[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

Regels
• In deze rpg hebben we liever geen one-liners. We willen nette post zien met toch wel een minimum van circa zeven regels. Als we opmerken dat je je hier meerdere malen niet aan houdt, zullen we een waarschuwing sturen.
• Boven de post de naam zetten van de persoon waarin je schrijft.
• Wanneer je ooc schrijft, schrijf je met haakjes. ( [ {
• Geen onnodig gespam in het topic, dit kan via privébericht of gastenboekbericht.
• We willen een actieve rpg, dus hopen we op minimaal vier posts per week en ook niet dat er na één topic al mensen afhaken.
• Een gemeen personage, hoort ook gemeen te zijn en niet opeens aardig te doen.
• Geen Mary Sue’s en Gary Stu’s – ieder personage heeft minpunten.
• 16+ is gewoon toegestaan. (Drank, seks, grof taalgebruik, geweld, drugs, etc. als je hier niet tegen kan, meldt je dan ook niet aan.)
• Topic's worden enkel door Lane of Everdeen geopend.

The Dolls

- Devlin Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 18 jaar | Everdeen
- Dallas Rowley, Amerikaanse nationaliteit, 19 jaar | Lane
- Zoé Bellafonte, Zuid-Afrikaanse nationaliteit, 19 jaar | Aurorea
- Ana Vasquez, Mexicaanse nationaliteit, 22 jaar | Galinda
- Emma Cleassens, Nederlandse nationaliteit, 21 jaar | Mismi
- Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit, 21 jaar | Exasperated
- Blake Greywood, Britse nationaliteit, 19 jaar | Wario
- Nikolay Baikov, Russische nationaliteit, 21 jaar | Gancanagh
- Ryoichi Saitö, Japanse nationaliteit, 22 jaar | Tortura
- Mikael Westergaard, Noorse nationaliteit, 22 jaar | Assassin
- Eduardo Gonzales, Spaanse nationaliteit, 23 jaar | Saturnus
- Amir von Monroe, Italiaanse nationaliteit, 21 jaar | Styles

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Blake Edward Greywood

'Die heb ik al bekeken. Er is niet veel bijzonders, behalve een zwembad', antwoordde ze.
En zwembad? Superchill, ik hiled echt van zwemmen en zwemmen was ook goed voor je lichaam. Ik zag alleen nog maar pluspunten aan dit alles. Dit huis. Dit programma. De enigste minpunten waren dat iemand mijn geheim wist en die verdraaide camera's die ik overigens erg vervelend vond. Ik negeerde ze wel, maar toch zag ik in mijn ooghoek hoe een camera alles volgde wat ik deed.
Opeens begon Emma in alle kastjes te rommelen en haalde ergens pasta vandaan.
Jezus, wat een vreetzak.
Niet veel later stopte ze alles in een blender.
'Ik ga pasta maken, moet je ook?', vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik ga zo even verder op ondekkingsreis', antwoordde ik.
Ik hoorde de deur achter mij open gaan en draaide me om.
Een mooi meisje met donker haar en donkere ogen stond in de deuropening.
'Oh, hoi?', klonk ze twijfelend.
Ierland. Ja, daar kwam ze vandaan. Ik had vrienden in Ierland met hetzelfde accent.
'Emma, misschien wilt zij je pasta wel hebben', grapte ik.
'Nee, niet zo lang. Maar ik wilde net gaan, volgens mij heb ik mijn bagage in een vrouwenslaapkamer neergezet', dat laatste fluisterde ik en vloog langs het meisje heen de hal in.
'Oh, ik ben Blake trouwens', schreeuwde ik haar nog na, terwijl ik met twee treden tegelijk de trap op rende.
Boven zag ik twee jongens praten, ik rende langs hen heen en sloeg rechtsaf, waar ik 'mijn' kamer in ging.
Ik trok mijn bagage van het bed en liep de kamer weer uit, waarna ik mijn bagage verplaatste naar de linkervleugel.
'Wacht even, ik stel me zo wel even voor', zei ik een beetje idioot tegen de jongens in de gang.
Ik opende een deur van een, nog lege, kamer. Ik smijt mijn bagage op het bed.
Ik opende de tas en haalde daar mijn deo uit, waarna ik dat onder mijn oksels spoot.
Ik bekeek mezelf in de spiegel aan de wand.
Ik had een bordeaux-rode korte broek aan, met alleen zakken aan de bovenkant. Daarop droeg ik een strak, wit V-hals t-shirt en een cognackleurige riem. Mijn voeten zaten in leren teenslippers en om mijn pols zat een witte ice-watch.
Ik haalde nog even een hand door mijn haar. Ik ben niet ijdel, maar het is gewoon een tik.
Toen ik klaar was met het bekijken van mezelf, verliet ik de kamer en liep naar de twee jongens.
Beide iets ouder dan ik en de ene had dreads. Ze waren beide langer dan ik.
'Hoi, ik ben Blake', stelde ik mezelf voor.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Emma Sophia Cleassens
Hij schud zijn hoofd en zegt dat hij zo verder op ontdekkingsreis gaat. Ik knik even. Ik stop de blender en doe mijn vers gemaakte pesto in een kommetje. op hetzelfde moment gaat de keukendeur open, maar ik probeer niet te knoeien. "Oh, hoi?" zegt ze een beetje twijfelachtig. Ze klonk Iers of iets in die richting. Ze zegt noet iets over dat het mooi is hier en dat ze aan het rondkijken was. "Emma, misschien wil zij je pasta wel hebben" zegt Blake en ik rol even met mijn ogen, ookal kan hij dat niet zien. Ze vraagt of wij hier al lang zijn en Blake geeft al een antwoord dus ga ik verder met het eten. Ik begin de paddenstoelen schoon te maken met een borsteltje. Blake zegt meteen dat ie eigenlijk weg wou gaan en vliegt de keuken uit. Ik kijk even op en trek een wenkbrauw omhoog. Hij roept zijn naam nog even en is dan verdwenen. Ik bekijk het meisje even. Ze hard donkerbruin, bijna zwart haar en donkere ogen. Ze was ongeveer even groot als mij voor zover ik kon zien. "Mo.. Wil je ook pasta?" vraag ik terwijl ik begin aan het klein snijden van de paddenstoelen. Ik kan wel aardig zijn. Ik kan wel aardig zijn. Ik herhaal het even in mijn hoofd. Tussendoor gooi ik pasta in de pan met het inmiddels kokende water. Ik kijk weer even op naar het meisje. Ze had best veel make-up op. Ik had meestal ook wel het een en ander aan make-up op. Ik vond het leuk om met dingen te experimenteren. Ook probeerde ik zoveel mogelijk dingen uit met mijn haar. En shoppen, ik vond het super leuk om outfits samen te stellen.

Ik heb nog flink geshopt in mijn pre-vakantie hier in New York. Ik heb meerdere nieuwe outfits gescoord. In mijn outfits zie je meestal helemaal niet dat ik, zoals iedereen zegt, een vrij boos iemand ben. Meestal zijn het wel vrolijke en leuke outfits. Ik heb vandaag toevallig ook een van mijn nieuwe outifts aan. Mijn haar had ik vandaag gewoon los gehouden en mijn make-up was vandaag vrij basic. Enkel wat mascara en eyeliner.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 22:48 ]

Styles schreef:
Amir Samuel von Monroe
mijn hoofd beweegt mee op de muziek in mijn oren en alweer vliegen mijn dreads mee op het ritme. voor deze ene keer keek ik gewoon voor me uit omdat het te verwachten was mensen tegen te komen hier en ik er niet tegenop wilde knallen, als ik zoals gewoonlijk met mijn blik naar de grond liep. en ik had gelijk gehad. een jongen, net iets kleiner dan ik, kwam de trap oplopen. Automatisch ga ik wat langzamer lopen en als hij me opmerkt en zich voorstelt als Eduardo, stop ik en haal snel mijn oortjes uit mijn oor. Zijn engels is gebrekkig, maar niet beter dan dat van mij. Hij zet zijn koffers neer en steekt zijn hand uit. Ik verplaats mijn medicijnen naar mijn andere hand en pak de zijne aan. ''Amir von Monroe.'' Stel ik mezelf vrolijk voor. ik zie dat hij me in zich opneemt en ik doe automatisch hetzelfde. Hij was iets kleiner en iets steviger gebouwd dan ik. ja, ik had de irritante gewoonte altijd iedere mannelijk lichaam, met dat van mezelf te vergelijken. ik wist dat ik het niet moest doen, maar het ging automatisch. Hij had een lichte tint in zijn huis zitten, maar ik was toch iets donkerder. -oke, klaar, niet meer kijken nu.
''jij komt hier vast niet uit de buurt.'' merkte ik op met een glimlach. ja, ik moest toch iets zeggen. Hoe gaat het, klinkt altijd zo stom.

Eduardo Dimas Felipo Gonzales.

"Amir von Monroe," stelt hij zichzelf vrolijk voor en hij schud me de hand.
Ik mag de vrolijkheid in zijn stem wel, het wekt me op, na mijn ellenlange vliegreis. Zelf ben ik ook altijd vrolijk of de mensen om me heen nou wel of niet gezellig zijn, ik probeer het altijd gezellig te maken.
Ook hij laat op zijn beurt zijn ogen over me glijden. "Jij komt hier vast niet uit de buurt," merkt hij vervolgens op met een glimlach.
Ik lach zachtjes. Het is leuk dat hij het opmerkt, aangezien zijn huid nog een tintje donkerder is dan die van mij. "Klopt," bevestig ik hem. "Ik kom uit Spanje, uit de stad Mundaka. Dat ligt in het noordoosten van Spanje," vertel ik hem. "En jij?" vraag ik hem vervolgens.
Ik merk dat ik behoorlijk zin heb ik de barbecue vanavond, waarover ik gelezen heb in de informatiebrief. Dan kan ik iedereen zien, ontmoeten en beter leren kennen. En natuurlijk gaan we lekker eten en dat is goed voor mij, want ik ben een echte vleesliefhebber.

Amir Samuel von Moroe
Ik had gelijk gehad. Eduardo kwam dus uit Spanje. De stad waar hij blijkbaar woonde, kende ik niet. "Italie." Glimlachte ik. "En ik woon in Milaan. al is mijn moeder Canadees." Dit maakten dat mijn Engels redelijk goed was. Natuurlijk kon je duidelijk horen dat ik hier niet vandaan kwam en dan had je nog mijn huidskleur die dit tegensprak. Even wist ik nets interessants te vertellen en tuiten ik mijn lippen iets. "Beetje zin in de komende tijd?" De vrolijkheid bleef hier ondanks door, nog steeds in mijn stem hangen. Ik speelde met de bandjes om mijn pols en draaide deze rond. Het was een stomme tik van me. Net als het tuiten van mijn lippen. Ik keek even naar de medicijnen in mijn handen. En hield mijn hand open. Anders zouden de capsules vochtig worden en oplossen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Moffat schreef:
Ana Lucy Vasquez

Ik vergeet even dat ik op zoek ben naar leven in dit huis en merk de eerste seconden niet dat mijn mond zowat openvalt van verbazing wanneer ik de ruimte eens fatsoenlijk in me opneem. De lichte kleuren verblinden me haast, maar het lijkt zo perfect dat het me niet eens stoort. De luchter aan het plafond herinnert me aan de sprookjes in balzalen die mijn moeder me vroeger voorlas en even krijg ik een nostalgische kriebel in mijn buik te voelen. Er lijkt nergens een einde te komen aan de hall waarin ik me bevind, en ik doe voorzichtig enkele stappen verder naar binnen. Plots hoor ik voetstappen achter me, en voor ik goed en wel tot het besef kom dat ik eerst op zoek was naar andere mensen, lig ik op de grond doordat de desbetreffende persoon tegen me is aangeknald.
"Mierda," zucht ik wanneer ik met een plof op de niet al te zachte ondergrond terecht kom.
"Ik ben sorry," hoor ik een mannelijke stem zeggen. Ik schud mijn hoofd, als teken dat het niet belangrijk is. Kan iedereen overkomen. Dankbaar neem ik de uitgestoken hand aan en bekijk hem nu pas fatsoenlijk. Wat me meteen opvalt, zijn zijn heldere ogen en ik kan een glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken.
"Ik keken naar mooie huis, mooie meisje niet gezien."
Lachend kijk ik hem aan wanneer zijn duidelijke poging tot glimlachen niet meteen lukt, maar er een grimas verschijnt op zijn gezicht.
"Charmeur," zeg ik zachtjes en houd mijn hoofd even schuin om hem inschattend aan te kijken.
"Maar het geeft niet, ik lette ook niet op," zeg ik verontschuldigend. "Al denk ik dat dit huis ook wel eens een boosdoener kan zijn. Het is hier echt prachtig."
Ik laat mijn ogen nog eenmaal over het plafond en de witte muren glijden. Wanneer mijn blik weer bij de jongen uitkomt, steek ik glimlachend mijn hand uit.
"Ana, trouwens. Ana Lucy Vasquez, maar je mag gewoon Ana zeggen."

Nikolay Baikov

Wanneer ze mijn hand neemt, trek ik haar voorzichtig overeind. Ze ziet er zo breekbaar uit. Wanneer ze naar me lacht doe ik automatisch hetzelfde, de grimas van eerder verdwijnt en maakt plaats voor een oprechte glimlach. Mocht ze het me kwalijk nemen, dan had ze me waarschijnlijk al een klap gegeven of me op z'n minst verbaal terechtgewezen.
"Charmeur." Ze houdt haar hoofd schuin, net als een puppy die niet begrijpt wat je zegt, en ik moet luidop even lachen. Geen gebulder of geschater, maar een zacht geluidje van amusement.
"Maar het geeft niet, ik lette ook niet op. Al denk ik dat dit huis ook wel eens een boosdoener kan zijn. Het is hier echt prachtig. Ana, trouwens. Ana Lucy Vasquez, maar je mag gewoon Ana zeggen."
Ik knik even beamend wanneer ze vol lof over het huis spreekt. Ik vind het zelf ook een prachtig pand. In vergelijking waar ik enkele jaren van mijn leven doorgebracht heb, is dit een paradijs. En ik heb zo'n vaag vermoeden dat ik nog het mooiste mag ontdekken.
Losjes neem ik haar hand in de mijne wanneer ik besef dat ze die uitgestoken heeft. Zachtjes schud ik even waarop ik die van mij wat onwennig in mijn broekzak prop.
"Nikolay Vladislav Baikov," zeg ik met een charmante glimlach voor ik een kleine buiging maak. Wanneer ik weer mijn rug recht grinnik ik even. "Nick."
Ik weet dat mijn naam een mond vol is, en ik heb er een hekel aan als hij niet precies goed wordt uitgesproken. Dan hebben ik liever dat ze een vrij universele afkorting gebruiken waar helemaal niks moeilijks aan is. Ik bekijk haar even en haal mijn hand weer uit mijn zak. Voorzichtig wijs ik naar haar.
"Vasquez. España?"
Ik ben best benieuwd waar iedereen vandaan komt, al heb ik op dit moment nog geen idee waar de rest van "iedereen" zich bevindt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Eduardo Dimas Felipo Gonzales.

"Italië," beantwoord hij mijn vraag, met een glimlach. "En ik woon in Milaan, al is mijn moeder Canadees,"
Ik knik even kort na zijn antwoord, vandaar dat zijn Amerikaans heel wat beter is dan die van mij. Maar ach, wat heb ik er aan dat ik Amerikaans kan spreken? Ik kom alleen maar in Spanje, Portugal en soms Italië. Vandaar dat ik naast Spaans ook Portugees en een paar woordjes Italiaans kan spreken.
Wanneer ik weer op kijk, zie ik dat hij even zijn lippen tuit. Normaal komt dat bij mij nogal arrogant over, omdat de meeste mensen die ik ken, die dat doen, arrogant zijn, maar Amir lijkt me totaal niet arrogant. Misschien is het gewoon een of andere tik, zoals ik ook heb. Alleen tuit ik niet mijn lippen, maar mijn heb ik de neiging om steeds van mijn tenen naar mijn hielen heen en weer te bewegen.
"Beetje zin in de komende tijd?"
"Ja, best wel," antwoord ik enigszins twijfelend. Ik weet nog niet echt wat ik moet verwachten van de rest van de tijdelijke bewoners van die kolossale huis. Als iedereen even relaxed is als Amir, dan kan ik het nog erg gezellig worden, maar als er een paar irritante of vervelende mensen bijzitten, die de boel maar al te graag verpesten, zal ik mijn best moeten gaan doen om vrolijk en gezellig te blijven.
"Ik hoop dat iedereen gezellig is en er geen arrogante mensen bijzitten," vertel ik hem eerlijk.
Plotseling merk ik het pilletje in zijn hand op, hij laat deze duidelijk zien, wat voor mij een teken is om er iets over te vragen.
"Slik je medicijnen?" vraag ik voorzichtig met een knikje naar de capsule in zijn hand, aangezien het er niet uitziet als een standaard aspirientje of een ander pilletje tegen diarree of zoiets.
"Als je er niks over kwijt wil, dan doe ik wel alsof ik niks gezien heb," voeg ik er aan toe. Ik gun mensen hun privacy en ben hier niet om alles over iedereen te weten te komen, al zou ik natuurlijk wel graag willen weten van wie het geheim is dat ik heb gekregen..

Ana Lucy Vasquez

"Nikolay Vladislav Baikov. Nick."
Ik frons even wanneer ik zijn volledige naam hoor en probeer die zacht mompelend te herhalen, maar niet met succes. Ik grinnik zachtjes wanneer hij me ook een kortere versie van zijn naam geeft.
"Nick, dat is inderdaad iets handiger dan het hele pakketje."
"Vasquez. España?" zegt hij dan weer op zijn beurt.
Ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op.
"Het is te zeggen, niet helemaal. Mexico," verbeter ik glimlachend.
Ik denk even na en probeer te achterhalen vanwaar zijn naam zou komen. Sowieso moet ik beginnen zoeken richting Oost-Europa. Oekraine, Polen of Rusland. Die omstreken.
"Rusland?" gok ik dan maar. Ik heb er echt geen flauw idee van, aangezien zijn accent me niet bepaald bekend voorkomt.
In afwachting op een antwoord laat ik mijn blik de kamer nog eens rondglijden, en besef dat mijn koffers nog steeds tegen de muur staan. Ik ga ze snel even halen, voordat iemand erover struikelt, en voeg me weer bij Nikolay.
"Heb jij enig idee waar we moeten zijn?" vraag ik toch een beetje wanhopig. Ik heb nog niemand buiten ons twee gezien en vraag me toch af waar alles te doen is.

[ bericht aangepast op 16 jan 2013 - 14:38 ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Blake voelt zich lichtelijk genergeerd, hahaha]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Amir Samuel von Monroe
Oke, Mischien had ik iets beter na moeten denken voordat ik mijn hand opende. Mijn kaken verstrakte iets en ik knikte. "klop, voor mijn hart." verzon ik terplekken. Het kwam eruit alsof het echt waar was, maar daar had ik mijn toneellessen voor gehad als klein kind. Want hetzelfde als de waarheid vertellen was, mezelf meteen uit dit progamma schrijven. Ik wist wel zeker dat ik Eduardo zijn geheim niet had. Hij kon immers niet zwanger worden en dus ook geen miskraam krijgen. Of hij moest hetzelfde probleem als mij hebben, maar het leek me sterk. Maar het zou heel goed kunnen dat hij mijn geheim had. Ik glimlachte vrolijke en haalde mijn schouders even op. "Maar het is veder niet van belang in het spel." maakte ik hem duidelijk. Ik had geen zin, om er nog meer vragen over te krijgen. Ik had namelijk hellemaal geen vertand van hartproblemen, aangezien ik deze hellemaal niet had. "Dus, ik ga ze maar even innemen. Want we willen natuurlijk niet dat je me straks moet reanimeren." Grinnikte ik en deed aan paar stappen naar de trap. "de eerste kamer heb ik trouwens al. Ik weet niet of de rest al bezet is en anders kom je maar gezellig bij mij liggen." glimlachte ik en wilde de trap aflopen toen er een jongen aankwam lopen die zich voorstelden als Blake. ''Hoi, Blake. Ik ben Samuel.'' glimlachten ik. ''maar nu ga ik toch echt even water pakken.'' ik draaide me nu echt op en liep de trap af. Ik hoopten niet dat de jongens me achterna zou kijken, want ik had nog steeds de gewoonten iets met mijn kont te bewegen tijden het traplopen. Ik liep snel naar de keuken en nam mijn medicijnen in.

[ bericht aangepast op 15 jan 2013 - 16:59 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[@ Mismi, ik reageer morgen. :] ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Monterrey schreef:
[Blake voelt zich lichtelijk genergeerd, hahaha]

(Shit! Sorry! In mijn volgende post zal ik Blake gedag zeggen!)

Eduardo Dimas Felipo Gonzales.

Hij knikt rustig, wat me een goed gevoel geeft. Dat betekend dat ik niks verkeerds heb gevraagd, of wel, maar dat hij het even goed wil vertellen. Gelukkig maar.
Plotseling komt er haastig een jongen de trap op gelopen, hij schiet met zijn koffers langs ons heen en voor ik het weet is hij weer verdwenen.
Ik trek één wenkbrauw op, maar laat die al snel weer zakken, want hij steekt zijn hoofd om de hoek.
"Wacht even, ik stel me zo wel even voor," roept hij naar ons.
Ik richt me weer op Amir, die op het punt staat een antwoord te geven.
"Klop, voor mijn hart," vertelt hij vervolgens.
Ik glimlacht kort. "Oh, oke," antwoord ik een beetje slungelig. Met dit soort situaties weet ik geen raad. Ik wil een meelevend antwoord geven, maar meestal lukt het me niet om iets te zeggen, wat niet er niet dom of lullig uitkomt. Vandaar dat ik nu ook geen opmerking maak, maar gewoon een neutraal antwoord geef.
"Maar het is verder niet van belang in het spel," vervolgt hij snel. "Dus, ik ga ze maar even innemen. Want we willen natuurlijk niet dat je me straks moet reanimeren," Hij grinnikt zachtjes.
Door zijn nonchalante houding voel ik me beter, want na zijn antwoord voelde ik me wel een beetje raar, omdat ik het idee kreeg dat ik het eigenlijk niet mocht vragen. Of nou ja, dat hij het liever niet had. Ach, gebeurd is gebeurd, laten we het daar maar op houden.
"De eerste kamer heb ik trouwens al. Ik weet niet of de rest al bezet is en anders kom je maar gezellig bij mij liggen," zegt hij nog, voordat hij wegloopt, richting de trap.
Ik wil hem nog naroepen, maar hou me in, want de jongen van daarnet komt aan gelopen.
"Hoi, ik ben Blake," stelt hij zichzelf voor.
"Eduardo," zeg ik met een glimlach tegen hem en ik steek mijn hand naar hem uit.
Vergeleken met zijn kleding, zie ik er heel simpel uit. Hij draagt een roodkleurige korte broek, een t-shirt met een v-hals, een bruine riem en teenslippers.
Ik draag een faal grijs t-shirt, een saaie bruine korte broek, met daaronder mijn zwarte-witte sneakers. Dood simpel volgens anders, maar het is mijn stijl. Van mij hoeft het allemaal niet zo ingewikkeld.
"Waar kom jij vandaan?" vraag ik aan hem om een gesprek op gang te brengen. Aan zijn accent kan ik het namelijk niet horen.

[Beteeeer, hahahaha!]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Cassidy Callaghan, Ierse nationaliteit.
      Geen antwoord had ik gekregen op wat ik zonet gezegd had – al opende de jongen wel zijn mond om wat tegen het meisje te zeggen. 'Emma, misschien wil zij je pasta wel hebben.' Huh? Had ik misschien wat gemist? Het klonk ook meer als een grapje, maar toch wilde ik weten wat ik zonet gemist had. Ach, ik kon ook niet alles weten.
Mijn wenkbrauwen had ik gefronst en ik keek naar het meisje. Ik zag dat zij de paddenstoelen begon schoon te maken. Oh zo. Waarschijnlijk had de jongen het eten afgeslagen.
      'Nee, niet zo lang. Maar ik wilde net gaan, volgens mij heb ik mijn bagage in een vrouwenslaapkamer neergezet,' hij fluisterde het laatste en vloog langs mij heen. Zo hij moest snel weg. Alhoewel, in de vrouwenslaapkamer? Ik moest er zachtjes om grinniken, terwijl ik mijn hand voor mijn mond deed om mijn lach niet te laten zien. Hier wilde ik nog wat over zeggen tegen de jongen, maar kon dit niet omdat hij al zo snel weg was. Het is zeker een druk mannetje. Toen hoorde ik de jongen nog naar mij toeschreeuwen dat hij Blake heet. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Ja, hij is druk. Niet dat ik hier enkele problemen mee heb, het leek mij juist erg leuk om zo'n iemand in dit huis te hebben. Ik twijfelde om naar hem mijn naam toe te schreeuwen, maar ik deed dit niet. Op een ander moment zal ik mij wel voorstellen. Hij was waarschijnlijk toch al wel weg.
      Nu keek het meisje mij aan. Ze heet dus Emma – heb ik begrepen van de jongen. 'Mo.. Wil je ook pasta?' Vroeg ze, terwijl ze de paddenstoelen begon klein te snijden. Het leek net alsof ze zichzelf snel verbeterde. Mijn handen stopte ik in mijn broekzakken van 't korte broekje dat ik aanheb en ik keek haar aan. Mijn ogen gleden over haar outfit. Een erg vrolijke, en felle outfit had zij aan. Totaal iets wat ik niet zou aandoen. Juist het tegenovergestelde zou ik aantrekken. Al waren af en toe wat felle kleuren wel toegestaan in mijn kleding style. Al moet ik wel toegeven dat ik het broekje wel leuk vond, maar ik zou het in een ander kleur aandoen. Ik hield niet van de kleur roze.
      De keuken begon ik door te lopen en mijn ogen had ik van haar afgewend. Deze gingen nu de keuken door. Het zag er in ieder geval erg mooi uit en het gaf een veilige, prachtige sfeer. “Ehh..” Begon ik.
“Nee. Dankjewel. Ik kijk wel even de keuken door.” Ook vooral, omdat ik mijn eigen gerecht kon maken. Ik hield van pittig eten en dit was echt totaal het tegenovergestelde van waar ik vandaan kom of waar mijn ouders van hielden. Met dat ik hieraan dacht keek ik in de koelkast en mijn ogen vielen meteen op het potje 'Sambal'. Kort likte ik over mijn lippen, zonder dat ik het doorhad, maar ik had dit niet nodig voor mijn gerecht. Een peper haalde ik uit de koelkast samen met een komkommer en kipfilet.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Emma Sophia Cleassens
Ze zegt dat ze niet hoeft en ik haal even mijn schouders op. "Oke". Ze begint zelf in de keuken te kijken en haalt uiteindelijk een peper, komkommer en kipfilet uit de koelkast. "Houdt je van pittig eten?" vraag ik terwijl ik even naar de peper in haar hand knik. Vervolgens gooi de paddenstoelen in een pan en begin ze te bakken. Als de paddenstoelen al een mooie bruine kleur hebben gooi ik er wat bloem bij en bak het nog even kort voordat ik de room erbij gooi. Ik zet het vuur wat lager en begin de panchetta te snijden. Ik gooi de panchetta bij de paddenstoelen met room en laat het nog even opwarmen. Ondertussen kijk ik of de pasta gaar is. Ik ga opzoek naar een vergiet en gooi de pasta af. Ik doe de pasta bij de paddenstoelen etc. in de pan en roer het even door. Ik ruim mijn gebruikte spullen netjes op en maak het aanrecht even schoon. Vervolgens pak ik een bord en schep wat uit de pan. Ik doe er een deksel op en zet het vuur uit. Als iemand wil kan diegene nog pakken. Ik loop naar het kookeiland en ga aan de andere kant op een kruk zitten. (geen idee of er een kruk of iets staat, nu wel :p) Ik begin rustig met het eten van mijn lunch terwijl er een jongen met dreadlocks binnen komt gelopen. Op een of andere manier vind ik dreadlocks altijd een vreselijke afknapper. Dreadlocks geven mensen vaak een onverzorgd iets. Die dingen zijn bijna altijd vettig en het feit is dat het eigenlijk toch grote klitten zijn. Geef mij dan maar iemand met half lang of iets korter haar ofzo, waar ik gewoon doorheen kan gaan met mijn vingers.