[RPG]A Pirate Life For Me - 1 - Speeltopics

De Vrijbuiter is een piratenschip.
Alle bemanningsleden hebben hun eigen redenen om de wet te ontlopen. De een wil gewoon niet deugen, de volgende heeft per ongeluk een moord gepleegd, een volgende liep weg van huis op de vlucht voor een huwelijk wat hem/haar niet aanstond en weer een ander komt uit een lange traditie van piraterij. Waarom ze er ook zitten vast staat dat de bemanning van De Vrijbuiter over de hele zeven zeeën bekend is. Ze duiken op uit het niets, zijn zeer vriendelijk als je doet wat ze vragen en ander heb je je eigen begrafenisakte net getekend.

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 10:50 ]

Remember to be ridiculous.

[en weer online! Was iets later geworden dan verwacht ]

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein

Charles Wright Nixon

Dennis had ons in ieder geval weer van de kosten afgebracht.
Ik grijnsde, stond ook recht en deed er nog een schepje bovenop. "En natuurlijk kan u ook geld op ons inzetten." Ik keek even door de bar en grijsde. "Dat kan bij mij. Geen geld terug bij de verliezer, geld terug bij de winnaar."
Niet dat het eerlijk was, maar de meeste mensen hier waren toch al niet meer helder. En als er veel op me werd ingezet zou ik misschien op het laatste moment wel nog verliezen.
Zo'n dingen moest je slim spelen.

[ bericht aangepast op 7 nov 2012 - 22:14 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nevvyandira Nix
Ik glimlachte. 'Kom maar mee, ik weet het gelukkig wel.'
En als ik het niet wst dan koste het hier helemaal geen moeite om erachter te komen waar hij dan wel zat. Zodra je hier het woord drank of schip noemde werd je doorverwezen naar de taverne. Eigenlijk nog eerder, vaak kwamen mensen van de schepen hier omdat ze droogstonden, iets waarvoor ze in de taverne wel een oplossing vonden, of omdat ze door hun voorraad drank en fruit heen waren.

Remember to be ridiculous.

Xeon Lorea Devolimonde
'Kom maar mee, ik weet het gelukkig wel.' Glimlacht Nevvyandira, ik volg haar van het schip af de stad in. Uiteindelijk was de haven helemaal uit het zicht verdwenen en zigzagde we door de stad. Overal stonk het naar acohol en viezigheid waarvan ik niet wou weten wat het was. We liepen door een groep mensen die snel weg vluchte om niet met ons in een botsing te raken.

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein

Nevvyandira Nix
Ik ging haar glimlachend voor naar de taverne maar vlak voor we naar binnen gingen hield ik haar toch nog even tegen. 'Xeon probeer niet te dramatisch te doen,' zei ik. 'Niet zodra een man zijn blik even op je borsten laat rusten je wapen leeg beginnen te schieten of dat soort dingen. Als ze handtastelijk worden kan je gewoon gaan trappen, bijten, schieten en hakken maar probeer het daarvoor een beetje rustig te houden.'

Remember to be ridiculous.

Xeon Lorea Devolimonde
Ik grijns en knik. Ik zal wel zo lang mogelijk een lief meisje proberen te zijn en op het moment als iemand na me kijkt het gewoon negeren. Een kabaal komt door de deur heen nog voor dat we binnen zijn. Zo te horen was het al heel gezellig. We duwen de deur open en stappen naar binnen. Het gepraat alle herrie die er nou eenmaal bij hoort gaat gewoon door en wij beginnen een weg naar de bar te banen.

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein

[ik moet er weer vandoor tot morgen!]

Het onbegrijpelijkste van de wereld is dat hij begrijpelijk is - Albert Einstein

Maria Blanca Cruzz

Ik zag hoe een aantal mensen op ons begonnen te wedden, al vond ik wel dat er weinig op mij gewed werd.
Waarschijnlijk omdat ik een vrouw was.
"Dan stel ik voor dat we er nu echt aan beginnen," Grijnsde ik en hief mijn glas naar de jongens op.
Vlak daarna, zette ik het glas aan mijn lippen en begon met gemak te drinken.
Vroeger, toen ik nog thuis woonde, dronk ik vaak wat uit mijn vaders voorraadkast, natuurlijk in het geheim.
Het was volgens mijn vader ongehoord om als vrouw jezelf te bezatten.
Met een kleine klap, zette ik het lege glas op tafel en omsloot alvast een ander glas om er vervolgens ook van te drinken.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Dennis James Smith
Door Charles' slimme geklets stroomde het geld binnen. Ik moest grijnzen door de hoeveelheid aan mensen die ook werkelijk op ons begonnen te wedden. Van mijn vader had ik altijd geleerd dat weddenschappen iets was voor domme mensen. Dat waren wij niet, zo zei hij, dus moesten we diegene die het wel deden vermijden. Maar wat had hij er nou van afgeweten. Uiteindelijk was hij er zelfs bij omgekomen en moest mijn moeder haar kinderen in haar eentje opvoeden. En zoals het vandaag ging, waren weddenschappen voor domme en slimme mensen. Die slimme wonnen, en laten wij dat nou zijn. Wie er zo meteen ook het loodje legde, we kregen genoeg geld om in de volgende stad wel drie kroegen te bezoeken en misschien konden Charles en ik ook nog wel een paar gewillige meisjes zoeken. Maar daar ging ik nu niet aan denken, nu moest ik drinken.
Grijnzend hief ik mijn glas naar Maria op en begon ook te drinken. Het goedje gleed gevoelloos door mijn verlamde slokdarm. Heel veel effect had het nu niet meer, alles was al uitgeschakeld.
'En of we gaan beginnen.'

[ bericht aangepast op 8 nov 2012 - 15:47 ]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Charles Wright Nixon

Ik nam nog een slok en kon de alcohol al niet meer in mijn slokdarm voelen branden of zelfs nog maar proeven.
Het volgende glas was al binnen en ik was ondertussen de tel kwijtgeraakt.
Ergens voelde ik me wel trots dat er zoveel mensen geld op me inzette, misschien ging ik wel verliezen, expres. Het hing er vanaf hoeveel mensen nog op Maria en Dennis gingen inzetten. Tot die tijd zou ik blijven drinken.
Het volgende glas werd al voor mijn neus geschoten en mijn 'fanclub' had me achter me verzameld, net zoals bij Dennis en Maria. Een of andere stinkende dikke vrouw had haar handen op mijn schouders gelegd en leek me te masseren.
Vanavond ging historische avond zijn, de avond waarop Charles Wright Nixon niet zelf zijn bed bereikte, maar wel met een hele boel duiten.
Ik grijnsde, met die gedachte kon ik wel leven.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Dennis James Smith
7? 12? 28? Geen idee hoeveel glazen al. Het kon van alles zijn. Het bleef maar komen en komen en komen. Niet dat ik het erg vond of dat het me te snel ging. Oké, misschien wel een beetje dat laatste. Ik laste even een kleine pauze voor mezelf in en hing wat achterover. Focussend op het glas voor me, boog ik er naar toe. Zonder het glas met mijn handen aan te raken dronk ik een groot gedeelte eruit.
'Zo kan het ook mensen,' dweepte ik het publiek op. Achter me ging er een luid geluid op. Mijn medestanders. Mijn meelevers. En mijn domme weddende schatjes die ons veel geld gingen opleveren.
Ik draaide me naar Charles toe. 'Ik daag je uit om een glas helemaal leeg te drinken zonder je handen te gebruiken.' Het moest er zo uitkomen, maar dat deed het al lang niet meer.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Charles Wright Nixon

Ik probeerde Dennis gebrabbel te ontcijferen. Het duurde even, maar ik had toch door wat hij bedoelde.
"Uitdaging aangenomen," brabbelde ik.
Ik slurpte het leeg tot in bijna de helft, waarna ik het kantelde met mijn tanden om de rest eruit te halen. Bij het laatste beetje nam ik het glas tussen mijn tanden en sloeg het achterover, waarna ik mijn mond opende en het glas op de grond kapot viel. Ik kon de druppels op het laatste moment nog inslikken.
Ik stak mijn beide handen de lucht in terwijl ik met mijn aanhangers mee joelde.
Een of ander meisje dat ik niet kende sloeg haar armen om me heen. "Doe zo verder, ik wil wel mijn geld terug," fluisterde ze in mijn oor. Ze keek me even aan.
Ik kneep mijn ogen dicht om zeker te weten dat ik niet droomde. Ze was best knap, maar ik probeerde mezelf voor te houden dat ik niet met haar mee mocht gaan.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Dennis James Smith
'Uitdaging aangenomen.' Ik keek grijnzend toe hoe hij de beker zorgvuldig leegdronk en uiteindelijk kapot liet vallen op de grond. But who cares? Nu werd Charles verleid door een mooi meisje, voor zover ik dat kon beoordelen vanuit mijn plaats. Mijn zicht was niet helemaal helder meer. Toch stak ik mijn duim op en probeerde hem te seinen dat hij goed bezig was.
Ik nam een nieuwe beker en dronk een slok. Daarna zette ik het glas weer met een klap op tafel en legde mijn hoofd ernaast. Ik genoot nog steeds, voelde me niet slecht, maar wel heel moe opeens. Ik voelde een paar handen op arm. Ze bleven strijken en kriebelen en het was een best prettig gevoel. Daarom wilde ik kijken wie het deed. Ik opende mijn ogen en zag een gestalte. Een vrouw, want voor een man was het te dun en kleintjes.
'Niet opgeven schatje,' fluisterde de stem van de gestalte. Er ging een huivering door me heen en ik kwam weer overeind. Als betoverd door de stem en vastberaden door te zetten.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Maria Blanca Cruzz

Ik had al lang de tel niet meer bijgehouden, maar voelde me wel verdacht licht in mijn hoofd.
Alles leek veel grappiger dan het eigenlijk was, waardoor ik heel de tijd met diezelfde vage grijns op mijn gezicht zat.
"Jullie zijn nog niet van me af," Lachte ik en vroeg me af of mijn zin er wel juist uit was gekomen.
Wanneer Dennis zijn glas leegdronk zonder handen, lachte ik even.
Uitslover.
Ik bleef het ene glas na het andere binnenkappen en wist gewoon dat ik morgen de gevolgen er van zou dragen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charles Wright Nixon

Ik glimlachte even toen Dennis zijn duim opstak. Een meisje was moed in aan het praten.
Ik overwoog mijn kansen om het op te geven, maar ik wilde niet verliezen van Maria. En het meisje dat me van een hoek zat aan te staren wilde ik eigenlijk ook niet teleurstellen.
Alles gebeurde in een roes. Ik hoopte dat de rest het aantal glazen voor me aan het tellen was, anders was dit allemaal voor niets. Ik was ook zelf de tel kwijt geraakt bij het geld, maar dacht dat Dennis de grootste hoop voor hem had liggen.
Maar ik kon hem toch moeilijk zeggen om op te geven? Misschien was zijn trots daar wel te groot voor. In ieder geval, ik ging niet opgeven voor hij dat deed.
Ik kapte nog een glas naar achteren en voelde hoe het langzaam licht in mijn hoofd werd. Zo voelde het dus om ladderzat te zijn.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov