[RPG] The Habit [7] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 18:43 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Een bacterie met een moeilijke naam had me aangevallen. Dat resulteerde in helse keel- en oorpijnen. Ik kon bijna niet slikken. Verschrikkelijk, dat kan ik je verzekeren, vooral omdat ik niet goed kon eten.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Klinkt inderdaad niet echt aangenaam.

Noah Morrigan

"Oh." Ik kom mezelf wel voor mijn kop slaan. De rookpluim kon je volgens mij van kilometers afstand opmerken. Een beetje te druk met mezelf uitschelden luisterde ik niet naar wat de man verder vertelde maar als ik terug opkeek stond hij nogal stom in zichzelf te grijnzen en de wenkbrauw die ik daarnet zo fantastisch had weten te beheersen schoot nu gewoon oncontroleerbaar de hoogte in. "Bedankt voor uw informatie. Als u arriveert, zoekt u maar een Arabische, grijze man met een snor. Hij helpt u wel verder." Verschrikt bleef ik aarzelend een paar seconden staan voor ik met een korte "Ja kapitein." me een weg over het puin begon te banen, in de richting van de rookpluim. De eerste die ik daar zag was Cedric en opgelucht liep ik op hem af sinds ik die Arabische man nergens wist te bespeuren. "Hoi." bracht ik aarzelend uit voor ik naar de grond begon te staren en vandaar naar het bos en vandaar naar hem om hem niet boos te maken zoals ik eerder had gedaan door hem de hele tijd niet aan te kijken.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Blussen was echt niet zo moeilijk. Ik was met mijn gedachten ergens waar ik niet wist waar. Mijn ogen waren gevestigd op het vuur, maar dat ik het zag was niet waar. Als het vuur nog op geen millimeter afstand zou zijn, zou ik het niet eens merken. Gelukkig was dit niet het geval. Ik dacht na over waar ik net had gezeten. Het was nog steeds zo verleidelijk, om gewoon de vlammenzee in te stappen en weg te gaan. Wat was hier nog over? Ja een paar mensen, dood en levend, en puin. Op Dana na zou niemand me missen. Wie was ik nou helemaal? Een jongen die niet eens rustig kon blijven bij de kleinste dingen. Langzaam kwam ik weer in de realiteit. Verwoed schopte ik de steen die voor mijn voeten lag in de vlammen.
'Hoi,' hoorde ik iemand zeggen. Was ik echt zover weg geweest dat ik niet eens iemand opgemerkt had? Ik keek om en zag dat Noah bij me stond.
'Hey,' mompelde ik wat afwezig. 'Je kunt gewoon met iemand afwisselen.'

Noah Morrigan

Ik knikte maar voegde daar snel "oke" aan toe als ik besefte dat hij me niet kon zien. "Doe wel even voorzichtig hé," Mompelde ik lichtelijk nerveus terwijl ik van mijn ene voet op mijn andere sprong, wat op zich een slecht idee was sinds mijn ene enkel verschrikkelijk veel pijn deed. Ik lachte nog een keertje zenuwachtig en verdween richting een lange man, hij was aan de oudere kant, ik schatte hem rond de vijftig. Zacht tikte ik hem op zijn schouder. "Excuseer meneer, ik kom u aflossen." Hij knikte opgelucht en glimlachte. "Veel succes meid." En weg was hij. Door de rook kon ik niemand zien maar uit ervaring wist ik dat het vuur bijna gedoofd zou moeten zijn, zeker, met zo'n rookpluim.

[ bericht aangepast op 15 april 2012 - 16:02 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Lol, ik ben net begonnen in een boek over een vrouw die Heather heet en ze is een dikke psychopaat 0-0 Ze heeft waarschijnlijk iemand vermoord en ze is vet weird en alles ;x Maar het vreemde was dat haar ogen in dat boek werden beschreven als "groot en haast onnatuurlijk blauw" :'D

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ongemakkelijk sla ik mijn handen in elkaar terwijl Valerie Spencer streng toespreekt. Ik zie hoe hij met een strijdlustige uitdrukking op zijn gezicht zijn mond al opent om een weerwoord te geven, maar het blijft stil. Zijn vurige blik dooft en hij zwijgt. Voor een moment houdt iedereen in de praktijk zijn mond en omdat ik nooit goed tegen zulke gespannen stiltes heb gekund kijk ik paniekerig van Spencer naar Valerie en weer terug, me afvragend wat nu te doen. Net als ik mijn lippen van elkaar haal om iets onbenulligs te zeggen, enkel om de stilte op te vullen, geeft Spencer antwoord. 'Ik doe wel wat u van me wil.' Hij is ook moe, net als ik, net als iedereen. Ik wrijf over mijn voorhoofd en kijk vanuit mijn ooghoeken naar Valerie. Haar ogen staan nog steeds hard. Het lijkt wel of zij en Filischkin onvermoeibaar zijn. Eigenlijk stoor ik me daar nog wel aan, maar ik begin me eindelijk te beseffen hoe zwak ik op dit eiland ben in mijn eentje, en met die wetenschap in mijn achterhoofd voelt het ergens toch wel veilig om twee sterkere mensen om me heen te hebben. Niet dat ik dat ooit zal toegeven, zeker aan Filischkin niet. 'Kom,' zeg ik schor tegen Spencer en wenk hem mee. Terwijl ik met hem in mijn kielzog de trap op loop vraag ik me af of ik boos zou moeten zijn op hem. Hij is immers verantwoordelijk voor dit alles, niet waar? Valerie is ook boos op hem, om nog maar te zwijgen over Sasha. Ik weet vrij zeker dat hij het meende toen hij zei dat hij Spencer het liefst dood zou zien. Maar hebben we wel het recht hem te vermoorden? Ik weet dat hij deze ellende heeft aangericht, maar ergens wil het nog niet tot me doordringen. Hij lijkt zo kwetsbaar, zo menselijk, zo gewoontjes. Helemaal niet iemand die je er voor aan zou zien om anderen te bombarderen, zeker kinderen niet. Terwijl ik mijn droge lippen lik pak ik een schone handdoek en leg die op het tafeltje naast de douche neer. 'Zo.. Je hoeft echt maar kort te douchen, een paar minuutjes, gewoon om de koorts wat af te koelen. Ik wacht wel op de gang.' Ik trek een mondhoek op en loop naar de deur. Even twijfel ik of ik nog wat moet zeggen, maar dan stap ik op de gang en trek de deur achter me dicht. Uitgeput laat ik me naar beneden zakken en leun met opgetrokken knieën tegen de deur aan. Ik wou dat ik gewoon kon gaan slapen..

Valerie Savarin

Als Heather niet terug kwam besloot ik maar even te gaan kijken. Ik vond haar tegen de deur van wat waarschijnlijk de badkamer was, met haar knieën opgetrokken op de grond. Ze zag er zo moe en klein en kwetsbaar uit dat ik bijna medelijden kreeg met haar, nu ja, ik kreeg wel wat medelijden met haar zoals ze hier zat. Voorzichtig liet ik me naast haar zakken en raakte even haar schouder aan. "Als die douche alles is wat hij moet doen, raad ik je aan in bed te kruipen," Met de doorschemering van een zachte lach vervolgde ik, "Ik zal ervoor zorgen dat alles wat jij zegt dat hij moet doen, hij ook doet en ik zal hem uit de buurt van Filischkin en zijn speelgoed houden als dat is waar je,je zorgen over maakt." Alsof het niet opviel dat ze er absoluut geen goed oog over had, niet over het leven van Spencer en niet over Filischkin zelf. Ik hoopte dat als dit de badkamer deur was waartegen we zaten dat Spencer deze niet zo opentrekken of duwen want welke kant de deur ook opging, het zou niet zo fantastisch uitpakken voor ons. Terwijl we wachtten vulde mijn hoofd zich met alles wat ik nog moest doen, het belangrijkste was op dit moment om alle overlevenden veilig binnen te krijgen en een slaapplek te geven en om nieuwe mankrachten te laten overkomen van andere eilanden. Eerst was er geen plaats voor verdriet of woede, nu is er geen tijd meer voor. Dit werd de hele nacht doorwerken om tegen morgen goede ploegen te kunnen opstellen voor de heropbouw en alle andere dingen in orde te brengen sinds er waarschijnlijk ook een groot deel van onze voedsel opslag vernield was, nog zoiets, ik moest nog alle schade gaan opnemen. De lichte hoofdpijn van daarnet stak weer de kop op. Geïrriteerd wreef ik een paar keren over mijn slapen en liet mijn hoofd steunen tegen de deur achter me.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Als ik voetstappen op de trap hoor kijk ik op en ik glimlach bedeesd naar Valerie. 'Als die douche alles is wat hij moet doen, raad ik je aan in bed te kruipen. Ik zal ervoor zorgen dat alles wat jij zegt dat hij moet doen, hij ook doet en ik zal hem uit de buurt van Filischkin en zijn speelgoed houden als dat is waar je, je zorgen over maakt.' Ik lach zachtjes om haar spottende toon en knik. 'Ik wil gewoon niet dat er nog meer gewonden of zelfs doden vallen. En ik weet vrij zeker Filischkin er niet zo over denkt.' Zwijgend tuur ik voor me uit en slik. Mijn keel en lippen zijn droog. Ik probeer mijn lippen te bevochtigen met mijn tong maar ze zijn vrijwel meteen weer kurkdroog en voelen zelfs nog schraler dan eerst. God, wat zou het lekker zijn om even te gaan liggen.. Even vergeten wat er allemaal aan de hand is, even niet aan Sasha hoeven denken.. Ik sla mijn ogen neer en adem diep in. Eigenlijk vraag ik me wel af wat hij aan het doen is nu. Zou hij ook zo moe zijn? Het kost me moeite om me hem voor te stellen als hij moe of op een andere manier zwak is. Ik werp een blik op Valerie en zie haar over haar slapen wrijven. 'Hoofdpijn?' vraag ik zacht, en bij mezelf neem ik het besluit dat het niet eerlijk zou zijn te gaan slapen als zij wakker moet blijven. Tenzij ik haar aanbied om daarna de wacht te houden terwijl zij uitrust.. 'Zeg, jij ziet er ook moe uit. Als jij nou wat slaap pakt na mij, dan let ik wel op Spencer. Ik wil niet dat je jezelf opoffert, enkel zodat ik kan uitrusten.' Ik glimlach maar zie haar vertwijfeld kijken. Waarschijnlijk is ze bang dat hij me te slim af is, daar vreesde ze net ook al voor. 'Des noods kunnen we Filischkin vragen ook te komen, om op hem te letten,' stel ik voor, iets minder enthousiast, 'Maar hoe dan ook is het belangrijk dat jij ook kunt slapen.'

Valerie Savarin

"Hoofdpijn?" Ik grinnik even. "Het gaat wel."
'Zeg, jij ziet er ook moe uit. Als jij nou wat slaap pakt na mij, dan let ik wel op Spencer. Ik wil niet dat je jezelf opoffert, enkel zodat ik kan uitrusten," Ik keek haar even niet zo heel zeker aan. "Des noods kunnen we Filischkin vragen ook te komen, om op hem te letten, maar hoe dan ook is het belangrijk dat jij ook kunt slapen.' Ik schudde vertwijfeld mijn hoofd. "Als er al iemand met me moet wisselen om de wacht te houden moet ik toch verder werken, er is nog zoveel te doen en zoveel te regelen, trouwens, ik kan evengoed hier verder werken terwijl jullie slapen anders zijn we met twee wakker en," Ik haalde even diep adem. Wat had ik nu zitten bazelen? "Laat maar, dat lijkt me fijn zolang jij nu even in je bed kruipt." Ik glimlachte even kort. "Oh en Heather," Voorzichtig plaatste ik mijn hand op haar onderarm, een beetje onwennig sinds ik niet echt gewend was aan fysiek contact met anderen. "Je hebt het geweldig gedaan vandaag."

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Sioux -> Aotearoa

Gawain
Het moment rust dat ik krijg door te slapen, werkt zeer goed. Even gewoon niks aan m’n hoofd en alles laten rusten. Waarschijnlijk zouden we nu moeten helpen, maar dat is dan even pech. Met mijn rug kan ik op het moment toch niet echt helpen. Rustig slaap ik verder. Niemand is me komen halen dus ik vind gewoon dat het mag. Langzaam draai ik op mijn rug, iets dat ik niet moet doen. Kreunend kom ik overeind. Er gaat een felle pijnscheut door mijn rug. Snel bijt ik op mijn lip om Chery niet verder wakker te maken. Al mijn slaap is verdwenen. Hopelijk is er nog iets dat ik kan doen. Licht kreunend sta ik op. Snel druk ik een kus op Chery’s wang.
‘Slaap maar, ik ga de rest helpen,’ fluister ik in haar oor en leg de dekens nog wat beter over haar heen. Voorzichtig en uiterst langzaam loop ik de kamer uit, richting de puin. Elke stap voel ik, maar dat houd me niet tegen. Pech dan dat ik rust moet nemen om alles te laten herstellen. Vele heb ik niet geslapen en dat effect merk ik dan ook niet. Na wat over de puin geklauterd te hebben, kom ik op een beter begaanbaar stuk. Dit loopt al iets beter, maar nog steeds zeker niet prettig.

Cedic
Lusteloos staarde ik weer naar het vuur.
"Doe wel even voorzichtig hé," had Noah nog gemompeld. Dat was voor mijn bedoeld. Ze wist meestal wel wat er aan de hand was. Even kijk ik op en zie dat ze een stukje verder op stond. In mijn hoofd verzamelde ik al mijn moed en liep op haar af. Een stukje bij haar verwijderd ging ik staan en staarde weer naar het vuur. Ofja, vanaf hier zag je geen vuur, alleen maar de rook. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar ze zou me toch wel doorhebben als ik het niet zou vertellen.
‘Ik doe mijn best, maar het lukt niet echt,’ mompel ik. Ik had haar nog niet eens aangekeken, toch dacht ik dat ze wel wist waar ik het over had. Noah had zo’n dingen altijd al geweten. Snel keek ik even naar haar om vervolgens weer naar de waterstraal uit de slang te kijken. Vuur vond ik toch mooier, maar water was beter dan de rook. Even hoestte ik, op deze plek kon je gemakkelijk rook inademen.

Toen ze weg was, stond ik op mijn eentje in een beeld van complete verwoesting. Voor een moment stond ik stil. De gedempte geluiden van de blussers en het gezoem van de nog steeds overvolle ziekenboeg stierven zachtjes weg in de nacht. Als ik poëtischer was geweest, had ik me verbaasd over de nooit teleurstellende komst van de nacht en hoe prachtig het licht van de sterren en de maan de jungle verlichtten. Maar in plaats daarvan staarde ik naar de grote rookpluim die de sterren voor me verschool en wreef ik even vermoeid in mijn ogen. Dan schudde ik dat gevoel van me af, rechtte mijn schouders en begaf me met vaste tred naar de ziekenboeg. Daar zouden ze zeker nog een paar handen kunnen gebruiken. En daar was die zuster die hij nog een kogel moest geven, voor de Heather Knochenmus de kans kreeg om in hongerstaking voor de geïmproviseerde celdeur te gaan kamperen. Onwillekeurig gleden mijn vingers naar mijn schouderholster waar mijn Beretta nog steeds geruststellend de leegte vulde. Kort zuchtte ik. Misschien was het beter om de Dokter te vragen haar met iets in te spuiten. Ik mocht dan geen problemen hebben met de trekker over de halen, maar een mensenleven weghalen -zelfs al was het een noodzaak- was een gegeven waar ik nooit onbewogen door werd gelaten. Toch als het iemand -relatief- onschuldig was, zoals deze zuster, die gewoon een erg onfortuinlijk lot had toebedeeld gekregen.
Mijn gezicht vertrok. Hoor mij nu... Ik leek wel Knochenmus', emotionele broer of zoiets. Een golf van misselijkheid overspoelde me even. Ik moest er niet aan denken om als één of andere maffe hippie door het leven te gaan. Dan kreeg ik lieven een .50 kogel in mijn hersenen geramd.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Traag kleedde ik me uit en glipte in de ietwat klinische doucheruimte. Een paar minuutjes onder koud water had die ene gezegd. Mijn vingers gleden naar de kraan en zetten die op de koudste stand. Een ijselijke straal regende onverbiddelijk op me neer, maar het deed me weinig. Mijn lichaam verkeerde in een vreemde staat van ongevoeligheid. Uit gemak was ik er maar vanuit gegaan dat het om een shocktoestand ging en dat mijn lijf zichzelf gewoon beschermde. Mijn zucht verbrak de stilte. Met mijn verstand op nul ging het beter.
Ik bleef langer onder de douche staan dan nodig was, simpelweg omdat mijn besef van tijd helemaal weggesmolten was. Een blauwe kleur had mijn lippen doordrongen, merkte ik toen ik uit de douche stapte en in het witte licht naar mijn spiegelbeeld staarde. Mijn huid was in kleine bolletjes opgebold en mijn vlees was overal rood geworden van de kou. Ik onderdrukte een rilling terwijl ik toekeek hoe de rode kleur wegtrok en plaatsmaakte voor een lijkwitte. Als ik gewoon stil op de grond ging liggen, leek het alsof ik dood was, bedacht ik, ietwat geamuseerd.
Snel depte ik mezelf droog, trok mijn geleende tenue terug aan en stapte naar buiten, waardoor ik bijna over twee gehurkte gedaanten totterde.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Noah Morrigan

Ik grinnikte even kort en vermoeid om zijn antwoord. "Je zou al kunnen beginnen met uit de wind, en zo ook uit de rook, te gaan staan." Hoofdschuddend wou ik mijn hand al uitsteken om hem een stukje eruit te trekken maar ik bedacht me. Niet iedereen vond het fijn om aangeraakt te worden. Een beetje verward en ongemakkelijk ging ik, na een kleine aarzeling, met mijn hand door mijn haar om zo de aandacht ervan af te leiden. Ik hoopte maar dat hij het niet gezien had, het zag er vast dom uit. Met redelijk wat moeite gooide ik de slang nog wat meer omhoog om de druk op mijn schouder wat te verlichtten.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Schijnbaar was mijn antwoord ook nog grappig ook nog. Het was anders erg serieus bedoeld.
'Je zou al kunnen beginnen met uit de wind, en zo ook uit de rook, te gaan staan,' zei Noah. Misschien was dat ook wel beter. Lusteloos zette ik nog een stap richting Noah. Het scheelde al veel. Na nog een klein stukje, stond ik geheel uit de wind en voelde ik me op dat vlak al beter, maar helaas op alle rest nog lang niet.
'Alsjeblieft, nu de rest nog,' mompelde ik. Even moest ik de slang weer goed richten, maar buiten dat was er niks te doen. Echt op aan het letten was ik niet, als Noah nu iets had gedaan dat ik had moeten zien, mocht ze het nog eens doen. Dat was me dan geheel ontgaan. Ach dat zou vast wel niet, maar als het zo was was dat niet mijn probleem. Ze zou wel weten dat ik er niet bij was met mijn gedachten, daar is ze slim genoeg voor om het te merken.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik ben opgelucht als Valerie nadat ze eerst even heeft geprotesteerd zegt dat ze ook wat zal slapen. Het is niet gezond als ze altijd maar door draaft, dat gaat van zelf een keertje fout. Zeker met de problemen waar we nu mee zitten is het belangrijk om uitgerust te zijn, anders stort je in. Ik wil al opstaan en afscheid nemen voor nu als ik plotseling haar hand op mijn arm voel. Ik kijk verbaasd op, omdat ik dat niet had verwacht van Valerie, maar glimlach dan ontroerd om haar compliment. 'Dankjewel, Valerie. Jij ook, je bent echt de sterkste vrouw die ik ken.' Alle emoties van vandaag en Valeries lieve gebaar laten tranen in mijn ogen komen die ik gelukkig op tijd kan wegslikken voor ze de kans krijgen over mijn wangen naar beneden te rollen. Ik geef een zacht kneepje in Valeries hand en glimlach, maar dan gaat plots de badkamer deur open en komt Spencer naar buiten. Het is duidelijk dat hij ons niet gezien heeft, want hij struikelt over ons heen en we vallen op de grond. Beschaamd bloos ik en kom overeind. 'Eh, sorry. Ik zal maar even naar beneden gaan om te kijken hoe het bij de zuster is, duurt vast niet lang.’ Ik sta op, strijk mijn rok glad en om Valerie gerust te stellen voeg ik toe: ‘Wees maar niet bang trouwens, ik zal de deur niet opendoen, ik klop alleen even en kijk of ze aanspreekbaar is. Ik ben zo weer terug.’ Schuchter glimlach ik even en loop dan de trap af naar beneden. De kamer van de verpleegster is nog steeds op slot en ik klop zachtjes. ‘Hallo? Bent u wakker?’