[RPG] Alcatraz - One. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 mei 2012 - 10:13 ]

Luca Jones

"Luca is het toch?"
Ik kijk op, er komen twee meisjes bij zitten, eentje herken ik niet, die moet redelijk nieuw zijn, de ander komt me maar al te bekend voor, mijn ogen zijn al vaak genoeg op haar blijven handen. Ze ziet er goed uit, mijn slechte kant wilt het gelijk overnemen. Misschien, als zich weer een chaos vormt straks...
"Ja." zeg ik met volle mond. Ik slik het door. "Sorry, ik weet je naam niet." Het kan me ook niet veel schelen. Ik kijk even naar het nieuwere meisje. "Nieuw?" vraag ik.

Your make-up is terrible

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Maya kijkt op. Haar ogen staan iet wat verward, maar vooral verveeld.
"Nee, zoals altijd. Die verdomde bedden..." Mompelt ze en schuift het eten voor zich uit.
Die bedden, ja. Dat weet ik wel. Één keer heb ik een zwaar gevecht gehad en ben ik knock out gegaan. Ik heb een lange tijd op zo'n bed gelegen. Daarna was ik helemaal brak.
En dan dat eten, zelf heb ik het eens gegeten. Het is gewoon babyvoeding, maar dat wel het ranzigste merk.
Even terugkomend op die bedden. Een keer heb ik aan een meisje aangeboden dat ze bij mijn slapen, in het huis van alle cipiers. Helaas heeft ze het aanbod afgeslagen. Jammer dan. Mijn bed ligt véél lekkerder. Trouwens, dat meisje heeft laatst zelfmoord gepleegd.
"Ik weet hoe het voelt," Zeg ik terwijl ik naar het eten kijk.

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 22:31 ]

Boommeloen schreef:
[Is er echt geen plaats meer bij de gevangenen? ;c]

Maya Juliëtte Adams
''Ik weet hoe het voelt.'' zei hij, kijkend naar het eten. Ik keek hem vragend aan. ''Oh?'' mompelde ik, terwijl ik wat aan de zoom van mijn shirt frunnikte. Telkens dezelfde kleding, overal hier; het was gewoon doodsaai. Je kon jezelf niet eens meer zijn, ondanks het feit dat het een gevangenis was. Ik vervloekte deze plek, zo hard. Gelukkig waren er enkele aardige mensen, anders was ik compleet gek geworden. Paar keer gebeurt trouwens, die isoleercel zou ik liever niet weer willen zien.

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 22:34 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Diego

'Oké.' zei ik en bleef dus zitten. Ik wist nu niet echt iets meer te zeggen. De eetzaal zag er niet echt heel prachtig uit maar we konden er mee door. Mijn haar hing voor mijn ogen en ik streek het uit mijn ogen. 'Houd je het een beetje uit hier?' vroeg ik toen aan Chayenne en gaapte even omdat het nog vroeg was

[ik moet nu echt gaan sorry mensjes...]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Merylle Aurele Virginie Isabelle Blanche -Beau-

'en bedankt,' mompelt ze, ik merk een verveelde ondertoon in haar stem op. Saai ik verveelde me al wat moest ik nou met zo'n nuchtere reactie, ze liet zich ook niet gaan.  Ik begin een vermoeden te krijgen wat voor mogelijkheden dit meisje me misschien kan bieden. Zou het nuttig zijn als ik vriendschap zou sluiten, of beter gezegd dat wat ik onder vriendschap versta. Ik de speler en zij mijn pion, iemand die ik kon inzetten als ik dat nodig vond. Misschien wel. Er is ook nog een andere optie, ik kan haar kraken, woede en emoties uitlokken zodat er weer wat te beleven valt voor me. Niet heel praktisch aangezien we een cel delen en ik constant met haar opgescheept zit, als ze eenmaal helemaal broken was kon ik haar een zogenaamde helpende hand toesteken. Ik probeer mijn gezicht in een plooi te houden, maar goed dat ze in de badkamer staat zodat ze het sadistisch glimlachje dat rond mijn mondhoeken speelt niet kan zien. Ik besluit eerst nog maar eens een beetje te pijlen of mijn plan realistisch is. 
De bel schalt door het hele gebouw als teken dat het ontbijt klaar is en de celdeuren geopend zijn. Ik spring overeind, niet het ontbijt zelf lokt me aan want dat is vre-se-lijk smerig. Het idee me weer eens onder de mensen te mengen echter wel. Een kleine bijkomstigheid was dat dit de perfecte gelegenheid was om een sigaret af te troggelen. Ik snakte naar een sigaret. 'Ik ga eten, ga je mee?,' vraagt ze veel te vriendelijk, die moet loskomen denk ik. Zonder antwoord te geven loop ik achter haar aan naar de eetzaal. 'Ik snak naar een sigaret,' mompel ik geïrriteerd meer tegen mezelf dan tegen haar. 

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Delphine Sarah Parker

Nicole neemt me mee naar een ander tafeltje, wat me lichtjes beangstigt. Ik ken hier nog niemand en had gehoopt op een rustig ontbijt met ons twee. Zonder iets te zeggen recht ik mijn rug en loop haar achterna.
"Luca is het toch?" hoor ik Nicole zeggen. De jongen kijkt op en ik zie zijn ogen over mijn gezicht glijden. Hij ziet er niet eens zo slecht uit, maar is toch niet zo knap als de cipier, wiens naam ik echt eens moet achterhalen.
De jongen draait zich naar mij om en vraagt: "Nieuw?" Ik knik en haal mijn schouders op, alsof het me niet zo veel kan schelen. Ik laat me achterover zakken en luister wat naar het rumoer in de zaal.

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 22:42 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

"Oh?" Mompelt ze vragend.
Ik twijfel of ik het moet vertellen, maar ik ken Maya al beter dan sommige anderen hier, dus ik besluit het maar te vertellen.
"Vroeger ben ik ook een klein crimineeltje geweest," Zeg ik met een grijns. Mijn grijns bestaat enkel uit een mondhoek je die ik optrek.
"Dingen gestolen, auto's in de fik gestoken en dat soort dingen," Leg ik uit aan haar. "Ik heb een paar weken in de bak gezeten. Met dezelfde bedden," Vervolg ik en tik een ritme op de houten tafel.
In de tafel is vanalles gekrast. Van 'neuk me' tot het bekende 'ik was hier'.
Ik zucht even en laat me iets onderuit zakken.

Maya Juliëtte Adams
Een kleine grijns sierde mijn gezicht. Ik vroeg me af of die persoon nog ergens in hem schuilde, denkend aan sommige karaktertrekjes van hem. Ik zuchtte en leunde een beetje achterover. ''Al bijna een jaar..'' mompelde ik. Over een paar dagen, zat ik hier precies een jaar. Wat betekende dat ik al twaalf maanden op datzelfde bed sliep.. ''Helaas valt er niks aan te veranderen.'' bromde ik, denkend aan het feit dat ik hier levenslang zit. Ik kwam hier wel weg, ooit.

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 22:43 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Nicole Joy Eastwood
'Ja.' zegt hij met volle mond. 'Sorry, ik weet je naam niet.'
Ik haal mijn schouders op, alsof mij dat iets uitmaakt.
'Nieuw?' vraagt hij dan aan Delphine.
Ze knikt en haalt haar schouders op waarna ze zich achteruit laat zakken.
Ik neem een klein hapje van het eten en duw het daarna gelijk weer van me af. Ze moeten daar toch eens iets gaan doen. Ik zucht verveeld en laat mijn ogen weer door de zaal glijden. Niet zo veel nieuwe gezichten vandaag.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Luca Jones

Ik eet gewoon door, niemand reageert met woorden en het meisje duwt zelfs haar bord van zich af.
"Je kan beter wel eten hoor." raad ik haar aan. "Beter voor jezelf." Ik kan het niet laten om verradelijk te grijnzen naar haar, met mijn ene mondhoek opgetrokken tot een scheve grijns.
Terwijl ik eet kijk ik ook rond, net als de anderen. Sommige concentreren zich alleen op het eten, net als dat vreemde anorectische meisje verder op. Ik heb haar nog nooit gesproken maar ze lijkt hier een beetje misplaatst, alleen en gesloten. Ik besteed er niet teveel aandacht aan, diegene naast me is veel interessanter.

Your make-up is terrible

Chayenne

'Niet echt, maar wie wel' mompel ik, kan er niks aan doen. Maar je hoort gewoon een sarcastische ondertoon. Ik tik met mijn nagels op de tafel, en kijk weer wat rond. Mijn blik blijft hangen bij Drew en May, ik weet ook echt niet waarom. Ik stop met mijn nagels te tikken, en sla nu mijn armen over elkaar. Ik blijf ze aankijken, en leun tegelijk naar voren.

El Diablo.

[Waar kan ik naartoe ? Vrouwelijke cipier ...]

Delphine Sarah Parker

"Je kan beter wel eten hoor." de lage stem van de jongen voor ons trekt mijn aandacht. Zijn ogen zoeken die van Nicole. "Beter voor jezelf."
Ik grinnik als ik zie hoe hij haar blijft aanstaren, zelfs als ze geen aandacht aan hem besteedt. Zou het kunnen...?
Nieuwsgierig blijf ik de jongen tegenover ons observeren. De blikken die hij op Nicole werpt liegen niet. Maar Nicole heeft het niet eens door en laat haar ogen nogmaals door de zaal glijden. Pas na een tijd antwoordt ze op zijn opmerking: "Dit eten" zegt ze en wijst naar haar bord. "Is verschrikkelijk. Dat jij nou zo'n vreetzak bent die alles eet wil nog niet zeggen dat iedereen dat is." Ik grinnik zachtjes om die opmerking en de reactie van Luca. Verveeld kijk ik nogmaals door de zaal en stuit dan op iets dat ik niet verwacht had. De cipier. Hij zit -net als mij- onderuit gezakt in zijn stoel en praat met een meisje. Ik stoot Nicole aan en wijs onopvallend naar hun tafeltje. "Weet jij toevallig wie dat zijn?"

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 23:00 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Nicole Joy Eastwood
'Je kan beter wel eten hoor.' zegt hij. 'Beter voor jezelf.'
Zijn ene mondhoek is opgetrokken waardoor er een scheve grijns op zijn gezicht staat. Okee, ik moet toegeven, hij ziet er niet verkeerd uit, eerder het tegenovergestelde van verkeerd. Maar hij ziet er ook niet echt betrouwbaar uit.
'Dit eten,' begin ik en ik wijs naar het bord. 'Is verschrikkelijk. Dat jij nou zo'n vreetzak bent die alles eet wil nog niet zeggen dat iedereen dat is.' Ik wind een lok rond mijn vinger en kijk Luca aan.
Dan stoot Delphine me aan. 'Weet jij toevallig wie dat zijn?'
Ik kijk naar het tafeltje dat ze bedoelt. 'Oh, dat zijn May, die is wel aardig en Drew. Hem zou ik niet echt vertrouwen als ik jou was. Tenminste als ik de geruchten moet geloven,'

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 22:55 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered