[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

Regels
• In deze rpg hebben we liever geen one-liners. We willen nette post zien met toch wel een minimum van circa zeven regels. Als we opmerken dat je je hier meerdere malen niet aan houdt, zullen we een waarschuwing sturen.
• Boven de post de naam zetten van de persoon waarin je schrijft.
• Wanneer je ooc schrijft, schrijf je met haakjes. ( [ {
• Geen onnodig gespam in het topic, dit kan via privébericht of gastenboekbericht.
• We willen een actieve rpg, dus hopen we op minimaal vier posts per week en ook niet dat er na één topic al mensen afhaken.
• Een gemeen personage, hoort ook gemeen te zijn en niet opeens aardig te doen.
• Geen Mary Sue’s en Gary Stu’s – ieder personage heeft minpunten.
• 16+ is gewoon toegestaan. (Drank, seks, grof taalgebruik, geweld, drugs, etc. als je hier niet tegen kan, meldt je dan ook niet aan.)
• Topic's worden enkel door Lane of Everdeen geopend.

The Dolls

- Devlin Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 18 jaar | Everdeen
- Dallas Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 19 jaar | Lane
- Zoé Bellafonte, Zuid-Afrikaanse nationaliteit, 19 jaar | Aurorea
- Ana Vasquez, Mexicaanse nationaliteit, 22 jaar | Galinda
- Emma Cleassens, Nederlandse nationaliteit, 21 jaar | Mismi
- Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit, 21 jaar | Exasperated
- Blake Greywood, Britse nationaliteit, 19 jaar | Wario
- Nikolay Baikov, Russische nationaliteit, 21 jaar | Gancanagh
- Ryoichi Saitö, Japanse nationaliteit, 22 jaar | Tortura
- Mikael Westergaard, Noorse nationaliteit, 22 jaar | Assassin
- Eduardo Gonzales, Spaanse nationaliteit, 23 jaar | Saturnus
- Amir von Monroe, Italiaanse nationaliteit, 21 jaar | Styles

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zoé Rozália Bellafonte
Mijn ogen glijden goedkeurend door de sportruimte. Hoewel ik veel liever buitensport zal ik me tenminste niet gaan vervelen hier, niet dat ik van plan ben 24/7 te gaan sporten, maar ik wil fit blijven en mijn goede conditie behouden. Ik zou graag ik Central Park hardlopen, maar volgens mij mag je alleen naar buiten als je met iedereen hier gaat, als een soort groepsactiviteit, en vast niet iedereen hier is sportief, helaas.
Na nog een tijdje bij de sportruimte gestaan te hebben loop ik weer verder en kom ik uiteindelijk uit bij de achtertuin, waar mijn blik gelijk op het zwembad valt. Hmm, het wordt steeds beter, ook al vind ik de meeste dingen hier nog steeds een overbodige luxe. Zo had ik net even in de kelder, die al net zo luxe is ingericht als de rest van het huis. Er is zelfs een minibioscoop. Ik besluit dat ik het zwembad genoeg bewonderd heb en dat ik maar eens een kamer moet gaan vinden. Het zal me niet verbazen als er mensen zijn die nu gaan slapen, omdat ze vermoeid zijn door hun jetlag. Zelf zou ik nu ook wel willen slapen, ondanks het vele slapen in het vliegtuig ben ik alsnog vermoeid. Zeventien uur lang vliegen, waar de wachttijden op de vliegvelden nog niet eens bij inzitten, is geen pretje. Gelukkig ben ik lang reizen redelijk gewend, aangezien ik sowieso één keer per jaar naar mijn familie in Frankrijk ga, en meestal ook één keer per jaar naar mijn familie in Hongarije, meestal plakken we die twee bezoeken aan elkaar vast omdat dat behoorlijk wat geld scheelt. Als dit de eerste keer was geweest dat ik lang moest vliegen, dan had ik het niet overleefd.
Ondertussen ben ik weer in de hal aangekomen, waar ik net twee mensen in lift zie stappen, luiaards, en twee andere mensen zie praten. Ik stel me nog niet voor, daar is nog lang genoeg voor. Één van mijn sporttassen gooi ik op mijn rug, zodat ik die kan dragen als een soort rugzak en de tas iets minder zwaar voelt, waarna ik de andere in mijn rechterhand neem. Vervolgens begin ik de trap op te lopen. Als ik boven sta aarzel ik welke kant ik op moet. Volgens mij had ik wel ergens gelezen wat de meisjeskant is, maar ik ben het vergeten, en ik heb geen zin om nu de brief uit mijn tas te vissen. Uiteindelijk loop ik de linkerkant op. Als ik de deur van één van de kamers open merk ik gelijk dat ik rechts had moeten gaan, aangezien er een Aziatisch uitziende jongeman in de kamer staat. Mijn blik glijdt kort, maar schaamteloos over zijn gespierde bovenlijf. Het is duidelijk dat hij sport, en anders vind ik het erg knap dat hij zonder te sporten aan zulke spieren kan komen. Hierna richt ik mijn blik op zijn gezicht terwijl ik de tas die ik in mijn hand heb op de grond laat vallen. 'Sorry, ik dacht dat dit de meisjeskant was, maar blijkbaar niet dus. Tenzij je je hebt laten ombouwen misschien, maar dat lijkt me nogal sterk aan je spieren te zien,' ratel ik. 'Ik ben Zoé, trouwens,' stel ik mezelf daarna voor.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

      Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
De limousine reed voorbij de hekken, het pad op richting de enorme villa. Mijn mobiel haal ik tevoorschijn om te kijken hoe laat het was dat ik ben aangekomen. 13.00 uur. Prachtig. Genoeg tijd om de rest te leren kennen en de villa zelf te doorzoeken. Waren er eigenlijk al mensen aangekomen? Vast wel.
De warmte in de limousine kreeg ik er benauwd van en ik kon niet wachten tot ik hieruit kon. Buiten is het hopelijk wel wat meer dan alleen warmte, zoals een zacht briesje wat wonderen doet. Ik kon niet goed tegen de warmte en de hitte, dus wilde ik het liefst de schaduw opzoeken of ik moest echt een ton aan zonnebrand bij mij hebben.
Eindelijk bleef de limousine stilstaan en werd er voor mij opengedaan, waarna ik snel frisse lucht binnen kreeg en ik uitstapte op mijn, net nieuwe, sleehakken. Het setje dat ik nu aan had was trouwens ook pas nieuw en ik was er nog blij mee. Hopelijk bleef dit setje kleding niet de hele tijd in de kast liggen, want af en toe deed ik dat wel.

Ik kom de villa binnen en word omringt door al het wit. De witte muren, het witte plafond en de glinsterende kroonluchters aan het plafond lieten het nog groter lijken en chiquer. Automatisch had ik mijn ogen groter gedaan van verbazing, maar tegelijkertijd ook van bewondering. Als dit al zo prachtig was, was ik benieuwd naar de rest en dan zeker de kamers!
Oh god, de kamers. Het liefst had ik een kamer voor mijzelf en ik hoopte dat er ook genoeg waren, want ik had dus totaal geen zin om een kamer te delen met iemand. Met grote stappen liep ik de trap op en zeulde ik mijn koffer en een grote rugzak mee naar boven, waarna ik rechts afga en een van de laatste deuren open doe.
Een grote lichtkleurige, bronzen slaapkamer bevond zich voor mij. Wow. Weer keek ik mijn ogen uit en, bijna, met houterige stappen liep ik naar binnen. Snel keek ik de kamer rond om te kijken of iemand anders deze kamer had, maar dat was niet het geval. “Mooi zo,” grinnikte ik zachtjes in mijzelf.
Mijn spullen had ik achtergelaten naast het grote bed, dat overig tweepersoons is.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 0:28 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Emma Sophia Cleassens
Ik snuif even lichtjes als hij zegt dat ik niet zo boos en afstandelijk hoef te doen. Het kwam er niet echt uit als een grapje ofzo. Hij moet er maar mee leren leven of verder gaan. Ik ga er verder niet op in. Ik haaal even mijn schouders op als hij de vraag terugkaatst. "Ik denk dat ik er wel zin in heb ja" geef ik dan als antwoord. Vervolgens vraagt hij waar ik vandaan kom. "Ik kom uit nederland, jij komt zeker uit Engeland/ Ierland?" Vraag ik. Je kon het horen aan zijn accent. Hij pakt uiteindelijk de rol met koekjes aan en pakt er ook een uit, al leek hij wel te twijfelen of ie er wel een zou nemen. Voor zover ik kon zien had ie een vrij gespierd en afgetraint lichaam. Misschien is ie wel bang dat ie alles kwijt raakt als ie een koekje zou eten. Ik kan vrijwel alles eten, iets waar ik wel blij mee ben. "Bang dat je aankomt van een koekje?" Vraag ik op een sarcastische toon ookal was het niet mij bedoeling het er op deze toon uit te laten komen. Soms kon ik mezelf wel voor m'n kop slaan. Zo rent iedereen natuurlijk meteen weg. Het was niet helemaala de bedoeling dat het er zo uitkwam dus, maar verontschuldigen deed ik ook niet. Ik glimlach maar eventjes een beetje.

Lane schreef:
Dallas Rowley
Strompelend liep ik achter mijn kleine zusje, Devlin Rowley, aan naar het immensgrote herenhuis dat voor ons stond. Ik voelde me nogal vreemd, probeerde de cameramannen die elke stap die ik zette achternaliepen, omdat ze in het begin al zeiden dat je er wel gewend aan zou raken en ze maar moest negeren, dus dat was dan ook wat ik in de eerste instantie probeerde te doen.
Ik probeerde de koffer en tas met moeite overeind te houden, te zorgen dat de overgevulde tas die wiebelend op mijn koffer stond nog overeind te houden en ik probeerde het snelle looptempo van Devlin bij te houden die de middelste glazen deur van het huis opende en naar binnen ging. De binnenkant zag er daadwerkelijk schitterend uit. De grote hal waar we in uitkwamen leek net een droom en ik kon werkelijk waar niet geloven dat dit echt het huis was waar we in zouden gaan wonen. Met of zonder camera's, eerlijk gezegd maakte me dat nu helemaal niks meer uit. Ik zag Devlin richting de twee liften lopen die aan het einde van de hal zaten en ze keek met grote ogen in die richting. "Ze hebben gewoon liften, Dallas!" riep ze enthousiast uit, nadat ze vrolijk op de liftknopjes had gedrukt naar de eerste verdieping. "wij hebben gewoon liften!' vervolgde ze zichzelf. Ik was verschrikkelijk blij dat ze een lift hadden, want ik had totaal geen zin en kracht om werkelijk al mijn spullen de trap op te tillen. 'Ja, thank god," fluisterde ik zachtjes. Ik stapte gauw de lift in toen de deuren opensprongen en zette eindelijk mijn koffer weer rechtop en schudde mijn arm uit. "Waarom moest ik ook alweer zoveel kleren meenemen?" gromde ik zachtjes, nadat mijn arm voelde alsof hij elk moment van mijn lichaam af zou kunnen vallen.

Devlin Rowley
Ook aan Dallas merkte ik al gauw dat ik niet niet enige was die verkocht leek aan dit gigantische huis. Ik hield van luxe en alles wat het te bieden had. Hoe meer, hoe beter en dit alles bij elkaar leek wel een sprookje die uiteindelijk uit kwam. Natuurlijk had het zijn nadelen. Het feit dat er op dit moment iemand in het huis liep en van míjn geheim afwist, was ergens toch wel schrikwekkend. Natuurlijk schaamde ik me er niet voor, absoluut niet, maar alsnog: Het maakte me kwetsbaarder dan ik dacht dat het met me zou doen.
"Ja, thank god," Hoor ik Dallas dan zachtjes fluisteren als we de lift weer uitstappen en ons een weg banen door de brede gang. Automatisch loop ik naar rechts en knik enthousiast. Natuurlijk zal ik de trap wel gaan nemen, maar voor momenten zoals nu, heb ik graag een lift. Mijn koffer draagt nou namelijk niet bepaald het gewicht van een veertje, dus komt dat heel handig uit. En om het dan nog maar niet over mijn nieuwe huisgenoten te hebben. Dallas en ik komen uit Florida, een korte rit vergeleken met anderen waarschijnlijk, die misschien wel vanaf heel de andere kant van de wereld komen.
"Waarom moest ik ook alweer zoveel kleren meenemen?" gromt Dallas dan plots en waait met haar arm in het wilderweg. Ik haal mijn schouders op en tuur naar haar koffer. Inderdaad, hij is een stuk groter dan de mijne, maar ik heb dan ook wel de blaadjes en foldertjes zeer goed doorgenomen, het internet afgespeurd en als ik het allemaal goed begreep, mochten we nu gratis en voor niets gewoon winkelen op het internet! Hoe geweldig is dat?
"Ik heb je gewaarschuwd, Rowley." antwoordde ik Dallas alsnog en koos voor de eerste deur die ik vrijwel meteen daarna opende en mijn koffer ergens in het midden van de kamer niet neervallen, liet me op het bed ploffen.
"Hemel, dit is de hemel." vervolgde ik mijn woorden. En dat was het zeker. Het was één van de mooiste slaapkamers die ik ooit in mijn leven gezien had.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Ryoichi Saitö

Naarmate ik verder aan het zoeken was in de desbetreffende koffer moest ik toch zo nu en dan een grom laten horen, een teken dat ik me eraan ergerde dat ik nog geen zwarte blouse had gevonden. Meestal had ik direct een blouse gevonden en nu niet. Hierdoor bukte ik er iets bij, waarna ik vervolgens er genoeg van had en besloot dat de hele koffer met kleding wel door elkaar kon rommelen. Een kleine minuut later had ik een frisse zwarte blouse gevonden, welke ik aan trok. Het kledingstuk had ik nog maar net aan toen ik een meisje in mijn ooghoek op merkte, waardoor mijn blik haar direct bestudeerde – iets dat een automatisch iets was geworden. De deur was klaarblijkelijk iets open gegaan toen ik aan het douchen was, wat me enigszins verbaasde. Meestal, vaak, zou ik dat direct door hebben gehad, nu was dat echter niet het geval. Prima Ryo, het kwam vast door de jetlag die je te pakken had van zo lang in het vliegtuig zitten.
      Terwijl mijn donkere, bijna zwarte ogen haar kalm onderzochten, ging ik langzamerhand rechtop staan. De tas die ze vast had gehad, liet ze op de grond vallen, maar hoewel ik deze beweging in me opnam, keek ik niet naar de tas die nu op de grond was geploft. “Sorry, ik dacht dat dit de meisjeskant was, maar blijkbaar niet dus. Tenzij je je hebt laten ombouwen misschien, maar dat lijkt me nogal sterk aan je spieren te zien,” ratelde ze, waarbij mijn lippen iets op elkaar perste om mogelijke gemene woorden binnen te houden. Sowieso was ik nu niet een geval die de oren van je hoofd af praat, daarvoor zou iedereen bij iemand anders moeten zijn. Vaak deed ik niets eens de moeite iets terug te zeggen, aangezien ik veel liever luisterde dan mijn mond open trok. Ondanks dat ik wel eerlijk was, misschien zelfs wel ietwat gemeen, dat zal eraan liggen. Direct toen ik me herinnerde dat ze waarschijnlijk lichte littekens op mijn borstkas kon zien, deed ik de knoopjes haastig dicht en draaide me van haar weg.
      Hierna haalde ik een hand door mijn nog halfdroge, zwarte haren heen. “Ik ben Zoé, trouwens,” stelt de jonge vrouw zich voor, waar ik haar even voor aan keek. Kon ze zichzelf niet fatsoenlijk voorstellen? In mijn land moet achternaam eerst komen, voordat ik de voornaam vertelde. Zo hebben we ook andere dingen waar we aan moesten houden, anders was het asociaal, maar ik deed dat andere toch bijna nooit. “Saitö Ryoichi,” stelde ik mezelf toen voor met een licht knikje, waarbij ik haar niet aankeek, want ik had mijn zonnebril al van het bed af gepakt en deze op gezet. De kringen stonden volgens mij nog onder mijn ogen van de slaap die ik te kort had. Vervolgens bukte ik en begon achteloos de kleding terug in de koffer te doen, waarna ik deze weer dichtdeed. Ze hoefde echt geen uitkijk te hebben op mijn kleding en spullen die erin zaten. Wanneer dit klaar was, sloeg ik mijn armen over elkaar en keek haar aan door de zwarte glazen van mijn zonnebril. “Ik wil slapen.” Meldde ik haar vervolgens, waarbij het wel duidelijk was dat ik haar er niet bij wilde hebben. Nog niet ten minste.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 1:19 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Blake Edward Greywood

Ze snoof lichtjes over mijn opmerking, waardoor ik moet grinniken.
'Sorry, ik bedoelde het niet serieus', stelde ik haar gerust.
Ik vind boze mensen grappig. Ik kan dan echt lachen om alles wat ze doen. Meestal worden ze dan nog bozer en dan vind ik het nóg grappiger.
De keuken was groot en wit van kleur. Net zoals de hal en de rest van het huis. Aan het plafond hingen kroonluchters in alle soorten en maten. Het kwam heel chique over en ik hield daar echt wel van. Classy, luxieus en chique, helemaal mijn ding.
Ineens haalde Emma haar schouders op.
'Ik denk dat ik er wel zin in heb, ja', antwoordde ze mijn vraag. 'En ik kom uit Nederland. Jij vast uit Engeland of Ierland?', vervolgde ze.
Ik knikte. Mensen hoorden altijd dat ik uit Engeland kwam, ik had dan ook een erg sterk accent.
Nederland. Ik wist daar niet zoveel vanaf. Ik kende alleen Amsterdam en Rotterdam, maar daar hield het dan ook wel mee op.
'Ja, uit Engeland, Londen', knikte ik.
'Bang dat je aankomt van een koekje?', vroeg ze sarcastisch toen ik de rol koekjes in mijn handen had.
Ik schudde mijn hoofd toen ik het koekje in mijn mond had gestopt.
'Maar ik heb de keuken nu wel bekeken. Ga je mee naar de tuin?', vroeg ik en wees naar de grote ramen, waardoor je de tuin kon zien.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 9:50 ]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Emma Sophia Cleassens
Hij zegt dat hij het niet serieus bedoelde, maar ik geloof het niet helemaal, want het is een feit dat ik boos en afstandelijk ben, iets dat waarschijnljik niet zo snel zal veranderen. Mensen hebben nou eenmaal niet altijd het beste met je voor, ookal zeggen ze van wel.
Na een tijdje zegt hij dat de keuken wel gezien heeft en vraagt of ik mee ga naar de tuin. Ik haal mijn schouders even onverschillig op. "Die heb ik al bekeken. Er is niet veel bijzonders, behalve een zwembad." antwoord ik. Ik kijk weer in de koelkast. Ik had eigenlijk best veel honger. Ik wat spullen uit de koelkast en verzamel ze op het aanrecht. Vervolgens zoek ik nog meer ingrediënten en spullen om iets te koken. Ik had wel zin in pasta.
Ik heb pasta, paddenstoelen, kookroom en panchetta kunnen vinden. Ik heb ook alle verse ingrediënten gevonden waar ik pesto mee kan maken. "Ik ga pasta maken, moet je ook?" vraag ik. Het kwam er nog steeds niet al te vriendelijk uit. In plaats van 'moet' had ik ook 'wil' kunnen gebruiken natuurlijk, maar ik voeg het in ieder geval. Ik pak ga opzoek naar een blender en gooi daar alle ingrediënten voor de pesto erin. Heel veel basilicum, wat pijnboompitten, wat pecorino kaas en natuurlijk wat olijfolie. Ik zet de blender aan en laat die het werk voor me doen terwijl ik een grote pan met water vul die ik vervolgens op het gasfornuis zet. Ik kijk even kort naar alle knopjes en dingen op het gasfornuis en als ik de juiste heb gevonden zet ik het gas aan.

[wie, voor Amir? ]

Amir Samuel von Monroe
Ik sluit de deur van de kamer achter me en gooi mijn koffer op het bed. Ik gooi mijn rugtas ernaast en open deze meteen om mijn pillen eruit te halen. Ondanks alle operaties moest ik deze gewoon blijven slikken.
Ik keek de kamer even rond maar bedacht me dat ik hier geen water had. Ik zuchten diep en wreef even met mijn handen over mijn slaap, waarna ik het potje op het nachtkastje zetten. Ik had het etiket eraf gehaald anders zou mijn geheim meteen bekend Zijne en dat was iets waar ik niet echt op soms te wachten. Ik haalde het elastiekje dat mijn dreads bij elkaar hield uit mijn haar en ze vielen meteen los over mijn schouders. Het was dan ook het enige puntje dat ik leuk aan mezelf vond. Mijn haar.
Ik trok mijn shirt strak en keek nog even in de spiegel aan de want.
De kamer zelf had ik totaal niet in me opgenomen en het intreseert me dan ook niets. Het enge wat ik hier zou doen was slapen.
Ik bekeek mijn gezicht even maar zag er zoals altijd hetzelfde uit. Ik legde mijn dreads goed en zuchten zacht. het ging al een stuk beter dan vijf jaargeleden. toen durfde ik hellemaal niet jn de spiegel te kijken.
ik wende mijn blik wer van de spiegel a en pakte twee pillen uit het potje om vervolgens mijn kamer weer uit te lopen. Op zoek naar een glas water om het mee in te nemen.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 13:25 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Styles schreef:
[wie, voor Amir? ]

(Hmm.. Ik heb Eduardo voor je. (: )

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 17:59 ]

Saturnus schreef:
(...)

(Hmm.. Ik heb Eduardo voor je. (: )

[Prima, komt hij naar Amir of moet ik Amir naar hem sturen?]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Guys, het is handigere dat in het praattopic te overleggen]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Eduardo Dimas Felipo Gonzales.

Nadat ik mijn koffers weer opgepakt hebt, loop ik de grote trap op, aangezien ik gok dat de slaapkamers boven zijn. Ik werp even een blik naar achteren om er zeker van te zijn dat ik geen vieze voetstappen op het licht kleurige tapijt achterlaat, dat zou wel een typische slechte indruk van mijn kunnen zijn. Gelukkig is dat niet zo. Ik loop door de wenteltrap op en kom in een grote brede gang uit, in het midden van de gang kun je twee kanten op; Links en rechts. Vanuit de linkervleugel komt een jongen(Amir) gelopen. Hij heeft dreadlocks, een lichte huidskleur en is redelijk lang.
Ik zet een glimlach op en begroet hem. Mijn Amerikaans is wat hakkelig, omdat ik uit Spanje kom. "Hey, ik ben Eduardo Gonzales," stel ik me voor, vervolgens laat ik één koffer zakken en steek mijn hand uit.
Ik laat mijn ogen nog eens over de jongen glijden, wat me meteen opvalt, is de hoeveelheid bandjes om zijn armen. Ik heb ook zo'n fase gehad, totdat mijn vader vond dat ik daardoor kinderachtig leek. Hij heeft ze allemaal van mijn arm geknipt en weggegooid. Die avond zal ik nooit meer vergeten, het zijn misschien maar bandjes, maar ze hadden wel ieder een eigen betekenis. Vervolgens merk ik ook op dat hij me doet denken aan iemand. Iemand in Mundaka heeft ook dreadlocks, ik ken hem niet persoonlijk, maar hij staat bekend om zijn breakdance moves.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 18:54 ]

Zoé Rozália Bellafonte
Kort na mijn opmerking knoopt de jongeman haastig de knoopjes van zijn zwarte blouse dicht en draait hij zich weg van mij. Ik frons lichtjes waarna ik mezelf voorstel. Hierop kijkt hij mij even aan, pakt hij zijn zonnebril van het bed en zet deze op. 'Saitö Ryoichi,' stelt hij zich voor met een licht knikje. Saitö. Dat klinkt als een naam uit dat ene programma, over zo'n kaal jongetje met blauwe strepen op zijn hoofd. Iets gefrustreerd frons ik mijn wenkbrauwen omdat ik er maar niet op kan komen. Volgens mij is het iets in de trant van Avitar, of zoiets.
Nadat hij zich heeft voorgesteld bukt hij en begint hij zijn kleding in zijn koffer te doen, en ritst die daarna weer dicht. Ik snap het nut er niet van. Hij zal zijn tas toch ooit moeten uitpakken, dan kan hij net zo goed het er niet terug in doen. Nadat hij dat heeft gedaan slaat hij zijn armen over elkaar. 'Ik wil slapen,' meldt hij. Het is duidelijk dat hij er niet bij mij wilt hebben. 'Oh, oké, maar je weet dat het niet handig is overdag te gaan slapen als je een jetlag hebt? Het zou verstandiger zijn om dan 's avonds gewoon iets eerder te gaan slapen, dan kom je sneller in je oude ritme.'
Dan verschijnt er een iets boze blik in mijn ogen en begin me te irriteren aan de jongeman. Zonder nog iets te zeggen pak ik mijn tas, die ik net had laten vallen op, en loop ik de gang weer op, om vervolgens de deur met een lichte knal dicht te trekken. 'Stomme Aziaten ook altijd,' brom ik en ik steek mijn tong kort uit richting de deur. Bij mij in de klas zat ook altijd zo'n irritante jongen. Doordat ik iets geïrriteerd ben merk ik de jongen die net zijn kamer komt uitgelopen niet op waardoor ik tegen hem op bots. Het gewicht van mijn tassen laat me wankelen en zorgt er uiteindelijk voor dat ik op de grond beland. 'Auw,' mompel ik kleintjes.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amir Samuel von Monroe
mijn hoofd beweegt mee op de muziek in mijn oren en alweer vliegen mijn dreads mee op het ritme. voor deze ene keer keek ik gewoon voor me uit omdat het te verwachten was mensen tegen te komen hier en ik er niet tegenop wilde knallen, als ik zoals gewoonlijk met mijn blik naar de grond liep. en ik had gelijk gehad. een jongen, net iets kleiner dan ik, kwam de trap oplopen. Automatisch ga ik wat langzamer lopen en als hij me opmerkt en zich voorstelt als Eduardo, stop ik en haal snel mijn oortjes uit mijn oor. Zijn engels is gebrekkig, maar niet beter dan dat van mij. Hij zet zijn koffers neer en steekt zijn hand uit. Ik verplaats mijn medicijnen naar mijn andere hand en pak de zijne aan. ''Amir von Monroe.'' Stel ik mezelf vrolijk voor. ik zie dat hij me in zich opneemt en ik doe automatisch hetzelfde. Hij was iets kleiner en iets steviger gebouwd dan ik. ja, ik had de irritante gewoonte altijd iedere mannelijk lichaam, met dat van mezelf te vergelijken. ik wist dat ik het niet moest doen, maar het ging automatisch. Hij had een lichte tint in zijn huis zitten, maar ik was toch iets donkerder. -oke, klaar, niet meer kijken nu.
''jij komt hier vast niet uit de buurt.'' merkte ik op met een glimlach. ja, ik moest toch iets zeggen. Hoe gaat het, klinkt altijd zo stom.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

      Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Nadat ik nog steeds stom geslagen mijn slaapkamer rondkeek raasde er opeens een energie door heel mijn lichaam. Geen idee hoe het kwam, maar ik wilde echt graag op het tweepersoons-bed springen. Misschien was dat wel een beetje kinderachtig, maar ach, daar trok ik mij niets van aan en niemand anders is er nu toch in de buurt. Al zou ik dit graag willen – deed ik dit niet. Eerst wilde ik het huis verder verkennen en was dit ook van plan toen mijn buik begon te grommen. Ik had nog helemaal niets gegeten in de ochtend, dus dan zou ik als eerst naar de keuken gaan zoeken.
Ik liep mijn slaapkamer uit, mijn spullen nog steeds naast het bed liggend, en deed de kamerdeur goed achter mij dicht. Als niemand maar mijn spullen jat. Daar was ik altijd bang voor en vooral nu, aangezien ik hier nog niemand kende of dat deze mensen wel te vertrouwen waren.
De trap liep ik af, terwijl mijn hand zich over het rek liet glijden, en ik twijfelde of ik links of rechts moest nemen. Maar dit werd al snel verhoord, aangezien ik wat gepraat van de rechterkant hoorde komen. Misschien moest ik daar eerst naartoe gaan? Want mijn nieuwsgierigheid naar wie dat was en hoe zij er uitzagen was veel groter dan mijn honger. Mijn benen lieten mij die kant oplopen en vol van verbazing keek ik rond toen ik daar eenmaal aankwam. Ja hoor, twee vliegen in een klap. Ik had de keuken gevonden! Misschien liep ik mijn neus wel achterna en had ik stiekem het lekkers geroken? Dacht ik grinnikend.
Een lang meisje stond er samen met een jongen. Ik gokte dat het meisje even lang als mij was, misschien wat korter. Ze had prachtig lang haar, dat ik overigens zelf ook echt graag wilde, maar op de een of andere manier wilde dat haar van mij het niet. Het leek net of ze een engelengezichtje had, maar dit kon ook niet zo zijn. Ik kende haar geen eens eveneens als de jongen. Die een warme, enthousiaste uitstraling had.
“Oh.. Hoi?” Had ik misschien wat twijfelend uit mijn mond laten rollen. Ja, wat moest ik nu zo zeggen op het eerste gezicht? Ik kende ze niet. Misschien vonden ze mij dan wel raar als ik ronduit begon te praten.
“Zijn jullie hier al lang?” Begon ik. De twijfelende toon was al wat weg.
“Ik ben pas net aangekomen en ik wilde even het huis doorzoeken om te weten waar alles is. Het is echt prachtig hier.”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.