Fayan
Ik stak mijn hand uit zover dat ging door de dicht opeen staande tralies. Ik strekte mijn vingers, alsof ik hem zou kunnen aanraken, maar hij zat aan de andere kant van de gang. Zo ver weg.
Ik zat tegen de muur aan, mijn hoofd leunde tegen de tralies.
Hier bleef ik zitten, mijn blik strak op Saph. Alle herinneringen van ons kwamen ze terug, maar nu hij bij me was, deden ze geen pijn meer. Mijn liefste, allerliefste Saph.
En toen zijn lach. Zijn stralende lach die vlinders -nee, vleermuizen- door mijn buik liet stormen. Ik lachte automatisch terug. Geen verwrongen grimas, maar een echte lach die doorging met mijn ogen, die voor het eerst sinds vijf jaar weer oplichtten.
"Ik heb je zo vreselijk veel gemist, my love."
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen