Camp Springwood - 1 - Speeltopics

Regels en waarschuwingen:
- Schelden en 16+ mag
- Gelieve stukjes te schrijven van meer dan zes regels
- Gelieve alleen ervaren RPG’ers
- Respecteer de andere spelers
- Bestuur alleen je eigen karakters

***
Begeleiders (3):
Daria Zena Nassir - Boira
Sionnach Regan - Theodora


Kampeerders:
Jaime Conneely - Homoseksueel - Theodora
Giorg Levi Willson - Homoseksueel - KellyBelly
Emmanuel Zacherias Ezra Russo Smit - Biseksueel - Boira
Thimo Cummings - Homoseksueel - Shelob
Vanity Johnson - Biseksueel - Jaimes
Ashley 'Ash' Caroline Billington - Biseksueel - Macabre
Callia Joanne Wicklow - Homoseksueel - Mirare
Valérie ´Val´ Rose Hattaway - Biseksueel - Nerys
[Vrouw - Biseksueel - Caleo]

We beginnen bij de aankomst op het terrein. In de brief die de kampeerders hebben gekregen staat dat ze zich moeten melden bij één van de begeleiders, die vertelt hen hun zaal. Hierna begint de RPG echt. De begeleiders delen de groep in tweeën en de eerste activiteit zal zijn dat ze in kleine groepjes kennis met elkaar maken.
story

[ bericht aangepast op 6 april 2013 - 10:54 ]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Giorg Willson

Het duurt niet lang of ik sta niet meer alleen. Verschillende jongens en meiden komen naast me staan.
"Hallo," hoor ik en ik draai me om, het was duidelijk op mij gericht. Ik kijk iets naar beneden om de jongen aan te kunnen kijken. Een klein glimlachje staat om mijn lippen en ik krap even aan mijn wang.
"Hey," zeg ik dan en ik kijk even rond. Waar moet ik heen, er komt een jongen langslopen en ik volg hem even met mijn ogen. Ik zie dat hij uit komt bij twee mensen aan een tafel. Zeker en vast de begeleiders. Ik zet een stap in de richting, even twijfelde ik maar al snel zet ik wat stappen verder. Ik had nog een meisje hoi horen zeggen maar ik was afgeleid dus reageerde daar niet meer op. Rustig loop ik door naar de twee mensen. De jongen gaat naar de vrouw dus dan ga ik maar naar de man.
"Giorg Willson," zeg ik dan om me aan te melden en ik kijk eventjes om me heen. Vervolgens laat ik mijn ogen weer op de man zijn gezicht rusten. "Gedumpt door een homofobische vader die gezegd heeft dat ik niet eerder terug mag komen voor ik 'genezen' ben," mompel ik er achteraan met een zucht en kijk hem aan. Homoseksualiteit is geen ziekte, dat heb ik mijn vader al zo vaak wijs proberen te maken. Het is iets wat je zelf kiest, of nee, je wordt ermee geboren.
Ik steek mijn handen in mijn broekzakken en ik buig iets door mijn knieën die nog best wel zeer doen. Mijn koffer had ik naast me neer gezet, niet dat ik de andere niet vertrouw, maar ik houd mijn spullen gewoon graag bij me. Ik ben niet iemand die zijn troep overal laat slingeren, misschien als ik het hier wat beter kan wil ik dat nog wel eens doen. Maar ik wil gewoon een goede eerste indruk, al kijk ik er totaal niet naar uit. Het liefst loop ik nu al weg en ga opzoek naar de weg die naar huis leid. Een zachte zucht verlaat mijn lippen en ik laat mijn tong er even langs gaan.

(ik dacht; Nu heeft Sionnach ook wat )

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Hey, op mijn laptop heb ik nog steeds geen verbinding. Ik zou wel via mijn mobiel een post kunnen maken maar dat vind ik erg onhandig. Sorry, ik vind het heel vervelend.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[Ach, kan jij niet aan doen Demi. Al is het hopelijk wel snel opgelost (no_chears)]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Vanity Johnson || outfit
Ik kijk met tranende ogen uit het raam van de taxi. De deur van de auto zit op slot en dit is het laatste moment dat ik mijn emoties nog even vrij kan laten. Voorin zit een zwijgende taxichaffeur die haast emotieloos voor zich uit kijkt en zelf heb ik meerdere pogingen gedaan om hem te laten praten. Misschien dat hij de taxi dan wel zou stoppen en mij eruit zou laten gaan, maar mijn ouders hebben hem veel meer voor de taxi-rit betaald dan moest, zodat hij mij af zou zetten bij het kamp en mij er niet eerder uit zou laten. Ik haat ze, mijn ouders... Nee, dat doe ik niet. Het is verwarrend voor mezelf. Ik haat het dat ze mij pijn doen, mij verafschuwen om het feit dat ik biseksueel ben, op meisjes ook val. De perfecte dochter, totaal verdwenen en vernietigd toen bleek dat ze ook wel een meisje als toekomstige partner zou willen hebben.
Zachtjes veeg ik de tranen weg van mijn gezicht, zodat ik niet rood word en de paar tranen die ik hierom gelaten heb vergeten worden. Met een trillende hand strijk ik even langs de stof van mijn wit, kanten jurkje. Er zit een patroon op wat ik met mijn vingers volg en dan even de stof beetpak. De geur van thuis zit er nog in en die zal wel snel genoeg weg zijn, alsof ik nog aan thuis wil denken? Nee, einde verhaal. Als ik uit dit kamp kom, dan ga ik gewoon niet meer terug naar huis. Ik ben het spuug- en spuugzat. Het moet klaar zijn, dat gemekker over het geslacht waarop je valt. Who cares? Het is mijn leven.... maar dat zagen mijn ouders niet in.
'We zijn er,' wordt mij dan ineens meegedeeld en ik kijk naar de omgeving. Ik zie vanaf hier de hekken al en ook een bos. Vanuit mijn rugzak pak ik een blaadje en lees die snel, terwijl ik mezelf rustig maak. Het is bijna showtime.
'Ik verwacht op z'n minst dat je mijn koffer daarheen draagt,' snauw ik dan tegen de taxichaffeur.
De hele tijd trekt hij zijn muil niet open, maar wanneer het dan eindelijk voorbij is, die eeuwigdurende rit, spreekt hij ineens. De taxichaffeur zucht en stapt dan uit. Ik doe hetzelfde en sluit alle emoties weer op. Tijd om mensen kennis met mij te laten maken.
'Alleen tot aan het hek,' geeft de man toe en ik knik dan.
'Goed genoeg,' mompel ik dan.
Op het blaadje heb ik gelezen dat ik naar het cafetaria moet? Dat klinkt als cola drinken en vette happen eten, maar no way dat ik vet ga eten. Gewoon gezond, want hoe wil ik anders een goed figuur behouden? De man loopt mee tot aan het hek en zet daar mijn koffer neer.
'Eikel,' zeg ik recht in zijn gezicht.
'Ondankbaar kind,' kaatst hij terug, waarna hij zich omdraait en terug loopt naar zijn taxi.
Het boeit me helemaal niets wat hij zegt, niet eens wat mijn ouders nog van me denken. Ze verafschuwen me? Laat ze lekker hun gang gaan! Mij maakt het niets uit. Ik trap het hek open met mijn voet en til dan mijn koffer op en gooi mijn rugzak over mijn schouder. Mijn telefoon zit in mijn beha en in mijn tassen heb ik wat drank zitten, verstopt in handdoeken. Ik moet dit kamp toch op een of andere manier zien te overleven. Ik heb een redelijk goed richtingsgevoel en ik wandel dan al snel de cafetaria in. Als ik om mij heen kijk zie ik her en der wat mensen en ook twee oudere mensen die ouder lijken dan de rest.
'Ach, ik heb een heel welkomscomité van mensen,' merk ik dan op en grijns even. Dan kijk ik richting de twee oudere mensen. 'En als dat niet de mensen moeten zijn wier denken dat ze ons kunnen "genezen".'
Ik sprak genezen op een hele sarcastische manier uit. Ik zet mijn koffer neer en plaats mijn rugzak ernaast.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Ja, het is super irritant. Ik heb dus wel verbinding maar de sites laden niet '-- In januari had ik het ook één dagje en toen was het over dus als het meezit ben ik er morgen wel gewoon.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Laten we dan maar hopen dat dat gebeurt Deemz! (:

En lol, ik hoop maar dat sommigen Vanity een beetje mogen :')

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Ohhhh, ik heb hem zelf gefikst. Haha. Girl power. Zowel Ezra als Daria komen eraan.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[Nou, Jaimy, wat de eerste indruk betreft staat Vanity al niet echt op een goed blaadje bij Shy :')]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Emmanuel Zacherias Ezra Russo Smit

Nors hield ik het papiertje in mijn hand. De brief was duidelijk, duidelijker dan wat meneer Smit had verteld. Ik ben hier om mijn ´gedrag´ afteleren, zo stelde hij het. Maar ik was achttien. Achttien, verdomme. Voor de wet zelfstandig en ik viel niet meer onder hun verantwoordelijkheid. Helemaal niet omdat ze nooit mijn echte ouders zijn geweest. In principe was ik vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Toch, Sara hield me tegen om echt samen met haar te vertrekken. Ik had geen andere plaats dan bij de familie Smit, dus moest ik deze actie maar voor lief nemen.
Met een zucht liep ik de laatste honderd meter naar het kamp. De tas, die schuin over mijn schouders hing, is zwaar. Bij al mijn bezittingen zaten erin. Ik had mevrouw Smit gevraagd om me eerder af te zetten. Ze hoefde niet te zien waar ik heen ging, ik wilde niet dat ze het kamp zag.
In mezelf mompelend liep ik het laatste stukje. De toegangspoort en het hek gaven me een beangstigend gevoel. Ik voelde het kippenvel over mijn armen verspreiden. Eén oortje haalde ik uit mijn oren zodat mijn muziek zachter werd. Her en der liepen er anderen jongeren. Het waren er niet veel, zeer weinig zelfs. Ik had het me totaal anders voorgesteld. Een grote groep kinderen tussen de vijftien en de achttien, allemaal in dezelfde kleding. Iets meer als een kamp, een echt kamp. Ik opende het papiertje met onze eerste instructies.
Wanneer u arriveert bij het kamp, meldt u zich gelieve in het cafetaria bij de begeleiders. Ter plaatse zal u meer informatie krijgen.
Het was duidelijk. Zeer duidelijk zelfs. Met lood in mijn schoenen zette ik de stappen richting het huisje wat het zogenaamde cafetaria moest zijn, alhoewel het er heel anders uitzag dan de cafetaria´s bij ons in het dorp. Ik beet even op en onderlip en liep toen het gebouwtje binnen.
“Ezra meldt zich,” zei ik duidelijk.

[ bericht aangepast op 27 maart 2013 - 21:03 ]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Daria Zena Nassir

Met mijn pen tikte ik onrustig op de tafel. Buiten was het verschrikkelijk lekker weer. De bossen waren helemaal groen, net als het gras, en de vogels kon je horen fluiten. Een prachtige dag, voor een prachtig begin. Deze jongeren keken er nu nog tegenop, maar later, misschien al over een week of twee, zouden ze het hier prachtig vinden en zouden ze het allemaal waarderen. Ze zouden begrijpen dat wat zij doen niet door de beugel kon en ze zouden de onderneming van hun ouders accepteren, zoals – bijna – elke patiënt het hier begon te waarderen. Elke zomer gaf het me weer een goed gevoel om zulk soort kinderen weer gezond weg te gaan. Volledig genezen en klaar voor de echte liefde, prachtig.
De eerste jongeren zag ik het cafetaria al binnendruppelen. Eén van de jongens kwam - met enige twijfeling - op me afgelopen.
“Jaime Conneely.”
Met een glimlach nam ik zijn hand vast.
“Hey, Jaime,” lachte ik. “Mijn naam is Daria Nassir. En ik zal jullie samen met Sionnach begeleiden deze zomer.”
Voorzichtig liet ik zijn hand los en zocht Jaime op, op de lijst. Achter zijn naam stond een nummer genoteerd.
“Je slaapt vanaf nu in zaal…” Mijn zin werd bruut doorbroken door een meisje.
“Ach, ik heb een heel welkomscomité van mensen. Als dat niet de mensen moeten zijn wier denken dat ze ons kunnen "genezen’.”
Even nam ik het meisje in me op. Ik herkende haar van de foto’s. Vacinity, of zo iets. Na enkele seconden liepen mijn ogen het meisje los.
“Zaal drie,” hervatte ik mijn zin tegen Jaime. “Daar kan je alles in orde maken. De zaal is al open. Ik zie je zo bij de eerste samenkomst, succes.”
Rustig liep ik naar het meisje toe dat zo duidelijk onze aandacht probeerde te trekken.
“Vanity, niet?” vroeg ik met een klein lachje.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Sionnach Regan

Ik probeer me niet te ergeren aan hoe Daria met haar pen op tafel zit te tikken. Het is amper het begin van het kamp, het is nog veel te vroeg voor ergernissen. Daarbij, als ik eerlijk ben ben ik zelf ook wel een beetje nerveus. Het is altijd spannend, niet te weten wie je voor je zal krijgen. Ik vind het altijd heerlijk om te zien hoe de jongeren, die eerst zo opstandig of onzeker toekomen uiteindelijk toch een beetje hun muren laten zaken om je in vertrouwen te nemen, je helpen hen te helpen op weg naar genezing. Natuurlijk zijn er altijd een paar die het je moeilijk maken, maar het merendeel van de jongeren die naar dit kamp komen, keert gezond terug naar huis. Tenminste, zo ging het er aan toe in Camp Eden, waar Benedict Sterling de leiding had. Dit jaar ben ik overgeplaatst naar Springwood, waar het vorig jaar faliekant afliep en één van de jongeren zelfs een begeleider wist doen te hervallen. Gelukkig zal mij dat nooit overkomen, want ik heb me nooit aangetrokken gevoeld tot jongens en ik heb ook nooit de ziekte gehad om van genezen te worden.
Langzaam maar zeker stromen de jongeren de cafetaria binnen. De één heeft al een zuurdere blik dan de andere, maar als ik op mijn eerste indruk af mag gaan dan zal dit een makkelijke zomer worden.
Ik hou de jongen, die eerste naar mij lijkt toe te willen komen maar dan toch naar Daria toe gaat, even in de gaten. Hij lijkt haast enthousiast om hier te zijn, en dat is nog niet vaak gebeurd. Veel tijd om hem te observeren krijg ik echter niet, gezien er ook één van de jongens naar mij is toegekomen. Zelfs na al die jaren heb ik nog steeds het gevoel van bij ze uit de buurt te willen blijven, maar gezien het mijn baan is om ze te helpen is dat nogal moeilijk. Ik zet me er dus zo goed mogelijk overheen en kijk de jongen aan met een vriendelijke glimlach.
"Giorg Willson. Gedumpt door een homofobische vader die gezegd heeft dat ik niet eerder terug mag komen voor ik 'genezen' ben," zegt de jongen, misschien ietwat knorrig. Ik laat me echter niet uit het lood slaan en neem mijn lijst erbij. Aha, het blijkt zelfs dat deze kleine knorrepot bij mij is ingedeeld. Heb ik even geluk. Ik zet een vinkje naast zijn.
"Giorg, welkom," zeg ik kalmpjes, terwijl ik mijn ogen weer op hem richt. "Ik ben Sionnach, maar als je dat te lang vindt dan mag je me Shy noemen. Je slaapt in zaal 2." Ik sta op en geef hem een klein schouderklopje. "En maak je geen zorgen, we zorgen ervoor dat je snel weer naar huis kunt," voeg ik er nog met een glimlach aan toe. Die arme jongen. Ik vind het altijd zo verschrikkelijk als ouders dreigen ze op straat te zetten, de kans dat ze dan alsnog de verkeerde kant opgaan is veel groter, in mijn ogen.
Mijn aandacht wordt even getrokken door een jongedame die zich wel heel fel en sarcastisch opmerkt, en hoewel Daria er rustig bij blijft en het meisje meteen bij naam weet te noemen, moet ik even lachen. Vanity, haar ouders hebben blijkbaar een goede naam gekozen. Toch richt ik mijn aandacht snel weer op Giorg. Wanneer ik besef dat mijn hand nog steeds op zijn schouder ligt, haal ik deze er vanaf. Te lang aanraken geeft ook de verkeerde indruk.
"Als je wilt dat ik je straks begeleidt naar je hut, dan kan je hier even in de cafetaria wachten of als je het kamp liever op eigen houtje ontdekt is dat ook prima voor mij," deel ik mee. "Ik kom sowieso nog je koffer controleren, en je mobiel mag hier in de zak op tafel deponeren."
Ik wijs hem de zak aan en net wanneer ik wil vragen of hij zelf nog vragen heeft op dit moment, hoor ik iets dat een belletje doet rinkelen.
“Ezra meldt zich."
Ik kijk op en vind al snel de jongen bij wie de stem hoort. Toch lijkt er iets niet te kloppen. Een snelle blik op mijn lijst vertelt me hoe dat komt. De jongen gebruikt een van zijn middelste namen, in plaats van zijn voornaam. Ik wenk hem naar me toe terwijl ik zijn aanwezigheid aanduid op de lijst.
"Emmanuel, had dat meteen gezegd, je maakt het me moeilijk zo," zeg ik met een klein lachje. "Ik ben Sionnach, je begeleider. Maar als je Shy zegt dan zal ik ook wel reageren. Jij mag in hut drie slapen. Je mobiel mag je in de zak op tafel doen, en ik kom vandaag nog eens langs om je koffer te controleren. Dat is gewoon standaard routine, dus je hoeft je geen zorgen te maken," ga ik rustig verder. Ik laat mijn blik van Emmanuel naar Giorg glijden.
"Zijn er vragen?" zeg ik kalmpjes.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ashley 'Ash' Caroline Billington
Nors keek ik om me heen. Er kwamen steeds meer mensen; het feit dat ik omringd was bij vele personen maakte me al onrustig.
Ik wilde hier verdomme weg.
Toen herinnerde ik me dat ik me moest melden bij een begeleider. Ik liep naar de man toe; de vrouw leek me te... vrolijk. Met een ruk trok ik mijn koffer achter me aan en beende me naar de man toe.
''Ashley Billington,'' bromde ik kortaf. Mijn wang deed nog steeds pijn van de klap, maar al een stuk minder dan eerst.
Ik keek naar de man en liet mijn koffer los. We moesten onze mobieltjes en andere verboden dingen inleveren; mijn pakje sigaretten had ik echter goed verborgen in de binnenkant van mijn koffer. Ik had zo mijn technieken...
Mijn ogen speurden even het cafetaria af en de moed zonk me in de schoenen. Ik zal toch nooit 'beter' worden. Wat betekende dat? Dat ik voor altijd hier zal blijven, of zo? Dat ik op de straat zou leven? Mijn ouders zouden me zo het huis uitschoppen als het moest, dat wist ik zeker.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[Sorry als mijn stukjes kort/slecht zijn, ben ondertussen aan het leren. :"D]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Giorg Willson

Ik sta rustig bij de man en kijk hoe hij mijn naam aan vinkt. Dan kijkt hij naar mij. Een klein glimlachje komt om mijn lippen maar ik weet me in te houden.
"Giorg, welkom. Ik ben Sionnach, maar als je dat te lang vindt dan mag je me Shy noemen. Je slaapt in zaal 2." Ik voel zijn hand op mijn schouder terecht komen. "En maak je geen zorgen, we zorgen ervoor dat je snel weer naar huis kunt," Zegt hij. Ik kijk naar de hand op mijn schouder. Oh, wacht. Welke zaal? Twee toch? Ja, twee!
"Ach, ik heb een heel welkomscomité van mensen. En als dat niet de mensen moeten zijn wier denken dat ze ons kunnen "genezen"." hoor ik iemand roepen en ik kijk even voor een kort moment om. Lekker vriendelijk meteen. Ik moet even zacht grinniken en kijk terug naar de man voor me. Shy dacht ik. Nog altijd heeft hij zijn hand op mijn schouder, als ik net wat wil zeggen haalt hij zijn hand weg.
"Als je wilt dat ik je straks begeleidt naar je hut, dan kan je hier even in de cafetaria wachten of als je het kamp liever op eigen houtje ontdekt is dat ook prima voor mij," Ik schud mijn hoofd even, ik krijg liever een rondleiding. Straks loop ik nog verkeerd of zo. "Ik kom sowieso nog je koffer controleren, en je mobiel mag hier in de zak op tafel deponeren." Mijn koffer controleren? Ik schud mijn hoofd even naar Shy maar hij is al afgeleid. Nee, niet mijn koffer. Ik bedoel, er zitten meer en deels tekeningen in, die niemand mag zien. De helft van die hele koffer is tekenspullen en schetsboeken. Ik slik even, hopelijk gaat hij niet in mijn schetsen neuzen, dat heb ik liever niet. Mijn blik glijd naar Shy die met een andere jongen praat. Ik laat mijn ogen even over hem heen gaan. Ik moet toegeven, lelijk is hij niet. Net als die... Jaime, die is ook niet lelijk. Ik schud snel mijn hoofd even en steek mijn handen weer in mijn zakken. Ik bijt op mijn lip en kijk naar Shy en Ezra, als ik dat goed begrepen had.
"Zijn er vragen?" Ik schrik even op wanneer de stem van Shy mijn gehoorgang binnen dringt. Ik kijk hem meteen aan en haal mijn handen uit mijn zakken.
"Nou... Wanneer mag je weg?" Is het enige wat ik te vragen heb. Ik zei het niet onvriendelijk, eerder beleefd. Wat ik al lang niet gedaan heb. Ik haal even een hand door mijn haren en laat hem weer langs mijn lichaam hangen. "En... ik bedoel niet hier, maar van het kamp," zeg ik met een licht glimlachje. Vervolgens pak ik mijn koffer op om hem dicht tegen me aan te houden. Mocht Shy hem willen doorzoeken zou ik dat graag buiten de menigte willen doen.
Ik kijk even op wanneer een een jonge dame naast me komt staan. "Ashley Billington," hoor ik haar kort zeggen en ik bekijk haar even. Ik laat mijn blik weer naar Shy toe gaan, dan kijk ik naar de tafel waar hij aan zat en schuifel erheen, ik zet mijn koffer ervoor en wip mezelf op de tafel. Een van mijn voeten zet ik op de stoel waar Shy op zat en de andere laat ik ontspannen hangen, al raakt hij de grond.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Valérie ´Val´ Rose Hattaway

Langzaamaan beginnen steeds meer jongeren naar binnen te lopen, al vind ik de groep nog niet zo heel groot. Mijn blik glijd over ze heen, blijft even hangen op de twee begeleiders waarna ik mijn rugzak weer over mijn schouder heen gooi en mijn koffer achter me aan trek. Verschillende namen komen al voorbij en elke keer als ik er een op pik laat ik mijn ogen even nieuwsgierig over de persoon zelf heen glijden.
´Ach, ik heb een heel welkomstcomité van mensen,´ hoor ik iemand vol sarcasme zeggen en richt mijn blik even op de persoon. ´En als dat niet de mensen moeten zijn wier denken dat ze ons kunnen ´´genezen´´.´ Geheel beleeft klonk het misschien niet, maar ik kon het niet helpen zachtjes te lachen en licht met mijn hoofd te schudden. Wat mij betreft tien punten voor haar. Na nog een korte grinnik laat ik mijn rugzak weer op de grond vallen en zet mijn koffer langs me neer.
De mannelijke begeleider was bezig met twee jongens en de vrouwelijke was op het meisje afgelopen. Allebeid dus overduidelijk druk bezig. Licht rolde ik met mijn ogen, stak mijn arm in de lucht en wapperde zwakjes met mijn hand. ´Valérie Rose Hattaway meld zich ook!´ zei ik wat harder en ging vervolgens op mijn koffer zitten waarna ik mijn armen over elkaar heen vouwde. De juiste manier om je te melden was het misschien niet, maar de rit hiernaar toe had me prikkelbaar gemaakt en op dit moment was ik te ongeduldig om netjes in een rijtje te gaan staan. Bovendien had ik voor dit hele zooitje niet gekozen en dat zou ik wel even laten merken ook.
Ik snoof lichtjes toen ik iets opving over tassen controle terwijl mijn vingers speelde met de punten van mijn haar. In mijn tas zouden ze weinig vinden. Nadat ik hem vol had geladen met kleding, toiletspullen, sigaretten en mijn muziek, had vadertje lief hem nagekeken. Uiteraard had hij de laatste twee spullen eruit gehaald, evenals uit mijn rugzak. Het was niet toegestaan op het kamp, had ie me op een gepikeerde toon gezegd. Sukkel, ik had het ook niet voor niks in mijn koffer verstopt. Niet goed blijkbaar.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'