Fayan - Stylist
Verdomme, waren zaten die tralies hier? Ik wilde naar hem toe, mezelf in zijn armen storten en er nooit, nóóit meer vandaan komen.
Ik had hem zo gemist, ik wist niet eens dat ik iemand zo kon missen, zo veel van iemand had kunnen houden, maar dat eerste was niet meer van toepassing.
Hij was hier, hij leefde en ik leefde. We hoorden nog altijd bij elkaar. Ik zag in mijn ogen dat er nooit een ander was geweest en god wat hield ik van hem.
Maar het leek me niet voldoende om te zeggen. 'Ik hou van je', dat leek ineens te weinig betekenis te hebben. Hij betekende zoveel voor me, dat ik het niet kon uitdrukken in woorden, in gebaren. Ik kon het alleen voelen in mijn hart, die niet meer gebroken leek, ik kon het merken aan de manier waarop de dikke deken van depressie die om me leeg afgeslagen leek te zijn waardoor ik me ineens bijzonder licht voelde.
Saph was mijn leven, mijn hart, mijn zuurstof, mijn geluk.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen