[RPG] The Habit [7] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 18:43 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
In het donker, wat het inmiddels wel was geworden, leken de golven nog wilder dan met licht. Deze keer was voor het eerst dat ik zo lang bij de zee was geweest. Iets aan de omgeving had me voor een moment veranderd. In een soort trance stond ik op en liep naar het vervallen bebouw. Al snel had ik een deken gevonden en liep weer terug naar het stuk klif was ik zat. Ik wist niet wat er precies met me aan de hand was, maar deze verandering was zowel positief als negatief uitgepakt. Eindelijk had ik rust in mijn hoofd, maar nu had ik nog maar weinig gevoel in mijn lichaam en ik de controle een beetje kwijt was. Een stukje van de rand ging ik liggen en draaide me in mijn deken. Een deel van de koude zeewind kwam nog door de deken heen. Toch leek mijn lichaam het al een stuk minder erg te vinden, ach wat maakte het ook.

Valerie Savarin

De uitdrukking op Filishkins gezicht was levendiger dan ik van hem gewend was, iets wat me eerlijk gezegd best verbaasde doch, ik trok me er maar weinig van aan en wachtte een tikkeltje ongeduldig op zijn uitleg. 'Achmars mensen worden binnenkort moe van het blussen. Ik heb aangeboden om de leerlingen te laten helpen blussen. Het is niet extreem gevaarlijk meer en dan zijn ze ook nog nuttig,' Met een bedenkelijke blik beet ik even op mijn bovenlip en richtte mijn blik even over zijn schouder, naar de zee achter hem. 'Geen probleem maar alleen degene die ertoe instaat zijn volgens Heather.' Zonder hem de kans te geven mij te onderbreken of te protesteren vervolgde ik mijn deel. 'Als U zo vriendelijk zou willen zijn om de leiding te nemen over hen om alles in goede banen te leiden..'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik was moe. Het was een vreemde dag geweest en dat vrat bij mij aan mijn energie. Het liefste zou ik gaan liggen en heel eventjes gaan slapen maar dat kon niet. Niet omdat er nog zoveel dingen te doen waren want op dit moment had ik meer het gevoel dat ik in de weg zou staan dan dat ik echt zou helpen. Het punt was dat ik geen plaats had om te slapen. Mijn slaapkamer was verwoest. Besluiteloos staarde ik voor me uit en besloot ik dat ik maar op het strand moest slapen. Maar dat leek me nu niet echt comfortabel.


[Oké, slecht stuk maar ik ben echt heel moe.]

---

"Ignite, my love. Ignite."

'Komt in orde, professor,' ging ik akkoord, hoewel ik er eigenlijk weinig voor voelde om Heather Knochenmus hier opnieuw bij te betrekken. Als het aan haar lag mocht ik op mijn eentje gaan blussen... 'Ik zal trouwens eerst wat regelen met de kookploeg. Genoeg mensen die honger hebben.' Net wist ik er een glimlachje uit te persen, waarna ik kort knikte en me tot de dokter, die zich langzaam maar zeker tot het stuk stont van een piloot wendde om hem van haar 'goede' zorgen te voorzien. 'U kiest maar uit wie u geschikt vindt. Ik hoor het wel als ik terug kom.' Kort kneep ik mijn lippen samen, deed iets dat op een glimlach moest lijken, maar eigenlijk meer weg had van een geforceerde grimas, en draaide me dan om. Op een drafje liep ik opnieuw naar het hoofdgebouw en marcheerde naar de keukens. Op het eerste zicht, dacht ik dat ze verlaten waren, maar in een hoekje op de grond zaten de drie dames en de heer die de plek normaal bevolkten, trillend opgekruld. 'Recht,' commandeerde ik geagiteerd, nogal boos omdat ze zelfs niet haddden geprobeerd om zich een vin te verroeren. 'We hoorden een enorme knal,' leuterde de man, waarop hij zijn beringde hand voor zijn mond sloeg en aanstalten maakte om in mijn armen te vliegen. Behending maar subtiel ontweek ik zijn poging en hielp de twee oudere vrouwen recht uit het hoekje. 'Het grootste gevaar is geweken, maar er zijn veel doden en gewonden. Bovendien heeft iedereen honger, dus ik stel voor dat u uw werk doet en iets snels en voedzaams klaarmaakt,' snauwde ik, waardoor het viertal zichtbaar schrok, maar wel in gang schoot. 'Rijst, lijkt me een goeie keuze. En haast u!' Zonder meer te zeggen, draafde ik weer terug naar de plaats waar ik Heahter had achtergelaten.

[ bericht aangepast op 21 feb 2012 - 13:14 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Lonely, I am so lonely

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ik ben bezig met schrijven
Moest net helemaal terug zoeken naar wat voor verwondingen Spencer ook al weer had :')

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Ga je gang, maar probeer alsjeblieft geen dingen uit te steken waardoor hij je kan overmeesteren of iets in die zin, ik heb geen zin om hem uiteindelijk toch te moeten afschieten." Ik kijk mokkend de andere kant op. "Nee, dat zou er ook nog bij moeten komen." murmel ik en ik werp een geërgerde blik naar Filischkin, die dommig staat te glimlachen. Hoe kan hij nou lachen over de dood? Er is helemaal niets grappigs aan het doden van mensen. Filischkin en Valerie springen beiden wat te losjes met levens om, heb ik het idee. Zodra ze beginnen te praten loop ik naar de piloot toe en probeer de boze blik zo goed als ik kan van mijn gezicht te poetsen. Ik glimlach naar hem en steek mijn hand uit. "Hé, Spencer was het toch? Vorige keer heb ik me niet goed voor kunnen stellen, ik ben Heather Knochenmus, de dokter hier." Ik wankel even over de brokken puin maar vind dan een plek waar mijn voeten stevig staan. "Goed.. Hoe gaat het nu met die wond in je hoofd?" Zonder op antwoord te wachten veeg ik de pluk haar die voor zijn voorhoofd hangt opzij. Ik frons even en kijk naar het opgedroogde bloed. "Ziet er al beter uit als eerder.. En de koorts?" Weer wacht ik niet en ik leg mijn hand nu voorzichtig op zijn voorhoofd. Ik schrik als ik merk hoe warm hij aan voelt. "Oh! Je verhoging is nog heel hoog, je zou hier helemaal niet moeten zijn." Ik trek mijn hand terug en draai me om naar Valerie. "Valerie!" roep ik terwijl ik mijn armen een beetje omhoog houd om mijn evenwicht te bewaren. "Zijn koorts is nauwelijks gedaald, hij zou nu binnen moeten rusten, niet hier moeten werken!" Ik ben nog niet uitgesproken of Filischkin komt weer tevoorschijn. Ik vernauw mijn ogen. "Tenzij jullie nog meer mensen dood willen hebben." zeg ik, terugvallend in mijn mokkende toon. De zuster valt waarschijnlijk niet meer te redden, maar ze moeten niet denken dat ik me hier zomaar naar schik. Niet dat ik ze ga boycotten, maar met alle gemak kan ik ze irriteren. En ze kunnen me niet eens ontslaan of iets dergelijks, ik ben hun enige dokter. Ik kijk om naar Spencer. "Hoe voel je je trouwens? Nog steeds moe of duizelig?"

-Cedric-
Mijn maag knorde en ik opende mijn ogen. Geslapen had ik nog niet. Ik ging weer met mijn benen over de rand zitten en sloeg de deken beter om me heen. Toch sneed de ijzige wind door me heen. Er iets aan doen kostte me teveel moeite en ik had geen idee wat. Door de kou was ik in een soort trance beland en om daar nu uit te komen was teveel gevraagd. Het kon me niet schelen of iemand me zou vinden, niemand zou me kunnen helpen. Terwijl mijn benen over de rand bleven bungelen ging ik op mijn rug liggen. Wat er om me heen gebeurde wist ik niet. Ik staarde naar de donkere lucht boven me. De wolken zagen er dreigend uit en zelfs zij leken me te haten. Wa had ik nou aanzit klote eiland. Ik zat hier vast, voor nog een hele lange tijd. Ja Dana was er, maar zij leek mij zelfs niet meer te begrijpen. Iedereen was bang voor me als ik zelfs maar mijn hand in de lucht tilde. Alleen maar omdat ik geen idee heb wat ik met mezelf aan moet. Het ene moment kon ik iedereen de huid vol schelden en het andere moment zat ik in een hoekje te huilen. Een warme traan rolde over mijn wang. Ik wou gewoon weer naar huis, daar wist ik tenminste wat ik kon verwachten. Steeds meer tranen rolde er over mijn wangen. Ik had geen kracht meer. Ik was te moe en had teveel honger om nog iets te doen. Wat kon ik ook doen? Ik was nergens goed in! De wolken bleven me dreigend aankijken en zelfs de maan verborgen ze voor me. Misschien was in de zee springen nog niet zo'n slecht idee, het bleef verleidelijk om gewoon alles zo te vergeten. Niemand had toch wat aan me. Niemand zou me missen en een dode meer of minder maakte weinig uit toch? Wat kon het mij ook schelen. Ik ging weer op het randje zitten en legde de deken achter me. Ik snikte verder. Dit was de laatste kans dat iemand me op andere gedachten zou kunnen brengen, over een uur zou ik weg zijn. Woedend schreeuwde ik een keer in de verte. Ik kon er niet meer tegen. 'KLOTE EILAND!' schreeuwde ik. Het was niks anders. Dit was een klote eiland! 

Valerie Savarin

Mijn plan om even naar het hoogste punt van het eiland te lopen werd teniet gedaan door een schreeuw afkomstig van Heather. 'Valerie!' Met een ruk trek ik mijn wapen uit mijn broeksriem en loop op haar af terwijl verschillende scenario's door mijn hoofd schoten, het ene nog erger dan het andere. 'Zijn koorts is nauwelijks gedaald, hij zou nu binnen moeten rusten, niet hier moeten werken!' Met een gefrustreerde zucht stak ik het wapen terug achter mijn rug vast en kwam dichterbij. 'We zullen hem dan maar even naar jouw praktijk brengen zeker?' Roep ik knorrig terug van op een afstandje. Ik zie dat ze tegen Filischkin ook weer aan het mokken was, iets wat me lichtelijk irriteerde maar goed. Behoedzaam kwam ik iets dichterbij staan. 'Zou je in het vervolg misschien zo kunnen roepen zodat ik niet denk dat hij je bijvoorbeeld, ik weet niet, aan het vermoorden is of zo?' Het klonk een beetje kregelig maar ik probeerde er toch een flauwe glimlach en een zachte blik uit te halen. Iets wat beter lukte dan ik verwacht had.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Terwijl ik door de bossen maaide om terug te raken, schrok ik plots op van een schreeuw. Dat hoge stemgeluid was onmiskenbaar. Knochenmus! Verdomme, straks heeft ze die piloot haar laten overmeesteren of iets dergelijks... Meteen trok ik mijn Berette 92fs uit zijn holster en sprong behendig door de laatste eindjes plant. Snel maakte ik het wapen schietklaar, maar toen ik met mijn vinger langs de loop, klaar om hem naar de trekker te verplaatsen, uit de bossen tevoorschijn kwam, zat de piloot nog steeds doodstil op een brok puin en had Heather haar hand op zijn voorhoofd gelegd. 'Zijn koorts is nauwelijks gedaald, hij zou nu binnen moeten rusten, niet hier moeten werken!' Geërgerd stak ik het wapen weer weg en stapte met grote passen dichterbij. 'Bent u helemaal gek geworden?' vroeg ik snibbig, waarop ik een valse, mokkende blik terug kreeg. Ongelovig snoof ik, wierp mijn wenkbrauwen in de lucht, maar besloot dat haar theater mijn aandacht verder niet waardig was. 'Afijn, ik kies zelf wel uit wie ik laat blussen,' mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen de dokter, die ik verder straal negeerde. 'Professor,' begroette ik Valerie, die ook aan was komen draven, met een tik tegen een denkbeeldige pet. 'De kookploeg is in gang geschoten. Ik stel voor dat we degenen die geen onderkomen hebben voor de nacht onderbrengen in de refter, daar is plaats genoeg.' Zonder op antwoord te wachten, vervolgde ik: 'Nu ga ik blussers zoeken,' met een flauwe glimlach.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ok, wie van de leerlingen moet Sasha vinden om te helpen blussen ?

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

hij Kan Cedric vinden, die zit dichtbij de klif waar die man was alleen hij heeft wel een beetje een heel slecht humeur en zit daar nu het hele eiland bij elkaar te schelden en weet ik wat nog meer. (zie mijn laatste post voor zijn mentale toestand)

[ bericht aangepast op 22 feb 2012 - 13:56 ]

Het duurde een tijdje voor ik iemand relevant vond, aangezien ik alleen doden en zusters tegen leek te komen. Toen ik de zoveelste zuster naar een leerling vroeg, vertelde ze me dat ze er eentje naar de kliffen had zien lopen. Ik gromde inwendig en bedankte haar voor de informatie. Wat had die mafketel daar nu te zoeken? Het was niet alsof we mensen te kort kwamen, of zo, dacht ik bitter, terwijl ik me voor de zoveelste keer die dag een weg door het struikgewas baande. Het was niet simpel om de weg te vinden in dit gebied, vooral niet omdat de avond viel en de maan de zon begon af te lossen in haar taak. De krekels leken immers geen last te ondervinden van dat het drama dat had plaatsgevonden en luidden vrolijk de vallende duisternis in. Tegen de tijd dat ik het silhouet van de jongen opmerkte, was de horizon al bloedrood geworden en schitterde de sikkel van de maan achter een dik pak donkere wolken. Het zou in ieder geval goed uitkomen mocht het beginnen regenen, bedacht ik, opkijkend naar de kolkende massa. Daar ging het vuur sneller van uit.
Een schel geluid verstoorde het vredige plekje waar de jongen zich had neergezet, toen ik mijn vingers aan mijn lippen zette en blies. Ik hoopte dat er nog met die kerel te praten viel, anders was dit opnieuw tijdverlies en daar had ik een hekel aan. Toen ik wat genaderd was, herkende ik de trekken van de jongen in het heldere avondlicht. Het was die Cedric. Zijn achternaam was ik intussen alweer vergeten, maar ik geloofde dat het een alliteratie vormde. 'We hebben hulp nodig om te helpen blussen,' kwam ik meteen terzake,' Als u fysiek in orde bent, zou ik u willen verzoeken om mij te volgen,'

[ bericht aangepast op 22 feb 2012 - 18:11 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric
In de verte hoorde ik een schel gefluit. Ik nam nog niet eens de moeite om om te kijken. Toch kwam degene dichterbij. Ik rilde een keer toen een windvlaag over de rotsen waaide. 'We hebben hulp nodig om te helpen blussen. Als u fysiek in orde bent, zou ik u willen verzoeken om mij te volgen,' hoorde ik een stem achter me zeggen. Het was de kapitein en hij dacht dat ik kon helpen. Nou fysiek was ik in orde, op de honger en de kou na, maar mentaal? dat betwijfelde ik. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en keek hem aan. Ik zuchtte en stond op. Gemakkelijk raapte ik de deken op en sloeg hem om me heen. 'Fysiek heb ik het alleen koud en heb ik honger, verder ben ik in orde,' mompel ik. 'Maar mentaal ben ik een wrak en kreeg ik net de neiging om in de zee te springen.' Het maakte me niet uit wat hij dacht, als hij me nodig had kon hij het maar beter weten. Wat maakte het me ook nog uit wat mensen dachten. Dit was de waarheid en als ze het niet aan konden had ik er niks aan. Gelukkig zei mijn gevoel dat hij het wel aankon.

Ik merkte dat Cedric aan het huilen was geweest en voelde een golf van afschuw door mijn lijf spoelen, al wist ik dat zoals gewoonlijk ongezien passeren. Verdomde huilebalken. Nu was niet het goeie moment om in te storten. 'Fysiek heb ik het alleen koud en heb ik honger, verder ben ik in orde,' prevelde de jongen onduidelijk. 'Maar mentaal ben ik een wrak en kreeg ik net de neiging om in de zee te springen.' Mijn kaken trokken even samen, maar ik negeerde de opmerking. 'Wel, waar wij heengaan zul je het alles behalve koud hebben en de kookploeg is bezig met eten maken,' zei ik, hem onzacht rechttrekkend. Om eerlijk te zijn had ik al te veel naar mijn zin de psycholoog uit gehangen. Nu moesten de zaken vooruit gaan, voor het te laat was. 'Kom. Achmar geeft u wel een positie... Enig idee waar uw collega's uithangen? We kunnen alle hulp gebruiken...' pleitte ik dan, terwijl we tussen de dicht opeen groeiende bomen zigzagden en de metershoge kliffen achter ons lieten. Het was te hopen dat hij die zelfmoordneigingen maar tijdelijk had, anders konden we hem in behandeling sturen bij Heather en daar zou hij alleen zwakker uit komen.

[ bericht aangepast op 22 feb 2012 - 18:18 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.