[RPG] The Habit [7] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 18:43 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Dana
'Ik ben je nu dankbaar omdat je me een knuffel geeft.' Ik glimlachte. Ik legde mijn hoofd op zijn borst maar liet hem niet los. 'Graag gedaan... denk ik,' zei ik een beetje verlegen. Ik zal Cedric altijd een knuffel geven als hij dat nodig had. Ik zou hem ook altijd willen helpen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

[aangezien ik een beetje erg depri ben door privéomstandigheden ga ik dat via schrijven uiten en heeft Cedric een beetje pech, als het jullie niet aanstaat zeg het maar dan verander ik het wel.]

Cedric
'Graag gedaan... denk ik,' zei Dana, ze klonk wat verlegen. Ze had haar hoofd tegen mijn borst gelegd. Zacht ging ik door haar haar. Na een tijdje liet ik haar los. 'Bedankt,' mompelde ik zacht. 'Ik wil even alleen zijn denk ik.' Langzaam slenterde ik richting van de kliffen. Waarom ik daar naar toe ging wist ik niet precies. Een stuk verderop zag ik mensen brokstukken er vanaf duwen, wat het precies te betekenen had boeide me niet zoveel. Ik ging op de rand van de klif zitten, met mijn voeten zelfs erover. Ik keek afwezig naar de golven die tegen de rotswand sloegen.

---

Do it scared, but do it anyway.

[Ik zou de laatste zijn die commentaar zou maken op wat degene met RPG post. Ik bedoel, jij kan zo moeilijk beslissen wat iemand anders doet.]

Dana
Ik keek Cedric achterna en zuchtte. Dit was een van de dingen die ik niet snapte van Cedric. De ene keer is alles goed en de volgende keer slaat zijn humeur zomaar om. Ik haalde mijn schouders op en ging op het grasveld zitten. Ik wist niet of ik dit alles normaal kon opvatten. Ik begreep best dat Cedric soms alleen wilde zijn, maar de ene keer wordt ik er met spoed bij gehaald want hij is verdrietig en het volgende moment is hij plotseling weg want dan wilde hij alleen zijn.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
De ijskoude wind sneed als een mes door me heen. Niet gek met alleen een shirt aan. Licht begon ik te klappertanden, maar ik verrekte het om terug te gaan of iets warmers aan te trekken. Nog steeds staarde ik afwezig naar de golven. Ze waren zo vrij, maar toch weer niet. Ze werden gedwongen om tegen de rots te komen. De zilte geur drong mijn neus binnen, het rook aanzienlijk anders dan waar ik vandaan kwam, maar slecht was het niet. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op de geluiden en de geuren om me heen. Af en toe hoorde je een vogel. Ik rilde bij een nieuwe windvlaag die door me heen sneed.

---

Do it scared, but do it anyway.

Dana
Ik zuchtte en besloot een stukje te gaan wandelen. Het liefste wilde ik naar het strand maar in dat deel was Cedric en als hij alleen wilde zijn, dan moest hij dat zelf weten. Ik besloot naar het andere kant van het eiland te lopen om daarbij de zee te kijken. Rustig, op mijn eigen rustige tempo, liep ik naar de andere kant toe. Hierop was het uitzicht van de zee een stuk minder mooi en hier kon je niet zo makkelijk het water in. Het kon wel, maar dan moest je echt duiken vanaf de rots en helemaal terug zwemmen naar het strand aan de andere kant. Met een zucht ging ik zitten.

[Ergens komt het wel goed uit want ik heb echt een kutdag achter mijn rug]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Er was kippenvel op mijn armen gekomen. Mijn benen bungelde nog steeds boven de golven. Op de een of andere manier maakte de zeewind me ook rustig. Alle gedachten kwamen door mijn hoofd. Op een vreemde manier begonnen de golven er aantrekkelijk uit te zien. Het gebeuk tegen de rotsen, alles even te vergeten en je gewoon laten meevoeren door de stroming in de hoop dat je op tijd uit het water vist. Of juist niet uit het water vist worden en uit in een keer uit alle lijden verlost te zijn.

---

Do it scared, but do it anyway.

Dana
Hoe langer ik er over nadacht hoe meer ik besefte hoe de relatie van Cedric en mij in elkaar stak. Het leek net op Cedric me niet vertrouwde. Daar ergerde ik me aan. Een relatie draaide toch toe om vertrouwen? Vermoeid keek ik naar het water. De neiging om er in te duiken was erg groot. Maar geen normaal mens zou die duik overleven, een geluk dat ik geen normaal mens was. Ik staarde even besluiteloos voor me uit en ging toen met een zucht zitten. Als ik nu ging zwemmen in het onrustige zee water liep het niet goed af. Ik zou niet weten wat ik deed en zomaar verder de zee op zwemmen, mij kennende zou ik midden op zee verdwalen.
Verveeld pakte ik een steentje en gooide die ik in het water terwijl mijn gedachte's weer naar Cedric gingen. Mijn gevoelens waren op dit moment zo verwarrend over hem. Ik maakte me zorgen maar ik ergerde me ook verschrikkelijk aan hem op dit moment. Want het leek gewoon dat ik alles kon zeggen maar dat het bij hem toch niet doordrong.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
In het donker, wat het inmiddels wel was geworden, leken de golven nog wilder dan met licht. Deze keer was voor het eerst dat ik zo lang bij de zee was geweest. Iets aan de omgeving had me voor een moment veranderd. In een soort trance stond ik op en liep naar het vervallen bebouw. Al snel had ik een deken gevonden en liep weer terug naar het stuk klif was ik zat. Ik wist niet wat er precies met me aan de hand was, maar deze verandering was zowel positief als negatief uitgepakt. Eindelijk had ik rust in mijn hoofd, maar nu had ik nog maar weinig gevoel in mijn lichaam en ik de controle een beetje kwijt was. Een stukje van de rand ging ik liggen en draaide me in mijn deken. Een deel van de koude zeewind kwam nog door de deken heen. Toch leek mijn lichaam het al een stuk minder erg te vinden, ach wat maakte het ook.

---

Do it scared, but do it anyway.

Valerie Savarin

De uitdrukking op Filishkins gezicht was levendiger dan ik van hem gewend was, iets wat me eerlijk gezegd best verbaasde doch, ik trok me er maar weinig van aan en wachtte een tikkeltje ongeduldig op zijn uitleg. 'Achmars mensen worden binnenkort moe van het blussen. Ik heb aangeboden om de leerlingen te laten helpen blussen. Het is niet extreem gevaarlijk meer en dan zijn ze ook nog nuttig,' Met een bedenkelijke blik beet ik even op mijn bovenlip en richtte mijn blik even over zijn schouder, naar de zee achter hem. 'Geen probleem maar alleen degene die ertoe instaat zijn volgens Heather.' Zonder hem de kans te geven mij te onderbreken of te protesteren vervolgde ik mijn deel. 'Als U zo vriendelijk zou willen zijn om de leiding te nemen over hen om alles in goede banen te leiden..'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik was moe. Het was een vreemde dag geweest en dat vrat bij mij aan mijn energie. Het liefste zou ik gaan liggen en heel eventjes gaan slapen maar dat kon niet. Niet omdat er nog zoveel dingen te doen waren want op dit moment had ik meer het gevoel dat ik in de weg zou staan dan dat ik echt zou helpen. Het punt was dat ik geen plaats had om te slapen. Mijn slaapkamer was verwoest. Besluiteloos staarde ik voor me uit en besloot ik dat ik maar op het strand moest slapen. Maar dat leek me nu niet echt comfortabel.


[Oké, slecht stuk maar ik ben echt heel moe.]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ik ben bezig met schrijven
Moest net helemaal terug zoeken naar wat voor verwondingen Spencer ook al weer had :')

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Ga je gang, maar probeer alsjeblieft geen dingen uit te steken waardoor hij je kan overmeesteren of iets in die zin, ik heb geen zin om hem uiteindelijk toch te moeten afschieten." Ik kijk mokkend de andere kant op. "Nee, dat zou er ook nog bij moeten komen." murmel ik en ik werp een geërgerde blik naar Filischkin, die dommig staat te glimlachen. Hoe kan hij nou lachen over de dood? Er is helemaal niets grappigs aan het doden van mensen. Filischkin en Valerie springen beiden wat te losjes met levens om, heb ik het idee. Zodra ze beginnen te praten loop ik naar de piloot toe en probeer de boze blik zo goed als ik kan van mijn gezicht te poetsen. Ik glimlach naar hem en steek mijn hand uit. "Hé, Spencer was het toch? Vorige keer heb ik me niet goed voor kunnen stellen, ik ben Heather Knochenmus, de dokter hier." Ik wankel even over de brokken puin maar vind dan een plek waar mijn voeten stevig staan. "Goed.. Hoe gaat het nu met die wond in je hoofd?" Zonder op antwoord te wachten veeg ik de pluk haar die voor zijn voorhoofd hangt opzij. Ik frons even en kijk naar het opgedroogde bloed. "Ziet er al beter uit als eerder.. En de koorts?" Weer wacht ik niet en ik leg mijn hand nu voorzichtig op zijn voorhoofd. Ik schrik als ik merk hoe warm hij aan voelt. "Oh! Je verhoging is nog heel hoog, je zou hier helemaal niet moeten zijn." Ik trek mijn hand terug en draai me om naar Valerie. "Valerie!" roep ik terwijl ik mijn armen een beetje omhoog houd om mijn evenwicht te bewaren. "Zijn koorts is nauwelijks gedaald, hij zou nu binnen moeten rusten, niet hier moeten werken!" Ik ben nog niet uitgesproken of Filischkin komt weer tevoorschijn. Ik vernauw mijn ogen. "Tenzij jullie nog meer mensen dood willen hebben." zeg ik, terugvallend in mijn mokkende toon. De zuster valt waarschijnlijk niet meer te redden, maar ze moeten niet denken dat ik me hier zomaar naar schik. Niet dat ik ze ga boycotten, maar met alle gemak kan ik ze irriteren. En ze kunnen me niet eens ontslaan of iets dergelijks, ik ben hun enige dokter. Ik kijk om naar Spencer. "Hoe voel je je trouwens? Nog steeds moe of duizelig?"

-Cedric-
Mijn maag knorde en ik opende mijn ogen. Geslapen had ik nog niet. Ik ging weer met mijn benen over de rand zitten en sloeg de deken beter om me heen. Toch sneed de ijzige wind door me heen. Er iets aan doen kostte me teveel moeite en ik had geen idee wat. Door de kou was ik in een soort trance beland en om daar nu uit te komen was teveel gevraagd. Het kon me niet schelen of iemand me zou vinden, niemand zou me kunnen helpen. Terwijl mijn benen over de rand bleven bungelen ging ik op mijn rug liggen. Wat er om me heen gebeurde wist ik niet. Ik staarde naar de donkere lucht boven me. De wolken zagen er dreigend uit en zelfs zij leken me te haten. Wa had ik nou aanzit klote eiland. Ik zat hier vast, voor nog een hele lange tijd. Ja Dana was er, maar zij leek mij zelfs niet meer te begrijpen. Iedereen was bang voor me als ik zelfs maar mijn hand in de lucht tilde. Alleen maar omdat ik geen idee heb wat ik met mezelf aan moet. Het ene moment kon ik iedereen de huid vol schelden en het andere moment zat ik in een hoekje te huilen. Een warme traan rolde over mijn wang. Ik wou gewoon weer naar huis, daar wist ik tenminste wat ik kon verwachten. Steeds meer tranen rolde er over mijn wangen. Ik had geen kracht meer. Ik was te moe en had teveel honger om nog iets te doen. Wat kon ik ook doen? Ik was nergens goed in! De wolken bleven me dreigend aankijken en zelfs de maan verborgen ze voor me. Misschien was in de zee springen nog niet zo'n slecht idee, het bleef verleidelijk om gewoon alles zo te vergeten. Niemand had toch wat aan me. Niemand zou me missen en een dode meer of minder maakte weinig uit toch? Wat kon het mij ook schelen. Ik ging weer op het randje zitten en legde de deken achter me. Ik snikte verder. Dit was de laatste kans dat iemand me op andere gedachten zou kunnen brengen, over een uur zou ik weg zijn. Woedend schreeuwde ik een keer in de verte. Ik kon er niet meer tegen. 'KLOTE EILAND!' schreeuwde ik. Het was niks anders. Dit was een klote eiland! 

---

Do it scared, but do it anyway.

Valerie Savarin

Mijn plan om even naar het hoogste punt van het eiland te lopen werd teniet gedaan door een schreeuw afkomstig van Heather. 'Valerie!' Met een ruk trek ik mijn wapen uit mijn broeksriem en loop op haar af terwijl verschillende scenario's door mijn hoofd schoten, het ene nog erger dan het andere. 'Zijn koorts is nauwelijks gedaald, hij zou nu binnen moeten rusten, niet hier moeten werken!' Met een gefrustreerde zucht stak ik het wapen terug achter mijn rug vast en kwam dichterbij. 'We zullen hem dan maar even naar jouw praktijk brengen zeker?' Roep ik knorrig terug van op een afstandje. Ik zie dat ze tegen Filischkin ook weer aan het mokken was, iets wat me lichtelijk irriteerde maar goed. Behoedzaam kwam ik iets dichterbij staan. 'Zou je in het vervolg misschien zo kunnen roepen zodat ik niet denk dat hij je bijvoorbeeld, ik weet niet, aan het vermoorden is of zo?' Het klonk een beetje kregelig maar ik probeerde er toch een flauwe glimlach en een zachte blik uit te halen. Iets wat beter lukte dan ik verwacht had.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

hij Kan Cedric vinden, die zit dichtbij de klif waar die man was alleen hij heeft wel een beetje een heel slecht humeur en zit daar nu het hele eiland bij elkaar te schelden en weet ik wat nog meer. (zie mijn laatste post voor zijn mentale toestand)

[ bericht aangepast op 22 feb 2012 - 13:56 ]

---

Do it scared, but do it anyway.