{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Behalve Rowan is er niemand meer in de ruimte. Ik open de deur en kom binnengerend. Mijn kleding plakt volledig tegen mijn lichaam. Voordat Rowan iets zegt zie ik hoe.. halfverlekkerd ze naar mijn lichaam kijkt. Het geeft me een ongemakkelijk gevoel, maar op dit moment is het het belangrijkste om te zien wat er is gebeurt. "Waar is iedereen?" vraag ik onrustig. "Het is waarschijnlijk Maggie," antwoordt ze. Ongemakkelijk, niet goed wetend wat te doen, blijft ze op haar stoel zitten. "Iedereen is er al op af," vervolgt ze. Ik knik en kijk dan de kamer rond. Mijn kruisboog staat in de hoek van de ruimte. In een paar passen ben ik bij mijn favoriete wapen en maak ik hem gereed. Als ik Rowan nog steeds zie kijken knik ik een keer naar de deur. "Kom mee, ze heeft duidelijk hulp nodig," brom ik. Het gaat er me nieteens om dat ik niet wil dat Rowan hier alleen is. Ik bedoel, wat kan ze nou helemaal doen in een verlaten ruimte zonder wapens en zo ziek als een hond? Het is meer dat ik haar niet zomaar uit het oog wil verliezen en wil weten waar ze is. Gewoon voor.. voor mijn eigen gevoel. De afgelopen tijd, en dan vooral de afgelopen dagen, zijn we constant bij elkaar geweest en het voelt ineens raar om niet te weten waar ze is. Ik open de deur naar de gang en ren met Rowan (voor zover haar dat lukt) naar de richting van het geluid. Er is nog een schreeuw te horen. "Godverdomme," grom ik binnensmond en ik versnel mijn pas terwijl ik in de gaten houd of Rowan me wel bijhoudt. We komen uit bij een donkere gang die naar rechts slaat. We slaan de hoek om en direct blijf ik aan de grond genageld staan terwijl ik mijn arm vast achter me houdt om Rowan op te vangen in haar run. Mijn ogen blijven gericht op wat er voor me aan de hand is.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl is enorm onrustig door de situatie en loopt op zijn kruisboog af om die op te pakken. Ik volg zijn bewegingen zwijgend terwijl ik blijf zitten. "Kom mee, ze heeft duidelijk hulp nodig," zegt hij. Ik kijk hem even ongelovig aan en wil er eigenlijk tegenin gaan. Ik heb namelijk tegen Carl gezegd dat ik hier zou blijven, maar als Daryl voor me instaat kan ik natuurlijk wel mee. Iets stijf sta ik op, de ruimte draait kort om me heen, waarna ik me naar de deur begeef met hem en hij die opent. Ik probeer hem op zijn tempo te volgen, maar het is duidelijk dat hij moet inhouden door mij. Ik ga namelijk niet zo snel. Elke stap galmt door mijn hoofd heen en elke keer als mijn arm beweegt doet het een helse pijn. Als er nog een schreeuw klinkt hoor ik hem vloeken en versnelt hij alsnog, terwijl ik hem bij probeer te houden. Ik had eigenlijk gewoon eigenwijs moeten doen en blijven zitten, maar als er iets zou gebeuren daar, zou ik wel mooi de lul zijn want ik had geen wapens en er was niemand. Het wordt hier donkerder en plots ren ik tegen de arm van Daryl op die stil blijft staan. Met mijn goede arm klampt ik me eraan vast om niet onderuit te gaan. Als ik opkijk zie ik pas waarom hij zo plotseling stil is blijven staan. Het is iemand die ik nog niet eerder gezien heb. Maggie zien voor hem op haar knieën en er staat een mes tegen haar nek aan. Glenn, Rick en Carl houden een pistool op de onbekende man gericht en een akelig gevoel trekt door mijn lichaam heen. Beth staat bij haar vader en ze huilt paniekerig, het enige geluid wat op het moment de stilte verbreekt. Ik hou mezelf aan Daryl zijn arm vast geklampt omdat ik bang ben dat ik anders om zal vallen. De vreemdeling heeft een zwarte kap op waardoor ik niet kan zien wie of wat het is.

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 23:59 ]

---

Your make-up is terrible

[Fuuuck, who's that? D':]

---

ars moriendi

[Who ever you want it to be.]

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

‘Uhu,’ reageerde Rebecca grijnzend. ‘Graag.’ Ik weet niet of ze dat nu echt meent of niet, maar nu kan ze het krijgen van mij. Wel op een ander moment, want Jess verpeste het duidelijk door zich ermee te bemoeien. Ze irriteerde zich eraan en ik antwoordde er nogal spottend op. Hierdoor schoot Rebecca in de lach, waarna haar blik weer serieus werd. Mijn blik schoot naar die van haar toen ze dat deed, aangezien ik niet verwacht had dat ze zou gaan lachen.
Toen ik vroeg wanneer we Walkers gingen doden, omdat ik mijn tas nog moest halen, keek Rebecce me met een opgetrokken wenkbrauw op. Jess mompelde lichtelijk geïrriteerd: ‘Moet je zelf weten.’ Ha! Wie is er nu chagrijnig bezig? Ik wil er wel wat op zeggen, toch houd ik mijn mond wijselijk dicht en blik naar Rebecca. Op dat moment haalt ze haar schouders op. ‘Ik ben klaar, als je in mijn kamer moet zijn, ga je maar, de deur is toch nog open.’ Vervolgens draait ze zich om naar Jess en grijnst breed. ‘Ik heb er zin in. Let’s kill some Walkers.’
Jess knikt direct en kijkt even naar Ryan. ‘Laten we dan maar gaan. Misschien komt er dan een einde aan jullie kinderachtige gedrag,’ Geïrriteerd zucht ze, terwijl mijn doodse, nonchalante blik allang terug is gekomen. ‘Het daglicht blijft immers ook niet voor eeuwig en we hebben het wel nodig.’ Ze loopt langs mij heen en wanneer ze dat doet, blik ik niet richting haar. Nog altijd kijk ik vlak voor me. Ik sta er maar een beetje in stilte bij, waarbij ik mijn poelen over iedereen laat dwalen, welke eindigt bij Jess. Daarna echter, draai ik me om en loop vlak langs Jess weg de deuropening door naar de kamer van Rebecca. Hier haal ik mijn tas op, maar toch blijf ik er voor een kort moment terwijl ik me neer laat zakken op het bed. Met een diepe zucht kom ik na een aantal minuten overeind en loop terug naar de keuken, mijn tas over mijn schouder geslagen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ryan Dawnstar
Flynn was al verdwenen en ik bleef achter met Rebecca en Jess. Jess' goede humeur leek verdwenen te zijn door Flynn's en Rebecca's kinderachtige gedrag. Ze leek me eigenlijk een beetje gespannen te zijn, hoewel het daarnet niet nodig was, was het nu wel goed. Er schoot me iets te binnen. 'Wat van dat back-up plan?' vroeg ik toen. Ik had geen zin in doden vandaag, deze mensen hier leken me aardig, ik mocht ze en hoewel ik waarschijnlijk niet zou rouwen als ze zouden sneuvelen, wilde ik toch liever dat ze zouden blijven leven. Sinds mijn vorige twee groepen - eentje met soldaten en daarna die met Simon - was dit de aangenaamste groep die ik gehad had. Misschien waren ze niet zo gespierd en spectaculair, maar ze waren wel aardig en hadden hersens. Iets wat je nu meer nodig had dan brute kracht.
'Wat als we nu ee deur vrijhouden als achter uitgang?' vroeg ik. Ik keek hen beiden aan, maar mijn blik bleef op Rebecca hangen, omdat zij hier al langer was. Ze knikte en leek te denken. 'Er is er een... Ehm, die uitkomt op de gang op het gelijkvloers en een met een brandladder die bij de slaapkamers uitkomt. Ik denk dat die tweede veilig is aangezien dat ik nog geen walkers ladders heb zien beklimmen en die verdieping zo goed als vrij is,' beaamde ze toen, waarna ze ons beiden aankeek. 'Misschien, maar degene die vanvoor gaat is altijd bevoordeeld, want de onderste aan de ladder heeft altijd meer kans op beten... Misschien moeten we ze allebei gebruiken?' vroeg ik, waarna ik een blik op Jess wierp. Ondertussen kwam Flynn alweer binnen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Flynn werpt een blik op me voordat hij ervan door gaat, waarschijnlijk zijn tas pakken. "Wat van dat back-up plan?" vraagt Ryan ineens waarmee hij de stilte die er hing doorbreekt en ik naar hem op kijk. Dat is waar ook, daar hadden we het gister nog over gehad. Ik was het eigenlijk alweer helemaal vergeten door mijn irritatie van daarnet. Nu Flynn weg is, neemt die vervelende sfeer gelijk af voor mij. "Wat als we nu een deur vrijhouden als achter uitgang?" vraagt hij, vooral aan Rebecca die knikt en erover na denkt. "Er is er een... Ehm, die uitkomt op de gang op het gelijkvloers en een met een brandladder die bij de slaapkamers uitkomt. Ik denk dat die tweede veilig is aangezien dat ik nog geen walkers ladders heb zien beklimmen en die verdieping zo goed als vrij is. Misschien, maar degene die van voor gaat is altijd bevoordeeld, want de onderste aan de ladder heeft altijd meer kans op beten... Misschien moeten we ze allebei gebruiken?" vraagt ze, waarna ze een blik op mij werkt. Ik bijt een velletje van mijn lip af terwijl ik haar bedenkelijk aankijk. Flynn loopt terug naar binnen maar ik besteed er geen aandacht aan.
"Dat is inderdaad handig, ja," antwoord ik. Met mijn vinger strijk ik kort over het plekje waar ik net het velletje vanaf gebeten heb. Mijn lippen zijn echt droog geworden. "Ik denk dat we dan gewoon moeten kijken wat het dichtstbij is, voor jezelf en voor degene naast je. Dat is de enige op wie je let, degene naast je. Als we dat allemaal doen, komt het goed." bedenk ik ondertussen. Het is de bedoeling dat iedereen levend terug komt en daarbij hebben we meer nodig dan 'alle Walkers op het dek vermoorden'. "Nou, laten we maar gaan dan. Straks gelijk kijken waar die twee uitgangen zitten." mompel ik, waarna ik me omdraai van de rest weg en de deur uitloop. Ik hou hem open zodat degene na mij er ook gewoon door kan.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Beiden leken ze akkoord te gaan met de uitgangen en Jess liep al richting de deur, gevolgd door Ryan en ik van achteren ik. Ik omklemde mijn mes tussen mijn vingers. Er gingen koppen rollen vandaag en niet de mijne. Het enige wat ik hoefde te doen om goed te vechten was het beeld van James en de Walker oproepen en de wraakgevoelens kwamen al boven. Het zou eigenlijk verboden moeten zijn om op die manier sterke emoties op te roepen, maar het leek de enige manier te zijn voor mij om helemaal zonder zorgen aan zo'n gevecht te beginnen.
Ik liep achter het groepje aan, de gang door. Maar voor ook maar iemand aanstalten maakte om eraan te beginnen ging ik voor de deur staan. "Oké," herhaalde ik even voor mezelf. "Dus zorg enkel voor de persoon naast je... En wat als er twee personen naast je staan? Welke kant dan? Of gaan we ieder een kant van het schip doen?" Ik keek ze allemaal om de beurt aan. Waarschijnlijk was dit de domste vraag ooit, maar het was niet duidelijk voor me en ik kon het beter even gaan navragen voordat ik iets doms zou gaan doen. "O en ik zal jullie die nooduitgangen ook maar even wijzen..."

[ bericht aangepast op 21 feb 2013 - 18:26 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan.

Precies voor ik de deur heb genaderd, hoor ik: ‘Misschien, maar degene die van voor gaat is altijd bevoordeeld, want de onderste aan de ladder heeft altijd meer kans op beten… Misschien moeten we ze allebei gebruiken?’ vroeg Ryan, waardoor ik even halt hield en verslagen naar de grond keek. Verdomme, ik zal echt niet de onderste aan de ladder zijn, dat mag iemand anders wel doen. Hoewel ik toch een klein deel in me kan erkennen dat niet wil dat Rebecca, dat is. Daarna loop ik al snel de ruimte in en zucht even.
‘Dat is inderdaad handig, ja,’ antwoord Jess. Met haar vinger strijkt ze kort over haar lip. Zij is niet de enige met droge lippen, die van mij zijn ook behoorlijk droog en daarbij ook iets gebarsten. ‘Ik denk dat we dan gewoon moeten kijken wat het dichtstbij is, voor jezelf en voor degene naast je. Dat is de enige op wie je let, degene naast je. Als we dat allemaal doen, komt het goed.’ Bedenkt ze ondertussen. Ik denk diep na bij haar worden, maar kom helaas tot de conclusie dat ze wel gelijk heeft, dus knik ik maar op haar o-zo wijselijke woorden.
‘Nou, laten we maar gaan dan. Straks gelijk kijken waar die twee uitgangen zitten.’ Mompelt ze nog, waarna ze zich omdraait van de rest en richting de deur loopt, waarbij ze deze wel open houd voor degene die na haar komt. Ik blijf even staan voor iemand anders het gepakt heeft, misschien is het wel handiger als Jess en ik dan niet samen gaan. Dat komt niet goed, zeker op dit moment niet, in deze bui.
Ryan was de volgende die door de deuropening verdween en daarna Rebecca, die een mes tussen haar vingers had omklemd. Haastig liep ik vervolgens toch naar ze toe, hield de deur tegen die net dichtging en volgde de anderen. Oh jezus, daar had ik nog niet aan gedacht, ik had enkel een granaat en een pistool met zes kogels. Volgens mij zou dat niet genoeg zijn, dat weet ik wel zeker, en daarbij kwam ook nog dat ik liever iets heb om mee te slaan. Zo meteen zou ik wel naar iets zoeken die daarvoor kon dienen, hoefde ik me in elk geval geen zorgen te maken.
We liepen de gang door, maar voor ook maar iemand door een andere deur kon lopen, ging Rebecca ervoor staan. ‘Oké,’ herhaalde zij even, ‘Dus zorg enkel voor de persoon naast je... En wat als er twee personen naast je staan? Welke kant dan? Of gaan we ieder een kant van het schip doen?’ Ze keek ons allemaal om de beurt aan. ‘O en ik zal jullie die nooduitgangen ook maar even wijzen...’ Ik zag dat Jess al wilde antwoorden, maar expres opende ik snel mijn mond om mijn zegje te doen. ‘Is het niet handiger als we opsplitsen? We zijn bovendien met zijn vieren en de man / vrouw vergelijking is gewoon prima. Jess en Ryan een team en jij en ik, Rebecca?’ Vroeg ik haar vervolgens, ook al klonk het helemaal niet zo. Het is wel handig als een vrouw met een man gaat en omdat ik niet overweg kan met Jess nu, is Rebecca de aangewezen vrouw voor mij.

[Nikki had gezegd dat het haar niet uitmaakte, maar ik denk toch telkens dat ik iets verkeerd doe dan lolol. :x]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Ik denk dat het wel goed is (: )
Rebecca Morgan
Flynn was sneller met het antwoorden op mijn vraag. Hij leek er wel van genieten om Jess dwars te zitten en dat vond ik helemaal niet erg. Hij zat mij in ieder geval niet meer dwars. 'Is het niet handiger als we opsplitsen. We zijn bovendien met z'n vieren en de man/vrouw vergekijking is gewoon prima. Jess en Ryan een team en jij en ik, Rebecca?'
Ik knikte, ook al wist ik niet of hij goed overweg kon met wapens. Hij had de hele tijd tot hier overleefd, dus ik veronderstelde van wel.
Mijn blik gleed even over zijn spullen. Hij leek niet echt een wapen bij te hebben wat nu bruikbaar was, dus ik liet de deur los en begon een beetje rond de kijken naar iets bruikbaar. Er lagen hier zo veel dingen, maar die ene baar met scherpe punt leek me een goed begin. Misschien moesten we 'm een beetje slijpen, zodat het scherper was, maar hier kon je zeker een paar Walkers op prikken. Ik trok de stang los - ik moest er wel voor springen, anders kon ik er niet aan - waardoor de vuile gordijnen die eraan hingen met een doffe plof op de grond vielen en voor een stofwolkje zorgden. Ik kuchte er even door, stak het uit naar Flynn en keek 'm aan. 'Wil je het hebben of wil je liever iets anders?' vroeg ik. Tegenwoordig kon je overal wapens in zien eigenlijk en volgens mij begon onze voorraad messen in de keuken te slinken. Misschien dat Ryan nog wel iets had als hij dit niet wilde hebben.

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 7:56 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan.

Gelukkig knikte Rebecca op mijn vraag, anders zal ik alsnog met Jess moeten. Hoewel ik het niet zo erg vind, is het gewoon niet handig op het moment. We werken in deze bui alleen nog maar geïrriteerder van elkaar, dus dan kan je wel snappen dat het lastig gaat elkaar te beschermen. Ik zou in elk geval op een zeker punt denken dat ze mocht stikken en ervan door gaan, dat maak ik haar dan ook wel duidelijk.
Haar blik gleed kort over mijn spullen, maar ik wist niet precies wat ze daarmee wilde bereiken. Rebecca liet de deur los en begon een beetje rond te kijken, waardoor ik fronzend haar bewegingen volgde. Opeens trok ze de stang los, het zag er grappig uit hoe ze dat moest doen, waardoor ik wat gegrinnik binnen hield. De vuile gordijnen die eraan hingen vielen met een doffe plof op de grond, het zorgde voor een stofwolkje waardoor ik me iets omdraaide en mijn handen voor mijn neus en mond deed. Ik nam het niet kwalijk dat Rebecca erdoor moest kuchen, het was begrijpelijk.
In mijn ooghoeken zag ik hoe ze het naar me uit stak, waardoor ik weer recht ging staan met mijn benieuwde blik. "Wil je het hebben of wil je liever iets anders? Vroeg ze, maar ik schudde mijn hoofd al direct en pakte het ding aan. Dankbaar glimlachte ik naar haar. "Dit is goed, bedankt Rebecca." liet ik haar weten, terwijl ik de stang wat heen en weer liet gaan in mijn handen. Jess liet weten dat ze er nu toch echt klaar mee was. "Zullen we nu gaan? Ik wil niet wachten tot het weer donker is." Ik knikte er maar op en hield de deur open voor iedereen, zelfs voor de bruine chick.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
Flynn ging wat rechter staan toen ik de stang, die nu dienst moest doen als speer, naar hem uitstak. Zijn blik stond nieuwsgierig, wat toch al iets goed betekende. Meestal was hij zo onverschillig dat ik er zelf lastig van werd. “Wil je het hebben of wil je liever iets anders?” Ik hoopte maar op het eerste, want ik had echt geen zin om iets ander te gaan zoeken. Ik had trouwens niet voor niets zo gesprongen omdat ik de lengte van een smurf had.
Flynn schudde zijn hoofd, waardoor ik opgelucht ademhaalde, en nam het ding aan. Hij glimlachte er zelfs dankbaar bij, wat een vooruitgang. Ik mocht hem ook wel als hij nonchalant deed, hoor, maar ik vond het leuker als hij dat niet deed. “Dit is goed, bedankt Rebecca.” Hij schudde de stang een paar keer heen en weer om te kijken of hij wat met het ding aan kon vangen.
“Graag gedaan,” zei ik glimlachend. Mijn aandacht werd weer getrokken door Jess, die ongeduldig werd. “Zullen we nu gaan? Ik wil niet wachten tot het weer donker is.”
Ik schudde lachend mijn hoofd in haar richting en liep richting de deur, die opengehouden werd door Flynn, die opeens ook galant was geworden.
Nieuwsgierig keek ik om me heen. Het leek rustig te zijn, een beetje té rustig. Je kon het wel stilte voor de storm noemen. Ik hoopte maar dat het goed voor ons zou aflopen.
“Die kant,” klonk Ryans stem opeens. Ik draaide me om en keek hem aan. Hij wees met zijn arm naar de rechterkant uit. “Daar zitten de meeste Walkers. We kunnen enkel afspreken dat wanneer de personen aan de andere kant klaar zijn, ze de personen aan de rechterkant gaan helpen. Wie wil welke kant?” vroeg hij toen.
Ik keek Flynn aan. “Mij maakt het niet uit,” zei ik toen schouderophalend. “Kies jij maar. O trouwens, de ladder die je daar ziet is de eerste nooduitgang. Die deur daar,” ging ik verder. Ik wees met mijn hand naar links. “Is de andere. Voor de andere kant van het schip is het juist hetzelfde.”
Het schip was symmetrisch en ik had het zo gezien op de kaart in dat boekje, ik had het zelfs overgetekend op de plattegronden die ik aan Ryan en Flynn gegeven had. Dus eigenlijk hadden ze het zelf kunnen zien. In ieder geval had elk groepje nu een plattegrond bij voor het geval dat. Als Flynn de zijne mee had, in ieder geval.

[Why?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Flynn had zijn wapen gekregen, maar ik raak er een beetje ongeduldig van en stel dan ook voor om eens te gaan. Het lijkt wel alsof het steeds verder gerekt wordt. Flynn houd de deur open voor ons als we het dek op lopen. Het is rustig, nu nog tenminste. Dat scheelt in ieder geval, kunnen we rustig beginnen. "Die kant," zegt Ryan waardoor ik naar hem kijk en zie dat hij wijst. "Daar zitten de meeste Walkers. We kunnen enkel afspreken dat wanneer de personen aan de andere kant klaar zijn, ze de personen aan de rechterkant gaan helpen. Wie wil welke kant?" vraagt hij en ik kijk Ryan aan. "Mij maakt het niet uit," antwoord Rebecca schouderophalend. "Kies jij maar. O trouwens, de ladder die je daar ziet is de eerste nooduitgang. Die deur daar. Is de andere. Voor de andere kant van het schip is het juist hetzelfde." Ik volg haar bewegingen en knik dat ik het gezien heb. Aangezien Flynn en Rebecca samen een kant gaan doen, ik weet wel zeker dat Flynn gewoon niet met mij zou willen, kijk ik Ryan opnieuw aan. "Zullen wij de rechterkant maar nemen?" vraag ik aan hem. Ik weet dat wij samen een goed team zijn, we zijn beiden sterk en oplettend. Daarbij weet ik niet hoe Flynn vecht en wil ik Rebecca niet dat gedeelte insturen met hem. Hierna kijk ik naar Rebecca en Flynn. "Ik denk dat jullie wel eerder klaar zijn, jullie komen erna toch wel helpen?" vraag ik aan ze. Mijn handen kriebelen om aan de slag te gaan.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik blijf stofstijf staan met mijn kruisboog op de vreemdeling gericht. Hij of zij heeft een kap over het hoofd waardoor niet goed te zien is wie het is. Maggie zit met een doodsbang gezicht voor de persoon op haar knieeen, haar handen achter haar hoofd. Een glinsterend mes staat op haar slanke keel gedrukt. Mijn blik schiet even naar Glenn die bezorgd naar zijn vriendin kijkt terwijl hij het pistool strak op de vreemdeling gericht houdt. Rick vangt mijn blik wel op maar geeft geen signaal. Vlak achter me knijpt Rowan diep in mijn huid.
Het irriteert me dat de persoon zijn of haar kap ophoudt. Erg laf. "Laat jezelf zien," blaf ik waarna ik de kruisboog iets verder opricht. Met lichte verbazing kijk ik toe hoe de persoon met een ruk de kap van zijn hoofd trekt. Een lelijk, uitgemergeld en hoekig gezicht verschijnt in het licht. De man heeft ijzig blauwe ogen. Niet als Jess' spectaculaire blauwe ogen. Nee, dit is meer een fletse, melkachtig blinde kleur. Hij draagt een blauwe gevangenisoverall. Fuck man, zitten die hier dan ook nog levende criminelen? Dat is helemaal mooi. "Wat moet je van ons?" gromt Rick gevaarlijk met een hese stem. De ogen van de man glijden rustig naar Rick maar schieten dan door naar Beth, die staat te huilen. Zijn perverse blik bevalt me niks.
"He, ik vraag je wat!" blaft Rick. "Shush!" sust Glenn en de man duwt het mes iets dichter tegen Maggie's nek. Het zou niet lang duren voor de eerste bloeddruppels over het lemmet zouden glijden. Pas dan zie ik dat haar topje een stukje naar beneden is gescheurd en ze in haar bh zit. Een akelige rilling loopt over mijn rug. "Laat haar gaan.." beveelt Glenn zacht. "Blijf van haar af en laat haar gaan.." De man kijkt hem grijnzend aan.
"Pervert," sis ik zachtjes. De man lijkt me te horen en zijn lelijke kop draait naar mij toe. "Pervert..? Ik sta al maanden droog, vriend!" krast hij maniakaal. Zijn stem echoot door de ruimte. Dan schiet zijn blik langs me heen en druk ik Rowan iets dichter tegen me aan terwijl ik mijn kruisboog op hem gericht houdt. De gevangene lacht zijn tanden bloot. Een paar bruine kiezen verschijnen in mijn blikveld. Hij knikt van Maggie naar Rowan.
"Ruilen..?" sist hij.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

De situatie ziet er vreselijk uit, mijn adem stokt in mijn keel en ik blijf me aan Daryl vasthouden, zelfs iets steviger nu. "Laat jezelf zien," commandeert Daryl als hij zijn kruisboog op diegene richt. Dat heeft geen nut, zodra hij zijn pijl afvuurt is Maggie ook dood. Hetzelfde geld voor de pistolen die omhoog gericht zijn. Degene trekt de kap van zijn hoofd af, waardoor er een enge, vieze vent zichtbaar wordt. Door het overal dat hij draagt wordt het al snel duidelijk dat dit vast een goorlap is die hier vastzit voor één of andere perverse daad. Ik ril als ik in zijn lege blauwe ogen kijk. "Wat moet je van ons?" gromt Rick gevaarlijk met een hese stem. Die stem klinkt nog gevaarlijker als toen hij tegen mij praatte gister en vandaag. Dit is een echte bedreiging en zij zien dat ook. "He, ik vraag je wat!" blaft Rick als hij met zijn enge ogen naar Beth kijkt. "Shush!" sust Glenn en de man duwt het mes iets dichter tegen Maggie's nek. Ze knijpt kort haar ogen iets dichter, die ogen staan vol paniek. Het ergste is nog wel dat totaalplaatje, van iedereen die weet wat er gaat gebeuren. De blik in zijn ogen zegt genoeg.
"Laat haar gaan..." beveelt Glenn zacht. "Blijf van haar af en laat haar gaan..." De man kijkt hem met een enge grijns aan, waardoor ik nog eens ril. Volgens mij zal hij over lijken gaan om te krijgen wat hij wilt. "Pervert," hoor ik Daryl zacht naast mij sissen. Het gezicht draait zich naar ons toe, ik had bijna verwacht om een krakend of piepend geluid te horen ervan. "Pervert..? Ik sta al maanden droog, vriend!" Zijn schorre stemt galmt door de ruimte heen, volgens mij zit die echt tegen het randje van gekheid aan. Als zijn blik vervolgens op mij blijft hangen, hou ik mijn adem in en staar ik terug in zijn lege ogen. Ik merk amper hoe Daryl me dichter tegen zich aandrukt. Als hij lacht en van Maggie naar mij knikt, krijg ik een akelig gevoel in mijn onderbuik en ril ik opnieuw, al kan ik niet zeggen of het door de koorts komt, of gewoon omdat hij er zo enorm goor uitziet. Hij geeft nou niet bepaald een knap aangezicht, hij ziet er eerder uit alsof hij zelf een Walker is. Hij moet in zijn leven zo verdort zijn geweest dat het gewoon niet erger kon, volgens mij.
"Ruilen..?" vraagt hij, waardoor mijn ogen groot worden. Het duurt enkele seconden voordat de volle betekenis van zijn woorden tot me door dringen. Het is net alsof hij weet dat ik hier niet bij hoor en ze mij liever afgeven dat Maggie. Ik zou het waarschijnlijk ook doen als Rebecca me niet nodig zou hebben, want mijn leven is praktisch voorbij. Ik voel de spanning die in de ruimte hangt, omdat het van mij afhangt, of van Daryl hoe hij erop reageert. Hierdoor kijk ik ook op naar Daryl. "Dat is niet eerlijk..." jammer ik zacht, terwijl ik terug kijk naar de vieze man verderop. "Ik kan niet kiezen tussen Rebecca en Maggie, ik ga niet beslissen over iemands leven." murmel ik zacht. Hiermee leg ik gelijk de keuze bij iemand anders, aangezien ik niet van plan ben om te beslissen. Mijn blik glijd gelijk naar Rick, omdat hij de leider is. Ondertussen probeer ik heel hard niet te denken aan wat er gebeurd als zij die keuze voor mij maken, ik voel me nog misselijker worden en mijn lichaam trilt van de spanning en van de koorts.

---

Your make-up is terrible