[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

Willow Nastya Reyes
James veegt de traan weg met de duim van zijn vrije hand, waarop ik hem wat verward aankijk. 'Je kan het vertellen omdat ik het wil begrijpen,' begint hij. 'Je kan het altijd proberen en ik zal mijn best doen om het te snappen'. De toon in zijn stem klinkt niet meer als eerst, maar als ik denk dat er zelfs wat van medelijden in klinkt vergis ik me vast. Monsters zoals hij kunnen geen medelijden hebben over überhaupt iets voelen, behalve woedende en haat dan.
Als hij mijn schouder loslaat wrijf ik er over heen met mijn hand. Zijn greep op mijn schouder deed best wel pijn, het zou me niks verbazen als ik daar straks een blauwe plek heb.
'Laten we gaan zitten,' oppert hij dan en hij duwt zacht en dwingend op mijn schouder. Ik zucht even en zak maar naar beneden. Wegrennen heeft toch geen zin omdat hij me dan zo weer kan vastpakken. James is in een kleermakerszit gaan zitten en kijkt me geduldig aan. Ik zeg echter niks en trek mijn benen op, zodat ik mijn armen er om heen kan slaan.
'Ik vertrouw je niet,' zeg ik weer, maar nu op veel zachtere toon. 'En je wil het alleen maar begrijpen zodat je het later tegen me kan gebruiken om te kwetsen,' mompel ik vervolgens op een onverstaanbare toon. Ik kijk hem voor paar seconden nog aan en begraaf dan mijn hoofd tussen mijn benen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Als ik Willow haar schouder los heb gelaten, wrijft ze er eventjes overheen. Blijkbaar heb ik haar iets te hard vast gehouden, terwijl het voor mij als niets voelde. Dat krijg je als je zo sterk bent en zelf niet zo snel pijn voelt. Ze zucht als ik haar dwingend naar beneden duw, maar zakt wel gewoon mee naar beneden. Maar ze zegt gewoon niets en trekt haar benen op, zodat ze haar aren er om heen kan slaan. Ik blijf haar afwachtend en geduldig aan kijken tot ze praat.
"Ik vertrouw je niet." zegt ze weer, maar nu op een veel zachtere toon. "En je wil het alleen maar begrijpen zodat je het later tegen me kan gebruiken om me te kwesen." mompelt ze vervolgens op een onverstaanbare toon. Ze kijkt me nog voor een paar seconde aan voordat ze haar hoofd tussen haar benen begraaft. Ik grinnik kort en schud wat met mjn hoofd, hoewel ze dit helemaal niet kan zien.
"Wat denk je toch slecht over me, zoiets heb ik je nog geen enkele keer aangedaan, Willow." zeg ik en er klinkt wel een spoortje van humor door heen. Ik vind het in ieder geval wel komisch. "Nee, ik wil jullie mensen begrijpen. Ik wil begrijpen waarom je nu niet angstig bent maar verdrietig, want ik snap het niet. Ik wil je wel beloven om het niet tegen je te gebruiken, maar je zal me toch niet geloven. Daarbij, hoe wil ik het tegen je gebruiken? Degene die zulke dingen doet is Athan, ik ben daar niet van en kan het ook niet zo goed." leg ik haar kalm uit.
Ik leun iets naar haar toe en leg mijn hand voorzichtig op haar knie. "Hou alsjeblieft op met verdrietig zijn want ik snap er helemaal niets van." mompel ik naar haar toe. Ik trek mijn hand weer weg van haar en leg deze op mijn eigen knie.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
Als ik mijn hoofd tussen mijn benen heb begraven hoor ik James kort grinniken, maar ik kijk niet op.
'Wat denk je toch slecht over me, zoiets heb ik je nog geen enkele keer aangedaan, Willow,' zegt hij, op een toon waarop het lijkt alsof hij het grappig vindt. 'Dat wil nog niet zeggen dat je dat dat nooit gaat doen,' mompel ik zacht.
'Nee, ik wil jullie mensen begrijpen. Ik wil begrijpen waarom je nu niet angstig bent maar verdrietig, want ik snap het niet. Ik wil je wel beloven om het niet tegen je te gebruiken, maar je zal me toch niet geloven. Daarbij, hoe wil ik het tegen je gebruiken? Degene die zulke dingen doet is Athan, ik ben daar niet van en kan het ook niet zo goed,' legt hij uit. Een paar seconden later voel ik zijn grote hand op mijn knie. Voor een paar seconden kijk ik op waarna ik mijn hoofd weer op mijn knieën leg. 'Hou alsjeblieft op met verdrietig zijn want ik snap er helemaal niets van,' mompelt hij en hij trekt zijn hand weer terug.
'Het heeft geen zin om het te vertellen, want je snapt er toch niks van, dat weer ik zeker,' zucht ik zacht. Een paar seconden later kijk ik op. 'Maar goed, als je het zo graag wilt weten,' begin ik dan met een trillende stem en een brok in mijn keel. 'Om het kort te zeggen,' vervolg ik dan, nadat ik even nagedacht heb over hoe ik het beste kan zeggen. 'Mijn vader is nog een erger monster als jou'. Gelijk begint mijn onderlip te trillen, een teken dat ik op het punt sta te gaan huilen, en begraaf ik mijn hoofd snel weer tussen mijn benen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Dat wil nog niet zeggen dat je dat nooit gaat doen." mompelt ze zacht en ik weet dat ze daar gelijk in heeft. Als ik mijn hand op haar knie leg, kijkt ze even op, maar legt haar hoofd al snel weer neer. Ik snap er helemaal niets meer van, wat is het toch? "Het heeft geen zin om het te vertellen, want je snapt er toch niks van, dat weer ik zeker." zucht ze zacht. "Maar ik wil het toch proberen..." murmel ik, met een gevoel alsof ze te eigenwijs is om het te vertellen aan mij.
Een paar seconden later kijkt ze op. "Maar goed, als je het zo graag wilt weten." begint ze dan met een trillende stem en een brok in haar keel. Ik krijg een nieuwsgierige en oplettende blik in mijn ogen, gemengd met een beetje triomf. "Om het kort te zeggen." vervolgt ze dan, nadat ze even nagedacht lijkt te hebben. "Mijn vader is nog een erger monster als jou." Gelijk begint haar onderlip te trillen, een teken dat ze op het punt sta te gaan huilen, en begraaft ze haar hoofd snel weer tussen haar benen.
Ik frons gefrustreerd mijn wenkbrauwen, ze heeft gelijk, ik snap er inderdaad helemaal niets van. "Ik wist niet dat er ook monsters in jouw dimensie leefden... Als jouw vader een monster was, dan ben jij toch een halve monster?" probeer ik, in een poging om alles te snappen. "Daar hoef je helemaal niet om te huilen, Willow, zo erg is het nou ook weer niet. Je mag best in deze dimensie blijven wonen dan, vind ik." vervolg ik omdat ik niet wil dat ze huilt en verdrietig er om is.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Ik wist niet dat er ook monsters in jouw dimensie leefden... Als jouw vader een monster was, dan ben jij toch een halve monster?' vraagt James. 'Daar hoef je helemaal niet om te huilen, Willow, zo erg is het nou ook weer niet. Je mag best in deze dimensie blijven wonen dan, vind ik'. Ik kijk wat verbaasd en verward op terwijl er tranen over mijn wangen stromen. Ik had absoluut niet verwacht dat hij zoiets zou zeggen. Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Ik bedoel niet een monster op de manier waarop jij denkt dat ik het bedoel,' zeg ik zacht. 'Hij is geen monster op jouw manier, maar meer...Ik kan het niet echt uitleggen,' mompel ik. 'In mijn ogen is hij gewoon een monster, en als Xavier die machine weet te maken moet ik terug naar mijn dimensie, en dus ook naar mijn vader en dat wil ik niet'. Hij vermoordt me als hij er achterkomt dat ik zonder iets te zeggen weg ben gegaan, niet dat hij dat anders niet zou doen...

[Bah, flutpost]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze kijkt wa verbaasd en verward op terwijl er tranen over haar wangen stromen en ik kijk haar afwachtend aan. Wat vrouwelijk gezelschap voor altijd is niet mis. Het is best saai met alleen Athan. Langzaam schud ze met haar hoofd en er verschijnt een teleurgestelde blik in mijn ogen. Wilt ze niet? "Ik bedoel niet een monster op de manier waarop jij denkt dat ik het bedoel." zegt ze zacht en ik kijk haar onbegrijpelijk aan. "Hij is geen monster op jouw manier, maar meer...Ik kan het niet echt uitleggen. mompelt ze.
"In mijn ogen is hij gewoon een monster, en als Xavier die machine weet te maken moet ik terug naar mijn dimensie, en dus ook naar mijn vader en dat wil ik niet." Ik snap het nog steeds niet helemaal, maar het is vast iets ergs. Erger dan ik, als ze liever hier door mij dood gaat dan terug naar haar vader? Ik steek mijn beide handen uit waarmee ik haar gezicht zacht vast pak en de tranen weg begin te vegen. Hierna blijf ik haar gezicht vast houden zodat ze me aan kan kijken.
"Ik snap er nog steeds weinig van, maar ik denk dat het heel erg moet zijn." verklaar ik vervolgens. "Maar je mag nog steeds hier blijven, als je dat liever hebt. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat dat een prettiger vooruitzicht zal zijn." Ik laat haar gezicht weer los en kijk haar wat hopeloos aan, omdat ik niet weet wat ik moet doen. "Het lijkt me niet echt iets wat ik tegen je kan gebruiken." vervolg ik dan tegen haar.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James pakt met zijn beide handen mijn gezicht zacht vast en veegt de tranen weg. 'Ik snap er nog steeds weinig van, maar ik denk dat het heel erg moet zijn,' zegt hij. 'Maar je mag nog steeds hier blijven, als je dat liever hebt. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat dat een prettiger vooruitzicht zal zijn'. Hij laat mijn gezicht weer los en kijkt me met een wat hopeloze blik aan. 'Het lijkt me niet echt iets wat ik tegen je kan gebruiken,' vervolgt hij. Ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Als je de details zou weten wel,' mompel ik zacht. Ik laat mijn benen wat zakken en heb nu pas doordat ik al die tijd de foto heb vast gehad. Met trillende handen vouw ik het papiertje open, kijk ik even naar de foto en vouw hem dan snel weer dicht als ik merk dat er weer tranen in mijn ogen prikken. Dat is eigenlijk het enige nadeel aan hier blijven, dan zou ik mijn broer nooit meer zien...Ik zucht zachtjes en kijk dan weer naar James. 'Zou je het niet erg vinden als ik hier zou blijven?' vraag ik zacht en aarzelend. 'Ik wil je niet tot last zijn...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze haalt lichtjes haar schouders op. "Als je de details zou weten wel." mompelt ze zacht. Ze laat mijn benen wat zakken en kijkt naar het papiertje dat ze nog altijd vast heeft. Met trillende handen vouwt ze het papiertje open, kijkt ze even er naar en vouwt hem dan snel weer dicht. Ze zucht zachtjes en kijkt dan weer naar mij. "Zou je het niet erg vinden als ik hier zou blijven?" vraagt ze zacht en aarzelend. "Ik wil je niet tot last zijn..." Ik grinnik eventjes, veplaatst mezelf zodat ik naast haar zit en sla dan mijn arm om haar heen, voor ik haar weer los laat.
Dan glimlach ik lichtelijk naar haar en schud dan met mijn hoofd. "Ik zou het niet erg vinden." vertel ik haar eerlijk. "We zouden heel veel lol kunnen hebben, denk ik. Ik kan heus wel leuk zijn hoor." Ik geef haar een zacht, speels duwtje tegen haar been en glimlach nog steeds. "Wat heb je eigenlijk de hele tijd vast? Je lijkt er verdrietig van te worden, Willow." zeg ik dan nieuwsgierig en ik steek mijn hand al uit naar het papiertje dat ze vast heeft, waarna ik die uit haar handen gris en open vouw. Dan pas zie ik dat het een foto is, een foto van Willow en nog iemand.
"Wie is dat?" vraag ik dan. "Iemand die op je wacht in je eigen dimensie? Dan moet je hier niet blijven." zeg ik gelijk en ik steek mijn hand met de foto terug naar haar.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James grinnikt eventjes en verschuift dan een beetje zodat hij naast me komt te zitten waarna even een arm om me heen slaat en me weer loslaat. Hij glimlacht lichtjes en schudt zijn hoofd. 'Ik zou het niet erg vinden,' zegt hij. 'We zouden heel veel lol kunnen hebben, denk ik. Ik kan heus wel leuk zijn hoor'. Hij geeft een zacht, speels duwtje tegen mijn been waarop ik zwakjes glimlach. 'Ik denk dat wij andere dingen verstaan onder lol hebben,' zeg ik.
'Wat heb je eigenlijk de hele tijd vast? Je lijkt er verdrietig van te worden, Willow,' zegt hij dan op een nieuwsgierige toon en voordat ik kan reageren grist hij de foto uit mijn handen. 'Voorzichtig alsjeblieft,' piep ik, bang dat hij per ongeluk, of misschien wel expres, de foto scheurt.
'Wie is dat?" vraagt hij. "Iemand die op je wacht in je eigen dimensie? Dan moet je hier niet blijven'. Als hij de hand met de foto er in naar me toesteekt pak ik de foto er snel uit, om die weer op te vouwen en in mijn broekzak te stappen. 'Dat is mijn broer,' antwoord ik dan met een lichte zucht. 'Hij wacht niet op me, hij gaat er juist van uit dat ik hier blijf,' mompel ik er achteraan. Voordat ik wegging, hadden mijn broer en ik al afscheid van elkaar genomen. We gingen er vanuit de “tijdmachine” naar ergens rond de middeleeuwen zou gaan, en als het me daar zou bevallen zou ik een manier zoeken om daar te blijven. Helaas ging het dus niet als gepland.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Ik denk dat wij andere dingen verstaan onder lol hebben." zegt ze. Ik grinnik zacht, voor een deel omdat ik weet dat ze gelijk heef en voor een deel omdat ik soms gewoon hetzelfde kan zijn als een man uit elke dimensie. "Voorzichtig alsjeblieft." piept ze, waardoor ik er iets voorzichtiger mee om ga. Als ik haar de foto terug geef, pakt ze hem snel vast, vouwt ze die op en stopt ze die in haar broekzak. Ik frons kort, maar kijk haar dan weer nieuwsgierig aan omdat ik wil weten wie het is en waarom hij zo belangrijk lijkt te zijn.
"Dat is mijn broer." antwoord ze dan met een lichte zucht. "Hij wacht niet op me, hij gaat er juist van uit dat ik hier blijf." mompelt ze er achteraan. Ik trek mijn wenkbrauwen een stukje op en tover een lichte glimlach op mijn lippen. "Nou, welkom in mijn dimensie dan, Willow. Je nieuwe thuis en je nieuwe familie; ik. Je eerste doel, zoek een nieuw slachtoffer voor mij want jij bent er nu geen één meer." zeg ik luchtig en ik prik haar in haar zij om haar iets op te vrolijken, met mijn eigen, duistere humor.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James trekt zijn wenkbrauwen en glimlacht dan lichtjes. 'Nou, welkom in mijn dimensie dan, Willow. Je nieuwe thuis en je nieuwe familie; ik. Je eerste doel, zoek een nieuw slachtoffer voor mij want jij bent er nu geen één meer,' zegt hij nonchalant. Als hij vervolgens in mijn zij prikt rolt er een zachte lach over mijn lippen, gewoon omdat ik daar erg gevoelig voor ben, niet omdat ik dit nou bepaald grappig vind. Het lucht me wel op, dat ik geen slachtoffer meer ben voor hem maar ik kan echt niet kiezen wie dan wel een slachtoffer voor hem wordt, en ik zal hem ook zeker niet als familie kunnen beschouwen, of iets wat ook maar in de buurt komt. Lichtjes schud ik mijn hoofd. 'James,' begin ik dan. 'Ik ga echt geen nieuw slachtoffer voor je uitzoeken, dan mag jezelf doen,' mompel ik. Er trekt een rilling over mijn rug als ik weer denk aan het meisje dat hij zo heeft toegetakeld dat ze nu onherkenbaar is. Gewoon een homp vlees. 'Kan je niet van dieren leven?' vraag tik aarzelend.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Er rolt een zachte lach over haar lippen heen als ik haar prik, ze lijkt er gevoelig voor te zijn. Dan schud ze lichtjes met haar hood. "James." begint ze dan. "Ik ga echt geen nieuw slachtoffer voor je uitzoeken, dan mag jezelf doen." mompelt ze. Ik grinnik eventjes en schud ook met mijn hoofd. "Dat was ook een grapje hoor, zoiets meen ik toch niet echt. Als of ik jou iemand van je eigen mensen laat uit kiezen." zeg ik tegen haar.
"Kan je niet van dieren leven?" vraagt ze aarzelend. Ik frons eventjes en kijk hoor voor een moment nadenkend aan. "Dat doe ik normaal gesproken ook, maar dat is niet bepaald... een goed dieet. Niet wat ik nodig heb en wat mij bevrediging schenkt. Jagen is voor mij hetzelfde als liefde voor jullie. Als ik het te lang niet doe, voel ik me eenzaam en leeg." leg ik haar uit. "Jagen op dieren is natuurlijk niet hetzelfde." zeg ik snel tegen haar, voor de dat vraagt.
Ik sla mijn arm om haar schouder heen en trek haar naar mij toe. "Weet je Willow, het is leuk om eens ander gezelschap te hebben dan Athan." zeg ik.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
Nadat ik heb gezegd dat ik geen slachtoffer voor hem ga uit zoeken grinnikt James en schudt hij met zijn hoofd. 'Dat was ook een grapje hoor, zoiets meen ik toch niet echt. Als of ik jou iemand van je eigen mensen laat uit kiezen.' zegt hij. Ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Je weet maar nooit,' mompel ik.
'Dat doe ik normaal gesproken ook, maar dat is niet bepaald... een goed dieet. Niet wat ik nodig heb en wat mij bevrediging schenkt. Jagen is voor mij hetzelfde als liefde voor jullie. Als ik het te lang niet doe, voel ik me eenzaam en leeg,' legt hij na mijn opmerking uit. 'Jagen op dieren is natuurlijk niet hetzelfde,' vervolgt hij snel. Geen liefde. Ik bijt kort op mijn lip en knipper snel opkomende tranen weg. 'Daar zal je dan wel gelijk in hebben,' mompel ik zacht.
Dan slaat hij ineens zijn arm om mijn schouders heen en trekt hij me naar zich toe. 'Weet je Willow, het is leuk om eens ander gezelschap te hebben dan Athan'. Ik glimlach lichtjes na de opmerking. 'Logisch, alles is beter dan gezelschap van Athan,' zeg ik dan zacht lachend. Ik aarzel even maar geef James dan een knuffel. 'Dank je dat ik hier mag blijven,' fluister ik zacht in zijn oor.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Op mijn opmerking haalt ze haar schouders lichtjes op. "Je weet maar nooit." mompelt ze. "Jawel, dat is iets wat ik bij slachtoffers zou doen en dat ben je niet meer." Ik stoot haar nog eens speels aan na deze opmerking. Als ik verder praat, bijt ze op haar lip en begint ze tranen weg te knipperen. "Daar zal je dan wel gelijk in hebben." mompelt ze zacht. Ik merk wel dat er iets mis is, ik weet alleen niet wat het is. Misschien moet ik het dan maar zo vragen.. Ik heb er ook weinig aan om met een verdrietig persoon opgescheept te zitten, de komende zoveel jaar. Ik weet niet hoelang mensen normaal leven, maar dan hoop ik toch niet te lang.
Ze glimlacht lichtjes na mijn opmerking. "Logisch, alles is beter dan gezelschap van Athan." zegt ze zacht lachend en ik knik wild bevestigend. "Ja, maar toch heb ik geluk gehad dat jij het bent hoor." grinnik ik als compliment. Ze lijkt te aarzelen maar geeft mij dan een knuffel. "Dank je dat ik hier mag blijven." fluistert ze zacht in mijn oor. Ik haal kort mijn schouders op. "Geen probleem, denk ik." mompel ik.
"Hé Willow..." begin ik daarna, wat aarzelend en ik geef haar een korte blik. "Wat is er? Je bent nog steeds verdrietig."

[ bericht aangepast op 12 nov 2012 - 10:46 ]

---

Your make-up is terrible

CyberLord schreef:
Damien Hunter

Ze dacht even na. "Dat weet je niet en dat zullen we in de loop van tijd ook niet te weten meer komen... Denk ik dan. Het heeft voor ons allen toch nog iets goeds opgelopen denk ik. Hoop ik, voor mij in ieder geval wel." zei ze met een knipoog en een simpele, maar gemeende glimlach op haar gezicht. Ik keek even weg om mijn rode wangen te verbergen en knikte alleen eventjes. Hierna vroeg ik wat ze deed met haar hand. "Weet ik veel." had ze luchtig geantwoord, waarna ze in de lach schoot. Volgens mij was ze niet helemaal honderd meer, maar goed. Wie was dat wel in deze tijd?
Ik zag dat Amberlynn naar Sagé keek. "Ik raad je niet aan om naar haar toe te gaan, maar als je het graag wilt, ga je gang." zei ik met een grijns, "Zie het wel als een zelfmoord missie en ik zeg alvast vaarwel van je." Waarna ik snel een kus op haar lippen drukte en toen weer voor me uit keek.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.