[RPG] The Habit [7] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 18:43 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

In het avondlicht probeerde ik te onderscheiden of ik daar nou werkelijk nog iets zag bewegen of ik hallucineerde. Mijn twijfel werd al snel weggeveegd, toen de persoon plots overeind veerde, woedend brulde en een steen mijn richting op keilde. Rakelings scheerde het ding langs me heen, me net niet rakend. Oh godverdomme. Laat dit niet weer zo'n mafkees als die zuster zijn, bad ik, terwijl ik uit het struikgewas opdoemde en opnieuw tussen de brokstukken begon te klauteren. De persoon deinsde achteruit en begon zich luid vloekend en al struikelend over het puin te begeven. Snel draafde ik er achter aan en doordat de persoon was gevallen en zich blijkbaar had bezeerd, duurde het niet lang vooraleer ik haar had in gehaald. ' Alles in orde,' peilde ik, hopend dat ze zich niet al te hard bezeerd had. Straks konden Cedric en ik die brand op ons eentje gaan blussen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Noah Morrigan

Ik kon mezelf wel doodslaan als ik zag wie mijn 'belager' was geweest. Zo snel als ik kon ging ik rechtop staan. Hij was minstens drie koppen groter dan ik was. "Gewoon een schrammetje meneer," Ik moest even nadenken over wat Cedric me over deze man verteld had voor ik het weer wist. Zijn naam was Filischkin, hij was degene die ons wapentraining gaf en hij wenste aangesproken te worden met kapitein, crap. "Sorry, kapitein, bedoel ik." Verbeterde ik mezelf dan maar snel. Wat een sukkel was ik toch. Voorzichtig wreef ik mijn gewonde enkel even tegen mijn andere in de hoop zo de pijn wat te verlichten. Gelukkig hielp dat een beetje want ik was niet van plan om nu iets te laten merken aan hem, straks stuurde hij me naar mevrouw Knochenmus, ik mocht haar wel maar ze praatte teveel naar mijn zin of naar bed en daar had ik absoluut geen behoefte aan.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

De vrouw - dokter of zuster, ik was niet helemaal zeker- duwde een pil in mmijn handen, die ik met gemengde gevoelens in mijn keel gooide en doorslikte. Langs de ene kant sloeg mijn overlevingsinstict op tilt omdat ik een vreemde pil van een vreemde vrouw had ingenomen. Langs de andere kant was er mijn geweten dat het toch maar een gepaste straf vond moest ik nu al schuimbekkend in elkaar storten. "Dit helpt tegen de koorts. Ik zal boven het bad vol laten lopen met lauw water, of heb je liever een douche?"
Ik haalde mijn schouders op. 'Ik heb geen bad nodig, mevrouw. Valerie heeft me een paar uur geleden al de mogelijkheid gegeven om een bad te nemen,' zei ik naar waarheid. Ondertussen had ik natuurlijk wel geslapen en buiten in de vuiligheid gescharreld, maar om eerlijk te zijn voelde ik er weinig voor om me opnieuw in bijzijn van twee vrouwen om te kleden, al zat er een muur tussen. Ergens had ik toch steeds dat onbehagelijke gevoel dat Valerie plots binnen zou stormen en me zou castreren. Ik kreeg het idee dat ze dan met alle plezier zou willen doen, al was ze eerder wel erg aardig.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Het meisje veerde geschrokken overeind toen ze mijn gezicht in het beginnende maanlicht wist te onderscheiden en me identificeerde. Blijkbaar had ze wel al over me gehoord, want nadat ze me ervan verzekerde dat haar been niks ernstig had, voegde ze daar snel het woord 'kapitein' aan toe. Om eerlijk te zijn, had ik haar nog niet eerder opgemerkt. Waarschijnlijk ééntje van Valerie of Lily's groep, bedacht ik. 'Ik heb een taak voor de leerlingen,' viel ik meteen met de deur in huis. 'We hebben blussers nodig voor het gehele gebouw afbrandt. De mannen van de techinicidienst zijn ondertussen al zo'n vijf uur aan één stuk door aan het blussen, en ze worden moe.' Ik zuchtte en deed alsof ik haar niet aan haar bezeerde enkel had zien prutsen. 'Zeker dat je niet even naar die enkel wil laten kijken?' vroeg ik dan, meer omdat het ethisch verantwoord was, dan omdat ik erg bezorgd was om de wond. Ik wist dat als dit meisje toestemde om Knochenmus om haar mening te gaan vragen, dat die dan waarschijnlijk weer ging overreageren en een gips zou leggen waar er een pleister moest. Typisch Heather Knochenmus. Then again, als die enkel ontstak zonder dat ik op zijn minst had voorgesteld om haar naar de ziekenboeg te brengen, dan waren de poppen ook aan het dansen want dan zou ik niet alleen Heather precies geven wat ze wilde, ook Valerie zou er niet blij mee zijn dat ik één van de weinige nog overblijvende leerlingen verder had beschadigd.

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 23:29 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Noah Morrigan

Oh, alsjeblieft zeg, ik was heus niet van porselein. "Ik kan U verzekeren dat het maar een schram is, U zei dat U blussers nodig had?" Ik besloot om te eindigen met een beetje van een vraagteken om toch niet onbeleefd over te komen. De schrammen op mijn armen en de snee in mijn wang voelden honderd keer zo pijnlijk als die stomme snee in mijn enkel. Blijkbaar had ik het vandaag redelijk goed zitten qua verwondingen, er leek maar geen einde aan te komen en het zou me dan ook niet verbazen als ik in staat zou zijn om dadelijk mijn poten te verbranden ook. Ik bond een pluk haar terug vast in mijn staart en herschikte mijn speld een beetje. Het was een lichtelijk nerveus gebaar, iets wat ik altijd deed als ik zenuwachtig werd. Waarschijnlijk begon het nu pas tot mij door te dringen wat er de voorbije uren allemaal gebeurt was maar dat was nu niet aan de orde dus probeerde ik dat gevoel maar zo goed en zo kwaad als het kon te negeren.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Ik heb geen bad nodig, mevrouw. Valerie heeft me een paar uur geleden al de mogelijkheid gegeven om een bad te nemen." Ik kijk aarzelend naar het gezicht van de piloot. "Ik weet niet, je verhoging is nog wel heel erg hoog.. Ik kan je ook wat verkoelende kompressen geven, als je dat liever hebt." Ik zwijg even en wrijf over mijn slapen. Wat is verstandig om te doen? Ik ben moe, ik denk niet helder meer.. En als ik nu een fout maak stel ik iedereen teleur. Nog erger, dan heeft Filischkin weer iets om over te zeuren, en dat plezier gun ik hem niet. Ik zal bewijzen dat ik mijn baan prima uit kan voeren en dat ik goed ben met wat ik doe. Want ik weet dat ik het kan, het is gewoon die verdomde man die alles steeds verpest met zijn kille ogen en zijn wapens. Alsof het moeilijk is een beetje met een pistooltje te schieten; Geen kunst aan. En ik wed dat hij het nog geen dag, nog geen uur uit zou houden als hij mijn taken ineens zou moeten vervullen. Ik zou het echter prima vol kunnen houden die geweertjes een beetje op te poetsen en wat kogels te schieten, dat is een koud kunstje. Ik kijk de piloot aan en sla mijn armen losjes over elkaar. "Gewoon een korte frisse douche lijkt me wel verstandig, om eerlijk te zijn. Niet zozeer om schoon te worden, meer om even af te koelen en op te frissen, dat is enorm belangrijk als je koorts hebt, zeker zulke hoge als jij nu." Ik onderdruk een gaap en houd even mijn hand voor mijn mond. "Uhm.. Oja, de kompressen." Vlug hurk ik neer bij een van de kastjes en zoek achter de potjes en zalfjes tot ik gevonden heb wat ik zocht. "Daar heb ik ze al." glimlach ik en ik leg de kompressen neer op het aanrecht. Dan richt ik me weer tot de man en ga bij Valerie staan. "Een korte douche kan geen kwaad, ik denk dat je er alleen maar op van zult knappen. Kom je?"

'Ik kan U verzekeren dat het maar een schram is, U zei dat U blussers nodig had?' Een flauwe, maar goedkeurende glimlach verscheen op mijn gelaat. Ik had opgemerkt dat 't meisje nogal nerveus was, maar haar vastberadenheid maakte dat ruimschoots goed. Het feit dat ze al niet huilend op Knochenmus' schoot was gaan zitten, vond ik al positief. Anders had de Dokter ook weer een reden om te gaan blèren en om eerlijk te zijn, dacht ik niet dat ik dat nog eens wilde meemaken. 'Ik heb inderdaad blussers nodig. Het zou niet al te gevaarlijk moeten zijn, maar we moeten de mannen van de technicidienst even laten rusten en eten. Daarna kunnen jullie naar de keuken gaan voor rijst en kip curry,' deelde ik zakelijk mee. 'Als u andere leerlingen tegenkomt, zegt u hen maar hetzelfde, juffrouw...?' Vragend liet ik mijn zin vervagen, als een manier om haar naar haar naam te vragen. Ik had immers geen flauw idee wie het meisje was. De klas die ik deze ochtend gehad had, was grotendeels dood en de enige andere die ik kende was Cedric.

[ bericht aangepast op 14 april 2012 - 21:59 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

-Cedric-
De man nam me mee naar een half afgebrand gebouw. Het was duidelijk dat er nog brand was. De bijna inktzwarte rookpluimen stegen hoog op in de lucht en de omgeving werd steeds warmer. Het was fijn om weer even warmte te voelen, maar toch bleef de warmte van een regenwoud fijner. Daar was ik nu eenmaal aan gewend. Zelf zag ik vuur als een grote bedreiging, ik wou niet weten wat er zou gebeuren als dat oversloeg naar de bossen. Zelfs de gedachten al lieten de rillingen over mijn rug lopen. 'Zoek een grote, grijzende man met een snor. Hij heeft een Arabisch uiterlijk. Zeg maar dat je van mij komt,' zegt de kapitein als het vuur in zicht is. 'oké,' zeg ik kort en zie dat de man weer weg loopt. Snel begin ik tussen de mensen te zoeken naar iemand die bij de beschrijving past. Arabisch, groot, grijs en met een snor dat moet toch niet zo heel moeilijk zijn tussen de jonge mensen die hier rondlopen. Al snel heb ik hem dan ook gevonden. 'meneer,' begin ik netjes. Ik leg hem het verhaal uit en zeg dat ik door de kapitein gestuurd heeft. Hij begrijpt het en ik kan iemands plaats innemen. Die persoon verteld me wat ik moet doen en ik doe wat hij zegt. Eigenlijk is dit niet zo heel moeilijk. De man die dit eerst heeft gedaan, meld zich af bij de leider en loopt van het vuur vandaan. Hier is het inderdaad lekker warm, nu wat eten zou helemaal fijn zijn. 

Noah Morrigan

Ik onderdrukte de neiging om mijn ene wenkbrauw op te trekken als de man liet blijken dat hij niet wist wie ik was. Was dit dan niet één of ander observatie-slash-trainingskamp want dan zou je toch wel verwachten dat ze al bijna alles over je weten voor ze je ontmoeten. "Morrigan," Misschien zou het handig zijn als je,je voornaam ook even vermeldde Noah, stomme eierdop die je bent. "Noah." Voegde ik er dan maar nog snel aan toe. "Welke richting moet ik uit, kapitein?" In mijn gedachten overliep ik even wie ik nog zou kunnen tegenkomen om naar hem toe te sturen, Dana, Cedric, Gawain en dat ene kind, hoe ze ook noemde, Cherrie of zoiets. "Oh en, iedereen behalve Dina zit ergens daar," Ik wees even in de richting van het grasveld en het deel van het gebouw dat nog overeind stond. "Dina ligt in de ziekenzaal." Iets te laat besefte ik dat hij waarschijnlijk niet eens wist wie ze was maar goed, dat was zijn probleem dan maar weer.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik vertrek donderdag op schoolreis voor 10 dagen, dus dan horen jullie waarschijnlijk niet van mij...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ooh, naar waar ben je geweest?

Valerie Savarin

Ik had het gesprek tussen Heather en dat stukje terrorist maar half gevolgd, doch het was genoeg om uit af te leiden dat zij iets wou en dat hij het weigerde te doen. Heather was naast mij komen staan, ze zag er nog vermoeider uit dan ik dacht te hebben gezien. Een korte zucht verliet mijn lippen als ik me iets rechter opstelde en hem recht in de ogen keek. "Listen up. Of jij gaat nu braaf alles doen wat Heather je opdraagt of ik neem je terug mee naar buiten waar je mag werken tot je er voor mijn part dood bij neervalt want, honestly? Mij kan het niet schelen." Ik had niet eens geroepen of mijn stem verheft maar ik was hem wel blijven aankijken zodat hij zeker zou weten dat ik meende wat ik hier allemaal aan het vertellen was. Ik mocht hem wel als persoon maar het moest nu eens gedaan zijn met hem het voordeel van de twijfel te gunnen, met hem lief en zacht te behandelen. Hoe je het ook draaide of keerde, hij had dit hele bolwerk de lucht in laten gaan, had onschuldige mensenlevens weggenomen. Vanwaar deze ommezwaai kwam ten opzichte van Spencer wist ik niet, misschien omdat ik begon te beseffen dat noch Lily noch Prixor terug zouden komen of omdat de aangerichte ravage nu des te duidelijker werd, ik had geen idee.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik ben niet gegaan uiteindelijk. Een dag voor ons vertrek werd ik geveld door een bacterie, dus ik mocht niet mee --' Normaal gezien zou ik de Balkanstreek onveilig gaan maken, maar ja... Nationale dag van rouw daar dus

Toen Valerie me met een venijnige opmerking toebeet dat ze me ook buiten kon laten werken tot ik dood viel, had ik veel zin om haar daartoe uit te dagen. Desondanks besloot ik dat het nu waarschijnlijk niet het moment was om hooghartig te gaan doen, dus sloot ik snel mijn mond - die al open gezakt was om een weerwoord te geven - en richtte me tot de medicus. 'Ik doe wel wat u van me wil,' gaf ik vermoeid toe, mijn ogen strak op een plekje op de anders perfect witte muur gericht. Niemand uitdagen, geen oogcontact zoeken en zwijgen. Dat was waarschijnlijk het beste voor iedereen. 'Wat voor iedereen het makkelijkste is,' voegde ik er nog snel aan toe. Voor iedereen het makkelijkste was waarschijnlijk me tegen de muur zetten en me fusileren, zoals die aardige Rus eerder had voorgesteld. Hoewel ik voor die gevoelens schaamde, was ik opgelucht dat die gast uit mijn buurt verdwenen was. Het was niet zozeer de dood die ik vreesde, maar de minachting in zijn ogen was ondragelijk. Hoewel die minachting zich ook in Valerie's ogen weerspiegelde, wat meteen ook de reden was waarom ik geen oogcontact met haar aanging. Alleen de dokter slaagde er in om een effen blik te manifesteren en leek perfect te kunnen wegsteken wat ze precies van me vond. Maar misschien was dat ook haar werk...

[ bericht aangepast op 28 april 2012 - 23:00 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

[Lang geleden dat ik gepost heb hier. Waar kan ik ergens inspringen?]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Als Sasha Noah even wegstuurt naar het vuur dan kan je haar tegenkomen of hem sinds de jongeren allemaal naar het brandje worden gestuurd om te blussen (bloos)

@Moran Auwtch, da's niet zo leuk. Wat had je misschien? (Ik krijg het gevoel dat ik teveel vragen stel vandaag :W)

[ bericht aangepast op 14 april 2012 - 22:02 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'De richting van de rookpluim, juffrouw Morrigan,' wist ik met een effen gezicht te zeggen. 'Daarheen,' Neutraal wees ik mijn vinger in de richting van de gigantische wolk rook die opsteeg vanachter een groepje bomen die het ingestortte gebouw flankeerde. 'Ik zou zeggen, volg de muur, maar dan zal u waarschijnlijk de vlammen inlopen, dus dat is niet aan te raden. Het is het best als u om het bos heen loopt, aangezien dat ook een tijd in brand heeft gestaan. Normaal gezien is dat al geblust, maar u kan beter het zekere voor het onzekere nemen,' legde ik uit. 'U ziet 't wel als u er bent.' Knochenmus zou me nu waarschijnlijk een dodelijke blik toeschieten, dacht ik met een lichte grijns. Perfect. Toen bedacht ik me, dat dat er waarschijnlijk nogal vreemd uit moest zien voor de studente, die het binnenpretje niet snapte, en veegde ik die grijns snel van mijn gezicht. 'Bedankt voor uw informatie. Als u arriveert, zoekt u maar een Arabische, grijze man met een snor. Hij helpt u wel verder,'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.