[RPG] Glamour night clubs and Drag Queens • speeltopic - Speeltopics

Ik voelde Aiden aan mij vast klemmen, ik voelde dat ik hem nu kon duwen naar de plek waar ik hem wilde. "Alsjeblieft, Aiden geef me een kans." Ik veegde met mijn duim de tranen op zijn wangen weg. Ergens diep in mijn kille hart voelde ik een steek. Iets dat me zei op te houden met het verpesten van deze jongen, maar ik kon het niet. De sadistische kant van mij wilde doorduwen, wilde kijken hoever ik kon gaan. Ik zette me er dan ook over. Stiekem had ik zijn lippen wel op de mijne gemist. Ik vond Aiden werkelijk aantrekkelijk al was hij alles behalve mijn type. "Alsjeblieft, niet huilen schatje." Ik trok hem tegen me aan en streelde met mijn hand door zijn haar. "Zou niet willen dat je je make-up voor me verpest." Ik probeerde in ieder geval het verdrietige uit de sfeer te krijgen. Ik duwde hem weer even van me af om hem aan te kijken. "Ik voel dat jij dit ook wilt. " Ik legde mijn voorhoofd tegen de zijne. "Zeg me wat je werkelijk voelt. Als het zo is zeg dan dat ik uit je leven moet verdwijnen, en ik zal het doen. Zeg me dat je werkelijk niks meer van me wilt, dat je niet meer van me houdt. En meen het Aiden." Ik keek hem diep aan, graag zijn wang vast en duwde opnieuw mijn lippen ruw op de zijne. Ik had hem, ik bespeelde hem als een marionet zijn pop bespeelde.

Ik stond tegen de muur buiten de kleedkamer. De zenuwen gierde door mijn lijf, ik titste mijn voet en bleef mijn vingers over elkaar bewegen. Ik legde mijn hoofd naar achter en zuchtte. Het duurde al even, of leek dat gewoon zo voor mij. Ik ijsbeerde en liep rond. Ik probeerde mijn gedachte er van af te zetten en probeerde me af te leiden met wat flesjes pakken. Middenin het klusje bleef mijn gedachte gaan naar Aiden alleen met die verschrikkelijke James. Ik liep terug naar de deur, twijfel of ik hem open moest gooien of moest kloppen. Ik besloot beide niet te doen. Ik wilde weglopen. Ik moest Aiden vertrouwen. Ik wilde terug lopen naar de bar, maar ik draaide me richting de deur en legde mijn oor erop. Een beetje luisteren kon niet fout toch. Ik was heel stil en luisterde zo gefocust mogelijk. Ik hoorde Aiden's stem door de deur heen. "Ik hou van je." Verder hoorde ik het niet ik trok mijn hoofd terug en voelde de pijn in mijn borst, de steek. Mijn adem versnelde en ik voelde de woede opborrelen. Ineens sloeg de deur open en zag ik Aiden's gestalte naar buiten lopen in een rechte beweging. Ik stond versteend aan de vloer genageld. Ik keek hem na. Ik wist niet of ik boos was op Aiden. Ik wilde roepen of iets maar ik bleef stil staan kijken. Toen Aiden eenmaal de deur uit was wist ik een ding zeker, of ik nou wel of niet boos was op Aiden, ik was zeker boos op James. Ik bewoog mijn lichaam terug de kleedkamer in, het was rood voor mijn ogen. Ik greep James bij zijn kraag en duwde hem richting de spiegel. Zijn lichaam viel over de make-up tafel. "Wow rustig jochie." Ik haatte zijn neerbuigende manier. James bleef dingen roepen over Aiden maar ik merkte alleen mijn handen die hem vastgrepen. Ik schrok van mijn eigen acties en trok me terug. "Tief gewoon op, James." Ik verliet de kleedkamer en liet mijn benen me zo snel mogelijk naar buiten dragen waar ik oog in oog kwam te staan met de andere persoon die ik momenteel ook niet wilde zien.

Ik stond op het punt hem af te blaffen en te verwijten dat hij net zo was als elke andere jongen die hier kwam. Maar toen Aiden in huilen uitbarsten en ik zijn armen om mij heen voelde verzwakte mijn lichaam. Elk deeltje woede was uit mijn lichaam verdwenen. Ik sloeg mijn armen om hem heen, ik kon hem zo niet zien. Ik slikte het moment van net weg. "Het spijt me zo." Ik luisterde naar zijn woorden en klemde hem dichter tegen me aan. "Hij maakt me zo in de war." Ik slikte. Ik was bang dat voor James als het ging over Aiden, vooral nu ik wist waar hij op uit was. Ik wilde niemand anders dan Aiden. Ik sloeg mijn armen om hem heen en suste hem. Ik drukte mijn lippen op zijn voorhoofd. "Stil maar, baby." Mijn hand streelde over zijn rug. Ineens kwam de schaamte voor mijn aanvaring met James en ik slikte. Ik wist niet zo goed hoe ik dit ging brengen aan heem. Ik probeerde hem eerst te kalmeren. De huilende jongen in mijn armen brak mijn hart. Ik wilde hem zo niet zien. Ik trok hem terug en wreef de tranen van zijn wangen. Ik bleef hem aankijken. Ik haatte een huilende Aiden, het hoorde niet. Ik slikte en voelde me zenuwachtig. Aiden gaf nog om James en na alles weet ik niet hoe hij gaat reageren hierop. Sowieso kam het moment van net naar boven ik wist niet zo goed wat ik daar van vond of dacht. Ik besloot dat dit moment meer zei dan wat ik gehoord dat. Ik slikte en keek hem lang aan. "Ik heb iets, iets slechts gedaan." Ik bleef even stil. "Ik heb wellicht uit woede James tegen je make-up tafel aangeduwd.."

De stress in Aiden bracht mijn gevoel terug. Ik slikte en bleef hem aanstaren. Ineens kwam de realiteit binnen, als een klap in mijn gezicht. Naja, meer als een piano die op me viel zoals in tekenfilms. Ik trok me van hem terug, mijn lichaam zette het leek wel automatisch een stap naar achter. Het was een intuïtie. Net als je lichaam die je hand terug trekt als je hem verbrand. Mijn ogen staarde naar hem terwijl tranen erachter brandde. Was het dan toch waar? Ik besloot hem in ieder geval hemzelf uit te laten leggen. Ik telde van binnen een paar seconde om te zorgen dat ik niet over zou komen als een emotioneel wrak. Ik knipperde de tranen weg voor ik hem besloot terug aan te kijken. "Ik heb je enkel horen zeggen dat je van James hield." Het moment speelde zich over en over in mijn gedachte en ik slikte. Ergens zat ik fout, omdat ik James zo min vertrouwde heb ik ze afgeluisterd. Aan de andere kant als ik dat niet had gedaan had ik waarschijnlijk een hoop gelieg en twijfel gehad. Want James had sowieso niks achter gehouden en ik had nooit geweten wie de waarheid sprak. Nu lag alles op tafel. Ik bleef Aiden aankijken. Zijn reactie op het weten dat ik iets had meegekregen maakte me bang en angstig. Ik sloot mijn ogen omdat ik de waarheid waarschijnlijk niet aan kon. Ik slikte. "Aiden, zeg me alsjeblieft dat dat het enige is dat er is gebeurd." Ook al was zijn confessie heel wat, ik kon nergens Aiden kwalijk nemen om nog te houden van zijn ex. Er was natuurlijk veel tussen beide gebeurd. Toch kon ik het Aiden wel kwalijk nemen als hij mij 'even 'vergeten' was. Ik wilde schreeuwen want een groot deel van mij was bang. Ik had zojuist Aiden mijn hart en een mes overhandigt en stond nu te kijken of hij die er niet in ging steken.

"Hij wil me terug." Ik wist het, die teringlijer van een James. Ik balde mijn vuisten. Ik wachtte op de rest van het verhaal en dwong Aiden mij aan te laten kijken. Ik hoopte te horen dat Aiden voor mij koos want ik wilde hem totaal niet kwijt. Ik was dol en dol verliefd op Aiden. Ik kwam enkel thuis van een koude kermis. Tuurlijk was ik blij te horen dat ik hem gelukkig maakte, maar dat hij niet wist voor wie hij moest gaan deed me pijn. Ik keek hem aan toen hij de woorden liet vallen terwijl mijn hoopvolle gezicht brak. Allerlei emoties schoten door me heen, maar ik wist zo gauw niet welke ik moest voelen. Verraad? Verdriet? Woede? Ik slikte even en probeerde mezelf groot te houden. Ik bouwde langzaam terug een muur op. Normaal was het heel simpel, als eenmaal mijn vertrouwen beschadigd was dan was die persoon voor eeuwig klaar in mijn ogen. Helaas was het niet zo makkelijk, mijn hart verlangde naar Aiden. Vandaar dat het zo'n pijn deed. De tranen brandde achter mijn ogen en ik zocht woorden maar ik kreeg niks uit mijn strot. Zo stond ik daar, een brandende keel die mij weerhield iets te zeggen. Ik kon het niet, ik wilde niet in huilen uitbarsten en probeerde mezelf te kalmeren. Elke keer begon ik een zin om hem te stoppen. Ik wist het niet meer. Ik telde nog even en keek hem aan toen ik besloot dat ik dit niet onbeantwoord achter wilde laten. "Ik snap het gewoon niet.." Ineens maakte het verdriet klaar voor stage 2; woede. "Als ik je.. Als ik je zo gelukkig maak en hij.. Hij heeft je zoveel pijn gedaan. Letterlijk je leven een hell gemaakt. Ik heb gezien hoe hij dag in dag uit je beetje bij beetje probeerde af te breken. Hoe kun je zo iemand boven mij kiezen?" De woorden kwamen eruit als gif. En de woede maakte plaats voor spijt maar overwon. Ik wilde niet schreeuwen tegen Aiden, ik wilde hem geen pijn doen. Ik hield van Aiden. De gedachtes spookten allemaal door mijn hoofd en een bekend gevoel kwam terug naar boven. Ik duwde mijn nagels in mijn hand en probeerde het te negeren, maar ik kon het niet. Aiden begon in mijn ogen te veranderen in alle andere personen waar ik ooit van had gehouden. Ik wilde hem niet met mijn familie vergelijken, maar ik kon niks anders denken als wat ik toen altijd gedacht heb. Ik richtte mijn ogen naar de grond en haalde mijn schouders op. Een enkele snik verliet mijn lichaam en ik draaide mijn hoofd terug naar boven en keek Aiden aan. "Waarom ben ik niet goed genoeg?"

Mijn hele lichaam was in tweestrijd, ik gaapte hem aan. Was ik boos? Moest ik hem vasthouden en beloven dat ik alles deed om hem hier uit te helpen. De frustratie stapelde op en ik merkte dat ik het niet meer aan kon. Ik liet me door mijn zakken en kroop tegen de muur. Ik legde mijn hoofd naar achter en schudde mijn hoofd. Waarom was het niet gewoon simpel? Waarom was James in het spel? Of zelfs met hem in het spel waarom was Aiden niet gewoon over hem? Of anders waarom vertelde Aiden me net niet gewoon dat ik wel goed genoeg was? Ik kneep met mijn duim en wijsvinger de brug van mijn neus samen. Ik zuchtte. "Ik, " Ik stopte even, en besloot eerlijk te zijn. "Aiden ik weet gewoon niet of ik dat kan." Mijn stem was zacht en breekbaar, ik was breekbaar. Ik keek naar Aiden en haalde mijn schouders op. Ik was ten einde raad. "Ik hou ook van jou trouwens, mocht dat nog niet duidelijk zijn." Ik leek gekalmeerd te zijn, maar werkelijk ik was gewoon uitgeput. Ik was moe. Ik beet op de binnenkant van mijn wang. "Ik weet gewoon niet of het mogelijk is voor mij om helemaal voor jou te gaan, als jij niet helemaal voor mij kunt gaan. Ik weet niet wat slim is.." De woorden bleven komen als een soort woordenwaterval."Ik wil je alles behalve kwijt." Een nog bedroefder gevoel kwam over me toen ik me de volgende woorden aan Aiden realiseerde. "Ik heb je nog maar net." Ik keek terug in Aiden's ogen. Dezelfde ogen waar ik in was verdronken. Ik wilde hem niet kwijt raken aan James, niet nogmaals. Ik had de eerste dag van hun relatie al met pijn aan de zijlijn gestaan. Al sinds dag een had namelijk deze schoonheid iets met mij gedaan. Mijn hart laten bonken. Ik speelde met mijn vingers. "Ik weet gewoon niet wat slim is. Als het aan mij lag liet ik je zien hoe je bij mij hoorde en al die andere onzin. Maar ik weet niet of jouw leven klaar is daarvoor. Misschien is het het slimste om je ruimte te geven en tijd." Ik slikte, het voelde alsof ik mijn eigen hart vasthad en kapot kneep tot een hoop as. "Het is gewoon niet eerlijk, want ik weet dat jij het bent voor mij. En James is je niet waard, hoe graag jij dat ook zou willen." Het raakte me toen ik be dacht dat James voor Aiden waarschijnlijk was wat Aiden voor mij was. "Maar daar ga ik niet over.." Ik stond op en pakte Aiden's handen vast. "Ik hou van je Aiden, en dat zal ik altijd doen. " Ik kneep in zijn handen, een eenzame traan gleed over mijn wang. "Maar ik kan niet met iemand zijn die wellicht niet van mij is. Tot jij weet wat je wilt, kan ik niet meer zijn dan.. " Ik wist het woord niet, we waren meer dan collega's of niet? "Taavi." Ik trok hem dichter tegen me aan en duwde zachtjes mijn lippen op de zijne. Het was zoutig en ik wist dat ik nu niks meer in kon houden. Mijn hand gleed over zijn kaak en ik wilde dit moment voor eeuwig bij me dragen, maar dat kon niet. Ik moest even alleen zijn. Ook ik had tijd nodig. Ik eindige de zoen en drukte en snelle kus erachter aan op zijn lippen. Ik bewoog mij langs Aiden en besloot dat ik voorlopig in de club niet nodig was en ging op pad. Ik besloot een rondje te lopen. Ik moest nadenken en alles op een rijtje zetten.

Hoe meer stappen ik wegzette van het gebouw hoe meer mijn lichaam me niet meer kon dragen. Ik besloot rustig in een bushalte te zitten en staarde voor me uit. Ik probeerde mezelf te kalmeren en zuchtte. Ineens viel een bekende schim op. Het gestalte van Aiden kwam voorbij gelopen mijn ogen vielen op zijn tas. Ik ]slikte[/right], dit was allemaal mijn schuld. Een naar gevoel trok over me heen. Ik kek naar mijn handen en probeerde niet op te vallen. Het was beter zo. Toch kon ik het niet loslaten. Mijn lichaam wilde naar hem toe rennen, in zijn armen vallen. Ik probeerde mezelf af te leiden en telde auto's op kleur. N grijze auto 236 stond ik alsnog op. Ik probeerde me Aiden's huis voor de geest te halen. Ik was er ooit geweest met nieuwjaar met alle collega's. Ik volgde mijn geheugen. Ik was toen al aangeschoten aangekomen. Ik verloor mijn fles wijn op de kruising van de kerk en de kleine snoepwinkel door een slechte bestuurder. Toen moest ik door een raar steegje en kwam ik in een vet mooie straat waar geen prullenbakken stonden maar het wel schoon bleef. Zo volgde ik de route en kwam ik aan bij mijn bestemming. Ik was een sukkel geweest. Ik had er mer Aiden uit kunnen komen. Waarom ben ik zo godse dramatisch? Ik zocht het juiste nummer en belde aan. Ik legde mijn hoofd tegen de muur en hoopte op antwoord. Ongeduldig klopte ik alsnog op de deur. Ik besloot de sfeer te vermakkeliken. Ik zette mijn slechste italiaanse accent op. "Pizza extra salami?"