[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

Regels
• In deze rpg hebben we liever geen one-liners. We willen nette post zien met toch wel een minimum van circa zeven regels. Als we opmerken dat je je hier meerdere malen niet aan houdt, zullen we een waarschuwing sturen.
• Boven de post de naam zetten van de persoon waarin je schrijft.
• Wanneer je ooc schrijft, schrijf je met haakjes. ( [ {
• Geen onnodig gespam in het topic, dit kan via privébericht of gastenboekbericht.
• We willen een actieve rpg, dus hopen we op minimaal vier posts per week en ook niet dat er na één topic al mensen afhaken.
• Een gemeen personage, hoort ook gemeen te zijn en niet opeens aardig te doen.
• Geen Mary Sue’s en Gary Stu’s – ieder personage heeft minpunten.
• 16+ is gewoon toegestaan. (Drank, seks, grof taalgebruik, geweld, drugs, etc. als je hier niet tegen kan, meldt je dan ook niet aan.)
• Topic's worden enkel door Lane of Everdeen geopend.

The Dolls

- Devlin Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 18 jaar | Everdeen
- Dallas Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 19 jaar | Lane
- Zoé Bellafonte, Zuid-Afrikaanse nationaliteit, 19 jaar | Aurorea
- Ana Vasquez, Mexicaanse nationaliteit, 22 jaar | Galinda
- Emma Cleassens, Nederlandse nationaliteit, 21 jaar | Mismi
- Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit, 21 jaar | Exasperated
- Blake Greywood, Britse nationaliteit, 19 jaar | Wario
- Nikolay Baikov, Russische nationaliteit, 21 jaar | Gancanagh
- Ryoichi Saitö, Japanse nationaliteit, 22 jaar | Tortura
- Mikael Westergaard, Noorse nationaliteit, 22 jaar | Assassin
- Eduardo Gonzales, Spaanse nationaliteit, 23 jaar | Saturnus
- Amir von Monroe, Italiaanse nationaliteit, 21 jaar | Styles

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devlin Rowley
De sfeer die er aan de kleine bar hangt kan ik op de één of andere manier niet beschrijven. Het heeft iets mysterieus, misschien doordat de lichten gedempt zijn het nog eens extra effect weergeeft. Dat de jongeman naast me nog steeds zijn zonnebril draagt en ik vrijwel niets over hem weet, maakt het waarschijnlijk compleet. Ik weet zijn naam niet, zijn achtergrond en één ding zal voorlopig nog wel een geheim blijven: Zijn geheim. Hetzelfde geldt voor het mijne.
Ik kijk toe hoe hij zachtjes lacht wanneer ik mijn zogenaamde koosnaampje voor hem gebruik. Ik weet niets beters, wat zou ik dan moeten doen? Ik kan hem natuurlijk altijd nog vreemdeling blijven noemen, maar dat vind ik wel erg afstandelijk klinken. Ik vernauw mijn ogen wat, neem een flinke slok van mijn drankje en kijk hierdoor alweer naar de bodem, plaats het glas op de bar en volg met mijn ogen zijn glas. Ook leeg. Ik heb heus wel door gehad dat hij me constant in de gaten hield. Misschien om te kijken of ik stiekem niet iets aan de planten voer, maar zo zit ik nou niet bepaald in elkaar. Als ik een spelletje speel, dan doe ik dat wel eerlijk.
“Wil je me liever zonder bril zien, darling?” Een grijns siert mijn lippen wanneer hij mijn voorbeeld volgt en laat mijn blik kort naar de grond afglijden voordat ik weer opkijk. Ik zeg niets en blijf hem op dezelfde manier aankijken, speel wat met de armband die rond mijn pols hangt. Een duur stukje werk gekregen van een speciaal persoon. Een speciaal persoon waar ik nooit veel om gegeven heb, maar het is en blijft een mooi sieraad. Het zou zonde zijn om het niet te dragen.
Geduldig kijk ik toe hoe hij zijn bril naar mijn idee veel te langzaam afzet. Hij doet het om me te irriteren, dat weet ik maar al te goed. Als een klein kind ga ik op het puntje van mijn stoel zitten, een kleine glimlach speelt mijn lippen.
“Zodat je in mijn ogen kunt kijken?” vervolgt hij zijn woorden, een ondeugende grijns siert er op zijn gezicht voor heel even en voel zijn vingers over mijn kaak glijden, langs mijn nek dwalen. Ik blijf stokstijf zitten, ben niet al te erg onder de indruk van zijn gedrag en haal mijn schouders op.
"Ik heb nooit gevraagd of je die bril af wilde zetten, hmm?" beantwoord ik dan zijn eerste vraag en volg met mijn ogen zijn vingers voordat ik weer bij zijn ogen uitkom.
“Wat is je naam?” Meteen weerkaatst hij een vraag waardoor ik even opkijk. Ik moet toegeven, erg als een vraag klinkt het niet. Meer als een commando. Ik negeer zijn strenge woorden en pak de fles drank weer beet, herinner me eraan dat de weddenschap nog bezig is en schenk voor mezelf iets in, vul hierna zijn glas bij.
"Vind je het niet leuk zo dan?" vraag ik aan hem en plaats de fles weer op tafel, pak mijn glas beet en neem een slok, "hoe denk je dat ik heet?" zeg ik dan uitdagend. Ik kan ook spelletjes spelen.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Ryoichi Saitö

Haar aanblik maakte me best benieuwd naar wat haar geheim was, maar waarschijnlijk zou ik daar totaal niet snel achter komen. Behalve dat ze redelijk jong leek, nog maar zestien of daar in de buurt, ging ze toch prima met woorden om en ze was vast niet bang om te zeggen wat ze dacht. Nee, ze zal wel voet bij stuk houden. Zo gek was ze volgens mij echt niet en anders zal ze het wel in haar voordeel gebruiken, ze leek me in elk geval geen persoon die té verlegen of iets dergelijks was dat ze geen mening durfde te uiten. Die zou toch wel anders in mijn bijzijn reageren.
      Ik was allang opgelucht dat de lichten in deze ruimte gedempt waren en niet dat het zo licht was dat mijn ogen er pijn aan zouden doen. Misschien dat ik daarom ook mede hier naartoe was gegaan, in elk geval gebleven. Toen kwam zij erbij en wilde ik al helemaal blijven. Zeker door de uitdaging en het spelletje dat ik speelde, alhoewel zij er ook wat van kon, zeg. Het spelletje vond ik wel aangenaam, zo liet ze merken dat ze niet zo gemakkelijk was als ik klaarblijkelijk eerder had gedacht. Het liet me wel lachen, al liet ik dat niet zien.
      De donkerharige schone nam een flinke slok van haar drankje, waardoor ze alweer naar de bodem van het glas kon kijken. Deze plaatste zij op de bar, om vervolgens haar blik af te laten dwalen naar mijn glas. Op dat punt was die eveneens leeg. Een grijns sierde haar lippen wanneer ik haar voorbeeld op volgde van het koosnaampje. Ze zegt niets en blijft me op dezelfde manier aankijken, speelt wat met de armband die om haar pols hangt. Hierop was het alweer tijd voor mij om haar te plagen, terwijl ik mijn bril tergend langzaam afdeed. Juist om haar te plagen, dat was altijd wel iets dat ik leuk zal vinden. Bijna iedereen waarbij ik het deed had een andere reactie, sommige vonden het leuk, gingen erop in, of anderen werden verlegen en deden niets. Dit was een type dat geduldig toe keek hoe ik het deed. Jammer eigenlijk, ik had wel wat meer verwacht van haar.
      Als een klein kind ging zij op het puntje van haar stoel zitten, een kleine glimlach speelt er op haar lippen af. Stokstijf blijft zij zitten als ik mijn vingers over haar huid laat glijden. Ik laat een kort, vermakelijk gesnuif horen als ik door heb dat ze er niet al te erg onder de indruk van is en zeker als ze haar schouders op haalt. “Ik heb nooit gevraagd of je die bril af wilde zetten, hmm?” beantwoord ze dan mijn eerste vraag en volgt met haar ogen mijn vingers voor ze weer bij mijn donkere ogen uitkomt. Mijn handen had ik allebei terug op de bar gelegd daarna. Op haar vraag antwoord ik niets terug, gewoonweg omdat het geen vraag leek en ik haar in de waan wilde blijven laten hangen. Wel grijnsde ik half en zette de bril weer op, duidelijk genoeg om haar te pesten.
      De fles drank pakt zij beet, al antwoord ze niet op mijn vraag, die meer op een commando leek om het te geven. Ze schenkt iets voor haarzelf in, waarna ze mijn glas bijvult, waar ik even dankbaar kort op knik. “Vind je het niet leuk zo dan?” vraagt ze aan mij en plaatst de fles terug op tafel, waarna ze haar eigen glas beet pakt en een slok neemt. Mijn glas had ik ook alweer vast, ondanks dat ik er nog niet van had gedronken. Ik keek haar enkel, opnieuw door de donkere glazen, benieuwd aan, terwijl mijn kaken strak op elkaar zaten. Boos of iets dergelijks was ik niet, maar dat zal vast wel zo lijken doordat ik best sterke kaken had en die indruk waarschijnlijk ook afgaf. “Hoe denk je dat ik heet?” vroeg ze uitdagend. Ik had voor mezelf al bedacht dat ze zelf wat van spelletjes afwist, dus een verrassing was het niet.
      “Hm,” begon ik, alsof ik er ook daadwerkelijk over nadacht, alleen omdat zij mij uitdaagde. Vervolgens ging ik wat dichter naar haar toe zitten door me helemaal richting het meisje om te draaien, het glas had ik beet in mijn hand. “Ik heb liever dat je jezelf voorstelt, dan dat ik het raad,” vervolgde ik met een serieuze doch genoeglijke toon erin. Hierna leunde ik iets naar voren en raakte haar opnieuw kort aan, terwijl ik een haarplukje achter haar oor streelde. “Maar prima, om het spelletje even mee te spelen, voor nu dan…” Glimlachte ik mysterieus, waarbij ik weer rechtop ging zitten en wat uit het glas dronk. Dit keer dacht ik ook echt na, wat te merken was aan de bedenkelijke, langzame lik met mijn tong over mijn tanden. “Een naam zoals Adriana, dat prachtige model.” Grinnikte ik vervolgens, misschien had ze zo door dat ik er een klein grapje van maakte door haar uitdaging.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Devlin Rowley
Nieuwsgierig kijk ik hem aan, benieuwd naar wat hij gaat zeggen. Normaal doe ik niet zo moeilijk en stel ik mezelf vrijwel direct voor, maar dit gesprek heeft een andere wending gekregen. Misschien dat het door de vreemdeling zijn karakter komt, dat ik me daarop aanpas, dat zou heel goed kunnen. Op de één of andere manier weet ik in ieder geval wel, dat dit niet de laatste woorden zijn die ik in dit huis tegen hem zal gaan zeggen. Dat dit niet het laatste geheimzinnige gesprek zal zijn waar we ons in bevinden en ook niet de laatste weddenschap. Daar ben ik veel te competitief voor en hij waarschijnlijk veel te uitdagend.
Toch kijk ik hem teleurgesteld aan wanneer hij zijn bril weer op zet. Het heeft iets kil, iets afstandelijks, ik weet het niet precies, maar ik vind het toch fijner om een persoon in de ogen aan te kunnen kijken. Waarschijnlijk doet hij het gewoon, omdat hij wallen van hier tot Tokio heeft door de verschrikkelijk lange reis die hij gemaakt heeft. Ja, ik mag van geluk spreken dat ik slechts vanuit Florida hierheen gekomen ben. Het was een klein vliegtuigreisje van slechts twee uur en daarna hadden Dallas en ik de auto genomen. Eigenlijk is het best raar om dat te bedenken, dat ik vanochtend nog thuis was en het voor deze jongeman hiervoor me het misschien wel eens twee dagen heeft geduurd om hier te komen.
“Hm,” Begint hij zijn woorden, maar haakt al snel weer af. Vragend kijk ik hem aan naar wat hij te zeggen heeft en trek een wenkbrauw op, tik met mijn nagels kort en vluchtig tegen de rand van mijn glas aan. Ik kijk zorgvuldig toe hoe hij dichter tegen me aan komt zitten, een klein zorgvuldig glimlachje komt er op mijn gezicht te staan. Ik weet heel goed wat ik doe, te ver laat ik het heus niet gaan. "Ik heb liever dat je jezelf voorstelt, dan dat ik het raad,” zegt hij dan uiteindelijk waarop ik knik. Helaas dan, niet dat ik het erg vind. Ik voel mijn nekhaartjes overeind staan, wanneer hij met zijn hand langs mijn oor streelt en een verdwaalde haarpluk zijn weg wijst.
“Maar prima, om het spelletje even mee te spelen, voor nu dan…” Een mysterieuze glimlach komt er op zijn gezicht te staan en al snel gaat hij weerr recht overeind zitten. Wanneer hij uit zijn glas drinkt, volg ik zijn voorbeeld en haal mijn hand door mijn haren. “Een naam zoals Adriana, dat prachtige model.” Misschien dat ik er gewoon om gevraagd heb door hem uit te dagen. Eén ding weet ik in ieder geval zeker en dat is dat hij me gewoon zit te plagen. Serieus kijk ik hem aan en grinnik dan met hem mee.
"Als jij geen prince Charming bent, dan weet ik het ook niet meer." zeg ik dan vluchtig en ga wat rechter overeind zitten. Ik kijk hem strak aan, wendt mijn ogen geen seconde af, "Devlin." zeg ik dan uiteindelijk, "ik heet Devlin."

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Ik hoop dat je er wat mee kan, haha.]

Ryoichi Saitö

Haar nieuwsgierige blik verandert al snel een in teleurgestelde, als ik mijn bril weer op zet. Ik weet wel hoe het er nu naar lijkt, maar dat maakt mij niet zo veel uit. Daarbij komt ook nog dat ik wel wat betere dagen heb gehad en ik wil haar graag plagen, aangezien zij het niet leuk vond dat ik mijn bril weer op had gezet.
      Als ik mijn woorden begin, kijkt ze vragend naar me wat ik verder te zeggen heb, waarbij ze ook een wenkbrauw op trekt. Het geluid van haar nagels die kort en vluchtig tegen de rand van het glas aan tikken, leiden me iets af, al probeer ik zo goed mogelijk gewoon verder te gaan met wat ik van plan was. Ze mag dan wel op mijn eerste woorden knikken, echter weet ik dat ze het veel te leuk vind mij dit keer uit te dagen om te raden. Daarom besluit ik er ook een grapje van te maken, een charmant grapje, dat wel.
      Serieus kijkt ze me hierna even aan en grinnikt vervolgens met me mee. ‘Als jij geen prince Charming bent, dan weet ik het ook niet meer.’ Zegt ze vluchtig en gaat wat rechter overeind zitten. Ik lik iets vermakelijk over mijn lippen, terwijl ik weer wat drink van het sterke goedje. Strak kijkt ze me aan, wendt haar ogen geen seconde af. ‘Devlin,’ zegt ze uiteindelijk, waarop ik haar weer aan kijk, omdat ik net weg had gekeken. ‘Ik heet Devlin.’
      ‘Hm, dat is je voornaam, I presume?’ Het irriteerde me nogal dat iedereen hier zich zonder achternaam voorstelde. In Japan zeiden we onze achternaam eerst en dan pas onze voornaam, ook was het beleefd om soms te buigen. Het ligt eraan bij wie. Vervolgens stond ik op, perste een glimlachje op mijn lippen en pakte de fles alcohol die naast haar stond, waarna ik mijn arm voor haar uitstak, welke zij – als zij dit wilde – aan kon pakken om die van haar erdoor te haken. ‘Mag deze prince Charming u begeleiden naar de thuisbioscoop?’ vroeg ik op een plagende, nette toon. ‘We hoeven niet persé naar de film te kijken.’ Er kwam iets ondeugends in mijn blik terwijl ik dat zei.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Galinda schreef:
Ana Lucy Vasquez

"Is groot. Is overal veel anders. Koud in winter maar niet bevries-koud."
Ik knik even en tik met mijn voet op de grond, wachtend tot we op de juiste verdieping aankomen. Gelukkig geeft de lift algauw met een ping-geluidje aan dat we er zijn en ik neem meteen mijn koffers weer in mijn handen.
"We zijn er, denk ik,' zeg ik even nerveus. Lachend kijk ik hem aan.
"Ja, ik drukte zomaar op een knopje, ik heb geen idee waar we moeten zijn."
Ik steek mijn hoofd de lift even uit en kijk naar links en naar rechts. Volgens mij zitten we goed. Ik stap de lift uit, met mijn koffers, en wacht tot Nikolay er ook is.
vraag ik mezelf luidop af.
Zouden we een kamer moeten delen? Ik weet het eigenlijk niet. Niet dat ik dat erg zou vinden. Socializen heeft nog nooit iemand de nek om gedaan, denk ik zo. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig naar wat hier nog allemaal te doen valt. Misschien wel zelfs een zwembad, aan de grootte van het huis te zien. Het zou me in elk geval niet verbazen. Aan het interieur alleen al, merk je hoe rijk de oprichter van het huis wel geweest moet zijn. Diep vanbinnen begin ik al heimwee naar Mexico te krijgen. Ik mis de zon al, en de simpele dingen. Ik hou af en toe wel van luxe, maar niet teveel. En ik heb het gevoel dat dat hier in overvloed aanwezig is.

Nikolay Baikov

"Maar welke gang moeten we nu nemen?"
Ik schrik op uit mijn gedachten en onderhand constante staat van bewondering bij het horen van Ana's stem. Maar goed dat ze geen krijsend stemgeluid heeft, anders zo de terugkeer naar de werkelijkheid wel heel erg onprettig geweest zijn. Ik kijk even naar links, vervolgens naar rechts en nog een keer naar links. Zo blijf ik even staan, aarzelend. Uiteindelijk besluit ik voor de kinderlijke, maar tevens zeer effectieve oplossing te gaan.
"Iene miene mutte," zing ik het aloude wijsje. "Tien pond grutte," ik laat mijn rechterwijsvinger van links naar rechts glijden. "Tien pond kaas. Iene miene mutte is-de-baas." Naar het einde toe ga ik wat langzamer en uiteindelijk blijft mijn vinger bij rechtss hangen.
Ik betwijfel trouwens ten zeerste dat Ana iets van het rijmpje verstaan heeft, gezien ik daarvoor toch maar even liever mijn moedertaal gebruikte maar in feite doet het er niet echt toe. Met een enthousiaste glimlach kijk ik haar aan.
"Dat kant!" zeg ik trots.
Ik til haar ene koffer en mijn tas weer op en wandel met stevige pas de gang in. Pas wanneer ik al enkele deuren gepasseerd ben, merk ik een tekentje op dat volgens mij aan moet geven dat dit de slaapkamers voor de meisjes zijn.
"Volgens mij is ik die andere kant slapen," zeg k met een glimlachje tegen Ana. Ik zet haar koffer op de grond en zwaai nog een keer als teken van afscheid. "Zien jou later," voeg ik er nog met een knipoog aan toe.
Ik draai me rustig om en wandel terug naar de lift toe. Het duurt niet lang voor ik er ben en gewoon omdat het me meer dan logisch lijkt ga ik de tegenovergestelde gang van net in. Net zoals ik gedacht had leidt deze kant inderdaad naar de slaapkamers voor de jongens toe. Ik klop op elke deur die ik tegen kom, maar als er uit geen enkele gehoor komt besluit ik gewoon een willekeurige kamer binnen te gaan. Ik blijf in het deurgat staan als ik in de gaten krijg dat deze al bezet is. Na mijn schouders opgehaald te hebben sluit ik de deur en besluit een andere kamer te proberen maar ook deze lijkt al ingenomen te ze zijn. Pas na de derde deur valt me op dat er twee bedden staan. Het duurt nog een halve minuut extra voor het muntje, dat we waarschijnlijk verondersteld worden een kamer te delen, valt. Hoewel ik het in de eerste instantie een nogal vreemde keuze vind, stromen de voordelen en de waarschijnlijke redenen langzaam mijn hersenen binnen. Natuurlijk is het beter voor de kijkcijfers als mensen een kamer moeten delen. Er zijn namelijk altijd gevallen waarin het dan niet klikt en de twee met elkaar opgescheept zitten, of juist andersom. Op goed geluk besluit ik maar deze kamer te nemen en het de progamma-makers braafjes naar de zin te maken.
Ik wandel de kamer binnen en kijk even rond. Uiteindelijk leg ik mijn koffer op het bed dat het nog het netst uit ziet en maak hem open. Op mijn dooie gemakje leg ik alles op zijn plaats; mijn boek op het nachtkastje, de lader voor mijn mobiel in het nachtkastje, mijn eigen kussen aan het hoofdeinde van mijn nieuwe bed, enzoverder enzoverder. Mijn kleren zelf besluit ik nog maar even te laten zitten tot ik met mijn kamergenoot kunnen bespreken heb hoe we de kast indelen. Het is niet dat ik van plan ben er moeilijk over te doen, maar het is natuurlijk altijd fijner als beiden een beetje de keus gekregen hebben. In plaats van op zoek te gaan naar de (on)gelukkige ziel die met mij deze kamer mag delen, besluit ik hem hier maar op te wachten. Om in afwachting de tijd te doden, neem ik mijn laptop. Terwijl hij opstart, haal ik mijn mobiel uit mijn broekzak en stuur mijn zus, Yevgenia, een smsje met de vraag of ze op Skype wil komen. Bijna meteen krijg ik een bevestigend antwoord. Onmiddellijk verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Op die manier kan ik deze ervaring toch een beetje met haar delen. Wanneer mijn computer er klaar voor is, meld ik me aan op Skype en slechts na seconden krijg ik de melding dat mijn zus me belt. Het duurt even voor onze webcams het werkelijk doen, maar na een goeie twee minuten verschijnt het lachende gezicht van mijn zus op mijn scherm en kan ik ook mijn eigen tronie zien.
"Broertje! Hoe is het daar?"
"Gigantisch," lach ik. Vervolgens begin ik aan een uitgebreide uitleg over wat ik tot nu toe al van het huis en zijn inwoners gezien heb.

[Ik heb hem bij Ryo op de kamer gedumpt, als dat goed is ^^. En als hij zonder fouten praat, dan is het "in het Russisch" ]

[ bericht aangepast op 17 feb 2013 - 21:06 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Emma Sophia Cleassens
Zonder nog verder op een antwoord van Blake te wachten sta ik op en loop de woonkamer uit. Ik kan me herinneren dat er een zwembad was. Ik kijk even naar buiten en zie dat de zon nog altijd fel schijnt. Ik loop naar de trap en ga naar mijn kamer waar ik mijn bikini aantrek. Ik smeer me goed in, omdat ik weet dat ik vrij snel kan verbranden als ik dat niet doe. Ik trek een simpel jurkje aan met wat slippers en pak mijn schrijfblok en ipod. Ik pak ook nog een groot strandlaken en ga vervolgens naar beneden. Ik loop eerst nog even langs de keuken waar ik een flesje water uit de koelkast pak om vervolgens naar de tuin te gaan waar ik het zwembad daarstraks heb gezien. Ik loop naar een van de erg comfortabel uitziende ligbedden en leg mijn spullen erop. Terwijl ik erheen loop zie ik Cassidy ook bij het zwembad met een boek. Ik frons even kort en concentreer me dan snel weer op mijn eigen ligbed. Een handdoek was eigenlijk overbodig aangezien de ligbedden, natuurlijk, uit luxe kussens bestonden en zo al comfortabel genoeg waren. Toch leg ik mijn handdoek op het bed neer en ga er vervolgens opzitten. Ik zet mijn flesje water onder het bed in de schaduw en steek vervolgens de oortjes van mijn ipod in mijn oren en zet hem aan. Ik geniet even van de warme zonnestralen op mijn lichaam en pak vervolgens mijn schrijfblok erbij. Ik kan alles natuurlijk ook gewoon op een computer typen, maar ik vond het zelf schrijven met een pen fijner en daarbij raakt een computer flink oververhit hier in de brandende zon. Uiteindelijk typte ik mijn verhalen altijd wel over op de computer. Ik wist nog precies waar ik gister was gebleven en zet mijn pen weer op het papier om verder te schrijven. Dit was mijn verhaal, mijn leven en daardoor vloog de pen over het papier. Het was geen verzonnen verhaal, maar waar gebeurd, waardoor ik altijd zo door kon schrijven. Het enige struikelblok was dat ik soms niet wist hoe ik iets nou precies moest verwoorden of omschrijven. Dit verhaal was al bijna af en telde inmiddels al zo'n 600 pagina's. Ik weet al hoe ik dit verhaal laat eindigen, namelijk met mijn inschrijving hiervoor. Natuurlijk volgt op dit verhaal het volgende verhaal, namelijk mijn belevenissen hier. Iedereen kan dit verhaal op de voet volgen straks door de constant aanwezige camera's, die ik tot nu toe redelijk goed heb weten te negeren. Ik weet dat ze er zijn en ik weet dat ze alles volgen wat je doet en zegt. Proberen te negeren is waarschijnlijk het beste, al zal ik wel uitkijken met wat ik allemaal zeg en wat ik eventueel prijs kan geven aan de andere en de kijkers. Ik verwacht niet dat mijn familie zal kijken, aangezien ze dit soort programma's eigenlijk nooit kijken, maar je weet maar nooit. Een heel stuk uit mijn leven is nog altijd geheim voor hun en dat wil ik het liefst zo lang mogelijk zo houden. Ik ben er namelijk niet bepaald trots op.

[ bericht aangepast op 19 feb 2013 - 16:28 ]

Blake Edward Greywood

Diep in mijn gedachten verdronken, hoorde ik hoe Emma iets tegen me vroeg. Ik hoorde het, maar nam het niet echt in me op. Toen ik uit mijn gedachten ontwaakte, was ze weg. Ik haalde mijn schouders op.
Snel nam ik zelf nog plaats op het bankje voor de piano en speelde nog snel een liedje.
Niet veel later stopte ik, deed de klep dicht en verliet de woonkamer. In de hal vond ik een trap naar beneden. Zelf ben ik best nieuwsgierig aangelegd, dus twijfelde ik er niet eens over om naar beneden te gaan.
De witte, van marmer gemaakte, trap telde precies 21 treden en ik kwam uit in een soort kelder. Ergens hoorde ik stemmen vandaan komen.
'Devlin, ik heet Devlin', hoorde ik een meisje zeggen.
Ik volgde de stem van het meisje, die blijkbaar Devlin heette en ik kwam uit bij een soort bar.
Aan de bar zaten twee personen. Een meisje met lang, bruin haar. Ik gokte dat zij het meisje was die haarzelf Devlin noemde. Dat moest eigenlijk wel, want naast haar zat een man. Aziatische afkomst en een zonnebril op.
Het eerste wat in me opkwam was de vraag waarom iemand een zonnebril zou dragen in huis, wat ik redelijk vreemd vond.
Ik besloot niks te zeggen en liep langs hen heen, richting de grote kast, tot aan de nok toe gevuld met alcoholische dranken.
Ik ben niet weg van een drankje, dus pakte ik een glas en schonk die vol met Liquor 43, mijn favoriet.
Er heerste een mysterieuze sfeer, waar ik niet erg fan van ben, dus besloot ik zwijgend aan de bar te zitten.
Voorzichtig nipte ik aan mijn drankje.

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 9:24 ]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

(Ik reageer als ik vanmiddag thuis kom van school. Heb er de laatste tijd niet meer aan gedacht.)

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Everdeen schreef:
(Ik reageer als ik vanmiddag thuis kom van school. Heb er de laatste tijd niet meer aan gedacht.)

[Is goed, doe maar rustig aan hoor.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

      Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Ondertussen zat ik al het spannende boek te lezen van Stephen King. Ik kreeg er al de kriebels bij met de gedachte als dit alles in het boek echt zou gebeuren. Al was ik wel erg nieuwsgierig of ik het wel zou redden. Als ik namelijk niet goed oplette en in gedachten was kon ik snel schrikken, maar anders kon ik er wel goed tegen. Waarom had ik nu zo'n zin in een horrorfilm te kijken?
Ik schrok lichtelijk op van het gerommel tegenover mij. Een snelle blik gaf er naartoe en zag toen dat Emma nu ook bij het zwembad zat. Zal ik wat tegen haar zeggen? Ergens had ik wel wat zin in een gesprekje, maar ik kende haar amper. Wat moest ik dan zeggen? Ik wist niet waar zij van hield en wat zij graag deed.
Ik kwam tot de conclusie dat ik eerst de bladzijde uitlas en dan tot een beslissing kwam, dus deed ik dit ook.
Eenmaal toen ik de bladzijde uitgelezen had, deed ik de boekenlegger waar ik gebleven was, en kwam overeind. Mijn hand reikte uit naar de grote fles zonnebrandcrème en ik smeerde mijzelf in – alles behalve mijn rug, want daar kon ik niet goed bij. Toen keek ik wat onopvallend naar Emma. Zou zij het misschien voor mij willen doen?
Ik schudde wat beschaamd mijn hoofd. Nee, dat kan ik niet vragen. Toch? Ik kende alleen haar naam.
Toch schraapte ik mijn keel en keek nu naar Emma. “Ehh,” begon ik wat twijfelend.
“Het is misschien een rare vraag, maar zou je mijn rug in willen smeren?”
Ik voelde hoe ik een rood hoofd kreeg. Wat zou ik mij schamen als ze 'nee' zou zeggen. Straks denkt ze dat ik rare bedoelingen had, terwijl dit niet zo was.
Met een afwachtende blik, met de zonnebrandcrème in mijn hand, keek ik haar aan.

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 16:53 ]

---

† Love? I want to sleep.

Emma Sophia Cleassens
Ik ben druk aan het schrijven als iemand, waarschijnlijk Cassidy, haar keel schraapt. "Ehh" zegt ze twijfelend en ik kijk even op.
"Het is misschien een rare vraag, maar zou je mijn rug in willen smeren?" vraagt ze dan en krijgt een rood hoofd. Ze kijkt me met een afwachtende blik aan met in haar hand de zonnebrandcrème. Ik knik even en leg dan mijn schrijfblok naast me op het bed neer. Ik sta op en loop vervolgens naar haar toe waar ik de zonnebrandcrème uit haar hand aanpak. Ik doe wat op mijn hand terwijl ik achter haar ga staan en smeer vervolgens haar rug in.

Het doet me een beetje denken aan mijn werk als prostituee. Sommige klanten hielden wel van een opwindende massage met natuurlijk massageolie. Ik schud de gedachte van me af en smeer haar rug goed in. Ik weet hoe het is om verbrand te zijn en dat is geen pretje. "Klaar" zeg ik dan en glimlach even terwijl ik haar de zonnebrandcrème terug geef. "Wil je die van mij dan misschien ook even insmeren? Dan kan ik zo ook nog even mijn rug bijkleuren|" zeg ik dan. "Of een poging doen tot.." mompel ik dan, aangezien ik niet snel bruin wordt.

Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Emma had opgekeken en knikte toen op mijn vraag. Ze legde haar schrijfblok naast haar neer en liep vervolgens naar mij toe. De zonnebrandcrème had ze uit mijn hand gepakt. Ik ging staan, zodat zij mijn rug kon insmeren en mijn haren had ik al uit de weg gehaald. Ze ging mijn rug insmeren en ik was blij dat mijn rug nu ook onder de zonnebrand zat, want anders had ik zo het gevoel dat mijn rug binnen no-time verbrand was. Daar was ik namelijk een kei in, of eigenlijk mijn lichaam, snel verbranden.
'Klaar,' zegt Emma dan met een glimlach en ze geeft mijn zonnebrandcrème terug. Ook ik glimlachte terug naar haar. “Bedankt.”
'Wil je die van mij dan misschien ook even insmeren? Dan kan ik zo ook nog even mijn rug bijkleuren.' Zei ze en ik keek naar het jurkje dat ze aan had. Hoe wilde ze ook bijkleuren als ze dat jurkje nog aanhad? Of wilde ze alleen haar armen en benen laten bijkleuren?
'Of een poging doen tot..' mompelde ze.
Ik begon te lachen. “Ik ken het. Door mijn lichte huidskleur heb ik nogal de specialiteit om snel te verbranden, maar ik heb ook een dunne huid.” Zei ik haar eerlijk.
Toen keek ik weer naar haar jurkje.
“Ik vind het wel goed, maar houdt jij je jurkje aan als je gaat zonnen?” Vroeg ik haar en ik wees met mijn vinger naar het jurkje. Wat ongemakkelijk begon ik te glimlachen. Ondertussen was ik de zonnebrandcreme op mijn armen aan het uitsmeren en hierna zou ik mijn benen doen.

[Sorry als je er niets aan hebt. I don't have any inspiration. It's gone. :'D]

---

† Love? I want to sleep.

Emma Sophia Cleassens
"Ik ken het. Door mijn lichte huidskleur heb ik nogal de specialiteit om snel te verbranden, maar ik heb ook een dunne huid" zegt ze dan. Ik knik even.
"Ik vind het wel goed, maar houdt jij je jurkje aan als je gaat zonnen?" vraagt ze terwijl ze aar het jurkje wijst dat ik aan heb. Ik schud mijn hoofd.
"Die trek ik zo uit" antwoord ik dan. Ik loop naar mijn bed en pak de zonnebrand onder het bed vandaan en loop weer naar Cassidy toe. Ik steek de fles naar haar uit zodat ze hem kan aanpakken. Ik trek mijn jurkje uit zodat ze mijn rug kan insmeren.

Als ze klaar is met het insmeren van mijn rug loop ik naar het schuurtje wat er staat. Ik open het en kijk even rond. Uiteindelijk zie ik wat ik zoek en pak er een luchtbed uit. Ik loop richting het zwembad en leg het luchtbed ernaast. Ik loop terug naar mijn bed en pak mijn ipod. Ik twijfel even. "Heb je bezwaar tegen wat muziek?" vraag ik dan aan Cassidy.

Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Emma had alleen geknikt op wat ik had gezegd. Ik had mijn zonnebrandcrème nog in mijn hand, maar Emma had haar hoofd geschud. 'Die trek ik zo uit.' Antwoordde ze. Met een blik keek ik naar mijn zonnebrandcrème in mijn hand.
"Oh, ehm, oke? Ik dacht dat ik gewoon mijn zonnebrandcrème moest gebruiken? Het maakt op zich niet zoveel uit welke ik gebruik hoor. Ik heb er toch genoeg bij me." Had ik haar toen gezegd, maar ik zette toch mijn zonnebrandcrème op de grond neer omdat Emma al naar haar bed was gelopen en daar haar eigen vandaan had gepakt. Ze liep weer terug naar mij toe.
Eenmaal toen ze haar jurkje uit had gedaan ging ik haar rug insmeren en gaf het toen terug toen ik klaar was. "Alstu," had ik erbij gezegd.
Ondertussen ging ik weer zitten en pakte mijn boek van Stephen King er weer bij. Mijn ogen vielen op de papieren van Emma op 't bed. Wat zou ze allemaal opschrijven? Was het een soort dagboek voor haar of hield ze gewoon van schrijven? Ik denk de laatste, want het leek mij niet zo handig als ze hier in haar dagboek zou gaan schrijven. Iedereen kon het afpakken en ervan lezen of het zou in het water kunnen vallen. Nee, het was niet de eerste. Nieuwsgierig dat ik was gaf ik er nogmaals een blik op, maar ging toen weer goed recht op mijn ligstoel zitten. Ik voelde mij er niet goed bij als ik ervan zou kijken. Vragen was 't het beste.
Mijn ogen volgden Emma, die naar het schuurtje liep, mijn wenkbrauwen fronste ik. Wat was ze aan het doen? Even later kwam ze eruit met een luchtbed. Oh, vandaar.
Emma pakte haar Ipod en vroeg aan mij: 'Heb je bezwaar tegen wat muziek?'
Ik grinnikte kort en gaf toen een blik op mijn boek. Altijd werd ik snel afgeleid, dus ik wist niet of ik dit wel wilde. Maar toch knikte ik mijn hoofd. "Ligt eraan wat voor muziek het is," glimlachte ik.
"Het is toch geen verschrikkelijke hardcore of zo hé? Want daar heb ik zo'n hekel aan."
Mijn boekenlegger deed ik bij de bladzijde waar ik gebleven was en deed 'm toen dicht. Het boek legde ik onder mijn ligstoel.
Toen herinnerde ik mijzelf eraan dat ik haar naam wel wist, maar dat ik die van mij niet had gezegd. Een lichte blos van schaamte voelde ik op mijn wangen komen, maar gelukkig kon dit ook lijken alsof dit door de hete zon kwam.
"Ehh," begon ik wat aarzelend. "Sorry, maar ik heb mijzelf, volgens mij, niet voorgesteld. Ik heet Cassidy." Had ik haar gezegd en ik stak mijn hand naar haar uit.

---

† Love? I want to sleep.

Emma Sophia Cleassens
Ze zegt dat ze haar eigen zonnebrand ook wel kon gebruiken, omdat ze toch genoeg bij zich had. "Oh naja, ik heb hem nu toch al" zeg ik dan en ik glimlach even. Ze smeert mijn rug in en geeft vervolgens de fles terug. "Alstu" zegt ze. "Dankje" zeg ik en ik glimlach even. Ik zet de zonnebrand weer onder het bed neer.
Als ik haar vraag of ze bezwaar heeft tegen wat muziek werpt ze even een blik op haar boek. Ik wil net zeggen dat ik ook wel zonder muziek kan als zij al iets zegt.
"Ligt eraan wat voor muziek het is. Het is toch geen verschrikkelijke hardcore ofzo hé? Want daar heb ik zo'n hekel aan' zegt ze en ze legt een boekenlegger bij de pagina van haar boek en doet hem vervolgens dicht. "Ik heb van alles erop staan, maar ik heb verschillende afspeellijsten en ook een aantal zonder hardcore"antwoord ik dan. Dan begint ze ineens een beetje te blozen. "Ehh, sorry, maar ik heb mijzelf, volgens mij, niet voorgesteld. Ik heet Cassidy" zegt ze en ze steekt haar hand uit. Ik neem haar hand aan en schud die even kort. "Emma, maar volgens mij had ik dat al gezegd" zeg ik met een glimlachje. Om de een of andere reden mocht ik haar wel. "Ik ben zo terug" zeg ik dan en loop het huis in. Ik loop naar boven en pak mijn boxjes om vervolgens weer naar het zwembad te lopen. Ik zet mijn ipod in de boxjes en loop vervolgens naar Cassidy toe. "Hier, zoek anders maar wat uit. Er staat best veel muziek op" zeg ik dan en laat de boxjes op haar bed achter. Ik loop naar mijn bed waar ik het schrijfblok nog even opruim en onder het bed in de schaduw leg. Vervolgens loop ik naar het zwembad en leg het luchtbed erin en ga er op mijn buik op liggen zodat mijn rug bij kan kleuren. 'Waar kom jij vandaan?" vraag ik dan terwijl ik naar de rand van het zwembad peddel die het dichts bij Cassidy ligt.

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 19:23 ]