{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik besluit mezelf maar eens nuttig te maken en de runners te helpen met hun gevonden buit. Als ik de brandtrap afloop, houdt Glenn zijn hand boven zijn ogen tegen de zon om me aan te zien komen lopen. Hij lijkt behoorlijk opgetogen. "Drie volle tanks! Twee auto's langs de weg zaten nog helemaal vol," zegt hij grijnzend. Zijn ogen zijn nog smaller dan normaal doordat hij tegen de zon in kijkt. "Hulp nodig?" vraag ik als ik me bij het clubje voeg. T-Dog heeft een van de reusachtige jerrycans al met moeite opgetild. Zijn kale hoofd glimt van het zweet. "Geef hier, ik neem het over," brom ik als ik de can overneem. Fuck, dat ding is echt zwaar, maar niets dat deze man niet kan handelen. T laat zijn adem ontsnappen en veegt met zijn hand langs zijn voorhoofd. Vervolgens legt hij zijn vingers onder de tweede jerrycan, trekt zijn gezicht samen van inspanning en tilt hij het ding op. Glenn grijpt de laatste vast en loopt met de laatste can achter ons aan. Ondertussen start Maggie de auto weer en rijdt ze een stukje verder om hem daar te parkeren. "We slaan ze op in het cafetaria," piept Glenn, duidelijk onder de indruk van het gewicht van de jerrycan. Ik knik en duw met mijn schouder de deur van de gevangenis open. Carol en Lori zitten aan een tafel kleding op te vouwen. Met een behoorlijk dierlijke uitroep laat T zijn jerrycan vallen. Glenn en ik volgen wanneer Rick binnenkomt. Glenn kijkt Rick meteen met een brede lach aan. "Allemaal vol benzine..?" vraagt de sheriff met een stem waarin een lichte ongelovige ondertoon te horen is. T-Dog knikt en slaat Glenn op zijn schouder waardoor deze een klein stukje in elkaar zakt. Een grijns verschijnt op zijn ronde gezicht. "That's right, boss! Looks like we've got ourselves a boat, baby!" Rick weet een wazige glimlach uit te brengen en kijkt even snel naar Lori. Ze kijkt hem glunderend aan en krijgt meteen een speels duwtje van Carol die naast haar zit. Ik glimlach erg lichtjes. Ja, Lori zou nu veilig kunnen bevallen. Mochten we de boot overnemen. Dan kijkt Rick me aan en geeft hij me een knikje. Ik weet al waar het over wil hebben en loop dus direct naar hem toe. Rick kijkt nog even naar zijn vrouw tot ik bij hem ben. Dan buigt hij zich naar me toe.
"Daryl, ik heb nog eens nagedacht.. en dat meisje lijkt erg gesteld te zijn op die groep daar," zegt hij zachtjes. Ik knik. "Ze is ontzettend ziek volgens Hershel. Kan amper op haar benen staan. Ik denk dat het het verstandigste is haar mee te nemen zodat de daar weten dat we haar niet hebben vermoord ofzoiets. Een soort.. vredesoffer?" Ik snuif even om zijn woordkeuze maar begrijp wat hij bedoelt. Hij kijkt er precies hetzelfde tegenaan als ik.
"Misschien is het verstandig om haar vandaag bij ons te laten zitten," zeg ik. Hij kijkt me verward aan. "Gewoon, zodat ze jullie niet als complete monsters ziet dadelijk en ze dus geen seintjes gaat geven naar de rest van de groep. Denk er nou eens over na, Rick. Als zij in peace is met onze groep, al maakt ze er geen deel van uit, ziet ze ons niet als vijand en zullen de mensen daar ons veel sneller accepteren."
Rick denkt even na. "Ze zullen ons in elk geval niet direct een reden geven iedereen overhoop te schieten." Ik wacht een moment voor ik schouderophalend knik. Rick wil hoe dan ook die boot en de mensen die er nu op zitten zijn in zijn ogen alleen een irritant hindernisje. "Waarschijnlijk heb je gelijk, Daryl," besluit Rick. "Ik ga haar nu uit haar cel halen en haar meenemen naar het cafetaria. Vanavond zit ze dan met ons." Hij knikt kort naar me en loopt dan richting de cellenblokken, mij achterlatend met het gevoel dat ik iets goeds heb gedaan. Voor ons beide.

[ bericht aangepast op 18 feb 2013 - 22:04 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

ik snuif eens als ik opkijk omdat de deur naar de celblokken openging en Rick daar verschijnt. Ik denk dat Rick degene is die ik het minst zal mogen uit deze groep, of die man die opperde om de boot gewoon over te nemen, maar hij lijkt me geen leider. Meer een hersenloze idioot die dingen roept. Rick niet, iedereen kijkt naar hem op, maar ik vind hem maar een engerd. Toch snap ik ergens wel waarom Daryl goed bevriend met hem is, echt een type voor hem. Zonder een woord te zeggen haalt hij de sleutels tevoorschijn met een rammelend geluid en opent hij mijn deur. Iets vragend kijk ik naar hem op, als hij wilde praten was hij waarschijnlijk niet zo dichtbij gekomen, behalve als hij me probeert te intimideren. Dat gaat hem op het moment niet lukken, ik ben vastbesloten met wat ik wil en laat me niet meer tegenhouden. Hij zegt nog altijd geen woord als hij naar binnen loopt, de deur laat hij half open staan. Voor mij zakt hij door zijn knieën heen en hurkt hij neer, terwijl hij me doordringend aankijkt, op dezelfde manier als aan de tafel. Nu staat zijn blik alleen iets bedenkelijker alsof hij probeert te bedenken wat hij tegen me moet zeggen. Hij heeft waarschijnlijk met Daryl gepraat. Omdat hij nog altijd zwijgt, blijf ik hem zwijgend aanstaren.
"Denk je dat je in staat bent om mee terug te gaan naar de cafetaria?" vraagt hij aan me. Ik weet dat hij met 'in staat' meer bedoeld dat of ik niet te ziek ben, maar of ik me rustig houd en niets zal proberen. Ik blijf hem even zwijgend gade slagen, terwijl ik me afvraag wat hij hiermee wilt. In zijn blik kan ik de zorgen zien staan, net als de zorgelijke rimpels in zijn voorhoofd en rond zijn ogen. Het doet me eraan denken dat hij niet expres wreed is tegen anderen maar zijn vrouw en kind probeert te beschermen, net als de rest van de groep. Dat geld waarschijnlijk voor de hele groep, al denk ik niet dat Beth ver genoeg denkt om de gevolgen van sommige dingen in te zien, zoals mij. Rick leek mijn eerdere plannen wel te ruiken, net als ik me nu eraan over gegeven heb. Ze hebben me nodig om veilig op het schip te komen en hij weet het, dit is ook geen gebaar uit vertrouwen of gewoon omdat hij aardig is. Dit is strategie. De zwijgende stilte tussen ons duurt eventjes, terwijl ik alles tegen elkaar afweeg. Volgens mij kan het niet zo heel veel kwaad om mee te gaan, maar ik vraag me af of ik meer spanning kan verdragen.
"Ja," antwoord ik uiteindelijk vastbesloten. Ik wil weten hoe Daryl met de rest van de groep communiceert, de contacten zien, hem zien lachen zoals eerder. Ik wil het helemaal niet verpesten voor hem. Rick knikt, blijft me even aankijken dat het menens is en hij niets zal pikken van mij, waarna hij weer overeind komt. Ik schuif mijn lange benen van het bed af zodat ze de grond raken en sta voorzichtig op, waarbij de dubbele lakens van mij afglijden. Zo toch maar eens vragen wat ze met mijn tas gedaan hebben, ik wil mijn trui graag. Rick pakt mijn goede onderarm vast, volgens mij niet alleen om me te ondersteunen maar evengoed te kijken hoe erg ik verzwakt ben door de koorts en om me niet de bewegingsruimte te geven om gelijk iets te flikken als ik binnen kom. Zijn koele hand voelt heerlijk aan op mijn verhitte huid en iets traag helpt hij me de cel uit, terug naar de ruimte waar Daryl me vandaan gesleept had om me in de cel op te sluiten en boos op me te worden. Ik had eigenlijk niet verwacht er terug te komen zonder dat we gingen vertrekken. De blikken van de aanwezigen vallen kort op ons, maar ze gaan al snel verder, iedereen lijkt wel druk bezig te zijn. Ik word aan één van de tafeltjes geplaatst, waarna Beth met een brede glimlach en een glas water op me af komt.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als Rick weg is en de jerrycans op hun plek staan, zoek ik de kast op en haal ik er een paar flesjes water uit. Ik werp ze naar T-Dog en Glenn, die duidelijk behoefte hebben aan een slokje en sla zelf een handje in mijn gezicht. Er valt een beestje uit mijn haar recht op mijn handpalm. Ik verpulver het tussen mijn vingers en kijk op wanneer ik de deur weer hoor opengaan. Rick betreedt de ruimte weer. Zijn arm omklemt Rowan's dunne armpje. Rick zet haar neer aan het tafeltje van Carol en Lori en kijkt op. Onze blikken kruisen elkaar en zeggen meer dan genoeg. T kijkt met een verwarde blik op zijn gezicht naar Rick, maar hij beantwoord zijn vragende blik niet. Carl doet een stap naar voren en kijkt ook naar zijn vader. Hij heeft zijn geweer al bijna in de aanslag als Rick het wapen rustig omlaag duwt met een veelbetekenende blik op Rowan: Wij doen niets als jij niets probeert. Een schim loopt me voorbij. Het is Beth, die breedglimlachend met een glas water naar haar toe komt lopen. Carl volgt haar vanonder zijn vaders sheriffshoed alert met zijn ogen. Die jongen is zoveel volwassener dan zij. Zij is nog zo.. naïef. Ze ziet Rowan alleen maar als een leuke vriendin, niet als een mogelijke bedreiging voor de groep. Ik kijk toe hoe Rowan naar Beth opkijkt. Nou.. een bedreiging is ze nu ook niet. Niet op dit moment. Niet nu ze zo ziek is. Beth gaat naast Rowan zitten en lacht haar vriendelijk toe. "Heb je zin om wat met me te breien?" Ze giechelt even zachtjes. "Ik weet dat het suf klinkt, maar het is best leuk. En nuttig, want zo kunnen we mutsjes en sjaals maken voor de winter. Ik kan het je wel leren als je wilt." Lori glimlacht zwakjes om die woorden. "Dat lijkt me een goed idee. Ik wil wel helpen." Beth kijkt enthousiast van Lori terug naar Rowan. "Misschien kun je makkelijk beginnen en iets kleins breien. Haar blik gaat terug naar Lori waarna ze zich meteen weer omdraait. "Babysokjes misschien!" Lori lacht nu echt haar tanden bloot en ook Carol laat haar lach zien. Zelfs Carl weet met moeite een vrolijke glimlach te onderdrukken. Ik kijk naar mijn schoenen. En toch.. Het komt niet vaak voor.. maar heel soms.. héél soms is die kinderlijke naïviteit ergens goed voor.. Momenten als deze. Een moment waarop het even lijkt alsof het buiten niet overloopt van de wandelende, rottende lijken.. Waarop het even lijkt alsof we niet al moorden op ons geweten hebben, en ons niet zorgen hoeven te maken of we de volgende dag wel halen. Alsof het weer een normale, ordinaire zondag is waarop we alledaagse dingen kunnen doen. Een moment van hoop. Ik kijk naar Rowan en bewonder Beth. Dit zijn momenten die Rowan hoop moeten geven. Kleine sprankjes hoop die haar vertellen dat niet alles verdort is maar ergens, diep in de wildernis, er nog bloemen bloeien.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Beth schuift het glas naar me toe en gaat naast me zitten. Ik pak het glas vast met mijn rechterhand en neem er enkele kleine slokjes uit omdat mijn keel zo ruw als schuurpapier aanvoelt. "Heb je zin om wat met me te breien?" vraagt Beth giechelend en ik kijk op om te kijken of ze dat wel aan mij vraagt. "Ik weet dat het suf klinkt, maar het is best leuk. En nuttig, want zo kunnen we mutsjes en sjaals maken voor de winter. Ik kan het je wel leren als je wilt." Lori glimlacht hierom, ze lijken me bijna te accepteren gewoon. "Dat lijkt me een goed idee. Ik wil wel helpen." Beth kijkt enthousiast van Lori terug naar mij en ik probeer er wel tussen te komen, maar ze babbelen gewoon verder. "Misschien kun je makkelijk beginnen en iets kleins breien." Haar blik gaat terug naar Lori waarna ze zich meteen weer omdraait. "Babysokjes misschien!" Lori lacht nu echt haar tanden bloot en ook Carol laat haar lach zien. Ik moet nog eens tegen Carol zeggen dat ze wat ik over Daryl zei niet zo zwaar op moet nemen, omdat hij het ook moeilijk had en verkeerde dingen deed. Ik wil het zo graag ongedaan maken. Als ik even opkijk naar de rest zie ik Daryl verderop naar zijn schoenen kijken, waardoor ik terug naar de vrouwen kijk.
"Ik ben echt heel erg slecht in dat soort dingen, ik denk dat ik maar even oversla," glimlach ik naar ze, terwijl ik de blik van Rick op me voel branden, en niet alleen die van hem. "Maar ik wil wel kijken hoe jullie het doen, dan kan ik je toejuichen. Je persoonlijke cheerleader." zeg ik er snel achteraan om hun pret niet te bederven en toch een beetje mee te kunnen doen. Het is nu geen tijd om te zeggen dat ik zo'n last van mijn linkerarm heb dat ik hem niet wil bewegen. Ik hou hem dan ook losjes op mijn schoot onder de tafel zodat niemand er tegen aan hoeft te kijken. Om mijn trui vraag ik later wel, of gewoon niet. "Zeker weten dat je het niet wilt leren?" vraagt Beth gelijk en ik knik iets. "Maar je kan het wel voordoen, het lijkt me moeilijk om sokjes te breien. Kunnen jullie het allemaal?" vraag ik aan Carol en Lori. Lori schud gelijk met een glimlach haar hoofd. "Moderne huisvrouw," grapt Carol met een glimlachje op haar vriendelijke gezicht en ik lach zachtjes, hoewel het geluid ervan pijn aan mijn hoofd doet. Beth staat ondertussen al op om ergens heen te lopen en terug te komen met een bak vol bollen wol en stokjes.
Dat wordt dus een gezellig stuk meidenpraat, of hoe ze dat dan ook willen noemen. Ze pakt er iets uit en laat zien waar ze mee bezig was. Eigenlijk kan ik over het algemeen beter opschieten met jongens, of lucht of zo. Diana was de enige vrouwelijke vriendin die ik had, net als Rebecca nu. Meisjes kunnen over het algemeen ook niet tegen mijn sarcastische opmerkingen en zwarte humor. Toch doe ik mijn best om alles zo normaal mogelijk te houden hier. "Nou, laat eens zien hoe het werkt, dan." moedig ik Beth een beetje aan, waarna ik iets naar haar toe schuif. Hierop laat Beth langzaam zien hoe je dat moet doen, steken, draaien, weet ik het allemaal. Het blijft op het moment toch niet hangen en ik staar er vooral iets wazig naar terwijl ik blijf glimlachen en knikken. Het scheelt tenminste dat de spanning nu niet zo enorm is en er geen wapen op me gericht wordt, maar toch voel ik me duizelig en niet zo standvastig.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Zeker weten dat je het niet wilt leren?" vraagt Beth vriendelijk als Rowan het aanbod afslaat. Ze knikt. Waarom doet ze nou niet gewoon mee? Waarom? Het zou alles zoveel makkelijker maken voor haar, voor de groep en voor mezelf. "Maar je kan het wel voordoen, het lijkt me moeilijk om sokjes te breien. Kunnen jullie het allemaal?" vraagt Rowan. Dat ze een gesprekje probeert aan te knopen is al heel wat. Lori schudt lachend haar hoofd. "Moderne huisvrouw," glimlacht Carol. Het doet met pijn dat ze me sinds gisteren niet meer heeft aangekeken. En alleen omdat ze er achter is gekomen wat ik deed met Jess.. Alsof dat alles teniet doet wat wij samen hebben meegemaakt. "Nou, laat eens zien hoe het werkt, dan," moedigt Rowan Beth aan. Ze schuift zich iets dichter bij de groep. Rick heeft inmiddels de ruimte verlaten. Lori heeft de was op een paar stapeltjes gelegd en Carol staat op waarna ze een van de pakketjes vastpakt. Als ze mijn richting oploopt, weet ik niet goed hoe ik moet reageren. Haar blik vangt de mijne, en hoewel ze me koud probeert aan te kijken, zie ik hoe moeilijk ze dat vind. "Carol," mompel ik. Als ze de was in een kast heeft gelegd en terug wil lopen pak ik haar losjes bij haar pols. Ze draait zich rustig om en in plaats van boos te worden, heeft ze een moedeloze expressie op haar gezicht. "Daryl, niet doen," zegt ze zachtjes maar duidelijk. Mijn greep verslapt en ik laat haar gaan. Met een verdrietige blik kijk ik haar na tot ze weer zit. Als ze me niet meer wil spreken, moet ze het zelf weten. Ik vind het alleen jammer dat ze zo snel haar conclusies trekt. Toch wil ik me niet laten kennen. Ik hef mijn hoofd even op naar T. "Waar kan ik douchen?" brom ik. "Hier naar boven en dan de derde deur. Maar t'is niet aan te raden. Het is net ijswater." Glenn knikt en rilt al bij het idee. Ik krap door mijn vettige haren. "Moet genoeg zijn om die vlooienpopulatie die er inmiddels woont en werkt een beetje in te dammen," grom ik. Glenn grijnst. "Er staat nog een halve fles shampoo." Ik haal mijn schouders op. "That should do the trick." Het is lang geleden dat ik mijn haren heb gewassen met shampoo. Ik loop de tafel van de vrouwen voorbij en pak in het voorbijgaan een handdoek van de stapel schone was. Ik krijg meteen een beschuldigende moederlijke blik van Lori die ik beantwoord met een kwajongensachtig lachje. Ze glimlacht me met opgetrokken wenkbrauwen toe en schudt haar hoofd. Vervolgens richt ze zich weer op het breiwerk en hoor ik nog net hoe Carol een gesprek start met Rowan. "Is er misschien iets anders dat je leuk vind om te doen? Had je hobbies voor dit alles?"

[ bericht aangepast op 19 feb 2013 - 0:33 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als Beth aan het uitleggen is glijd mijn blik naar Daryl en Carol. Ik kan zien dat het flink mis is, ik zal er zo echt wat van zeggen, dat beloof ik aan mezelf. Als ze weer zit probeer ik mijn aandacht bij Beth te houden, maar ik voel me zo ontzettend schuldig tegenover Daryl en Carol dat ik er buikpijn van krijg. Ik vang nog iets op over douchen en merk de speciale glimlach wel op, op zijn gezicht als hij langskomt en een blik van Lori krijgt. Sweet Jezus, kan een man nog aantrekkelijker worden dan dat? Ik probeer het van me af te schudden, maar besef dat hij die glimlach altijd op zijn gezicht zou moeten hebben. "Is er misschien iets anders dat je leuk vind om te doen? Had je hobbies voor dit alles?" vraagt Carol aan mij. "Niet echt, daar had ik niet echt... tijd voor. Maar ik vond het leuk om tatoeages te laten zetten." antwoord ik mompelend, het laatste vooral als grapje. Ik vind die vraag altijd zo vervelend, omdat ik niets om te antwoorden heb. Ik ben vooral bezig geweest met niet-eten, gewicht en alles wat erbij hoort, waarna ik me totaal heb gericht op genezen en toen bam, zombies. "Wilde meid." zegt Lori tegen me en ik glimlach iets. "Was het maar waar. Gewoon rebels, maar te verlegen om ze te laten zien." verzin ik.
Hierna buig ik me iets naar ze toe en praat ik op een gedempte toon, nu Rick en Daryl echt weg zijn en het er niet op lijkt dat ze snel terug komen. Carl lijkt al iets achtelozer te zijn, maar als zijn vader weg is, is hij toch oplettend. Ik richt mezelf vooral tot Carol, omdat dit belangrijk is hoewel ik weet dat ik in één klap de sfeer zal verpesten. Ik weet niet of ik ooit nog een kans krijg om het goed te maken hierna. "Alsjeblieft, vergeet wat ik eerder over Daryl zei," smeek ik haar bijna. "Iedereen maakt fouten, hij ook. Hij had het moeilijk, weet je. Hij is nog altijd diezelfde goede vent, zelfs nu probeert hij mij nog te helpen, na alles wat ik tegen hem doe. Ik had het niet moet zeggen, reken hem alsjeblieft niet meer erop af." Ze vallen alle drie even stil en ik zie Carols ogen weer waterig worden. "Rowan, het is niet jouw taak om het goed te praten," zegt Lori als Carol er niets op zegt en ik schud gelijk met mijn hoofd. "Dat is het wel, ik heb het alweer verpest. Negeer hem niet, Carol. Praat anders met hem erover." zeg ik opnieuw richting haar. Ze knikt enkel zwak en ik besef me dat ik een veel te grote schade aangericht heb.
De sfeer is niet meer zoals daarnet, Carl merkt het op en komt al dichterbij. Hierdoor richt ik me opnieuw op Lori en Beth als ik weer normaal ga zitten en mijn arm iets verplaats, wat pijnlijk is en mijn gezicht iets laat vertrekken. Ik heb het gevoel alsof iets langzaam mijn arm aan het opeten is. "Weet je al wat het wordt? Dan weet Beth welke kleur sokjes ze moet breien," verander ik het onderwerp al snel. De verwarring is voor een moment duidelijk te zien. "Ze zeggen dat je het aan de vorm van de buik kan zien, maar ik heb er geen ervaring mee." vervolg ik als ik geen antwoord krijg. "Daar moet je niet teveel op vertrouwen, dan zou Carl een meisje geweest zijn," zegt Lori tegen me en er verschijnt weer een glimlach op haar gezicht. "Ik maak ze gewoon in alle kleuren." zegt Beth iets vrolijk en redelijk enthousiast. Ze kan best goed breien eigenlijk, ook redelijk snel. Toch iets om even jaloers op te zijn, gewoon omdat het zo knap is. Zelf zou ik het niet eens willen, denk ik.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik de volgende donkere gang in loop zie ik rechts van me de gezamenlijke douches. Er schijnt zwak licht door kleine, rondje raampjes met tralies hoog in de muur. Er is geen deur die de douches van de gang scheidt en de kleine, vuile douchekopjes zijn naast elkaar bevestigd, zonder een muurtje of wand ertussen. Dit zijn de echte gevangenissen. Niks geen privileges van privacy. Je mag in gevangenissen als deze al blij zijn dat je mag douchen. Ik kijk nog een keer achterom maar er is niemand in de gang waar ik net doorheen ben gekomen. Dat die bootsmensen me halfnaakt zagen kon me niet zoveel schelen. Met hen had ik toch niks en het kon hen verder geen barst interesseren hoe ik eruit zie onder mijn kleding. Zelfs Rowan heeft nooit gevraagd naar mijn littekens terwijl ze die vast een keer gezien moet hebben. Deze groep is anders. Ik wil niet dat zij mijn lichaam kunnen zien. Mijn.. gehavende lichaam. Dat zou bij iedereen alleen maar heel veel vragen oproepen. Dat gebeurde al die keer dat Andrea me bijna had neergeschoten en Hershel mijn wonden moest verbinden. Het was dat Hershel me toen nog niet zo goed kende en er niet met bezorgdheid naar vroeg, maar als mijn groepsgenoten mijn lichaam zouden zien, zouden ze zich lam schrikken en me allemaal vervelende vragen gaan stellen. Ik trek mijn nieuwe, bruine hemd over mijn hoofd heen en trap mijn schoenen uit. Vervolgens schop ik mijn sokken in een hoek en maak ik de knoop van mijn broek los. Het verleden ligt achter me. Niemand hoeft te zien hoe ik totaal weerloos ik was tegenover mijn vader in die tijd. Dat is nergens voor nodig en brengt niemand een stap verder. Mijn broek glijdt langs mijn benen en ik trek mijn boxershort omlaag waarna ik het bundeltje kleding aan de kant schuif. Ik kijk nog een keer om naar de open gang maar hoor nog altijd niemand aanlopen. Dan draai ik de douche open. Mijn hart maakt een sprongetje. Holy shit, T overdreef niet toen hij zei dat het puur ijswater is dat je over je heen laat komen. Damn. Toch is het fijn om het ijskoude water in flinke druppels op mijn hoofdhuid te voelen kletteren. Het was echt nodig. Tegen de muur staat een fles shampoo die ik oppak. "Wild Springflower Intense Sensation". Oh wauw. Alsof ze wisten dat ik zou komen. Ik houd de fles op zijn kant en knijp er een klein beetje shampoo uit. De geur lijkt meer op die van madeliefjes dan van wilde lentebloemen, maar hé, kieskeurig ben ik nooit geweest. Ik masseer mijn hoofdhuid met de shampoo en sluit mijn ogen een moment. Alleen het geluid van het kletterende water is op dit moment te horen, al houd ik mijn oren gespitst voor het geval iemand de gang naast de douches op zou komen.

[ bericht aangepast op 19 feb 2013 - 11:58 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik weet niet hoelang ik dat gepraat van al deze vrouwen nog volhoud. Het vult mijn hoofd, maakt me gek. Dit is gewoon geen moment om door te brengen vol gepraat over niets, eigenlijk. Ik doe mijn best, echt, maar het liefst ben ik toch alleen en doe ik niets over van alles alsof. Mijn gedachten naan naar Daryl die nu aan het douchen is. Ergens zou ik ook wel willen douchen, normaal was ik mezelf elke dag en douche ik twee keer per week, voor mijn haar. Ik hou niet zo van de douche omdat het water toch koud is. Maar nu ben ik plakkerig en vies, volgens mij stink ik ook behoorlijk, ik heb al in geen dagen meer gedoucht of mezelf gewassen. Ik ben alleen in de zee geweest, waardoor mijn huid vreemd aanvoelde door het zout wat erop bleef plakken. Ik mis de bloemetjes geur van de shampoo, ook al was die altijd zo oppervlakkig en liet hij elke man naar vrouw ruiken. Ergens was het wel geinig. Ik vraag me af wie er in mijn kamer zal slapen als ik er niet meer ben. Er wilt vast wel iemand in, ik heb hem altijd zo mooi schoon gehouden, echt anti-Walker. Ik vind het ergens wel fijn om een beetje sentimenteel over het schip te doen in mijn gedachten waar niemand bij kan. Ik had niet verwacht dat ik me er zo erg aan zou hechten, dat ik zo ervoor zou vechten en alles ervoor op zou willen geven.
Ik vraag me af of Rebecca zich er net zo snel bij neer zal leggen als ik, van Daryl kan ik gewoon geen inschatting maken. Hij lijkt het er niet mee eens te zijn, maar verder laat hij niets merken. Mijn ogen volgen degene die in en uit lopen, druk bezig zijn. Maggie en Glenn, T-Dog. Zij doen het meeste, lijken de volwassenen te zijn. Rick heb ik al even niet meer gezien. Ik vraag me af of ze zich nu klaarmaken voor vertrek. Ik hoop in ieder geval dat we snel vertrekken. Carol is ondertussen ook opgestaan om iemand te helpen, denk ik, maar ik gok er zomaar op dat Lori niet eens mag helpen van Rick vanwege haar toestand. Volgens mij kan ze elk moment gaan bevallen. Ik hoef geen kinderen, maar het lijkt me leuk om een baby te hebben. Iets moois op deze verrotte wereld. Het is iets dat iedereen wel kan gebruiken. Volgens mij kan het Rebecca ook wel helpen om anders erover te gaan denken, als ik zeg dat er een zwangere vrouw bij is die elk moment kan bevallen. Rick kan haar beschermen, misschien maken ze het schip wel Walkervrij en kan iedereen overal gewoon heen.
"Rowan, gaat het?" hoor ik de bezorgde, maar zachte stem van Beth. Hierdoor ontwaak ik zowat uit mijn gedachten en kijk ik naar de twee vrouwen die zijn opgehouden met praten over bloemetjes en bijtjes en allebei naar mij kijken. Ik kijk wat wazig, maar vragend naar ze, alsof ik niet snap waar ze het over hebben. "Je staarde alleen nog maar voor je uit en reageerde niet meer." verduidelijkt Beth. Ik glimlach verontschuldigend. "Sorry, ik zat even met mijn gedachten heel ergens anders... bij het schip." antwoord ik eerlijk. Blijkbaar trek ik hun aandacht met mijn woorden, want hun blik veranderd van bezorgd naar nieuwsgierig. Ik weet dat ze informatie erover willen en glimlach opnieuw iets. "Het schip is echt groot, maar op de meeste verdiepingen komen we niet. Er is een keuken, een hele grote en oneindig veel kamers. Maar de meesten zijn een beetje vies, dus dat zullen jullie schoon moeten maken denk ik," Ik richt mijn blik op Beth. "Jij mag mijn kamer wel hebben, Rebecca laat het je wel zien. Het is een fijne kamer, schoon en zo. Alleen moet je de foto die op het nachtkastje ligt wel aan Rebecca geven, die mag zij hebben." vertel ik haar met een glimlachje. Ik denk dat Beth perfect in die kamer zou passen. Er hangen zoveel mooie kleren in de kast die haar perfect zouden passen, ze zou zo mooi zijn. Wat dromerig glimlach ik naar ze.

---

Your make-up is terrible

[Toch even wat voor jullie geschreven! Don't expect too much from it though.]

Flynn Donovan.

Rebecca grijnsde op wat Jess zei en legde het bord in de gootsteen, om vervolgens een handdoek te pakken zodat ze kon helpen afdrogen. Ik was naar de keuken gelopen, terwijl Ryan ook kwam en ons bord brachten. De borden die Jess al klaar had schoof ze naar de andere jonge vrouw toe, waarna ze de andere twee af begint te wassen. Ryan had ons tafereel de hele tijd met een scheve glimlach gevolgd. En met zijn ogen gerold toen Rebecca ‘ mijn vinger’ had geantwoord.
De donkerharige Rebecca keek naar het aanrecht, nam een van de borden vast om het af te drogen, terwijl ik al begon te praten en zelfs iets tegen het aanrecht aan leunde. Ze keek op en knikte. ‘Liefst ja.’ Ik grinnik dat ik nu ook echt seks met haar verwacht en ben wel benieuwd naar haar antwoord erop. Ze rolt echter eerst enkel met haar ogen, liep naar de kast om het bord weg te leggen en pakt het volgende bord voordat ze antwoord gaf. ‘Yeah right,’ zei ze en keek even grijnzend naar Jess. Nu meen ik het serieus hoor, wilde ik antwoorden, maar fronste enkel bij de volgende woorden die haar mond uitkwamen.
‘Heb ik die beurt dan zo hard nodig?’ Ik grijnsde. ‘En waar is die “Nee, bedankt?” van daarnet dan gebleven? Je hebt me trouwens niet echt overtuigd, want zo enthousiast was je niet.’ Ze begaf zich weer naar de kast en deponeerde het bord daar. ‘Je zal me nog wel enthousiast zien, als je dat perse wil,’ beloof ik haar op een nogal geheimzinnige toon en een uiterst serieuze blik in mijn ogen. Jess legt de laatste twee borden ook nat op het aanrecht en draait zich naar ons om. ‘Zo, nu is het wel weer genoeg,’ zegt ze terwijl ze haar gezicht in plooi houd. ‘We zijn verdomme volwassenen en geen tieners, dus niemand gaat hier iemand uitdagen voor een beurt, want dat willen jullie niet eens. Het is tijd om aan het werk te gaan.’
Ik trek even spottend mijn wenkbrauwen op. ‘Ja, mama,’ begin ik. ‘Maar wie zegt dat ik het niet echt wil nu?’ Jess veegt haar natte handen af aan haar spijkerbroek en draait zich om, zodat ze ons allemaal kan zien. Ik zucht diep, sla mijn ogen even naar boven, waarna ik terug recht ga staan en weg loop, maar vlak voordat ik bij de deur kom, draai ik me om. ‘Gaan we nu Walkers doden? Ik moet namelijk nog mijn tas uit Rebecca’s kamer halen,’ Hierbij liet ik bewust mijn ogen naar de desbetreffende persoon dwalen.

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 20:28 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Wanneer ik klaar ben met het inmasseren van mijn hoofd, zet ik mijn handen tegen de muur, zak ik met mijn hoofd naar voren en laat ik het ijskoude water de shampoo uit mijn haar spoelen. Het is zo koud dat ik het gevoel heb dat de huid op mijn schedel bijna verdooft wordt, maar ik blijf ongeslagen staan. Als ik naar het putje onder me kijk zie ik hoe de strepen witte shampoo zich vermengen met het koude douchewater. Langzaam kom ik weer overeind en begin ik rustig mijn bovenlichaam schoon te wrijven. Er komen zandkorrels, bloedvlekjes en andere vuiligheid vanaf. Alles wordt meegevoerd door het water en verdwijnt in het doucheputje. Mijn handen glijden verder omlaag en ik ga door met het wassen van mijn onderlichaam. Terwijl ik dat doe houd ik de gang consequent in de gaten. Ik wrijf over elk stukje huid en word me erg bewust van mijn lichaam. Een lichaam dat al sterk was, maar alleen maar krachtiger is geworden sinds de Apocalypse. Mijn kuiten zijn strak en dik. Mijn buik is een stuk platter en magerder dan het eens was. Mensen vinden nu al gauw dat ik veel eet, maar dat was voor de epidemie nog twee keer zoveel. Tegelijkertijd staat ieder lijntje en spiertje duidelijker afgetekend op mijn romp. Mijn armen waren al bol doordat ik vroeger al veel gebruik maakte van mijn kruisboog, maar ook die zijn een maatje gegroeid. Zou ik werkelijk lichamelijk aantrekkelijk zijn voor vrouwen? Rowan, Jess, Carol.. Allemaal schijnen ze wat van me te willen. Ik bloos al bijna bij de gedachte alleen al en hou meteen op met mijn eigen aanrakingen. Vervolgens draai ik de doucheknop weer om en graai ik mijn handdoek van de grond. Zou mijn gespierde mannenlichaam het dan zijn? Ik zou niet weten waarom ze anders zoveel van me zouden willen.. Ik schrik op uit mijn gedachten door een gil en wat andere geluiden beneden. Het cafetaria? Vliegensvlug trek ik mijn kleding aan over mijn nog half natte lichaam. Als ik mijn schoenen weer heb, wrijf ik even langs mijn steeds verder groeiende stoppels. Het zal niet lang duren voordat ik net zo'n baard heb als Rick. Ik grijp naar mijn broekzakken om zeker te weten dat ik mijn mes en pistool heb en ren door de opening de gang op, de hal door. Mijn kruisboog staat nog in het cafetaria. Ik ren door terwijl mijn natte voeten lichtjes soppen in mijn schoenen. Vervolgens kom ik aan bij de deur die naar het cafetaria leidt, en kijk ik door het kleine rondje raampje, waar ik de boel nauwlettend kan bekijken en horen.

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 19:41 ]

---

ars moriendi

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 19:38 ]

---

ars moriendi

[Zit ik hier de hele tijd te wachten, is het mijn beurt :'D Sorry. Post komt eraan.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan

"Je zal me nog wel enthousiast zien, als je dat perse wil,’ klonk het mysterieus, toch verraadde zijn blik niets. Hoewel ik het haatte, vond ik het ook wel spannend. "Uhu," reageerde ik grijnzend. "Graag."
"Zo, nu is het wel weer genoeg," bemoeide Jess zich opeens, ze had er duidelijk genoeg van. "We zijn verdomme volwassenen en geen tieners, dus niemand gaat hier iemand uitdagen voor een beurt, want dat willen jullie niet eens. Het is tijd om aan het werk te gaan."
Flynn trok even spottend zijn wenkbrauwen op. "Ja, mama. Maar wie zegt dat ik het niet echt wil nu?" Ik schoot in de lach van zijn eerste opmerking, maar van zijn tweede werd mijn blik weer serieus. Meende hij dat nu, of was hij er weer de spot mee aan het drijven? Want van die gast kon je echt geen hoogte krijgen.
Jess draaide zich om en veegde haar handen aan haar broek af, daarna keek ze ons aan. "Gaan we nu Walkers doden? Ik moet namelijk nog mijn tas uit Rebecca’s kamer houden."
Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Daarna haalde ik mijn schouders op. "Ik ben klaar, als je in mijn kamer moet zijn ga je maar, de deur is toch nog open." Met dat gezegd te hebben richtte ik me weer tot Jess en grijnsde ik breed. "Ik heb er zin in. Let's kill some Walkers."

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 20:35 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Houden?"
Oh lol. I was sleepy when I wrote that. Even veranderen hoor.]
Done.

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 20:29 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rowan Ava Carter

Ze begonnen er gelijk over dat ik mijn kamer nog niet weg kon geven, maar volgens mij weten ze net zo goed als ik dat ik het toch niet lang genoeg red om weer terug in mijn eigen kamer te komen. Beth zei dat ik de foto zelf maar moest geven en dat ook ging doen, terwijl ik ze vooral zwijgend aankeek. Misschien moet ik er ook gewoon niet over beginnen, mensen lijken dit soort dingen liever te ontkennen dan naar de harde waarheid te kijken zoals ik. Gelukkig veranderen ze het onderwerp al snel en beginnen ze weer over andere dingen te praten waar ik mezelf buiten houd. Volgens mij wordt ik alleen maar slechter in communicatie met mensen, echte mensen dan, geen hersenspinsels. Ik zou wel willen dat ik ze nu weer zag, Diana, misschien Rebecca. Maakt niet uit of het echt is, het zou fijn zijn om gewoon even met hen te kunnen praten, omdat ik ze ken en zij mij kennen. Het hoeft dan ook niet vijandig aan te voelen, wat het hier in deze kille cafetaria wel aanvoelt. Het is gewoon moeilijk om te negeren dat iemand met een wapen je in de gaten houd omdat ze denken dat je iets zal doen, wat ik niet kan.
Er klinkt een gil, een vrouwelijke. De rest springt gelijk op, want het kan maar één ding betekenen. Maggie, want zij is hier niet. Je kan het zien in Beth haar ogen, de angst, de schrik. Ik kan niet opspringen en zou het niet eens durven met Carl in de kamer. Volgens mij schiet hij me zo neer, ook al is zijn vader er niet bij. Met grote ogen kijk ik om me heen terwijl de vrouwen uit de kamer verdwijnen en Carl aarzelend om zich heen kijkt, ook naar mij. "Ga dan!" roep ik hem toe. "Ik kan toch niets hier, er is niemand. Ga kijken, misschien hebben ze je wel nodig." jut ik hem op, omdat hij eruit ziet alsof hij daar echt heen moet. Ik had het niet verwacht, maar hij knikt en trekt een sprintje om hier weg te gaan. Enkele seconden later komt Daryl aangerend, zijn kleding plakt tegen zijn nog half natte lichaam en ik moet mijn best doen om mijn ogen niet uit mijn kassen te laten rollen als hij door het raampje aan het kijken is. Soms is mijn oppervlakkigheid over het mannelijke lichaam ronduit irritant en hinderlijk, net zoals nu. "Het is waarschijnlijk Maggie," zeg ik tegen Daryl terwijl ik wat hulpeloos blijf zitten. "Iedereen is er al op af."

Jessalyn Hope

"Je zal me nog wel enthousiast zien, als je dat perse wil,’ klinkt het mysterieus, waardoor ik iets geïrriteerd raak. Ik kan er niet goed tegen als mannen zulke kinderachtige spelletjes spelen met vrouwen, waardoor ik mezelf er ook tussen pers. Daarbij moeten we het daglicht zo veel mogelijk benutten en geen onzin gaan doen vandaag. Ik wil het af hebben, zo snel mogelijk. "Ja, mama. Maar wie zegt dat ik het niet echt wil nu?" vraagt hij, waardoor Rebecca in de lach schiet. "Gaan we nu Walkers doden? Ik moet namelijk nog mijn tas uit Rebecca’s kamer halen." vraagt Flynn. "Moet je zelf weten." mompel ik lichtelijk geïrriteerd door wat hij net zei. "Ik ben klaar, als je in mijn kamer moet zijn ga je maar, de deur is toch nog open." Met een brede grijns wend ze zich vervolgens tot mij. "Ik heb er zin in. Let's kill some Walkers." Ik knik gelijk en blik nog even op Ryan. "Laten we dan maar gaan. Misschien komt er dan een einde aan jullie kinderachtige gedrag," Ik zucht geïrriteerd. "Het daglicht blijft immers ook niet voor eeuwig en we hebben het wel nodig." Ik loop langs Flynn heen die al bij de deur staat en negeer de rest een beetje. Het komt wel weer bij de deur, maar nu heb ik echt even genoeg van ze. Het is op het moment gewoon geen tijd om dit te doen, een andere keer misschien, als we minder zorgen hebben of ze moeten vergeten. Nu mogen we het niet vergeten, het is belangrijk.

---

Your make-up is terrible