, die me kon laten lachen hoe diep in de put ik ook zat, die begreep wat ik voelde en doormaakte. Met mijn vingers streelde ik licht over zijn zij, ik wilde hem ook gerust kunnen stellen, al was ik daar beter in met daden dan woorden. Wat ik echt voelde en wilde zeggen kreeg ik altijd amper over mijn lippen, terwijl het bij hem zo gemakkelijk leek. Daarbij wist ik wel dat hij me zo ook zou begrijpen, daarvoor kende hij me lang genoeg. Voorzichtig sprak ik mijn grootste angst uit, wat hem zichtbaar pijn deed, dat was de bedoeling niet. Ik knikte bij zijn antwoord, hetzelfde gold voor mij, zonder hem zou ik niet meer als een normaal mens door het leven kunnen gaan. Ik glimlachte triest toen hij mijn haar voor mijn ogen wegveegde en ik me iets besefte. "Binnenkort ons jubileum, hè?" Een jaar, ongelooflijk hoe snel de tijd was gegaan. Het voelde als gisteren dat ik Louis voor het eerst achter die bar had zien staan, ik kende hem van verhalen, maar had geen flauw idee hoe hij er nou echt uitzag. In principe kwam het dus door mijn collega's dat ik hem had ontmoet, daar moest ik ze nog maar een keer voor bedanken. Ik veegde de half opgedroogde tranen uit mijn ogen en van mijn wangen, het feit dat ik zo zwak was begon me nu echt te irriteren. "Nogmaals sorry, ik ben een lastpost als ik eenmaal emotioneel ben," zei ik verontschuldigend. Het was waar, de kans was groot als ik een keer had gehuild dat het meerdere keren op dezelfde dag gebeurde. Eigenlijk had het niet gehoeven dat hij dat nu wist, maar gebeurd was gebeurd en er was niks meer aan te doen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik glimlachte weekjes bij zijn woorden. "Dat klopt." zei ik met een glimlachje. Misschien, als we dan nog samen waren, zou ik hem dan wel meenemen naar Parijs. Gewoon om al deze ellende achter ons te laten. Er was namelijk veels te veel gebeurt in deze korte tijd. Sinds het bericht van de bruiloft was al het gepieker begonnen. Het gepieker wat voor mij eens afgelopen moest zijn. Ik functioneerde niet goed in onzekerheid en Harry duidelijk ook niet. Bij zijn woorden drukte ik nog een kusje op zijn voorhoofd en keek hem toen recht aan. "Geeft niet, Boo, en dat ben je echt niet. Je wil niet weten hoe ik ben als ik het eenmaal laat gaan. Dan krijg je me echt niet zo snel rustig als ik jou nu krijg." zei ik oprecht tegen hem. Ik was nou eenmaal een meester in het opkroppen van mijn negatieve gevoelens en zolang er maar genoeg positieve tegenover stonden werkte het prima en vergat ik ze al vrij snel weer, maar als ik dat niet had kon ik dagen achtereen als een klein bang verloren muisje in een hoekje zitten huilen zonder dat iemand er iets aan kon veranderen. Ik had een keer een week lang zitten jammeren dat mijn cavia dood was, ontroostbaar was ik, tot ik een nieuwe kreeg en al snel alles weer goed was, maar een nieuwe Harry was onmogelijk. Dat wist ik zeker. Dus als hij zou vertrekken zou ik voor altijd dat jammerende kleutertje met een gebroken hart blijven tot er een einde aan kwam. Ik trok de krullenbol nog iets dichter tegen me aan. "Ik heb het vanochtend ook niet handig aangepakt door er gewoon voor weg te rennen, letterlijk, terwijl ik gewoon bij jou had moeten blijven. Sorry daarvoor." Ik drukte een kusje op zijn neus. Ik was eigenlijk dit hele depressieve onderwerp zat. Ja, zo dealde ik ermee. Ik verzweeg het, kropte het op en liet het verdwijnen door leuke dingen, want ik wilde niet terugvallen in een staat van een hartverscheurend huilende kleuter. Daarvoor was het leven te kort en de liefde te mooi. "Weet je wat. Ik haal nog een paar biertjes en een zak chips en we gaan samen lekker het huisvrouwenkanaal kijken. Hoe vind je die?" vroeg ik met een deels gespeelde vrolijke glimlach. Straks zou die vast weer compleet echt zijn, maar nu kreeg ik het nog niet voor elkaar om mijn ogen mee te laten lachen. Gelukkig hielp het vaak om hysterische bruidjes hun jurken af te kraken en te kijken naar vage tatoos die mensen lieten zetten en Honey BooBoo natuurlijk.

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 12:30 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Misschien was ons jubileum het enige lichtpuntje waar we naar uit konden kijken, als we dat haalden tenminste. Het kon ook zomaar zijn dat het nooit zou komen, maar daar wilde ik niet aan denken. Ik glimlachte waterig bij zijn woorden, al gaf het me wel het gevoel dat hij zich niet genoeg op zijn gemak bij mij voelde om zich te uiten. "Je mag het best laten gaan, hoor," zei ik zachtjes. Ik wilde er ook voor hem zijn als hij brak, dat ik niet degene was die constant bij elkaar gehouden moest worden. Ik drukte mijn lippen weer tegen zijn borst en liet zijn ademhaling me voor de laatste beetjes kalmeren. Zelf was ik er heel slecht in om dingen op te kroppen, uiteindelijk stortte ik toch in en vertelde alles. En als het me een keer lukte zag iedereen dwars door me heen. Soms was dat heel vervelend, terwijl ik aan de andere kant dan juist iemand wilde die me vasthield en zei dat het allemaal wel goed kwam. Die had ik nu ook, waar ik meer dan gelukkig mee was. Ik haalde mijn schouders op bij zijn verontschuldiging. "Geeft niet, ik had hetzelfde gedaan," mompelde ik, en glimlachte bij het kusje op mijn neus. Ik had genoeg gehad van de voorgaande uren en wilde nu gewoon dicht bij hem zijn en me geen zorgen hoeven te maken, dat was het enige dat ik vroeg. Geeuwend luisterde ik naar zijn voorstel, deze veel te korte onrustige slaap had me nou niet bepaald veel rust gegeven, om vervolgens in de lach te schieten. Echt ongelooflijk hoe hij dat opeens verzon. Ik keek naar op en tikte met mijn wijsvinger tegen zijn neus. "Akkoord, maar alleen als die lach dan weer echt wordt," zei ik met een scheve grijns. Louis kon me dan makkelijk doorzien, ik had ook prima door wanneer hij iets fakete of niet. Hij wist dat ik er niet tegen kon als hij iets voor me verzweeg en daar wees ik hem dan op -op mijn eigen manier.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Toen Harry zei dat ik me best mocht laten gaan schudde ik mijn hoofd. "Dat doe ik je niet aan, lief." Ik voelde me compleet op mijn gemak bij Harry, maar ik wilde hem ook tegen veel beschermen en daaronder viel ook dat ik mezelf bij elkaar moest houden. We praatte nog wat over dit alles, maar ik voelde me echt niet lekker hier meer bij. Ik voelde dat ik begon te wankelen en daarom probeerde ik het gesprek om te schakelen. Ik wilde niet op de rand van de afgrond bungelen, dat was al eens te vaak gebeurt vandaag. De tranen voelde ik al prikken en natuurlijk keek Harry recht door me heen. Dat deed hij altijd. "Beloofd. Geef me even, dan pak ik het drinken en de chippies. Zet jij vast de tv aan, goed?" Ik drukte nog een kusje op zijn voorhoofd en ging toen langzaam toch rechtop zitten. Ik aaide nog even door zijn krullen. "En als je veel pijn hebt hoef je het alleen maar te zeggen. Dan krijg je er een massage bij." zei ik voor ik hem voorzichtig naast me neerzette. Ik stond op en liep naar de keuken. Daar leunde ik even met twee handen op het aanrecht en haalde een aantal keren diep adem. Ik wilde niet instorten bij Harry. Dat wilde ik hem niet aandoen. Hoe graag ik ook wilde dat hij zijn armen om me heen sloeg en vertelde dat het goed kwam, wilde ik niet breken in zijn buurt, gewoon omdat ik mezelf absoluut niet vertrouwde in deze staat. Toen ik redelijk gekalmeerd was wreef ik in mijn ogen en zette een nu redelijk echte glimlach op voor ik de zak chips uit de la in een kom deed en een nieuw sixpack bier uit de koelkast pakte. Ik liep met de glimlach op mijn gezicht en de kom en het sixpack in mijn handen terug naar de woonkamer. Daar zette ik de spulletjes op tafel en haalde vast twee blikjes uit het plastic om er een aan Harry te geven en zelf de ander open te trekken en een grote slok te nemen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik zuchtte even bij zijn weigering, ik deed het hem ook aan, waarom mocht het dan niet andersom? Het was aan hem te zien dat het niet veel meer zou kosten om hem in te laten storten. Zachtjes wreef ik met mijn duim over zijn wang, om te laten merken dat het echt oké was. Wel stemde ik toe met zijn plan, al dan wel op een voorwaarde. Ik knikte braaf bij zijn laatste vraag en kromp even ineen van de pijn toen hij overeind ging zitten, als ik nog had geweten dat het zulke pijn kon doen had ik hem me nooit laten domineren, al kwam ik er vanavond sowieso niet meer onderuit. "Nee, ik overleef wel, komt goed," zei ik, een stukje opgewekter dan net, en drukte kort mijn lippen tegen de zijne nadat hij me van zich afgeschoven had. Gapend rekte ik me nog eens uit terwijl ik toekeek hoe hij wegliep, en overweegde serieus om hem achterna te, erg stabiel zag hij er namelijk niet uit. Ik deed het toch maar niet, als hij een klein momentje voor zichzelf nodig had zou ik hem die geven. Ik boog me over de afstand tussen de bank en de tafel om de afstandsbediening te grijpen en langzaam maar zeker over te schakelen naar TLC. Persoonlijk vond ik het een vreselijke zender, maar perfect als je -je humeur weer wat wilde opkrikken, wat Louis en ik allebei nodig hadden nu. Erna legde ik de afstandsbediening op de leuning van de bak, zodat hij makkelijk te pakken was. Zodra de jongen terugkwam keek ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, ik was nog steeds niet helemaal tevreden met de echtheid van zijn lach, maar dit was al een stuk beter. Dankbaar pakte ik het blikje bier van hem over en zette die ook naast me neer, zoveel dorst had ik niet. Ik trok hem naast me op de bank en sloeg mijn armen rond zijn middel, om mijn hoofd op zijn schouder te leggen voor ik daar een kusje op had gedrukt. Mijn benen had ik opgetrokken en aan de andere naast mij geplaatst. "Het mag nog altijd, weet je, als je er behoefte aan hebt," mompelde ik, wetende dat hij wel zou begrijpen waarover ik het had. Misschien zeurde ik wel, ik vond het meer dan normaal om hem de kans te geven om zijn hart te luchten.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik zag Harry zijn gezicht vertrekken toen ik hem naast me zette en wist toch echt zeker dat ik dat wat wilde proberen te verzachten voor vanavond. Hij zei dat het wel goed kwam, maar toch wilde ik het hem niet aandoen. Gelukkig stond er volgens mij onder het salontafeltje nog een flesje massageolie. Ik nam met alle liefde zijn kusje in ontvangst en liep toen naar de keuken. Daar nam ik eerst even de tijd om mezelf goed bij elkaar te rapen voor ik het beloofde eten en drinken bij elkaar scharrelde. Ik liep terug met een iets vrolijkere glimlach op mijn gezicht. Ik legde de spullen op het tafeltje en nam een biertje voor mijzelf en Harry mee voor ik me achterover naast hem op de bank liet vallen en hem het blikje gaf. Ik trok de mijne open en nam een grote slok. Ik glimlachte toen Harry zijn armen om me heen sloeg en zijn hoofd op mijn schouder legde. Hij nam weer de touwtjes in handen, precies zoals ik het fijn vond. Ik sloot mijn ogen even bij zijn woorden en knikte. "Ja, liefje, dat weet ik. Maar nu gaat het weer goed. Echt." Ik drukte een kusje op zijn neus en nam nog een slok bier terwijl blijkbaar Toddlers and Tiaras op de tv speelde. Ik liet me er maar gewoon door afleiden, want ik wilde echt niet instorten. Opeens kreeg ik een idee en grinnikte zacht. "Als we ooit een dochter hebben en je waagt het haar aan zo'n ding mee te laten doen, dan leg ik je om... Of nog erger, een zoon in zo'n show mee laten doen." zei ik zacht grinnikend. Ik bedoelde het goed en probeerde ermee de stemming uit het slob te trekken. Daarbij wisten we allebei dat ik waarschijnlijk degene was die als een pageant mom daar z'n kind dwong domme pasjes te doen. Ik had namelijk Scott ook al een aantal keren een tutu ofzo aangetrokken, wat het dier verrassend okay vond. Ik keek even naar Harry en aaide door zijn krullen. "Als je lekker gaat liggen kan ik je die massage alsnog geven, schat, want ik denk dat je dan vanavond toch iets meer zal genieten dan nu." Dat wist ik uit ervaring wel zeker. Zeker in het begin, toen het voor mij even geleden was, had het veel pijn gedaan, zeker de tweede keer van een dag. Dat wilde ik hem besparen, maar als hij er te koppig voor was moest hij het zelf weten.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik wist heus wel dat ik nu echt aan het drammen was, maar ik wilde alleen zeker weten dat het wel ging, want als dat niet zo bleek te zijn zou ik een verschrikkelijk vriendje zijn. "Dan is het goed, ik hou mijn kop er over," zei ik met een kleine grijns, om vervolgens mijn lippen tegen zijn nek te drukken. Ik vond het fijn als hij me vasthield en beschermde tegen het duister dat ik zelf had gecreëerd, maar toch was ik liever zelf in de positie van beschermer. Tevreden met de situatie op dit moment keek ik naar het programma dat nu bezig was. Belachelijk, kindermishandeling gewoon. Je dwong volwassenen toch ook niet om tegen hun wil in die achterlijke dingen aan te trekken. Ik lachte zachtjes om Louis zijn opmerking, als dat ooit zou gebeuren gaf ik hem het volle recht me om te leggen. "Geloof me, dat gebeurt niet," zei ik, voor een hele valse opmerking mijn gedachten binnendrong en mijn ogen gevaarlijk twinkelden. "Daarbij kan ik jou daar nog altijd neerzetten, ben je klein genoeg voor." Hele valse opmerking. Ik bedoelde het absoluut niet gemeen, alleen onschuldig plagend. En anders moest ik me bergen. Om te laten merken dat ik het echt niet fout bedoelde drukte ik een verontschuldigend kusje op zijn lippen, wetende dat hij dat toch nooit afsloeg, ongeacht de situatie. Bij zijn woorden die volgden zuchtte ik. Aan de ene kant hoefde het van mij echt niet, maar het klonk aan de andere wel heel prettig en aanlokkelijk. Vooral omdat ik het gevoel had dat mijn onderrug ook beurs was, het deed in ieder een beetje pijn. "Goed dan, omdat jij het bent," gaf ik toe en drukte nog een klein kusje op zijn neus, om hem vervolgens los te laten en van hem af te gaan zitten, wachtende tot hij zelf opstond zodat ik kon gaan liggen. Ik wist dat de massageolie hier ergens in de buurt was, aangezien ik het meestal bij Louis gebruikte als hij doodop terugkwam van het vliegveld.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik grinnikte bij zijn eerste woorden, maar die grijns en grinnik waren al snel verdwenen bij zijn toevoeging. Ik prikte zacht in zijn zij en keek quasi-beledigd. "Zo klein ben ik nou ook weer niet. Daarbij zullen ze me direct disqualificeren omdat ik te sexy ben en iedereen erdoor neervalt omdat ze het niet aankunnen." zei ik toch weer met een scheve grijns. Mijn lengte was een van de punten waar je niet mee moest spotten omdat ik daar erg onzeker over was, maar voor de rest had ik een flinke dosis zelfspot en een flinke zelfverzekerdheid. Ik glimlachte bij het kusje wat ik van hem kreeg en wist nu wel zeker dat hij het goed meende, al had ik daar zoizo niet aan getwijfelt. Ik stelde voor dat ik zijn rug eens zou masseren en wonder boven wonder stemde hij toe. Ik glimlachte en drukte een kusje op zijn kin toen hij er een op mijn neus drukte. Bij zijn opstaan protesteerxe ik met een zacht kreetje, maar stond toen zelf toch ook op. Als hij alleen zou liggen zou het toch veel prettiger voor hem zijn en kon ik er ook beter bij. Terwijl ik hem tijd gaf om te gaan liggen grabbelde ik onder het tafeltje naar de massageolie. Meestal was ik degene die hier gemasseerd werd na een lange dienst op het vliegveld, inplaats van 8 tot 6 van 6 tot 6 of nog schever. Nu was hij aan de beurt en ik hoopte dat ik hem even goed kon laten genieten als hij mij. Ik grabbelde wat en kwam toen uit bij een flesje wat ik oppakte en van onder de tafel vandaan haalde. Het was niet de massageolie maar een of ander flesje durex aardbei wat we tijden geleden waren kwijtgeraakt. "Dit of grabbel ik verder?" vroeg ik terwijl ik het flesje omhoog hield. Het zou vast even goed werken, maar ik wist niet wat hij fijner vond. Anders hadden we het altijd nog voor een andere keer als we het nodig hadden of wilden gebruiken. Het was namelijk wel goed en lekker spul.

Bowties were never Cooler