Tomorrow ||| One Direction ||| Speeltopic - Speeltopics

Het begin:
Het is s ochtends vroeg op vrijdag ochtend. Morgen is het zo ver voor alle koppels. Alles staat al klaar, of er moet nog van alles gebeuren. Sommingen proberen kalm te blijven terwijl anderen totaal flippen. De spanning is in elk geval wel duidelijk merkbaar, of de jongens nu een vrije dag hebben of aan het werk moeten. Allemaal zitten ze met hun hoofd bij de dag van morgen, want dat is de dag des oordeels...

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:28 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Een zucht van verlichting rolde over mijn lippen toen hij eindelijk zijn vinger uit me haalde, zo hoefde ik ook niet meer in dat conflict te zitten. Uit automatisme sloeg ik een arm rond zijn middel zodra hij van mijn benen af kwam en tegen mijn borst aan kwam liggen. Zijn warmte was fijn tegen mijn uitgeputte lijf, als ik niet nog een beetje rust kreeg, zou ik na vanavond instorten en morgen van.niet veel hulp zijn. En ik wilde wel in staat zijn om hem, ons beide, te verdedigen als het moest. Terwijl hij mijn vraag beantwoordde drukte ik mijn voorhoofd tegen het zijne, alsof we nog niet dicht genoeg tegen elkaar lagen. Een kleine glimlach vormde zich rond mijn lippen door zijn lieve woorden, door dit soort dingen wist ik heel zeker dat het goed zou komen, iets anders dan dat accepteerde ik niet. Zelfs al zouden dergelijke niet zo fijne dingen tot me doordringen dit weekend, dan nog weigerde ik om op te geven, ik hield te veel van Louis om zomaar de strijd op te geven. "En hoeveel de schipper het ook nodig heeft om even zijn rust te nemen en het matroosje het roer moet overnemen, zal hij er alsnog altijd zijn om te hulp te schieten, mocht dat nodig zijn," mompelde ik. Ik zou er altijd voor hem zijn, hoe verschrikkelijk ik me ook voelde of hoe ver weg ik ook mocht zijn. Als we maandag daadwerkelijk uit elkaar waren en Louis zou me, om wat voor reden dan ook, bellen en vragen om hulp, zou ik hem dat geven. Hoe pijnlijk het het kon zijn om zijn stem te horen, toch zou ik het doen. Ik legde een been over de zijne heen, zodat hij op geen enkele manier uit mijn greep kon ontsnappen tenzij ik het toestond. "Ik hou van je, en wat er ook gebeurt, wat ik ook voor vreselijke dingen tegen je zal zeggen zodat jij het uitmaakt en ik het niet hoef te doen, ik zal altijd van je houden. Daarvoor heb je een te grote indruk op mijn leven gemaakt," zei ik waarheidsgetrouw, voor ik mijn grip op Louis iets verstrakte toen hij me een kusje gaf en zijn voorbeeld volgde, om mijn ogen te sluiten.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik vertelde rustig verder terwijl hij zijn voorhoofd tegen me aan drukte. Dit was allemaal waar en uit mijn hart. Hij was de belangrijkste in mijn leven en er was niets of niemand die daar iets aan ging veranderen. Ik zag het glimlachje op zijn lippen en voelde een vrolijke vlaag over me heen gaan. Ik glimlachte zelfs bij zijn woorden en drukte een kusje op zijn kaak. "En het matroosje zal er altijd zijn als de kapitein hem nodig heeft." Ik zou hem nooit verlaten en hij zou er nooit alleen voor staan. Zelfs als we na dit weekend uit elkaar zouden zijn, zou ik alsnog altijd meer dan klaar voor hem staan voor alles wat hij maar nodig had, hoe hartverscheurend en pijnlijk het voor mij ook zou zijn. Hij hoefde alleen maar te bellen en ik zou er zijn. Ik luisterde naar zijn woorden, die zowel fijn als pijnlijk waren. Om zijn eigen hart niet te breken, zou hij de mijne maar twee keer laten breken. Het deed echt heel veel pijn, dat hij me zou breken om te zorgen dat ik onze beiden harten zou breken, in plaats van dat hij het kon doen. Toch was het fijn om te weten dat hij altijd van me zou houden, maar toch zou het dan niets meer uitmaken. Het was goed dat hij een kus op mijn lippen drukte. Ik drukte nog een zacht kusje op zijn lippen voor ik mijn ogen sloot en ging fijn tegen zijn borst liggen. Een zucht verliet mijn lippen. Ik was al erg moe, maar ik durfde niet meer te slapen. Ook Waren mijn hersens nu weer heel druk bezig en voelde ik weer geensinds fijn in mijn eigen huid. Het liefste wilde ik alles even laten gaan, alles eruit gooien en Harry me laten troosten, maar dat durfde ik niet. Ik kroop dicht tegen hem aan en bleef zo liggen om mezelf toch een beetje te laten troosten door hem. Ondanks dat hij me niet zag huilen en dat ik hem niet zou vertellen over al mijn zorgen en twijfels, voelde dit alsnog fijn. Ik drukte een kusje tegen zijn schouder en zuchtte nog eens. Dit had ik nu gewoon even nodig, ondanks dat hij deze situatie niet zo bedoelde. Het was wel fijn, want ik had het echt nodig, maar het voelde ook heel dubbel.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Helaas kende ik mezelf maar al te goed, en wist dat ik nooit degene was die iets af kon kappen. Dat kon ik gewoon niet, daarin ging ik zelfs zo ver dat ik de meest kwetsende dingen zou zeggen en ruzie uitlokte zodat ik het niet hoefde te doen. Als ik dat deed was ik zo vals dat ik ook dingen gebruikte die me in vertrouwen verteld waren. Terwijl hij wat dichter tegen me aan kroop ging ik licht met mijn vingertoppen over zijn rug en drukte een kusje op zijn haar. Ik wilde hem gewoon gerust stellen, zoals hij bij mij deed, want het was niet alsof ik niet heel goed doorhad wat er nu gaande was. Het was te zien aan hem, al was ik waarschijnlijk een van de weinigen die door dat masker heen keek. Heel zeker wist ik het niet, vooral omdat ik wel vaker dacht dat er iets was terwijl er helemaal niks was, dat had simpelweg te maken met mijn overbezorgdheid over Louis. Nadat hij even zijn lippen tegen mijn schouder had gehad schoof ik wat achteruit, zodat ik tegen de rugleuning van de bank gedrukt was en ik hem aan kon kijken. Ik plaatste een vinger onder zijn kin en drukte die een beetje omhoog, zo moest hij me wel aankijken. "Gaat het wel?" vroeg ik zacht, ik ging mezelf serieus slaan als ik het fout had. Dan had ik onnodig de situatie weer pijnlijk gemaakt, wat echt niet handig was nu. Ik hield van hem en wilde alleen dat hij het me vertelde als iets hem dwars zat, dat deed ik ook zo vaak met de meest onbenullige dingen. Het voelde dan fijn om het met iemand te delen die oprecht naar al mijn gezeik zou luisteren. Dan was ik het tenminste kwijt en kon verder met mijn dag, anders bleef het mij in de weg zitten. Niet dat Louis het al aan me kon zien de eerste seconde dat ik binnenkwam, maar dat was een ander verhaal.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik lag fijn tegen hem aan. Zijn armen troostten me echt, al wist ik niet of hij wist hoe hard ik dit nodig had. Mijn masker probeerde ik zo goed mogelijk te behouden, maar dat was erg moeilijk in Harry zijn veilige vertrouwde armen. Toen hij zijn vinger onder mijn kin legde ging ik mee met zijn sturingen en keek hem aan. Bij zijn braag sloeg ik mijn ogen neer en zuchtte. Hij zag recht door me heen, al wilde ik mijn pijn niet laten zien. Hij wist het ook altijd als ik een rotdag op werk had gehad of wanneer ik echt radeloos was. Ik drukte een kus op zijn wang en schudde mijn hoofd. "Hou me alsjeblieft vast en laat me nooit meer gaan." mompelde ik voor ik me dicht tegen hem aan opkrulde. Mijn hoofd legde ik tegen zijn schouder en sloeg mijn armen stevig als een bankschroef om hem heen. Ik wilde echt dat hij me nooit meer liet gaan en als hij dat wel deed zou ik compleet verbrijzelen. Ik sniffelde een beetje in de hoop de tranen te bedwingen. Zo kon ik misschien toch een klein beetje stoom van de ketel laten zonder dat ik echt zou breken. Woede of stres ging vaak nog wel, maar angst of verdriet niet. Ik vertrouwde mezelf daar echt niet mee en durfde het dus niet helemaal los te laten. Ik wist namelijk ook echt niet of Harry dat aan zou kunnen, kleine bange gebroken Louistje. Zeker nu hij zelf ook niet helemaal rustig en kalm was. Hij had wel de controle nodig als ik alle controle verloor. Normaal had hij die zeker, maar nu was ik daar niet al te zeker van. Al was ik er op emotioneel vlak nooit helemaal zeker van. Ik had zelf nu geprobeerd de controle in de hand te krijgen en dat betekende dat ik nu niets anders kon dan hopen dat hij niet verder zou vragen. Ik wilde gewoon zijn warmte en van hem horen dat alles goed kwam. Meer niet.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ondanks dat hij heel rustig tegen me aan leek te liggen, dacht ik te merken dat er toch iets was. Voorzichtig bracht ik zijn gezicht wat omhoog en stelde bezorgd mijn vraag. Nu ik zo in zijn ogen kon kijken was het duidelijk dat het niet ging, wat ook nog eens werd bevestigd doordat hij zijn hoofd schudde. Ik zuchtte zacht bij zijn woorden en sloeg een arm stevig om hem heen, met de ander aaide ik door zijn haar. "Ik laat je niet gaan, niet zo gemakkelijk, nooit. Dat beloof ik je," mompelde ik en drukte mijn lippen tegen zijn voorhoofd. Ik hield te veel van Louis om hem door een paar valse woorden te laten gaan, al wist ik niet zo zeker of ik daar even bestand tegen was als ik dacht. Ik hoopte echt van wel, want deze jongen was mijn alles en zonder hem was ik niets. Voor nu hield ik hem dicht tegen me aan en genoot gewoon van zijn aanwezigheid, dat was al genoeg om me tevreden te stellen. Opeens hoorde ik een gebroken gesnif bij hem vandaan komen en ik maakte sussende geluidjes. "Het komt wel goed, schat. Ik ben bij je en ik ga nergens meer heen. Voor zolang jij het wilt ben ik de jouwe, oké?" probeerde ik. In geruststellende dingen was hij beter dan ik, dat was te zien aan de tijd waarin hij me kon kalmeren. Dat weerhield me er niet van om het te proberen, want ik wilde er net zo goed voor Louis zijn als hij er voor mij was. Ik streelde over zijn rug in de hoop dat ik tenminste een beetje effect op hem had, wat hij altijd op mij had. Hij hoefde 's avonds alleen maar binnen te komen als hij terug was van werk om mijn hart overuren te laten maken. Het hoefde alleen maar dat kleine kusje in de ochtend te zijn voor hij vertrok, en dan was mijn hele dag al volmaakt. En als ik een heel klein beetje van dat effect op hem had, dan zat het goed.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik kroop dicht tegen hem aan en luisterde stilletjes naar zijn troostende woorden. Ik begon zacht te snikken en verborg mijn gezicht compleet in zijn nek. Zijn warme liefdevolle handen die over mijn rug streelden en zijn sussende geruststellende woorden deden me goed, maar toch bleef ik nog een hele tijd snikken. Misschien was opkroppen toch lang niet zo goed als ik dacht. Ik liet het er nu langzaam uit sijpelen terwijl Harry me stevig vast had en me echt het gevoel gaf of alles goed kwam. Mijn zorgen waren er nogsteeds, maar het voelde nu allemaal veel minder belangrijk dan hiervoor. "Dank je." mompelde ik snikkend tegen zijn nek. "Sorry dat ik je hiermee opzadel." snikte ik verder voor ik zachtjes tegen zijn nek doorging met snikken. "Ik ben gewoon zo bang voor de toekomst, het weekend, morgen. Ik wil je gewoon niet kwijt." Ondanks dat ze op dit moment minder relevant waren, kwamen mijn grootste zorgen er toch uit. Ik klampte me als een bang kind vast aan Harry en bleef snikken, al werd het langzaam zachter en minder. Ik was nogsteeds bang en treurig, maar toch kreeg ik ook wat kleine beetjes hoop dat het wel goed kwam. Mijn vingers begonnen zacht over zijn rug te trippelen terwijl mijn gesnik langzaam ophield. "Ik hou van je, Harry Edward Styles." mompelde ik zachtjes voor ik een kusje in zijn nek drukte en daarna mijn hoofd tegen zijn schouder rusten. Ik was nu echt moe. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. Het werd me allemaal veest te veel nu. Het liefst gaf ik nu Harry alle touwtjes terug en liet me alles vanavond wel gebeuren, maar toch ook weer niet. Ik wilde hem ook wel eens echt onder me zien kronkelen en horen smeken, maar ik was nu gewoon heel erg moe. "Kunnen we niet gewoon in bed een dutje doen?" mompelde ik zacht. Ik hoorde Scott bij mijn voeten blaffen. Ik keek even op met toch nog best waterige oogjes."Alsof jij er niet altijd bij kruipt, doerak." zei ik met een klein glimlachje tegen de hond voor ik naar Harry keek en vrij manisch zijn grote groene ogen zocht.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zachtjes bleef ik met mijn vingers over zijn huid gaan, als teken dat ik er voor hem was en dat altijd zou zijn. Zolang hij het wilde bleef ik, anders vertrok ik zonder protesteren. Ik glimlachte zwakjes bij zijn woorden, hij liet het lijken alsof ik hem nooit de lastigste dingen voorlegde. "Ik doe het met liefde, Boo. Als het jou beter kan laten voelen," mompelde ik terwijl ik weer een kusje op zijn haren drukte. Ondertussen werden mijn hals en schouder redelijk vochtig dankzij zijn tranen, maar het kon me echt niks schelen. Hij had me nodig en dan ging ik niet piepen om zoiets onzinnigs. De zorgen die Louis had kwamen er nu wel uit, al had ik niet veel anders verwacht. "Bang zijn is iets wat we nu gemeen hebben, maar als we elkaar gewoon steunen dit weekend moet het goed komen, dat kan niet anders." Ik verbaasde mezelf erover dat ik zo zelfverzekerd klonk, terwijl ik daarnet nog degene was met de meeste onzekerheden. Ik bleef hem dicht tegen me aan houden en merkte dat zijn ademhaling langzaam maar zeker tot een aardig normaal ritme vertraagde, waar ik blij mee was. Toch zou ik hem niet loslaten, omdat hij nog een terugval kon krijgen en omdat ik het fijn vond om hem vast te houden. Vooral op deze momenten was het geluid van zijn ademhaling en hartslag erg kalmerend, al was het nog niet het gewoonlijke ritme. "Ik hou ook van jou, Louis William Tomlinson, lieve idioot die je bent," zei ik met een korte grinnik. Hiermee probeerde ik de situatie weer wat te verlichten, want we konden hier echt niet de rest van de dag in blijven hangen. Hij zag er even moe uit als ik me voelde, daarom verbaasde zijn voorstel me eigenlijk ook niet. Ik knikte en keek even naar de hond, die natuurlijk ook mee mocht, anders was het niet compleet. Vervolgens keek ik Louis weer aan en aaide even over zijn wang. "Moet ik je dragen?" zei ik met een glimlachje, half plagend en half gemeend. Hij wilde het meestal niet als ik het vroeg, maar als hij zou toestemmen deed ik het, zo simpel als dat.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry zijn woorden waren zo zelfverzekerd, zo krachtig, dat ik er voor geen moment aan twijfelde. Ondanks dat de gebroken puppy van daarnet nog verst in mijn geheigen stond, met al zijn angsten en twijfels. Langzaam werd het snikken minder en kreeg ik weer grip op mezelf. Het ging verrassend makkelijk door de hulp van mijn kapitein. Hij wist, net als in alle situaties, precies wat hij moest doen. Ik klungelde altijd maar wat, soms ging het goed en soms niet, maar bij hem was het duidelijk voor mij dat hij precies wist wat te doen. Waarom ik bang was geweest om boor hem te breken wist ik niet. Ik voelde me nogsteeds slecht, maar ook erg opgelucht nu dit er toch redelijk uit was. Ik mompelde met een glimlach van diep uit mijn hart hoeveel ik wel niet van hem hield en zijn woorden deden me nog iets breder glimlachen. "Maar wel jou idioot." zei ik met een glimlach voor ik een kusje op zijn kaak drukte. Ik was doodop, alweer, en dat leek Harry ook door te hebben, al had ik ook het gevoel dat hij ook erg moe was. Scott blafte nog even bij mijn voorstel, maar die lag elke ochtend als we wakker werden toch over onze voeten heen op het bed, of nou ja, mijn voeten en onderbenen en Harry's bovenbenen omdat ik vaak tegen hem aan gekrult lag. Harry stemde gelukkig in. Zijn voorstel wat volgde deed me twijfelen. Aan de ene kant vond ik het verschrikkelijk om getilt te worden, omdat ik me dan zo enorm klein voelde, maar aan de andere kant was ik nu zo moe dat het idee van niet hoeven te lopen erg aantrekkelijk was. Ik kauwde even op mijn onderlip en verplaatste toen mijn armen van zijn borst naar zijn nek en sloeg vast een been om zijn middel. "Graag." mompelde ik voor ik een zacht kusje op zijn lippen drukte. Nee, ik werd niet graag gedragen, maar een voordeel, naast het feit dat ik niet hoefde te lopen, was ook dat ik geen seconde Harry zou hoeven loslaten, wat ik, zeker op dit moment, echt niet kon bewerkstelligen. Ik moest hem gewoon even goed vasthouden en hij mij ook, anders kon ik miaschien weer terug het gat in vallen waar ik nu net uit aan het krabbelen was met behulp van het allerliefste vriendje van het hele universum.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was goed om te zien dat ik ook een kalmerend effect op hem had, en bleef hem net zolang dicht tegen me aanhouden en strelen tot het gesnik steeds gedempter werd. Ik zuchtte even en glimlachte bij zijn woorden dat hij van me hield, natuurlijk kaatste ik hetzelfde terug. Een grinnik rolde over mijn lippen dankzij het antwoord dat ik kreeg. "Klopt, alleen van mij," zei ik met een grijns, voor ik een beetje wegschoof om een kusje op zijn lippen te drukken. Ik stemde in met Louis' voorstel dat volgde, dat zou toch iets fijner liggen dan de bank. Daarbij hadden we dan gelijk de deken mocht een van ons het koud krijgen, al was dat bijna onmogelijk met dit weer. Plagend vroeg ik hem of ik hem moest dragen, wetende dat de kans erg groot was dat hij weigerde. Tegen mijn verwachtingen in zag ik Louis twijfelen, en niet veel later nog toestemmen ook. Mij maakte het niet uit, daar niet van, dit was gewoon zeldzaam. Ik humde kort door zijn kus en ging langzaam overeind zitten, waardoor hij op mijn schoot terecht kwam. Ik sloeg een arm rond zijn middel en de ander pakte een van zijn bovenbenen vast, zo wist ik zeker dat ik hem kon houden. Daarna ging ik staan, maar wel op zo een manier dat hij de tijd had om zijn grip te vinden. Omdat het kon drukte ik nog een keer mijn lippen op die van hem, om vervolgens mijn weg naar boven te maken. Ik hield hem stevig vast en zorgde er zorgvuldig voor dat hij de muren niet zou raken, al was hij niet zo zwaar en ging het makkelijk, ik nam het zekere voor het onzekere. Eenmaal in de slaapkamer legde ik hem voorzichtig neer aan zijn kant van het bed en kroop vlug naast hem. Het was warm genoeg om zonder de deken te doen dus schopte ik die naar het voeteneind. Ik sloeg mijn armen weer om hem heen en trok hem dicht tegen mijn borst aan. Zo was het goed, en Scott vond vanzelf zijn weg naar boven wel zoals altijd. Op deze manier kon ik prima blijven liggen tot het avondeten, als de nachtmerries me tenminste niet weer te pakken kregen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry was echt extreem lief nu. Ik stelde voor om naar bed te gaan, al was het maar voor even. Ik was wel blij dat hij toestemde, maar zijn vraag dated me twijfelen. Normaal sloeg ik het direct af, maar ik was doodop en wilde gewoon slapen. Ik klampte dus mijn armen om zijn nek en mijn been om zijn middel. Ik stemde toe en gaf hem een kus. Hij ging rechtop zitten, waardoor ik mijn andere been ook stevig om hem heen kon slaan. Zo hield ik me stevig aan hem vast als een kleine baby koala. Ik spande mijn spieren iets aan toen hij opstond en zocht even mijn balans voor ik zijn kusjes dankbaar in ontvangst nam. Hij was zo'n schatje. Ik liet me door hem omhoog tillen en vertrouwde er volledig op dat hij me zou beschermen en nooit zou laten vallen. Eenmaal op het bed liet ik hem met veel tegenzin los. Ik rilde even, maar al snel lag hii weer naast me en kroop ik weer dicht tegen hem aan in zijn sterke armen. Ik drukte een kusje tegen zijn schouder en rustte mijn hoofd tegen zijn arm en borst. Hij was gewoon te fijn om tegenaan te liggen en ik miste dit dan ook heel erg als ik alleen naar bed moest gaan. Mijn armen sloeg ik weer stevig om hem heen en ik sloot mijn ogen. "Dank je, lieverd." mompelde ik voor ik nog een kusje op zijn schouder drukte en mijn benen iets optrok. Ik was echt op, nu vooral door de emoties, maar ik was net nou ook niet echt uitgerust op de bank van ons avontuurtje op het balkon. Ik geeuwde even en smakte zacht. "Weltruste Hazza. M'n wekker staat denk ik om half 6." mompelde ik voor ik nog eens smakte en langzaam weg begon te doezelen. Ik was moe, verdrietig, angstig, leeg, maar ook veilig in Harry zijn armen, waardoor ik zonder veel problemen langzaam in slaap zakte. Mijn gedachten namen langzaam af, mijn ademhaling werd rustiger en op af en toe wat slaperig gesmak na ontspande ik compleet in de beschermende en vertrouwde armen van de krullenbol. Zo zakte ik weg in een slaap die duidelijk dieper was dqn daarnet op de bank. Net toen ik helemaal wegzakte sprong Scott op het bed en krulde op tegen mijn rug, waar hij kalmpjes bleef liggen met zijn kop op zijn poten.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was best schattig om te zien hoe hij zich zo aan me vasthield, met oogjes die bijna dichtvielen van vermoeidheid. Ik was sowieso wel van mening dat de jongen schattig was, al zei ik dat niet hardop, ik hoefde even geen dodelijke blikken op me gericht. Op het bed kroop ik lekker dicht tegen hem aan, zijn warmte en die van mezelf waren meer dan genoeg, met deken was het zeker dat ik zou sterven van de hitte. Ergens voelde ik me wel schuldig dat hij 's avonds altijd in een leeg bed moest kruipen, terwijl ik gewoon tegen hen aan kon liggen als ik thuiskwam. Daarom hoopte ik ook, dat als we dit overleefden, dat hij zijn werkschema kon veranderen zodat we tenminste sneller en langer bij elkaar waren. Met een beetje geluk liep het dan zelfs gelijk, maar daar durfde ik nog niet op te hopen. "Graag gedaan, voor jou alles," reageerde ik en glimlachte om het kusje tegen mijn schouder, om zelf nog een op zijn kruin te drukken. Tevreden hummend hield ik Louis tegen me aan, dat was het enige dat ik nodig had. Of het genoeg was om vredig te kunnen slapen, wist ik niet, maar het was het proberen waard. Ik sloot mijn ogen terwijl ik naar zijn woorden luisterde, die tijd was meestal ook etenstijd als hij thuis was, dus dat ging goedkomen. "Truste Boo," mompelde ik en schoof mezelf nog zover mogelijk tegen hem aan. Met mijn vingers streek ik zacht over zijn rug en hoopte heel erg dat ik nu wel aan mijn rust kon komen. Ik luisterde naar zijn ademhaling die steeds langzamer werd en op een rustig ritme kwam te zitten. Zoals altijd werkte dat rustgevend op mij, waardoor ik ook stukje bij beetje wegzakte, tot ik compleet ontspannen lag met Louis in mijn armen, anders had ik het niet gewild en was het me waarschijnlijk ook niet gelukt.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik sliep kalm en vredig in Harry's armen. Het gebeurde bar weinig als ik moest werken. Mijn werktijden van 6 tot 6 waren nou niet echt fijn als hij van 8 tot 4 moest werken. Als ik nou de andere shift kon werken, konden we in elk geval samen slapen, ontbijten en dineren zonder tijdsdruk. Dat zou ik alleen pas aanvragen als dit weekend goed was verlopen. Anders zou ik m'n hele doen en laten moeten omgooien al hoefde het niet. Ik kroop al slapend nog net iets dichter tegen Harry aan en sloot mijn armen net iets steviger om zijn lichaam. Ik was doodop. Mijn angsten waren wel verdwenen in mijn slaap, maar mijn extreme aanhankelijkheid zeker niet. Ik mompelde zachtjes wat liefkozende woordjes in mijn diepe dromen. Mijn dromen waren vrolijk en kleurijk. Ik voelde me veilig zo in Harry's armen met Scott die me rugdekking gaf. Ik rolde me om en sloeg mijn armen om die van de krullenbol heen en liet me door hem omsluiten. Scott kroop zonder dat ik het merkte in de kleine holte die ik nog met mijn lichaam maakte. Zo kon ik de hele nacht wel slapen en als dat voor me weg was gelegd in de toekomst zou ik het ook zeker doen. Als dat kon. Want als ik Harry dit weekend kwijt zou raken zou het alleen nog mij en Scott zijn, maar dan zouden we ook niet meer hier wonen, maar weer in het kleine appartementje in de buurt van het vliegveld waar je de vliegtuigen bijna kon aanraken. Ik wilde dat echt niet, maar alleen kon ik een appartement als deze nooit betalen, zelfs niet met het hogere salaris van de nachtdienst. Met z'n tweeën ging het wel, daarbij was Harry zijn salaris, zeker zijn fooien, veel hoger dan wat ik ook zou verdienen. De baan zat me nogsteeds niet lekker, maar ik kon en wilde hem niets verbieden. Zolang ik nu maar gewoon in zijn armen kon slapen zonder dat iemand ons wist te scheiden en niemand anders dat deed vond ik het best.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was de eerste keer vandaag dat ik echt rustig leek te slapen, waarschijnlijk omdat ik nu echt alle stress eruit had gegooid. Daardoor voelde ik me wel best leeg en doelloos, maar het was fijn, want het gaf zeker rust. Vooral omdat degene die er het meest toe deed veilig in mijn armen lag, dicht tegen me aan. Ik mompelde wat onsamenhangende dingen tegen hem in mijn slaap, maar het was zeker iets in de trant dat ik van hem hield. Eigenlijk kon ik altijd wel zo liggen, zo kalm met de liefde van mijn leven bij me. Dat wist ik al een tijdje zeker, dat Louis de enige voor me was en dat hij dat zou blijven. Ergens merkte ik half dat de jongen zich omdraaide in mijn greep, ik werd er toch niet wakker van aangezien hij zich niet van me weg had gedraaid. Dat ging meestal zo, dan werd ik automatisch wakker en ging ik naar hem op zoek, anders kon ik onmogelijk verder slapen. Dat werd nog wat als ik hem na dit weekend zou moeten missen, vooral als ik besloot hier te blijven wonen. Op zich kon ik het prima betalen, ook in mijn eentje, dan moest ik gewoon wat meer uitsloven. Het maakte dan sowieso toch niet meer uit wat ik zou doen voor het beetje extra geld, want dan hoefde ik met niemand rekening te houden en had niemand die thuis op de wachtte die eventueel jaloers kon worden. Het was een verschrikkelijke gedacht, maar wel de keiharde realiteit. Al was de kans dat ik hier zou blijven toch best klein, want bij elke vierkante centimeter waren teveel dan pijnlijke herinneringen gekoppeld, en dan kon ik al helemaal geen seconde door zonder het gevoel te hebben dat iemand mijn hart doorboorde met een mes. Nu had ik Louis, en de hoop dat ik niet alleen zou zijn. Het was alleen nog een kwestie van erachter komen of die hoop vals was.

Because I love him, do I need another reason?

[KiliOfDurin -> LouisPan]

Bowties were never Cooler

[Skippen of niet? Tot een uurtje of half 6? Of gaan we nog even door met slapen?

Is iedereen het daar mee eens? Of is er niemand meer?]

Bowties were never Cooler