[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Emma Sophia Cleassens
Hij knikt en vraagt dan of ik het wil horen, maar wacht niet op antwoord. Hij zegt dat ik iets moet opschuiven en steekt zijn tong even uit, maar hij duwt me al een stukje naar de rand van het bankje. Hij lijkt even na te denken en begint na een tijdje met een cover van 'Best thing you never had' niet veel later begint hij ook mee te zingen. Het klinkt niet super vals, maar zuiver is het ook niet. Ik onderdruk een glimlach. Ik begin mee te spelen en verwerk de teksten in mijn pianospel. Als het liedje af is laat ik het overgaan in een andere cover.'Halo. Het zingen mocht hij doen. "Doe je alleen maar covers?" vraag ik dan. Als je naar zijn spel luisterde kon je wel horen dat ie het niet zo goed meer kon. Waarschijnlijk heeft hij al een hele tijde niet meer gespeeld op een piano. Je kon wel horen dat ie ooit les heeft gehad en regelmatig speelde. Ik speel nog dagelijks. Covers, klassieke stukken, eigen stukken... Het was maar net waar ik zin in had en in welke mood ik was. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, een echte, terwijl ik rustig de cover doorspeel en wacht op zijn antwoord.

[ bericht aangepast op 21 jan 2013 - 19:51 ]

Blake Edward Greywood

Ze onderdrukte een glimlach.
'Wat, vindt je mijn zangkunsten niet prachtig?', grinnikte ik en duwde met mijn elleboog in haar zij.
Ze begon mee te spelen en toen het liedje af was, liet ze het overgaan naar een andere cover. Halo. Ik moest even wennen maar ik speelde al snel mee en probeerde iets meer mijn best te doen op het zingen.
'Doe je alleen maar covers?', vroeg ze toen aan me.
Ik knikte.
'Eigenlijk wel, ik kan nog wel een paar stukken, maar dat loopt niet zo soepel. Ik weet de namen ook nauwelijks meer', vertelde ik haar. 'Daarbij vind ik covers ook veel leuker om te doen.'
'Hoe heb jij het eigenlijk geleerd? Les genomen of zelf geleerd? Want je kunt vet goed piano spelen!', vertelde ik enthousiast, nadat ik het lied liet overgaan naar 'Without you' van Usher.

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Emma Sophia Cleassens
"Wat, vindt je mijn zangkunsten niet prachtig?" zegt hij grinnikend en duwt zijn elleboog in mijn zij en ik moet ook grinniken.
Hij knikt als antwoord op mijn vraag over de covers.
"Eigenlijk wel, ik kan nog wel een paar stukken, maar dat loopt niet zo soepel. Ik weet de namen ook nauwelijks meer. Daarbij vind ik covers ook veel leuker om te doen." antwoord hij en vervolgens vraagt hij hoe ik het heb geleerd, omdat ik 'vet goed piano kan spelen'. Hij laat ondertussen het liedje over gaan naar een andere die ik nooit geleerd heb dus stop ik met spelen. Ik ken het liedje zelf wel, maar heb mezelf nooit de cover aangeleerd. Ik cover namelijk niet elk liedje dat ik hoor. "Ik heb vroeger les gehad en ben daarna zelf ook nog door gegaan. Ik heb ook een aantal eigen stukken geschreven en ik doe soms covers of gewoon klassieke stukken" geef ik als antwoord. Ik voelde me al wat meer op mijn gemak dan eerst, al zal dat straks wel weer wegzakken. Ik heb nog steeds niet iedereen ontmoet of gezien. "Ik vind de piano een mooi iets en ik kan er al mijn verhalen in kwijt. Leuke momenten, minder leuke momenten... Alles." antwoord ik en ik glimlach even. "Daarbij kan een stuk wat ik bijvoorbeeld droevig vind iemand anders juist weer een vrolijk stuk vinden.." Ik haal even mijn schouders op en als hij klaar is met zijn stuk begin ik weer met een ander stuk. "Iedereen kent deze" zeg ik dan en ik grinnik even. "Maar het is wel een heel mooi stuk voor op de piano" vervolg ik.

Zoé Rozália Bellafonte
Er verschijnen schattige blosjes op de lichte huid van de jongen wanneer ik heb gezegd dat hij bijzondere ogen heeft, wat me lichtjes laat glimlachen. Blauwe ogen vind ik gewoon mooi en bijzonder, maakt niet uit of ze lichtblauw of donkerblauw zijn. Hierna stel ik mezelf voor, met mijn voor een achternaam, aangezien de Aziatische jongen van net me iets raar aankeek toen ik alleen mijn voornaam zei, en ik niet zeker weet hoe de gewoontes zijn in het land waar de jongeman voor me vandaan komt. Zijn mondhoeken trekken iets omhoog. 'Mikael Westergaard,' stelt hij zichzelf voor. Zijn naam klinkt alsof het uit Europa komt.
Ik pak mijn tas op en vertel Mikael dat ik opzoek ga naar de meisjesslaapkamers, waarop hij lichtjes knikt en glimlacht. 'Dat is in de andere gang, rechts geloof ik,' leg hij uit. Ik grinnik kort en zacht. 'Daar ben ik nu ook achter, maar toch bedankt.'
'Je tassen zien er zwaar uit, heb je hulp nodig daarmee?' Ik wil eerst mijn hoofd schudden, omdat ik ze prima zelf kan dragen maar uiteindelijk knik ik toch. 'Dat zou fijn zijn,' glimlach ik. 'Kom je uit Europa?' vraag ik daarna aan hem, op een nieuwsgierige toon.

[Blegh, korte post]

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 15:06 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ana Lucy Vasquez

"Devlin Rowley. Daar is de lift dus."
Ik probeer zo goed mogelijk haar naam te onthouden. Devlin Rowley, klinkt vrij Engels of Amerikaans. Ik volg haar blik wanneer ze ons de lift aanwijst, en kijk haar dankbaar aan. Een lift is inderdaad handiger, en zo hoef ik Nikolay niet meer op de zadelen met mijn tassen.
"Ik kom uit Florida, en jij komt uit Rusland als ik het zo hoor. Portugal, Argentinië, Mexico misschien?"
Net voor ik wil antwoorden, is Nick me weeral voor. Grinnikend schud ik even mijn hoofd. Zo ga ik hier niet vaak meer conversaties voeren, blijkbaar.
"Defffling. Deflien... Devlien. Pfoee, jij hebben moeilijke naam. Slaapkamers is op volgende verdiep? Ik willen koffertas dumpen."
Verontschuldigend kijk ik hem aan en geef hem snel zijn tas terug, zodat ik de mijne weer kan overnemen.
"Dank je, maar het hoeft niet meer. Als er een lift is, lukt me dat wel," zeg ik glimlachend.
Langzaam loop ik enkele treden naar beneden en kijk over mijn schouder om te kijken of de anderen ook volgen. Ook ik wacht op antwoord van Devlin, zodat we weten waarheen we moeten. Nog steeds aan een niet te snel tempo, wat ook niet echt lukt met mijn koffers, loop ik richting de lift. Ik neurie een liedje in mezelf en laat mijn koffers op de grond ploffen wanneer ik voor de gesloten liftdeuren staan. Aangezien het pijltje op het bovenste verdiep staat, en aangeeft dat het wel een tijdje kan duren voordat de kabine er is, druk ik alvast op het knopje.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Mikael Westergaard

Ze grinnikt kort en zacht als ik haar uitleg waar de meisjes slaapkamers zich dan wel bevinden, volgens mij, want ik weet het nog niet eens helemaal zeker. grinnik kort en zacht. "Daar ben ik nu ook achter, maar toch bedankt." zegt ze en er verschijnt een glimlachje op mijn lippen als ik iets verlegen begin te lachen om mijn eigen domme fout, natuurlijk is ze daar ondertussen al achter. Soms kan ik wel een beetje dom zijn, zeker in bijzijn van vrouwen. Sociale onhandigheid, noem ik dat.
Als ik aanbied om haar zware tas te dragen, knikt ze. "Dat zou fijn zijn." glimlach ze. Ik glimlach terug en pak de tas van haar over. Wat vrouwen wel niet meeslepen... Al lijkt het nog bijzonder weinig met wat ik nog meer heb gezien op het vliegveld. "Kom je uit Europa?" vraagt ze daarna nieuwsgierig en een brede, wat trotse grijns siert mijn lippen als ik hevig begin te knikken. "Ja, Noorwegen." antwoord ik en ik vind het best knap dat ze het eruit haalt, al is het aan de andere kant ook wel logisch, mijn haar, mijn ogen, mijn duidelijk te horen accent.
Met de tas in mijn hand lopen we de gang uit, ze heeft zelf nog een tas op haar rug zitten. "Waar kom jij dan vandaan? Je klinkt Frans, maar je lijkt niet Europeaans." vraag en gok ik een beetje in het rond. Ik bekijk het kleine meisje even vanuit mijn ooghoeken zonder al te duidelijk te laten weten dat ik haar begluur, dat kan nog eens ongemakkelijk worden. Ze ziet er behoorlijk sportief uit, net zoals ik. Al ben ik niet echt sportief en eerder lui. Ik hou er wel van om met een cola en een zak chips op de bank een paar goede films achter elkaar te kijken.

Your make-up is terrible

mismi schreef:
Emma Sophia Cleassens
"Wat, vindt je mijn zangkunsten niet prachtig?" zegt hij grinnikend en duwt zijn elleboog in mijn zij en ik moet ook grinniken.
Hij knikt als antwoord op mijn vraag over de covers.
"Eigenlijk wel, ik kan nog wel een paar stukken, maar dat loopt niet zo soepel. Ik weet de namen ook nauwelijks meer. Daarbij vind ik covers ook veel leuker om te doen." antwoord hij en vervolgens vraagt hij hoe ik het heb geleerd, omdat ik 'vet goed piano kan spelen'. Hij laat ondertussen het liedje over gaan naar een andere die ik nooit geleerd heb dus stop ik met spelen. Ik ken het liedje zelf wel, maar heb mezelf nooit de cover aangeleerd. Ik cover namelijk niet elk liedje dat ik hoor. "Ik heb vroeger les gehad en ben daarna zelf ook nog door gegaan. Ik heb ook een aantal eigen stukken geschreven en ik doe soms covers of gewoon klassieke stukken" geef ik als antwoord. Ik voelde me al wat meer op mijn gemak dan eerst, al zal dat straks wel weer wegzakken. Ik heb nog steeds niet iedereen ontmoet of gezien. "Ik vind de piano een mooi iets en ik kan er al mijn verhalen in kwijt. Leuke momenten, minder leuke momenten... Alles." antwoord ik en ik glimlach even. "Daarbij kan een stuk wat ik bijvoorbeeld droevig vind iemand anders juist weer een vrolijk stuk vinden.." Ik haal even mijn schouders op en als hij klaar is met zijn stuk begin ik weer met een ander stuk. "Iedereen kent deze" zeg ik dan en ik grinnik even. "Maar het is wel een heel mooi stuk voor op de piano" vervolg ik.

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Emma Sophia Cleassens
Hij kijkt op van het pianospel en kijkt me even aan. Ik glimlach even.
"Wow, ik speel gewoon omdat ik het leuk vind" zegt hij. "Ik speel ook voor mijn eigen plezier, maar ook om dingen te verwerken" Geef ik als reactie.
"Maar serieus speel je zelf? Wil je zo dan een stuk spelen van een 'leuk moment'?" vraagt hij dan terwijl ik net deze theme-song inzet. Ik knik even. Hij kijkt naar mijn pianospel en er lijkt iets van verwondering in zijn ogen te staan.
"Hoe doe je dat toch?" vraagt hij grijnzend.
"Gewoon spelen met gevoel. Je eigen ervaringen en gevoelens in het stuk stoppen. Het hoeft echt niet zelfgeschreven te zijn. Ik kan in elk stuk wel mijn emoties en verhaal kwijt" antwoord ik. Als ik klaar ben met het stuk zet ik het volgende stukje in. Iets wat ik zelf heb geschreven. Ik weet niet of het per se een vrolijk stuk is, maar het doet me wel denken aan mooie dingen. Ik begin weer te spelen. "Ik ben ook gewoon begonnen met vader Jacob hoor" zeg ik nog lachend, voordat ik mezelf stil houdt en mezelf laat opgaan in het stuk dat ik aan het spelen ben. Ik doe mijn ogen weer dicht en laat mijn vingers over de toetsen heen gaan.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 20:21 ]

Ryoichi Saitö.

Het duurde even voordat ik wakker werd, het was als een roes die ik maar niet kon bevatten. Hoewel het maar voor een klein moment leek dat ik had geslapen, mijn dromen had betreed, echter was er volgens mij zeker een uur voorbij gegaan. Zo voelde het. Langzaam, traag bijna, had ik mijn donkere ogen open gedaan. Slaperig voelde ik me nog, het leek alsof ik elk ogenblik weer mijn ogen kon sluiten om verder te slapen. Toch deed ik dit niet en vocht ertegen om daarna de kamer waarin ik me begaf in mezelf op te nemen.
      Dat is waar ook, ik had me opgegeven voor dat gepeupel. Al had ik werkelijk geen flauw idee hoe dit zou uitwerken, dat moest ik maar eens ondervinden nu.
Met deze gedachten stond ik dan ook in een zwiep op, om vervolgens mijn donkere blouse goed te doen en vervolgens ook goed dicht te knopen. Mijn donkere blik ging opzoek naar een spiegel en wanneer ik er één had gevonden, liep ik er met grote passen naartoe, waardoor ik er al snel voor stond. Er waren nog wallen te zien, misschien niet duidelijk, maar goed genoeg om te zien dat ik nu wat zwakker was. Dat moesten we niet hebben, dus liep ik naar waar ik de zonnebril had gelaten en zette ik deze op.
      Opnieuw keek ik rond, stapte daarna naar mijn schoenen en deed deze aan. Mijn keel was buitengewoon droog, wat vroeg om wat te drinken. Een hand haalde ik door de warrige, zwarte haren die door het slapen nog verwarder waren geworden. Ach, het stond me toch wel, bovendien deerde het me niet wat iemand anders ervan vond. Op naar de keuken dan maar, of iets waar ze drinken hebben.
      Zonder nog tijd aan de slaapkamer te besteden, liep ik mijn kamer uit, waarbij ik de deur dichtgooide. De gang liep ik door, totdat ik een meisje herkende. Het meisje dat ik daarnet ook al zag en die de kamer binnen kwam, welke niet zo blij was met mijn begroeting. Wat wilt ze dan ook? Ik liet mijn ogen even over haar heen dwalen terwijl ik nog liep, het was toch nog op een afstandje en ik had mijn zonnebril op. Ze zou niets merken, maar de geheimzinnige grijns op mijn lippen kon ze wel opmerken. Er liep een jongen met blonde, korte haren bij haar, waardoor ik even een wenkbrauw bij optrok. Ik gaf er verder echter helemaal geen aandacht aan, aan hen beide niet, en liep hen voorbij om de trap naar beneden te nemen.
      Ik zou dit huisje eens gaan bekennen, dacht ik, terwijl ik al om me heen keek en vervolgens naar beneden liep. Daar kwam ik opeens uit in de kelder, blijkbaar. Een kleine, maar gezellige bar. Goed, dat kon er op zich ook wel in. Gelukkig is hier niemand, ik weet niet zeker of ik mijn sociale vaardigheden wel wil verbeteren nu. Het zal waarschijnlijk enkel slechter gaan, zo goed ben ik er niet in. Tot nu toe had ik elk persoon weggejaagd.
      Een mooi glas pakte ik, waarin ik een klein laagje alcohol goot. Daarmee liep ik naar één van de barkrukken en ging hieraan zitten. Misschien maar eens tijd om te gaan brainstormen hoe we dit aan gaan pakken, Ryo.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Devlin Rowley
"Defffling, Deflien... Devlien. Pfoee, jij hebben moeilijke naam." Ik moest moeite doen om niet te gaan lachen. Normaal zou ik dit doen, maar ik weerhield me er zelf van. Misschien beledigde ik hem, wie weet. Ik kende de jongeman nauwelijks en had geen flauw idee hoe hij erop zou reageren als ik uit het niets in lachen uit ging barsten. Ik snapte ondanks dat niet wat er zo moeilijk aan mijn naam was. Heel simpel en eenvoudig, misschien een naam die je iets sneller aan een jongen zou geven, maar gewoon.. Devlin.
Toen hij begon te grinniken en zijn hand langs zijn voorhoofd haalde, begon ik ondanks dat ongemakkelijk te lachen en liet wat gaan. Juist, hij dolde er zelf ook wat mee.
"Als je het zo verschrikkelijk vindt om uit te spreken, kan ik ook wel leven met een afkorting of zo." stelde ik hem gerust want daar had ik absoluut geen problemen mee. Meestal was het zelfs zo dat mensen me gewoon 'Lynn' noemden of 'Dev', toch gaf ik van die twee dan nog de voorkeur aan Lynn, maar het was maar wat hij gemakkelijker vond.
"Slaapkamers is op volgende verdiep?" Ik knikte automatisch en wees nogmaals naar de liften, eigenlijk wilde ik nog wat zeggen, maar hij was me alweer voor. "Ik willen koffertas dumpen." Ik fronste mijn wenkbrauwen even en schudde toen niet begrijpend mijn hoofd. Het leek me nogal logisch dat hij dat bedoelde, dat hij zijn koffer wilde dumpen, tenzij hij dacht dat ik bij elke zin die iemand uitsprak doordacht. Nog kort richtte ik me tot Ana, maar zij zei geen woord en liep geruisloos naar de lift toe. Ze had ook heus wel iets kunnen zeggen en bleef verbaast staan, ongemakkelijk keek ik naar Nick toe en wees dan nogmaals naar de lift.
"Ik denk dat ze op je wacht," Glimlachte ik naar hem en wiebelde wat op mijn benen, "en ik ga maar eens verder speuren." bedacht ik me en deed al een stap richting de trap naar beneden toe. Daar was ik nog niet geweest.. "Ik zie je zo wel weer, toch?" Herinnerde ik hem en wandelde vrolijk verder, naar beneden, de kelder.
Ik trof er een bar aan, een geheel andere stijl als de verdiepingen boven, maar het trok mijn aandacht en hoewel ik nog geen eenentwintig was, interesseerde me dat geen moer en richtte me kort tot de jongen die plaats had genomen op een kruk. Ik zei geen woord, liet me naast hem neer ploffen en voor mezelf een laagje drank schonk en naar de inhoud van mijn glas keek.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Nikolay Baikov

"Dank je, maar het hoeft niet meer. Als er een lift is, lukt me dat wel."
Ik richt mijn blik ietwat verward op Ana, tot ik zie dat ze mijn tas naar me uit steekt. Ik sta haar zo'n vijf seconden aan te staren voor het muntje valt en zet dan haar koffers neer zodat ik mijn eigen tas over kan nemen. In een wip vertrekt ze richting de lift. Zo, zij heeft blijkbaar niet veel geduld. Ik snuif even en haal een hand door mijn haren terwijl ik haar verstomd na sta te kijken.
"Als je het zo verschrikkelijk vindt om uit te spreken, kan ik ook wel leven met een afkorting of zo."
Ik glimlach opgelucht. Devlin is geen naam die je in Rusland tegen komt, of ik heb hem in elk geval nog niet gehoord. In mijn hoofd verschijnen verschillende schrijfwijzen maar ik betwijfel dat de juiste er tussen zit. Maar dan ben ik er ook van overtuigd dat mijn moedertaal ook niet voor iedereen verstaanbaar is. Waarschijnlijk zou Devlin net zo goed moeite hebben met Russische woorden als ik met Engelse.
"Ik denk dat ze op je wacht." Ik wil net vragen over wie ze het heeft, wanneer ik haar blik volg en bij Ana uit kom. Geen idee waarom ze op me wacht eigenlijk, al vind ik het best lief van haar.
"En ik ga maar eens verder speuren. Ik zie je zo wel weer, toch?" Ik knik enthousiast en kijk nog even hoe Devlin de trap af loopt om me dan te herinneren dat Ana nog bij de lift staan. Ik gooi mijn tas over mijn schouder en ga haar vervoegen terwijl ik op een leuke afkorting voor Devlin probeer te komen. Uiteindelijk besluit ik voor Lynn te gaan, of om mezelf het helemaal gemakkelijk te maken "Dee" als er niemand anders in het huis een naam heeft die met die letter begint. Maar ik hoop er eerlijk gezegd niet echt op.
Met een zuchtje kijk ik naar de lift. Om eerlijk te zijn zou ik er geen probleem mee hebben de trappen te nemen, integendeel, maar je laat een mooie dame nu eenmaal niet zomaar achter. Al helemaal niet in een vreemd huis.
"Is mooi in Mexico?" vraag ik om een gesprek op gang te krijgen.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ryoichi Saitö

Het duurde niet lang of mijn gedachten waren onderbroken door voetstappen op de trap. Ze kwamen hiernaartoe, maar zin om me om te draaien had ik niet en daar maakte ik ook geen zin voor. In een paar secondes zou ik wel merken wie het was, hopelijk iemand waarmee ik wat kon praten en niet zo onbeschoft was. Hm, hoewel ik dat al snel van iemand vond, dat sociale gedoe kost me mijn kop nog.
      Diep zuchtte ik, om vervolgens het glas alweer aan mijn lippen te zetten en er kleine slokjes van te nemen. De drank gleed door mijn keel, maar het was nog niet genoeg, dus herhaalde ik de beweging, waarna ik het glas pas neerzette. Mijn donkere, bijna inktzwarte poelen gleden over de verschillende soorten flessen alcohol.
      Abrupt kwam er iemand naast me zitten, waarvan ik al merkte dat het een jonge vrouw was. Ik rook het aan de zoete, vrouwelijke geur die er om haar heen walmde. Volgens mij hadden alle dames dat wel, hadden ze ook nog andere parfums of was dit het enige? Ik zei niets tegen haar, alsof ze er niet was en ik enkel met lucht was. Na een kort zwijgzaam, drukkend moment kantelde ik echter mijn gezicht iets naar haar en wierp mijn blik op haar. Direct bestudeerde ik haar.
      Normaal postuur, blanke huid, iets langer dan de vrouwen waarmee ik geweest was. Haar lange haren vielen langs het fijne gezichtje van de jongedame, maar hoewel de kleur ervan zwart leek, twijfelde ik of het niet ronduit donkerbruin was. Maar bovenop al dat, het was onmiskenbaar dat zij in elk geval nog geen eenentwintig was. Het was zo klaar als een klontje en dat was dan ook precies dat ik een nogal spottend, kort lachje liet, waarbij ik mijn hoofd schudde.
      “Jij bent nog geen eenentwintig,” merkte ik achteloos op, mijn eerlijke kant die het haar meldde. Het was duidelijk te merken dat ik me dan ook afvroeg wat ze hier deed; ze had nog een kinderlijk gezichtje, als dat van een popje. Kom op, zeg. Met een grijns wendde ik me over de overige drank die er in het glas zat en ik maakte het me meer gemakkelijker door mijn andere arm ook op de bar te leggen. “Weet je zeker dat je het aankan?” vervolgde ik, maar dit keer mijn blik niet op haar gericht, alsof ik daadwerkelijk tegen niemand anders dan mezelf praatte.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Devlin Rowley
Een geamuseerde grijns komt er op mijn gezicht te staan wanneer ik zijn ogen op me voel branden. Ik weet dat hij me bestudeerd en hoewel ik het liefst exact hetzelfde wil doen, blijf ik voor me uit kijken en tik met mijn nagels tegen het glas aan.
"Jij bent nog geen eenentwintig," Hoor ik hem zeggen, meteen kijk ik op en knijp mijn ogen samen. Goed gezien. Ik ben inderdaad nog geen eenentwintig, maar dat lijkt me ook niet zo'n moeilijke gok om te maken. Het is dat ik nu een redelijke lading make-up op mijn gezicht heb gegooid, om een goede eerste indruk te maken en er niet als een lapzwans uit te zien, maar anders was het waarschijnlijk nog erger geweest.
"Dat heb je dan goed gezien," Ik weet niet of er nog andere achttienjarige zich in dit huis bevinden, maar ergens betwijfel ik het. Bij de casting hadden ze het er al over dat ze me wel heel erg jong vonden en eigenlijk en het liefst mensen wilden hebben van een jaartje ouder. Dallas was het die de knoop doorhakte en wilden hebben, mij niet. Het was een hopeloos dreigement die ze had gemaakt, dat als ze mij niet zouden nemen, dan geen van de Rowley zusjes. De deal was snel getekend op een nutteloos papiertje. Ik had geen seconde getwijfeld om mijn krabbel erop te plaatsen.
Ik kijk toe hoe de onbekende vreemdeling nog meer drankflessen uit de kas verorbert. Hierdoor geef ik mezelf de tijd om hem even in me op te nemen. Aziatische afkomt, gegarandeerd. Er moet wel heel iets van te pas komen moet hij Amerikaans zijn of Europees. Natuurlijk is emigratie een optie, maar ik denk het zomaar niet.
“Weet je zeker dat je het aankan?” Hoor ik hem dan zeggen. Ik grijns en trek uitdagend mijn wenkbrauw op. Hij moet eens weten. Het is niet dat ik een drankprobleem heb, maar op z'n tijd houd ik wel van een glaasje. Om alles van me af te zetten of om de schijn op te houden bij feestjes, gelegenheden.
"Wat denk je zelf?" vraag ik aan hem terug.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Ryo dronk de rest leeg uit zijn glas, hij pakte er niet nog meer.]

Ryoichi Saitö

Die geamuseerde grijns die er op haar gezicht kwam te staan deed me niet veel, alhoewel ik me wel degelijk afvroeg waar zij nu aan dacht. Het getik van haar lange nagels tegen het glas aan irriteerde me, het was niet echt een geluid die ik graag wil horen, alsof zij nu diegene was die de spot met mij dreef, in plaats van ik haar.
      Direct wanneer ik gemeld had dat ze voor mij geen eenentwintig leek, keek zij op en kneep haar bruine poelen samen. Door de lange, zwarte wimpers kreeg het iets elegants, merkte ik op. Dat was in elk geval een mening van mij, hoewel ik dat hele plamuur op haar gezicht maar niets vond. Het kon me werkelijk waar niet schelen wat voor soort reden zij had, het stond gewoonweg niet, maar dat had ik bij elk meisje die het deed. “Dat heb je goed gezien,” Haar stem drong iets door in mijn gedachten, maar al snel verbande ik deze eruit en rolde mijn ogen achter de zwarte zonnebrilglazen. Ja, ik ben niet blind.
      Daarna vroeg ik haar of ze wel zeker weet of zij het aankan. Ondanks dat het nogal spottend bedoeld was, leek zij het niet zo op te merken en ik had niet echt een idee hoe ik haar moet bevatten. “Wat denk je zelf?” vroeg ze terug, waarop ik met mijn vingers over de rand van het glas ging. Er zat geen alcohol meer in, geen bittere vloeistof die ik op kon drinken.
      Kort likte ik iets bedenkelijk over mijn lippen heen en wreef vervolgens met mijn vingers, welke eerst over de rand gingen, over mijn kin en eveneens kaak heen. Mijn ogen keken opnieuw naar haar achter de glazen, terwijl de stilte doorbroken werd door het zachte, rasperige geluid van de stoppels die er op mijn kaak stonden. De waarheid dus, mooi, maar ik houd het kort. “Makkelijk. Ik weet dat je het niet aankan.” Weer die spottende toon in mijn stem, al was het volgens mij wel duidelijk dat ik er niet in geloofde dat een jong kind als haar er niet tegen kon.
      ”Laat drinken nu maar aan de man over.” Zuchtte ik vervolgens, waarbij ik mijn blik van haar weg liet dwalen. Vervolgens stond ik op en liep naar één van de velen drankflessen toe, pakte deze op en nam het mee terug naar de plek. De plek naast het meisje. Zonder nog aandacht aan haar te besteden, schonk ik het glas opnieuw vol en zette ik het met een zachte klap terug op de bar. Toen ging het glas naar mijn lippen, waarna ik aangenaam een slok ervan nam.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Devlin Rowley
Mijn ogen volgen hem nauwkeurig, bekijk zijn bewegingen, want ergens vertrouw ik hem voor geen meter. Misschien door het enorme aantal reeks van films waarin ik had gezien dat de Aziaten altijd de criminelen waren en het daardoor iets beangstigends was. Natuurlijk is het een vooroordeel en weet ik dat het heus niet zal kloppen. TLC heeft heus wel rekening gehouden met onze veiligheid, toch?
Ik kijk toe hoe hij zijn hand langs zijn gezicht haalt, geïrriteerd kijk ik hem aan, afwachtend op een antwoord. Ik vraag me af waarom hij dit zegt en ergens weet ik zijn antwoord al. Weet dat hij nee gaat zeggen, maar kom op, een beetje drank. Volledige onzin natuurlijk. Hij ziet me waarschijnlijk als een zestienjarige die voor het eerst een glas in haar handen geduwd krijgt.
“Makkelijk. Ik weet dat je het niet aankan.” zegt hij dan en bevestigd mijn ideeën. Ik had dus gelijk gehad. Ik zat goed. Ik zeg echter niets en trek mijn wenkbrauw enkel op en wacht ongeduldig op wat er komen gaat. Als hij zelf niet met een goede rede aankomt waarom ik het niet zou kunnen, dan ga ik er zelf wel naar vragen.
”Laat drinken nu maar aan de man over.” Gepaard met een zucht verlaten deze woorden zijn lippen. Ik bijt op mijn lip, want dit slaat volkomen nergens op. Wat is dit voor een antwoord? Ik kijk toe hoe hij van zijn plek opstaat en wat voor zichzelf inschenkt, vervolgens het glas tegen zijn lippen aanzet. Ik negeer zijn woorden van zonet en volgde zijn voorbeeld. Ik breng het glas naar mijn lippen en voel de drank op mijn tong prikkelen, slik het door en haal een hand door mijn haren heen.
"Dat slaat volkomen nergens op," breng ik uit en leg het glas terug op de bar. Met fronsende wenkbrauwen kijk ik hem aan. "Je hebt geen eens een goede rede, of wat?" Want nu wil ik ook een goede verklaring hebben hiervoor.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.