Midden Aarde RPG - Speeltopic 1 - Speeltopics

Dit is het inschrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

Regels:


Personages

Personages

Elfen:
Thranduil Oropherion(m) – ThranduiI
Saralinde "Alesia" Elensar (v) – WenseKronik
Ithilwen Cûtalion (v) – LakeTown
Larduin Paarthunax (m) – DelanoDKM
Elrohir Elrondion (m) – Erebor
Ireth Sáralondë (v) – Pinkrock
Galahad (m) – Unox22

Mensen :
Angel Elthenin (v) – Niniel
Gawain Strongbow (m) – Stapper
Brennen Uquenyondo (m) – Erebor
Keyla (v) – FiIi
Sha’rin Gawahir (v) – Venomis
Caylith Maera (v) – MargotAnne

Hobbits:
Chase Hidden (m) – Stapper
Hobson Gamgee (m) – Theatre
Prisca Baggins (v) – Snowqeeun

Dwergen:
Lili Houtblad (v) – WenseKronik
Thorin Oakenshield (m) – Venomis
Fíli (m) – FiIi
Kíli (m) – Elvithien
Gengi (v) - Theatre


Verwante topics:
Brainstormtopic
Rollenstory
Praattopic
Inschrijftopic
Speeltopic 2

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 10:42 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ook Thorin schudde zijn hoofd. 'Het spijt me, Lili. Je zult bij je moeder moeten blijven om haar te vertellen wat we gaan doen.' Hij kwam overeind. 'Pak jullie spullen, jongens. Het wordt een lange reis.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lili liet teleurstellend haar pollepel vallen op de grond.
'Maar maar oom!' Ze pakte zijn arm vast en keek hem met een betreurend gezicht aan. 'Ik wil mee, op avontuur!' Thorin schudde zijn hoofd.

Kili

Kili keek even bezorgd toe hoe Lili aan Thorin's arm schudde. 'Ik wil mee' piepte ze daarna bedroefd. Thorin schudde wijs zijn hoofd. 'Lili, je moet hier blijven' fluister Kili dan zacht terwijl hij het meisje in zijn armen neemt. 'Je moet op mama letten' fluistert hij dan zacht terwijl hij even zijn hand op haar achterhoofd laat rusten. Daarna drukt hij een kus op haar kruin en loopt hij weg om zijn spullen te pakken. Als hij deze heeft loopt hij terug naar Thorin. Lili staart even bedroefd voor zich uit. 'Als we de berg terughebben, komen we je halen' fluistert hij dan zacht naar Lili.

'Ik ga niet met je in discussie, Lili,' kapte hij haar bezwaren af. 'We gaan een draak slachten, geen schaap!'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kili

Kili kon een grinnik niet onderdrukken toen Thorin zijn bezwaar had uitgesproken. Een dodelijke blik van het meisje bereikte zijn ogen. Daarna sloeg hij ze neer, en liep hij weer op het meisje af. 'Lili' begon hij. Het meisje duwde hem ruw weg, en stampte naar buiten toe. 'Lili!' riep hij haar nog na. Een kwade blik kwam naar binnen waarna ze wegliep. Hij zuchtte even en ging toen weer bij Thorin staan.

Gengi pakte haar spullen efficiënt in. Ze kon licht reizen, omdat ze geen eten meenam en alleen een lichte mantel. Haar knots was het zwaarste en zou ze aan haar gordel dragen.
Met stevige passen zette ze niet veel later koers naar het huis van Thorin. Tijdens het pakken had ze toch haar houweel meegenomen. De Loney Mountains waren moeilijk begaanbaar voor hen die geen idee hadden wat ze te wachten stond en Gengi vroeg zich af wat Smaug er van over had gelaten. Ze had ook haar pikhouweel aan haar gordel gehangen.

---

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Thorin blikte even op zijn neefje. 'Ze draait wel weer bij. Pak je spullen, Gengi staat op ons te wachten. Zij gaat ook mee.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lili rende boos naar de deur, wierp nog een boze blik toen haar broer haar nog na riep en rende het huis uit. Na enige tijd, toen ze aan het rand van het dorp was staarde ze naar een klein plasje.
'Ik ben niet te klein om mee te gaan,' mompelde ze boos terwijl ze stampte in de plas.

Kili pakte zijn spullen op en liep achter Thorin aan naar buiten. Hij vond het lullig voor zijn zusje, maar hij zou haar voor geen goud mee laten gaan. Als zij tijdens de strijd zou sterven zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven. Even liet hij zijn vingers langs het handvat van zijn mes gaan. Zou hij klaar zijn voor de strijd? Zouden ze smaug kunnen verslaan, en Erebor heroveren? Hij hoopte het zo.

Ithilwen Cûtalion

'Zo'n talent zouden mijn commandanten toch niet hebben gemist,' merkte Thranduil op. 'neem ik aan.' Ithilwen blies nijdig een plukje uit haar gezicht terwijl Thranduil op haar af stapte. Toen hij in haar persoonlijke ruimte kwam deed ze een stap achteruit, zodat ze niet zo ver omhoog moest kijken. Hij was ruim een kop groter en maakte daar goed gebruik van. Ze snoof en staarde hem woedend aan.
'Ik zei dat ik hier vandaan kwam, niet dat ik hier al lang was. Ik ben een week geleden geariveerd vanuit Rivendell, waar ik de afgelopen honderd jaar heb doorgebracht. Als klein kind heb ik hier gewoond, maar op mijn negende trokken we verder door de Wildernis, opzoek naar een oude vriend. Toen mijn broer overleed zijn we naar Rivendell gegaan. Dus,' snauwde ze terwijl ze nog twee stappen achteruit deed. 'vertrouwt u op mijn verhalen en het feit dat ik les heb gehad van iemand die het tegen een draak heeft opgenomen, of wilt u nog even overtuigt worden?' In een snelle ruk trok ze haar zwaard en legde hem met uitgestrekte arm tegen de keel van de koning. Het kon haar helemaal niks schelen dat ze haar koning bedreigde, zijn kille woorden kwamen haar de neus uit. Op dat moment klopte er iemand op de deur. Toen Ithilwen verbaasd over haar schouder keek stond er in de opening stond een oude bekende, Ireth.

(had ze trouwens al de deur open gedaan? Ik kon het niet terugvinden in het stuk, maar aangezien ze ongeduldig is en niet lang op haar koning wilt wachten lijkt me dat wel logisch?)

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 15:43 ]

Thorin II Oakenshield

Thorin verliet samen met zijn neven het huis om naar zijn eigen woning terug te keren. Het was een huis dat door mensen was gebouwd, waardoor hij zich er nooit erg thuis had gevoeld. Gengi stond al te wachten. Hij zag dat ze weinig spullen bij zich had en knikte goedkeurend. Hij duwde de deur open, grabbelde wat kleren bij elkaar en keek om zich heen om te zien wat hij nog meer kon gebruiken. Hij verwachtte dat hij onderweg altijd nog spullen kon in slaan en wilde daarom niet te veel ballast meenemen, al was hij ook niet van plan te verhongeren of het maaksel van de anderen te eten. Hij opende een tas, gooide er wat benodigheden in om een redelijk maal te kunnen koken en hing het toen over zijn schouder.
'We kunnen gaan,' meldde hij en zonder nog afscheid van de anderen te nemen, lieten ze het dorp achter zich.

---

Every villain is a hero in his own mind.

[Kunnen we niet wat sneller naar Isengard gaan? Ik bedoel, het echte verhaal is nog niet eens begonnen en ik heb ook geen zin om eerst drie topics vol te schrijven aan hoe iedereen zich voorbereid om alleen nog maar naar Isengard te gaan?]

---

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Galahad

Galahad gaf boog voorover om in het oor van zijn paart te fluisteren : 'Isengard.'
Toen gaf hij het paard een tik in zijn zij en het gallopeerde zo het pad af, op weg naar de wildernis, op weg naar Isengard.

Alesia reed snel achter Galahad aan.

Thranduil Oropherion

Terwijl Ithilwen nijdig haar persoonlijke verhaal vertelde merkte Thranduil dat haar hele houding veranderde. De spieren in haar schouders spanden zich aan en haar handen werden tot vuisten gebald; duidelijke aanwijzingen voor een aanval, ook al was ze zich daar zelf waarschijnlijk nog niet bewust van. Met de seconde leek ze kwader te worden en Thranduil liet haar uitspreken, haar gezicht bestuderend, zoekend naar een aanwijzing van haar volgende acties. Ze liep een paar passen achteruit en Thranduil wist dat ze dat niet voor niets deed. Toen Ithilwen's haar zwaard pakte, schoot Thranduil's hand naar zijn eigen wapen. Hij het legde het lemmet van zijn wapen met luid gekletter tegen dat van Ithilwen, waardoor haar aanval geblokkeerd werd, maar de punt van het zwaard nog steeds zijn keel raakte. Thranduil was verrast toen hij in haar ogen geen spijt of schrik zag, maar vastberadenheid en pure lef. Een kans om verbaal te reageren op haar roekeloze actie was er niet, want op dat moment werd er op de deur geklopt. Thranduil verroerde zich amper en met gemak had hij Ithilwen's zwaard afgeweerd en zijn eigen zwaard terug in de schede gestoken. Hij gunde haar een sombere blik, voordat zijn aandacht naar de deur ging.
"Kom binnen," zei hij, zijn stem vlak en emotieloos terwijl hij nog een keer kort naar Ithilwen keek. Waarom was ze zo oneerbiedig en erger nog, waarom was hij zo tolerant tegenover haar? Enig ander persoon had hij zonder twijfel in zijn kerkers laten gooien. Het maakte nu niet uit; hij zou later wel maar haar afrekenen.
Toen Ithilwen omkeek merkte hij haar aan lichaamstaal dat de persoon die binnen kwam geen onbekende van haar was. Zelf had hij de elleth in de deuropening nog nooit gezien, maar hij had een sterk gevoel dat ze niet uit zijn rijk kwam.

---

Caution first, always.