Iyalle Yggdrasil ~Prinses
Zonder mijn hengst de sporen te geven schoot hij toch voorruit, hij scheen uitzonderlijk blij dat hij die plek eindelijk mocht verlaten en als er iets was waar je naar moest luisteren dan was het de intuïtie van de meeste dieren wel, die zijn anders ingesteld, gevoeliger.
Het bos om me heen voelde voor mij anders heel prettig aan, al hing er een kleine duistere ondertoon, maar dat had ieder bos toch wel ? Er was geen enkel bos waarin geen gevaren schuilde, maar ik ben niet bang voor een beetje gevaar, dat maakt een avontuur zo leuk.
En ik heb leren vechten, ik kan tegenwoordig makkelijk mensen aan en de meeste wezens, al heb ik natuurlijk nog nooit tegen iets als een griffioen gevochten en ik ga ook van het standpunt uit dat je niet direct iets aan moet vallen als je de situatie niet weet, zoals met de draken.
Ik was weer terug geraakt op een doorgaands pad en besloot dat maar te volgen, nog iets verder van het kasteel af.
De enigen die me toch zouden missen waren Lancome, Haust en sir Bennett, al wist Lancome dat ik weg was, maar niet waarheen.
Het zal niet lang meer duren, misschien dat ik gewoon even wat ging jagen, ik hoorde onderweg dat er hier ergens in de buurt een soort konijnenplaag heerste, eventueel zou ik daar wat weg kunnen snuffelen.
Ik joeg nooit op dieren die ver in de minderheid zijn, alleen als de nood hoog is dat er iets aan gedaan moet worden doe ik het, ook als dat geld dat ik enorme honger lijd.
Natuurlijk was dat nu niet het geval, maar ik had zin om gewoon even in actie te komen.
Achter me hoorde ik een takje breken en ik draaide me in een flits zo goed mogelijk om.
Er was niets te zien, wat ook weer zo cliché was.
Misschien was het enkel ook maar een dier, maar voor hetzelfde geld was het totaal iets anders.
Wanneer je iets totaal verkeerd inschat kan het wel een kwestie tussen leven en dood opleveren.
Ik liet mijn hand op mijn zwaard rusten terwijl ik met mijn andere hand mijn zwarte hengst bij wende richting het geluid en de omgeving daarom.
Misschien zouden ze me wel vanuit de rug aanvallen, dus ik moest op mijn gehele omgeving letten.
Uiteindelijk had ik er genoeg van en gaf mijn paard de sporen om er in volle gallop ervandoor te gaan.
En toen zag ik het, een dun draadje dat mijn weg versperde.
Het had geen zin meer om mijn hengst af te remmen dus liet ik hem met een aangeleerd seintje springen, wat net goed ging.
Wie dat daar ook maar neer gehangen had wou zeker niet dat hier iemand door kwam.
Zodra we goed en wel over het haast onzichtbare draad waren sprong ik van mijn paard af en lande soepel op de grond.
Met een blad streek ik langs de lijn, waarna het blad in één keer door midden werd gesneden.
Nee, dit is veel te gevaarlijk om hier zo te laten hangen.
Ik pakte mijn zwaard uit diens schede en ging op een afstandje staan en hakte het draad door.
Door de tegenslag van het draad zoefde het even alle kanten op waardoor het mijn open schouder schampte waardoor ik even op mijn lippen moest bijten.
Met een zakdoekje veegde ik snel het bloed weg dat uit de oppervlakkige schaafwond opwelde, wat begon te prikken.
“Ic hæle þina þrowunga” Ik moet dit genezen, het zou zich kunnen uitbreiden, dus dit is de makkelijkste manier om het tegen te gaan, door een spreuk te gebruiken die ik sinds klein af aan al had leren gebruiken, zeker na de litteken dat ik al op had gelopen op mijn heup.
De wond gloeide eventjes glanzend wit voor hij een beetje dicht begon te groeien, althans, het bloeden was gestopt.
Zachtjes vloekte ik eventjes, waarom ging hij niet direct helemaal weg ?
Ik proefde de laatste druppel die langs de wond naar beneden gleed en spuugde die voor de zekerheid direct uit, maar ik proefde geen vergif.
Mijn magie moest waarschijnlijk gewoon afgezwakt zijn omdat ik niet thuis was, dat moest het zijn.
Dat of er is echt iets aan de hand hier.
Ik wou weer naar mijn hengst toelopen toen ik weer een tak hoorde breken achter me, een geluid dat we zwaar in de oren klonk.
Net voor ik me goed en wel had omgedraaid werd ik vast gegrepen door een sjofel uitziende man.
“Geef me al uw geld dametje, of ik pak het van je levenloze lijf af.”
Maar voor hij nog iets kon zeggen gaf ik hem een flinke trap tegen zijn been aan waardoor hij al schreeuwend vloekte en me losliet.
Ik pakte mijn zwaard weer op en scande de omgeving voor eventuele handlangers, maar die bleven uit, deze man moest hier alleen zijn.
“Denk je echt dat je me de baas kan zijn dametje ?” Zijn stem klonk lacherig, alsof hij de gehele trap alweer vergeten was.
Ik keek hem inschattend aan, hij leek me niet bepaald snel of slim, maar misschien bezat hij wel magie en ging hij daarop vertrouwen.
Maar dat kon ik ook.
“Ja, eigenlijk wel.”
[ bericht aangepast op 24 nov 2013 - 19:59 ]
Credendo Vides
Dus wie haar tegen wilt komen, be my guest (: }
}
