[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

Damien Hunter

Ze draaide zich op haar buik, keek mij aan en glimlachte. "Op een één of andere manier ben ik toch blij dat we hier zijn gestrand.."
Ze trok haar knieën op, waardoor ze rechtop zat en pakte ze stevig vast. Ze beet kort op haar lip "Maar, ik ben nog blijer als we hier weg zijn." Ik keek haar aan. "Waarom ben je dan blij dat we hier gestrand zijn? Ik bedoel, in de andere dimensie hadden we tenminste fatsoenlijk ergens kunnen slapen en zo." Ze deed haar hand voor haar ogen en keek erna. "Wat doe je?" vroeg ik half lachend.
Toen liep Sage langs, maar negeerde iedereen die in haar weg kwam om uiteindelijk op een steen te gaan zitten en een sigaret op te steken. Ik had al verwacht dat ze zo zou gaan doen. No way dat ze anders zou reageren, maar goed. Haar pech, ik wist nu genoeg over haar, om haar aan het janken te brengen voor het geval dat ze weer irritant tegen me doet.

[Crappy, I know. Sorry, maar ik wist niks meer te bedenken.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

(Haha niet erg. )

Amberlynn Lee Jefferson.

"Waarom ben je dan blij dat we hier gestrand zijn? Ik bedoel, in de andere dimensie hadden we tenminste fatsoenlijk ergens kunnen slapen en zo." Ik dacht na. "Dat weet je niet en dat zullen we in de loop van tijd ook niet te weten meer komen... Denk ik dan. Het heeft voor ons allen toch nog iets goeds opgelopen denk ik. Hoop ik, voor mij in ieder geval wel." zeg ik met een klein knipoogje en een simpele, maar gemeende glimlach op mijn gezicht.
"Wat doe je?" Vraagt hij dan en hij begint half te lachen. "Weet ik veel." zeg ik luchtig maar schiet erna in de lach. Mijn actie sloeg nergens op.
Als Sage langs loopt zie ik ook Willow, Athan en Xavier. Niemand was me eigenlijk echt opgevallen. Met opgezwollen ogen en een betraand gezicht loopt ze langs ons heen.
Zou ik naar haar toe gaan? Ik twijfelde. Ik zuchtte en keek weer van haar weg. Ik kon haar goed genoeg begrijpen en de reden erachter hoefde ik niet te weten, maar ik zou het liefst willen dat ze hier niet zo rondliep. Zou beter voor haar én ons zijn.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Damien Hunter

Ze dacht even na. "Dat weet je niet en dat zullen we in de loop van tijd ook niet te weten meer komen... Denk ik dan. Het heeft voor ons allen toch nog iets goeds opgelopen denk ik. Hoop ik, voor mij in ieder geval wel." zei ze met een knipoog en een simpele, maar gemeende glimlach op haar gezicht. Ik keek even weg om mijn rode wangen te verbergen en knikte alleen eventjes. Hierna vroeg ik wat ze deed met haar hand. "Weet ik veel." had ze luchtig geantwoord, waarna ze in de lach schoot. Volgens mij was ze niet helemaal honderd meer, maar goed. Wie was dat wel in deze tijd?
Ik zag dat Amberlynn naar Sagé keek. "Ik raad je niet aan om naar haar toe te gaan, maar als je het graag wilt, ga je gang." zei ik met een grijns, "Zie het wel als een zelfmoord missie en ik zeg alvast vaarwel van je." Waarna ik snel een kus op haar lippen drukte en toen weer voor me uit keek.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Willow Nastya Reyes
Ik wacht nog op een antwoord van Xavier als ik vanuit mijn ooghoeken zie dat Athan de open plek op komt gelopen. Ik bijt op mijn op lip en houd mijn blik strak op Xavier gericht, ook als Athan mijn kant op komt gelopen en mijn naam zegt.
'Ik haal de foto zelf wel,' mompel ik tegen Xavier, zonder ook maar iets tegen Athan te zeggen, waarna ik wat haastig wegloop. Veel zin om weer bij dat lijk in de buurt te komen heb ik niet, maar om bij Athan te zijn al helemaal niet, laat staan om met hem te praten.
Hoe dichter ik bij de bosjes kom waar het lijk ligt hoe langzamer ik begin te lopen, gewoon weg omdat ik het echt niet wil zien. Ik ben dan ook blij als ik de foto een paar meter er voor zie liggen. Wel ruik ik de vieze lucht waardoor ik weer wat licht in mijn hoofd word. Snel pak ik de foto van de grond en loop ik weg. Na een paar minuten kom ik er achter dat ik niet de goede kant op ben gelopen, aangezien de open plek redelijk dichtbij het lijk was, maar die nu nergens te bekennen. Ik zucht zachtjes. 'Erg slim om te verdwalen, Willow,' mompel ik.

[ bericht aangepast op 9 nov 2012 - 19:26 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Na een tijdje stop ik met lopen en laat ik mezelf op een brede tak zitten. Met rug zet ik recht tegen de brede stam van een oude boom aan en mijn benen bungelen nutteloos in de lucht naast de tak. Ik zucht even en staat vooral in het niets, totdat ik voetstappen hoor. Meteen spits ik mijn oren en ruik ik de geur van Willow en vlak erna haar gezucht en haar stem. "Erg slim om te verdwalen, Willow." mompelt ze, tegen zichzelf waarschijnlijk. Ik frons eventjes. "De open plek is richting het oosten." vertel ik haar dan bot vanuit de boom. Ik weet niet eens waarom ik haar het vertel, ik heb niet eens zin om tegen haar te praten.
"Weet je wat het oosten is?" vraag ik vervolgens licht spottend, maar blijf op mijn plek hoog in de boom zitten. Mijn blik richt ik wel naar beneden, naar haar toe. Ze staat ongeveer twee meter onder mij en ik vraag me af of ze mij wel kan zien. Ik leg mijn hoofd tegen de stam aan en sluit mijn ogen voor een ogenblik, wachten tot ze iets zegt met haar lieflijke stem die zo bot uit de hoek kan komen. Plotseling besef ik dat ik haar gewoon niet meer uit kan staan maar niets liever wil dan haar vertrouwen winnen.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'De open plek is richting het oosten,' hoor ik een stem boven me ineens op een botte toon zeggen, waardoor ik op schrik en loop ik wat naar achteren. Ik herken de stem als die van James, ben ik van Athan af, kom ik hem weer tegen. Geweldig. En hij moet serieus eens stoppen met me te laten schrikken. Ik zucht en kijk omhoog. Met veel moeite ontdekt ik James' gezicht. 'Weet je wat het oosten is?' vraagt hij dan, nu op een lichte spottende toon waarop ik met mijn ogen rol, maar ook wat verder naar achteren loop. Erg veilig voel ik me niet bij hem.
'Ja, ik weet wat het oosten is,' antwoord ik. 'Ik ben niet zo dom als ik er uit zie,' mompel ik er sarcastisch achteraan.
Dat hij zegt dat de open plek richting het oosten is, denk ik nu juist dat die in het westen is, hoewel ik hem eerder waarschijnlijk wel geloofd zou hebben. En ook al zou het wel in het oosten zijn, dan zou ik er alsnog niks aan hebben omdat ik geen kompas of iets heb, en er is hier niet bepaald een zon die hier schijnt, als die hier überhaupt al is, ik betwijfel het.
'En wie zegt dat ik naar de open plek toe wil?' Het is lastig te kiezen bij wie ik op dit moment het minst graag niet in de buurt ben. Ik heb aan Athan en James beide nu geen behoefte, maar hier in het bos heb ik tenminste wel even een beetje rust.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Willow lijkt op te schrikken van mijn stem en lopt wat naar achteren. Ze zucht en kijkt omhoog om mij te ontdekken. Na mijn spottende vraag rolt ze met haar ogen, maar loopt ook nog wat verder naar achteren. Die is duidelijk nog erg bang, logisch denk ik. Ja, ik weet wat het oosten is." antwoord ze. "Ik ben niet zo dom als ik er uit zie." mompelt ze er sarcastisch achteraan. "Echt niet?" vraag ik met een lachje. "Waarom loop je dan nog niet? Volgens mij wil je hier niet blijven." zeg ik vanuit de boom.
"En wie zegt dat ik naar de open plek toe wil?" vervolgt ze dan, maar ik zie geen reden waarom ze ergens anders zou willen zijn. "Omdat je bang bent." vertel ik haar dood simpel. "Bang voor mij. Moet je ook zijn, weet je. Ik kan je elk moment opeten, je hebt zelf het bewijs gezien." Mijn stem klinkt wat plagerig, maar er zit ook een wat doods en morbide toon door heen verworven. Ik zit meer dan vol, echt niet dat ik haar er nu bij wil als een toetje. Zij mag mijn voorgerecht zijn, mijn hoofdgerecht en mijn nagerecht. Pas daarna zal ze echt sterven.
"Ren." zeg ik op een vermaakte toon, hopend dat ik haar angst voel en dat ze weg zal rennen.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Echt niet?' vraagt James met een lachje, waar ik besluit maar niet op te reageren. 'Waarom loop je dan nog niet? Volgens mij wil je hier niet blijven,' vervolgt hij. 'Goh, zou je denken?' mompel ik spottend.
James geeft gelijk antwoord op mijn waarom ik naar de open plek zou willen. 'Omdat je bang bent,' zegt hij simpel. 'Bang voor mij. Moet je ook zijn, weet je. Ik kan je elk moment opeten, je hebt zelf het bewijs gezien'. Het klinkt plagerig, maar er zit ook wat lugubers waardoor er een rilling over mijn rug loopt. Ja, ik ben nu wel degelijk bang voor hem, maar dat ga ik niet toegeven. 'Ren,' zegt hij dan op een vermaakte toon.
Ik schud mijn hoofd, nadat ik even heb na gedacht. 'Je zegt dat je me op elk moment kan opeten,' zeg ik, terwijl ik nadenk over wat ik verder ga zeggen. 'Dan heeft het ook geen zin om weg te rennen. Vroeg of laat dan doe je dat toch wel'. Ik bijt kort op mijn volle onderlip voordat ik verder gaat. 'Ik heb dan liever dat het nu gelijk gebeurd,' vervolg ik uiteindelijk, met een wat trillende stem. Dan hoeft ik tenminste niet te zien hoe de rest doodgaat.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Goh, zou je denken?" mompelt ze spottend. Na mijn verklaring schud ze met haar hoofd, wat is dat kind koppig zeg. "Je zegt dat je me op elk moment kan opeten." zegt ze en ik luister aandachtig en nieuwsgierig. "Dan heeft het ook geen zin om weg te rennen. Vroeg of laat dan doe je dat toch wel." Ze bijt kort haar volle onderlip voordat ze verder gaat, ik vraag me af waar ze nu heen wilt. "Ik heb dan liever dat het nu gelijk gebeurd." vervolgt ze uiteindelijk, met een wat trillende stem.
Haar angst doet me goed, maar haar woorden klinken me vreemd in mijn oren. Ze wilt het liever nu dan later? Ik frons, de meesten stellen het zo lang mogelijk uit om misschien nog een kans op ontsnapping te krijgen. Ze zouden een ander opofferen voor hun eigen hachje, maar Willow doet het tegenovergestelde. Hierdoor sla ik mijn ene been over de tak heen zodat mijn beide benen zich aan dezelfde kant van de tak bevinden en leg ik mijn handen aan weerszijden van mijn lichaam op de tak en kijk ik naar haar.
"Doe nou niet zo naief Willow." grom ik naar haar. "Wie weet kan Xavier die machine van jullie maken en gaan jullie terug, als je nu weg rent. Anders kan je niet met ze mee, dat besef je toch wel hé?" Ik had haar op dit moment net zo goed kunnen vastzetten voor later, maar dat doe ik niet. Ik geef haar opnieuw een kans om te ontsnappen, zoals ik al vaker gedaan heb bij haar. "Daarbij, ik heb toch geen honger. Waarom denk je dat ik dat rondrennende meisje koos en niet één van jullie?" Nu heb ik al teveel gezegd, dat weet ik. Ik grom opnieuw, een angstaanjagend geluid voor de meesten, om haar weg te jagen.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
Ik kan door de eeuwige donkerheid hier maar net zien dan James zijn ene been over de tak heen slaat zodat zijn benen aan één kant zitten. 'Doe nou niet zo naief Willow,' gromt hij. 'Wie weet kan Xavier die machine van jullie maken en gaan jullie terug, als je nu weg rent. Anders kan je niet met ze mee, dat besef je toch wel hé?' zegt hij. 'Daarbij, ik heb toch geen honger. Waarom denk je dat ik dat rondrennende meisje koos en niet één van jullie?' Er komt een angstaanjagend geluid uit zijn mond als hij opnieuw gromt, waardoor ik lichtjes in elkaar krimp. 'Als je geen honger hebt, dan heb ik nu ook niks om bang voor te zijn,' mompel ik, alweer met een wat trillende stem. 'En ja, het kan zijn dat Xavier die machine maakt, maar die kans schat ik erg klein in, aangezien hij hier niet de spullen heeft die hij daarvoor nodig heeft, en ik denk dat hij niet zo slim is als hij zich voor doet'. Ik had mijn blik steeds op James gericht maar nu richt ik op de grond. 'Misschien wil ik wel niet zo graag terug,' mompel ik dan op een zachte toon, hoewel ik nog niet zolang geleden heb beweert dat ik terug wil. Aan de ene kant zie ik dan mijn broer weer, maar aan de andere kant...Mijn vader, als ik hem al zo kan noemen, zal ik dan ook weer zien. Iets waar ik totaal niet op zit te wachten en wat me haast meer angst aanjaagt dan James en Athan bij elkaar.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze krimpt lichtjes in elkaar van mijn gegrom, maar rent niet weg, zoals ik had verwacht en zoals had gemoeten. Volgens mij heeft zij echt suïcidale neigingen of iets dergelijks, een normaal mens doet zo niet, voor zover ik heb mee gemaakt. "Als je geen honger hebt, dan heb ik nu ook niks om bang voor te zijn," mompel ze, alweer met een wat trillende stem. Ik schud afkeurend met mjn hoofd. "Nee, want ik kan je nog altijd voor de lol doden." verklaar ik, al zou ik zoiets nooit doen. Ze moet gewoon geen enkele mogelijkheid vergeten of onderschatten in deze wereld.
"En ja, het kan zijn dat Xavier die machine maakt, maar die kans schat ik erg klein in, aangezien hij hier niet de spullen heeft die hij daarvoor nodig heeft, en ik denk dat hij niet zo slim is als hij zich voor doet." Ik lach even en haar blik gaat van mij naar de grond. "Misschien wil ik wel niet zo graag terug." mompelt ze dan op een zachte toon. Hierdoor frons ik zeker eventjes. "Ja, dat wil je wel. Je ben echt, echt, echt heel naief Willow. Wat kan er in je eigen dimensie nou erger zijn dan wij?" vraag ik waarna ik uit de boom spring en naast haar land.
"Wat kan er nou enger zijn dan monsters die mensen eten? Die kunnen manipuleren, in je brein wroeten en je dingen laten denken die niet echt zijn? Of die zo snel en sterk zijn dat geen tien mensen bij elkaar uit jouw dimensie het kunnen evenaren?" Mijn stem klinkt lichtelijk gehemzinnig en heeft een hese ondertoon. Ik kom dichterbij, maar alleen om haar bang te maken, meer ben ik toch niet van plan. Mijn gezicht vertrekt zoals eerder in onmenselijke proporties, als ik mijn eetgezicht op zet, met mijn grote mond en scherpe tanden. Al snel trek ik hem weer normaal en lach ik even.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Ja, dat wil je wel. Je ben echt, echt, echt heel naief Willow. Wat kan er in je eigen dimensie nou erger zijn dan wij?' vraagt James waarna hij uit de boom springt en naast me landt. 'Wat kan er nou enger zijn dan monsters die mensen eten? Die kunnen manipuleren, in je brein wroeten en je dingen laten denken die niet echt zijn? Of die zo snel en sterk zijn dat geen tien mensen bij elkaar uit jouw dimensie het kunnen evenaren?' zegt hij met een wat geheimzinnige stem, die ook wat hees klinkt. Hij komt dichterbij, waardoor ik gelijk naar achteren wil stappen, wat niet wil omdat er een boom vlak achter me staat. Dan verandert zijn gezicht in eens, zijn mond wordt een stuk groter en er wordt een rij scherpe tanden zichtbaar. Ik krimp weer een beetje in een en knijp mijn ogen dicht zodat ik het niet hoef te zien.
Als ik hem even hoor lachen open ik mijn ogen weer, en zie ik dacht zijn gezicht weer normaal is, gelukkig. Ik slik de brok in mijn keel door en bijt even op mijn lip voordat ik iets zeg. 'Mensen kunnen ook monsters zijn,' zeg ik op een zachte toon. Ik kijk James even aan met een wat gepijnigde blik in mijn ogen waarna ik wegkijk. 'Maar goed, als je me zo graag weg wilt hebben dan ga ik wel,' mompel ik dan en ik draai om, om daarna langzaam weg te lopen, terwijl de tranen weer in mijn ogen springen. Onbewust haal ik de foto, die ik in mijn broekzak had gestopt, er weer uit en ik klem mijn vingers er stevig omheen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze wilt gelijk naar achteren stappen, mar dat gaat niet omdat er een boom vlak achteraar staat. Als mijn gezicht veranderd, krimpt ze weer in elkaar en knijpt ze haar ogen dicht om het niet te hoeven zien. Als ik lach, opent ze haar ogen weer en slikt ze de brok in haar keel door, waarna ze even op haar lip bijt voor ze iets zegt. "Mensen kunnen ook monsters zijn." zegt ze op een zachte toon. Ze kijkt me even aan met een wat gepijnigde blik in haar ogen waarna ze wegkijkt. "Maar goed, als je me zo graag weg wilt hebben dan ga ik wel." mompelt ze dan en ze draait zich om, om daarna langzaam weg te lopen. Ze haalt iets uit haar broekzak waar ze haar vingers omheen klemt en ik raak nieuwsgierig, maar nog iets anders. Ik wil niet dat ze weg loopt, eigenlijk ben ik wel blij met het gezelschap. Hoewel ze meestal een enorme bitch is, lijkt ze het meer uit zelfbescherming te doen dan dat het echt in haar karakter zit.
Ik doe een paar grote stappen en ben zo bij haar, waarna ik haar bij haar schouder pak en omdraai. Hierdoor zie ik dat er tranen in haar ogen gesprongen zijn en dat ze een foto in haar vingers klemt. "Ik heb helemaal niet gezegd dat je ook echt weg mocht, Willow." grijns ik lichtjes, terwijl ik niet zo goed weet hoe ik op haar moet reageren nu. Ze lijkt aangedaan, maar niet op een angstige manier zoals hoort. "Je bent intrigerend, zulk soort emoties gebruiken slachtoffers vaak niet. Vertel me erover." Het klinkt eisend, maar ook nieuwsgierig. Buiten dat probeer ik mjn stem vlak te houden. Ik blijf haar schouder stevig vast houden, als teken dat ik de baas ben en ze niet zomaar weg kan lopen als ze dat zou willen.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
Ik heb nog maar een paar meter gelopen als James me bij mijn schouder pakt en mij omdraait. 'Ik heb helemaal niet gezegd dat je ook echt weg mocht, Willow,' zegt hij met een lichte grijns. 'Je bent intrigerend, zulk soort emoties gebruiken slachtoffers vaak niet. Vertel me erover,' zegt hij op een bevelende toon, maar het klinkt ook nieuwsgierig. Ik geef geen antwoord en probeer me los te trekken wat niet lukt doordat hij mijn schouders nog steeds stevig vast heeft. Het blijft een lange tijd stil.
Uiteindelijk schud ik mijn hoofd en kijk ik met een droevige blik naar James. 'Ik vertrouw je niet, dus waarom zou ik het aan je vertellen?' Ik doe een poging mijn tranen weg te knipperen, wat niet echt lukt. Hoe meer ik het probeer te verdringen, hoe meer de herinneringen juist naar boven drijven. 'En bovendien zou je het toch snappen,' mompel ik dan. Als er een traan over mijn wang loopt doe ik niet een meer een poging die weg te vegen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze geeft geen antwoord en probeert zich los te trekken, wat natuurlijk niet los. Het blijft een lange tijd stil terwijl ik haar dwingend vast houd en geduldig wacht op een antwoord, want die zal ik nu krijgen ook. Uiteindelijk schud ze met haar hoofd en kijkt ze met een droevige blik naar mij, in plaats een bitchy opmerking of een venijnige blik. "Ik vertrouw je niet, dus waarom zou ik het aan je vertellen?" Is het eerste wat ze zegt. Ze doet een poging om haar tranen weg te knipperen, wat niet echt lukt. Ik zeg er maar niets van. "En bovendien zou je het toch snappen." mompelt ze dan. Als er een traan over haar wang loopt doet ze niet een meer een poging die weg te vegen.
Juist hierdoor breng ik mijn vrije hand omhoog en veeg ik de traan weg met mijn duim. "Je kan het vertellen omdat ik het wil begrijpen." begin ik tegen haar. "Je kan het altijd proberen en ik zal mijn best doen om het te snappen." ga ik dan verder, mijn toon klinkt allang niet meer eisend, maar nog wel lichtelijk nieuwsgierig. Er klinkt zelfs iets van medelijden in door omdat ik het niet langer vlak kan houden. Er moet wel iets zijn, want dit is puur verdriet en niets anders. Hierna laat ik toch haar schouder maar los en kijk ik even om mij heen, maar er is zo goed als niets of niemand in de buurt.
"Laten we gaan zitten." opper ik, waarna ik zacht maar dwingend op haar schouder duw zodat ze we naar beneden moet zakken, tegen de boom aan. Ik zelf ga ook zitten, in een kleermakerszit en blijf haar geduldig aankijken tot ze gaat beginnen met praten. Geduld is nou eenmaal één van mijn sterkste kanten, een kant die je wel moet hebben als je zo'n sadist bent als ik normaal gesproken ben. Dan kan je een veel leukere tijd hebben dan als alles snel moet, haast is vreselijk.

---

Your make-up is terrible