[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Amir Samuel von Monroe
Als ik de keuken binnenkom ruikt het er enorm lekker. Er staan twee meisjes die duidelijk honger hadden. ''Eetsmakelijk.'' zeg ik vorlijk en leg de twee capsules op het aanrecht waarna ik op zoek ga naar een glas. Als ik wat willekeurige kastjes heb opengetrokken kom ik ze tegen en ik vul er eerntje met water. Snel neem ik mijn medicijnen in en gooi ik de rest van het water terug in de goodsteen. Ik trek de koelkast open en pak een pak vruchtensap en schink een glas voor mezelf in. ''Iemand van jullie ook?'' Vraag ik en zet het pak weer neer als ik me omdraai naar de twee meisjes. ''Ik ben trouwens Amir.'' zeg ik en lag even mijn tanden bloot, waarna ik een slok van mijn drinken neem. Nu ik hun zo zag eten, kreeg ik eigenlijk ook wel honger. Maar ondanks dat ik in Italie woonden had ik het niet zo erg met warm eten 's middags. Ik had het sowieso niet zo op warm eten. Ik had het sowieso niet op eten op zich. Ik trok de koelkast weer open en liet mijn ogen over de plankjes glijden toen ik een bakje aardbijenkwark tegenkwam. ik zetten mijn glas neer, pakten het bakje en ging op zoek naar een lepel. ik gooide de koelkastdeur met mijn voet nog even snel dicht en viste een lepel uit een van de lades. ik roerde wat door de kwark waarna ik kleine hapjes begon te nemen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Blake Edward Greywood

Al snel stelden de jongens zich aan mij voor. De jongen met de dreads stelde zich voor als Amir en de andere, gekleed in een vaal, grijs t-shirt met een bruine korte broek en zwarte sneakers heette Eduardo. Niet echt mijn kledingssmaak, maar oke.
'Maar nu ga ik toch echt water pakken', zei Amir en liep de grote trap af.
Ik keek hem even na.
'Waarom wiebelt hij met zijn kont als hij traploopt?', vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw aan Eduardo.
Misschien was het wel een tik. Ik heb zoveel vreemde tikken. Ik bijt bijvoorbeeld op mijn lip of op de binnenkant van mijn wang als ik nerveus was. Of ik hupte van mijn ene op mijn andere voet als ik iets spannend vond.
Mijn blik viel op Eduardo's bagage.
'Als je nog geen kamer hebt, mag je ook wel bij mij op de kamer. Als je dat niet erg vindt?', zei ik vragend en wees op zijn bagage.
'Waar kom jij vandaan?', vroeg hij toen aan me.
Aan zijn accent hoorde ik dat hij ook niet van 'hier' was.
'Engeland, Londen', wantwoorde ik kortweg op zijn vraag. 'En jij? Jij bent ook niet van hier?'.

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Emma Sophia Cleassens
"Eetsmakelijk" zegt hij en loopt naar het aanrecht waar hij twee capsules op het aanrecht legt en vervolgens opzoek gaat naar een glas. Ik eet rustig door terwijl ik zijn bewegingen even volg. Als hij een glas heeft gevonden, vult hij deze met water en neem vervolgens de capsules in. Vervolgens loopt hij weer naar de koelkast. Hij kijkt er even in en pakt vervolgens een pak met vruchtensap en schenkt een glas voor zichzelf in. "Iemand van jullie ook?" Ik geef even een knikje als hij zich omdraait. Ik sta op en pak een glas terwijl hij zichzelf voorstelt als Amir. Ik pak het pak en vul een glas voor mezelf. "Emma" zeg ik dan en loop weer naar mijn kruk waar ik verder ga met mijn eten. Ondertussen trekt hij de koelkast weer open om er iets, wat er als kwark uitziet, uit te pakken. Hij gaat opzoek naar een lepel en begint vervolgens kleine hapjes te nemen. Hmm, hij is een vrij goede kandidaat voor het geheim dat ik heb heb gehad. Dat doet me weer denken aan mijn eigen geheim en het feit dat iemand hier in dit huis die van mij weet.

Het feit dat iemand jou geheim te weten zou komen was een van de dingen waar ik lang over heb lopen twijfelen. Zelfs mijn eigen ouders weten die van mij niet, de psychiater waar mijn ouders me naartoe stuurde omdat ze dachten dat ik een flink vertrouwensprobleem had opgelopen na mijn "wilde en donkere" periode weet het niet eens. Ze hadden wel gelijk dat ik een vertrouwingsprobleem heb ontwikkeld, maar meer om mezelf te beschermen. Wat ik heb meegemaakt was nou niet bepaald iets leuks. Ik schrijf mijn problemen eerder van me af, maar die zijn gewoon in het nederlands geschreven en ik denk niet dat iemand hier nederlands kan. Het is een vrij moeilijke taal om te leren schijnt. Naast verhalen schrijven over mijn leven schrijf ik het ook van me af in de vorm van muziek. Niet in de vorm van songteksten, maar in de vorm van noten voor op de piano. Ik vraag me af of hier misschien een piano staat, daar kan ik zo wel even naar opzoek gaan.

[Het is waarschijnlijk een beetje in de war. Sorry. :'D]

      Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
Emma had haar schouders alleen opgehaald. 'Oke'. Had ze gezegd, terwijl ik het op het aanrecht neerlegde. 'Houdt je van pittig eten?' Ze knikte richting de peper. Ik grinnikte weer en knikte, terwijl ik zei: “Jawel. Ik ben er mee opgegroeid. Of nou ja, mee opgegroeid. Ik heb het van jongs af aan geleerd om te eten. Mijn..” Ik haakte af in de midden van mijn zin. Mijn vriend. Ja, hij hield er ook van. Abrupt was de glimlach van mijn gezicht en keek ik wat afwezig naar de grond.
Goed. Laat niks merken. Alles gaat goed, Cas. Alles gaat goed. Ik keek weer op naar haar en zag dat Emma verder was met koken. Ik kuchte kort en begon met de komkommer te raspen. “Mijn oma hield er ook van.” Loog ik deels en wendde mijn gezicht van haar af.
De komkommer legde ik in het azijn met suiker en water. Deze had ik gevonden in een van de kastjes, vervolgens had ik de oven voorverwarmd voor de broodjes. Nu moest ik wachten en dan kon ik wel verder zoeken naar de rest van de ingrediënten. Olie, ui, peper en zout had ik kunnen vinden. Deze ingrediënten stonden dicht bij elkaar. Nu moest ik eventjes wachten met de komkommer.
Achter mij hoorde ik een deur opengaan. Een jongen met dreadlocks kwam binnenlopen. 'Eet smakelijk.' Had hij gezegd en hij opende een paar kastjes, waarna hij wat medicijnen innam. Toen trok hij de koelkast open en pakte wat vruchtensap om het glas te vullen voor zichzelf.
“Dankjewel.” Had ik hem teruggezegd opdat 'eet smakelijk'. “Kan ik jou misschien een broodje kip aanbieden?” Vroeg ik hem met een quasi glimlach.
'Iemand van jullie ook?' Vroeg hij, waarna hij het pak neerzette. Ik had wat afwezig mijn hoofd geschud dat ik niet hoefde, maar Emma was opgestaan en pakte toen een glas, waarna ze zichzelf voorstelde.
Genoeg gewacht, vond ik. Ik liet de komkommer uitlekken en haalde een pan tevoorschijn waar ik de kipfilet ingooide met een maggi blokje. De geur hiervan begon de keuken te vullen en hiervan rommelde mijn buik alleen nog maar meer van.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Amir Samuel von monroe
Ik vond het meisje dat zich voorstelde als Emma maar een rare. ze reageerd niet echt aardig maar voral kortaf en ik had het gevoel alsof ze me heel de tijd bekeek en de andere stelde zich niet eens voor. toen het andere meisje vroeg of ze me een broodje kip kon aanbieden schudden ik mijn hoofd. ''nee dankje, Ik heb hier genoeg aan.'' Ik mocht totaal niet aankomen, want dat zou meteen op mijn heupen en bovenlichaam vallen. Dat was dan ook de grootste reden dat ik maar weinig at. Als de rest dit ging opvallen werd ik waarschijnlijk eerder als anorexia afgeschildert en zouden mensen denken dat, dat mijn geheim was. Niet dat ik dat erg vond. het dreef ze alleen maar veder van mijn echte geheim. ik roerde wat verveeld door het bakje en ging op het aanrecht zitten. zachtjes nuriede ik een deuntje dat ik in mijn hoofd had en bewoog mijn hoofd mee op de maat waardoor mijn Dreads heen en weer swiepten. hierdoor kwam altijd de zwitsal geur los die erin zat en ik vond het heerlijk ruiken en het maakten mijn haar ook nog eens zacht. al viel het wel tegen dat ik het neit te vaak mocht doen. langzaam werkten ik mijn kwark naar binnen en bekeek de meisjes even. Volgens mij waren het niet echt types waar je ee gezellig gesprek mee kon voeren. Toch gooide ik de handdoek nog niet in de ring. ''Komen jullie uit Amerika?'' Vroeg ik, om en gesprek te starten. Het was niet zo duidelijk als bij Eduardo, dat hij niet uit de buurt kwam.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 22:14 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Emma Sophia Cleassens
Ik had het wel gemert toen ze ineens midden in haar zin ophield met praten, waardoor ik even kort opkeek, maar ze keek naar de grond. Ik richtte me weer op mijn eten en at verder. Ze vraagt aan Amir of hij misschien een broodje wil, maar hij bedankt. Je zou bijna denken dat hij anorexia of iets heeft, maar zijn toch wel gespierde lichaam zegt iets anders. Met anorexia kan je niet zoveel spieren hebben, omdat je lichaam die anders gaat verteren bij gebrek aan beter. Ik had heel kort biologie gestudeerd, vandaar, al was ik meer geïnteresseerd in de dierenkant van de biologie. Hij begint zacht een deuntje te neuriën en beweegt zijn hoofd mee op de maat. Ik schud even lichtjes, bijna ongezien mijn hoofd. Ik eet mijn bord leeg en sta op om deze netjes op te ruimen. Ik ga weer zitten om mijn glas met sap nog op te drinken. Hij bekijkt ons even en vraagt vervolgens of we uit Amerika komen. Ik schud mijn hoofd. "Nederland" antwoord ik. Ik drink mijn glas leeg en ruim ook deze op. "En jij?" vraag ik dan en loop naar de koelkast. Ik had ook wel zin in een toetje. Ik kijk even in het vriesvak en vind daar Ben&Jerry's ijs. Ik pak deze eruit, pak een kommetje en schep daar wat in en leg de Ben&Jerry's weer terug. Ik loop weer naar de kruk en ga daar zitten terwijl ik rustig aan mijn ijs begin. Ik kijk ondertussen even om me heen en neem de keuken eens goed in me op. Hij is vrij ruim, groot en luxe. Net als de rest wat ik tot nu van het huis heb gezien. De slaapkamers zijn groot, de badkamers zijn ruim en luxe. Ze hebben zelfs een bad. In de tuin is een zwembad. De hal waar je binnenkomt is groot en ruim. Ik heb nog niet alles gezien, maar ik verwacht dat de rest van het huis net zo groot en luxueus zal zijn. Meestal plaatsen ze een piano in de woonkamer, misschien staat die hier ook wel daar. Daar moet ik dus eerst eens gaan kijken zo.

[Moffat --> Galinda]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Nikolay Baikov

"Het is te zeggen, niet helemaal. Mexico. Rusland?"
Ik knik enthousiast maar krijg het idee dat Ana dat helemaal niet gezien heeft. Ze loopt namelijk zonder enige waarschuwing van me weg, en even denk ik dat ik het alsnog verpest heb, al heb ik geen flauw idee hoe. Pas wanneer ik haar zie terug komen met haar koffers, snap ik het.
"Heb jij enig idee waar we moeten zijn?"
Ik haal mijn schouders even op en kijk om me heen. Er zijn verschillende deuren die we kunnen proberen, maar liefst van al zou ik eerst mijn tas ergens opbergen zodat ik er niet de hele tijd mee hoef te zeulen en zomaar achterlaten is ook niet iets dat hoog op mijn verlanglijstje staat. Ik wijs langzaam naar de trap, waar ik eigenlijk sowieso onderweg naar was en kijk naar Ana.
"Misschien eerst boven kamer vinden?" stel ik voor. Ik sla mijn tas weer over mijn schouder en steek mijn hand uit als aanbod om een van haar koffers over te nemen.
"Jij echt van Mexico?" vraag ik terwijl ik een paar passen naar de trap toe zet. "Ik zien geen sombrero," grinnik ik.
Kan je het me kwalijk nemen dat ik de clichées geloof? Ik heb in mijn hele leven nog geen stap buiten Rusland gezet en Moscow is het verste dat ik al van Rostov-On-Don ben geweest. Ik ken helemaal niks van de wereld, behalve de onzin die je op de televisie ziet.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ana Lucy Vasquez

Ik volg met mijn blik de richting waarheen hij wijst. De trap. Dat is inderdaad vrij logisch.
"Misschien eerst boven kamer vinden?"
Ik knik en doe enkele stappen met mijn koffers achter me aan, wanneer ik merk dat hij niet volgt. Ik zie dat hij teken doet om mijn koffer over te nemen, en even twijfel ik of ik het zou doen of niet. Niet dat ik iets te verbergen heb, maar het komt over alsof ik het zelf niet kan.
"Dank je," zeg ik toch en geef hem de minst zware koffer. Hij heeft vast al genoeg last om de zijne naar boven te dragen.
"Jij echt van Mexico? Ik zien geen sombrero."
Lachend trek ik mijn koffer naar de trap toe en kijk hem even vanuit mijn ooghoeken aan. Zijn vrolijke bui staat op zijn gezicht te lezen en het maakt hem nog wat knapper dan hij al is.
"Ja, echt van Mexico," leg ik grinnikend uit.
"Maar niet iedereen draagt een sombrero. Of toch niet altijd. En het zijn vooral de mannen die dat dragen," ga ik vrolijk verder.
Ik heb het gewicht van mijn koffer toch wat onderschat en loop achterstevoren de trap op, met twee handen sleurend aan mijn koffer.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Eduardo Dimas Felipo Gonzales.

"Waarom wiebelt hij met zijn kont als hij traploopt?" Hoor ik Blake vragen.
Ik kijk van hem, snel naar Armir, die ik nog net zie verdwijnen. Lachend haal ik mijn schouders op. "Het valt me nu pas op," mompel ik. "Volgens mij is het gewoon een tik," zeg ik tegen hem. Het maakt mij niet uit dat Armir met zijn kont wiebelt, dus ik heb hem net niet uitgelachen, maar toegelachen, omdat ik het wel grappig vind.
Ik kijk van de trap, weer naar Blake, wiens ogen gericht zijn op mijn bagage.
"Als je nog geen kamer hebt, mag je ook wel bij mij op de kamer. Als je dat niet erg vindt?"
"Dat vroeg Armir ook al en nu kan ik niet meer kiezen," grap ik met een grijns.
Na mijn vraag over waar hij vandaan komt, is zijn antwoord; "Engeland, Londen. En jij? Jij bent ook niet van hier?"
Ik knik na zijn vraag. "Ik kom uit Spanje, Mundaka," vertel ik tegen hem.
"Laat ik maar eens mijn koffers in een kamer neer zetten, voordat ze het zelf doen," merk ik op met een grijns. "Zal ik dan maar bij jou op de kamer gaan?" Het is een beetje plagend bedoelt als een voorstel, niet echt als een vraag.

Devlin Rowley
Nadat ik mijn koffer op de kamer gedumpt heb en ik Dallas op het bed zie vallen, haal ik met mijn ogen rollend mijn schouders op. Hoe kan ze nou moe zijn? Ze heeft de hele tijd in de auto geslapen! Ze is ook echt ongelofelijk hè.
Vandaar dat ik maar naar beneden besluit te lopen en neem ditmaal de trap, niet de lift. Hierdoor heb ik nog eens goed uitzicht op de prachtige hal van boven en huppel vrolijk door. Met moeite ontwijk ik een jonge vrouw; ik schat haar een jaar of twintig, ouder misschien. Met haar olijfkleurige huid en donkere haren doet ze me denken aan een Griekse godin. Geen idee waarom dat als eerste bij me te binnen schiet. Ik toren slechts iets boven haar uit en in haar handen sleurt ze een enorme koffer mee.
"Kijk toch-" Begin ik mijn woorden al, maar stop halverwege. Ik glimlach ongemakkelijk, niet wetend wat te zeggen, want eigenlijk heb ik wel heel wat woorden die ik eruit wil laten komen, maar weet dat dat geen eerste goede ontmoeting is. We zijn immers huisgenoten, toch? En om nou al die weken hier opgescheept te zitten met mensen die me niet mogen, lijkt me niet om uit te houden.
"Je kan ook de lift nemen," zeg ik daarom tegen haar en wijs naar de kleine cabine die slechts een paar meter van ons verwijderd is. De ondertoon in mijn stem klinkt een stuk vriendelijker, socialer misschien zelfs.
Hierna richt ik me kort tot de jongeman naast haar, ook hij heeft zijn spullen mee, waardoor ik kan begrijpen dat ze de bovenverdieping beiden nog niet hebben bezocht. Meteen denk ik weer aan de envelop met het geheim dat ik gekregen heb en het geheim dat ík meedraag. Zullen ze het mijne weten of nog beter, weet ik hun geheim?

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Nikolay Baikov

Dankje." Ik knik even en neem met een glimlach de koffer die ze me toe reikt aan. Zoveel weegt het ding niet, maar echt ligt is weer wat anders. Ik frons even als ik merk dat ze twee koffers bij zich heeft. Ach, zo zijn meisjes zeker?
"Ja, echt van Mexico. Maar niet iedereen draagt een sombrero. Of toch niet altijd. En het zijn vooral de mannen die dat dragen."
Ik barst in lachen uit wanneer ik doorkrijg dat ze het zowaar serieus opgevat heeft. Ik verwacht natuurlijk ook niet dat élke Mexicaan een sombrero draagt, zo goedgelovig ben ik dan ook weer niet. Ik moet nog harder lachen als ik merk hoe ze aan het sukkelen is met haar eigen koffer en schud even mijn hoofd. Ik zet mijn voet er tegen zodat het ding niet kan kan vallen en zet haar tweede koffer naast me neer.
"Hier, is lichterer," zeg ik terwijl ik haar mijn eigen tas aanreik.
Vervolgens maak ik aanstalten om haar beide koffers van haar over te nemen.
"Je kan ook de lift nemen," hoor ik plots.
Ik kijk op en staar in de ogen van een tweede, naar mijn smaak minder knappe jongedame. Als ik zie dat ze wijst, volg ik met mijn ogen de richting van haar vinger. Voor de derde keer op korte tijd schiet ik in de lach. Dat is echt wel weer typisch iets voor mij. Natuurlijk hebben ze in deze keet een lift, waarom dacht ik daar zelf niet aan?
"Dankublieft," zeg ik tegen het meisje dat ons de lift wees. "Ana," zeg ik terwijl ik naar haar wijs. "En Nikolay, Nick." Ik zwaai even naar haar en glimlach.
"Hoe heet jouw naam?"
Ze heeft geen accent, maar ziet er me wel een vrij Zuiders type uit. Ik vraag me af uit welk land ze komt. Ik laat mijn hand even over mijn achterhoofd glijden terwijl ik naar de lift staar. Normaal heb ik geen probleem met trappen, maar met de koffers en mijn tas was het inderdaad makkelijker geweest.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ryoichi Saito

Het kleine gestalte van de jonge vrouw die zichzelf voor gesteld had als ‘Zoé’ bestudeer ik even, voordat ik mijn ogen op haar gezicht richt. De blik die ik achter mijn zonnebrilglazen over haar lichaam had laten gaan was helemaal niet pervers ingesteld of ook maar iets in die richting. Dit was gewoonweg iets wat ik regelmatig deed bij nieuwe personen die ik nog niet kende, ook bij mensen die ik wel kende deed ik het zo nu en dan nog, vooral als ze interessant waren. Op wat voor manier dan ook.
      Ze had iets gefrustreerd gefronst met haar wenkbrauwen, al had ik werkelijk geen idee waarom ze dat in hemelsnaam zou doen. Misschien dacht ze ergens aan of vond ze vervelend hoe ik net had gedaan? Ach, daar kon ik niets aan doen, ik was op het moment pissig en dat ging niet direct weg. Mijn karakteristieken veranderen, daar ging nogal wat tijd overheen en dat was zeker geen driestappen plan. Hoewel er vast mensen waren die dit dachten.
      Ik meld haar dat ik wil slapen, ronduit omdat ik dat ook wil. Had ik moeten liegen en nep aardig moeten doen? Nee, dat zit, nogmaals, niet in mijn karakter. Daar moet ze maar mee leren leven, vooral nu, want volgens mij mochten we niet eens weg hier. Het was nogal wat, dit grote huis, ik was het niet gewend. Ergens in Japan had ik een flatje, maar dat was bij dit vergeleken totaal niets. Alleen met de groep gezamenlijk zouden we vast weg mogen, naar een club of iets dergelijks, al was dat niet echt mijn ding. De zachte, vrouwelijke stem van Zoé haalde me uit mijn gedachtegang, echter liet ik het zo min mogelijk merken door mijn emotieloze uitdrukking. Het was goed dat ik die zonnebril op had gedaan, zo kon ze mijn blik ook niet peilen.
      “Oh, oké, maar je weet dat het niet handig is overdag te gaan slapen als je een jetlag hebt? Het zou verstandiger zijn om dan 's avonds gewoon iets eerder te gaan slapen, dan kom je sneller in je oude ritme.” Mijn oude ritme? Een korte frons was te zien voordat ik iets zuchtte en mijn armen over elkaar sloeg. Ik zei er nog altijd niets op en keek toe hoe er een ietwat boze blik in haar ogen verscheen. Wat een genoegen dat ze zich nu al aan mij loopt te irriteren, misschien maar beter ook, het zou wat zijn als zij mijn geheim had zeg. Nee, hoewel ik mijn leven wilde beteren, zal ik toch maar eerst hieraan moeten wennen. Misschien moest ik zelfs mensen bij mij uit de buurt houden tot die tijd dat ik het wel aan kon. Zoé pakte zonder nog iets te zeggen haar tas op, waardoor ik mijn mond opendeed om iets te zeggen.
      “Tot later.” Het was op een uiterst vreemde toon uitgesproken, waarbij een mondhoek iets omhoog ging. Het zag eruit als een halve grijns waar mysterie over lag. De deur klapte zij echter dicht nadat ze de gang op was gelopen. Niet dat het mij iets deerde, nu kon ik eindelijk rusten. Dat was dan ook precies wat ik ging doen, het meisje was mijn gedachten alweer verlaten, terwijl ik mijn zonnebril afzette en op het bed ging liggen. Zacht, dat was het. Zacht en warm, ondanks dat ik de dekens niet over me heen had gelegd. Comfortabel lag het, waardoor ik even diep aangenaam zuchtte en met een klein glimlachje wel voor de helft een deken om me heen sloeg. Mijn donkere ogen deed ik dicht, terwijl ik een hand door mijn al opgedroogde zwarte haren haalde. Al uiterst snel viel ik in slaap. Ik kon niet wachten om weer wakker te worden en de anderen te ontmoeten die zich hier in het huis zouden begeven…

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ana Lucy Vasquez

"Hier, is lichterer."
Dankbaar kijk ik hem aan. Niet dat hij echt mijn koffer moet overnemen, maar ik heb wel zo het vermoeden dat het voor hem iets makkelijker is, dan voor mij. Net wanneer ik hem wil bedanken, hoor ik iemand zeggen dat ik moet uitkijken. Geschrokken draai ik me om en sta pal voor een meisje.
"Je kan ook de lift nemen."
Logica. In een groot en modern gebouw als het deze was dat wel te verwachten. Vreemd dat ik daar niet eerder aan dacht.
"Dankublieft. Ana, en Nikolay, Nick. Hoe heet jouw naam?"
Glimlachend kijk ik naar het meisje, aangezien Nikolay mij al voorstelt aan haar, heb ik dus niet veel meer te zeggen. Een beetje ongemakkelijk kijk ik haar aan, en probeer in te schatten welke nationaliteit ze zou hebben. Op het eerste gehoor had ze geen accent, dus dat maakt het al iets moeilijker, aangezien het bij Nick vrij duidelijk was dat hij niet van hier is. Wat ook geldt voor mezelf, trouwens.
"Misschien dan maar op zoek gaan naar die lift?" stel ik voor.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Devlin Rowley
Ik grinnik wanneer ik merk dat de jongeman om mijn opmerking begint te lachen en haal mijn schouders op. Tja, dat was toch wel het eerste wat ik zag toen ik hier binnen kwam. De lift. En gelukkig ook maar, want zonder dat ding, was het een stuk moeilijker geweest om boven te komen, vooral met alle spullen die Dallas had meegesjouwd hierheen.
"Dankublieft. Ana, en Nikolay, Nick. Hoe heet jouw naam?" Het duurt even voordat zijn woorden tot me doordringen door het vrij onverstaanbare accent en de enorme fouten die hij maakt in zijn woorden, als een echt toerist. Het doet me denken aan de vampierfilms, Dracula en zo, waardoor ik al vrij snel kan begrijpen dat hij van Rusland is of ergens in die buurt.
Hierna kijk ik naar het meisje, door de naam Ana doet ze me eerder Spaans denken dan mijn eerste gok, Grieks. Doordat ze ook geen woord zegt en me slechts ongemakkelijk aankijkt, kan ik ook niet aan het accent horen of ze de typische Spaanse tongval bezit.
"Misschien dan maar op zoek gaan naar die lift?" zegt ze dan uiteindelijk, waarop ik inderdaad de gok leg dat ze Spaans is, misschien zelfs Portugees of uit Argentinië? Mexico misschien?
"Devlin Rowley," stel ik mezelf nog vlug voor, om de woorden van Nick te beantwoorden en wijs dan kort naar achteren, "daar is de lift dus." En besluit ik maar meteen de meest gestelde vraag te stellen die er momenteel in dit huis gevraagd wordt.
"Ik kom uit Florida, en jij komt uit Rusland als ik het zo hoor." zeg ik en richt me op de jongen, kijk daarna naar het meisje. "Portugal, Argentinië, Mexico misschien?"

Her heart was a secret garden and the walls were very high.