[RPG] The Dollhouse | 1 - Speeltopics

The Dollhouse was jaren geleden opgericht als een club voor rijke, welvarende studenten. Een plek om sociale contacten op te halen, te feesten en gewoon een plek te hebben, voor mensen van hun soort. Gelegen in Manhattan, stond ‘the Dollhouse’ bekend als een symbool voor luxe en het bezitten van geld, het hebben van één van de hoogste posities in heel New York. Om ook maar te worden toegelaten als één van de befaamde ‘poppen’, moest men een fiks bedrag geld inleveren, deelnemen aan hét bekende bal, enorm goede punten halen voor de studie en niet te vergeten; beeldschoon zijn.

Na tientallen jaren legt de bekende televisiezender TLC een fiks geldbedrag neer om het huis op te kopen, want zij zijn van plan om weer wat leven in het poppenhuis te brengen, met hier en daar wat kleine aanpassingen…
      TLC’s ‘the Dollhouse’ richt zich op een groep jongvolwassenen die nooit echt de kans hebben gehad om iets van hun leven te maken. Na honderden inzendingen van over heel de wereld, wordt er uiteindelijk een groep gevormd uit zowel jongens als meisjes tussen de achttien en drieëntwintig. De jongeren krijgen een groot bedrag geld cadeau en mogen hun tijd doorbrengen in een reusachtige villa. De jongeren zullen compleet veranderen van de buitenkant, maar zegt dat ook iets over het innerlijk?

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 10:27 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Amir Jaden von Monroe
mijn dreads zwiepten mee bij elke pas die ik zetten en vrolijk bewoog ik mijn hoofd mee op de muziek die door mijn oren dreunden.
ik was iemand die totaal niet tegen stilte kon en had daardoor bijna altijd muziek in mijn oren. de worden van het liedje vlogen als vanzelf over mijn lippen, maar het was zo zachtjes dat het geluid verloren ging achter het gepiep van de wieltjes van mijn koffer.
Het was een oud ding en er was geen geld geweest om een nieuwe te kopen. Dat zou ik wel doen als ik met al het geld het huis weer verliet.
doordat mijn zonnebril de weerspiegeling van het glas niet doorgaf liep ik bijna tegen een va de deuren op. Dat zou een goede eerste indruk achter hebben gelaten bij de kijkers. gelukkig voor mij had ik het net optijd door en en opende nonchalant de deur, alsof ik er niets aan de hand was. ik kwam meteen uit in een gigantische hal en even slikte ik. ik was alles behalve echt luxe gewent. ik zag nog net de lift aan mijn rechterkant verspringen. ik was dus niet de eersten. Zelf besloot ik de trap te nemen. zo zwaar was mijn koffer toch niet. ik tilde het ding op en bracht mezelf naar boven. ik open meteen een van de deuren en heb gelukkig meteen raak. een eenpersoonskamer. die eigende ik mezelf maar even op.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[oh haha ze was al verder gelopen, maar maakt niet uit haha]

Emma Sophia Cleassens
Net als ik een slokje van mijn water neem hoor ik een stem naast me.
"Hoi, ik ben Blake" stelt hij zichzelf voor. Ik bekijk hem even. Hij heeft donker bruin haar, donkere ogen en brede schouders.
"Hoi" zeg ik kortaf terwijl ik nog even verder naar hem kijk. "Ik ben Emma" stel ik mezelf uiteindelijk voor, al komt het er niet super vriendelijk uit. Ik neem nog een slokje van mijn water. Misschien moet ik eens wat aardiger proberen te zijn. Ik denk er even over na en tuit even met mijn lippen zonder dat ik het doorheb. Nah, niet vandaag. Het zijn allemaal onbekende, eerst maar eens kijken wie wie is. Ik hield altijd afstand van mensen, tenminste, sinds ik op het donkere pad terecht ben gekomen. Daarvoor was ik altijd vriendelijk en maakte ik wel makkelijk vrienden. Maargoed, die tijd is voorbij. "Dus. Heb je er zin in?" vraag ik uiteindelijk maar. Ik kijk even om me heen. Ik kijk in een paar kastjes en pak een rol koekjes. "Trek?" vraag ik terwijl ik de rol koekjes omhoog houdt. Ik open hem en pak er eentje uit.

[Oh, sorry! Ik las eroverheen! HAHA!
Maar ik ga nu slapen, mag er lekker om kwart voor zes uit (:]

[ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 22:40 ]

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

[haha, weltruste, ik ga zo ook naar bed, morgen weer werken ]

Mikael Westergaard

Wat aarzelend blijf ik voor het grote huis stil staan. Het is niet zo dat ik niet van grote huizen hou, nou ja, ik weet niet zeker of ik er van hou en of ik van de mensen er binnen in hou. Ik vind het eerlijk gezegd wat eng, al die nieuwe mensen. Vanuit mezelf ben ik niet zo sociaal en kijk ik liever eerst de kat uit de boom voor ik iets onderneem, wat ik nu eigenlijk ook een beetje doe. Ik bekijk het huis goed voordat ik mezelf er ook toe kan zetten om erheen te gaan en naar binnen te lopen. Ik heb een redelijk grote trolley, die ik achter me aan trek als ik begin te lopen. Ik heb dan ook best wel wat meegenomen. Niet dat ik ijdel ben, in tegen deel. Maar ik heb nou eenmaal veel, daar kan ik weinig aan doen. Stiekem hou ik er wel een beetje van, veel hebben, ook al doe ik er best weinig mee.
Uiteindelijk loop ik dan toch naar de glazen voordeur, waar ik mijn eigen weerspiegeling in zie. Ik bekijk mezelf even in de bleke spijkerbroek en het lichtblauwe shirt van ik aan heb, volgens mijn stiefmoeder kleuren mijn ogen er goed bij. Ach, dat mens is ook gek in haar hoofd. Altijd bezorgd en in de weer, soms word ik er stapeldol van. Daarom ben ik ook blij dat ik thuis kan ontvluchten nu en me kan voorbereiden om op mezelf te gaan. Dit is al een stap in de goede richting, los van mijn vader en stiefmoeder. Toch is het eng, maar niet zo'n grote stap als helemaal alleen. Ik was sowieso van plan om in Oslo of een andere grote stad te gaan wonen, waardoor ik toch op zo'n vijftig kilometer van mijn ouderlijke huis vandaan was, en ik heb het geld sowieso niet om constant bij het minste of geringste heen en weer te reizen, wat ik toch wel zou doen, mezelf kennende. Mijn vader zou er ook helemaal stapeldol van worden, hoewel mijn stiefmoeder het volgens mij wel leuk vind.
Ik haal eens diep adem en probeer zelfverzekerd te lijken voor ik de deur open zwaai en naar binnen stap. Ik ben niet de eerste, maar het is nog redelijk stil. Als ik naar binnen loop, verbaas ik me nogmaals om de grootte van het huis, van binnen lijkt het nog groter dan van buiten. Nou, mooi toch? Het is mooi licht en redelijk modern, gelukkig niet zo'n enge mansion als je in horror ziet, die Amerikaanse horrorhuizen. De kriebels krijg ik ervan! Ik neem de lift, omdat ik geen zin heb om de grote en zware trolley de trap op te trekken. Al snel kom ik op de overloop en loop ik een vleugel in, die voor de jongens is bedoeld. Als ik één van de deuren open zwaai, lijkt de kamer onbezet te zijn. Mooi, dat kan ik wel gebruiken eigenlijk. Hoewel het met mensen samen wel fijn is, voel ik me al snel ongemakkelijk, vooral als ik zie dat de bedden tweepersoons lijken te zijn. Vooral met mijn twijfels over mijn geaardheid zal dat nou niet heel plezierig worden...

Your make-up is terrible

Zoé Rozália Bellafonte
Met een iets afkeurende blik in mijn donkergroene ogen kijk ik naar het grote huis voor me. Hoewel ik moet toegeven dat ik het een mooi huis vind, is het totaal niet mijn smaak. Al die overbodige luxe hoeft van mij niet perse. Maar wat me vooral niet aanstaat zijn de hekken. Ik hoop maar dat er binnen een ruimte is waar ik kan sporten, anders zal ik me erg snel gaan vervelen, en wanneer ik me verveel word ik nogal irritant. En dat is nog zacht uitgedrukt.
Iets vermoeid loop ik naar de voordeur toe, die ik open waarna ik naar binnenstap. Normaal gesproken zit ik vol met energie, maar de reis was best wel uitputtend, ook al was ik het grootste gedeelte aan het slapen. In de vliegtuigen waren wel films te zien, maar dat waren alleen maar van die chickflicks. Dan kan ik net zo goed gelijk gaan slapen omdat ik anders toch na tien minuten al in slaapval. De enige films waarbij ik het vol kan houden niet in slaap te vallen zijn van die actiefilms, daar gebeurd tenminste wat in en die zijn ook niet zo voorspelbaar.
Van binnen ziet het huis er haast nog luxer uit dan van buiten. Ik trek mijn wenkbrauwen iets op als ik zie dat er liften zijn. Zouden hier echt serieus mensen zijn die voor één verdieping met de lift zouden gaan? Als op krukken loopt of in een rolstoel zit kan ik het wel snappen, maar anders? Nee. Mijn twee sporttassen laat ik vallen waardoor ze met een plof-geluid op de grond terecht komen, om vervolgens mijn kleding glad te trekken. Ik kijk later wel waar ik slaap, aangezien ik dat toch op de meest rare plekken kan. Daarom besluit ik de trap niet op te lopen, omdat boven waarschijnlijk toch alleen maar slaapkamers zijn. Na een korte blik in de eetkamer en keuken zie ik al dat die net zo luxe zijn als de grote hallen.
Na nog een stukje gelopen te hebben komt ik bij een sportruimte. 'Thank god,' zucht ik opgelucht. Een lichte grijns verschijnt op mijn volle lippen wanneer ik merk dat er zelfs een bokszak is.

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 1:33 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ana Lucy Vasquez

Ik open mijn ogen wanneer ik merk dat de limousine trager gaat rijden. De reis van Mexico naar New York is vermoeiender geweest dan ik eerst gedacht had. In de limo heb ik eindelijk een beetje kunnen slapen, maar ik durf ervoor wedden dat er nog steeds enorme kringen onder mijn ogen staan. Uit mijn handtas neem ik even een concealer en smeer er een beetje van rond mijn ogen. Wanneer de limo volledig stilstaat, stap ik zo behendig mogelijk uit en kijk naar het gebouw voor me. Niet meteen wat ik op het eerste zicht had verwacht, maar dat zal wel aan mij liggen. Ik bedank de chauffeur wanneer hij mijn koffers naast me zet en blijf nog even naar het gebouw kijken voor ik er wel degelijk naartoe stap. Met elke hand trek ik een koffer achter me aan en sleur ze richting de deur.
"Hallo?" zeg ik zacht wanneer ik de deur ben binnengelopen. Geen antwoord.
"Hallo?" zeg ik iets luider.
Ik kijk om me heen en zet mijn koffers voorlopig tegen de muur aan. Nieuwsgierig ga ik op zoek naar een aanwijzing, waar ik eventueel heen moet.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ryoichi Saitö.

Dertien uur in dat fucking vliegtuig, alsof ze me niet meer in mijn slecht gehumeurde bui willen krijgen, dacht ik chagrijnig. Hoewel ik regelmatig Japan door heb gereisd, is dit toch wel het maximale wat ik aan kan. Ik ben dan ook niet in de stemming om aardig tegen mensen te doen die ik hier waarschijnlijk zal ontmoeten. Het enige wat ik nu wil is een douche, andere kleding en mijn bed. Slapen, wat klinkt dat goed in mijn oren zeg. Nog beter dan de gedachten dat ik een vrouw hier zal verleiden, daar staat mijn hoofd dan ook helemaal niet naar nu. Ondanks dat ik wel van wat flirten houd. Nee, nee, dat gaat nu niet door. Diegene die me gaat storen, zal dan ook echt een portie van mijn woede over zich heen krijgen.
      Met deze gedachten loop ik met grote passen naar de deuren en duw deze open. Gelukkig heb ik toch die zonnebril op het laatst opgezet, want ik heb een koppijn van hier tot Tokyo en dat was zeker niet grappig bedoeld. Eveneens heb ik kringen onder mijn ogen en mijn blik heeft iets vermoeid erin gekregen, wat ik zo snel mogelijk weer normaal wil krijgen. Zonder ook maar op enig iemand anders te letten, loop ik direct door naar een kamer die ik dichtgooi. Deze ging met een klap dicht, misschien wel zo dat ze wisten dat niemand mij moest storen. Ik had wel opgelet dat andere gewoon de lift namen, maar hoewel ik een pokkehumeur had, nam ik nog altijd ronduit de trap. Mijn schoenen had ik bij de deur uit gedaan, zoals het in Japan hoorde. Met schoenen in huis rond lopen, vind ik nog een beetje raar. Gewoonweg omdat het er bij mij ingestampt zit, ik zal er maar aan moeten wennen.
      Over mijn schouder had ik een grote tas gegooid en in mijn andere hand had ik nog een zware tas vast, waar ook spullen inzaten die heel belangrijk voor mij waren. Het eerste wat me opvalt, is het tweepersoonsbed en het is maar beter dat ik niet met iemand hoef te delen nu, want anders zal diegene met mij opgescheept moeten zitten. Diegene moet nu niet binnen komen lopen… Ik loop dan ook direct door naar de desbetreffende douche, nadat ik de tassen neer had gezet bij het bed, waardoor ik even traag mijn zonnebril voor afdoe. Holy shit, zeg. Deze douche is net zo goot als mijn huiskamer, ik had niet verwacht dat het er zo uit zou zien. Prima, het is nu niet de tijd om het te bestuderen en bewonderen, Ryo. Een douche zal je vast opknappen, sprak ik mezelf in gedachten toe en deed de deur op slot om vervolgens me helemaal uit te kleden en direct onder de douche te stappen. De kleding had ik direct in de wasmand gegooid, daar was ik wel klaar mee op het moment. Mijn zonnebril had ik ook afgedaan en deze hierop gelegd.
      Dat knapt inderdaad op, bedacht ik me, hoewel de vermoeidheid nu wel echt toe slaat. Ik had nog in het vliegtuig iets geslapen, al heeft dat niet echt geholpen. Anders voelde ik me nu wel beter, dat was duidelijk niet het geval. Er stonden verschillende flesjes met douche producten, maar ik rook er eerst aan voordat ik het überhaupt gebruikte. Straks zou ik nog wel iets eten, echter ging slapen voor, want het voelde alsof mijn ogen elk moment dicht konden vallen. Haastig wastte ik me, waarna ik vervolgens ook op hetzelfde tempo mijn haren deed. Toen ik hiermee klaar was, tastte ik mijn weg af naar de knop waarmee ik het water zou stoppen, omdat er nog wat in mijn ogen zat. Tegelijkertijd wreef ik even over mijn gezicht, om het water weg te doen. Eerst knipperde ik een aantal keer om er weer aan te winnen voordat ik naar de handdoek greep, mezelf afdroogde en deze vervolgens om mijn middel drapeerde. Mijn kleding en dergelijke zaten nog in tassen, dus die zou ik eerst uit moeten zoeken. Iets wat ik snel deed, zodat ik in elk geval een boxer aan had. Daarna trok ik een schone spijkerbroek aan en zocht ik naar een zwarte blouse.

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 21:18 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Wacht, is het nu de bedoeling dat we bij de eerdere kamerverdeling blijven of maakt het niet meer uit?]

Nikolay Baikov

Ik knipper een paar keer tegen de felle zonnestralen die mijn ogen teisteren. In een poging het huis wel volledig te kunnen zien, maak ik van mijn hand een klein zonnescherm om wat schaduw over mijn ogen te werpen. Veel beter zo. Ik neem de witte villa uitvoerig in me op. Dit is wel iets heel anders dan mijn eigen kleine kubus, de vraag is maar of ik er niet in verloren zal lopen. Ik zie de krantenkoppen al voor me:
Russische jongen verdwaald in herenhuis nog steeds niet terug gevonden.
Dat zou echt wel iets voor mij zijn. Ondanks de immensiteit van het huis, vind ik het prachtig. Het heeft een bepaalde elegantie, straalt een zekere klasse uit.
Het doet me een beetje denken aan de gebouwen waarin de theaters en musea thuis, in Rostov-On-Don, in geherbergd zijn. Het zou me nog verbazen dat er geen bioscoopzaal is in deze kast.
Ik neem nog een paar minuten om de decadente wit geverfde gevel te bewonderen en besluit dat ik voor ik naar binnen ga nog een sigaretje wil roken. Ik zet mijn tas op de grond en haal mijn pakje uit mijn broekzak. Allereerst neem ik een sigaret die ik tussen mijn lippen stop om vervolgens op zoek te gaan naar mijn aansteker. Wanneer ik het verrekte ding na een grondige body search gevonden heb, klap ik hem open zodat de vlam tot leven gewekt wordt. Ik breng hem naar mijn sigaret terwijl ik inhaleer zodat het stokje tussen mijn lippen vuur vat. Bijna onmiddellijk voel ik me een stuk rustiger. Ik sluit mijn bricket en stop hem bij mijn sigaretten, zodat ik hem niet meer kwijt raak. Vervolgens verdwijnt mijn pakje weer in mijn broekzak.
Terwijl ik lange halen van mijn nicotinevoorziening neem draai ik me van voor naar achter, naar links naar rechts om ook de omgeving van het huis even in me te kunnen opnemen. Palmbomen. Ik vind het een vreemd concept, ze hier te zien staan, omdat ik ze altijd had geassocieerd met witte standen, gevuld met parasols en ligstoelen, met meisjes in strooien rokjes en kokosnoottops die je cocktails komen brengen, met verschroeiende hitte en heldere zeeën om in af te koelen. Blijkbaar heb ik dus ook mijn vooroordelen en hou ik me vast aan clichees wat andere landen betreft. Ik haal mijn schouders op en doof de nog overgeschoten peuk onder de zool van mijn schoen. Nadat ik mijn tas weer opgetild heb, wil ik het huis binnenlopen. Dat het glazen deuren zijn besef ik pas wanneer ik mijn eigen reflectie er in opvang. Ik pauzeer even en haal een hand door mijn haren, hier en daar leg ik nog een plukje goed tot ik tevreden ben. Daar gaan we dan.
Zodra ik binnen ben, valt mijn mond bijna open van verbazing. Hier zou ik zeker aan kunnen wennen. De hal is gevuld met licht dat door de ramen naar binnen vloeit. Hier daar kan je een mooie schittering zien en ik richt mijn blik omhoog om te ontdekken dat het komt door de mooiste kristallen lusters die ik ooit in mijn leven gezien heb. Terwijl ik mijn ogen de details van het plafond laat verkennen, laat ik mijn voeten me naar de trap dragen. Bruusk wordt ik uit mijn staat van bewondering gerukt wanneer een fysieke obstructie me de weg verhindert. Door de knal laat ik mijn tas vallen in de hoop mijn evenwicht te kunnen bewaren, met succes. Een beetje verbaasd laat ik mijn blik op zoek gaan naar de schuldige, die ik terug vind op de grond. Een klein gevoel van paniek overvalt me, wetende dat ik op de eerste persoon die ik in dit huis ontmoet hoogstwaarschijnlijk geen goede indruk heb nagelaten. De onrust wordt groter wanneer ik ontdek dat degene die ik zojuist omver gelopen heb ook nog eens een aantrekkelijke jongedame blijkt te zijn.
"Ik ben sorry," verontschuldig ik me, terwijl ik mijn hand naar haar uitsteek om haar overeind te helpen. "Ik keken naar mooie huis, mooie meisje niet gezien."
Ik dwing mijn lippen zich een beetje omhoog te krullen in een kleine glimlach, hoewel ik er zeker van ben dat het er meer als een grimas uit ziet.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ana Lucy Vasquez

Ik vergeet even dat ik op zoek ben naar leven in dit huis en merk de eerste seconden niet dat mijn mond zowat openvalt van verbazing wanneer ik de ruimte eens fatsoenlijk in me opneem. De lichte kleuren verblinden me haast, maar het lijkt zo perfect dat het me niet eens stoort. De luchter aan het plafond herinnert me aan de sprookjes in balzalen die mijn moeder me vroeger voorlas en even krijg ik een nostalgische kriebel in mijn buik te voelen. Er lijkt nergens een einde te komen aan de hall waarin ik me bevind, en ik doe voorzichtig enkele stappen verder naar binnen. Plots hoor ik voetstappen achter me, en voor ik goed en wel tot het besef kom dat ik eerst op zoek was naar andere mensen, lig ik op de grond doordat de desbetreffende persoon tegen me is aangeknald.
"Mierda," zucht ik wanneer ik met een plof op de niet al te zachte ondergrond terecht kom.
"Ik ben sorry," hoor ik een mannelijke stem zeggen. Ik schud mijn hoofd, als teken dat het niet belangrijk is. Kan iedereen overkomen. Dankbaar neem ik de uitgestoken hand aan en bekijk hem nu pas fatsoenlijk. Wat me meteen opvalt, zijn zijn heldere ogen en ik kan een glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken.
"Ik keken naar mooie huis, mooie meisje niet gezien."
Lachend kijk ik hem aan wanneer zijn duidelijke poging tot glimlachen niet meteen lukt, maar er een grimas verschijnt op zijn gezicht.
"Charmeur," zeg ik zachtjes en houd mijn hoofd even schuin om hem inschattend aan te kijken.
"Maar het geeft niet, ik lette ook niet op," zeg ik verontschuldigend. "Al denk ik dat dit huis ook wel eens een boosdoener kan zijn. Het is hier echt prachtig."
Ik laat mijn ogen nog eenmaal over het plafond en de witte muren glijden. Wanneer mijn blik weer bij de jongen uitkomt, steek ik glimlachend mijn hand uit.
"Ana, trouwens. Ana Lucy Vasquez, maar je mag gewoon Ana zeggen."

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Kamerindeling geldt niet meer, je mag zelf kiezen bij wie je komt.]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Dallas Rowley
Strompelend liep ik achter mijn kleine zusje, Devlin Rowley, aan naar het immensgrote herenhuis dat voor ons stond. Ik voelde me nogal vreemd, probeerde de cameramannen die elke stap die ik zette achternaliepen, omdat ze in het begin al zeiden dat je er wel gewend aan zou raken en ze maar moest negeren, dus dat was dan ook wat ik in de eerste instantie probeerde te doen.
Ik probeerde de koffer en tas met moeite overeind te houden, te zorgen dat de overgevulde tas die wiebelend op mijn koffer stond nog overeind te houden en ik probeerde het snelle looptempo van Devlin bij te houden die de middelste glazen deur van het huis opende en naar binnen ging. De binnenkant zag er daadwerkelijk schitterend uit. De grote hal waar we in uitkwamen leek net een droom en ik kon werkelijk waar niet geloven dat dit echt het huis was waar we in zouden gaan wonen. Met of zonder camera's, eerlijk gezegd maakte me dat nu helemaal niks meer uit. Ik zag Devlin richting de twee liften lopen die aan het einde van de hal zaten en ze keek met grote ogen in die richting. "Ze hebben gewoon liften, Dallas!" riep ze enthousiast uit, nadat ze vrolijk op de liftknopjes had gedrukt naar de eerste verdieping. "wij hebben gewoon liften!' vervolgde ze zichzelf. Ik was verschrikkelijk blij dat ze een lift hadden, want ik had totaal geen zin en kracht om werkelijk al mijn spullen de trap op te tillen. 'Ja, thank god," fluisterde ik zachtjes. Ik stapte gauw de lift in toen de deuren opensprongen en zette eindelijk mijn koffer weer rechtop en schudde mijn arm uit. "Waarom moest ik ook alweer zoveel kleren meenemen?" gromde ik zachtjes, nadat mijn arm voelde alsof hij elk moment van mijn lichaam af zou kunnen vallen.

Just keep your head up. Stick on the ice.

-> Mijn Topic's.

Eduardo Dimas Felipo Gonzales.

Terwijl ik in een grote grote zwarte jeep zit, denk ik terug aan mijn opa. Een paar jaar terug is hij overleden, maar ik denk nog vaak terug aan hem. Hij was echt een gigantisch geweldige vent - die deels voor mijn rijkdom gezorgd heeft, trouwens -, maar vooral zijn woorden die zich blijven herhalen in mijn hoofd; 'Er zijn mensen die geld hebben en mensen die rijk zijn'. En dan gaf hij mij altijd een klopje op mijn schouder en zei zachtjes; 'Gelukkig, kleinzoon, ben jij zo als ik. Hoeveel geld je ook hebt, je blijft jezelf'. En met die wijze woorden in mijn achterhoofd ga ik TLC’s ‘the Dollhouse’ in. Ik weet dat onze problemen en ruzies allemaal goed voor de kijkcijfers zijn, maar ik ga er vooral heen om mensen te leren kennen en om de stad Manhattan te leren kennen - aangezien ik in die stad in Amerika nog nooit geweest ben ben -.
Plotseling schiet ik naar voren in de jeep en direct vliegen er een par scheldwoorden uit mijn mond. Het Amerikaanse verkeer ook, altijd even druk en hectisch. De chauffeur draait zich om en roept een paar woorden terug, maar ik maak een nonchalant gebaar naar de man en laat me weer achteruit op de bank zakken.
Mijn reis vanuit Spanje naar Amerika duurde eeuwig, maar het was te doen. Ik had mijn laptop bij me en heb het grootste deel van de tijd gepraat met vrienden, familie, kennissen en vreemden, puur om de tijd een beetje te verdoen. Helaas heb ik niet kunnen slapen, want ik was behoorlijk moe, aangezien ik 's nachts vloog. Verder heb ik natuurlijk wel van mensen te horen gekregen dat ik nog een pittige jetlag kan krijgen, dankzij de tijdzone's, maar hopelijk valt dat bij mij mee. Ach, en anders zal ik er niks van merken, aangezien ik toch altijd teveel energie heb.
Wanneer de chauffeur opnieuw stopt - en dit keer wel rustig -, weet ik dat we er zijn. Dit wordt nogmaals bevestigd als de man uitstapt om mijn deur te openen en vervolgens mijn koffers te gaan pakken.
Ik laat mijn ogen over het gebouw glijden; Het is een groot wit pand met een even witte stenen muur erom heen, met een enorme poort erin. Rond het gebouw staan verschillende palmbomen, waarbij ik direct denk aan surfen. Mijn grootste passie.
Met een klein knikje bedank ik de chauffeur, die weer ik zijn jeep stapt en wegrijdt. Ik til mijn koffers op, een donkergroene en een lichtblauwe met donkerblauwe strepen. Helaas kon ik mijn surfplank niet meenemen, anders had ik die nu ook onder mijn arm, maar dat mocht niet voor mijn vader. Hij is namelijk bang dat ik dan meer met mijn surfplank omga, dan met de mensen in het huis.
Ik loop door de grote deuren heen, de gigantische hal in. Alles is wit, wit, wit en nog eens wit. Vergeleken met dit is mijn kamer een soort geëxplodeerde verfbus. De muren in mijn kamer waren gebroken wit, totdat ik verf kocht. Nu staat er verschillende teksten op zoals; 'Be yourself', 'No fear' en 'Life is like a box of chocolates, you never know what you get'.
Mijn voeten weerklinken in de grote hal, naast twee personen die ik hoor praten. Ik besluit een kamer te gaan zoeken, zodat ik daar mijn koffers kan neerzetten.

Blake Edward Greywood

Ze bekeek me. Alsof ze me aan het keuren was, ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij.
'Hoi', zei ze toen kortaf.
Duidelijk was ze geirriteerd.
'Ik ben Emma', vervolgde ze.
Ergens klonk het best boos.
'Je hoeft niet zo boos en afstandelijk te doen. Ik bijt niet', glimlachte ik maar.
Ik glimlachte eigenlijk altijd, wanneer ik geen houding wist aan te nemen. Dat gebeurde op zich best vaak, waardoor ik eigenlijk continue glimlachte. Het ging eigenlijk zo ver, dat ik, wanneer ik glimlachte, kuiltjes in mijn wangen kreeg.
Toen bekeek ik Emma.
Haar huid was redelijk bleek en haar gezicht werd omringd door donkerblond stijl haar. In haar blauwgrijze ogen stond een onvriendelijke blik.
'En, heb je er zin in?', vroeg ze uiteindelijk.
Ik knikte en perste een 'Ja, en jij?' uit mijn mond.
Ik hoorde aan haar stem dat ze geen Engelse of Amerikaanse was. Haar uiterlijk deed me best aan Duitsers denken. Misschien Zweeds of Noors, of misschien zit ik wel helemaal verkeerd.
'Waar kom je vandaan?', vroeg ik toen maar, terwijl Emma druk bezig was met het openen van de keukenkastjes die vol stonden met pannen, etenswaar en noem maar op. Alles wat je nodig had met koken, en zelfs wat je niet nodig had, was er in de keuken te vinden.
'Trek?', vroeg ze ineens aan me terwijl ze een rol koekjes uit een kastje tevoorschijn toverde.
Ik wilde eigenlijk afslaan, maar mijn maag maakte een rammelend geluid.
Ze opende de rol koekjes. Koekjes met aan één laag chocolade en daar suikerkristalletjes overheen. Mijn lievelings.
Ik kon daar wel tien rollen van op eten, maar dat wilde ik niet. Mijn lichaam was perfect, al vond ik het zelf, en het zou uit vorm raken na tien rollen koekjes.
Ik knikte toen toch maar en pakte de rol koekjes uit haar handen, waarna ik met een tevreden gezicht een koekje in mijn mond schoof.

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf