[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

Regels
• In deze rpg hebben we liever geen one-liners. We willen nette post zien met toch wel een minimum van circa zeven regels. Als we opmerken dat je je hier meerdere malen niet aan houdt, zullen we een waarschuwing sturen.
• Boven de post de naam zetten van de persoon waarin je schrijft.
• Wanneer je ooc schrijft, schrijf je met haakjes. ( [ {
• Geen onnodig gespam in het topic, dit kan via privébericht of gastenboekbericht.
• We willen een actieve rpg, dus hopen we op minimaal vier posts per week en ook niet dat er na één topic al mensen afhaken.
• Een gemeen personage, hoort ook gemeen te zijn en niet opeens aardig te doen.
• Geen Mary Sue’s en Gary Stu’s – ieder personage heeft minpunten.
• 16+ is gewoon toegestaan. (Drank, seks, grof taalgebruik, geweld, drugs, etc. als je hier niet tegen kan, meldt je dan ook niet aan.)
• Topic's worden enkel door Lane of Everdeen geopend.

The Dolls

- Devlin Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 18 jaar | Everdeen
- Dallas Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 19 jaar | Lane
- Zoé Bellafonte, Zuid-Afrikaanse nationaliteit, 19 jaar | Aurorea
- Ana Vasquez, Mexicaanse nationaliteit, 22 jaar | Galinda
- Emma Cleassens, Nederlandse nationaliteit, 21 jaar | Mismi
- Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit, 21 jaar | Exasperated
- Blake Greywood, Britse nationaliteit, 19 jaar | Wario
- Nikolay Baikov, Russische nationaliteit, 21 jaar | Gancanagh
- Ryoichi Saitö, Japanse nationaliteit, 22 jaar | Tortura
- Mikael Westergaard, Noorse nationaliteit, 22 jaar | Assassin
- Eduardo Gonzales, Spaanse nationaliteit, 23 jaar | Saturnus
- Amir von Monroe, Italiaanse nationaliteit, 21 jaar | Styles

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Ryoichi Saïto

De blikken die zij me gaf negeerde ik, want wat zal ik er anders op moeten antwoorden? Hoe ik vroeger gehandeld zou hebben, is gelukkig heel anders dan nu, maar zelfs toen zou ik anders omgegaan zijn met dames. Zelfs als ze arrogant waren, waar deze jongedame volgens mij ook wel een handje van heeft.
      Het duurt niet lang of ik geef antwoord op haar vraag, wat ze denk ik allang wist. Ze geeft er ook niet direct antwoord op, het blijft zwijgzaam en ze trekt enkel haar wenkbrauw op. Ik meld haar dat ze het drinken maar aan de man over moet laten. Dat lijkt me wel een prima simpele uitleg die zelfs zij kan snappen, dacht ik, waarbij ik kort naar haar keek, waarna ik toch echt voor mezelf nog wat inschonk.
      Het meisje brengt het glas naar haar lippen, waar ik even mijn ogen op liet hangen voordat ik mijn blik er vanaf scheurde en ergens anders naar keek. In mijn ooghoeken merk ik nog vaag op hoe ze een hand door haar haren heen haalde. ‘Dat slaat volkomen nergens op,’ brengt zij uit, waarbij ze het glas terug op de bar zette. Hiervan haalde ik mijn wenkbrauwen op en grijnsde kort, het zag er nogal sluw uit. ‘Je hebt geen eens een goede reden, of wat?’
      ’Ik weet het beter gemaakt,’ zeg ik dan, nu wel met mijn blik op haar gericht en ik buig de bar wat over, richting haar toe. De zonnebril met de zwarte glazen staat nog steeds op mijn neus, maar haar aanblik kan ik prima zien. Ik slik even voordat ik verderga met praten. ‘Een weddenschap om te kijken of je het werkelijk aan kan,’ grijnsde ik, terwijl ik de bril iets af liet zakken, zodat de helft van mijn donkere ogen te zien waren. ‘Of durf je het soms niet aan?’
      Op haar antwoord wachten deed ik wel, maar toch haalde ik een aantal flessen te voorschijn en zette deze uitdagend voor haar neus neer. ‘Ik zal je geloven als je het laat zien, eerder niet.’ Verklaarde ik toe, waarbij die geheimzinnige grijns nog op mijn lippen lag en ik vervolgens naast haar ging zitten. Dit keer zat ik wel naar haar toegedraaid, iets meer naar haar toe, alsof ze het toch niet aan durfde en elk moment weg kon lopen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Zoé Rozália Bellafonte
Mikael glimlacht terug en neemt de tas die ik in mijn hand heb over. Vervolgens vraag ik of hij uit Europa komt. Er verschijnt een brede, trotse grijns op zijn lippen terwijl hij hevig knikt. 'Ja. Noorwegen,' antwoordt hij. Dat verklaart zijn lichte ogen, haar en huidskleur. Ik heb, op Mikael na, nog nooit Noren ontmoet, maar ik heb wel een keer een Noorse film gezien, en bijna alle mensen die daar in spelen hadden ook lichte ogen en et cetera.
We lopen net de jongensgang uit als iemand ons voorbij loopt. Het is de Aziatische jongen van net, en hij heeft nog steeds zijn zonnebril op. Ik rol met mijn ogen. Ik weet niet erg veel over Japan, maar ik weet wel haast zeker dat het daar niet de gewoonte is om je zonnebril te dragen terwijl je gewoon binnen bent.
'Waar kom jij dan vandaan? Je klinkt Frans, maar je lijkt niet Europeaans,' zegt Mikael dan, waarop ik mijn blik van de Aziatische jongen, Saitö, die inmiddels de trap afloopt, af haal en naar Mikael kijk. 'Oh, dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt,' antwoord ik. 'Ik woon heel mijn leven al in Zuid-Afrika, maar mijn vader is van oorsprong Frans en mijn moeder komt uit Hongarije,' vertel ik daarna. Inmiddels zijn we de meisjesgang al ingelopen en open ik de eerste deur, in die kamer liggen echter al spullen dus ik sluit de deur weer en open een andere deur. Als ik zie dat hier nog geen spullen liggen duw ik de deur verder open, loop ik de kamer in en laat ik mijn tas van mijn rug op het tweepersoonsbed vallen. De kamer is groot en is chique ingericht, net als de rest van het huis. Hoewel de kamer niet echt mijn smaak is, vind ik hem wel mooi.
'Heb je de rest van het huis al gezien?' vraag ik dan aan Mikael.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

      Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
'Vast wel. Bij zo'n huis hoort gewoon een zwembad.' Zei hij. Hij kwam bij mij over alsof hij wat geïrriteerd werd of dat hij zich verveelde, dus haalde ik alleen mijn schouders op. Hierdoor ga ik mijn humeur niet verpesten. Eerlijk gezegd, was ik altijd bang voor wat mensen van mij vonden, maar nu ga ik dat niet meer doen. Niemand hoeft mij aardig te vinden of iets. Als ik maar tevreden met mijzelf was en dan was het goed. Eigenlijk kende ik hem geen eens en wist ik alleen zijn naam.
Zou hij misschien dat zijn wat voor geheim ik had? Ik dacht even goed na, terwijl mijn ogen over zijn lichaam gleden. Nee, ik denk het niet – kwam ik tot de conclusie. Er zijn bovendien nog genoeg anderen mensen hier die het kunnen hebben, dus meteen beslissen of Amir dit had hoefde niet. Eerst maar eens de anderen ontmoeten.
Amir liet zich van het aanrecht afzakken en hees zijn broek op. Oh, gozers ook. Wat hadden ze toch altijd met hun broek te laag laten hangen? Ik keek naar buiten vanwege het weer dat mij aantrok. Het was echt prachtig weer en het was zonde om de hele tijd binnen te zitten, vond ik.
'Ik ga de rest van het huis maar even verkennen.' Mompelde hij toen uiteindelijk. Zonder op te kijken zei ik hem gedag en stond ik ook op van mijn stoel. Nou, wat een pratertje zeg. Dacht ik sarcastisch. Hij zou toch niet chagrijnig zijn, omdat ik het niet gezegd had? Want ik was hem dat niet verplicht.
Alle spullen zette ik in de vaatwasser en liep ook de keuken uit. Op weg naar mijn slaapkamer, zodat ik mijzelf daar kon omkleden en het zwembad in kon gaan.

[Wie wilt een praatje maken met Cassidy?]

---

† Love? I want to sleep.

Devlin Rowley
"Ik weet het beter gemaakt," Bedenkelijk kijk ik op als hij dit zegt en kijk hem vanuit mijn ooghoeken aan, staar ondanks dat al snel weer naar mijn glas. Het irriteert me dat hij een zonnebril draagt en deze niet afzet. Zo kan ik onmogelijk zijn ogen zien en hem een beetje proberen te pijlen. Hierdoor wordt het een onmogelijke opgave en weet ik momenteel niet wat me te wachten staat.
"Een weddenschap om te kijken of je het werkelijk aan kan," Een grijns siert zijn lippen en het lijkt wel of hij mijn gedachten kan lezen als ik zie hoe de bril iets afzakt en een deel van zijn ogen onthult. Door het gedimde licht kan ik nauwelijks wat zien, maar het is wel te begrijpen dat ze een donkere kleur hebben. "Of durf je het soms niet aan?" De uitdaging is in de ondertoon van zijn stem te horen en bijt ik aarzelend op mijn lip. Eigenlijk wil ik meteen al 'ja' zeggen en de uitdaging volop aannemen, maar ik denk er toch nog wel even over na dat alles nu gefilmd wordt. Wil ik dit wel? Het programma wilt vermaak en als ik veel drink, weet ik dat ze dit zeker zullen krijgen, maar toch weerhoudt iets me en kijk ik hem aarzelend aan, tuit mijn lippen en kijk toe hoe hij meerdere flessen drank voor me neerplaatst. Het ziet er zo aanlokkelijk uit, het tegendeel bewijzen..
"Ik zal je geloven als je het laat zien, eerder niet." Hij gaat weer op zijn stoel zitten, ik sla mijn been over de ander heen. Is dit het enige wat ik eraan over houd, dat hij me gelooft?
"Houd ik daar nog meer aan over, of wat?" vraag ik dan alsnog, maar haal mijn schouders op en drink mijn glas leeg, plaatst deze met een smak op de tafel en voel het branderige goedje door mijn keel glijden. Ik pak de fles automatisch van de bar en schenk niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de jongen voor me in, zijn naam nog steeds onbekend. Het is veel te verleidelijk, momenteel heb ik toch niets beters te doen.
"Proost," zeg ik dan, mijn blik strak op hem gericht, "vreemdeling."

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Gancanagh schreef:
Nikolay Baikov

"Dank je, maar het hoeft niet meer. Als er een lift is, lukt me dat wel."
Ik richt mijn blik ietwat verward op Ana, tot ik zie dat ze mijn tas naar me uit steekt. Ik sta haar zo'n vijf seconden aan te staren voor het muntje valt en zet dan haar koffers neer zodat ik mijn eigen tas over kan nemen. In een wip vertrekt ze richting de lift. Zo, zij heeft blijkbaar niet veel geduld. Ik snuif even en haal een hand door mijn haren terwijl ik haar verstomd na sta te kijken.
"Als je het zo verschrikkelijk vindt om uit te spreken, kan ik ook wel leven met een afkorting of zo."
Ik glimlach opgelucht. Devlin is geen naam die je in Rusland tegen komt, of ik heb hem in elk geval nog niet gehoord. In mijn hoofd verschijnen verschillende schrijfwijzen maar ik betwijfel dat de juiste er tussen zit. Maar dan ben ik er ook van overtuigd dat mijn moedertaal ook niet voor iedereen verstaanbaar is. Waarschijnlijk zou Devlin net zo goed moeite hebben met Russische woorden als ik met Engelse.
"Ik denk dat ze op je wacht." Ik wil net vragen over wie ze het heeft, wanneer ik haar blik volg en bij Ana uit kom. Geen idee waarom ze op me wacht eigenlijk, al vind ik het best lief van haar.
"En ik ga maar eens verder speuren. Ik zie je zo wel weer, toch?" Ik knik enthousiast en kijk nog even hoe Devlin de trap af loopt om me dan te herinneren dat Ana nog bij de lift staan. Ik gooi mijn tas over mijn schouder en ga haar vervoegen terwijl ik op een leuke afkorting voor Devlin probeer te komen. Uiteindelijk besluit ik voor Lynn te gaan, of om mezelf het helemaal gemakkelijk te maken "Dee" als er niemand anders in het huis een naam heeft die met die letter begint. Maar ik hoop er eerlijk gezegd niet echt op.
Met een zuchtje kijk ik naar de lift. Om eerlijk te zijn zou ik er geen probleem mee hebben de trappen te nemen, integendeel, maar je laat een mooie dame nu eenmaal niet zomaar achter. Al helemaal niet in een vreemd huis.
"Is mooi in Mexico?" vraag ik om een gesprek op gang te krijgen.

Ana Lucy Vasquez

Ik kijk om wanneer ik merk dat Nikolay er net bij komt staan, wanneer de liftdeuren open gaan. Ik houd mijn hand voor de sensor, zodat hij alvast kan instappen zonder dat de deuren weer dichtgaan.
"Is mooi in Mexico?"
Ik knik glimlachend en sleur mijn tassen de lift in. Misschien had ik minder moeten meenemen, besef ik nu pas.
"Het is er prachtig," zeg ik zacht.
Ik staar even naar de knopjes op het palet, en haal mijn schouders op terwijl ik een willekeurig getalletje indruk. We zien wel waar we uitkomen.
"Altijd mooi weer, superlieve mensen, al die dingen. Het enige jammere is, dat er vrij veel armoede is."
Ik leun zachtjes tegen de muur aan en kijk met een glimlach naar Nick.
"Hoe is Rusland?" vraag ik dan. Eigenlijk heb ik niet echt een idee over dat land. Het lijkt me nogal ver, en ik heb er nog nooit bewust bij stilgestaan.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Blake Edward Greywood

Ze glimlachte even naar me.
'Ik speel ook voor mijn eigen plezier, maar ook om dingen te verwerken', gaf ze als antwoord op mijn reactie.
Zelf heb ik er eigenlijk nooit bij nagedacht dat mensen hun gevoel in het pianospelen leggen. Zelf heb ik dat ook nog gedaan, eigenlijk.
'Ik heb er nooit bij nagedacht om mijn gevoel in het pianospelen te leggen', papegaaide ik mijn gedachten na.
Ik stond op toen ze knikte op mijn vraag. Ze zette een theme-song in. Ik kende het wel, maar toch klonk het anders.
Ik zette mezelf op de bovenkant van de glansende, zwarte vleugel en sloot mijn ogen.
'Gewoon spelen met gevoel. Je eigen ervaringen en gevoelens in het stuk stoppen. Het hoeft echt niet zelfgeschreven te zijn. Ik kan in elk stuk wel mijn emoties en verhaal kwijt', vertelde ze me.
Ik heb zelf eigenlijk geen idee wat voor ervaringen ik in het stuk zou moeten stoppen. Ik heb nog niet veel ervaren. Ik heb eigenlijk een perfect leventje. Leuke vrienden. Ouders die van me houden, al ben ik wie ik ben. Ik heb een leuk baantje en ik houd van mijn school en opleiding.
Ik heb geen droevige ervaringen meegemaakt, zou ik dan ooit een droevig stuk droevig kunnen spelen?
Ik zou durven wedden dat Emma dat wel kon. Ineens dacht ik aan het geheim wat ik bij me had. Zou ik het geheim van Emma bij me dragen?
'Ik ben ook gewoon begonnen met Vader Jacob hoor', lachte ze.
'Ja, kijk. Die kan ik dan wel weer spelen!', grijnsde ik.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Emma Sophia Cleassens
"Ik heb er nooit bij nagedacht om mijn gevoel in het pianospelen te leggen" zegt hij dan. Ik glimlach even. "Ik heb het altijd al gedaan, misschien dat mijn pianolerares me daarom zo bijzonder vond" zeg ik dan. "Ik speelde altijd met mijn hard, hoe simpel het stuk ook was". Hij staat op en gaat vervolgens op de bovenkant van de piano zitten en sluit zijn ogen.
"Ja, kijk. Die kan ik dan wel weer spelen!" zegt hij grijnzend als ik zeg dat ik ook gewoon met Vader Jacob ben begonnen. Al ben ik snel door gegaan naar ingewikkeldere stukken, maar dat had misschien ook wel te maken met het feit dat ik elke vrije minuut achter de piano te vinden was. Ik glimlach als terug denk aan die tijd. Alles was nog zo makkelijk toen en simpel. Inmiddels is mijn leven heel wat ingewikkelder geworden en vooral donkerder en dat allemaal door die stomme klootzak. Ik zet nog een cover in.
Als ik klaar ben met deze cover haal ik mijn vingers van de toetsen. "Dat is wel weer even genoeg gespeeld voor nu, anders zit ik er morgenochtend nog achter" zeg ik dan met een glimlach. "Tijd om de rest van het huis eens te bekijken, ga je mee?" vraag ik dan terwijl ik opsta

[ bericht aangepast op 4 feb 2013 - 19:46 ]

Ryoichi Saitö.

Bedenkelijk keek ze me aan, al liet ik me er niet door intimideren en sprak ronduit verder. Ze keek toch al snel weg, terug naar het glas dat voor haar stond. Op het moment dat een grijns mijn lippen sierde, liet ik de bril iets afzakken, zodat mijn donkere ogen te zien waren. En de blik die erin te zien was, nogal uitdagend.
      Door de uitdaging bijt ze op haar lip. Het valt me op dat het er nogal aarzelend uitziet, maar misschien kijk ik gewoon graag naar de lippen van een vrouw. Zo nu ook naar die van haar, al vergaat de gedachte aan de twijfeling me niet. Dat zou ik tegen haar kunnen gebruiken, moge het niet wezen dat ik eigenlijk wil veranderen. Ach, wat doet één keer nu kwaad? Een beetje uitdagen, wat plagen, dat is gezond. Voor mij in elk geval. Sowieso houden mensen wel van wat drama of vermaak, en dat kunnen ze nu krijgen. Dit was alleen maar win-win.
      Ze antwoord echter nog steeds niet en kijkt me nogal aarzelend aan, waarop ik enkel geduldig op terug kijk. Geduldig, maar erg uitdagend, want ik ben wel iemand die het tegen haar gaat houden wanneer ze het niet durft. Dan ben ik nog niet overtuigd dat ze tegen drank kan. Misschien maak ik dan zelfs grapjes over dat ze nog een jonkie is erin, wat nogal gemeen over kan komen. Alleen dat zit nu eenmaal in mijn karaktereigenschappen.
      Ze tuit haar lippen en kijkt toe hoe ik meerdere flessen drank voor haar neer plaats, waarna ik op mijn stoel ga zitten. Er is ook wel iets van vermaak in mijn aanblik op te merken hoor, dat kan ook gewoonweg niet anders nu. Het is aangenaam om te merken hoe ze twijfelt met de ‘belangrijke’ keuze die ze nu gaat maken. Ik merk het aan haar wanneer ze haar been over het andere heen doet, al merk ik ook iets anders op natuurlijk. Ze heeft een prachtig figuur, dat moet ik toegeven. Mijn blik was er eerder al eens overheen gegaan toen ik die zonnebril nog normaal ophad, nu doe ik dat niet zo snel meer, alsof ze niet belangrijk is. Het meisje heeft ook wel een aardige mond die ze open kan trekken, daar is helemaal niets mis mee. Dat mag ik wel. Het enige wat ik dan ook echt aan haar op te merken is, is dat ze al die make-up op heeft.
      “Houd ik daar nog meer aan over, of wat?” vraagt ze abrupt, waardoor ik kort haar reactie peil als deze woorden haar mond verlaten. Haar schouders haalt zij echter op, waarna ze het glas leeg drinkt en deze met smak op de tafel plaatst. Wilt ze er nog meer aan overhouden dan dat ik overtuigd zal zijn? Door deze gedachten lik ik iets over mijn tanden, terwijl ik geheimzinnig grinnik. De zonnebril duw ik tergend langzaam, maar bovendien plagend terug op mijn neus. “Ik weet nog wel iets wat je eraan over kan houden, onna.” Voordat de bril totaal mijn ogen had gemaskeerd, had ik haar nog een speelse knipoog gegeven, waardoor ze wel kon raden wat ik bedoelde. Anders, tja, her loss.
      De fles pakte ze van de bar af en schenkt niet enkel voor zichzelf in, maar ook voor mij. Haar naam is onbekend, eveneens die van mij voor haar. Het straalt wel een bepaalde aangename mysterie uit, denk ik zo. “Proost,” zegt ze vervolgens, haar blik strak op mij gericht, terwijl ik enkel een charmante halve grijns laat zien. “vreemdeling.” Het beviel me wel hoe ze dat zei. “Kanpai.” Klonk het als een mysterieuze fluistering, terwijl ik het glas optilde en zacht tegen die van haar tikte. Hierna schoof ik het iets mijn kant op en nam er een slok van. Al had ik mijn blik de hele tijd op haar gelaten. “Hiermee veronderstel ik dus dat je de weddenschap aan neemt.” Grijns ik.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nikolay Baikov

Subtiel duw ik met mijn voet wat tegen de koffers van Ana wanneer ik merk hoeveel moeite ze heeft om die dingen de lift in te krijgen. Ik ben blij dat ik zelf maar een tas heb meegenomen. Ik heb alleen mijn favoriete kleren mee en er zal in deze gigantische flipperkast waarschijnlijk wel een wasmachine zijn. "Het is er prachtig. Altijd mooi weer, superlieve mensen, al die dingen. Het enige jammere is, dat er vrij veel armoede is. Hoe is Rusland?"
Ik kijk toe hoe ze een knopje indrukt en vervolgens tegen de muur aan leunt.
"Is groot," grinnik ik terwijl ik met mijn handen probeer aan te geven hoe groot. "Is overal veel anders. Koud in winter maar niet bevries-koud."
In gedachten dwaal ik af naar de winters waarin mijn zus en ik nog klein waren en dik ingeduffeld buiten in de sneeuw gingen spelen. Mijn moeder vertelt nog steeds het verhaal van de eerste keer dat ik in de sneeuw mocht spelen. Er lag blijkbaar zo'n dik pak dat ik er tot aan mijn borstkas inzakte. Yevgenia vond het zo grappig dat ze besloot van mij een sneeuwman te maken en toen mijn ouders kwamen kijken vonden ze een hoopje sneeuw met een hoofdje dat er uit stak. Tot op de dag van vandaag weet mijn moeder nog steeds niet hoe mijn zus me zover kreeg dat ik stil bleef zitten en de wortel die ze in mijn mond had gestopt niet uitspuwde.
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik besluit zo snel mogelijk op Skype te gaan zodat ik Yevgenia kan vertellen over het huis en haar misschien een virtuele tour kan geven. Nog steeds vind ik het jammer dat ze ons beiden niet toegelaten hebben maar aan de ene kant begrijp ik het wel. Ze wilden natuurlijk zoveel mogelijk verschillende nationaliteiten om het programma spannend te houden.
Langzaam maar zeker kom ik terug naar de werkelijkheid wanneer ik een "ping" hoor. Het duurt even voor ik besef dat het de lift is die aangeeft dat we op de juiste verdieping zijn aangekomen. Zonder er echt bij na te denken, neem ik een van de koffers van Ana, anders duurt het zeker weten tot vanavond eer we de slaapkamers bereikt hebben. Ik voel een zekere spanning, nieuwsgierigheid opkomen. Hoe zouden de kamers er uitzien? Zou er een televisie zijn? Een minibar? Of wordt het allemaal nog veel decadenter dan dat?

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ana Lucy Vasquez

"Is groot. Is overal veel anders. Koud in winter maar niet bevries-koud."
Ik knik even en tik met mijn voet op de grond, wachtend tot we op de juiste verdieping aankomen. Gelukkig geeft de lift algauw met een ping-geluidje aan dat we er zijn en ik neem meteen mijn koffers weer in mijn handen.
"We zijn er, denk ik,' zeg ik even nerveus. Lachend kijk ik hem aan.
"Ja, ik drukte zomaar op een knopje, ik heb geen idee waar we moeten zijn."
Ik steek mijn hoofd de lift even uit en kijk naar links en naar rechts. Volgens mij zitten we goed. Ik stap de lift uit, met mijn koffers, en wacht tot Nikolay er ook is.
"Maar welke gang moeten we nu nemen?" vraag ik mezelf luidop af.
Zouden we een kamer moeten delen? Ik weet het eigenlijk niet. Niet dat ik dat erg zou vinden. Socializen heeft nog nooit iemand de nek om gedaan, denk ik zo. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig naar wat hier nog allemaal te doen valt. Misschien wel zelfs een zwembad, aan de grootte van het huis te zien. Het zou me in elk geval niet verbazen. Aan het interieur alleen al, merk je hoe rijk de oprichter van het huis wel geweest moet zijn. Diep vanbinnen begin ik al heimwee naar Mexico te krijgen. Ik mis de zon al, en de simpele dingen. Ik hou af en toe wel van luxe, maar niet teveel. En ik heb het gevoel dat dat hier in overvloed aanwezig is.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Mikael Westergaard

We lopen door de gang heen als haar blik op de Aziatische jongen valt die langs loopt, maar ik heb daar niet zoveel aandacht voor als voor Zoé. Hij kijkt ook niet echt op of om naar ons, daarbij draagt hij een zonnebril waardoor het me alleen nog maar minder interesseert, waarschijnlijk omdat het zo afstandelijk overkomt. Ik zie dan ook niet in waarom je binnen een zonnebril zou dragen, dat is alsof je je muts en handschoenen ook aanhoud. Als ik vraag waar ze vandaan komt richt ze zich ook weer op mij, weg van de jongen die ondertussen de trap af begint te lopen. Ze is wel snel haar concentratie kwijt, eigenlijk. Niet dat het erg is, ik snap het wel.
"Oh, dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt," antwoord ze dan en ik kijk haar nieuwsgierig aan. "Ik woon heel mijn leven al in Zuid-Afrika, maar mijn vader is van oorsprong Frans en mijn moeder komt uit Hongarije." vertelt ze en ik trek mijn wenkbrauw op. Dat verklaart een hoop, denk ik. "Nou, dat is nog eens multiculti." zeg ik iets verbaasd als we de meisjesgang in zijn gelopen. Ze opent de deur, maar blijkbaar is die al bezet en gaat ze naar de volgende. Die is niet bezet en ze legt haar tas er neer. Ik volg haar en zet de tas die ik droeg naast haar rugzak op het bed. "Deze kamers zijn wel anders dan de jongenskamers." merk ik op als ik om me heen kijk, al probeer ik niet te nieuwsgierig te zijn naar de kamer van iemand anders, ik weet niet of ze het als onbeschoft zal beschouwen.
"Heb je de rest van het huis al gezien?" vraagt ze plots aan mij waardoor ik opkijk en beleefd naar de deur begin te lopen. "Eh, eigenlijk niet. Ik was gelijk naar een kamer gegaan om mijn spullen neer te kunnen leggen. Ik vond het nogal onhandig om ermee te sjouwen terwijl ik rondkijk." glimlach ik naar haar. "Heb je zin om wat te gaan verkennen?" vraag ik, al weet ik niet of ze dat alleen wilt doen of met mij, waardoor ik iets terughoudend ben. Ik hou mijn afwachtende blik dan ook niet op haar gericht en stap haar kamer weer uit, maar blijf wel buiten haar kamer op de gang op haar en haar antwoord wachtten.

---

Your make-up is terrible

Devlin Rowley
Hij leek verbaasd om over mijn woorden, dat ik nog meer vroeg dan wat hij nu te bieden had. Ik wist dat als ik het naar mijn zin zou hebben, dit verhaal uiteindelijk toch wel zou gaan eindigen met een fikse kater morgenvroeg en ik ook nog eens gehoord had van een barbecue zo direct. Ik vroeg me überhaupt af of ik daar wel zin in had. Natuurlijk was het leuk om zo op die manier mijn nieuwe huisgenoten te leren kennen, maar het was geen verplichting. Het hoefde niet perse en met de drank die nu voor me stond, wist ik niet of ik daar nog wel aan toe ging komen.
Een grijns sierde mijn lippen en wachtte geduldig af tot hij antwoord gaf. Ik zag zijn tong uitdagend over zijn tanden glijden, een zacht gegrinnik verliet zijn mond waarna hij de zonnebril weer op zijn neus schoof. Nog steeds kon ik niet ontdekken waarom hij dit deed, maar op de één of andere manier bracht het wel iets mysterieus met zich mee, iets interessants. Ik kon er alleen nog niet op leggen wat het nou was, waarom het me zo bijster veel interesseerde. Zat er een verhaal achter of juist helemaal niet?
“Ik weet nog wel iets wat je eraan over kan houden, onna.” Nog net zag ik hem knipogen en kantelde bedenkelijk mijn hoofd, inspecteerde hem zorgvuldig. Als hij aan hetzelfde dacht als ik, dan kon deze avond wel een heel aparte wending krijgen. Het was namelijk niet dat hij de eerste zou zijn, dat zeker niet. Zorgvuldig liet ik mijn ogen naar mijn eigen schoenen glijden en zei niets, draaide mijn lichaam een kwartslag om zodat ik naar de drankkast kon kijken en beet op mijn lip.
“Kanpai." zei hij toen uiteindelijk en tikte met zijn glas tegen het mijne aan. Ik had geen flauw idee wat het betekende, waardoor ik ook geen enkele emotie toonde. Zei hij gewoon 'vreemdeling' in zijn eigen taal of was het een woord om te toosten? Het kon natuurlijk net zo goed zijn dat hij me voor weet ik veel wat uitmaakte, ik wist het niet en het zou me ook niet verbazen als ik er nooit achter zou gaan komen.
Een tevreden glimlach kwam er daarom op mijn gezicht te staan en nipte van mijn drankje. Het kwam me ondanks dat niet bekend voor, het voelde zwaar aan, sterk.. Hoewel ik mijn blik niet op hem probeerde te richten, voelde ik zijn ogen wel op me brandden. Ik probeerde me er vrij weinig van aan te trekken, alsof het een dagelijkse gewoonte was en in het kleine ogenblik dat ik hem aankeek, vulde zijn woorden alweer de kamer.
“Hiermee veronderstel ik dus dat je de weddenschap aan neemt.” Ik knikte enkel, zocht naar de juiste woorden en staarde glazig naar de inhoud van mijn glas.
"Ik ben niet het type dat zo snel een aanbod afslaat," gaf ik eerlijk toe en kneep mijn ogen samen, probeerde hem in de ogen aan te kijken. Een onmogelijke opgave natuurlijk, door de zonnebril die hij droeg. "En mag ik nu vragen waarom je die bril nog draagt, love?"

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Dezelfde weg liep ik terug richting mijn kamer. Ik wist zeker dat, hoe vaak ik hier ook langs zou lopen, het mij bleef verbazen hoe het er hier uitzag. Het was zo mooi en zo groot. Gelukkig had ik hier de ruimte, want ik kon er niet tegen als ik dat niet had. Dan kon ik uit het niets kriegel worden en geïrriteerd reageren, dus ik was blij dat ik hier de ruimte had.
Alhoewel ik, vanaf de tijd dat ik aangekomen ben tot op dit moment, maar drie personen heb leren kennen – betekende het nog niet dat er niet meer mensen in de villa waren. Misschien kwam ik zo wel wat anderen tegen? Ik wist dat ik mijn oordelen niet klaar mocht hebben voordat ik ze überhaupt heb leren kennen, maar ik had dit al wel. Van Emma, Blake en Amir in ieder geval. De rest kende ik nog niet.
Ik zuchtte, terwijl ik de trap opging en enthousiast naar boven rende richting mijn slaapkamer. De lift, een paar meter van de trap vandaan, had ik ook gezien – maar hier ging ik niet mee. Simpelweg, omdat ik fit wilde blijven en mijn conditie wilde behouden. Aangekomen bij mijn slaapkamer, deed ik de deur open en dicht, liep ik naar mijn tassen toe en zocht ik naar mijn net nieuwe bikini.
De zwarte tint met de print van doodshoofden en bloemen kwamen in zicht, zodra ik dit uit de tweede tas haalde. Ik trok mijn kleding en lingerie uit, waarna ik vervolgens mijn bikini aandeed. Tijd om naar het zwembad te gaan. Eerst pakte ik er nog een simpele grote, blauwe handdoek uit waarop ik kon gaan liggen en een zonnebrandcrème, een spannend boek en een zonnebril uit de tas waarna ik weer dezelfde weg naar de deur volgde. De zonnebril zette ik alvast op.
De rest van de dag had ik nog en eigenlijk wilde ik vanavond wel uitgaan, maar ik wist niet wie hier allemaal zin in hadden en of zij überhaupt wel feestbeesten waren? Al wilde ik wel liever naar een kroegje dan naar een discotheek. Ik hield er totaal niet van. Die bezwete beesten hoef ik echt niet tegen mij aan te hebben.
De deur ging met een klik dicht en mijn voeten hadden de weg weer naar de trap gevolgd tot deze beneden waren en voor de deur stonden. Deze deed ik open en meteen kon ik de zwembad zien liggen. Een glimlach verscheen er op mijn gezicht, zodra ik deze zag en de zon op mijn lichaam scheen.
Dit was na lange tijd dat ik een bikini aangehad had en normaal zou ik mij onzeker voelen over mijn lichaam, maar dit had ik nu niet. Ook omdat ik wist dat ik niet zo snel gestoord zou worden hier en dat was juist het mooie. Had ik dus mooi zo mijn rust. Een korte blik ging naar mijn buik, terwijl ik er zachtjes over wreef. Een lichte steek van dat ik het gevoel had dat ik moest huilen ging er door mij heen, maar dit was voorbij en geweest. Niet meer aan denken, Cassidy. Ga lol maken. Hierbij greep ik mijn boek wat steviger vast in mijn hand en liep ik naar het zwembad toe, zonder de voordeur dicht te doen.

---

† Love? I want to sleep.

[Monterrey > Wario]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Ryoichi Saitö

Bedenkelijk kantelde zij haar hoofd toen ik haar gemeld had dat ik nog wel iets weet wat ze eraan over kan houden. Zorgvuldig inspecteerde ze mij, maar ik kon niets anders dan dat sluwe grijnsje op mijn lippen te houden. Zo nu en dan dronk ik wat uit het glas waar de drank inzat, welke ik soms heen en weer wiegde door met het glas te draaien in de lucht. Al vroeg ik me wel degelijk af hoe ze het opgevat had, misschien had ze wel iets heel anders in haar hoofd. Je wist maar nooit met vrouwen, wat die allemaal in hun hoofd haalde.
      Wellicht was het dan wel handig dat ze zwijgzaam bleef, want dat gaf wel iets aan de sfeer nu. Haar naam wist ik nog altijd niet, maar dan bedacht ik me, want dat hoef ik op dit moment ook nog niet te weten. Later kon ik het mogelijkerwijs wel vragen. Bovendien kon zij het ook vragen, die kans lag er ook wel dik bovenop, want ze leek me wel een nieuwsgierig typje.
      Het meisje draaide haar lichaam een kwartslag om, zodat ze naar de drankkast kon kijken en ik kantelde mijn hoofd op dat punt iets, waardoor ik haar opnieuw op haar lip zag bijten. Volgens mij deed ze het expres, wist ze dat mijn blik dan daar naartoe werd getrokken. Er kwam een tevreden glimlach op haar gezicht en nipte aan haar drankje, nadat ik had getoost. Ze leek me echt geen drinker, meer iemand die de uitdaging aan wilde nemen om te laten zien dat ze geen zwak meisje was. Niet dat ik het erg vond, integendeel, zo kon ik wel wat plezier beleven. Wie weet wat er allemaal naartoe zou leiden, daar was ik wel benieuwd naar.
      De meeste tijd bekeek ik haar weer, ook grotendeels om te kijken of ze wel alles uit haar glas leeg zou drinken. In het kleine ogenblik keek ze wel weer naar me, echter daarvoor had ze het niet gedaan, iets waardoor mijn lippen ook lichtelijk omkrulden. Ze knikte enkel op wat ik had gezegd en staarde daarna glazig naar de inhoud van haar glas. “Ik ben niet het type dat zo snel een aanbod afslaat,” gaf ze eerlijk toe en kneep haar ogen samen, waardoor ik mijn wenkbrauwen vermakelijk omhoog haalde. Wat probeerde ze nu helemaal, mij in mijn ogen aan te kijken als ik die bril op had? Er is geen kans dat het haar lukt, maar ik laat het haar graag proberen. Het beeld ervan is wel grappig.
      “En mag ik nu vragen waarom je die bril nog draagt, love?” Hoewel ik er niet van hield om zoveel te praten, dit moment heb ik meer gepraat dan ik wilde, deed haar soort koosnaampje me toch iets lachen. Het klonk laag, bijna hees, uit mijn mond, terwijl ik iets amusant weg keek. Het duurde ongeveer een minuutje, voordat ik mijn mond weer opentrok en pas nadat ik weer een laatste slok had genomen uit het glas. Het was opnieuw leeg, maar dit keer schonk ik niet direct in. “Wil je me liever zonder bril zien, darling?” In Japan hadden we er geen koosnaampjes voor, daar gebruiken we gewoonweg de naam of bijnaam voor, zoals ‘-chan’ erachter. Dat hele gedoe vind ik nergens op slaan en misschien dat ik daarom ook deels niet meer daar wilde blijven. Sommige tradities of gewoontes doe ik niet, hoewel het daar ongelooflijk onbeschoft is als je, je er niet aan houdt.
      De bril zette ik tergend langzaam af, waarbij ik haar niet aankeek toen ik deze neerlegde op de bar. Vervolgens draaide ik me om en boog iets speels naar haar toe, terwijl ik haar met mijn donkere ogen blikte. “Zodat je in mijn ogen kunt kijken?” grapte ik, waarbij er een uitdagende, speelse grijns op mijn lippen kwam, maar deze abrupt mijn lippen verliet. Mijn vingers liet ik iets over haar kaak naar haar nek dwalen, maar schraapte mijn keel iets en draaide opnieuw van haar weg. “Wat is je naam?” vroeg ik uiteindelijk toch, al klonk het meer op een eis dat ik wilde weten.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 21:24 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.