[RPG] The Habit [7] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 18:43 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
'Ik vind alles best, schijnbaar heeft u dus iets gevonden wat ik wel kan,' reageerde ik mokkig en liep hem achterna. Langs de weg kwam er steeds meer struikgewas en bomen. 'Het laatst heb ik Dana een stuk landinwaarts gezien, maar toen heb ik haar verlaten en waar ze nu is weet ik niet. Ze is wel het type voor het strand verder kom ik met weinig mensen in contact.' Zonder verder nog wat te zeggen zigzagde ik achter de kapitein aan. Misschien was het toch beter om in de zee te springen, nu kreeg ik alleen maar meer gezeur aan mijn kop. Ik had zeker geen zin om mezelf hier nog vrolijk te gaan gedragen. Na een tijdje merkte ik dat we in de richting van het vuur liepen. Het begon inderdaad warmer te worden en ik zag een aantal mensen vermoeid werken. Het begon er langzaam op te lijken dat ik toch kon helpen. Als het vuur de bossen in zou slaan zou ik me daar het snelste door kunnen bewegen. Waarom liep ik eigenlijk? bomen gingen een stuk sneller. Ik stapte op een boom af en klom er snel in. Niet veel later bewoog ik me weer op dezelfde hoogte als de kapitein. Dit ging een stuk soepeler en was zelfs nog een beetje leuk. Ik sprong snel van boom naar boom en keek af en toe of ik nog gelijk lag. Het kon me niet schelen dat ik zo reisde, het einde kwam in ieder geval al in zicht en dan zou ik te horen krijgen wat ik moest doen.

Oja, ik was het vergeten te zeggen, maar ik ben van a.s. maandag tot zaterdag weg, dus dan kan ik niet reageren ;x

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"We zullen hem dan maar even naar jouw praktijk brengen zeker?" Ik kijk haar een moment aarzelend aan maar knik dan. Ik kijk even op als Filischkin me wat toesnauwt. Hij irriteert me zo dat ik bijna mijn tong naar hem uitsteek maar in plaats daarvan trek ik alleen mijn neus op en keer me weer tot Valerie. "Zou je in het vervolg misschien zo kunnen roepen zodat ik niet denk dat hij je bijvoorbeeld, ik weet niet, aan het vermoorden is of zo?" Ik sla mijn armen over elkaar en haal nors mijn schouders op. "Jullie overdrijven, ik riep helemaal niet zó hard." Ik hoor Filischkin iets murmelen over dat hij zelf wel kinderen zal kiezen en draai met een ruk mijn hoofd zijn kant op, maar hij keurt me geen blik meer waardig. Struikelend over mijn eigen voeten en over de brokstukken loop ik naar beneden om hem te stoppen, maar hij loopt al weg. "Hé, wacht! U kunt niet zomaar-" Buiten adem van het klauteren blijf ik onder aan de hoop met puin staan en zet mijn armen op mijn knieën terwijl ik uit hijg. Knarsetandend zie ik aan hoe Filischkin de jungle in verdwijnt zonder naar me te luisteren. Dan kijk ik op naar Valerie en ga weer overeind staan. Ik glimlach vermoeid en veeg het haar uit mijn gezicht. "Loop je mee naar de praktijk of zal ik Spencer er zelf heen brengen?"

[ bericht aangepast op 25 feb 2012 - 17:01 ]

Noah kan je ook nog aanspreken om te helpen blussen, die zit daar ergens tussen de brokstukken.

Valerie Savarin

Met een geamuseerd glimlachje kijk ik toe hoe Heather Sasha achterna begint strompelen maar hem absoluut niet kan bijhouden waardoor ze niet veel later alweer terug keert, even vermoeid glimlacht en haar haren uit haar gezcicht strijkt. "Loop je mee naar de praktijk of zal ik Spencer er zelf heen brengen?" Ik haalde even mijn schouders op en probeerde zo vriendelijk mogelijk naar haar te glimlachen. 'Wat U het makkelijkste vindt.' Een beetje aarzelde voegde ik daar nog 'Misschien kan ik hem brengen en kan U voorop gaan om alles te klaar te zetten.' aan toe nadat ik een nogal kritische blik op haar schoenen geworpen had. Daarmee ging ze noch ver, noch makkelijk, noch snel vooruit geraken vooral nu dat iedereen te kampen kreeg met vermoeidheid.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Wat U het makkelijkste vindt." Ik merk dat Valerie me weer met u aanspreekt en neem me voor hetzelfde te doen. Als ze haar blik laat afdwalen naar mijn schoenen, nog steeds de pumps die ik vanochtend nietsvermoedend aantrok, voel ik hoe ik rood word. Oké, ja, misschien zijn ze niet praktisch, maar ik had er prima op kunnen lopen als er geen aanslag was geweest. "Op zich hoef ik niet veel klaar te zetten, denk ik.. Maar aangezien zijn koorts nog niet gedaald is zou hij nog wel een lauw bad kunnen gebruiken, denk ik. Ik ga wel vooruit om de badkuip vast vol te laten lopen. Komen u en Spencer dan zo snel mogelijk naar de praktijk?"

Valerie Savarin

Ik glimlachte even naar haar en knikte dan even terwijl ondertussen zich er al een plannetje in mijn hoofd gevormd had. Met een brede glimlach en op mijn meest gemeende toon vroeg ik aan Spencer hoe hij zich voelde. Tot mijn grote amusement en tevredenheid merkte ik dat ik er op de een of andere manier toch in geslaagd was om het gemeend en bezorgd te laten klinken. Voorzichtig nam ik hem bij zijn onderarm en begon traag naar Heather's praktijk te lopen terwijl ik de neiging om hem mee te beginnen sleuren onderdrukte. Hoe trager we liepen en hoe meer hij verward was over mij, hoe meer hij zou rond gaan kijken en zo de schade zou zien die hij had aangericht waaronder ook de lange rij met lijken. Helemaal met mijn plannetje ingenomen stapte ik voort tot aan de praktijk waar ik met mijn linkervoet en rug de deur openduwde om naar binnen te gaan. 'Made it!' Riep ik zacht toe. Mijn grijns leek wel op mijn gezicht geplakt met superlijm, ik kreeg hem er niet meer af.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

De brokken verslepen was niet 's werelds makkelijkste werkje, vooral niet omdat ik steeds meer het gevoel kreeg dat mijn ledematen van elastiek gemaakt leken te zijn. Gelukkig schoot de dokter me te hulp, al had ik eerder de indruk dat ze het meer deed om die andere vent dwars te zitten dan om mij effectief te helpen, al was dat misschien paranoïde van me. Ik bevestigde dat ik Spencer was, maar hield me voor de rest stil, vooral omdat ik vooral geen aandacht wou trekken. Bovendien was de dokter teveel bezig met een spervuur van ongeruste vragen, waarbij ik niet de kans kreeg om te antwoorden, aangezien ze zich al tot Valerie had gewend.
Niet lang daarna werd ik doot Valerie meegesleept naar een gebouw dat een eindje verderop achter een rij bomen lag. Het was een ziekenboeg en de lijken waarvoor ik de verantwoordelijkheid droeg, lagen in lange rijen naast elkaar. Ze waren al zichtbaar van mijlenver, allemaal bedekt met een soort laken.
Plots vroeg Valerie hoe ik me voelde, waarop ik verbaasd naar haar keek. 'Gaat wel,' antwoordde ik effen, een beetje overdonderd door de manier waarop ze me aansprak. Haar aanpak verzachtte, waardoor ik me even om mijn gemak voelde. Desondanks besloop me dat vreselijke gevoel van schuld toen ze me voorzichtig en traag door de ziekenboeg leidde, waardoor ik het gejammer hoorde en het bloed zag. Gekweld wendde ik mijn blik naar de grond, tot we bij Heathers praktijk kwamen en Valerie erg vrolijk aankondigde dat we gearriveerd waren. Ik zweeg en onderging alles met een gebogen hoofd.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Zo snel als ik bij de praktijk ben ren ik naar boven en haal mijn tassen overhoop, op zoek naar schoenen. Platte schoenen, zonder hak. Dat blijkt nog best een opgave te zijn; Ik vind in minder dan drie minuten tijd meer dan tien paar schoenen met een hak van meer dan vijf centimeter, maar geen platte. Terwijl ik een gefrustreerde zucht slaak haal ik nog meer tassen overhoop totdat ik eindelijk een paar zwarte gympen vind die ik nog nooit gedragen heb omdat ik me zo klein voelde als ik ze aan had. Twijfelend kijk ik even naar de schoenen, maar dan hoor ik beneden de deur open gaan en Valerie die zacht roept, en vlug trek ik ze aan. Steeds twee treden over slaand dender ik de trap af. Ik zie nog net Valerie en Spencer de praktijk in verdwijnen en loop achter ze aan. Vluchtig glimlach ik, waarna ik snel in de kastjes op zoek ga naar koortsremmende pillen. Zodra ik het doosje heb gevonden en open heb gemaakt draai ik me weer om en loop naar het tweetal toe. Ze lijken ineens allebei een stuk langer nu ik platte schoenen aanheb en ik voel me best wel klein. Vroeger was ik ook altijd een van de kleinsten in de klas, dus zodra ik er enigszins de leeftijd voor had begon ik schoenen met hak te dragen, en daar ben ik nooit meer mee gestopt. "Hier." zeg ik tegen Spencer, en ik leg een pil in zijn handen. "Dit helpt tegen de koorts. Ik zal boven het bad vol laten lopen met lauw water, of heb je liever een douche?"

ghehe, I know how she feels

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Haha, ik eigenlijk niet, mijn lengte is vrij gemiddeld.. Maar ik dacht kom, er moet toch een reden zijn dat ze steeds op hoge hakken loopt :')

Zo klein ben ik ook niet hoor c: 1m70 ongeveer en toch ben ik één van de kleinste uit ons groepje

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik ben 1.60 ;$

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ik ben trots op mijn 1.76m, een van de twee grootste van ons groepje

Ik ben volgens mij rond de 1.75, iets erboven volgens mij.. Weet het niet precies eigenlijk ;x
Maar als je hakken wilt dragen is een kortere lengte juist wel gunstig.

Ik negeerde zijn opmerking wijselijk. Die Cédric was een jongeman met problemen en ik had weinig zin om daar nu dieper op in te gaan, vooral omdat er zo weinig tijd was. Niet lang daarna sjeesde hij naast me door de bomen. Vreemde jongen, bedacht ik, hoewel ik de gedachte opnieuw binnen in me hield en hem niet op mijn uiterlijk reflecteerde. Als Heather zo nodig de psycholoog moest uithangen, dan kon ze dat best eens op hem uit proberen.
De tocht door het oerwoud ging verbazend goed. Steeds meer begon ik aan de uitstekende wortels en planten gewend te raken, waardoor ik steeds sneller kon bewegen. Het duurde dan ook niet lang vooraleer we de rand bereikte, waarna ik Cedric in de richting van de enorme zwarte rookpluim stuurde. 'Zoek een grote, grijzende man met een snor. Hij heeft een Arabisch uiterlijk. Zeg maar dat je van mij komt.' Met die woorden liet ik de jongen achter en stuiterde opnieuw soepel over de brokstukken om nog een leerling te vinden. Ik hoopte dat Heather daar in ieder geval niet meer rond liep. Haar belachelijke gedrag kon ik nu missen als kiespijn...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Noah Morrigan

Ik staarde maar wat voor me uit. Puin verruimen had geen zin of zo leek het toch voor me. Het irriteerde me mateloos dat ik hier maar zat, niets te doen. De vermoeidheid woog zwaar op mijn oogleden en even had ik het gevoel dat ik gewoon hier, ter plekke, in slaap zou kunnen vallen. Gefrustreerd nam ik een stuk steen op en gooide het met een schreeuw zo ver als ik kon het bos in, pas later besefte ik dat er daar iemand stond, iemand lang, te lang om één van de andere jongeren te zijn. Geschrokken veerde ik op en begon traag achteruit weg te stappen terwijl er allerlei rampscenario's door mijn hoofd galmden. Wat als hij nu eens die terrorist was? Wat als ik hem geraakt had? Zou dat goed of slecht geweest zijn? "Auw, godverdomme nog aan toe!" De steen waar ik over gestruikeld was, had mijn enkel opengehaald en aan het bloeden gemaakt. "Verdomme!" vloekte ik nog een keer zacht.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.