[RPG] Glamour night clubs and Drag Queens • speeltopic - Speeltopics

"Remember who you really are. Unleash the dragon and let these bitches have it." Rollen: • AdoreDelano —— Drag Queen, Aiden Matthew Quinn • 1,3 • AdoreDelano —— Drag Queen, Kellin Brandon Scofield • 1,5 • Flazeda —— Drag Queen, Myles Zane • 1,3 • Daimon —— Drag Queen/Clubeigenaar — Chad Michaels • PeterMaximoff —— Drag Queen, Evan Hunter James • 1,2 • DandyN —— Drag Queen — Willam Belli • Morticia —— Drag Queen • Panix —— Barman, Edward Charles Tremblay • 1,4 • ALDL —— Barvrouw — Sasha Pieterse • Phillip —— Mannelijke serveerster, Joshua Edin Robbertson • 1,3 • Caprice —— Technicus, Sébastien Gregoire • 1,3 Regels: • Je mag meerdere personages aanmaken, mits je deze niet verwaarloost. • Geen ruzies, behalve in de rpg zelf. • Geen perfecte rollen! Iedereen heeft minpunten. • Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf. • 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven. • In deze RPG moeten de posts 250 woorden bevatten. • Let op je spelling en grammatica.

[ bericht aangepast op 9 juni 2016 - 22:52 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

---

We're all mad here.

Ik kon er niks aan doen, maar ik werd meteen een stuk chagrijniger bij het vallen van James zijn naam. Gewoon omdat ik wist hoe hij was en hij me maar niet met rust kon blijken te laten. Ik beet hard op mijn lip en glimlachte flauw onder Taavi zijn aanrakingen. De spanning in mijn lijf liet pas echt los, toen hij plots in mijn kont kneep en een kreet van schik viel over mijn lippen, terwijl ik automatische op hupste. 'Kut kind.' Lachte ik, terwijl ik hem achterna keek hoe hij dramatische het pand verliet. Ik draaide me naar de deur om hem te volgen, toen James vanuit de toiletten verscheen. Zoals gewoonlijk alle aandacht opeisend met een kut opmerking. Ik keek hem even nietszeggend aan, waarna ik echt naar buiten liep. Taavi zat al op de stoep en in plaats van dat ik naast hem ging zitten, nam ik plaats tussen zijn benen. Normaal was ik niet enorm aanhankelijk, maar nu wilde ik gewoon even aandacht van de juiste persoon. Ik stak zwijgend mijn sigaret op, waarna ik Taavi het vuur gaf. Mijn hoofd leunde op zijn schouders en mijn handen gleden over zijn bovenbenen. 'Sorry.' Mompelde ik uiteindelijk zacht. Ik wilde niet dat het me nog zoveel deed. Ik wilde niet elke keer op mijn tenen moeten lopen als die klootzak in de buurt was. En ik vond het al helemaal niet eerlijk tegenover Taavi. Want er was nog niks officieel uitgesproken, ik wilde er toch wel werk van gaan maken om het tussen ons te laten lukken.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

---

We're all mad here.

Evan Hunter James || Tawni
James werkte gelukkig door, en was nog enigsinds secuur, waardoor we al snel weer richting de bar konden vertrekken. Daar spoelde ik het water weg en begon met het maken van nieuwe koffie. Het duurde even, en in de tussentijd zag ik Aiden en Taavi weer verschijnen uit het kantoor. Na een gesprekje met Bat en Kellin, die beiden hun voorstel om te gaan roken, afsloegen, wilden ze weer gaan, maar natuurlijk liet James ze niet gaan zonder een scherpe opmerking. "James, gedraag je. Anders moet ik toch echt eens gaan kijken of billenkoek werkt om dit af te leren." Aan de ene kant meende ik dit, maar aan de andere kant was het ook gewoon een spel. Thuis was het een serieuze straf geweest als je, je niet gedroeg, maar hier gebruikte ik het vooral spreekwoordelijk. Ik schoof een van de mokken koffie naar hem toe en pakte de koektrommel onder de bar vandaan. We hadden inderdaad een koektrommel in de nachtclub. Ik had geen idee waarom, maar het kwam mij goed uit. Ik stak het naar James toe, terwijl ik mijn koffie rustig begon te drinken. Alles rook eindelijk een keer schoon, en ik kon me redelijk ontspannen. Alleen de aanwezigheid van de ratten van Bat, maakte me toch nog altijd wat ongemakkelijk. Ik ging zelf op de bar zitten en viste mijn mobiel uit mijn broekzak. Noah had drie keer gebeld, dat moest iets ernstigs zijn. "Jongens, ik moet even bellen. Geef me een momentje." met die woorden sprong ik van de bar en liep zo snel mogelijk naar buiten, terwijl ik op de sneltoets van mijn man drukte. Ik was echt heel bezorgd op dit moment. Buiten draaide ik met mijn rug naar de buitenwereld toe en legde mijn hoofd tegen de muur. "Noah, wat is er aan de hand?" vroeg ik in blinde paniek, hopend dat het niet te ernstig was. Als er iets met hem aan de hand zou zijn, zou ik het mezelf nooit vergeven. Ik was zo bezorgd dat ik niet eens door had dat ik recht naast het kersverse koppel was gaan staan.

[ bericht aangepast op 20 juni 2016 - 23:22 ]

---

Bowties were never Cooler

Ik wist niet zo goed waarom ik sorry zei. Het duurde dan ook even voordat ik daar antwoord op kon geven. Ik voelde me er gewoon kut onder en had het idee dat ik alles aan het verpesten was. En dat wilde ik niet. Ik wilde me net zo gelukkig blijven voelen als net op de bank. Maar James verpesten zoals altijd alles. Ik wilde dat het me niks meer deed. Dat ik zijn opmerkingen opzei kon leggen, maar dat kon ik niet. Ik duwde mijn gezicht in Taavi zijn nek en pakte met mijn vrije hand zijn vrije hand beet, om onze vingers te verstrengelen. Taavi zijn stevige greep voelde fijn. Alsof het me beschermde. Verbaasd keek ik op toen Taavi over soa's begon, maar al snel schoot ik in de lach bij zijn grijns. Lachend liet ik mijn achterhoofd tegen zijn schouder vallen en drukte ik een kusje op zijn handpalm. 'Was het maar een soa. Daar is makkelijker vanaf te komen dan van James.' Ik moest moeite doen om niet heel hard te lachen om mijn eigen opmerking en beet onschuldig op mijn lip, terwijl mijn wangen rood aanliepen. En het was nog waar ook. Ik zuchten zachtjes en nam langzaam een hijs van mijn sigaret. 'Ik wil gewoon niet dat hij dit stukmaakt.' Sprak ik uiteindelijk toch mijn hart uit. 'Wat dit dan ook mag betekenen.' En ik wist zeker dat hij dat ging proberen. Want die jongen had er alles voor over om mij kapot te zien. Geschokken keek ik op toen de deur weer openvloog en er een paniekerige Evan naar buiten stormde met zijn telefoon. Langzaam keek ik van Taavi, naar Evan en weer terug en keek de laatste vragend aan. Wat moesten we hier nu weer mee aan.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

---

We're all mad here.

[ bericht aangepast op 21 juni 2016 - 0:28 ]

---

We're all mad here.

De spanning was geklaard en zonder dat er echt wat was gebeurd, voelde ik me al een stuk opgeluchter. Het was gewoon Taavi. Ik glimlachte bij de houdgreep en piepte lachend toen hij ons op de grond draaide en ik met mijn rug op de stoep lach. Grijnzend keek ik de jongen boven me aan en lachend beet ik in mijn lip. Ik had geen flauw idee wat hij van plan was, maar ik vond het nu al leuk. Al kwam hij niet echt ver door Evan die plots in paniek naast ons stond. Hij leek ons niet echt door te hebben en ik had geen flauw idee hoe we hierop moesten reageren. Gelukkig was daar Taavi die wat snuggerder was dan ik en ik liet mezelf weer omhoog trekken de steeg in. Wel kon ik het niet laten om Evan met een bezorgde blik aan te blijven kijken tot ik de hoek om werd getrokken. Eenmaal in de steeg was ik Evan ook eigenlijk meteen weer vergeten. Ik leunde met bijna heel mijn gewicht tegen Taavi zijn borstkas en stopen mijn handen in zijn kontzakken. Onschuldig, met grote ogen, maar toch een ondeugende grijns bleef ik de jongen aankijken. Het beet zachtjes met mijn tanden op het puntje van mijn tong, omdat ik niet meer kon stoppen met glimlachen. Ik zei niets. Luisterde alleen wat Taavi te zeggen had. Hij kwam wat moeilijk uit zijn woorden en dat maakte hem alleen nog maar schattiger. Ik knikte begrijpend alsof ik totaal nog niet doorhad waar hij heen wilde en drukte lachend mijn neus in zijn wang toen hij uiteindelijk klaar was. 'Nou dat weet ik niet hoor, daar moet ik nog even over nadenken.' Ik sloeg mijn ogen naar hem op en kon mijn lach niet onderdrukken. 'Oke, alleen omdat je zo schattig kijkt en ontzettend goed in bed bent.' Een klein kusje op zijn neus nog en ik vond wel dat ik weer genoeg geplaagd had. 'Nee, ik wil heel graag exclusief met je zijn, Taavi.' De toon was anders dan mijn grapjes en mijn gelach had plaats gemaakt voor een pure glimlach. 'Niets liever.' En zachtjes plante ik mijn lippen op die van hem.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

---

We're all mad here.

Evan Hunter James || Tawni
Noah belde me nooit onder werktijd, wat me alleen nog maar bezorgder maakte. Er moest iets heel dringends aan de hand zijn, zo erg dat het niet tot vanavond kon wachten. De laatste keer dat hij me had gebeld tijdens werktijd, was hij van een jong paard gevallen wat we aan het inbreken waren, en was die op hem gaan staan: gebroken ribben en een klaplong. Sindsdien hadden we afgesproken geen paarden meer in te breken als we niet allebei aanwezig waren op de ranch. Dat kon het dus niet zijn, toch? Ik maakte me alsnog klaar voor een halsoverkop vertrek naar het ziekenhuis. Noah was een magiër met paarden, maar het bleven dieren die onvoorspelbaar konden reageren. Hetgeen wat ik aan de andere kant van de lijn hoorde was alleen heel iets anders. Hij was aan het huilen en er kwam maar half uit waar het eigenlijk voor was. Ik maakte zachtte sussende geluidjes, terwijl ik me omdraaide en hopeloos langs de muur liet glijden. Misschien had hij fysiek niets, maar er was iets heel ergs aan de hand. "Noah, waarom huil je?" Mijn woorden waren erg kwetsbaar, erger dan ik bedoeld had. Langzaam werden de woorden toch wat duidelijker, en hoorde ik pas aan zijn stem dat het geen tranen van verdriet waren. Mijn ogen werden enorm door het nieuws wat hij me gaf, en ik kon een stralende grijns niet van mijn gezicht halen. Dit zou het telefoontje zijn wat toch het grootste deel van de puzzel van mijn leven compleet zou maken. Het zou nooit een volledig plaatje worden, dat kon in onze situatie niet, en juist daarom was ik misschien wel zo verrast dat ik zo gevuld was van geluk dat er tranen over mijn wangen begonnen te rollen. Ieder ander dacht misschien dat ik op dit moment een slecht nieuws telefoontje had gekregen en daarom begon te huilen, maar als dit een ding niet was, dan was het slecht nieuws. Verwarrend, ja. Ingrijpend, ook. Maar slecht of triest, zeker niet.

[Ja, Evan zit op de stoep te janken. Wie wil er raden waarom?]

---

Bowties were never Cooler

Ho en Mo waren terug gekeerd uit het kantoor en wilde meteen een sigaret gaan doen. Die wisten zich ook altijd mooi onder het werken uit te wringen. NIet dat ik op dit moment veel deed, maar ik had op zijn minst iets gedaan. En omdat ik net drie sigaretten achter elkaar had gerookt en geen zin had om bij een klef koppel te staan, wees ik Taavi zijn vraag af. Ik wilde eerst rustig mijn koffie opdrinken. Ik keek toe hoe eerst James terugkwam en en niet veel later Evan, die bijna meteen door naar buiten liep. 'Tuurlijk niet, jij doet toch nooit iets fout.' Lachte ik net iets te onschuldig naar James. Hij wist dondersgoed waar hij mee bezig was en hoe Aiden op hem reageerde. Ik aaide rustig over Bat zijn rug, toen hij tegen me aan kwam leunen. Ik keek toe hoe James een biertje pakte en trok iets beledigd mijn wenkbrauw op bij zijn knipoog. Dacht hij nou echt dat ik zo stom was. Ik trok Bat iets meer tegen me aan en kneep zachtjes in zijn zij toen James het nodig vond om zijn t-shirt uit te trekken. 'Eerder steenkoud.' Als hij echt dacht dat ik hier warm van zou worden, had hij het totaal bij het verkeerde eind. Ik koos mensen uit op hun persoonlijkheid. Eentje die James totaal niet had. Daarbij zag iedereen van 500 meter afstand wat voor spelletje hij speelde en iedereen die erin zou trappen, was gewoon stom.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kierend liet ik me tegen de muur duwen en sloeg ik mijn armen stevig rond Taavi zijn schouders. Ik voelde me net een puber die voor het eerste verliefd was. Zachtjes kuste ik hem terug, zonder de glimlach van mijn lippen te halen. Ik was gewoon gelukkig. Ik had Taavi duidelijk een schouderklopje teveel gegeven, want zijn ego was wel tien centimeter gegrooid en lachend rolde ik met mijn ogen. Ik beet sensueel op mijn lip en bracht mijn lippen langzaam naar zijn oor. 'Het moment dat je, je kleding terug aan deed. ' Een klein kusje achter zijn oorlel volgde en onschuldig trok ik mijn hoofd terug om hem met grote knipperde ogen aan te kijken. Ik genoot van zijn hand door mijn haar en sloot genietend me ogen, totdat hij weer iets had verzonnen. Vragend keek ik hem aan, en dacht legit dat hij me iets interessants op de proppen zou komen. Maar ik had beter moeten weten. Ik schoot in de lach en duwde hem lachend van me af. 'Droeftoeter.' Ik piepte tussen zijn armen uit. 'Als je eiren wilt, had je een dame aan de haak moeten slaan.' Ik stak mijn tong naar hem uit en stemde in om naar binnen te gaan door met opgeheven hoofd van hem weg te lopen en extra met mijn kont te schudden. Maar het lachen verging me snel zodra ik Evan huilen op de stoep zag zitten. Ik rende letterlijk naar hem toe en knielde voor zijn knieen neer. 'Evan, baby, wat is er?' Voorzichtig pakte ik zijn gezicht tussen mijn handen beet en probeerde ik hem te sussen. Ik had geen flauw idee wat hier aan de hand was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[ bericht aangepast op 21 juni 2016 - 16:22 ]

---

We're all mad here.

Bartholomew 'Bat' Lucian Velasquez
Gelukkig had Kellin besloten me hier niet alleen achter te laten met James. Nu had ik ook Evan nog, maar sinds de breuk tussen James en Aiden, probeerde hij met alles met een hartslag te flirten. Nu was Evan bezet, dus hij zou me niet met rust laten, zeker omdat die niet veel later ook verdween. Nu deed hij dat alsnog niet, maar hij verdeelde zijn aandacht in elk geval over ons twee op dit moment. James gedroeg zich ook als een klootzak naar Aiden toe en probeerde hem constant jaloers te maken. Dat hij nu al begon met drinken zou gat niet beter maken, al was ik blij dat we even niet ook nog de spanning hadden van zijn ex hier in de kamer. Hij probeerde vriendelijk te doen, en ik wilde hem een kans geven, maar zijn ondertoon deed me rillen, en ik was dan ook blij dat Kellin me dicht tegen zich aan hield. "Het gaat prima. Een beetje druk met school, maar niets bijzonders." zei ik terwijl ik keek hoe James zijn shirt begon uit te trekken. Dat was echt nergens voor nodig. Nu had hij een goed lijf, een heel goed lijf, maar dat had letterlijk elke jongen hier. Ik keek over mijn schouder bij Kellin's kneepje in mijn zijde, zodat mijn ogen van James af werden gescheurd en zich aan hem plakten. Zijn woorden deden me zacht grinniken en ik worp nog een scheef oogje op James. "Ik heb het vrij fris, sorry. Daarbij denk ik dat jij ook beter een droog shirt aan kan gaan trekken. Je zit onder het kippenvel." zei ik met een klein glimlachje. Ik wilde niet dat hij boos werd, maar ik voelde me toch gemakkelijker als hij een stuk stof over zijn spieren zou trekken. "Ik moet zo wel nog Valentina van school halen en Kip, Poes, en Vis thuis brengen." mompelde ik bedenkelijk.Valentina reed ook vaak met een vriendin mee, maar als het even kon bracht ik haar weg en haalde ik haar weer op. Dit gaf me ook een excuus om even weg te kunnen bij het drama wat James en Aiden heette. Ik wilde Kellin op zich wel uitnodigen, de meeste jongens waren wel bij mij thuis binnen geweest, maar ik wist niet hoe hij er nu over dacht, en ik had weinig zin om James ook mee te krijgen.

---

Bowties were never Cooler

Evan Hunter James || Tawni
De tranen bleven stromen, van ongeloof, blijdschap, en dankbaarheid. Ik kon echt niet geloven dat dit gebeurde, dat dit echt zo was. Toch zag ik er van buiten uit of ik het slechtste nieuws ooit had gekregen. Dit dacht ik in elk geval door te krijgen doordat eerst Aiden, en daarna ook Taavi, bij me kwamen zitten en probeerden uit te vogelen wat er was. Ik keek Aiden aan met een scheve stralende grijns. "Heel goed nieuws." Mijn stem was drie octaven hoger dan normaal, van totale extase. Ik drukte mijn telefoon nog iets dichter tegen mijn oor. "Wanneer, Noah?" vroeg ik zacht, terwijl ik hem aan de andere kant van de lijn ook nogsteeds hoorde huilen, waarvan ik nu wist dat het geluk was. Mijn hart sloeg nog een paar keer over en mijn glimlach werd alleen maar groter. "Dat is geweldig. Ik zie je vanavond en misschien bel ik je nog wel. Ik hou van je." Daarmee hing ik op en keek stralend de wereld in. Ik probeerde mijn tranen proberen weg te vegen. "Overmorgen hebben Noah en ik een afspraak in Chicago." piepte ik het feit uit, wat zonder enige context waarschijnlijk een vreemd iets was om zo enthousiast over te zijn. Ik stopte mijn telefoon weg en liet mijn handen door mijn haren glijden. Ik kon niet stoppen met grijnzen van oor tot oor, al waren gelukkig mijn tranen gestopt, zodat ik zo wel toonbaar naar binnen kon gaan. Dat zou wel betekenen dat ik niet zou kunnen werken overmorgen, maar dat zou het zeker waard zijn. Nu wist ik ook wel dat het nog lang kon duren voor het echt zo was dat we een gezinsuitbreiding kregen, maar als het proces zou worden gestart, was het hopelijk allen nog maar een kwestie van tijd. Noah en ik hadden nogsteeds veel te bespreken, maar nu stond het toch echt te gebeuren. We waren misschien uit onze cultuur geschopt, maar dit zou het dichtst bij zijn dat we bij een volledig Romani gezin zouden komen.

---

Bowties were never Cooler