Camp Springwood - 1 - Speeltopics

Regels en waarschuwingen:
- Schelden en 16+ mag
- Gelieve stukjes te schrijven van meer dan zes regels
- Gelieve alleen ervaren RPG’ers
- Respecteer de andere spelers
- Bestuur alleen je eigen karakters

***
Begeleiders (3):
Daria Zena Nassir - Boira
Sionnach Regan - Theodora


Kampeerders:
Jaime Conneely - Homoseksueel - Theodora
Giorg Levi Willson - Homoseksueel - KellyBelly
Emmanuel Zacherias Ezra Russo Smit - Biseksueel - Boira
Thimo Cummings - Homoseksueel - Shelob
Vanity Johnson - Biseksueel - Jaimes
Ashley 'Ash' Caroline Billington - Biseksueel - Macabre
Callia Joanne Wicklow - Homoseksueel - Mirare
Valérie ´Val´ Rose Hattaway - Biseksueel - Nerys
[Vrouw - Biseksueel - Caleo]

We beginnen bij de aankomst op het terrein. In de brief die de kampeerders hebben gekregen staat dat ze zich moeten melden bij één van de begeleiders, die vertelt hen hun zaal. Hierna begint de RPG echt. De begeleiders delen de groep in tweeën en de eerste activiteit zal zijn dat ze in kleine groepjes kennis met elkaar maken.
story

[ bericht aangepast op 6 april 2013 - 10:54 ]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Vanity Johnson
Daria lijkt erg geamuseerd te zijn door wat ik allemaal zeg, ze komt er vanzelf nog wel achter dat ik helemaal niet makkelijk te pakken ben. Als je iets bij mij wilt uithalen, dan moet je van verre huizen komen. Niets houdt mij nog tegen in het leven tegenwoordig, want ik doe gewoon wat ik wil.
Als ik de cafetaria uitgelopen ben en dan al snel in de slaapzaal ben, ga ik van start. Eerst stop ik mijn telefoon beter weg in mijn beha en dan pak ik niet de flessen drank uit mijn tas. Ik houd ze erin en in mijn grote tas, pak ik een kleinere tas. Hierin stop ik de flessen, die nog steeds omwikkelt zijn met handdoeken zodat de vorm ook niet op valt. Dan pak ik de tas eruit en gooi die over mijn schouder heen.
De reden dat ik het op deze manier doe, is omdat ik er eigenlijk een beetje vanuit ga dat ik hier geen privacy heb en dus dat hier camera's hangen. Als dat zo het geval is, dan weten ze dat ik drank bij me heb en dat is nu juist hetgeen wat ik wil voorkomen.
Ik loop weer naar buiten en kijk rustig om me heen. Ik ga richting het bos als ik zeker weet dat er niemand buiten loopt en ook kijk ik om me heen om te zien of er camera's hangen. Het bos ruikt heerlijk en ik weet nu al dat dit de plek is waar ik standaard heen ga als het nodig is. Om gevoelens kwijt te kunnen, te kunnen vluchten.... samen te kunnen zijn met iemand. Een kleine grijns staat op mijn lippen. Het boeit mij dus ook totaal niets dat dit een "slechte/zieke" gedachte is. Ik loop eerst nog een stukje door in het bos, totdat ik voor mezelf vind dat ik ver genoeg gelopen ben. Als ik om me heen kijk, zie ik dat de bomen er eigenlijk hetzelfde uitzien. Damn. Dan besluit ik gewoon te onthouden waar het ligt. Ik leg de flessen onder een struik en laat een klein stukje handdoek eronder vandaan komen. Dit doe ik echter alleen zo dat ik het kan zien en het anderen niet zal opvallen.
Je kunt zeggen dat ik een best wel nadenkend persoon ben. Op mijn dooie gemakje loop ik weer terug richting de slaapzaal en besluit dan gewoon om alvast een beetje mijn tas uit te pakken en mijn spullen weg te leggen.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Ashley
Mijn blik gleed van Valérie af en ik bekeek op mijn gemakje de rest van de mensen die hier waren aangekomen. Op zich viel het wel mee, maar ik wilde hier gewoon niet zijn; ik kon toch niet worden 'genezen'. Maar goed, dan moest ik het zelf maar naar mijn zin maken...
Mijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog bij dat idee. Ze maken het er toch zelf naar.
Ik hoorde op het achtergrond Shy vaag praten, maar ik nam de moeite niet om mee te luisteren. Ik zakte wat onderuit en steunde mijn hoofd op mijn hand.
"Giorg en Valérie, jullie mogen naar je hut gaan en het kamp wat verkennen. Ashley, jou wil ik graag nog even spreken," hoorde ik Shy plots zeggen. Ik trok een wenkbrauw op en keek hem aan.
''Waarom?'' vroeg ik. Ik smachtte naar een sigaret; op deze manier werd ik langer opgehouden. Ik zuchtte zachtjes en stond op. Ik vond dit nu al niks aan; dit ging een lastige, lange zomer worden.

[Sorry voor de lengte van mijn post :') Ik heb gisteren een feestje gehad en ben pas net wakker, lol]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Callia Joanne Wicklow
'Daria Nassir,' stelde de vrouw zich voor. Ze had een vriendelijk gezicht, merkte ik op, en ik aarzelde niet om haar hand aan te pakken. Als zij en Shy de enige begeleiders waren, zou ik het hier best overleven, dacht ik bij mezelf. 'Ik zal jouw begeleider zijn,' ging Daria verder. 'Samen met nog 3 andere kampeerders zit je in mijn groep. Je slaapt op zaal drie, samen met Jaime en Emmanuel. Deze eerste zit ook bij je in de groep. Ik neem aan dat je jouw mobieltje hebt ingeleverd bij Shy?'
Met een glimlachje dat het midden hield tussen gehoorzaam en vriendelijk, knikte ik, zowel om aan te geven dat ik haar had begrepen als om haar vraag te beantwoorden. Ik wilde vragen waar zaal drie precies was, maar aangezien ze zich al tot een andere kampeerder had gewend, besloot ik hem zelf maar te zoeken. Gelukkig was dat makkelijker dan ik had gedacht: eenmaal buiten waren de gebouwtjes direct in mijn zicht en bovendien waren ze duidelijk genummerd. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik op mijn gemak naar de slaapzaal liep, maar in werkelijkheid kwam mijn lage tempo eerder door de zenuwen. Misschien waren mijn kamergenoten wel psychopathische seriemoordenaars. Oké, die kans was vrijwel nul, maar dat veranderde niets aan de onzekere blik op mijn gezicht toen ik op de deur klopte en hem vervolgens opendeed.
'Hallo?' Het was niet als een vraag bedoeld geweest, maar daar was nu niets meer aan te doen. Beide kamergenoten waren al aanwezig en ik nam ze nieuwsgierig op, mijn zenuwen tijdelijk vergetend. De jongens leken allebei langer te zijn dan ik, al was dat voor één van hen vrij lastig in te schatten, aangezien hij op een bed lag. Die jongen had gitzwart haar, blauwe ogen en een verwarde blik, terwijl bij de ander eerder geamuseerd leek. De laatste had donkerbruin haar, een lichte stoppelbaard en was opvallend gespierder dan de jongen op het bed. 'Ik ben Callia,' stelde ik mezelf voor. 'Ik geloof dat ik hier ook slaap.'

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Valérie Rose Hattaway

´Ik controleer je koffer nog, dus ik kom er achter of je liegt over je mobiel,´ reageerde Shy en hoewel hij zijn toon redelijk vlak hield bespeurde ik er een lichte beschuldiging in. Met een opgetrokken wenkbrauw wierp ik hem een uitdagende blik toe. Als hij er echt aan dacht dat ik hem stond voor te liegen kon hij het hebben, want het interesseerde me totaal niet om hier mijn koffer open te gooien. Gevuld met kleding, lingerie etc. of niet.
´Ik ben voor een aanpak waarbij we elkaar het voordeel van de twijfel geven, en daar wil ik nu al mee beginnen dus vat het niet als een aanval op. Ik wil gewoon iedereen de kans geven om een eerlijke start te nemen,´ voegde hij er vervolgens rustig aan toe, waarop ik licht snoof en mijn rugzak over mijn schouder gooide. ´Misschien moet je dan er voor zorgen elke beschuldiging uit je stem weg te houden,´ mompelde ik en wendde mijn blik van hem af. Waarschijnlijk zou hij het echt niet zo bedoelen, maar op dit moment kon ik geen enkele begeleider hier aankijken met een blik van vetrouwen.
´Giorg en Valérie, jullie mogen naar je hut gaan en het kamp wat verkennen. Ashley, jou wil ik graag nog even spreken,´ zegt hij dan waarop mijn blik even naar Ashley gleed. Deze keek met een opgetrokken wenkbrauw op naar Shy terwijl ik mijn blik even over haar liet gaan. Met kijken was niks mis, toch? ´Waarom?´ Even keek ook ik naar Shy, maar al snel besloot ik dat dit mijn pakje aan niet was en op zoek te gaan naar mijn hut. Met mijn rugzak over mijn schouder trok ik mijn koffer achter me aan en liep in de richting van waar ik dacht dat mijn hut lag.
Het duurde gelukkig niet zo heel lang voor ik uiteindelijk de juiste hut had gevonden en de deur opende om naar binnen te gaan. Met een zucht liet ik me vervolgens op een van de bedden zakken, liet mijn koffer langs het bed staan en mijn rugzak met een plof op de grond terecht komen. Zometeen wilde ik eerst mijn spullen uitpakken, daarna zou ik weleens een rondje gaan lopen over het kamp zelf. Vluchtig haalde ik even mijn hand door mijn haren heen en ritste mijn rugzak open. Daaruit haalde ik de foto van mijn moeder, samen met mijn broer en zus. Eventjes bleef ik er naar kijken, tot het door drong dat staren hhaar niet terug haalde en hun niet hier, waarna ik foto onder mijn kussen legde en de rest van mijn spullen begon uit te laden.

[ bericht aangepast op 6 april 2013 - 17:25 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[*reanimeert topic*]

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Shelob schreef:
[*reanimeert topic*]

[Uhm, this. Ik verwaarloos momenteel al mijn RPG's, maar deze mag niet sterven, muuh.]

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

(Haha ik ook en inderdaad)

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Sionnach Regan

"Waarom?" is het, naar mijn mening, ietwat botte antwoord van Ashley. Met mijn lippen tot een korte streep getrokken kijk ik toe hoe ze recht gaat staan. Ze heeft geluk dat het de eerste kampdag is, anders had ik de isolatiecellen aan haar geïntroduceerd. Haar houding staat me namelijk niet in het minst aan.
"Omdat ik het vraag," antwoord ik kortaf. Dat is reden genoeg. Ze beseft het misschien nog niet, maar luisteren zal ze.
Ik vouw mijn armen over mijn borstkas en zet mijn benen evenwijdig met mijn schouders, zodat ik letterlijk steviger in mijn schoenen sta. Het is een onbewuste handeling, en ondertussen kijk ik Ashley strak aan.
"Ik wil even duidelijk maken dat de manier waarop je Valérie aan het bekijken was niet door de beugel kan. Ik kon de onzedige gedachten praktisch horen en daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Toom je in, Ashley en hou je ogen op de anderen hun gezicht, waar ze horen," zeg ik met de autoriteit duidelijk in mijn stem. Om nog te laten merken dat dit geen punt van discussie is, ga ik verder zonder op antwoord te wachten.
"Dus doe je mobiel in de zak en ga naar je slaapzaal."
Vervolgens loop ik zelf als eerste de cafetaria uit. Ik ga op de veranda van onze -Daria, en ik- slaapzaal zitten, waar ik een sigaretje aansteek. Ik inhaleer en hou de rook even binnen terwijl ik in mijn haren krab. Met een diepe zucht blaas ik witte wolkjes uit. Het is niet zozeer dat ik niet met rebellen om kan gaan, maar af en toe word ik geteisterd dat dit, ziek of niet, ook gewoon dochters van iemand zijn. Ik kan me niet inbeelden dat iemand Oona ooit zo zou behandelen en mocht dat wel gebeuren dan sla ik diegene waarschijnlijk de kop in. Natuurlijk zou mijn lieve Oona dan ook nooit met een meisje naar huis komen, maar de eerste die probeert mijn dochter in een isolatiecel te gooien die zal het niet na kunnen vertellen.
Maar het moet. De meisjes die hier komen, zijn hier omdat ze ziek zijn. Er is ergens iets verkeerd gegaan in hun hoofd en dat moet ik helpen rechtzetten. Daar hebben ze gewoon recht op.
Dus, eerst maar even een sigaretje roken en de nare gedachten van me afzetten en dan de koffers controleren om ze weg te houden.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Goed, ik heb mijn rol dus gemaakt. Sorry dat Chris een beetje raar is geworden...Zou iemand me een sammenvatting en alles willen geven wat er is gebeurd en waar ik moet inspringen? Oh en natuurlijk over de slaapzaal en onder welke begeleider Chris valt?]

---

Reality's overrated.

[ Shelob > JJHamblett ]

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Theodora schreef:
Sionnach Regan

"Waarom?" is het, naar mijn mening, ietwat botte antwoord van Ashley. Met mijn lippen tot een korte streep getrokken kijk ik toe hoe ze recht gaat staan. Ze heeft geluk dat het de eerste kampdag is, anders had ik de isolatiecellen aan haar geïntroduceerd. Haar houding staat me namelijk niet in het minst aan.
"Omdat ik het vraag," antwoord ik kortaf. Dat is reden genoeg. Ze beseft het misschien nog niet, maar luisteren zal ze.
Ik vouw mijn armen over mijn borstkas en zet mijn benen evenwijdig met mijn schouders, zodat ik letterlijk steviger in mijn schoenen sta. Het is een onbewuste handeling, en ondertussen kijk ik Ashley strak aan.
"Ik wil even duidelijk maken dat de manier waarop je Valérie aan het bekijken was niet door de beugel kan. Ik kon de onzedige gedachten praktisch horen en daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Toom je in, Ashley en hou je ogen op de anderen hun gezicht, waar ze horen," zeg ik met de autoriteit duidelijk in mijn stem. Om nog te laten merken dat dit geen punt van discussie is, ga ik verder zonder op antwoord te wachten.
"Dus doe je mobiel in de zak en ga naar je slaapzaal."
Vervolgens loop ik zelf als eerste de cafetaria uit. Ik ga op de veranda van onze -Daria, en ik- slaapzaal zitten, waar ik een sigaretje aansteek. Ik inhaleer en hou de rook even binnen terwijl ik in mijn haren krab. Met een diepe zucht blaas ik witte wolkjes uit. Het is niet zozeer dat ik niet met rebellen om kan gaan, maar af en toe word ik geteisterd dat dit, ziek of niet, ook gewoon dochters van iemand zijn. Ik kan me niet inbeelden dat iemand Oona ooit zo zou behandelen en mocht dat wel gebeuren dan sla ik diegene waarschijnlijk de kop in. Natuurlijk zou mijn lieve Oona dan ook nooit met een meisje naar huis komen, maar de eerste die probeert mijn dochter in een isolatiecel te gooien die zal het niet na kunnen vertellen.
Maar het moet. De meisjes die hier komen, zijn hier omdat ze ziek zijn. Er is ergens iets verkeerd gegaan in hun hoofd en dat moet ik helpen rechtzetten. Daar hebben ze gewoon recht op.
Dus, eerst maar even een sigaretje roken en de nare gedachten van me afzetten en dan de koffers controleren om ze weg te houden.

Ashley
Hij keek me aan op een manier dat andere mensen kippenvel zou geven, maar mij liet zijn gezichtsuitdrukking echter koud. Die blik kreeg ik elke dag toegeworpen van mijn ouders, dus ik keek net zo kil terug.
''Omdat ik het vraag,'' zei hij bot. Ik trok mijn wenkbrauwen even op. Hij sloeg zijn armen over elkaar en ging in een bepaalde houding staan. Ik keek even ongeïnteresseerd rond in de cafetaria. "Ik wil even duidelijk maken dat de manier waarop je Valérie aan het bekijken was niet door de beugel kan. Ik kon de onzedige gedachten praktisch horen en daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Toom je in, Ashley en hou je ogen op de anderen hun gezicht, waar ze horen," zei hij. Ik grinnikte.
''dus doe je mobiel in de zak en ga naar je slaapzaal.'' Hij liep met die woorden van me weg.
''Als ik iets denk, doe ik het,'' zei ik mysterieus - en naar waarheid -, hopend dat hij het nog had gehoord voordat hij de cafetaria uitliep.
Mijn mondhoeken krulden omhoog in een grijns. Ik pakte mijn koffer; ik had geen mobieltje om in te leveren. Ik beende de cafetaria uit, smeet mijn koffer bovenop een willekeurig bed en trok hem open, om op zoek te gaan naar mijn sigaretten.

[ bericht aangepast op 12 april 2013 - 17:10 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

(ik reageer zo snel mogelijk

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Als iemand Shy wil komen pesten, hij zit op de veranda van de slaapzaal van de begeleiding een sigaretje te roken ;p]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Giorg

Shy kijkt mijn kant uit. "Je slaapt in hut twee, bij Ashley en Valérie hier," zegt hij dan en ik kijk even naar de twee meiden die er staan. Oke, hut twee dus.
"Wel bij de pinken blijven, knul," voegt hij er nog aan toe met een knipoog. Mijn blik gaat naar de schouder waar hij zojuist een paar klopjes op had gegeven. Ik leg mijn hand erop en kijk naar Shy.
"Ja sorry," zeg ik zachtjes en kijk wat om me heen. Er zijn hier damn knappe jongens moet ik eerlijk zeggen. Als pa denkt dat ik zal "genezen", heeft hij het mooi mis. Wie weet loop ik dit kamp nog uit met een vriend. Ik moet lichtjes lachen en schud mijn hoofd dan.
"Giorg en Valérie," jullie mogen naar je hut gaan en het kamp wat verkennen. Ashley, jou wil ik graag nog even spreken," Ik keek op bij het horen van mijn naam. Ik wip van de tafel af en pak mijn koffer vast. Val, Valarie, Vale- Ik hou het maar op Val, is al naar buiten gegaan. Ik kijk nog even naar Shy en Ashley en loop dan naar de deur. Hut twee, waar o waar is hut twee. Ik kijk om me heen en besluit dan maar hut voor hut te gaan bekijken. "Ja!" roep ik wanneer ik hut twee gevonden heb. Ik kijk even om me heen in de hoop dat niemand het gehoort heeft en ik open de deur. Wanneer ik naar binnen stap zie ik Val daar. "Hoi, Giorg," zeg ik terwijk ik mijn hand uitsteek. Ik zet een stap naar voor maar vergeet dat ik mijn koffer nog was had, hij blijft hangen achter de hoek van het bed waar ik naast stond en hij valt op de grond, open nog wel. "Shit," mompel ik en ik neem mijn hand terug. Ik kniel neer bij mijn koffer. Fijn, al mijn losse schetsen liggen oor elkaar. Zo snel en netjes als ik kan raap ik ze bij elkaar. Net als de etui met potloden en mijn schetsboek. Ik stop ze snel weer in mij koffer en sluit die. Ik kijk achterom naar Val, dan sta ik op en til mijn koffer op. "Juist... Welk bed is vrij?" vraag ik dan vriendelijk en kijk de kamer rond. Net op dat moment kwam Ashley, dacht ik, binnenstormen en gooit haar koffer op en van de bedden. Het laatste bed dat over is, is dus het bed in de hoek. Lekker, ik vind dat wel fijn.

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 15:56 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ik ga weer reageren hoor, maar het is momenteel een beetje druk :'D]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."