{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ruilen? Ruilen? Het is lang geleden dat ik iemand zo respectloos over vrouwen heb horen praten. Rowan drukt haar kin tegen mijn arm en kijkt naar me op. "Dat is niet eerlijk.. Ik kan niet kiezen tussen Rebecca en Maggie, ik ga niet beslissen over iemands leven," mompelt ze. De man begint weer te lachen op die enge, schelle manier die ik nu al te vaak heb gehoord. Hij kijkt van Maggie naar Rowan en krijgt een lelijke grijns op zijn gezicht. Zijn bewegingen hebben effect
"Hmm, waar heb ik zin in vandaag.. Blond of donker?" Glenn klikt de veiligheidspal van zijn geweer. Met een quasi angstig gezicht draait de man samen met Maggie naar rechts, zodat hij met zijn zij naar mij toe staat. "Oh? Mag ik niet vergelijken? Nou, ik moet zeggen, jou wijffie is ook wel een stuk lekkerder dan die zak botten da-". Voor mijn hersenen het konden overdenken, had ik de boog laten springen. De pijl stak van door de man zijn hoofd. Van oor tot oor, van slaap tot slaap. Griezelend springt Maggie op waarna ze in Glenns armen valt en de man, die haar twee seconden eerder nog een mes op de keel had gezet, valt als een lappenpop op de grond. Ik duw Rowan een stukje van me af en loop met een stalen gezicht naar het lijk toe. Ik negeer de geschokte gezichten van vooral Beth, Carol, Lori en Hershel en trek emotieloos de pijl uit de schedel van de gevangene. Vervolgens pak ik het mes en bestudeer ik het. Rick komt naast me staan. "Prima wapen," brom ik schor. Rick knikt afwezig en ik druk hem het mes in zijn handen. Maggie maakt zich los uit Glenn's omhelzing en loopt naar me toe waarna ze me een korte knuffel geef. Ik blijf verstijft staan en klop haar niet op haar rug. "Bedankt, Daryl," zegt ze ademloos. De tranen staan in haar grote ogen. Ik duw haar zachtjes achteruit. "Dat zou ik voor iedereen hebben gedaan." Vervolgens kijk ik de kring rond. "Dus, hoe zit dit? Hoe is die man hier binnengekomen? Of wisten jullie dat hij hier zat?"

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Zijn lach lijkt door merg en been heen te gaan in deze gespannen stilte. "Hmm, waar heb ik zin in vandaag... Blond of donker?" Zelfs zijn stem klinkt alsof hij niet thuishoort tegen de mensen. Een bekende klik zorgt ervoor dat mijn blik naar Glenn glijden, De man reageert ook gelijk door zich naar hem toe te draaien met Maggie. Vanaf hier kan ik zien hoe mager hij eigenlijk is in dat pak. Net alsof hij net zo lang niet gegeten heeft als hij droog staat. "Oh? Mag ik niet vergelijken? Nou, ik moet zeggen, jou wijffie is ook wel een stuk lekkerder dan die zak botten da-" Mijn kaken hebben zich onbewust hard op elkaar geduwd, maar voor hij de belediging naar mij toe af kan maken schiet er een pijl door zijn lelijke kop heen. Maggie springt op terwijl de man in elkaar zakt en het wapen laat vallen. Met grote ogen blijf ik ernaar staan kijken als Daryl me een stukje opzij duwt om erheen te lopen. Zijn gezicht verraad niets, alsof het gewoon een Walker was. Dit is de eerste keer dat ik hem een persoon zie vermoorden. Ik wist wel dat hij ertoe in staat zou zijn in zo'n situatie, maar om het ook te zien gebeuren is toch wel even iets anders.
De pijl trekt hij uit het hoofd en pakt het wapen op die de man vast hield. "Prima wapen," Zelfs Rick lijkt geschokt te zijn door het gebeuren, al weet ik niet of het komt door wat Daryl deed of om de rest eromheen. Daryl geeft het gelijk af aan hem, waarna Maggie op Daryl afloopt en hem omhelst. Ik zie haar mond wel bewegen, maar mijn oren suizen te veel om te kunnen horen wat ze zegt. Zijn afstandelijkheid verbaasd me, die heb ik nooit zo gezien bij hem. Zelfs niet bij mij, behalve dan op de motor, maar dat was mijn eigen schuld. Maggie heeft niets misdaan. Hij duwt haar, al is het toch voorzichtig, achteruit. "Dat zou ik voor iedereen hebben gedaan. Dus, hoe zit dit? Hoe is die man hier binnengekomen? Of wisten jullie dat hij hier zat?" vraagt hij. Ik besluit me er maar buiten te houden en laat me tegen de muur naar beneden zakken, mijn benen hebben nog weinig zin na al die spanning en het rennen om omhoog te blijven.
"Dat wisten we niet, we zijn niemand tegen gekomen terwijl we het leeg maakten," antwoord Glenn gelijk, lichtelijk in de verdediging geschoten. Niemand lijkt het erg te vinden dat er zojuist een levend wezen gedood is, hoe vies diegene dan ook mocht zijn. Ik heb er wel wat moeite mee, dit is de eerste keer dat ik zoiets heb zien gebeuren, voor mijn ogen. Ik heb genoeg Walkers gezien die mensen verscheurden, maar mensen die mensen doden... Het laat nog eens zien wat voor groep dit is en waar ze toe in staat zijn. "De gevangenis was zo overlopen door Walkers dat iedereen dacht dat geen gevangene het overleefd zou kunnen hebben, Daryl." zegt Rick tegen hem, waarna hij zijn hand op zijn schouder neerlegt. Als iedereen zich op elkaar richt, of op Maggie en Glenn, schuif ik zo geluidloos langs de muur waar ik tegenaan zit de bocht om zodat ik uit het zicht ben. Toch doe ik nog maar even geen poging om op te staan, dat komt zo wel. Nu hoor ik ze tenminste niet zo goed, meer.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik veeg de ranzige pijl af aan de handdoek die ik nog over mijn schouder had hangen. Het pluizige textiel wordt al snel ondergesmeerd met de dikke, rode substantie. "Dat wisten we niet, we zijn niemand tegen gekomen terwijl we het leeg maakten," verdedigt Glenn zichzelf ter antwoord op mijn vraag. Ik kijk met lichte walging naar het lelijke gezicht. Zijn ogen staan nog open, maar die misselijke grijns is van zijn gezicht. Mooi. Ik was niet van plan geweest die klote lach van hem nog vaak aan te horen. Ik schop flink hard tegen zijn schouder waardoor ik niet meer naar die kutkop hoef te kijken en richt me dan weer op. Vervolgens kijk ik de jonge Koreaan aan.
"Dan heeft deze smeerlap zich goed verborgen weten te houden," grom ik. Ik spuug op zijn lichaam. ".. zoals echte ratten dat altijd doen." Rick maakt zich uit de kring los en loopt naar me toe, zijn geweer wegstoppende. Broederlijk legt hij zijn hand op mijn schouder. Dan kijkt hij naar de gevangene op de grond. "De gevangenis was zo overlopen door Walkers dat iedereen dacht dat geen gevangene het overleefd zou kunnen hebben, Daryl," vertelt hij. Ik haal mijn schouders op. "Seems legit. Onkruid vergaat niet." Vervolgens kijk ik hem aan. Zijn blik staat, zoals ik al had verwacht, niet geschokt. Moorden hoort er gewoon bij nu. Het zijn niet de Walkers waar je bang voor moet zijn. Het zijn mensen zoals dit monster hier. Mensen die normen en waarden allemaal niet meer zo nauw namen. Mensen waar Dale ons voor waarschuwde. Waar hij niet bij wilde horen.. Ik kijk naar mijn bebloede handen en draai me om naar Rowan. Ze heeft zich langs de wand naar beneden laten zakken en staart glazig voor zich uit. Beth staat inmiddels snikkend in een omhelzing met haar grote zus en vader en Lori probeert tevergeefs bij haar kleine jongen te komen. Hij negeert haar en staart alleen maar koud naar het lijk. T en Glenn staan zachtjes wat te bespreken en Carol loopt langs iedereen af, op weg naar de muur. Naar Rowan. Ik volg haar met mijn blik, tot ze bij Rowan is neergeknield, haar handen vastpakt en haar zacht toespreekt. Plots voel ik een warme adem in mijn oor en besef ik me dat Rick zich naar me toe heeft gebogen. Zijn zachte maar koele stem spreekt me duidelijk toe. "Morgen nemen we onze intrek in de boot," fluistert hij. "Hoe dan ook." Ik weet dat hij geen spelletje speelt. Rick Grimes speelt geen spelletjes. Ook daarin lijken we op elkaar.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl is zo onrespectvol naar het lijk toe, dat ik mijn gezicht ervan weg draai. Ik vraag me af waarom hij zo extreem erop reageert. Ik kijk pas op als Carol ineens voor me neerknielt en mijn handen vast pakt. Ik staar haar aan als ze zacht begint te praten, maar geen van haar woorden dringt op het moment tot me door, hoewel haar zachte stem kalmerend werkt. Ik voel me zo enorm misselijk door daarnet dat ik het even niet meer bij elkaar weet te houden. Deze hele situatie werkt zich op een hele slechte manier uit op mij en mijn lichaam. Ik heb dan ook pas door dat iedereen zich in beweging heeft gezet om terug te gaan als Carol me bij mijn bovenarm vastpakt en ik een pijnlijk gezicht trek. De blauwe plek zit er nog steeds, van waar Daryl me vast gegrepen had. Toch probeer ik mezelf omhoog te werken om mee te kunnen met de rest. Ik werp Carol een dankbaar glimlachje toe als ze me ondersteunt als ik iets omhoog gekomen ben, hierdoor zak ik tenminste niet terug langs de muur heen. Mijn blik glijd over Daryl heen, maar ik ontwijk hem daarna door mezelf bij Carol en Lori te voegen. Beth loopt iets voor ons bij haar vader, die beide enorm opgelucht lijken te zijn. Toch is de sfeer nog redelijk gespannen en ik heb het gevoel dat er iets is veranderd bij mij. Alsof ik nu pas kan zien hoe de wereld in elkaar zit, de echte gruwelijkheden. Je moet niet alleen oppassen voor de doden, maar ook voor degene die op slechte dingen uit zijn. Zoals die man daar... Carol is opgehouden met zacht tegen me praten nadat ze zag dat ik er toch niets van mee kreeg en haar alleen maar glazig aan staarde.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rowan wordt overeind geholpen door Carol. Ik zie hoe ze expres mijn blik vermijdt. Zou ze geschrokken zijn van de koele moord die ik zojuist voor ieders ogen heb gepleegd? Dan heeft ze me al die tijd toch echt niet serieus genomen. Ik heb tegen haar gezegd dat ik deze groep zou beschermen, en ik heb met deze actie geen woord teveel gezegd. Alleen maar woord bij daad gehouden. Misschien dacht ze dat ik daar niet capabel genoeg voor was. Ik hef mijn hoofd even op naar T en Glenn die hun gemompel afronden en grijp de vent dan bij zijn voeten. Zijn schoenen zitten onder de kalk en rotzooi. Gadverdamme, ze stinken naar pis ook. T-Dog pakt de handen van de man vast en samen tillen we hem op. Glenn opent een achterdeur die naar een heel klein binnenplaatsje leidt. Het stinkt er door de flink gevulde afvalcontainers die in geen tijden meer zijn geleegd.
Er liggen wat neergehaalde Walkers op een kluitje. Met een zwaai gooien we de man erbij. Zo. Die zijn we ook weer kwijt. Glenn trekt de zware deur weer dicht waarna T en ik onze handen afkloppen. "Blijf een beetje bij Maggie," raadt ik Glenn aan. Hij reageert niet zoals ik verwacht had. "Maggie is sterk, ik hoef haar echt niet 24/7 in de gaten te houden, hoor," schiet in in de verdediging. Ik wissel een blik uit met T-Dog maar hij haalt alleen maar zijn schouders op.
"Ze is behoorlijk verandert in de tijd dat je weg was, Daryl. Maggie kan op eigen benen staan. Kan meer aan dan je denkt." Nu is het mijn beurt om licht mijn schouders op te halen. Hij heeft gelijk. Carl is ook een stuk volwassener geworden dan ik me kon herinneren. Mensen veranderen, of dat nou op een positieve of negatieve manier gebeurt. Het laat me alleen maar weer even zien dat ik echt een tijdje absent ben geweest. "Kom, we gaan terug naar de anderen," zegt Glenn iets rustiger maar nog steeds ontdaan van de hele situatie. Met zijn drieeen lopen we de gangen door, het cafetaria weer in.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Er is geen echte stilte, maar toch lijkt het zo. Om me heen praten ze wel, zacht en gedempt. Opgelucht, maar toch gespannen. Het is wel duidelijk dat het zelfs hierbinnen gevaarlijk is en dat ze weg willen, maar tegen welke prijs? Dat is waar ik mee zit, want ik begrijp helemaal dat ze hier weg willen. De aard van deze groep wordt me alleen steeds duidelijker en ook hoe Daryl daar perfect in past. Als ik terug aan de tafel in het cafetaria gezet wordt, voel ik me net een klein kind. Eigenlijk ben ik dat ook bij deze mensen, zelfs jonger van geest dan Carl. Hij is een stuk beter ingeburgerd in de apocalyps dan ik. Het zorgt ervoor dat ik me meer en meer begin af te vragen hoe ik het overleeft heb tot nu toe. Volgens mij hebben wij gewoon puur geluk gehad op die boot. We hebben een hoop verloren, maar niet aan andere mensen. Als ik opnieuw zit, kijk ik om me heen om mijn tas te vinden. Hij is niet hier en ik blijf me afvragen wat ze ermee gedaan hebben. De rest lijkt drukker, meer vastbesloten om zo snel mogelijk te vertrekken, waardoor ik het ook niet vraag. Zo hard heb ik alles toch niet nodig.
Even later komen er drie mensen binnen, waaronder Daryl. Carol glimlacht iets verontschuldigend naar hem, hopelijk vergeven ze me voor wat ik heb gezegd. Ik blik kort naar hem op, maar leg dan mijn armen over de tafel heen en leg mijn hoofd erop. Ik kan Carl iets verderop zien staan, nog altijd niet van zijn stuk gebracht. Hierdoor vraag ik me af hoe vaak hij zulke dingen ziet gebeuren en of hij het zelf gedaan heeft. Zonder dat ik het echt door heb, blijf ik hem aanstaren zonder te knipperen. Het is moeilijk om je hem in te beelden in een speeltuin, spelend met andere kinderen. Zijn blauwe ogen staan zo koel, net als die van zijn vader. Als hij door heeft dat ik naar hem staar, begint hij terug te staren. Even bewegingloos als ik hier blijf liggen, staat hij verderop te kijken. Ergens wel grappig, net alsof alles bevroren is aangezien hij de enige is die ik kan zien, en vanuit mijn oogpunt staat hij nog op z'n kant ook.

---

Your make-up is terrible

[Gaan jullie zo ook verder op de boot? (: Dan blijft het allemaal lekker lopen ]

Daryl Dixon
Als ik binnenkom zie ik dat iedereen zich een beetje aan het herpakken is na wat er is gebeurd. Vooral de vrouwen blijven het moeilijk vinden, al vind ik dat ze zich groot houden. Als ik rondkijk, zie ik dat Carol me vriendelijk aankijkt. Het zorgt ervoor dat ik er niets meer van begrijp. Is dat niet dezelfde Carol die me voordat ik ging douchen nog boos toebeet dat ik haar met rust moest laten? Verward lach ik dan ook niet terug maar draai ik mijn hoofd weg en loop ik een paar passen door. Jezus, wat is ze toch ook ingewikkeld. Alle vrouwen zijn dat. Daarover gesproken.. Rowan kijkt me even kort aan en verstopt haar gezicht dan in haar armen. Ze lijkt nog steeds diep onder de indruk van wat ze net heeft gezien. Lori ziet me naar haar kijken en schudt even begrijpend haar hoofd ten teken dat ik haar maar even met rust moet laten. Dat had ze net zo goed niet kunnen doen. Ik was helemaal niet van plan geweest om met Rowan te gaan praten. Carl houdt zijn blik strak op Rowan en zijn moeder gericht. Ik loop naar de hoek van de kamer en leun met mijn rug tegen de muur, mijn armen over elkaar heen geslagen. Beth pakt een paar pannen uit de kast. "Carol?" vraagt ze vriendelijk. Carol glimlacht zwakjes terug (misschien lichtelijk aangedaan door mijn volkomen verantwoorde afwijzende reactie) en loopt naar het jonge meisje toe. Vanavond zouden we weer ingeblikte groentes met diepvriesaardappeltjes eten. Misschien een blikje kippenragout toe. Ik heb de kans niet gehad om voor vandaag te jagen, maar morgen zijn we hier toch weg. Carol en Lori vonden dat we vanavond nog wel een keer uitgebreid mogen eten. Gewoon, omdat dit "de laatste avond in deze gevangenis is". Die achterliggende gedachte bevalt me niet. Het doet me een beetje denken aan de Bijbelse term "het laatste avondmaal" en we weten allemaal dat dat voor onze lieve J.C ook niet goed afliep. "Rowan? Kom je ons helpen?" vraagt Carol. Ik kijk naar Rowan, klaar om een knik naar de keuken te maken mocht ze afwijzend reageren. De dames hier zijn zo vriendelijk voor haar. Daar mag ze best een beetje meer waardering voor tonen.

---

ars moriendi

[Ik was nog bezig met andere posts terug antwoorden.]

Flynn Donovan.
“Graag gedaan,” zei ze glimlachend, maar ik kon er al niets op antwoorden, als ik dat wilde, want Jess werd ongeduldig. Lachend schudde Rebecca haar hoofd en liep richting de deur, welke open werd gehouden door mij. Ze keek rustig om zich heen, terwijl de anderen ook al door de deuropening waren gelopen, waarop ik de deur dicht liet gaan. Het was rustig, maar dat merkte iedereen wel op die er stond.
“Die kant,” klonk Ryans stem opeens, die de stilte doorbrak. Hij wees de rechterkant uit. “Daar zitten de meeste Walkers. “We kunnen enkel afspreken dat wanneer de personen aan de andere kant klaar zijn, ze de personen aan de rechterkant gaan helpen. Wie wil welke kant?” vroeg hij toen. Iedereen kijkt hem hierbij aan, zo ook ik. “Mij maakt het niet uit,” bracht Rebecca schouderophalend uit. “Kies jij maar. O trouwens, de ladder die je daar ziet is de eerste nooduitgang. Die deur daar,” vervolgde ze, terwijl ze met haar hand naar links wees. “Is de andere. Voor de andere kant van het schip is het juist hetzelfde.”
Jess kijkt Ryan opnieuw aan, maar ik blijf nog even zwijgzaam. Volgens mij had ik ergens in mijn tas die getekende kaart van haar nog, zodat ik in elk geval de weg niet kwijt kon raken. Rebecca had het waarschijnlijk niet eens nodig. “Zullen wij de rechterkant maar nemen?” vraagt zij aan hem, waardoor ik Rebecca even een benieuwde blik geef. Wij dus de linkerkant, prima. Hierna kijkt zij naar ons.
“Ik denk dat jullie wel eerder klaar zijn, jullie komen erna toch wel helpen?” vraagt ze, waar ik direct een sarcastisch antwoord op wilde geven. Zoiets als: ‘Nee, als we klaar zijn, gaan we boven op het dek chillen met één of ander alcoholistisch drankje.’ Of ik kon natuurlijk haar weer pesten met een beurt of zo, maar goed, dat zou niet slim zijn. “Ja, we komen jullie daarna helpen.” Toch verdwijnt die nonchalante toon er niet zomaar uit. Hierna draai ik me om naar Rebecca. “Zullen we maar gaan?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rowan Ava Carter

"Rowan?" begint Carol, waardoor ik mijn hoofd weer optil, mijn blik losscheur van Carl zijn blauwe ogen en naar haar kijk. "Kom je ons helpen?" Ik doe mijn best om niet chagrijnig te kijken en te glimlachen want volgens mij zijn mijn smoesjes ondertussen wel op. Ik heb serieus een hekel aan eten, de geur van eten, mensen die eten en alles wat ermee te maken heeft, maar toch kom ik overeind en vang ik de blik van Daryl op, die met zijn rug tegen de muur staat. Voor hem zal het wel lekker ironisch zijn, Rowan die gaat helpen koken. Ik steek mijn tong naar hem uit voor ik naar de vrouwen begin te slenteren. Doodgaan is hier niet bepaald een reden om onder klusjes uit te komen, volgens mij. De koorts brand nog altijd hevig door terwijl ik het zelf ijskoud heb, mijn lichaam heeft te weinig reserves om zich ertegen te kunnen verzetten. Mijn linkerarm hangt ongemakkelijk en nutteloos langs mijn lichaam heen, elke beweging doet pijn. Ik blijf gewoon doen alsof er niets aan de hand is en alsof ik net zo fit ben als ieder ander hier, hoewel ik af en toe ril en het zweet constant op mijn lichaam staat. Nonchalant leun ik tegen de gootsteen aan die er staat, dit vooral om mezelf te ontlasten.
"Natuurlijk, wat kan ik doen?" vraag ik aan Carol die bij Beth staat en pannen neerzetten. Mijn stem klinkt zwakker dan het felle dat ik vroeger had, maar dat zullen zij vast niet merken. Ze draait zich nu naar mij terug nadat alle pannen op het vuur staan, het lijkt me nogal wat te worden. Ik zou nu wel willen dat ze me gewoon in die cel hadden gehouden zodat ik me op mijn gemak kon vervelen of zo. "Oh, kan jij misschien een paar blikken uit het kasje daar pakken?" vraagt ze en ze wijst ergens op. Ik knik en doe er een paar stappen heen, om het kastje te openen en er wat naar te kijken terwijl ik een manier probeer te bedenken die effectiever is dan alles één voor één te pakken. Mooi niet dat ik iemand om hulp ga vragen. Uiteindelijk begin ik de blikken onhandig onder mijn arm te klemmen en loop ik ermee terug om ze op het aanrecht te zetten, maar zo gaat het alsnog niet erg snel.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess keek Ryan aan en Flynns zweeg als een graf. Dus uiteindelijk bleef ik iedereen om de beurt grondig aankijken tot iemand een antwoord zou geven. “Zullen wij de rechterkant nemen?” vroeg Jess aan Ryan, die erop knikte. “Klink goed,” antwoordde die.
Flynns blik bleef nieuwsgierig op mij hangen. De linkerkant zou denk ik wel een makkie worden. Redelijk veel Walkers van die kant hadden we al gedood omdat we daar het meest kwamen. Het was natuurlijk altijd mogelijk dat die van de rechterkant naar links overliepen, maar de meesten waren daar te achterlijk voor en bleven gewoon tegen het zelfde paaltje of hetzelfde baartje aanlopen tot ze in het zwembad liepen of van de trap af donderden.
“Ik denk dat jullie wel eerder klaar zijn, jullie komen erna toch wel helpen?” vroeg Jess. Ik wist gewoon dat Flynn zich inhield, dat kon ik gewoon zien aan de uitdrukking op zijn gezicht. Misschien maar goed, want ik had geen zin om Jess tegen me te krijgen. Ik had haar graag en ze had me leren jagen. Ik moest haar juist dankbaar zijn en ik had haar al genoeg geplaagd. Ik denk dat ze er zelf ook wel genoeg van had.
“Ja, we komen jullie daarna helpen,” antwoordde hij uiteindelijk. Ik knikte er enkel op. Natuurlijk, wat gingen we anders doen? Zonnebaden? Flynn draaide zich om. “Zullen we maar gaan?” vroeg hij. Ik knikte. “Kom.”
Ik hoorde Ryans stem nog vaag zeggen. “We zullen er ook maar aan beginnen.” Waarna hij ook richting de rechterkant wandelde.
Ik sleurde Flynn al mee richting onze kant van het dek, maar hield toch halt. Ik hoopte maar dat ik hem kon vertrouwen en dat hij 'm niet zou smeren zodra er een stuk of vijf Walkers op me lagen. Dat zou ik echt niet waarderen. Ik zou hem tenminste ook gaan helpen. Ik stak mijn mes voor me uit en keek Flynn aan. “Klaar? Ik de verdiepingen, jij beneden?” vroeg ik. De verdiepingen waren niet zo erg groot en het waren er uiteindelijk maar drie. Samen waren ze ongeveer even groot als het gelijkvloers. Het bovenste stuk was een bar, dat overdekt was met een afdakje, maar de rest was open, omzaaid met omgelopen strandstoelen en met in het midden een zwembad. Het enige moeilijke hieraan was dat we op elkaar moesten letten. Maar ik ging mijn best doen.

[ bericht aangepast op 25 feb 2013 - 20:39 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Klinkt goed." antwoord Ryan als ik vraag of we de rechterkant nemen. Ik glimlach iets, dat is mooi. Hierna richt ik me op de andere twee waarop ik hen ook iets vraag. "Ja, we komen jullie daarna helpen." antwoord hij uiteindelijk, terwijl ik zie aan zijn gezicht dat hij best wat anders had kunnen zeggen. Rebecca knikt alleen maar en ik draai me terug naar Ryan. Achter me hoor ik Rebecca en Flynn praten, waarop ze weg beginnen te lopen. Ik voel me prettiger zonder Flynn in de buurt, om eerlijk te zijn, net als nu. Ik ben dan ook eigenlijk blij dat ik verder niet met hem opgescheept zit en hij voor Rebecca koos, volgens mij denkt hij er precies hetzelfde over. Zodra hij weg is, voel ik me gewoon meer ontspannen. "We zullen er ook maar aan beginnen." zegt Ryan waardoor ik knik en hem volg naar de rechterkant, de drukke kant. Als we daar aankomen, blijf ik even stilstaan om de boel te aanschouwen. Het is heel wat anders dan de stilte op de linkerkant van het dek, alsof ze allemaal hier groeperen, ik vraag me altijd af wat het nou is dat ze zo naar elkaar trekken en ze hordes vormen, want echt nadenken lijken ze toch niet te kunnen. We gaan er volgens mij serieus problemen mee krijgen, maar ze moeten eraf. "Rug aan rug?" vraag ik aan Ryan met een korte zucht. Dat lijkt me onze beste optie op het moment, totdat de horde hier iets uitgedund is tenminste. Dan kunnen we beter verder, maar nu heb je ze in je rug als je het alleen gaat proberen en dat is niet echt de bedoeling.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Ik had het gevoel dat die dingen hier zicht stiekem konden voortplanten of zo, want in mijn gedachten leken het er een stuk minder te zijn. Maar ik was er zeker van dat ik ze samen met Jess en de rest wel aan zou kunnen. “Rug aan rug?” vroeg Jess. Klonk goed, zo konden we gelukkig al niet langs de rug bestormd worden.
“Klink goed.” Voor het geval dat haalde ik mijn geweer al van de beveiligen af – tijdsbesparing – terwijl ik Jess nog even aankeek. “Klaar?” vroeg ik, voordat we het dek op zouden gaan.
Mijn blik gleed nog eens goed over de omgeving. De Walkers die in het zwembad dreven waren geen moeite, dus die zouden we nu nog niet hoeven te doen. Als we vanonder zouden beginnen, zou de rest ook meteen op ons afkomen, van de bovenste verdiepingen. Ik wist enkel niet of ik daar zo blij mee was. Dan zouden wij in elk geval niet hoeven te klimmen. Dat was toch al iets.
Ik keek nog een keer achter me, richting Jess, waarna ik al wat verder begon te lopen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Klink goed." antwoord hij. Ik hoor hoe hij de beveiliging van zijn geweer af klikt en kijk hem aan. "Klaar?" vraagt hij vervolgens en ik knik eens. "Helemaal." antwoord ik. Toch ben ik erg gespannen door de situatie, maar dat lijkt me meer dan normaal. Als je hier niet nerveus van wordt is er vast iets echt mis met je. Hij begint te lopen, waarna hij naar achteren kijkt en verder begint te lopen. Ik trek het mes uit de schede die aan mijn riem hangt en volg hem alert. Op het moment kunnen we geen geluid maken, maar ik ben blij dat Ryan voorop loopt en besluit waar we beginnen. Aangezien hij in het leger gezeten heeft kan hij volgens mij een stuk beter inschatten waar onze kansen liggen en wat de beste strategie zal zijn. Ik vertrouw hem hier dan ook op. "Waar beginnen we?" vraag ik op een zachte toon aan hem terwijl ik om me heen blijf kijken en half achteruit loop om de achterkant in de gaten te houden. We lopen nu dichter langs de Walkers dan eerst, waardoor we ook eerder op zullen vallen en dat is natuurlijk wel het laatste wat we willen, wat ik wil in ieder geval.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess volgde me richting het midden. Ik zocht een goed plaatsje uit. Eentje waar Walkers niet te dicht bij ons konden komen en waar we ook niet ingesloten konden worden. Mijn blik gleed over het dek heen. De bar leek een optie, maar daar werden we makkelijk ingesloten. Net zoals op een van de verdiepingen. We konden ook in het bubbelbad gaan staan, dat was ook leeg. Maar dan nog konden we te makkelijk ingesloten worden. Een zacht zuchtje rolde over mijn lippen. Deze boot was nu niet bepaald efficiënt ingericht.
“Waar beginnen we?” vroeg Jess toen. Ik nam voorzichtig haar pols vast en trok haar mee richting het zwembad. Het was zo'n drie meter diep en hier en daar dreef er een Walker voorbij. Mijn vinger jeukten al. Als we dicht bij het zwembad waren, konden we ze erin duwen en waren ze een makkelijkere prooi. We bevonden ons tussen de ligstoelen en het zwembad in. Als we ingesloten werden konden we over de stoelen heen springen, erop kruipen en zo voort. Als je aan een kant ging staan kantelden ze ook om, zo kon je ook een paar Walkers afweren door de stoel in hun gezicht te trappen. “Hier,” fluisterde ik terug. Het zwembad was ook een perfect plaats om Walkers in te dumpen. Ze konden er niet uit en het was makkelijker om ze zo te doden.
Mijn blik bleef een tijdje schattend om ons heen hangen. We hoefden geen moeite te doen om Walkers te lokken, want er kwamen er al een paar onze richting uit. Ik ging met mijn rug naar Jess staan. Het zwembad lag rechts van me en de stoelen links. Al snel struikelde een Walker over zo'n stoel heen, waardoor ik hem vrij gemakkelijk met mijn mes zijn schedel kon doorboren. Met mijn voet stampte ik 'm van de stoel af. Hij lag met zijn gezicht op de smerige tegels. De matras was besmeurd met een vuile bloedvlek, maar hij was in ieder geval dood. Ik richtte me weer op terwijl ik wachtte op Walker numero twee.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Als ik vraag waar we beginnen, pakt hij op een voorzichtige manier mijn pols vast, iets wat ik eigenlijk niet echt van hem verwacht had, eerder wat ruwer. Hij trekt me mee richting het zwembad, waardoor ik gelijk begrijp wat hij van plan is. Hij is hier echt goed in, waardoor ik hem nog meer begin te vertrouwen. Het is een goede plek, met het zwembad aan onze zijde en de ligstoelen aan de andere kant. Het zwembad kan ons echt helpen, ik ben blij dat hij eraan gedacht heeft. "Hier." fluistert Ryan terug als we goed staan. Ik glimlach tevreden en knik goedkeurend naar hem, waarna hij nog even om zich heen kijkt. Ik doe hetzelfde, omdat ik de omgeving goed in me op wil nemen, ik wil geen fouten maken, zo. Zodra de Walkers ons doorhebben, gaat Ryan met zijn rug naar mij toe staan en ik doe hetzelfde. Ryan heeft al snel de eerste te pakken, ik wacht even tot ze dichterbij komen omdat ik zijn rugdekking niet wil verpesten. Al snel komen er meer op ons af en kan ik ook de eerste neerhalen, waarna ik de tweede met een schop het zwembad in krijg. Gelukkig kunnen die dingen niet zwemmen en kijk ik kort toe hoe hij spartelt. Hierna moet ik mezelf alweer gelijk richting op de rest, aangezien ze nu allemaal in beweging gekomen lijken te zijn. De plaats is perfect, hoe ze struikelen over stoelen waardoor ze al liggen en ik alleen nog maar een mes in hun kop hoef te steken. Zo gaat het best lekker, al is het redelijk zwaar en zeker vermoeiend. Ik moet constant opletten en aan van alles denken, waardoor het me uitput, al kan ik lichamelijk gelukkig nog lang door, dankzij mijn goede conditie.

---

Your make-up is terrible