[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

      Cassidy Callaghan.
Na mijn pittige broodje kip klaargemaakt te hebben ruim ik alles op wat ik gebruikt heb en ga op een kruk zitten in de keuken. Niet ver van Emma verwijderd, er zaten maar een paar krukken van ons vandaan. De jongen, Amir, had mij bedankt en nee gezegd dat hij niet wilde. Hier knikte ik alleen op.
Eerlijk gezegd, was ik te druk bezig met mijn gedachten en het koken waardoor ik vergeten was om mijzelf voor te stellen. Maar daar zou hij geen probleem van maken toch? Anders had hij wel aan mij gevraagd hoe ik heette. Dat zou ik dan tenminste verwachten.
Hij zat nu wat te eten en ging op het aanrecht zitten. Tegelijkertijd neuriede hij een deuntje en bewoog met zijn hoofd mee op de maat, waardoor zijn dreads mee zwiepte. Emma stond op haar lege bord netjes op te ruimen en ging vervolgens zitten om haar glas sap leeg te drinken. Hij bekeek mij en Emma even. 'Komen jullie uit Amerika?'
Emma schudde haar hoofd, waardoor ik haar even aankeek, tegelijkertijd met dat ik een hap van mijn pittige broodje nam. Hmm, heerlijk. Hier zat ik dus op te wachten. Dit goddelijke broodje.
'Nederland.' Antwoordde zij, waarna ik met wat volle mond ook antwoordde: “Ierland.” Mijn hand had ik wel voor mijn mond gehouden.
'En jij?' Ze liep naar de koelkast en haalde Ben & Jerry's uit het vriesvak. Verlekkerd keek ik op met open mond – gelukkig was deze leeg! Ik haalde mijn hand op. “Ik ook, please.” Had ik haar netjes, maar ook verlekkerd gezegd.
Ik houdt van Ben & Jerry ijs. Dat was mijn stukje geluk als ik dat nodig had. Ik had honderden leeggegeten na dat ongelukkige.. geval. Zelf dacht ik er liever niet aan, maar soms kon ik het niet laten om er toch eventjes aan te denken.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Amir Samuel von Monroe
Nederland en Ierland. Ik wist dat Ierland bij Engeland lag, maar van Nederland? Ik wist wel dat er veel Nederlanders is Italië waren tijdens de zomer. Maar ik wist niet waar het lag. "Italië. Milaan." Glimlachte ik en lepelde mijn bakje kwark uit. Ik gooide het lege bakje weg en likte de lepen af waarna ik deze in de vaatwasser zetten. Thuis moest ik gewoon met de hand de afwas doen. Al het geld dat mijn ouders hadden gehad was opgespaard voor mijn operatie's en er was nu geen geld meer voor overbodige luxe. Dus waarom een vaatwasser kopen als je het ook zelf kon schoonmaken. "En wat doen jullie zoals? School, werken?" Deze twee waren nu niet bepaald spraakzaam of gezellig en als echt alles van mijn kant moest blijven komen was ik er snel klaar mee. Dat vond ik even leuk, maar na een tijdje ging dat ook vervelend. Ik pakten mijn glas weet en zetten deze aan mijn lippen terwijl ik langzaam begon te nippen. Ik begon me nu toch wel aardig te vervelen en ik schommelde wat met mijn benen heen en weer.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Emma Sophia Cleassens
"Ik ook, please" hoor ik haar zeggen en als ik opijk zie ik dat ze verlekkerd naar het ijs kijkt. Ik glimlach even kort, iets wat vrij zeldzaam was. Zoveel lachte ik niet meer, iets waar mijn ouders veel moeite mee hebben. Om de een of andere reden mocht ik haar wel, ookal doet ze me aan een niet zo'n leuke periode uit mijn leven denken. Ik wist ook nog altijd haar naam niet. Voordat ik de B&J's opruim schep ik voor haar ook wat in een kom. Ik pak lepels en loop met de kommetjes weer naar mijn plek en zet er een bij haar neer. Amir zegt dat hij uit Italië komt. Ik ben daar wel eens op vakantie geweest. De italiaanse keuken vind ik helemaal geweldig. Dan vraagt hij wat we zoal doen en mijn humeur wordt meteen weer slecht. Ik vond het nooit leuk om over zowel school als werk te praten. Ik heb moeten stoppen met mijn opleiding door de drank en de drugs en daardoor een flinke schuld opgelopen omdat ik alles terug moet betalen. Met mijn baan als prostituee heb ik al een deel terug kunnen betalen. Ik vind het vreselijk om hier over te praten, daarom vertel ik het ook aan niemand. Met name omdat het me weer doet denken aan waarom ik als hoer ben gaan werken. Beelden flitsen weer door mijn hoofd heen en ik voel tranen opkomen. Ik doe mijn ogen even dicht en probeer de tranen terug te dringen. "Niks" antwoord ik kortaf en vrij boos. Ik richt me op mijn ijs en lepel die snel naar binnen. Ik sta op en loop naar de vaatwasser waar ik mijn kopje en het lege glas in doe. Ik loop zonder iets te zeggen de keuken uit.

Ik haal even een keertje diep adem en probeer me zelf weer tot rust te brengen. Ik begin weer een beetje door het huis heen te lopen en besluit de trap naar beneden te nemen. Ik kom uit een kleine maar knusse en gezellige bar. Ik zie allemaal verschillende dranken staan De ene nog sterker dan de andere. Ik loop verder en kom uiteindelijk uit in een kleine ruimte met een enorm scherm en allemaal kussens op de grond. Ik loop weer via de bar terug en ga naar de andere kant, waar ik uitkom in een kleine sportruimte. Hier zul je mij niet zo vaak vinden denk ik, zoveel doe ik niet aan sport. Ik loop weer naar boven en bedenk me dat ik wou kijken of er misschien ergens een piano zou staan. Ik loop een grote en ruime woonkamer binnen en kijk even om me heen. Ergens in een hoek staat een super mooie vleugel. Ik loop erheen en bekijk hem even. Mijn humeur wordt meteen iets beter. Het is een mooie en van super kwaliteit vleugel. Ik ben meteen beniewd naar hoe die klinkt. Ik zet de klep open en loop vervolgens naar de kruk/bankje die ervoor staat om daar te gaan zitten. Ik adem even diep in en begin te spelen. Het is een vrij bekend stuk, veel mensen hebben het wel eens gehoord. Ik heb de bladmuziek niet nodig. Ik doe mijn ogen dicht en laat mijn vingers over de toetsen glijden.

Nikolay Baikov

"Misschien dan maar op zoek gaan naar die lift?"
Ik knik zachtjes en maak aanstalten om een van haar koffers weer op te tillen wanneer het andere meisje dat ons op de hoogte van de aanwezigheid van de lift bracht weer spreekt.
"Devlin Rowley. Daar is de lift dus. Ik kom uit Florida, en jij komt uit Rusland als ik het zo hoor. Portugal, Argentinië, Mexico misschien?"
Ik klap enthousiast in mijn handen en glimlach breed als ze twee keer goed raad. Niet dat mijn accent moeilijk te raden is, het feit dat ik ook nog eens heel slecht andere talen spreek is ook een grote weggever. Bij Ana is het al iets moeilijker te raden, zelf had ik ook eerst op Spanje gegokt.
"Defffling," probeer ik haar naam een keer uit. "Deflien... Devlien. Pfoee, jij hebben moeilijke naam."
Ik veeg wat denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd en grinnik even. Amerikanen ook, met hun ingewikkelde namen. Nee, dat klopt niet. Meestal zijn het niet zozeer de namen die moeilijk zijn, maar heb ik moeite om ze met hetzelfde accent als zij uit te spreken. Je wilt niet weten hoe belachelijk namen als Jacob of John uit mijn mond klinken.
Ik kijk nog een keer naar de lift en bedenk me dat ik niet echt heb opgelet hoeveel etages dit huis heeft. Gezien ik geen zin heb te verdwalen, besluit ik maar direct te zijn en een beetje inlichtingen te vragen bij Devlin.
"Slaapkamers is op volgende verdiep?" vraag ik terwijl ik op mijn beurt naar de lift wijs. Pas dan besef ik dat dat wel eens verkeerd zou kunnen overkomen, doordat ik in het gezelschap ben van een meisje en nog eens haar koffer droeg net. "Ik willen koffertas dumpen," lach ik.
Ik wiebel van mijn hielen naar de bal van mijn voeten terwijl ik op antwoord wacht.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mikael Westergaard

Ik loop naar het raam toe in de kamer om kort van het uitzicht te genieten. Er verschijnt een klein glimlachje op mijn lippen, Manhattan heeft zo'n ander landschap dan Noorwegen, dan waar ik woon. Niet dat ik het erg vind, want hier is het ook mooi. New York op zich vind ik maar niets, al die gebouwen op elkaar gepropt. Manhattan is net wat anders, mooier, ruimer. Voor de Elite. Het is onwaarschijnlijk als ik eerder zou bedenken dat ik hier terecht gekomen zou zijn, alleen hoor ik niet bij die Elite, ik heb een geheim. Een geheim die iemand anders nu ook weet en waar ik mezelf heel erg voor schaam. Ik ril kort als ik eraan denk en leid mezelf er snel van af door mezelf om te draaien en de kamer in te kijken.
Het is mooi, het is ruim. Alles ziet er duur uit, ik heb zelfs een eigen tv. Een echte, mooie tv. Ik vind het maar vet allemaal en volgens mij kan ik hier zeker wel aan wennen. Het zal me niets verbazen als ik elke avond met de tv aan in slaap zou vallen omdat het een veilig gevoel geeft. Als ik in de badkamer een blik werp, weet ik wel zeker dat deze ruimte samen met die van de slaapkamer even groot zal zijn als de oppervlakte van de benedenverdieping van het huis dat ik deel met mijn stiefmoeder en vader. De bovenverdieping is dan even groot en verdeeld tot twee slaapkamers, een kast en een badkamer. Hm, nu lijkt het huis plotseling heel erg klein...
Uiteindelijk besluit ik om mijn tassen nog niet uit te pakken en te laten liggen, dat komt later wel. Ik wil nu eerst het huis verkennen, misschien vast wat mensen leren kennen. Hoewel ik wat terughoudend ben normaal, ben ik toch wel echt nieuwsgierig, ook naar de mensen en hun geheimen. Wiens geheim zal ik bij me dragen? Ik loop de kamer uit en als ik de deur achter me sluit, botst er iemand tegen mij op. Ik kan me nog vasthouden omdat ik de deurklink vast heb, maar degene die tegen mij op was gelopen komt er minder goed vanaf en valt om. Ik hoor een zachte 'auw' met een kleine meisjesstem en draai me geschrokken om.
"Oh, het spijt me!" begin ik gelijk verontschuldigend en ik pak haar hand vast om haar met tas en al van de grond af te trekken. "Ik had je niet gezien, heb je ergens pijn?" vraag ik aan haar terwijl ik het redelijk kleine meisje in me opneem. De donkere lokken die omlaag vallen en de donkergroene ogen. De kleding die ze draagt is iets heel anders dan ze gewoonlijk in mijn thuisland dragen en ik geef haar een wat zenuwachtige glimlach.

Your make-up is terrible

Blake Edward Greywood

'Het valt me nu pas op, maar volgens mij is het gewoon een tik', zei Eduardo tegen me.
Grinnikend schudde ik mijn hoofd.
Ik keerde mijn hoofd weer richting Eduardo.
'Dat vroeg Amir ook al, dus nu kan ik niet meer kiezen', grapte hij.
Ik grinnikte weer.
'Als het aan mij lag, was de keuze niet zo moeilijk geweest. Ik ben veel gezelliger', grapte ik toen ook maar. 'Maar het ligt natuurlijk volkomen aan jou'.
Na mijn vraag over waar hij vandaan kwam, knikte hij.
'Nee, ik kom uit Spanje, Mundaka', vertelde hij.
Oke, Spanje, dat zei me iets. Ik was vaker naar Spanje op vakantie geweest. Naar Barcelona, Madrid en Sevilla, maar van Mundaka wist ik niks. Doordat Spaans mijn lievelingsvak op school was, beheerste ik de taal ook wel redelijk goed.
'Wauw, tof! Is het leuk om daar te wonen?', vroeg ik toen.
'Laat ik maar eens mijn koffers in een kamer neer zetten, voordat ze het zelf doen," merkte hij op met een grijns. "Zal ik dan maar bij jou op de kamer gaan?'.
Ik glimlachte.
'Tenzij jeliever bij Amir wilt, maar het lijkt me gezellig als je bij mij op de kamer komt.
Ineens hoorde ik pianogeluiden van beneden komen. De tonen van 'River flows in you' drongen mijn oor binnen. Zelf had ik vroeger pianoles gehad en ik kon altijd veel stukken spelen, maar naarmate ik ermee stopte en ouder werd, was ik de meesten vergeten.
'Ik heb mijn spullen in die kamer staan', zei ik en wees richting de deur, waarachter de kamer verschool die ik me had toegeeigend.
'Ik ga even naar beneden. Nieuwsgierig wie dat speelt', zei ik tegen Eduardo en ik gleed via de trapleuning naar beneden.
Beneden aangekomen, wist ik niet waar ik naartoe moest. Ik wist immers alleen de keuken te vinden.
Toen het pianospel verder ging, volgde ik de geluiden en kwam uit in een reuzachtige woonkamer waar Emma achter de mooie, glansende, zwarte vleugel zat.
'Zozo, Emma kan pianospelen', plaagde ik haar.

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Emma Sophia Cleassens
Ik speel het stuk uit, houdt even kort stil en begin daarna weer opnieuw. Het kalmeerde me altijd als ik op de piano speelde. En het was voor mij vaak een wat veiliger onderwerp. Ik kon wel redelijk goed spelen en kon ook veel stukken uit mijn hoofd spelen. Daarbij deed ik ook vaak covers van liedjes en had ik een aantal eigen stukken geschreven. Over mijn eigen stukken had ik het eigenlijk niet zo vaak, omdat mensen vaak gaan vragen waar het over gaat en daar wil ik het nooit over hebben. Maar er is genoeg piano muziek waar ik het wel veilig over kan hebben zonder me ongemakkelijk te voelen of boos en mijn geheim te verklappen. Ze hebben me wel eens iets van mezelf horen spelen, maar niet iedereen interpreteerd de muziek hetzelfde. Wat voor de ene misschien wat vrolijker overkomt, is voor de ander weer droevig. Ik zit helemaal met gedachten bij de piano dat ik niet hoor dat er iemand binnen komt totdat hij zijn mond opentrekt. "Zozo, Emma kan pianospelen" hoor ik een stem achter me zeggen. Aan zijn stem te horen is het Blake, het kan ook niet anders, want hij is de enige jongen die ik tot nu toe heb ontmoet hier in het huis. Ik rol even met mijn ogen over de toon, die nogal plagend overkomt, wat me een beetje irriteert. Het klinkt een beetje alsof ik niet veel kan ofzo. Ik rol geërgerd met mijn ogen en kijk even kort naar achteren over mijn schouders om hem een beetje boos aan te kijken, zonder dat ik stop met spelen. Ik draai me weer recht voordat ik iets zeg. "Ja, ik kan pianospelen" zeg ik, maar er is niet zoveel boosheid in te horen. Dit is inderdaad iets wat ik kan en ben er best trots op. "Speel jij ook?" vraag ik terwijl ik rustig doorspeel en weer even omkijk om hem even aan te kijken en te wachten op antwoord. Ik kijk hem wat vriendelijker aan dan net. Dit vind ik namelijk wel een leuk onderwerp en ook veilig dus. Ik hoef niet te kijken naar mijn vingers om te weten dat ze de juiste toetsen aanraken.

      Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Ze had kort geglimlacht, en dit was iets heel anders dan de koude blik die ze daarnet de hele tijd had, dus hier was ik best verbaasd over. Ach, ik had ook niet gedacht dat zij zo slecht was. Je moest in iedereen het beste zien toch?
'Italië. Milaan.' Glimlachte Amir toen. Daar was het fantastisch, tenminste Italië. Zelf ben ik niet in Milaan geweest, maar ik zou het graag willen. Het is een vreselijk mooi, maar warm land. En hoewel ik wel in ben voor pittig, warm eten – was ik niet zo dol op het warme, hete weer. Ik verbrand nogal snel.
“Italië is echt een mooi land.” Begon ik. “Misschien weet je wat leuke plekjes voor mij waar ik allemaal naar toe moet gaan als ik daar naartoe ga?” Vroeg ik met vriendelijke toon.
Emma schepte ook wat voor mij in een kom voordat zij het overheerlijke ijs wegzette. Wat voor smaak was het eigenlijk? Ach, wat zou het? Dat ijs is goddelijk en ik was Emma dankbaar dat zij het nog voor mij wilde pakken. “Thanks, Em.” Had ik haar dankbaar gezegd, toen zij dit voor mij neerzette, met dezelfde verlekkerde blik naar het ijs. Nog een grote hap nam ik van mijn broodje pittige kip.
'En wat doen jullie zoals? School, werken?' Oh. Wat een verschrikkelijke vraag! Het was ook echt de meest standaard vraag naast 'Hoe is het?' en ik had er ook totaal geen goede herinneringen aan. Dit soort vragen wilde ik ook het liefste vermijden.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik meteen de sfeer rondom Emma veranderen. Bijna wilde ik aan haar vragen wat er aan de hand was, maar toen zag ik haar ogen kort dichtgaan. 'Niks.' Had ze toen kortaf en met een boze toon geantwoord.
Snel had ze haar ijs naar binnen gelepeld, loopt naar de vaatwasser en loopt dan zonder wat te zeggen de keuken uit. Oeff. There he hit a spot.
Met mijn lippen op elkaar gedrukt, wat mijn mond tot een streep maakte, keek ik naar Amir. “Tja.. Het zijn nou eenmaal akelige vragen.” Had ik gezegd. En dat meende ik ook. Het zijn akelige vragen.
Het laatste stukje van mijn broodje kip at ik naar binnen en schoof toen mijn bord opzij. Stevig at ik door. Goh, wat had ik toch een honger.
Stiekem keek ik vanuit mijn ooghoeken naar Amir. Zou hij het zijn? Het geheim dat ik had? Waarschijnlijk niet, maar ik mocht niemand uitsluiten. Of Emma.. Zij kwam er meer in de buurt. Snel schudde ik mijn hoofd en slikte het broodje naar binnen.
“Amir..” Begon ik. En ik keek bedenkelijk naar buiten via het raam.
“Had jij een fijne familie?” De vraag onsnapte mijn mond zonder dat ik er echt over na had gedacht.

[ bericht aangepast op 19 jan 2013 - 19:39 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Amir Samuel von Monroe
“Misschien weet je wat leuke plekjes voor mij waar ik allemaal naar toe moet gaan als ik daar naartoe ga?” vraagt het meisje, waar ik nu nog steeds de naam niet va wist en ik glimlachte even. ''Ik weet de meeste fantastische plekjes te vinden, dus als je er ooit bent, zou ik je persoonlijk gids wel worden.'' glimlachte ik. Ik hand mijn glas leeg en zetten deze ook in de vaatwasser.
Emma, reageerde alles behalve goed op mijn vraag over wat ze deed in het dagelijks leven en ik met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hoe ze nog net niet de Keuken uit stormde. Had ik iets verkeerds gezegd, zo'n rare vraag was het toch niet. Wist ik veel dat ik duidelijk een verkeerd onderwerp had aangesneden.
ik beet even op mijn lip en keek het andere meisje wat er nog zat met een opgetrokken wenkbrauw aan. ''Heb ik iets ergs gezegd?'' Ik kon er niet bij dat vragen naar het dagelijks leven van iemand, fout kon zijn.
Het meisje zei mijn naar, maar staarde naar het raam. ''Ja.'' Zei ik stil. “Had jij een fijne familie?” Ik glimlachte even na haar vraag. ''Ik heb nog steeds een fijne familie. Hij is enorm groot en we zijn vaak met zijn alle bij elkaar. Mijn familie, en dan vooral mijn ouders, betekenen alles voor me.
Ik was eraan gewent dat het altijd zo was bij families. Net zoals bij al mijn vrienden. maar Italie was dan ook echt een familie land. Maar aan de terughoudenheid van het meisje te merken was dat niet overal het geval. En al helemaal niet na de reactie van Emma.
''En jij?'' Vroeg ik. Ik duwfde het bijna niet te vragen, maar ze had de vraag ook aan mij gesteld. En ze had me nieuwsgierig gemaakt.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

      Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Hij beantwoordde mijn vraag met dat hij de meest fantastische plekjes weet te vinden, dus als ik daar ooit ben hij mijn persoonlijke gids wilt worden. Hier glimlachte ik op. Dit was als twee vliegen in een klap. Ten eerste, kende ik hem dan wel, dus dat is fijn dat iemand mij rondleidt als ik diegene ken. En ten tweede is dat ik dan ook nog echt de mooiste plekken tegenkom met iemand die er weet van heeft. Dan zijn er ook minder momenten waarop het wat moeilijke en ongemakkelijke situaties zijn.
"Echt? Dat zou ik erg fijn vinden en zou mij ook echt leuk lijken!" Zei ik met een enthousiaste stem.
"Maar ik moet je wel waarschuwen.." begon ik met een mysterieuze stem. "Ik houdt erg van fotograferen, dus je zal vaak mijn camera tevoorschijn zien komen." Dezelfde glimlach zit op mijn gezicht.
Nadat Emma weg was gegaan keek Amir mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij vroeg of hij misschien wat verkeerds gezegd had en ik had mijn schouders opgetrokken. Mijn mond had ik geopend om er wat op te zeggen, maar Amir had al op mijn andere vraag geantwoord.
'Ja. Ik heb nog steeds een fijne familie. Hij is enorm groot en we zijn vaak met zijn alle bij elkaar. Mijn familie, en dan vooral mijn ouders, betekenen alles voor me.'
Ik knikte mijn hoofd op wat hij allemaal zei met het teken dat ik luisterde, ookal zat ik met mijn gedachten naar buiten te kijken.
'En jij?' Lichtelijk geschrokken keek ik op naar Amir.
"Da's fijn dat jullie vaak bijelkaar zijn en je een fijne familie hebt." Antwoordde ik. De vraag zat nu in mijn hoofd of ik hier wel op ga antwoorden en of het verplicht was. Hij had het ook verteld. Ach, zo erg was het niet.
Mijn glimlach was verdwenen, maar ik verplichtte mijzelf om die glimlach weer te laten verschijnen, dus deed ik dit. Mijn ogen vielen op het ijs dat Emma eerder had gepakt en het was al een beetje gesmolten, dus nam ik er een grote hap van. Meteen kreeg ik het koud en kneep ik mijn mond en ogen samen.
"Ohh.. brain-freeze!"
Snel slikte ik het ijs door en nam nog een paar happen van het ijs tot het op was. Toen dit op was bleef ik even rustig zitten tot het koude over was en stond toen op. "Wat is het toch mooi weer he? Zouden wij hier misschien ook een zwembad hebben, want dan ga ik erin hoor!" Ik wist dat Amir nog op mijn antwoord wachtte, maar dit zou ik hem vertellen als ik dat wilde. Het was toch niet de bedoeling dat ik meteen mijn hele levensverhaal en geheimen moest zeggen?

Don't walk. Run, you sheep, run.

Amir Samuel von Monroe
Het meisje negeerde mijn vraag en ik sloot mijn ogen even. Ik vond het best dat ze het me niet wilde vertellen, maar vroeg het dan ook niet aan mij. Dan kon ze het toch terug verwachten. Ik zuchten even toen ze over het zwembad begon. "Vast wel. Bij zo'n huis hoort gewoon een zwembad." Niet dat ik erin zou gaan. De littekens van mijn operatie waren na die paar jaar nog steeds zichtbaar en zouden mijn geheim meteen verraden aan degene die hem had. En de mensen die hellemaal niets over mijn geheim wisten zouden vragen gaan stellen. Ze zaten dan ook op rare plekken. Ik kranten even aan mijn elleboog. Ik wist totaal niet meer wat ik met deze mensen aan moest. en echt vrolijker werd ik er niet op. Ik liet me van het aanrecht afzakken en hees mijn broek iets op. Niet dat ik wist wat ik nu ging doen, maar ik stond tenminste. Ik begon iets met mijn dreads te spelen en liet ze tussen mijn vingers rollen. "Ik ga de rest van het huis maar een verkennen." Mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen het meisje. Want mezelf als gesprekspartner was nog interessanter. Daar kreeg ik tenminste iets uit. Maar dit meisje wilde blijkbaar niet eens haar naam vertellen. Ik liep de keuken uit en de hal in waar ik even een rondje draaide om te kijken welke kant ik op zou gaan.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zoé Rozália Bellafonte
'Oh, het spijt me!' zegt een jongemannenstem verontschuldigend als ik kleintjes “auw” heb gemompeld. Hij pakt mijn hand vast en trekt mij met tas en al van de grond. 'Ik had je niet gezien, heb je ergens pijn?' vraagt hij. Zijn accent kan ik niet goed plaatsen. Ik schud mijn hoofd, maar kijk de jongeman wel aan met een iets beschuldigende blik in mijn ogen, hoewel het deels mijn eigen schuld is dat ik tegen hem op botste en dat zelf ook wel weet. 'Nee, ik heb geen pijn,' antwoord ik. Ik heb ondertussen al zo vaak iets gebroken of gekneusd gehad dat zoiets me niet meer pijn doet, hoewel het er eigenlijk nog wel van afhangt in welke bui ik ben. Hierna neem ik de jongen nieuwsgierig op. Hij is zeker een kop langer als mij, maar dat is bijna iedereen wel, dus bijzonder is dat niet. Zijn haar is rossig en zit iets warrig en er staan stoppels op zijn kin, maar wat me het meeste opvalt zijn zijn ogen. Zijn ogen hebben een ijsblauwe kleur. Ik vind blauwe ogen interessant, wat waarschijnlijk komt doordat in Zuid-Afrika maar heel weinig mensen blauwe ogen hebben. In mijn familie heeft ook bijna niemand blauwe ogen. 'Je hebt bijzondere ogen,' meld ik de jongen waarna ik mijn hand naar hem uitsteek. Eerst wil ik alleen mijn voornaam zeggen, maar dan bedenk ik me dat de Aziatische jongen van net mij iets raar aankeek toen ik alleen die had gezegd, en dat hij daarna zijn voor- en achternaam zijn. 'Zoé Bellafonte,' stel ik mezelf daarna voor met een lichte glimlach. Hierna pak ik mijn tas van de grond, die ik net had laten vallen toen ik viel. 'Ik moet maar eens opzoek gaan naar de meisjesslaapkamers.'

[Sorry voor de iets korte post Nikki, volgende wordt langer :')]

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 15:00 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Mikael Westergaard

Ze schud haar hoofd gelukkig als ik vraag of ze geen pijn heeft en haar donkere lokken dansen mee. De blik in haar ogen is iets beschuldigend, waardoor ik van de zenuwen op mijn lip begint te bijten. "Nee, ik heb geen pijn." antwoord ze, hoewel ik dat ondertussen wel door heb. Nou, dat is vast een opluchting, maar alsnog geen best begin voor hier. "Gelukkig maar." murmel ik. Ik ben dan ook blij als haar blik overgaat naar nieuwsgierig en ze mij in zich opneemt zoals ik eerder bij haar gedaan heb. Ik kijk wat op haar neer, ze is zeker niet de langste, maar ik ben dat vaak gelukkig ook niet, dat scheelt weer. De meesten in mijn land zijn ongeveer net zo lang als ik of iets langer zelfs, aangezien mijn lengte een gemiddelde is bij ons.
Haar groene ogen blijven hangen op mijn ogen. "Je hebt bijzondere ogen." meld ze me en de lichte huid van mijn wangen beginnen blosjes te vertonen. Voor ik hier op kan zeggen dat het een best normale kleur is bij ons, maar dat het een mooi compliment is, steekt ze haar kleine, vrouwelijke hand al naar me uit. "Zoé Bellafonte." stelt ze zich voor met een lichte glimlach als ik haar hand wat aarzelend aan heb genomen. Ze heeft een lichte glimlach op haar volle lippen, waardoor mijn mondhoeken ook iets omhoog trekken. "Mikael Westergaard." stel ik mezelf vervolgens ook voor, al vind ik het wat vreemd om gelijk mijn achternaam erbij te geven. Een beetje alsof je gelijk alles over jezelf bloot legt, tegenwoordig kunnen ze heel wat op internet en met alleen je naam, maar ik moet ze leren vertrouwen hier en niet bang zijn voor ze.
Hierna pakt het meisje, Zoé, de tas van de grond die ze had laten vallen toen ze tegen mij opbotste. "Ik moet maar eens opzoek gaan naar de meisjesslaapkamers." zegt ze. Ik probeer aan haar accent te horen waar ze vandaan komt, maar ik kan er niet op komen. Het klinkt onbekend voor mij, maar dat klinken de meeste dingen wel, denk ik. Ik ben dan ook nog nooit in het buitenland geweest, het enige waar ik dat soort dingen van ken is van tv. Op haar woorden knik ik lichtjes en ik besef dat ze waarschijnlijk in de verkeerde gang terecht gekomen is. Ik glimlach licht naar haar. "Dat is in de andere gang, rechts geloof ik." probeer ik haar op weg te helpen, al zal dat wel al duidelijk voor haar zijn ondertussen. "Je tassen zien er zwaar uit, heb je hulp nodig daarmee?" vraag ik aan haar, als een soort vergoeding voor haar val.

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 19:13 ]

Your make-up is terrible

Eduardo Dimas Felipo Gonzales.

"Wauw, tof! Is het leuk om daar te wonen?" vraag hij enthousiast?
Ik knik overduidelijk. "Het is er bijna altijd heerlijk weer met in de zee prachtige golven om op te surfen. Ook de buurt waar ik woon is ongelofelijk gezellig vertel ik hem.
"Tenzij je liever bij Amir wilt, maar het lijkt me gezellig als je bij mij op de kamer komt," stemt hij in, na mijn opmerking.
Wanneer er pianogeluiden klinken, draait Blake zijn oren richting het geluid, zoals een leeuw ook doet bij het horen van vreemde geluiden.
"Ik heb mijn spullen in die kamer staan," zegt hij, voordat hij met zijn vinger naar de tweede van rechts wijst. "Ik ga even naar beneden. Nieuwsgierig wie dat speelt," meldt hij vervolgens, loopt weg en glijdt via de trapleuning naar beneden.
Ik pak mijn koffers op en loop naar de kamer toe. Ik zie dat Blake zijn kamer toegeëigend heeft, zo aan de spullen te zien. Ik trek mijn koffers open en begin mijn spullen op te ruimen door deze in de een van de kasten neer te leggen. Mijn verzameling luchtjes laat ik nog even in mijn tas zitten.

Blake Edward Greywood

Net voordat ik naar beneden liep, of gleed, hoorde ik nog hoe Eduardo vertelde dat het er heel erg mooi was. Altijd heerlijk weer en prachtige golven. Ik antwoordde niet, beetje asociaal, maar ach.
'Hey, rustig. Ik maakte een grapje', onschuldig hield ik mijn handen de lucht in en liep verder de kamer in, nadat ze geërgerd met haar ogen rolde en me een boze blik over haar schouder gaf.
Heel erg gezellig zag de kamer er niet echt uit. Groot, wit, luxueus. Maar gezellig? Niet echt.
Emma richtte haarzelf weer tot de piano, om niet op de verkeerde toetsen te slaan en speelde het stuk verder.
'Ja, ik kan pianospelen', zei ze kortaf. Niet echt boos, maar kortaf. 'Speel je ook?', vroeg ze me.
Ik knikte.
Ik kende niet veel stukken meer, maar ik speelde graag covers van liedjes op de piano.
'Wil je het horen? Schuif dan eens even op', grijnsde ik en stak mijn tong uit.
Ik duwde haar iets meer richting de rand van het bankje, zodat ik naast haar kon zitten.
Even bedacht ik me welk lied ik zou gaan spelen, maar al snel klonk de melodie van 'Best thing you never had' uit de piano.
Oke, ik wist dat ik niet kon zingen, maar ik kende weinig schaamte, dus niet lang daarna begon ik te zingen.

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf