{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Pijnstiller." antwoord hij mompelend. Als ik het stripje zie waar hij er nog één uithaalt, merk ik dat hij gelijk heeft. "Kan er zelf ook wel een gebruiken..." bromt hij, waardoor ik iets verbaasd naar hem kijk. Hierdoor kijk ik toe hoe hij het witte pilletje in zijn mond stopt en die doorslikt. De ander brengt hij opnieuw naar mijn mond, waardoor ik deze nu iets opendoe zodat hij hem erin kan stoppen. Zijn vingers raken mijn lippen en zijn hand trekt hij snel terug, maar dat zorgt er niet voor dat de tinteling van zijn aanraking weggaat. Mijn ogen sla ik neer in de stilte en ik slik het pilletje iets moeizaam door. De stilte zet zich voort, maar voor mij is het even niet ongemakkelijk. "Bedankt," mompel ik uiteindelijk, als ik mijn blik weer opsla naar Daryl. "Dat je aan me dacht, bedoel ik. En... je weet wel." vervolg ik mezelf snel en ik schud lichtjes met mijn hoofd. "Het spijt me dat ik meegekomen ben, ik had me niet zo op moeten dringen en alles hier proberen te verpesten. Ik doe echt mijn best om niet meer zo egoïstisch en... gek te doen. Ik ga in ieder geval heel hard proberen om jou en je groep een goede plek op de boot te geven, een veilige plek. Dat verdienen jullie." zeg ik vervolgens iets traag, omdat het me dwars zit hoe ik me gedragen heb. "Ik zou wel willen dat ik meer zoals jou was." Hier glimlach ik iets bij, omdat hij zich eigenlijk alles behalve egoïstisch gedraagt, hoewel ik dat volgens mij wel eens naar zijn hoofd geslingerd heb in een van mijn rare buien.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Bedankt," verbreekt Rowan uiteindelijk de stilte. "Dat je aan me dacht, bedoel ik. En... je weet wel.." Ik kijk op en zie haar nog net met haar hoofd schudden. "Het spijt me dat ik meegekomen ben, ik had me niet zo op moeten dringen en alles hier proberen te verpesten. Ik doe echt mijn best om niet meer zo egoïstisch en... gek te doen. Ik ga in ieder geval heel hard proberen om jou en je groep een goede plek op de boot te geven, een veilige plek. Dat verdienen jullie." Ik glimlach zeer flauwtjes. "Uiteindelijk was ik degene die jou meevroeg.." Ik haal even lichtjes mijn schouders op. "En al sla je me dood, dan nog zou ik niet kunnen vertellen waarom.. het.. was gewoon iets dat ik moest doen voor mijn gevoel. Misschien ook wat ik wilde." "Ik zou wel willen dat ik meer zoals jou was," zegt ze zachtjes en ik schud mijn hoofd. "Nahw, dat kan ik me niet voorstellen. Niemand wil zijn zoals ik. Ik zou niet weten waarom in godsnaam." Ik kijk naar de maan die door de tralies naar binnen schijnt en slaak een zucht.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl glimlacht wat levenloos op mijn woorden. "Uiteindelijk was ik degene die jou meevroeg... En al sla je me dood, dan nog zou ik niet kunnen vertellen waarom... het... was gewoon iets dat ik moest doen voor mijn gevoel. Misschien ook wat ik wilde." antwoord hij. "Waarom zou je dat willen?" vraag ik zacht en onbegrijpelijk. Het klopt gewoon niet. Hij zou het in ieder geval niet moeten willen. Hierna biecht ik op dat ik zoals hem zou willen zijn, waarop hij met zijn hoofd schud. "Nahw, dat kan ik me niet voorstellen. Niemand wil zijn zoals ik. Ik zou niet weten waarom in godsnaam." Zijn hoofd draait hij weg en het maanlicht schijnt in zijn gezicht, waardoor hij net een trieste engel lijkt. Ik moet mezelf inhouden om hem niet vast te houden als hij zucht. "Ik weet zeker dat heel veel mensen dat zouden willen. Je bent gewoon... goed, oprecht." mompel ik. Ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Door de pijnstiller die Daryl me gegeven heeft begint de pijn in mijn arm draagbaar te worden en houd mijn hoofd op met luid bonken, nu klinkt het alleen nog maar stilletjes op de achtergrond. Zo is het niet eens meer zo erg. "Er zouden echt meer mensen zoals jou moeten zijn." Ik krijg het idee dat hij het toch niet zal geloven en ik vraag me af of hij altijd al zo geweest is.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

Toen ik naar haar blikte, was haar mond een klein stukje open gevallen. Ze zag eruit alsof ze net een geest had gezien, volgens mij was ze ook iets bleker, maar dat wist ik niet zeker. Even dacht ik dat ze me aan zou vallen, toen ze echter begon te praten, keek ik haar benieuwd aan. “Je hebt Rowan vermoord,” kwam er ontzet ui haar mond. Fronsend keek ik haar aan. Rowan? Waar zij het nu weer over? Ik kende niet eens iemand die zo heette, of wacht even. Heette die chick niet Rowan? Ten minste, dat rare wijf waar ik mee op het strand gesproken had? Ze kon toch niet werkelijk geloven dat die achterlijke Walker Rowan was, hoewel ik geen idee had waar ze was gebleven. Misschien was ze wel een Walker geworden… Nee, nee, dat kon ik niet geloven. Ze mocht dan wel gek zijn, raar genoeg zou ze het vast wel overleven.
“Had je liever gewild dat die Walker je in dat mooie hoofdje van je had gebeten?” vroeg ik haar met een beschuldigende ondertoon, hoewel de sarcastische toon toch beter te horen was. Haar blik ging naar de zombie waarvan ik het hoofd door spietst had, toen weer weg en zo een paar keer achter elkaar. Vervolgens bleef ze een tijdje stil, ik wilde vragen of ze nog op aarde was, maar ergens zou ze me dat vast kwalijk nemen. Geen tijd voor Grapjes, Donovan, sprak ik mezelf in mijn gedachten toe. Langzaam knikte ze toen ik had gevraagd of het ging, terwijl ze haar blik op de grond hield, waarna ze me toch aan keek. “Ja, het… Ze leek gewoon op iemand die ik kende…” zuchtte ze. Ik knikte even. Ja, dat wist ik wel, die blonde chick. “Sorry… I-ik… Misschien kon je toch niet zo op me rekenen als ik gehoopt had…” Ze zuchtte en op dat moment klemde mijn kaken op elkaar. Ze zou eens van mij moeten weten, maar ik zou dat niet zo eerlijk als haar toegeven.
Er kwam een Walker op haar af, echter voor ik dat hoofd ook nog in kon rammen, trok Rebecca mij weg en boorde haar mes door zijn oog. Hij viel neer, en terwijl zij zich daarmee bezig hield, blikte ik naar beneden. Daar liepen nog enkele Walkers rond, helemaal niet veel, gewoon een paar die ik daar gelaten had. Toen ik Rebecca bij me voorbij zag gaan, kwam er een grotere frons op mijn voorhoofd terecht. Zeker toen zij ze allemaal één voor één snel allemaal vermoordde. Ze vielen met een klap op de grond en ik betrapte mezelf erop dat ik dit keer diegene was wiens mond een stukje open was. Haastig deed ik deze dicht en liep naar haar toe. “Eh, ja, dat deed je redelijk goed. Je kon nog wel wat aan je tactiek werken, maar voor de rest… prima.” Murmelde ik zowat alles, omdat ik gewoon niet wilde toegeven dat ze wel goed was. Hierbij draaide ik ook wat ongemakkelijk heen en weer, omdat ik haar blik niet wilde kruizen, waarbij ik wat op mijn achterhoofd krabde. Ik kuchte iets en raapte mezelf bij elkaar. “Rowan, is dat die gekke, blonde vriendin van je?” Herinnerde ik me toen aan de eerste keer dat ik ze zag, vervolgens Rowan op het strand en daarna Rebecca weer op het schip.

[Sorry, ik viel in slaap. :x]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
"Waarom zou je dat willen?" vraagt ze verbaasd. Ik hef mijn schouders kort op. "Dat zeg ik toch, dat weet ik niet.." zeg ik, geïrriteerd door mijn eigen gevoelens. Ik zucht en zeg dat ik haar beredenering om op mij te willen lijken niet snap. "Ik weet zeker dat heel veel mensen dat zouden willen. Je bent gewoon... goed, oprecht." Ik laat mijn hoofd weer zakken en kijk naar de grond. Ik loop vooral mensen in de weg. Op de boot waren ze allemaal blij dat ik vertrok. Hier, tussen deze mensen is de enige plek waar ik me oprecht enigszins thuis begin te voelen. Dat heeft ook heel erg lang geduurd.. maar het gevoel van hechting begint zich echt te wortelen. "Er zouden echt meer mensen zoals jou moeten zijn," zegt ze zachtjes en ik voel hoe het bloed naar mijn wangen begint te stromen. Het is maar goed dat het zo donker is hier. "Nou moet je ophouden hoor," zeg ik opgelaten. Het is weer even stil. Als ik haar weer zie rillen, pak ik het laken in mijn hand en trek ik het wat verder bij haar op. Dan kijk ik even naar beneden, twijfelend of ik de volgende vraag moet stellen. "Verwijt je het mij..?" vraag ik kort brommend, doelend op onze reis naar de boot morgen. Ik geloof niet dat verdere uitleg echt nodig is. Ik zoek haar ogen en dwing mezelf nu niet onzeker weg te kijken.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Dat zeg ik toch, dat weet ik niet..." Omdat hij zo geïrriteerd over raakt, hou ik er ook maar over op en begin ik ergens anders over. "Nou moet je ophouden hoor," begint hij wat ongemakkelijk. Ik glimlach als het stil wordt, maar zeg niets. Als ik zijn hand zie bewegen, kijk ik verbaasd toe hoe hij het laken pakt en die verder om me heen trekt, waarna zijn blik naar de grond glijd. "Verwijt je het mij..?" vraagt hij plots waarna hij weer terug kijkt en zijn lichte ogen in die van mij kijken. Voor een moment staar ik enkel terug, omdat ik even niet weet hoe ik moet antwoorden. Het is even geleden dat we gewoon zo gepraat hebben, op het moment zijn er volgens mij ook geen vijandelijke bedoelingen. Uiteindelijk schud ik iets met mijn hoofd. "Ik kan het je niet eens kwalijk nemen," mompel ik als antwoord. "Je geeft je groep alleen maar een betere kans op overleven, je doet wat het beste is voor hen, de meerderheid. Het is gevaarlijk hier, Lori moet bevallen, Hershel heeft maar één been... Ik bewonder je omdat je deze keuze gewoon kon maken." Mijn gezicht draai ik beschaamt van hem weg, ik heb het gevoel als ik Rebecca verraad met deze woorden. Ik heb er dan ook een hekel aan om kanten te kiezen hier. De lakens trek ik even strakker om me heen. "Deze plek is echt te kil om te leven." mompel ik met mijn gezicht nog afgewend. Het is net alsof de kilte van deze stenen muren zich diep in mijn botten genesteld heeft.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Flynn leek niet veel te ondernemen toen ik de Walkers neerhaalde, maar het voelde dan ook een beetje als mijn verantwoordelijkheid. Toen ik me omdraaide zag ik nog hoe Flynns mond open hing, hij herstelde zich meteen en kwam mijn richting uit gelopen. “Eh, ja, dat deed je redelijk goed. Je kon nog wel wat aan je tactiek werken, maar voor de rest... prima,” bazelde hij. Hij leek zich nogal ongemakkelijk te voelen, te zien aan de manier waarop hij heen en weer wiebelde en draaide en hij mijn blik ontweek. Hij krabde aan zijn achterhoofd.
Mijn gezicht vertrok zich weer tot een frons. “Wat kraam jij nu allemaal uit?” vroeg ik uiteindelijk. Was hij jury of zo? Het kon me eerlijk gezegd niet schelen wat wie dan ook van mijn manier van vechten vond. Dit was zo een van de weinige dingen waar ik naar mijn mening goed in was.
“Rowan, is dat die gekke, blonde vriendin van je?” vroeg hij. Ik lachte wat ongemakkelijk. Waarom dacht iedereen dat ze gestoord was? Eerst Jess, nu ook al Flynn. Rowan was niet gek, ze had gewoon iemand nodig die om haar gaf en ik was die iemand. Ik begreep nog steeds niet waarom ze er zonder boe of ba vandoor ging. “Ze is niet gek,” bracht ik verontwaardigd uit. “En ja, dat was Rowan...”
En niet die ene gekke Walker die 'bijna in mijn mooie gezichtje gebeten had'.
Een lange zucht ontsnapte weer uit mijn mond. Ik kon niet ontkennen dat ik haar in het begin ook niet voor gek verklaarde. Enkel omdat ze zichzelf nog uithongerde terwijl dat alles gebeurde.
“Kom,” besloot ik uiteindelijk. “We gaan Jess en Ryan helpen.” Om eerlijk te zijn had ik er geen zin in, maar beloofd was beloofd. Daarbij wilde ik hun dood ook niet op mijn geweten hebben. Ik keek Flynn vragend aan en wachtte op zijn antwoord.

Ryan Dawnstar
“Ik dacht het niet, vieze skank,” hoorde ik Jess mompelen. Een zachte lach ontsnapte uit mijn mond. Ze leek zich helemaal in te leven. Uiteindelijk was dit zo erg nog niet. Nu we eindelijk bezig waren, leek alles lekker te gaan en hadden we de helft al uitgemoord zonder ook maar een schrammetje te krijgen. Oké, dat was misschien wat overdreven, maar we hadden toch niets ernstigs opgelopen.
Mijn inlevingsvermogen liet me dan weer in de steek. Als een machine haalde ik de zombies neer. Met twee tegelijk zelfs. Door mijn twee messen nu, was ik dubbel zo productief. Maar met mijn ene dolk leek alles toch makkelijker te gaan dan bij het keuken mes. Als we zouden kunnen schieten, zou alles eigenlijk veel makkelijker geweest zijn. Ik trok een gezicht toen ik een hand tegen mijn arm voelde. Automatief pakte ik de Walker met zijn nek vel, maar zijn kop brak af. Met een vies gezicht trapte ik erop, tot er niet meer overbleef dan een platte hoop prut. Ik zwaaide nog een paar keer wild met mijn armen, tot ik zeker wist dat alle zombies op een afstandje bleven om daarna mijn blik over het dek te laten glijden. Flynn en Rebecca leken er wel lang over te doen. Ik hoopte maar dat ze allebei nog heel waren.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze kijkt verbaasd op als ik haar wat verder instop maar laat het wel toe. Dan antwoordt ze op mijn vraag. "Ik kan het je niet eens kwalijk nemen," mompelt ze."Je geeft je groep alleen maar een betere kans op overleven, je doet wat het beste is voor hen, de meerderheid. Het is gevaarlijk hier, Lori moet bevallen, Hershel heeft maar één been... Ik bewonder je omdat je deze keuze gewoon kon maken." Ik staar naar haar handen en knik dan. "Ik ben blij dat je het begrijpt," zeg ik naar waarheid. Met een zuur gezicht draait ze haar gezicht weg. "Deze plek is echt te kil om te leven." Voor haar moet het, ondanks dat ze me begrijpt, moeilijk zijn. Zij had echt vriendschappen opgebouwd daar. Ik twijfel even maar reik toch mijn hand naar haar uit. Ik draai haar gezicht weer naar me toe en kijk haar aan. Er ligt iets op mijn hart wat ik haar wil meegeven. Ze moet dit weten voor morgen 'gebeurt', wat dan ook de uitkomst zal worden. Ik wacht tot ze haar blik naar me opslaat en bijt dan even op mijn onderlip. Dan begin ik met praten. "Ik vermoord niemand zomaar uit vrije wil. Ik wil dat je dat onthoudt," zeg ik schor. Het zou zomaar kunnen dat Rebecca direct in de verdediging schiet en ons probeert te vermoorden. Ze is een licht ontvlambaar typje, ik zie dat zo gebeuren. Als ik haar moet doden om T, Glenn, Carol of Rick te beschermen, dan zal ik dat doen. Dan zal ik daar net zo min over twijfelen als dat ik deed toen ik die smeerlap in zijn gevangenispak vermoordde vandaag. Ik weet het zeker. Deze mensen gaan voor alles. Mijn vingers liggen nog altijd onder haar kin en ik kijk haar verwachtingsvol aan. Het is heel belangrijk dat ze dit begrijpt.

---

ars moriendi

[Ik denk dat ik even wacht met Jess tot Flynn wat gedaan heeft. Anders lopen ze te snel.]

Rowan Ava Carter

"Ik ben blij dat je het begrijpt," zegt hij als hij naar mijn handen gekeken heeft en geknikt heeft op mijn woorden. Het is helemaal niet moeilijk te begrijpen, alles is compleet logisch. Het wilt alleen nog niet zeggen dat ik het allemaal leuk vind. Toch neem ik hem niets kwalijk, niemand niet eigenlijk. Ik heb vandaag gezien wat voor hel de wereld geworden is, alle normen en waarden zijn van de tafel geveegd. Ikzelf had er al niet meer zoveel, maar dit was wel het dieptepunt voor mij. Mijn gezicht heb ik afgewend, maar Daryl legt zijn hand onder mijn gezicht en draait me zijn richting om, waardoor ik hem aankijk. Zijn gezicht staat moeilijk en dat wordt nog eens bevestigd als hij op zijn onderlip begint te bijten. "Ik vermoord niemand zomaar uit vrije wil. Ik wil dat je dat onthoudt." zegt hij schor en ik staar even moeilijk in zijn verwachtingsvolle blik, waarna ik uiteindelijk knik. Mijn huid lijkt wel weg te branden onder zijn aanraking, hoewel zijn hand een stuk kouder voelt dan mijn gezicht. Mijn wangen kleuren ervan, anders rood dan de koorts. Toch probeer ik het te negeren door mijn gezicht uit zijn hand te halen en naar beneden te kijken. "Ik weet het, anders had je dat allang gedaan," antwoord ik met een wat geforceerde glimlach, omdat ik er een grapje van probeer te maken wat nogal mislukt in mijn ogen. Hierna kijk ik weer op naar hem. "Ik zal ervoor zorgen dat het niet hoeft, ik praat haar wel om..." Ik weet dat het lastig zal worden en het zal dan ook eventjes duren. Zo'n grote groep toelaten is niet iets wat we gewend zijn om te doen. Ik zou dan ook echt kapot zijn als Rebecca iets zou overkomen door dit gedoe en het mezelf nooit vergeven. Ik hoop alleen zo erg dat ik genoeg tijd ervoor heb en krijg, niet alleen van mijn lichaam, maar ook van Rick.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me moeilijk aan maar knikt dan. Daarna weet ze er een afgedwongen lachje uit te persen waarna ze haar hoofd uit mijn hand haalt. "Ik weet het, anders had je dat allang gedaan," zegt ze wrang. Ik glimlach net zo wrang terug. Alsof ik dat zou kunnen. Haar niet. Die hele bootgroep wel als het moest. Rowan niet. Ik zag haar nieteens meer als deel van die groep. Niet van deze Gevagenisgroep, maar ook niet van het schip. Van beide stond ze los in mijn ogen. Ze is nu gewoon.. bij mij. Mijn verantwoordelijkheid. Mijn zorg. Mijn hart zinkt een stukje bij dat besef. Nu begrijp ik waarom ik hier zit. En dan niet de oppervlakkige reden, die zou zijn haar ervan te overtuigen dat ik niet de koelbloedige moordenaar waarvan ik vanmiddag in haar ogen zag dat ze dacht dat ik dat was.. Nee.. De reden dat ik hier ben is dat ik haar helemaal niet wil kwijtraken. Hoe scheef onze verhoudingen altijd ook liggen, hoe hard we ook op elkaar staan te schelden, hoe gestoord en eng ze zich ook kan dragen en hoe koud en kil we voor elkaar kunnen zijn.. Ik geef om Rowan. Heel erg veel. Ze slikt even moeilijk. "Ik zal ervoor zorgen dat het niet hoeft, ik praat haar wel om..." Ik knik. Haar instelling is al een stuk minder passief als dat hij eerder was, toen ze alleen maar wilde sterven. Dit moet ik aanhouden. Ze begint weer te rillen van de koorts en ik leg mijn hand op haar schouder om haar rustig te krijgen. "Morgen krijg je de antibiotica die je nodig hebt en we hier niet meer hebben. Op het schip," zeg ik. "Heb je.. het koud..?"

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij knikt enkel op mijn woorden en houd zich verder stil. Ik weet dat hij ook liever heeft dat iedereen het overleeft, ook Rebecca. Daarbij weet ik ook dat hij er weinig moeite mee heeft om haar om te leggen als ze een probleem vormt. Het is moeilijk om die twee samen te voegen en Daryl te noemen, maar het lukt me toch, mede door wat er gebeurd was eerder vandaag en hun constante geruzie. Volgens mij zouden ze elkaar serieus al eerder wat aangedaan hebben als niemand tussenbeide zou komen. Ik heb pas door dat de koorts meer vat op me krijgt als Daryl zijn hand op mijn schouder legt. Ik ril eens hevig, maar probeer mijn lichaam rustig te houden. Zijn hand helpt eigenlijk wel iets, ook omdat ik het er bijna warm van krijg en het iets van een zweem van herinnering op de boot met zich mee brengt. "Morgen krijg je de antibiotica die je nodig hebt en we hier niet meer hebben. Op het schip," zegt hij, waar ik niet op reageer en naar hem blijf staren. Ik ga nu niet zeggen dat ik het niet meer wil en het waarschijnlijk toch al te laat is, net als dat ik het niet tegen Rebecca ga zeggen als ik er weer ben. Ik zonder me gewoon af in mijn kamer tot het gebeurd is, als alles goed gaat tenminste. "Heb je... het koud..?" Zijn woorden halen me uit mijn wat deprimerende gedachten. "Ja, maar het is wel te doen," lieg ik tegen hem met een pokerface. "Het wordt al warmer." Ik glimlach iets en blik naar de hand die hij op mijn schouder gelegd heeft. Het is misschien iets teveel voor dit moment, maar ik zie de humor er nog wel van in. Eigenlijk wil ik ook niet dat hij zijn hand daar weghaalt, het voelt bijzonder prettig.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar blik wordt glazig als ik haar over de antibiotica vertel. Valt ze nou alsnog in dat suicidiale? Verdomme, het geeft me alleen maar de extra drive om er extra op toe te zien dat ze morgen de medicijnen krijgt die ze verdient. "Ja, maar het is wel te doen," zegt ze klam als ik vraag of ze het koud heeft. Dan kijkt ze met een zwakke glimlach naar me op en blikt ze even naar mijn hand op haar schouder. "Het wordt al warmer," vervolgt ze lief. Haar lichaam vertelt het tegendeel. Haar spieren trekken zich bijna op een spastische manier samen van het rillen. Ik zucht even en kijk naar de deur van de tralies. Vervolgens kijk ik haar besluiteloos aan. Zo kan ik haar niet achterlaten. Wie weet haalt ze de nacht niet eens op deze manier. Het duurt even voor ik over de psychologische strijd met mezelf heen kom en ik mijn gedachten uitschakel. Met samengeknepen lippen sla ik voorzichtig haar deken een stukje van haar af. Dan kijk ik haar aan. "Mag ik..? Het valt toch tegen om daarboven op de vloer te slapen als je het fucking kapiteinsbed gewend bent," grijns ik. Dat is bullshit. Ik kan prima op takken, stenen en dus ook beton slapen. Ik wil haar alleen mijn echte reden om hier te willen blijven en haar op die manier niet alleen te laten niet vertellen. Als ze heeft gereageerd klim ik heel voorzichtig bij haar in het bed. Het is eigenlijk te smal voor ons samen. Het ziet er bijna asociaal uit hoe mijn brede lichaam het grootste gedeelte van het bed beslaat naast haar magere figuurtje. Ik glimlach er zwakjes om en sla dan het armzalige versleten deken over ons heen. Mijn sterke arm sla ik om haar middel heen zodat mijn lichaamswarmte over kan slaan op het hare.
"Hoe warm is het nu?" mompel ik zachtjes. Ik knipper mijn wimpers als het maanlicht over mijn ogen straalt.

---

ars moriendi

[Damn, die gif.]

Rowan Ava Carter

Het blijft stil en ik denk dat hij me geloofd, al weet ik het niet zeker door de manier waarop hij kijkt en zwijgt. Daarbij lijkt hij toch niet helemaal hier te zijn maar ergens in verzonken te zien. Zijn zucht en besluiteloze blik maken me enkel verward, alsof er iets gebeurd wat ik duidelijk niet meekrijg en niet snap. Zijn gezicht is iets betrokken als hij de deken iets van me afslaat en naar me kijkt. "Mag ik..? Het valt toch tegen om daarboven op de vloer te slapen als je het fucking kapiteinsbed gewend bent," grijnst ik. Ik staar hem een moment onbegrijpelijk en met grote ogen van verbazing aan. Ik kan niet geloven dat hij bij mij in bed wilt kruipen, waar is de afstandelijke Daryl gebleven? Uiteindelijk knik ik en schuif ik iets op. "Verwend nest," grinnik ik zacht. Opnieuw verbaasd het me iets hoe voorzichtig hij is met dat grote en ruwe lijf van hem als hij naast me in bed kruipt. Ik schuif nog iets op, zodat hij er wel naast past. Het is bed is eigenlijk veel te smal voor twee personen, maar dat maakt mij op het moment alles behalve uit. Ik begin al bijna te giechelen van de zenuwen op het moment. Hij glimlacht kleintjes naar me waarna hij het laken over ons heen trekt en zijn arm om mijn middel slaat. "Hoe warm is het nu?" vraagt hij zachtjes. Ik kijk hem even ademloos aan, iets verlegen zelfs. "Behaaglijk," mompel ik als ik mijn ogen neersla, ik denk dat ik maar beter niet weer grapjes erover kan maken, om mijn verlegenheid te maskeren. Ik ril nog steeds, maar niet zo vaak meer als daarnet. "Bedankt dat je dit doet." Het is moeilijk om niet helemaal tegen hem aan te kruipen, de neiging ertoe onderdrukken werkt dat ook niet helemaal en ik schuif iets terug. Zijn arm om mijn middel is zo aanwezig en het maakt me alleen nog maar nerveuzer.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

Haar gezicht vertrok zich tot een frons toen ik uiteindelijk terug durfde te kijken. Het zou me niet verbazen als ze stiekem mijn gedachten kon lezen of in elk geval wist hoe ze me kon ontrafelen. Op een zeker punt zou ze dat tegen me gaan gebruiken en was ik verdoemd om te leven als een soort chantageslaafje, omdat ze dat tegen me zou gebruiken. Verdomme, waar denk ik nu weer aan? Wat voor een crappy bullshit zeg, ik haal allemaal dingen in mijn hoofd die niet waar zijn. Desondanks denk ik nog steeds dat ze me misschien op elk moment kan doorgronden. Misschien is ze in een ander leven een helderziende geweest of iets dergelijks…
“Wat kraam jij nu allemaal uit?” Hierdoor werd ik wakker uit mijn gedachtegang, wat maar goed was ook, wie weet wat ik allemaal inderdaad uit zou kramen. Ik raak gewoon een beetje zenuwachtig in haar gezelschap, waarom weet ik ook niet precies. Hoewel het heel goed door dat gedachtelezer-ding komen.
Daarom vroeg ik haastig of Rowan die gekke, blonde vriendin van haar was. Rebecca lachte wat ongemakkelijk. “Ze is niet gek,” bracht ze verontwaardigd uit. Bij mij kwam er een ongelovig gegrinnik uit. Toen ik echter merkte dat ze het wel degelijk meende, hield ik op en ik probeerde mijn komische aanblik weg te gooien voor het serieuze. Dat lukte natuurlijk maar half, want er stond nog steeds een halve glimlach op mijn lippen, die ik wilde controleren. “O, je meende het oprecht…” murmelde ik.
“En ja, dat was Rowan…” Een lange zucht ontsnapte weer uit haar mond. Ik dacht terug aan hoe Rowan, die blonde chick, op het strand zo abrupt op me was gaan zitten met die weirdass poging van haar, wat op iets flirterigs had moeten lijken. Ik weet het niet, het enige wat ik op dat moment dacht, was dat ze vreemd was. Heel vreemd. En zelfs dat is nog zacht uitgedrukt.
“Kom,” besloot ze uiteindelijk. “We gaan Jess en Ryan helpen.” Rebecca keek me vragend aan en wachtte op mijn antwoord, maar ik bleef even stil terwijl ik naar de beide uiteinden van de stok keek. Het ding dat ze voor mij gezocht had, schattig voor gesprongen had. Door het beeld dat ik ervan kreeg, begon ik ietwat zacht te lachen en keek vervolgens grinnikend richting de jonge vrouw. “Je hebt een schattige kont.” Bracht ik uit het niets, terwijl ik naar haar blikte, maar vervolgens weg liep – in de richting van Jess en Ryan.
“Rowan is trouwens wel gek, ze had een wond die ze had gemaakt voor de Walkers.” Fronste ik, terwijl ik eraan terug dacht. “Ze was er zelfs trots op.” Hoofdschuddend zuchtte ik nogal diep, maar liep wel door. Wie weet in wat voor situatie die andere twee zich gewerkt hadden. Daarbij wilde ik gewoonweg niet over te veel persoonlijke dingen lullen, daarom zeg ik regelmatig van die nonchalante toch vermakelijke dingen zoals haar kont. Daar was echter niets mis mee, helemaal niets.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
Flynn bleef stil. Zijn blik bleef op de stok hangen waar aan beide kanten een scherpre punt aan zat. Zachtjes schraapte ik mijn keel, terwijl ik nog steeds wachtte op een antwoord. Opeens schoot hij in de lach en keek hij me aan. 'Je hebt een schattige kont,' grinnikte hij. Hoewel hij er komisch uitzag wist ik niet wat ik ermee moest doen. Moest ik lachen? Boos zijn?
Ik krabde verward achter mijn hoofd en lachte uiteindelijk zenuwachtig. 'Uhm... Bedankt.'
Flynn begon al te wandelen richting het andere dek, waardoor ik even moest lopen om hem in te halen. Toen ik weer naast hem stond ging hij verder met praten. 'Rowan is trouwens wel gek, ze had een wond die ze had gemaakt voor Walkers,' ging Flynn verder over het onderwerp. Mijn hand gleed instinctief naar mijn heup, waar ik de korstjes door mijn shirt kon voelen. Ik wilde die dag liever zo snel mogelijk vergeten. Ze had een wond gemaakt om Walkers aan te trekken, maar ze had de Walkers daarna ook gedood. Was dat zoiets vreemd dan, een wonde maken voor die reden? 'Ze was er zelfs trots op.'
Ik keek hem quasi beledigd aan. 'Je was er niet bij,' antwoordde ik uiteindelijk. Hij snapte niet waarom ze het gedaan had en dat trots zijn? Zo trots leek ze toch niet toen ze haar hele tatoeage verkloot had door erover heen te snijden. Ik wendde mijn blik de andere kant uit, automatisch richting mijn kamerraam, waar nog lichte sporen van bloed te zien waren. De meeste waren eraf geregend, gelukkig. Daarna gleed mijn blik ook naar het mes in mijn hand. Waarom hing ik het eigenlijk nog steeds aan mijn heup? Alsof ik het nog niet afgeleerd was.
We kwamen uiteindelijk aan bij het andere dek. Er leek wel een atoombom ontploft te zijn, want er was geen enkel levend organisme te bekennen dat nog recht stond. Ook geen spoor van Jess en Ryan dus. Toch kon ik de Walkers nog horen, maar mijn blik bleef nog een tijdje onder de indruk op het dek hangen... Zoveel Walkers. Ik draaide me om richting Flynn en begon richting de trap te lopen. 'Ze zijn boven,' meldde ik in het voorbij gaan. De Walkers leken hun een beetje in te sluiten, maar toch werkte ik me er een weg door en kaapte ik zelfs grijnzend een Walker weg die Jess net neer wou steken. 'Hier ben ik!' grinnikte ik, waarna ik me bij de twee voegde en mijn ding deed.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov