RPG || The adventures of Merlin [2] - Speeltopics

Voor de mensen die de serie niet kennen. Je kan HIER even kijken voor info.

Hoofdrollen:
Merlin - Vlahos
Prins Arthur - ZiamStorason
Gaius (hofarts) - Determinate
King Uther Pendragon - Silversnow
Lady Morgana - Cenation
Guinevere (Gwen) - ZiamStorason
Morgause (Morgana's halfzus) - Silversnow
Gwaine - Delone
Cenred - Delone

Bewoners (+/- 5):
- Martha Pinoira - 45 - Determinate
- Eira - 15 - Stalknecht - KiliOfDurin
- Princes Iyalle Gwedoline Yggdrasil - 20 - DreamerN
- Rymus - 16 - Vlahos
- Nathaniel Geoffrey Fowl - DreamerN

Andere rollen:
Trol (leider)
Draak - Draxeris - Ninuturu
Elf (leider) - Gereserveerd door Tayniss

Regels:
Min. 5 regels
Schelden, vloeken en ruzie maken alleen IC
OOC [], (), {}, --, <>, ~~, etc.
Geen vieze manieren
Hou rekening met elkaar en speel je eigen rol(len)
Naamsverandering doorgeven
Alleen ik (Cenation) open nieuwe topics, tenzij ik anders vermeld

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 17:18 ]

---

16 - 09 - '17

Eira
Ik keek bang naar Morgana toen ze uitbarstte. "Het spijt me heel erg, vrouwe, maar een aantal paarden zijn kreupel en de rest zijn al gezadelt voor de ridders." zei ik beleefd, maar mijn stem trilde van angst. Op dat moment kwam Joe de stal binnen rennen en klampte zich aan me vast. Dat leek haar alleen nog bozer te maken. Ik begon zelfs licht te trillen van de woorden die ze riep. joe naast me verstopte zich achter me. Nog voor ik kon antwoorden wie ze waren was Morgana gelukkig al weer weg. Als ze me had laten uitpraten had ze geweten dat haar missie kansloos was. Ik had gister nog de stand van kreupele paarden doorgegeven aan Gawain, die het waarschijnlijk wel aan de koning had verteld, deze dame van adel kwam duidelijk ook voor de koning en volgens mij wist de koning ook dat ik de straatkinderen onder mijn hoede nam. Ik draaide me naar de dame achter me. "Het spijt me van vrouwe Morgana, my Lady." zei ik beleefd. Ik stond nogsteeds te trillen bij de gedachte dat ze straks terug zou komen en nog bozer zou zijn, maar ik ging geen kreupel paard zadelen. We hadden alle paarden nodig en ze helemaal lam rijden was dan dus geen optie. Ik tilde het jochie op die aan de zoom van mijn shirt trok. "Wat is er Joe?" vroeg ik zacht. 'Waarom is vrouwe Morgana altijd zo gemeen?" vroeg hij zacht. ik glimlachte en ging met een hand door zijn warrige haren. "Dat weet ik ook niet, Joesy. Blijf dus maar uit haar buurt. Vertel je dat ook aan de anderen?" het jongetje knikte. Hij was niet ouder dan een jaar of 5 en was ouderloos, net als al die andere straatkinderen, net als ik vroeger. Hij zou het dus ook wel redden. Ofwel in dienst van de koning, ofwel in dienst van een van de handelaren of gildes. Toch was hij voor nu gewoon een straatkind die op mij rekende voor onderdak, net als alle anderen, en ik gaf het ze graag. Dat was het minste wat ik voor ze kon doen nu ik uit die benarde situatie was. Ik wist namelijk ook hoe koud en gevaarlijk het 's nachts op straat kon worden.

---

Bowties were never Cooler

Iyalle Yggdrasil

Voor ik Eira nog weer antwoord kon geven stapte er een geïrriteerd uitziende vrouw binnen die duidelijk ook van hogere stand was. "Zadel een paard, ik moet dringend weg en ik heb geen geduld, dus schiet op!"
Wow, mijn gevoel zat goed, ze is een beetje aangebrand.
"Het spijt me vrouwe, maar alle paarden zijn opgezadelt voor de ridders van de koning. Ik kan u op dit moment niet van een paard voorzien, het spijt me." Aan haar gehele houding kon ik al wel merken dat ze als de dood was voor deze vrouw. Wie is ze ?
Ik bleef staan in mijn standaard zelfverzekerde houding, rechte rug, kin iets geheven en mijn handen losjes in mijn zij, misschien omdat ik niet goed wist hoe ik moest reageren of deze furieuze vrouw, hoe ik haar aan moest spreken of ik wou gewoon laten zien dat ik niet makkelijk over me heen laat lopen, door wie dan ook.
Als ze ook maar dacht om mijn paard te nemen, aangezien dat het enige paard was dat nog opgezadeld in de stallen stond, daarnaast zag ik nog wat veulentjes en andere paarden, maar daarvoor zouden wel andere regelingen gelden.
"Geen paarden? Hoezo geen paarden? Welke idioten hebben zoveel paarden nodig? Zie je niet wat er aan de hand is in Camelot?! Ik moet helpen en jij, jij gaat me vertellen dat er geen paarden meer zijn?!" oké, ze begon me op mijn zenuwen te werken en dat kan soms heel wat zeggen.
Maar haar woorden maakten me ook nieuwsgierig, wat was er aan de hand in Camelot ? Aan haar woorden kon ik horen dat ze niet op de trollen en de draak doelde, nee, zij scheen iets in Camelot zelf te bedoelen.
Haar ogen schoten even naar mij toe en het lijkt alsof ze me minachtend in zich opneemt, fijn.
Opeens kwam er een jongentje binnen rennen die zich aan het stalknechtmeisje vastklampte.
"Wie is dat? En wie is dat?” De vrouwe wees eerst naar het jongetje en daarna met een beschuldigende vinger naar mij voordat ze verder het woord nam.
"Moet ik Uther misschien melden dat jij rondhangt met vreemde in plaats van je werk te doen? Je gaat zorgen dat ik een paard heb of je zal niet blijven lachen!" En zonder nog op onze antwoorden te wachten beende ze de stallen uit, die heeft of haar dag niet, of er was gewoon totaal iets mis met haar.
"Het spijt me van vrouwe Morgana, my Lady." Zei het stalmeisje beleefd en ik knikte haar toe.
Ik wou wat vragen, maar zij richtte zich al op het jongetje. “Wat is er Joe ?”
“Waarom is vrouwe Morgana altijd zo gemeen?"
Dus ze was altijd zo ? Arme mensen, wie wilt er nou opgescheept zitten met iemand als haar ?
“Dat weet ik ook niet Joesy. Blijf dus maar uit haar buurt. Vertel je dat ook aan de anderen ?”
Ergens had ik wel toe doen met dit jongetje en met het stalmeisje, ze leek het vaker te moeten verduren wat die Morgana van net allemaal beval.
Mijn gedachten maakten weer overuren.
Wie is zij binnen de hofhouding van Camelot ?
Wat heeft ze gedaan waardoor ze zo gemeen is geworden ? Of wat is er gebeurd waardoor ze zo gemeen is geworden ?
Maar alsnog, als je zelf een duister hart hebt hoef je het nog niet af te reageren op de inwoners, al is het nog zo verleidelijk.
Mijn vader en mijn kamermeisje hebben me dat heel goed aangeleerd van kinds af aan en elke keer wanneer ik depressief werd, een driftbui had of gewoonweg iemand wou vermoorden van kwaadheid zeiden ze me dat ik gewoon iets anders kapot moest maken of dat ik me op de trainingsbaan moest richtten op het op moest schrijven of uiten in muziek, zolang je er maar niemand anders kwaad mee berokkend.
En meestal hielp het ook altijd wel.
Achter me hoorde ik mijn paard briesen, hij had er wel zin in om de stal even te verlaten.
Ik wou wel, maar ergens wou ik haar niet alleen laten voor het geval die Morgana weer terug kwam.
Dus ik bleef nog even staan, misschien gewoon nog een paar minuten, maar ik moest iets verzinnen om te doen.
"Kan ik je misschien ergens mee helpen ? Anders was ik van plan om te gaan namelijk ?" Vroeg ik haar voorzichtig.
Ik wou graag helpen, ik was gewend om te helpen thuis in de stallen, het was zo rustgevend.
En zo zou ik misschien nog wel in de buurt zijn als Morgana terug zou komen.

[ bericht aangepast op 24 sep 2013 - 22:56 ]

---

Credendo Vides

Eira
Ik liep met het jochie op mijn arm door de stallen. Ik zou zo de paarden die hier bleven op stal moeten zetten. Dat zou nog wel even duren, aangezien de helft niet goed liep. Ik zette Joe op de grond en liep naar de hoek om een heel aantal touwhalsters met touwen eraan te pakken. Joe keek smekend en ik gaf hem er ook een. Als echt alle paarden naar stal moesten hielpen de kinderen me vaak. Ik keek wat verward met de hele bups halsters om mijn arm toen de dame vroeg of ze wat kon doen. "Als u wilt kunt u helpen de kreupele paarden en onbeleerde jaarlingen op stal te zetten, my Lady" Het was geen zwaar werk, Joesy kon het zelfs, maar zeker de jaarlingen gingen nog niet zo makkelijk mee. Daarbij moest ik echt de zwarte hengst Drwg zelf doen. Mij vertrouwde hij redelijk, maar hij was nogsteeds erg onvoorspelbaar, schichtig en wild. Ik ging met mijn vrije hand even door mijn blonde lokken. Als de dame me kon helpen was dat erg fijn. Dan kon zij met Joe samen de kreupelen naar stal halen en dan kon ik me puur op de jaarlingen richten. Die allemaal in hun eigen stal krijgen was altijd het lastigste werk, maar aangezien er een aantal paarden van de ridders binnenkort met pensioen gingen waren ze wel nodig. De schildknapen trainden ze wel elke dag, maar op die 2 uur na moest ik ook voor ze zorgen en waren het nogsteeds allemaal wildebrassen.

---

Bowties were never Cooler

Iyalle Yggdrasill

“"Als u wilt kunt u helpen de kreupele paarden en onbeleerde jaarlingen op stal te zetten, my Lady" Zei het meisje en ik knikte dankbaar, ik was allang blij dat ik iets kon doen.
Ik pakte zelf ook een touwhalster en liep naar de wei waar inderdaad nog een tiental paarden stonden te grazen of rond te dartelen en ik grijnsde.
Dit deed me weer denken aan de tijd dat ik hielp met de paarden en hoe ik mijn eigen hengst trainde. Die was in het begin ook flink wild geweest, wat hij nu zo af en toe ook nog wel werd, vooral als hij bang was, maar ik had zo mijn manieren om hem onder controle te houden.
Voorzichtig stapte ik op een vos merrie af en legde zorgzaam het halster om haar hoofd en oren heen voor ik haar rustig mee leidde terug naar het stallencomplex, waar ik haar al snel in een box had staan waar heerlijk vers stro in lag.
Dit herhaalde ik nog een keer met een andere vos, een hengst dit keer, waar ik hem over zijn neus aaide toen ook hij eenmaal in een box stond.
Weer liep ik met het halster naar buiten en passeerde daarbij het kleine jongetje wat ik vriendelijk toelachte, ik hield van kinderen en wou er zeker weten eentje in mijn toekomst, gewoon eentje voor mezelf, en mijn man natuurlijk.
Even beet ik op mijn lip en schudde die gedachte weer van me af die in mijn hoofd op was komen zetten.
Als ik al een man vind.

Mijn voeten brachten me weer naar de wei, waar ik me nu wende tot een jaarling wende.
Ik wist nog goed hoe mijn eigen paard als onbereden doerak had gereageerd, dus ik herhaalde precies wat ik jaren geleden ook deed.
Ik fluisterde rustgevende woorden naar het prachtdier, waardoor die wel stil bleef staan maar nog een beetje schichtig met diens oren heen en weer bewoog, berekend op elke beweging die ik maak.
“Posto.” Fluisterde ik zachtjes en ik zag het dier lichtjes ontspande.
Ik liep naar hem toe en hield het touwhalster omhoog om hem te laten zien wat ik ging doen.
Het was belangrijk dat je ieder stapje uitlegde, het zijn slimme dieren die meer doorhebben dan je denkt.
Eerst stak ik mijn hand uit, waarna die eventjes van me vandaan week. “Posto.” Fluisterde ik weer en draaide me bij naar de jaarling. “Posto.”
Nu liet hij me toe dat ik zijn hoofd aanraakte en hem zachtjes aaide, waarbij ik het halster weer omhoog hield en hem voorzichtig over het hoofd en de oren heen haalde.
Even schoten de ogen van het jonge paard open maar sussend aaide ik het over de neus. “Posto.” Fluisterde ik weer, waarna ik met een geruststellende glimlach rustgevend bij hem vandaan liep en hem zachtjes meetrok.
Veel dieren kunnen altijd voelen wat er aan de hand is, aldus ook paarden.
Het ging in het begin een beetje schokkerig, maar al snel liep de jaarling wat springerig achter me aan zonder dat ik hem mee hoefde te trekken.
“Mae carnen.” Fluisterde ik nog weer tegen de jonge hengst die nog steeds een beetje schichtig met zijn oren bewoog.
Mijn eigen hengst brieste en lachend draaide ik me naar hem bij. “Jij wilt nu echt gaan hè lieverd.”
Hij knikte met zijn hoofd en ik moest lachen en gespte mijn zwaard nog eens beter om mijn lichaam heen terwijl ik om me heen keek, maar ik zag het meisje nergens.
Ik wou haar nog gedag zeggen voor ik een rit zou gaan maken, maar ik wou haar ook niet storen in haar werk.
Ik hing de touwhalter terug op diens plek en controleerde nog goed de riemen en gespen van het hoofdstel en zadel van mijn schat voor ik hem de stal uit leidde.
Tot mijn verbazing waren de ridders en hun schildknapen er nog steeds, waarschijnlijk moesten er meer ridders opgetrommeld worden dan dat ik in eerste instantie gedacht had.
Met mijn paard aan de teugels leidde ik hem nog een stuk verder, waar ik uiteindelijk opsteeg en nog eens keek of alles goed zat met mijn rok.
Mijn ogen gleden naar het raam waar mijn vertrek zich bevond en zag tot mijn geamuseerdheid dat Lancome naar buiten zat te kijken.
Onze blikken vingen elkaar even en hij keek me nee schuddend mar toch glimlachend aan, want hij wist dat hij me niet tegen kon houden.
Ik lachte terug en alsof mijn schat onder me mijn gedachte kon lezen kwam ze in beweging in een soepele stap.
Ik passeerde de schildknaap die in eerste instantie mijn paard had proberen in bruikleen of te jatten, hoe je het ook maar bekeek.
Hij keek me vuil aan, maar ik glimlachte alsof er niets aan de hand was.
Al snel vonden mijn ogen iemand anders, namelijk sir Gwaine die naast zijn eigen paard stond.
Ik keek hem aan en knikte glimlachend terwijl mijn paard op een rustig tempo doorstapte.
Net voor ik me een beetje omdraaide en weer naar de open poort keek moest ik openlijk lachen om wat ik ging doen het komende uur.
Misschien kwam ik wel iemand tegen met wie ik dit avontuur kon delen, misschien was Lancome wel zo eigenwijs genoeg om me achterna te komen.
Maar ik wist dat ik niet kon rekenen op sir Gwaine, hij had belangrijkere dingen te doen, ook al hield dat in om achter een draak aan te zitten.
Een bittere gedachte schoot even door mijn hoofd heen, maar met een zacht kneepje van mijn kuiten die mijn hengst aanspoorde tot een gestrekte galop lieten mijn gedachten vervagen en de glimlach verscheen weer op mijn gezicht.
Kijken wat deze omgeving voor me in petto had, zo dicht bij de kasteelmuren.

---

Credendo Vides

Eira
Ik zag hoe de dame zelf een halster pakte. Ik lette toen niet echt meer op. de meeste paarden waren lief en als ze echt problemen had zou ik het wel hopren. Lichtvoetig liep ik naar Drwg. De pikzwarte hengst stond helemaal achterin en keek me met zijn grote bruine ogen aan. ik glimlachte en begon zacht tegen hem te mompelen. Langzaam maar zeker kwam ik dichterbij de hengst. Ik aaide over zijn hoofd en drukte geruststellend mijn lippen op zijn neus voor ik het halster omheed en losjes vastmaakte. "kom" zei ik zacht voor ik met hem richting de stal liep. De andere paarden schoten voor hem weg. "Heb je ze weer bang gemaakt, manneke?" vroeg ik vrolijk en ik kreeg een hinnik terug. In het stallengebouw werd hij vrij onrustig. ik kreeg hem uiteindelijk in zijn stal en deed het halster af en hij begon in zijn verse stro te vroeten. Ik sloot de stal en zag hoe de dame Daniel binnen zette. Ik stond er erg van te kijken. meestal liet die geen vreemde toe. Hij was een grote vos hengst die een van Drwg's grootste concurenten was. Er zat al een lange geschiedenis achter die paarden. Ik zag hoe Joe een lieve merrie binnen leidde en glimlachte naar hem. "Kom, Joe. Nu de laatste paar." Hij glimlachte en we liepen samen nog een paar keer heen en weer tot alle paarden weer netjes in hun stallen stonden. Joe rende toen weer de straat op en ik verplaatste me naar de hooizolder om wat te gaan eten.

---

Bowties were never Cooler

{ Wow mensen, niet zo snel posten allemaal ! }

---

Credendo Vides

Cenation schreef:
Gaius

Met de nodige kruiden en zo van de markt loop ik helemaal terug naar het kasteel. Ik moet me haasten, ik moet diagnose stellen bij mensen. Op de markt liepen ook al zieke mensen rond, mensen spraken me aan en ik raadde hen aan zo even het kasteel op te zoeken zodat ik hen kan onderzoeken en eventueel een middel kan geven om hen te genezen. Bij sommige leek het serieus, ik moet dus dringend ingrijpen want dit is niet normaal weer. Wat is er toch aan de hand met Camelot, het lijkt alsof er een vloek uitgesproken is en de bewoners hier de dupe van moeten zijn. Ik loop meteen naar mijn vertrek en tref daar alleen Rymus aan. Ik kijk rond of ik Merlin niet zie, ik heb hem echt nodig! "Ik ben er weer, maar waar is Merlin?" Ik kijk afwachtend naar Rymus terwijl ik mijn boodschappen op tafel leg.

Rymus

Merlin was al een tijdje weg, en nog altijd niet terug. Ik vroeg me ook niet echt af waar hij nu was.
Met een schuine blik kijk ik het vertrek rond en een lichte grijns speelt om mijn lippen. Ik begint het nu al leuk te vinden, dat spel van me. Wat ik Eira zei meende ik, als ze maar tegen een iemand haar mond open doet krijgt ze met mij te maken, en dan is ze nog lang niet jarig.
Ik rek me even helemaal uit waardoor ik mijn ruggengraat een paar keer hoor kraken. Mijn schouder is nog altijd erg pijnlijk, maar ik heb er al best wel veel mee gedaan, dus het middeltje werkt wel.
Ik draai me om wanneer ik de deur achter mij hoor sluiten. Het is Gaius en vragend gaat zijn blik rond. Dan rust zijn blik op mij.
"Ik ben er weer, maar waar is Merlin?" vraagt hij terwijl hij zijn boodschappen op de tafel neerplant. Ik zet een glimlachje op mijn gezicht en loopt naar Gaius toe.
"Merlin is er vandoor, hij is al een tijdje weg en ik weet ook niet waar hij is," zeg ik terwijl ik nieuwsgierig naar de boodschappen kijk. Mijn blik gaat weer naar Gaius en met een glimlachje kijk ik hem aan.
"We hebben wel alles zo gebouwd dat u makkelijk te werk kunt gaan. En u weet het, ik wil graag helpen," zeg ik beleefd en maak een kleine buiging naar Gaius toe.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Oh Papaoutai is trouwens weer Vlahos ^^ ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ik reageer morgen wel met Gaius, ik ga zo slapen]

---

16 - 09 - '17

{pff, I've lost the inspiration for Cenred. Ik zal het morgen maar eens proberen.}

---

Stenenlikker

Delone schreef:
{pff, I've lost the inspiration for Cenred. Ik zal het morgen maar eens proberen.}

{ Je hebt ook Gwaine nog hè (; }

---

Credendo Vides

DreamerN schreef:
(...)

{ Je hebt ook Gwaine nog hè (; }

{Maar Cenred moet eerst, vind ik. En met Gwaine heb ik op het moment ook niet veel te doen...}

---

Stenenlikker

Cenred/ Sarnek

Ik volgde de ridder, die door Gwaine Gaheris werd genoemd, naar de wapenkamer. Daar kreeg ik een maliënkolder en een tuniek van de soldaten van Camelot. 'Trek deze aan,' beval Gaheris mij en ik kon weinig anders dan hem gehoorzamen. Om mij heen waren meer mannen bezig om hun maliënkolder en tuniek aan te trekken. Kennelijk waren alle strijdbare mannen van Camelot bijeen geroepen voor deze tocht om de trollen en de draak aan te pakken. Ik zelf wist niet echt wat ik ervan moest vinden. Ik kwam hier aan en werd meteen voor de leeuwen geworpen. En ik weet niet of ik het wel ga overleven tegenover een draak. Trollen zijn voor mij niet echt een probleem, maar een draak is heel wat anders. Ik besloot maar om mijn best te doen om uit de buurt van de draak te blijven en me wel met de trollen bezig te houden, tenminste, als Gaheris of een andere ridder mij niet wat anders zou bevelen. En naar hun bevelen zou ik toch echt moeten luisteren anders kan ik het meteen schudden. Als Uther zou horen, dat ik niet naar zijn ridders luisterde, zou ik sowieso meteen weggestuurd worden en als ik pech heb, dan zou hij me laten doden.
Ik probeerde de gedachte aan een tweede dood kwijt te raken en gelukkig werd ik al gauw afgeleid, doordat we op de binnenplaats moesten verzamelen. Vlak daarvoor zei Gaheris mij dat ik mijn zwaarden mag houden, omdat hij weet dat ik daar het beste mee overweg kan. Toen we de wapenkamer verlieten, volgde ik de ridder naar de binnenplaats en vele andere soldaten gingen er ook heen. Daar aangekomen, zag ik dat het er een drukte van jewelste was. Ridders, soldaten, schildknapen, paarden, iedereen en alles wat nodig was voor zo'n onderneming als deze was er.
'Blijf hier,' zei Gaheris tegen mij. 'Ik moet nu mijn paard halen. Jij en de andere soldaten zullen te voet moeten. We zijn met heel veel en op het moment hebben we ook een klein tekort aan paarden.' Na deze woorden liep hij weg en liet me alleen achter in de drukte. Ik voelde me niet bepald op mijn gemak. Ik bevond me in het bolwerk van mijn vijand, me voordoend als een van hen. Maar één kleine vergissing en ik kan worden gesnapt. En als ik gesnapt ben, weet ik zeker dat mijn leven opnieuw zal eindigen. Nu was het wachten tot we zouden vertrekken. Ook de prins moest gereed zijn. Gaheris had me verteld dat hij bijna altijd aan het hoofd van het leger staat en ook nu.

{Arthuuuur, je leger wacht totdat het kan vertrekken! }

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 21:43 ]

---

Stenenlikker

[Oh shoot, nu ben ik weer vergeten reageren met Gaius. Morgen reageer ik sowieso!]

---

16 - 09 - '17

Delone schreef:
(...)

{Maar Cenred moet eerst, vind ik. En met Gwaine heb ik op het moment ook niet veel te doen...}

{Je kan natuurlijk altijd doen dat je al een groepje soldaten op voortouw neem om als verkenners te functioneren.
Of hij kan op Iyalle reageren die er toch in haar eentje vandoor is gegaan met haar paard (; }

---

Credendo Vides