[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

James - wezen

Ze kijkt me wel wat fronsend aan na mijn opmerking, maar zegt niets. Misschien had ik dat net niet moeten zeggen. Als ik mijn hand uitsteek om haar te helpen neemt ze die dankbaar aan en trek ik haar gemakkelijk omhoog, waarna ik haar hand weer los laat. Als ik de rest heb gezegd, glimlacht ze lichtjes terwijl ze met haar hoofd schud. "Geloof me, dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren." zegt ze zacht lachend. "Mijn richtingsgevoel is echt hopeloos, en ik vergeet routes in mijn dimensie al, hier lijkt alles op elkaar, ik ga al die bomen echt niet uit elkaar kunnen houden. Dus, ik hoop dat je het niet erg vind als ik je elke keer komen vragen of je mij er heen wil brengen."
Ik doe even alsof ik heel diep nadenk, alsof het een moeilijk beslissing is. "Uh, nou. Dan zal ik dat maar doen hé. Of ik maar gewoon allemaal markeringen op de bomen voor je, zodat je in je eentje ook de weg kan vinden. Als je verdwaald, moet je maar roepen." zeg ik dan en ik grinnik kort. "Trouwens, ik weet niet hoe jouw dimensie eruit ziet of hoe het daar is, maar deze wereld is relatief klein hoor. Dan is de weg vinden uitendelijk niet zo moeilijk." Hierna kijk ik even om me heen en begin ik alvast de goede kant op te lopen. "Trouwens, hoelang leven jullie gemiddeld? Dan weet ik hoelang ik me je opgescheept zit." grijns ik plagerig.

---

Your make-up is terrible

Amberlynn Lee Jefferson.

Mijn vriendje? Wat? Deze reactie legde ik ook naar haar af. 'Je bedoelt Damien? Nee, hij zei juist dat ik niet moest gaan. ' zei ik en haalde een wenkbrauw omhoog. Als ze een sigaret opsteekt pak ik er ook een. 'Wat heeft hij gedaan?' Vraag ik dan rustig. Waarom deed ik dit ook alweer? Oh ja, ik probeerdr haar te helpen.
'En wat híj je ook heeft aangedaan. Wat heb ik daarmee te maken?' Zei ik toen. Ik zuchtte en inhaleerde even diep en blies de rook en cirkeltjes uit.Ik keek naar Sage. Ze kwam niet meer zo geweldig bedreigd meer over. Het boeide me oik vrij weinig hoe ze op me over kwam. Het intimideerde me niet, ik konhaar gemakkelijk aan. Dat ik al bewezen .

(Crack post sorry ik had echt nul inspiratie )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Sage Evangeline Clark

"Je bedoelt Damien? Nee, hij zei juist dat ik niet moest gaan." zegt ze en ze haalt haar wenkbrauw omhoog. "Wat heeft hij gedaan?" vraagt ze dan rustig. Ik blijf een vijandige blik op mijn gezicht hebben, waarom vraagt ze nou weer zoveel. "En wat híj je ook heeft aangedaan. Wat heb ik daarmee te maken?" zegt ze dan en ze zucht. Ze inhaleert van haar sigaret die ze tegelijk met mij op stak en blaast de rook in cirkeltjes uit.
"Ja, ik bedoel Damien." De naam spuug ik bijna uit. "Ik hoop dat hij zich genoeg schaamt voor zijn daden dat hij het je niet durft te vertellen. Hij vind het leuk om net zo lang lukraak dingen op te noemen totdat iemand breekt, zich intimiderend te gedragen en als hij het eindelijk weet, diegen ermee te chanteren." vertel ik haar dan, precies naar wat hij daarnet allemaal gedaan heeft. "Mannen zijn arrogante eikels." mompel ik vervolgens.
Maar hé, wat Damien kan, kan ik ook, dus verzacht ik mijn blik iets naar Amberlynn toe, gelukkig ben ik niet de slechtste in acteren. Ik veeg de ondertussen half opgedroogde tranen van mijn gezicht af. Ik vind het vreselijk hoe ik er uit zie, maar nu werkt het alleen maar in mijn voordeel. "Hij bleef gewoon net zo lang doorgaan, terwijl ik bijna smeekte om te stoppen..." murmel ik en ik richt mijn blik naar beneden.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James kijkt alsof hij heel diep nadenkt. 'Uh, nou. Dan zal ik dat maar doen hé. Of ik maar gewoon allemaal markeringen op de bomen voor je, zodat je in je eentje ook de weg kan vinden. Als je verdwaald, moet je maar roepen,' zegt hij waarna hij even grinnikt. 'Trouwens, ik weet niet hoe jouw dimensie eruit ziet of hoe het daar is, maar deze wereld is relatief klein hoor. Dan is de weg vinden uitendelijk niet zo moeilijk'. Hij begint alvast een kant op te lopen en ik loop snel achter hem aan. 'Mijn dimensie is behoorlijk wat groter,' zeg ik. 'Er zijn zelfs huizen en winkels waarin je gemakkelijk kan verdwalen,' vervolg ik, denkend aan die ene keer bij IKEA toen ik klein was. Ze moesten toen mijn vader omroepen omdat mijn broer en ik hem kwijt waren geraakt. In de winkel liet hij niets zien van dat hij boos zou zijn, dat kwam thuis pas.
'Trouwens, hoelang leven jullie gemiddeld? Dan weet ik hoelang ik me je opgescheept zit,' hoor ik James dan plagerig zeggen, waardoor ik op schrik uit mijn gedachten. Het duurt een paar seconden voordat de vraag tot me doordringt. 'Oh eh, dat weet ik niet precies, volgens mij is dat rond de zeventig, maar voor mij zal dat wel een stuk korter zijn,' antwoord ik. 'Er zijn hier geen ziekenhuizen, dokters of medicijnen, dus als ik erg ziek word zal het snel gedaan zijn voor mij,' mompel ik erachteraan.
'James,' begin dan op een zachte en aarzelende toon. 'Word je er nooit gek van hier altijd alleen maar met Athan te zijn? Ik bedoel, ik zou me dan denk ik nogal eenzaam voelen...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Willow loopt snel achter mij aan. "Mijn dimensie is behoorlijk wat groter." zegt ze. "Er zijn zelfs huizen en winkels waarin je gemakkelijk kan verdwalen." vervolgt ze, maar ik heb werkelijk geen idee waar ze het nu over heeft. Het enige dat ik weet is dat het daar wel veel groter moet zijn. Het lijkt net alsof mijn woorden haar uit haar gedachten halen en dat het even duurt tot mijn woorden tot haar door dringen. "Oh eh, dat weet ik niet precies, volgens mij is dat rond de zeventig, maar voor mij zal dat wel een stuk korter zijn." antwoord ze. "Er zijn hier geen ziekenhuizen, dokters of medicijnen, dus als ik erg ziek word zal het snel gedaan zijn voor mij." mompelt ze er achter aan. Ik haal kort mijn schouders op. "Hier word je niet zomaar ziek."
"James." begint ze dan op een zachte en aarzelende toon. "Word je er nooit gek van hier altijd alleen maar met Athan te zijn? Ik bedoel, ik zou me dan denk ik nogal eenzaam voelen..." Hierdoor ga ik iets langzamer lopen en kijk ik wat bedenkelijk naar Willow. "Ach, soms." zeg ik alsof het niets is. "Maar je went er aan en zoekt manieren om je te vermaken en om zulke dingen te omzeilen." Ik haal lichtjes mijn schouders op. Om mezelf te vermaken zoek ik eeuwig naar nieuwe martelmanieren, die ik op mezelf uit probeer, maar dat zeg ik maar niet tegen Willow, want ik heb de meest vreselijke en pijnlijke dingen ondertussen uitgevonden. "Maar nu ben jij er!" zeg ik dan vrolijk.

---

Your make-up is terrible

[Winchesterr --> Neiva]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Willow Nastya Reyes
'Ach, soms,' zegt James nonchalant. 'Maar je went er aan en zoekt manieren om je te vermaken en om zulke dingen te omzeilen'. Hij haalt lichtjes zijn schouders op. 'Maar nu ben jij er!' zegt hij vervolgens op een vrolijke toon.
Ik kijk James wat fronsend aan. Hoewel hij soms wat kil overkomt kan ik niet voorstellen dat hij zich niet eenzaam voelt. Aan de andere kant...Hij heeft waarschijnlijk ook nooit echt gezelschap gehad, dan kan je het ook niet missen, denk ik.
'Maar, ook al vind je dingen om te doen, die gaan uiteindelijk toch ook weer vervelen lijkt me,' zeg ik wat aarzelend. 'Ik kan me tenminste niks voorstellen dat na een paar week nog steeds leuk is om te doen, laat staan een paar maand of een paar jaar...' Ik kijk voor een paar seconden naar James, maar dan weer voor me uit, zodat ik niet weer struikel zoals eerder. Ik begin me af te vragen hoe oud James eigenlijk is, hij ziet er uit alsof hij rond de 28 is, alleen hij zal vast wel een stuk ouder zijn... 'James, wat is hier de gemiddelde sterfleeftijd eigenlijk?' vraag ik wat voorzichtig. 'Of gaan jullie nooit dood?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Willow kijk me wat fronsend aan. "Maar, ook al vind je dingen om te doen, die gaan uiteindelijk toch ook weer vervelen lijkt me." zegt ze wat aarzelend. "Ik kan me tenminste niks voorstellen dat na een paar week nog steeds leuk is om te doen, laat staan een paar maand of een paar jaar..." Ze kijkt voor een paar seconden naar me, maar dan weer voor zich. Ik haal lichtjes mijn schouders op. "Dat valt wel mee als je steeds andere manieren vind om je met hetzelfde te vermaken hoor. Dat is best makkelijk." vertel ik haar, hopelijk is het zo een beetje duidelijk want ik zit er nou niet echt bepaald op te wachten, zij trouwens ook niet denk ik, dat ze er meer van wilt weten of verder vraagt. Ik ga niet vertellen wat ik allemaal uitspook.
"James, wat is hier de gemiddelde sterfleeftijd eigenlijk?" vraagt ze wat voorzichtig. "Of gaan jullie nooit dood?" Ik krab eventjes aan mijn achterhoofd terwijl ik nadenk. "Eh..." begin ik dan op een toon alsof ik het niet weet. "Je sterft hier vooral omdat je gedood word. Ik word niet echt ouder, dus ik denk dat we anders nooit dood gaan. Ik weet dan ook niet meer hoe oud ik ben, maar volgens mij wel een stuk ouder dan jullie." probeer ik zo goed mogelijk uit te leggen. "Ik hou de tel eigenlijk niet echt bij, maar ik was hier al voordat Athan kwam en dat is ongeveer 300 jaar geleden. Hoe oud ben jij dan?" vraag ik vervolgens nieuwsgierig. Ik hor het water al, maar Willow waarschijnlijk niet met haar slechte oren. We komen in ieder geval al behoorlijk in de buurt. Terwijl ik loop trek ik mijn jas uit en drapeer die over mijn arm heen.

[ bericht aangepast op 19 nov 2012 - 22:05 ]

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James haalt lichtjes zijn schouders op. 'Dat valt wel mee als je steeds andere manieren vind om je met hetzelfde te vermaken hoor. Dat is best makkelijk'. Ik trek mijn wenkbrauwen een stukje op. Het eerste wat nu bij me binnenkomt is dat hij zich steeds vermaakt met seks, maar dat gaat nogal als je in je eentje bent...Tenzij hij het met Athan doet, wat me nogal raar lijkt, hoewel dan wordt dat hij lag te vrijen met Xavier wel wat logischer. Misschien is James toch homo, ook al beweert hij van niet. Ik besluit er maar niks over te vragen.
'Eh...' begint James als ik heb gevraagd wat hier de gemiddelde sterfleeftijd is. 'Je sterft hier vooral omdat je gedood word. Ik word niet echt ouder, dus ik denk dat we anders nooit dood gaan. Ik weet dan ook niet meer hoe oud ik ben, maar volgens mij wel een stuk ouder dan jullie,' legt hij uit. 'Ik hou de tel eigenlijk niet echt bij, maar ik was hier al voordat Athan kwam en dat is ongeveer 300 jaar geleden. Hoe oud ben jij dan?' Nu vraag ik me af waar hij dan vandaan komt, het lijkt me niet dat hij ineens, poef, vanuit het niets is verschenen. Te veel moet ik er maar niet over nadenken, dan draai ik nog door. 'Ik ben net een paar week achttien,' antwoord ik op zijn vraag. 'Heel wat jonger als jou dus,' vervolg ik met een lichte glimlach.
Als James zijn jas uittrekt valt mijn blik op de brandwond die Athan heeft veroorzaakt. Het lijkt me behoorlijk pijnlijk, en ik kan me nog steeds lastig voorstellen dat Athan dat heeft gedaan. 'Deed het pijn?' vraag ik aan hem waarbij ik hem even aankijk voordat mijn blik weer terug flitst naar de wond. Langzaam laat ik mijn blik over zijn arm glijden. Het valt me op dat zijn arm behoorlijk gespierd is, maar het valt me ook op dat er veel littekens op zitten. Met mijn vingers glij ik er lichtjes overheen. 'Heeft Athan dat allemaal gedaan?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Ik ben net een paar week achttien." antwoord ze op mijn vraag. "Heel wat jonger als jou dus?" vervolgt ze met een lichte glimlach. Ik knik traag terwijl ik er over na denk. "Ja, dat is nog best kort... Blijf je er dan voor altijd zo uitzien?" vraag ik dan nieuwsgierig. Ik heb het niet altijd hetzelfde uit gezien, maar toch heb ik al een tijdje deze gedaante als vaste gedaante en ik ben er wel tevreden mee. Veranderen gaat nu wel wat moeizamer omdat ik het niet meer echt gewend ben.
"Deed het pijn?" vraagt ze aan me waarbij ze me even aankijkt en ik haar een vragende blik toewerp. Als haar blik naar de brandwond op mijn arm flitst, begrijpt ik het pas. Langzaam laat ze haar blik over mijn arm glijden. Ik haal lichtjes mijn schouders op. "Valt mee. Nu voel ik het amper nog." antwoord ik haar. "Hoge pijngrens." maak ik duidelijk. Met haar vingers glijd ze lichtjes over de rest van de littekens heen. "Heeft Athan dat allemaal gedaan?"
Ik glimlach voordat ik antwoord. "Natuurlijk niet. Ik laat die klootzak me niet zoveel aan doen hoor." verklaar ik met een kort grinnikje. "Die komen van zoveel dingen. Er waren eerst nog veel meer wezens hoor." mompel ik achteloos, als ik besef wat ik eigenlijk allemaal vertel. Misschien moet ik het haar ook wel vertellen, dan komt ze er in ieder geval niet later nog eens achter. "Soms doe ik het bij mezelf. Tegen de verveling." zeg ik, maar ik blijf naar voren kijken als ik dat zeg.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James knikt traag. 'Ja, dat is nog best kort... Blijf je er dan voor altijd zo uitzien?' vraagt hij nieuwsgierig. Ik schud mijn hoofd. 'Het uiterlijk van mensen verandert eigenlijk continu,' antwoord ik. Ik twijfel even, maar praat dan toch verder. 'Vanaf een bepaalde leeftijd, die bij iedereen verschilt, begint het haar grijns te horen, en nog een stuk ouder als dat wordt de huid wat rimpeliger'. Ik bijt kort op mijn lip. 'Maar ik wil denk ik niet zo oud doodgaan, ik ga liever jong dood,' mompel ik dan.
'Valt mee. Nu voel ik het amper nog,' antwoordt hij op mijn vraag. 'Hoge pijngrens'. Hoge pijngrens, dat zou ik ook wel willen. Zelfs de kleinste dingen doen pijn bij mij.
Op mijn volgende vraag glimlacht hij. 'Natuurlijk niet. Ik laat die klootzak me niet zoveel aan doen hoor,' grinnikt hij. 'Die komen van zoveel dingen. Er waren eerst nog veel meer wezens hoor,' mompelt hij nonchalant. 'Soms doe ik het bij mezelf. Tegen de verveling'. De vraag hoe het kan dat die wezens dan weg zijn schiet gelijk naar de achtergrond en mijn ogen worden wat groter. In een impuls pak ik zijn hand vast, die een stuk groter is als mijn hand, en knijp ik er zachtjes in. 'Niet doen James,' zeg ik op een zachte toon. 'In mijn dimensie betekent het niet veel goeds als mensen dat bij zichzelf doen,' vervolg ik. 'Ik heb dan liever dat je dat bij mij doet dan bij jezelf...' mompel ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze schud met haar hoofd. "Het uiterlijk van mensen verandert eigenlijk continu." antwoord ze en ik kijk haar verbaasd maar nieuwsgierig aan. Ze lijkt te twijfelen even, maar praat dan toch verder. "Vanaf een bepaalde leeftijd, die bij iedereen verschilt, begint het haar grijns te horen, en nog een stuk ouder als dat wordt de huid wat rimpeliger." Ze bijt kort op haar lip. "Maar ik wil denk ik niet zo oud doodgaan, ik ga liever jong dood." mompelt ze dan. Ik grinnik kort. "Dat is toch niet écht veranderen." zeg ik tegen haar. "En ik hou je zo lang mogelijk in leven hoor. Je sterft niet jong met mij in de buurt." In mijn stem klinkt een spoortje koppigheid maar ook een beschermende toon door.
Haar ogen worden wat groter en in een impuls pakt ze mijn hand vast, die een stuk groter is als har hand, en knijpt ze er zachtjes in. "Niet doen James." zegt ze op een zachte toon. "In mijn dimensie betekent het niet veel goeds als mensen dat bij zichzelf doen. Ik heb dan liever dat je dat bij mij doet dan bij jezelf..." mompelt ze. Ik kijk haar eerst stomverbaasd aan en lach dan zacht. "Oh nee, dat nooit. Je tere mensenlichaampje kan dat niet aan en dat soort dingen zou ik je echt nooit aan doen." zeg ik dan op een wat ouderlijke toon tegen haar. "Daarbij is het ook niet echt goed, maar niet op de manier waarop jij dat bedoeld. Ik tést dingen."

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes[
James grinnikte kort. 'Dat is toch niet écht veranderen,' zegt hij. 'En ik hou je zo lang mogelijk in leven hoor. Je sterft niet jong met mij in de buurt,' vervolgde hij op een toon die wat koppig klinkt, maar ergens ook wat beschermend. 'Wat bedoel je dan met veranderen?' vroeg ik wat verward. 'En als ik jong wil sterven dan doe ik dat'.
Toen viel mijn blik op de vele littekens op zijn arm en vertelde ik hem dat ik liever heb dat hij het bij mij doet dan bij zichzelf.
James keek me verbaasd aan en lachte toen zacht. 'Oh nee, dat nooit. Je tere mensenlichaampje kan dat niet aan en dat soort dingen zou ik je echt nooit aan doen,' zei op een wat ouderlijke toon. 'Daarbij is het ook niet echt goed, maar niet op de manier waarop jij dat bedoeld. Ik tést dingen'. Ik keek hem wat verontwaardigd aan. 'Ik heb geen teer mensenlichaampje!' protesteer ik. 'Ik kan heus wel tegen een stootje hoor,' mompelde ik. 'En dat je jezelf pijn doet door dingen te testen maakt het niet veel beter, James'. Ik zuchtte even en als ik merk dat ik zijn hand nog vast heb laat ik die weer los. 'Maar goed, ik ben hier nu dus je hoeft je ook niet meer te vervelen, en dan hoef je jezelf ook niet meer te snijden.' meldde ik hem koppig.

[Volgens mij klopt er echt niks van mijn post xd]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Wat bedoel je dan met veranderen?" vraagt ze wat verward. "En als ik jong wil sterven dan doe ik dat." Ik schud gelijk met mijn hoofd. "Nee, dat doe niet." zeg ik bazig. "Je wilt helemaal niet jong sterven. En veranderen, zoals dat je er anders uitziet, onherkenbaar, niet meer zoals je er eerst uitzag. Met kleine veranderingen lijk je nog op jezelf. Ik lijk niet op mezelf. Op mezelf van 300 jaar geleden dan." vertel ik haar een betetje chaotisch en hoop maar dat ze het ook snapt, want ik snap mezelf nog amper nu.
Ze kijkt me wat verontwaardigd aan. "Ik heb geen teer mensenlichaampje!" protesteert ze. "Ik kan heus wel tegen een stootje hoor. En dat je jezelf pijn doet door dingen te testen maakt het niet veel beter, James." Ze zucht even en laat plotseling mijn hand los, die ze nog vast had. "Maar goed, ik ben hier nu dus je hoeft je ook niet meer te vervelen, en dan hoef je jezelf ook niet meer te snijden." meld ze me dan koppig. Ik lacht kort, want ik vind haar wel grappig eigenlijk. Het is leuk als ze zich zo gedraagt.
"Goed, als je zo goed tegen een stootje kan, test ik het voortaan wel op jou. Eens kijken hoe sterk je bent." grijns ik dan. "Daar heb je wel gelijk in, nu kan ik me met jou vermaken. En dan bedoel ik natuurlijk niet op de slechte manier, want dat is niet leuk voor jou." Hierna geef ik haar plotseling een harde duw tegen haar schouder aan, waarna ik begin te lachen. "Geweldig mensenlichaam." plaag ik haar.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Nee, dat doe niet,' zegt James bazig nadat hij zijn hoofd heeft geschud. 'Je wilt helemaal niet jong sterven. En veranderen, zoals dat je er anders uitziet, onherkenbaar, niet meer zoals je er eerst uitzag. Met kleine veranderingen lijk je nog op jezelf. Ik lijk niet op mezelf. Op mezelf van 300 jaar geleden dan'. Verward kijk ik hem aan. 'Dus, je bedoelt dat je totaal niet meer op je vroegere zelf lijkt?' vraag ik. 'En ik bepaal mooi wel zelf of ik jong doodga. Daar heb jij niks over te zeggen,' brom ik daarna.
'Goed, als je zo goed tegen een stootje kan, test ik het voortaan wel op jou. Eens kijken hoe sterk je bent,' grijnst James. Ik rol met mijn ogen en steek, heel volwassen, mijn tong naar hem uit. 'Ik ben sterker dan ik er uit zie hoor,' verdedig ik mezelf.
'Daar heb je wel gelijk in, nu kan ik me met jou vermaken. En dan bedoel ik natuurlijk niet op de slechte manier, want dat is niet leuk voor jou'. Als hij mij plotseling een harde duw tegen mijn geeft verlies ik mijn evenwicht waardoor ik op de grond beland. Wanneer James begint te lachen kijk ik hem geïrriteerd aan. 'Geweldig mensenlichaam,' plaagt hij. 'Ik was er niet op voorbereid,' mompel ik waarna ik omhoog krabbel. 'En het is jouw schuld als ik straks een blauwe plek op mijn kont heb,' vervolg ik terwijl ik er even over heen wrijf.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered