{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Zalig." antwoord Ryan op mijn vraag en ik schenk hem een glimlach. "Mooi." Hij ruikt ook een stuk beter dan gisteravond, waardoor ik even lach in mezelf. Ik zie hoe de blik van Flynn naar ons schiet, maar ik reageer er toch niet op. Flynn valt zijn eten zowat aan waardoor ik zacht moet lachen, volgens mij ben ik echt in een goede bui vandaag, maar dat ben ik meestal wel gelukkig. "Hmm," brengt Flynn goedkeurend uit. Zijn duim steekt hij naar Rebecca toe, die eigenlijk wel alle lof verdient die ze kant krijgen. "Lekker. Oh, en smakelijk trouwens." We eten allemaal verder, hongerig. Ik heb in ieder geval wel honger gekregen van het vroege opstaan en al aan het werk gaan. "Dank je." mompelt Rebecca met volle mond erop. "Wat bedoelde je ermee; niet zo goed als ons?" Ik kijk op naar Flynn als hij die vraag stelt, waardoor ik even naar hem kijk, naar Rebecca en weer terug. "Het was te horen op de gang," antwoord ik waarna ik mijn schouders ophaal. "Volgens Ryan dan, ik heb niets gehoord, ik was al in mijn kamer." vervolg ik met mijn blik op mijn bord gericht, waarvan ik een flink stuk afsnijd en in mijn mond steek. "Maar dat is nu even niet belangrijk. Ik heb het vuur al aangestoken, dus dat kan de hele dag branden." informeer ik de groep aan tafel. Je kan nu wel echt zeggen dat het echt een groep is, ik vraag me af of het komt omdat Rowan en Daryl weg zijn of omdat ik en Ryan erbij zijn gekomen en ik plannen maak met Rebecca. Ik besluit maar dat ik er niet over na ga denken want het heeft geen nut. Er is een grote kans dat ze sowieso niet terugkomen en kunnen zien wat wij gedaan hebben hier.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

‘Zalig.’ Volgens mij snapte Rebecca er ook niets van, want op haar gezicht was er ook een frons te zien. Jess schenkt hem een glimlach. ‘Mooi.’ Ze reageren echter niet op onze blik, dus vraag ik er ook niets van. Hierop geef ik mijn complimenten aan Rebecca, wat ook zeker komt doordat dit het eerste echte maal is in dagen. Ze grinnikte hoofdschuddend en stopte nog een stukje vlees in haar mond.
‘Dank je,’ bracht ze met volle mond uit, waarop ik grinnikte. Ik dacht dat ik de enige was die geen manieren nu had, maar ik nam het haar niet kwalijk in deze tijden. Het zag er wel… aandoenlijk uit zelfs. Luce kennende, als ze hier zou zijn, zou ze nog steeds met haar mond dicht eten en zo net mogelijk doen. Daarna stelde ik de vraag aan Jess, zij kijkt op als ik dat gedaan heb, naar Rebecca en terug.
‘Het was te horen op de gang,’ antwoord ze waarna ze haar schouders ophaalt. Wacht, wát was te horen op de gang? Hierdoor bevroor ik ook in mijn handelingen en keek haar niet-begrijpend aan. ‘Volgens Ryan dan, ik heb niets gehoord, ik was al in mijn kamer.’ Vervolgt ze met haar blik op haar bord gericht, waarvan ze een flink stuk afsnijd en in haar mond steekt. Dit keer keek ik vreemd naar Ryan. Ik bleef even zitten met mijn mond vol tanden, niet wetende hoe ik hier gelijk op moest reageren, waar ik toch al geen tijd voor had, aangezien Jess al begon te praten.
‘Maar dat is nu even niet belangrijk. Ik heb het vuur al aangestoken, dus dat kan de hele dag branden.’ Informeert ze ons, al dringt het niet echt door in mijn gedachten. Ik reageer dan ook niet op het laatste wat ze heeft gezegd, het is me nog steeds wat vreemd. ‘Wat?’ kwam er nu pas verbaasd uit. ‘Wat was er te horen op de gang?’ fronste ik, ik begreep het ook werkelijk echt niet waar zij het nu over had.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Het was te horen tot op de gang," antwoordde Jess nonchalant. "Volgens Ryan dan, ik heb niets gehoord, ik was al in mijn kamer."
Mijn blik schoof verder op naar Ryan, die heel geconcentreerd naar zijn eten staarde en een hap nam. Flynn leek ook niet echt te weten hoe hij moest reageren en volgens mij had Ryan niet eens door dat we hem beiden raar aan het bekijken waren.
"Maar dat is nu even niet belangrijk. Ik heb het vuur al aangestoken, dus dat kan de hele dag branden," ging Jess verder, waarop ik knikte. Volgens mij hadden we allemaal wel al geroken dat het vuur aan was. Maar het leek Flynn niet echt door te dringen want hij staat nog steeds vreemd te kijken. "Wat?" vroeg hij ontzet. "Wat was er te horen op de gang?"
Ryan keek op. "Jullie. Ik hoorde een bonk, stemmen. Weet ik veel wat jullie daarbinnen aan het doen waren." Het klonk zo grappig uit zijn mond toen hij het zei en ik begon erdoor ook zacht te lachen. "O, ik was tegen de muur gevallen," grinnikte ik. Pas toen ik mijn eigen woorden herhaalde in mijn hoofd besefte ik hoe vreemd dat eigenlijk klonk. Ach ja, als niemand er iets over ging vragen ging ik het ook niet verduidelijken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan blijft zich op zijn eten concentreren en Flynn staart ontzet voor zich uit, alsof het een enorm geheim geweest was, waardoor ik zacht moet gniffelen. Hij laat zich zelfs niet afleiden door de rest van mijn informatie. "Wat? Wat was er te horen op de gang?" vraagt hij op een behoorlijk ontzette toon. Hierdoor kijkt Ryan op en kijk ik hem zelfs iets nieuwsgierig aan. Door wat hij gezegd had nam ik maar gewoon aan dat ze iets aan het doen waren, ook al zei hij het niet precies met die woorden. "Jullie. Ik hoorde een bonk, stemmen. Weet ik veel wat jullie daarbinnen aan het doen waren." antwoord Ryan, waarop Rebecca iets nerveus in mijn oren begint te lachen. Echt grappig is het nou niet wat hij zegt. "O, ik was tegen de muur gevallen," grinnikt ze bijna opgelucht. Nu is het mijn beurt om in de lach te schieten en ongelovig van Rebecca naar Flynn te kijken. "Doe je wel voorzichtig met haar? We hebben haar nog nodig vandaag, hoor." plaag ik hem, hoewel ik wel bijna zeker weet dat er eigenlijk niets is gebeurd. Toch vraag ik me af wat ze dan zolang samen deden en waarom ze tegen een muur aanvalt, dat is veel te onhandig voor haar doen. Ik zie haar altijd als wat minder lomp in ieder geval. Ik schud iets met mijn hoofd zodat de krullen wat naar achter gaan en eet de rest van het stuk vlees op, maar niet al te snel. Ik vind het wel grappig om ze te plagen, vooral omdat ze er zo heftig op lijken te reageren, dat maakt dit alles nog veel leuker.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik ben na het gesprek bij het kampvuur terug naar Rowan's cellenblok gelopen. Daar ben ik de metalen trap opgegaan om vervolgens afgezonderd van de rest te gaan slapen. Omdat Rowan hier is dankzij mij, heb ik het gevoel dat ik degene ben die haar zoveel mogelijk moet bewaken. Als zij iemand wat aandoet de komende tijd, zal ik degene zijn die aangekeken wordt. Ik leg mijn armen achter mijn hoofd en staar naar het kale plafond van de gevangenis. Hoewel Rick's plan meer dan duidelijk is, vraag ik me af wat ik met Rowan moet doen. Als ik haar meeneem zou ze, net zoals T-Dog ook al zei, zich tegen ons keren. Ze zou weten met hoeveel we zijn, een schets kunnen hebben gemaakt van de sterktes en zwaktes van ieder groepslid.. Hell, ze zou haar vriendjes op de boot precies kunnen vertellen met wie ze te maken krijgen. Aan de andere kant.. als ik haar hier zou laten, of haar ergens zou dumpen of als ze zo stom is om over Rick's korte lontje heen te gaan en door een groepslid vermoord zou worden, wat zou de schipgroep daar dan denken? Ik zie het al voor me; ze staan op de loopbrug en zien hoe een paar autos en mijn motor de kust op rijden. Rebecca en Jess zouden beseffen dat we de groep hebben gevonden en nu terugkomen. Even weglatende wat ze daar van zouden vinden, zouden ze mij zien en zich daarna afvragen waar Rowan blijft. Hen vervolgens vertellen dat Rowan niet mee is omdat ze gedumpt, gedood of gestrand is, zou onze onderhandelingen direct de das om doen en ik twijfel er niet aan dat Rebecca naar haar pistool zou grijpen om me ter plekke neer te schieten. Ik wrijf in mijn ogen en luister naar de stilte in het enorme gebouw. Rillend sla ik mijn poncho dichter om me heen. Het beton onder me is hard. Dat ik eergisteren nog in een kapiteinssuite logeerde, is bijna niet voor te stellen.

Ik kijk op als uren later de deur open gaat en er langzaamaan mensen beginnen rond te sjouwen. Mijn poncho glijdt van me af wanneer ik opsta en me eens goed uitrek. Bah, zelfs mijn lichaam is verwend geworden na zoveel nachten in een goed bed; mijn schouderbladen staan behoorlijk stijf. Ik draai mijn schouders een paar keer naar achteren en loop dan de trap af naar beneden. Rick, Hershel, Beth en Carl staan in het cellenblok. Carl kijkt met een onderzoekende maar minzame blik door de tralies van Rowan's cel. Doordat ik nog bij de trap sta, kan ik haar niet zien vanaf hier. Beth en Hershel kijken op terwijl Rick met zijn vingers aan zijn baardje plukt, diep in gedachten verzonken. "Goedemorgen, Daryl," begroet Beth me vriendelijk. Ik knik het stel toe en loop naar Rick. Als hij me ziet werpt hij een vluchtige blik op de cel van Rowan en buigt hij zich naar me toe. "We hebben twee tanks benzine nodig om bij de kust te komen en daarna nog wat achter de hand te hebben. Glenn, Maggie en T zijn naar het benzinestation gegaan om te kijken of daar nog iets te halen valt," sist hij zachtjes. Ik schud mijn hoofd. "Toch niet dat benzinestation richting kust? Daar ben ik al geweest en daar is niets te halen," zeg ik net zo zachtjes terug. Rick schudt met zijn hoofd. "Nee, eentje hier verder de weg op. We zijn er eerder geweest en hebben toen de voorraad opengebroken. De laatste keer zag ik dat er drie geparkeerde auto's zonder eigenaar langs de weg waar ze eventueel ook nog wat uit kunnen tappen." Ik knik. Tegelijkertijd kijken we naar het cellenblok. Ik zie dat Rowan met een lijkbleek gezicht zit te rillen op haar bed. "Ze is ziek," mompelt Rick. Daar is alles wat Rowan betreft mee gezegd volgens Rick. Vervolgens loopt hij langs me heen het cafetaria in.

[ bericht aangepast op 17 feb 2013 - 20:22 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik later nog eens wakker wordt, echt wakker in plaats van half te slapen, probeer ik recht op te gaan zitten. Mijn rug doet ontzettend veel pijn en ik trek een pijnlijk gezicht. Toch lukt het om mezelf overeind te hijsen waardoor ik hijgend rechtop blijf zitten. Ik hoor stemmen en als ik opkijk zie ik Hershel, Beth, Carl en Daryl. Rick loopt net weg. Mijn gezicht betrekt gelijk naar ongerust, aangezien ik nog altijd opgesloten zit en ik niet weet wat er te gebeuren staat. Ik heb het ontzettend heet en probeer mezelf wat koelte toe te wuiven met mijn hand. Beth en Hershel geef ik een klein glimlachje als ik ze zie kijken, maar Carl negeer ik. Ergens vind ik het gestaar van dat joch met zijn geweer doodeng. Alsof hij zo een kogel door mijn hoofd jaagt als ik beweeg. Wat onhandig schuif ik op naar het glas melk dat ik gister heb laten staan en pluk die van de grond, om er gretig van te drinken. Mijn keel is zo uitgedroogd en als ik klaar ben moet ik hoesten omdat ik het zo snel weg gedronken heb. Mijn blik glijd terug naar Daryl, ik vraag me echt af wat hij zal doen. Zou hij alles voor de groep hier over hebben en mij laten zitten? Ik denk van wel, daarom moet ik iets beter zien te maken. Ik moet weten wat de plannen zijn en er dan iets aan doen, iets regelen waardoor ze me nodig zullen hebben.
"Daryl, kan ik zo even met je praten?" vraag ik op een hese toon aan hem. Ik moet achter de plannen zien te komen, als hij het niet zegt, vraag ik het wel aan Beth. Ik weet zeker dat zij er wel iets over los wilt laten. Mijn vingers glijden onbewust over de blauwe plek op mijn bovenarm heen en naar beneden langs het verband. Het doet zoveel pijn, ik durf haast niet te kijken wat eronder zit. Mijn voorhoofd veeg ik vluchtig af en ik vraag me af waar mijn tas is. Die zal nog wel ergens anders staan, als ze hem niet al helemaal door gespit hebben. Veel zit er toch niet in, ik heb helemaal niets persoonlijks meegenomen. Lekker, misschien vinden ze mijn ondergoed wel, dat is echt heel interessant.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Daryl, kan ik zo even met je praten?" hoor ik Rowan met een hese stem zeggen. Carl kijkt me even aan. In zijn blik zie ik dat hij hetzelfde denkt als ik. Rowan ruikt onraad en wil achter ons plan komen. Ik kijk Carl met een blik van verstandhouding aan. Hershel legt zijn hand op Beth's schouder en voert haar mee weg. Beth glimlacht nog even onzeker naar Rowan voor de deur achter haar dichtvalt. Shit. Nou dat weer. Ik doe een paar passen naar achteren zodat ik uit Rowan's gezichtsveld ben en wenk Carl. Hij tikt zijn sheriffshoed op en komt naar me toelopen. Ik buig me naar hem toe. "Zeg tegen Beth dat ze koste wat kost niks over ons plan zegt tegen Rowan. Ze schijnt haar aardig te vinden." Carl kijkt me aan en knikt met een serieuze blik in zijn ogen. Ik leg mijn hand op zijn schouder en buig me nog eens naar hem toe. "Het is echt belangrijk. Ze mag niks zeggen," verduidelijk ik nogmaals. "Geen zorgen, Daryl," zegt Carl hardop waarna hij zich omdraait en naar het cafetaria loopt, achter Beth aan. De deur valt met een klap dicht. Het geluid galmt na in het cellenblok en benadrukt de plotselinge stilte. Nu zijn alleen Rowan en ik hier nog over. Langzaam loop ik naar de tralies toe en kijk ik er doorheen naar binnen. Rowan heeft een glas melk in haar handen. De substantie trilt in het bekertje omdat Rowan's handen shaken. Van angst, maar misschien ook van griep. Op de grond staat een onaangeroerd broodje met pindakaas. "Wat wil je?" vraag ik mat. De laatste keer dat we een gesprek hadden, gisteren in de namiddag, waren haar laatste woorden geweest dat ze me het liefst had vermoord onderweg hier naartoe. Ik ben benieuwd wat ze nu voor me in petto heeft. Ze mag blij zijn dat ik haar überhaupt wil aanhoren nu. Ik leun met mijn rug tegen de tralies aan zodat Rowan mijn gezicht niet kan zien, en wacht op haar reactie.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hershel en Beth verdwijnen, waarna Carl en Daryl uit mijn gezichtsveld verdwijnen. de onzekere glimlach van Beth baart me zorgen, maar ik probeer het niet te laten merken. Ik hoor ze praten, hun stemmen galmen zacht door de ruimte. Helaas kan ik niet verstaan wat ze zeggen. Ik weet pas dat ze klaar zijn als ik Carl weg zie lopen en Daryl richting de tralies loopt, op een langzame tred. "Wat wil je?" vraagt hij toonloos aan me en ik bijt even op mijn lip terwijl ik in het glas melk staar. Als ik terug kijk, zie ik alleen de rug van Daryl. Het duurt enkele seconden voor ik de moed bij elkaar geraapt heb om tegen hem te praten. "Jullie gaan koste wat het kost naar het schip om daar te verblijven," stel ik vast, alsof ik het al weet. Toch is het zomaar een gok, al weet ik dat ik er niet zo snel naast zal zitten. "En jij zal even hard met ze meedoen, je zou me hier achterlaten als ze dat van je vroegen. Maar dat kan je niet doen. Rebecca zal flippen als ze ziet dat ik er niet ben, maar als ik er wel ben kan ik met haar praten, met de rest praten. Jij gaat ook mee, om op me te letten. Ik zal zeggen dat ze jullie moeten toelaten, zodat er niets gebeurd en jullie gewoon naast elkaar kunnen leven." probeer ik op kalme toon te zeggen, waarbij ik expres 'jullie' zeg en niet 'wij'. Door wat Hershel gister zei weet ik dat het flink aan het ontsteken is, vandaar ook die koorts die ik op het moment heb. Als ik geen anti-biotica krijg overleef ik het niet, dat is wel duidelijk gemaakt. "Ik ben daarna weg, dat beloof ik. Overleg het maar met Rick." Ik wil alleen maar dat Rebecca en Nathan veilig zijn op het moment. Voor mezelf valt niet te regelen, ook al vecht ik mezelf hierdoor heen. De nieuwelingen op het schip zullen me nooit vertrouwen en de rest zal wel een beetje onderdrukt worden. Dat heb ik nog liever dan dat er iets anders met ze gebeurd. Ik zet het trillende glas tegen mijn lippen en neem nog een paar slokken, dit keer een stuk rustiger.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

Jess moest gniffelen, waardoor ik even met mijn ogen knipperde. Wat was er nou zo grappig? Ik snapte er geen moer meer van. Ryan kijkt op en Jess kijkt hem iets nieuwsgierig aan. ‘Jullie. Ik hoorde een bonk, stemmen. Weet ik veel wat jullie daarbinnen aan het doen waren.’ Antwoord Ryan, waarop Rebecca zachtjes begint te lachen. Nu pas krijg ik een beeld erbij hoe het vast voor hen zou klinken, waardoor ik haastig mijn blik op het bord met vlees richt. Ik zou gewoonweg doen alsof ik het niet gehoord had, al wisten hun vast wel beter.
‘O, ik was tegen de muur gevallen,’ grinnikte Rebecca. Ik zuchtte diep, omdat ik niet wist waarom ze erom moest lachen. Zo grappig was het nu ook weer niet, al was het voor mij op dat moment wel vermakelijk. Heel erg zelfs. Over in de lach schieten gesproken, dit keer was het Jess haar beurt. Zo wijs mogelijk reageerde ik er maar niet op en negeerde hun blik, terwijl ik wat vlees in mijn mond propte en op begon te kauwen.
‘Doe je wel voorzichtig met haar? We hebben haar nog nodig vandaag, hoor.’ Zodra dit over haar lippen was gekomen, keek ik nogal haastig beschaamd op, waarna ik in de volgende seconde me al verslikte en zowat stikte door het stuk vlees. Jess eet gewoontjes verder, terwijl ik half zit te stikken en mijn stoel zelfs iets naar achteren schuif om op mijn borstkas te kloppen, waarbij ik iets naar voren buig. Mijn wangen waren zelfs iets licht gekleurd toen ik eraan dacht, maar dit duwde ik snel terug. ‘W-wat?’ Kwam er rauw uit door het stikken, waarbij ik Jess met lichte traanogen aankijk, welke ik wegveeg. ‘Ik weet niet waar jullie aan denken, maar we hebben helemaal geen seks gehad.’ Murmel ik de laatste paar woorden ontsteld.

[ bericht aangepast op 17 feb 2013 - 21:35 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Doe je wel voorzichtig met haar? We hebben haar nog nodig vandaag, hoor," zei Jess lachend. Ik wierp haar een verbaasde blik toe. Volgens mij dacht ze aan hele andere dingen dan wij werkelijk gedaan hadden. Flynn keek op en ik wist niet wat hij had, maar hij schoof zijn stoel naar achteren om op zijn borstkas te kloppen. Hij werd er zelfs een beetje rood bij. Maar waarom klopte hij op zijn borstkas? Iedereen wist toch dat je op de rug moest kloppen? Dus dat deed ik, ik stond recht en klopte met mijn hand op zijn rug. "Dude, gaat h-" Mijn zin werd onderbroken.
"W-wat?" bracht hij uit. Zijn ogen waren gaan tranen. "Ik weet niet waar jullie aan denken, maar we hebben helemaal geen seks gehad."
Hij leek weer normaal te kunnen ademen, dus ik ging weer zitten. Daarna schudde ik mijn hoofd. "Dat hebben we inderdaad niet gehad." Ik ontweek expres Jess' blik toen ik dat zei, omdat ik mezelf kende en ik waarschijnlijk weer arrogant zou kijken. Ik kon de vraag van wat we dan gedaan hadden al horen, maar ik had mijn antwoord al klaar. Hij had me getroost en dat was de waarheid. Hoewel tegen een muur vallen niet logisch klonk als je huilde. Ach ja.

[ bericht aangepast op 17 feb 2013 - 21:48 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Door mijn opmerking verslikt Flynn zich in een stuk vlees en schuift hij zijn stoel naar achteren. Ik eet rustig verder, maar in mijn ogen ligt een vermakelijke blik en op mijn lippen een grijnsje. Dit is eigenlijk geweldig, net een stel pubers die betrapt worden. Rebecca gaat recht staan en klopt op zijn rug, terwijl Flynn op zijn borstkas slaat. De tranen staan in zijn ogen ervan terwijl zijn wangen rood worden. "Dude, gaat h-" begint Rebecca bezorgd, maar Flynn kapt het af. "W-wat?" brengt hij met moeite uit. "Ik weet niet waar jullie aan denken, maar we hebben helemaal geen seks gehad." Ik lach zacht als Rebecca weer gaat zitten en wat met haar hoofd schud "Dat hebben we inderdaad niet gehad." Ik kan wel zien hoe ze mijn blik ontweek en ik vraag me af wat er dan wel gebeurd is, want er moet iets zijn. "Dat weet ik ook wel, maar jullie reageren zo leuk erop," grijns ik naar ze en ik schuif mijn lege bord naar voren. "Misschien moeten jullie het toch maar eens proberen, eens wat ontspannen. Kan geen kwaad." Hierbij knipoog ik naar Rebecca en lach ik zachtjes. Omdat Rebecca verder niet boos lijkt te zijn over gisteren besluit ik ook verder maar niets te zeggen tegen haar, misschien als ze er zelf naar vraagt. Ik ga het in ieder geval niet naar boven halen als het eigenlijk helemaal niet hoeft.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Jullie gaan koste wat het kost naar het schip om daar te verblijven," hoor ik haar zieke stem zeggen. Ik volg een spinnetje dat zijn weg naar boven maakt, langs de dikke muur af op weg naar de hoge ramen van de gevangenis. Alleen mijn ogen bewegen langzaam mee naar boven. De rest van mijn lichaam geeft geen kik."En jij zal even hard met ze meedoen, je zou me hier achterlaten als ze dat van je vroegen. Maar dat kan je niet doen. Rebecca zal flippen als ze ziet dat ik er niet ben, maar als ik er wel ben kan ik met haar praten, met de rest praten. Jij gaat ook mee, om op me te letten. Ik zal zeggen dat ze jullie moeten toelaten, zodat er niets gebeurd en jullie gewoon naast elkaar kunnen leven. Ik ben daarna weg, ik beloof het. Overleg het maar met Rick." Ik wrijf met mijn ene voet langs mijn enkel. Ze heeft dus over hetzelfde nagedacht als ik. "Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen en je niet met het eerste het beste mes dat je van Rebecca krijgt een van mijn groepsleden neersteekt?" vraag ik duidelijk. Mijn harde stem galmt door de ruimte. "Hoe weet je me niet in een hinderlaag lokt en je me met je vriendinnetje, je nieuwe toyboy en die snotjochies probeert te doden waarna je probeert verder te gaan met de rest?" Ik draai me weer om en kijk haar aan. Met mijn hand omklem ik een staaf van de tralies. Ik staar haar aan. Mijn blik wordt langzaam wazig als ik denk aan het bloedbad dat zou kunnen onstaan als de mensen op dat schip zich gaan verzetten. "Echt waar, Rowan. Als ze daar ook maar iets flikken, wordt het een bloedbad. Rick was een geduldig man, ooit. Maar hij net als iedereen verandert.. Dat is wat deze Apocalypse met ons doet. Deze groep doet er alles aan om elkaar te beschermen. Alles." Ik bijt even op mijn onderlip terwijl mijn blik op oneindig blijft staan. "Een bloedbad, Rowan," grom ik zachtjes. Daarna draai ik me weer om en duw ik weer met mijn rug tegen de traliedeur waarbij ik ontwaak uit de vreemde trance waarin ik eventjes verkeerde.

---

ars moriendi

Flynn Donovan.

Terwijl ik zo half dood zit te stikken, oké, goed, dat was misschien een beetje overdreven, ik stikte gewoon. Jess eet ronduit rustig verder, terwijl er in haar ogen een vermakelijke blik ligt en op haar lippen een grijnsje. Het is maar goed dat ik geen vrouwen sla, anders had ze echt wat gekregen van me. Rebecca staat op en klopt op mijn rug. ‘Dude, gaat h–’ begint Rebecca bezorgd, maar ik kap het al af door mijn zegje te doen. Het klinkt nogal rauw.
Toen Rebecca door had dat ik terug normaal kon ademen, ging ze op haar stoel zitten. Jess lacht enkel even. Wanneer het donkerharige meisje met haar hoofd schud kijk ik haar even aan, maar daarna weer naar Jess. ‘Dat hebben we inderdaad niet gehad.’ Ik lik iets over mijn tanden en slik de brok uit mijn keel weg, waardoor ik nu wel zeker weet dat ik normaal verder kan eten. Nogmaals stikken wil ik liever niet, dank je.
‘Dat weet ik ook wel, maar jullie reageren zo leuk erop,’ grijnst ze abrupt, schuift haar lege bord hierop naar voren. Ik grom iets erop, maar meer ook niet, waarbij ik nogal hakkend in het vlees snij. Het is wel duidelijk dat ik nu geïrriteerd ben. ‘Misschien moeten jullie het toch maar eens proberen, eens wat ontspannen. Kan geen kwaad.’ Mijn wenkbrauwen schieten verontwaardig naar boven, terwijl ik Jess nu wel opnieuw aan kijk, die net op dat moment naar Rebecca knipoogt en zachtjes lacht.
‘Seks met Rebecca?’ Grom ik. ‘Nee, bedankt.’ Klonk het nogal bot, waardoor ik ook niet doorhad nu dat het misschien als beledigend opgevat kon worden. Alleen door de woorden van Jess was ik nogal opgefokt. Met sterke kaken op elkaar geklemd, sneed ik een stuk van het vlees af en stak deze vervolgens met een geïrriteerde handeling in mijn mond. ‘Als er iemand een beurt nodig heeft, zijn jullie vrouwen het wel.’ Vervolg ik, nu al wat meer nonchalanter.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rowan Ava Carter

"Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen en je niet met het eerste het beste mes dat je van Rebecca krijgt een van mijn groepsleden neersteekt?" vraagt hij, het gegalm van zijn stem doet pijn aan mijn hoofd. "Hoe weet je me niet in een hinderlaag lokt en je me met je vriendinnetje, je nieuwe toyboy en die snotjochies probeert te doden waarna je probeert verder te gaan met de rest?" Hij draait zich om en ik kijk hem iets verbaasd aan. "Toyboy?" murmel ik vragend. Ik snap echt niet wie hij op het moment bedoeld. "Echt waar, Rowan. Als ze daar ook maar iets flikken, wordt het een bloedbad. Rick was een geduldig man, ooit. Maar hij net als iedereen verandert... Dat is wat deze Apocalypse met ons doet. Deze groep doet er alles aan om elkaar te beschermen. Alles." Hij staart na deze woorden ergens anders heen, ergens in de verte. "Een bloedbad, Rowan," gromt hij zacht waarna hij zich weer omdraait. "Ik weet het, dat is nou net wat ik wil voorkomen. Ik wil Rebecca en Nathan beschermen. Zij hoeven niet te leiden, dat mag niet. Als ik jou in een hinderlaag lok of je iets aandoe, weet ik dat zij ervoor zullen boeten," zeg ik op een zachte toon. "Ik hoop maar niet dat je geloofd dat ik straks nog de kracht heb om jou wat aan te doen, Daryl." Met deze woorden hijs ik mezelf omhoog door me vast te houden aan het bovenste bed en hou ik me stevig vast met mijn rechterhand, de goede. Traag schuifel ik naar de tralies toe en steek ik hem mijn linkerarm toe. Onder het verband komen donkere aderen vandaan, verkleurde aderen. De cel tolt lichtjes om me heen als ik dat doe, waardoor ik me aan de tralies vastgrijp. "Ik heb al mazzel als ik het volhoud tot we daar aankomen." zeg ik, terwijl ik mijn blik op mijn arm gericht houd.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Dat weet ik ook wel, maar jullie reageren er zo leuk op." Jess' bord was al leeg en ik was nog niet eens halfweg. Snel propte ik ook een stuk in mijn mond. Een redelijk groot waar ik hard op moest kauwen.
Ik wierp een korte blik op de geïrriteerde Flynn die met zijn mes in het vlees hakte als ik in het hoofd van een Walker zou doen. 'Misschien moeten jullie het toch maar eens proberen, Eens wat ontspannen. Kan geen kwaad,' zei Jess luchtig. Ik wendde mijn blik af, terwijl ik nog steeds als een koe in de wij aam het knabbelen was op de veel te grote stuk vlees.
'Seks met Rebecca?' klonk het bot. 'Nee, bedankt.'
Oké, daar moest ik gewoon op reageren. Ik slikte het stuk door, waardoor ik het gevoel kreeg dat het vast zou blijven zitten in mijn slokdarm. 'Wablief?' vroeg ik beledigd. 'Wat is er dan zo mis met mij?' Autch, zijn reactie lag toch wat gevoelig. Volgende keer kroop hij maar lekker eenzadig in zijn eigen bed. 'Als er iemand een beurt nodig heeft, zijn jullie vrouwen het wel,' murmelde hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Als er iemand een beurt nodig heeft ben jij het wel, volgens mij heb je het meer nodig dan wij twee samen,' zei ik nog steeds beledigd door zijn reactie. Mooi was hij hoor. Het raakte me enkel omdat hij gister zo raar reageerde bij het zien van mijn lichaam, dus ja ik wilde weten wat er te kort, te lang of te breed was. Ik had James anders toch nooit horen klagen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov