{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Flynn lijkt behoorlijk geïrriteerd van mij te worden terwijl ik het allemaal leuk vind. Hij hakt bijna door zijn bord heen, zo hard snijd hij het vlees dat erop ligt. "Seks met Rebecca?" merkt Flynn bot op. "Nee, bedankt." Mijn ogen worden groot van verbazing dat hij dat zo zegt, dat is gewoonweg heel erg rude om te doen. "Wablief? Wat is er dan zo mis met mij?" springt Rebecca er beledigd op in. You go girl. Ik kijk haar iets bemoedigend aan, want het was gewoon lullig van hem om te zeggen. "Als er iemand een beurt nodig heeft, zijn jullie vrouwen het wel." murmelt hij en ik schiet alweer in de lach, volgens mij ben ik hier niet degene die chagrijnig is. Rebecca lijkt ook dit niet zo goed op te vatten, want ze trekt haar wenkbrauw op. "Als er iemand een beurt nodig heeft ben jij het wel, volgens mij heb je het meer nodig dan wij twee samen," zegt ze beledigd en ik knik instemmend. "Dat is helemaal waar," stem ik met haar in. "Hoe kan jij nou weten of wij niet regelmatig een beurt krijgen. Jij schijnbaar niet, je lijkt nogal geprikkeld te zijn." Ik sta op en pak mijn bord en bestek om het naar de gootsteen te brengen. "Als jullie opschieten was ik het af, anders doe je het zelf maar." merk ik op naar iedereen die aan de tafel zit, waarna ik de kraan opendraai en mijn bord met het koude water schoon begin te spoelen. Ik vraag me af of dit water schoon is of niet, maar aangezien ik er niemand van zie drinken neem ik aan dat het niet schoon is.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Toyboy?" vraagt ze oprecht verbaasd. Ik zucht. "Mister Beefcake. Je weet wel, die gozer met zijn wasbordje waar je halfnaakt mee lag te rollen op het strand, remember?" Ik snuif even schamper. "En dan wel schijnheilig mij verwijten dat ik seks had met Jess.." mompel ik er grijnzend achteraan. Ik laat het onderwerp voor wat het is. Het is te puberaal om over door te gaan en het kan me verder niets schelen wat zij met andere jongens uitspookt. Niet meer in elk geval. Door haar gedrag, of een verandering daar aan, en uiterlijke metamorfose, vergelijk ik haar eigenlijk nooit meer met Rosy. Het geeft zoveel meer rust in mijn hoofd. Thank motherfucking Jesus for that.
Dan is het even stil, en begin ik te praten over het bloedbad dat zal ontstaan als zij en de scheepskindertjes niet doen wat wij zeggen. "Ik weet het, dat is nou net wat ik wil voorkomen. Ik wil Rebecca en Nathan beschermen. Zij hoeven niet te leiden, dat mag niet. Als ik jou in een hinderlaag lok of je iets aandoe, weet ik dat zij ervoor zullen boeten," zegt ze bijna onhoorbaar. Ik knik. Dat stukje heeft ze dus goed begrepen. Al hoop ik niet dat ik degene zou moeten zijn die Rebecca of haar broertje moet doden. Als het er op aan zou komen en ik geen keus zou hebben, zou ik het natuurlijk zonder meer doen. Toch hoop ik dat, mocht het zover komen, iemand anders die taak kan uitvoeren. "Ik hoop maar niet dat je geloofd dat ik straks nog de kracht heb om jou wat aan te doen, Daryl." Ik kijk haar gespannen aan. "Ik weet niet meer wat ik van jou moet denken. Je bent zo onvoorspelbaar als fuck," brom ik denigrerend. Ik blijf met mijn armen tegen de tralies hangen en kijk naar het plafond.

[ bericht aangepast op 17 feb 2013 - 23:22 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Mister Beefcake. Je weet wel, die gozer met zijn wasbordje waar je halfnaakt mee lag te rollen op het strand, remember?" Hij snuift even. "En dan wel schijnheilig mij verwijten dat ik seks heb met Jess..." Het is even niet te verwerken, denkt hij nou dat ik seks met iemand heb gehad? Die vreemde jongeman die ik toen op het strand tegenkwam? Hij klinkt bijna jaloers, maar het zal wel iets anders wezen. "Alsof dat jou iets kan interesseren, al snap ik niet dat je me daarvoor aanziet." mompel ik meer tegen mezelf dan tegen hem. Ongelooflijk eigenlijk, hij weet zelf ook wel dat ik dat soort dingen nooit zal doen. Nu nog steeds niet, zelfs niet als het mijn laatste dag zou zijn of als ik er anders uit zou zien, zelfverzekerder zou zijn. Ik ben gewoon niet het type om zomaar met iemand het bed in te rollen, Daryl was echt een geval apart. Hij had iets geraakt wat ik nog nooit iemand had laten raken, hoe erg ik er ook tegen vocht. Dat was iets bijzonders.
De blik van Daryl staat gespannen op mij gericht. "Ik weet niet meer wat ik van jou moet denken. Je bent zo onvoorspelbaar als fuck," haalt hij me brommend neer, waardoor ik mijn ogen neersla. Ik zou het nog steeds niet kunnen, ook al zou ik nu kerngezond en fit zijn, ook al zou hij mij aanvallen. Ik zou het over me heen laten komen en niets terug doen. Als ik opkijk, zie ik dat hij naar het plafond kijkt en tegen de tralies blijft hangen. "Daar doel ik helemaal niet op, idioot. Ik ga je daar niet eens meer van proberen te overtuigen, al zeggen mijn daden meer dan genoeg," mompel ik doelend op de tijd dat hij sliep en ik wakker was. Ik geef hem een zacht duwtje tegen zijn gespierde arm aan, wat amper meer is dan een zachte aanraking voor ik mezelf weer aan de tralies vastgrijp. "Het is een bloedvergiftiging. Ik had de wond beter in de gaten moeten houden, het mes was ook veel te vuil. Er is geen anti-biotica en zonder... Ik weet niet hoelang het duurt maar het eindigt in ieder geval."

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

Rebecca slikt snel het stuk vlees door die ze pas net in haar mond had gestopt, terwijl Jess haar ogen groot worden van verbazing. ‘Wablief?’ vroeg ze beledigd, waarop ik enkel diep zuchtte. Drama, drama. ‘Wat is er dan zo mis met mij?’ Ik negeer de blikken en eet droog verder, waardoor het bord al snel leeg is. Jess was in de lach geschoten door mijn woorden erna, maar dit keer was mijn aandacht toch naar Rebecca gericht, al probeerde ik dat niet te laten merken.
‘Als er iemand een beurt nodig heeft ben jij het wel, volgens mij heb je het meer nodig dan wij twee samen,’ zegt ze nog steeds beledigd door mijn reactie. Jess knikt instemmend. ‘Dat is helemaal waar,’ stemt ze met haar aan. Natuurlijk, “girl power”, dacht ik sarcastisch. ‘Hoe kan jij nou weten of wij niet regelmatig een beurt krijgen. Jij schijnbaar niet, je lijkt nogal geprikkeld te zijn.’ Ik kijk op, terwijl er een doodse, levenloze blik in mijn ogen lag. De enige met wie ik het zou willen doen is Lucy, maar die is hier niet. Helaas. Dat ga ik trouwens ook niet aan hun neuzen hangen, dat gaat ze niets aan. Daarbij komt ook nog dat ik niet graag over mezelf praat.
‘Dat laat me afvragen van wie jullie dan in hemelsnaam een beurt krijgen,’ bracht ik achteloos uit. Jess staat op, pakt haar bord en bestek om het vervolgens naar de gootsteen te brengen. ‘Als jullie opschieten was ik het af, anders doe je het zelf maar.’ Ze draait de kraan open en begint haar bord schoon te spoelen. ‘Moet ik anders reageren dan?’ Ik rol iets met mijn ogen en draai me vervolgens om naar Rebecca. Een uiterst serieuze blik komt er op mijn gezicht, een scheef grijnsje op mijn lippen, omdat ik het wel vermakelijk vond nu. ‘Rebecca, ik wil graag seks met je. Je bent een lekker wijf.’ Bracht ik op mijn oude toon uit, de Flynn die eigenlijk een soort masker of iets dergelijks had.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
"Daar doel ik helemaal niet op, idioot. Ik ga je daar niet eens meer van proberen te overtuigen, al zeggen mijn daden meer dan genoeg," mompelt ze vinnig. Hmpf. Die inzinkinkjes zetten mij anders wel in het gelijk, missy. Ik voel hoe ze mijn arm aanraakt en vlieg een stukje overeind van schrik. "Het is een bloedvergiftiging. Ik had de wond beter in de gaten moeten houden, het mes was ook veel te vuil. Er is geen anti-biotica en zonder... Ik weet niet hoelang het duurt maar het eindigt in ieder geval." Als ik dat hoor draai ik me toch naar haar om en kijk ik naar haar arm. Hoewel Hershel het netjes heeft verbonden, zie ik dat het bloed flink doordrenkt. De huid eromheen ziet er ook niet al te fris uit. Geen antibiotica..? Direct flitsen mijn gedachten naar de EHBO-koffer die ik mee had genomen uit het zwembad. Ik had dat ding meegenomen naar mijn kapiteinskamer en het daar verstopt, zonder er verder iets uit te halen. Godverdomme, daar had ik dus niks aan. Ik klem mijn kaken op elkaar. "Er moet hier toch wel ergens een EHBO-kit zijn? Fuck, wat zei Hershel dan?" vraag ik onrustig. Mijn blik valt op het bord met brood dat op de grond staat. "En for fuck sakes, Rowan, leer nou toch eens te eten. Ik ben geen dokter, maar zelfs ik weet dat je als je ziek bent juist moet aansterken." Ik merk pas hoe wanhopig ik klink zodra de woorden mijn mond uit zijn. Als een reactie daarop doe ik een stap achteruit, bijt ik op mijn onderlip en staar ik naar de grond.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij draait zich uiteindelijk toch om naar mij om een blik op mijn arm te werpen. Ik probeer hem te pijlen, maar hij is lastig. Niet helemaal blanco, maar klemt enkel zijn kaken op elkaar alsof hij iets binnen probeert te houden. "Er moet hier toch wel ergens een EHBO-kit zijn? Fuck, wat zei Hershel dan?" begint hij zowat te razen. Ik staar hem enkel iets verward aan als hij daarmee begint. "En for fuck sakes, Rowan, leer nou toch eens te eten. Ik ben geen dokter, maar zelfs ik weet dat je als je ziek bent juist moet aansterken." Ik glimlach om zijn woorden als hij achteruit stapt. "Daryl, ik hoef niet meer aan te sterken," mompel ik naar hem en ik zucht even. "Ze gaan geen anti-biotica aan mij verspillen, dat is het niet waard. Bekijk het van de positieve kant, zo blijft er niemand met schuld achter en hoef jij het vuile werk uiteindelijk niet op te knappen. Rebecca zal niet boos op je zijn want niemand kan er iets aan doen, het was mijn eigen schuld." De tralies die ik vast had om overeind te blijven laat ik los en ik zet een stap naar achteren zodat ik weer op het bed kan gaan zitten. Op mijn gezicht staat een trieste glimlach als ik naar Daryl blijf kijken. Ik heb er op een vreemde manier vrede mee, al vanaf het moment dat ik het zag. Natuurlijk vind ik het vreselijk om Rebecca en Daryl nooit meer te kunnen zien, maar het lijkt alsof het zo zou moeten zijn en alle problemen opgelost zijn als het gebeurd. Dan moet ik het wel lang genoeg volhouden, eigenlijk, want ik moet het tot de boot redden. Ik moet naar Rebecca en haar zeggen dat alles goedkomt als de rest er is. Ze zullen voor haar zorgen, als ze niet tegenstribbelt.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Daryl, ik hoef niet meer aan te sterken," zegt ze zachtjes. Ik kijk op en schrik van haar totaal misplaatste glimlach. "Ze gaan geen anti-biotica aan mij verspillen, dat is het niet waard. Bekijk het van de positieve kant, zo blijft er niemand met schuld achter en hoef jij het vuile werk uiteindelijk niet op te knappen. Rebecca zal niet boos op je zijn want niemand kan er iets aan doen, het was mijn eigen schuld." Ik blijf verstard staan. Woorden zijn al niet mijn sterkste punt, maar hier weet ik echt niets op te zeggen. De lach blijft op haar gezicht staan en het geeft me de kriebels. Dan trap ik uit het niets hard tegen de traliedeur aan en stamp ik weg. Als ik de deur van het cafetaria open, zie ik Hershel met Maggie, Beth en Glenn en loop ik direct op hem af. Verrast kijken ze op. "Hershel, wat zijn haar kansen?" vraag ik op de man af. De oude man kijkt me aan en denkt even na voor hij antwoord geeft. "Dat meisje heeft antibiotica nodig. Ze heeft een ernstige bloedvergiftiging opgelopen door de zelfverminking haar arm." Ik bevries even. Zelfverminking? Ik heb nooit voor mogelijk gehouden dat dat de reden van de wond zou zijn. Voor me speelt zich een andere opvallende scene af. Beth bijt op haar lip en kijkt weg. Haar zus legt meteen een arm op haar rug en begint haar zusje te kalmeren. Ik kijk hen verward aan maar Maggie geeft me een blik die me vertelt dat ik er niet naar moet vragen. "Hebben we geen antibioticum hier?" vraag ik Hershel. Hershel draait zijn blik weg. Godverdomme. "Op die manier kan ik haar maar beter meteen afschieten, dan hoeft ze ook geen pijn te lijden," bries ik waarna ik me omdraai en door het cafetaria been. "Hé!" roept Maggie. Ik draai me om en kijk haar aan. "Pap heeft gedaan wat hij kan. We hebben bijna geen medicijnen meer en de groep gaat voor. Dat zei je zelf, toch?" Ik draai mijn hoofd weer weg. "Damn it," brom ik. Ze heeft gelijk en dat weten we allemaal.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik schrik als hij hard tegen de tralies deur aantrapt en het geluid boort zich door mijn hoofd heen, waardoor ik mijn ogen even dicht knijp en mijn handen op mijn oren druk tot de pijn weer wegzakt. Verderop hoor ik de stem van Daryl echoën, maar ik weet niet wat hij zegt. Nu weet ik wel dat hij weg is gelopen. Ik hoop maar niet dat hij nu serieus medicijnen voor mij gaat proberen te krijgen, want dat hoeft niet, ik wil niet dat hij zichzelf nu slechter bij de groep neerzet dan nodig is. Hij moet evengoed overleven als Rebecca, besef ik me. Ik wil in ieder geval dat hij dat doet. Ik trek de dekens van mijn bed af en sla ze om me heen, het zijn vieze, dunne lakens die stinken naar muffe verrotting, maar ik krijg het echt koud. Ik kijk even naar het brood dat er nog staat, oud brood met pindakaas. Hij zei dat ik moest aansterken, misschien heeft hij gelijk en moet ik dat ook doen, zodat ik het nog even vol kan houden, lang genoeg. Ik reik wat naar voren en pak het bord op die ik naast me neer zit. De pindakaas schraap ik aan de rand eraf waarna ik een hap neem van het droge, taaie brood. Langzaam begin ik te kauwen en trek ik de dekens iets steviger om me heen. Het voelde goed net om even met Daryl te praten zonder dat we beginnen te schreeuwen, dat zouden we vaker moeten doen, in de tijd die er nog is dan. De beschuldigingen waren er nog steeds, maar plots leken ze minder zwaar te wegen dan al die keren ervoor. Ik hoop dat Daryl het nu voorlegt aan Rick, ik wil echt perse mee nu. Ik geloof niet dat Rick me er graag bij heeft, maar het is ook beter voor zijn groep en volgens mij luistert hij wel naar Daryl als die iets zegt. Ze leken zulke goede vrienden, oude vrienden. Ik hoor daar helemaal niet tussen te komen en ben het ook niet meer van plan.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Dat laat me afvragen van wie jullie dan in hemelsnaam een beurt krijgen," klonk het achteloos.
"Mijn vinger," snauwde ik geprikkeld. Het was eruit voor ik het wist, maar ik kon er nog steeds niet om lachen. Ook omdat hij er niet op had geantwoord. Als hij al iets over me dacht, kon hij het net zo goed in mijn gezicht zeggen.
"Als jullie opschieten was ik het af, anders doe je het zelf maar." Jess stond op en begon al met haar bord. Ik keek weer naar het mijne. Oh oh, dat werd zelf afwassen. Ik propte nog een stuk vlees in mijn mond en begon weer te malen.
"Moet ik anders reageren dan?" vroeg Flynn opeens. Hij keek opeens heel serieus, maar met dat grijnsje van gisteren en dat voorspelde niets goed. "Rebecca, ik wil graag seks met je. Je bent een lekker wijf."
Ik knikte. "Veel beter, zou misschien met iets meer enthousiasme mogen, maar beter." Ik propte nog een stuk in mijn mond en nog een, om daarna met mijn lege bord richting Jess te vliegen en haar heel lief aan te kijken. "Mag het er nog bij?"

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Dat laat me afvragen van wie jullie dan in hemelsnaam een beurt krijgen," vraagt Flynn en ik grijns. Alsof ik dat aan zijn neus ga hangen. "Mijn vinger," snauwt Rebecca naar hem toe. Jezus, dit wordt leuker en leuker, ik moet echt mijn best doen om niet in de lach te schieten, waardoor ik snel opsta en mijn bord naar de gootsteen breng. "Moet ik anders reageren dan?" Ik probeer het maar te negeren, komt niet veel goeds van als ik erop reageer. "Rebecca, ik wil graag seks met je. Je bent een lekker wijf." Hoe moet ik het nou volhouden om niet te gaan lachen? "Veel beter, zou misschien met iets meer enthousiasme mogen, maar beter," antwoord Rebecca waarna ze opspringt, naar me te rent en het bord bij mij neer te leggen. Met een lieve blik kijkt ze me aan. "Mag het er nog bij?" vraagt ze liefjes en ik lach zacht. "Vooruit, omdat jij het bent. Des te eerder ben ik van al die rond vliegende puberhormonen af." plaag ik ze als ik haar bord aanneem en in de gootsteen zet om het af te wassen. Ik weet ook heus wel dat ze wat ouder zijn dan pubers, maar toch is het leuk. Rebecca is zelfs maar enkele jaren jonger dan ik, van Flynn vind ik het moeilijk in te schatten. Hij zou net zo oud kunnen zijn, jonger, maar in ieder geval niet ouder. "Jullie ook?" vraag ik en ik kijk op om te zien of de mannen al klaar zijn met eten. Ik heb niet echt haast, maar het zou wel handig zijn als we zo eens beginnen in plaats van dat dit zich voort zet.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik heb de eenzaamheid weer opgezocht en zit op de vloer tegen de muur van de hoge wachterstoren op de binnenplaats. De zon schijnt genadeloos in mijn nek. Het is een wonder dat niemand hier nog een zonnesteek heeft opgelopen, jezus. Ik vind het erg moeilijk om te zien dat Rowan's vechterslust is verdwenen. Ik dacht dat ze die weer een klein beetje had teruggekregen nadat ik haar uit de storm buiten had gered, maar niks is minder waar. Het begint er meer en meer op te lijken dat Rowan het gevoel heeft dat haar leven klaar is. Een afgesloten hoofdstuk. Rust. Er is niets meer over van haar oude leventje en verkeert in een wereld waarin fouten keihard afgestraft worden en het nog maar de vraag is wie er aan het eind voor je klaarstaat. Ik denk terug aan de opsluiting in het CDC. Jackie maakte er een einde aan, net als Jenner. Ze wilden niet meer leven in een verneukte wereld. De zin was voor hen verdwenen. Hoewel dat toen in een wel heel vroeg stadium was in mijn ogen, en ik er zelf totaal anders tegenover sta, probeer ik het te begrijpen. Ik vind het moeilijk. Mijn eigen overlevingsdrift is gewoon heel erg groot. Je kunt toch niet zomaar jezelf van het leven beroven? Dat is godverdomme nooit de oplossing, in wat voor situatie je ook zit! Ik wrijf iets vochtigs uit mijn oog. Zelfmoord is nooit de oplossing. Nooit. Jack.. Rosy.. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik buiten een motor hoor. Behoedzaam pak ik mijn kruisboog en kom ik een klein stukje overeind, zodat ik door het raam kan kijken. Vanaf hier kan ik zien dat het Maggie, Glenn en T-Dog zijn in een stoffige auto. T zit achterop de laadbak en houd zich vast aan de randen. Hij zit tussen drie flinke, oranje jerrycans. Als T me ziet steekt hij met een vrolijk gezicht zijn hand op. Ik kopieer het gebaar en zucht dan diep. Missie geslaagd. Waarschijnlijk zouden we morgen weer de kustkant op gaan. Misschien is het uiteindelijk toch het beste om Rowan mee te nemen. Al is het maar voor in het belang van de groep.. Zonder Rowan, geen onderhandelingen, daar durfde ik mijn rechterhand om te verwedden. Ik zou haar vasthouden en er voor zorgen dat ze altijd minstens twee begeleiders bij zich heeft, zodat ze niks kan beramen met de groep. Als ze dat al zou doen.. Ze is doodziek.. En die glimlach.. Die glimlach leek op de glimlach van iemand die accepteert dat zijn leven tot een einde komt. Gadver, wat heb ik een hekel aan opgevers. Rebecca zou het niet toestaan en haar direct aan de antibiotica leggen, dat kan niet anders. Ik krab door mijn vettige haren (ik kan me de laatste keer dat ik ze gewassen heb niet eens meer herinneren) en kijk weer voor me uit. Het ligt allemaal in Rick's handen. Blijven zou haar dood betekenen. Meegaan is overleven. Ik zou straks nog eens met hem gaan praten over zijn plannen, maar ga er van uit dat hij eerst zelf een gesprekje met Rowan wil voeren.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het eten heb ik verder opgegeven, het bord heb ik terug naar de tralies geschoven voor zover dat me lukte. Het brood heb ik nog niet eens half opgegeten, maar meer krijg ik ook niet weg op het moment. De deken van het bed boven me heb ik ook gepakt en om me heen gewikkeld, toch blijf ik het ijskoud hebben en rillen eronder, terwijl mijn huid gloeit als kolen. Ik doe mijn best om te slapen want ik ben doodop, maar omdat ik bang ben dat er dingen gebeuren, met mij gebeuren of dat ze iets beslissen, blijf ik klaarwakker liggen. Het voelt vreemd om zo te vechten, maar te weten dat ik het bijna op mag geven, eindelijk. Het past eigenlijk niet bij mij, opgeven. Ik ben geen opgever, ik ben een vechter, altijd al geweest. Ik heb vaker voor mijn leven gevochten voor al dit, toch ben ik er nog. Nu wordt dit kleine dingetje mijn dood, maar ik weet dat het voor iedereen voordeel op zal leveren. Voor Rebecca, Daryl, zijn groep en zelfs voor Jess die niet bang voor me hoeft te zijn. Iedereen zal blijven leven en die opoffering maak ik graag.
Als ik uiteindelijk steeds mijn pijn krijg van mijn verkrampte houding en iets omhoog kom, zie ik dat Beth verderop staat te kijken. Ze is zo'n lief meisje, maar kijkt zo bezorgd naar me. Ik hijs mezelf verder omhoog en schuif over het bed heen naar de tralies toe. "Hey," mompel ik naar haar met een glimlachje, ik zou wel willen dat ik haar beter kon leren kennen. Ze lijkt me echt een schat, onschuldig als de pest. "Je hebt Daryl niet vertelt hoe je daaraan kwam, hé?" vraagt ze met haar zachte stem, maar niet beschuldigend. Verbaasd kijk ik op, blijkbaar weet zij het wel. Ik schud lichtjes met mijn hoofd. "Waarom heb je het gedaan?" vraagt ze met haar grote ogen. Ik kijk haar even onderzoekend aan en besluit dat ik het aan haar wel kan vertellen. "Soms, als je iets kwijtraakt wat echt belangrijk voor je was, verlies je gewoon alles en wordt je opgezogen door dat gevoel. Toen Daryl dat tegen me zei over zijn overleden vrouw duwde het me over het randje. Er was al zoveel gebeurd en ik had het gevoel dat dit het niet waard was. Toen het eenmaal zover was, bedacht ik me. Het is het wel waard." glimlach ik naar haar.
Beth kijkt me begrijpend aan en knikt. "Ik snap het," zegt ze en ze laat haar eigen pols zien. Er staan enkele dikke littekens op afgetekend. Wat verschrikt kijk ik ernaar, dat had ik niet van haar verwacht. "Pap zei dat je niet lang zou hebben als ze je niet snel medicijnen zouden geven. Nu is het alsnog voorbij voor jou, dat is niet eerlijk." Als ik in haar ogen kijk, zie ik dat ze er niet tegen kan, tegen wreedheden en oneerlijkheid. Ik schud gelijk mijn hoofd. "Dat is niet waar," ga ik er tegen in. "Ik weet zeker dat hier dingen mee beter worden, voor iedereen. Ook voor jullie. Dit keer is verder gaan het niet waard. Ik kan niet alleen aan mezelf blijven denken." Beth steekt haar hand door de tralies heen die ik vastpak. Ze voelt koud aan, lekker. Ze knijpt er zacht in en trekt haar hand dan terug. "Ik zou willen dat het anders kon, Rowan. Je bent aardig." Na deze woorden verlaat ze het cellenblok weer en hoor ik de deur dichtgaan. Ik hoor geluiden van buiten komen, maar ik weet niet wat het is.

---

Your make-up is terrible

[Ik wist niets meer. :x]

Flynn Donovan.

‘Mijn vinger,’ snauwde zij geprikkeld, waarop ik iets grinnikte. Het was wel grappig dat ze hierom geïrriteerd werd. Ze propte nog wat vlees in haar mond, nadat Jess al richting keuken was gelopen. Dan doe ik mijn zegje, waarop zij knikte. ‘Veel beter, zou misschien met iets meer enthousiasme mogen, maar beter.’ Het overgebleven vlees op haar bord at zij ook op, waarna ze richting Jess rende met het lege bord.
‘Mag het er nog bij?’ vraagt ze liefjes en Jess lacht zacht. ‘Vooruit, omdat jij het bent. Des te eerder ben ik van al die rond vliegende puberhormonen af.’ Plaagt ze als ze haar bord aanneemt en deze in de grootsteen zet. ‘Jullie ook?’ vraagt ze, waarop ze naar ons kijkt. Grinnikend keek Rebecca nog na, waarbij ik iets achterover leunde, maar na de vraag van Jess stond ik snel op, om me ook naar de keuken te begeven. Met het bord in mijn hand kom ik eraan en leg deze vervolgens op het aanrecht.
Eerst kijk ik naar Jess en daarna naar Rebecca, terwijl ik iets grijns. ‘Meer enthousiasme?’ Ik leun iets tegen het aanrecht aan. ‘Je weet dat ik nu ook echt die seks met je verwacht, hé.’ Grinnik ik, waarbij ik Jess zo veel mogelijk probeer te negeren alsof ze er niet is.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
Jess lachte en zei plagend: "Vooruit, omdat jij het bent. Des te eerder ben ik van al die rond vliegende puberhormonen af." Ik grijnsde enkel en legde het bord in de gootsteen, om daarna een handdoek te pakken zodat ik kon helpen afdrogen. "Jullie ook?" vroeg Jess aan de twee mannen. Ik rolde een keer met mijn ogen toen ik Flynn nog hoorde grinniken. Hij stond op en legde zijn bord op het aanrecht, net zoals Ryan die ons de hele tijd met een scheve glimlach had zitten aanschouwen en met zijn ogen gerold had toen ik "Mijn vinger," had geantwoord.
Flynn's blik bleef even op Jess hangen, maar toen weer op mij. Daar was die onheilspellende grijns weer. Al snel keek ik naar het aanrecht en nam een van de borden vast om hem af te drogen. "Meer enthousiasme?" Daar had je het al. Flynn leunde tegen het aanrecht aan, waardoor ik weer opkeek en knikte. "Liefst ja."
"Je weet dat ik nu ook echt die seks met je verwacht, hé," grinnikte hij. Ik rolde met mijn ogen en liep eerst naar de kast om het bord weg te leggen. Ik pakte bord nummer twee al voordat ik antwoord gaf. "Yeah right," zei ik en keek nog even grijnzend naar Jess, die plezier leek te hebben in onze discussies. "Heb ik die beurt dan zo hard nodig? En waar is die 'Nee, bedankt?' van daarnet dan gebleven? Je hebt me trouwens niet echt overtuigd, want zo enthousiast was je niet." Ik begaf me weer richting de kast en deponeerde het bord daar.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Flynn en Ryan brengen hun bord ook, waarop ik de borden van Rebecca en mij naar haar toeschuif omdat ze een handdoek heeft gepakt om af te drogen en vervolgens de andere twee begin af te wassen. Ze pakt er één op en ik besteed niet meer zoveel aandacht aan de rest, het wordt me allemaal iets té op het moment. "Meer enthousiasme?" begint Flynn. "Liefst ja." antwoord Rebecca vlug. Ze moeten oppassen, straks dagen ze elkaar zo ver uit dat het nog echt gebeurd ook en dan hebben ze spijt. "Je weet dat ik nu ook echt die seks met je verwacht, hé," grinnikt hij en Rebecca rekt het nu expres voor ze antwoord gaat geven. "Yeah right," Toch krullen mijn lippen iets om na Rebecca haar antwoord. "Heb ik die beurt dan zo hard nodig? En waar is die 'Nee, bedankt?' van daarnet dan gebleven? Je hebt me trouwens niet echt overtuigd, want zo enthousiast was je niet." Ik leg de laatste twee borden ook nat op het aanrecht en draai me naar de twee om. "Zo, nu is het wel weer genoeg," zeg ik terwijl ik mijn gezicht in de plooi houd. "We zijn verdomme volwassenen en geen tieners, dus niemand gaat hier iemand uitdagen voor een beurt, want dat willen jullie niet eens. Het is tijd om aan het werk te gaan." Ik veeg mijn natte handen af aan mijn spijkerbroek en draai me om zodat ik ze allemaal kan zien.

---

Your make-up is terrible