Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Toen ik voorstelde of we een keer samen gingen dineren was ze eigenlijk best wel enthousiast. Ze zou het Zayn voorleggen en ik knikte met een glimlach. Ze zou er over nadenken, dus dat betekend geen nee, maar ook weer geen ja. Maar het was ieder geval besproken. 'Dat zou fijn zijn' antwoordde ik. Ze pakte een mandje van de stapel en samen liepen we langzaam de winkel door. Ik had eigenlijk niet veel nodig, maar natuurlijk zag ik weer de favorieten nootjes van Louis liggen, dus die pakte ik en stopte die in m'n mandje. Ik grinnikte zachtjes toen ze een grapje maakte over Zayn, 'Ik heb precies hetzelfde' zei ik gniffelend, 'Louis is soms ook nog af en toe een kind, hij vind het heerlijk om mij op stang te jagen' Ik knikte instemmend toen ze de opmerking maakte dat we niet zonder ze konden. 'Nee, ik zou niet weten wat ik zonder Louis moet doen' zei ik beamend, 'Of je nou wil of niet, je hebt ze nodig' De beweging over haar buik ontging me niet en ik keek onderzoekend naar Somaiya, maar besloot er toen maar niks over te zeggen. 'Maar je voelt je goed'? vroeg ik toen luchtig, 'Nu je weer terug bent in dit saaie dorpje'? Ik grinnikte even en liep verder naar het volgende schap en pakte daar een zakje rucola uit en besloot er nog maar een pakje bij te nemen, want je wist maar nooit hoeveel eters je zou hebben. 'We hebben het goed' Knikkend keek ik om me heen en besloot nog een pakje chocolaatjes mee te nemen. Het was slecht, maar oh zo heerlijk. 'Trouwens, die blouse staat je goed' vertelde ik haar toen met een glimlach.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Liam was geshockt, natuurlijk en bleef het maar vragen, waarop ze knikte. Haar stem klonk uit zijn keel en een vinger werd onder haar kin gelegd, waardoor ze hem wel aan moest kijken. Wat hij zei, in haar hoofd klopte het niet helemaal, het was niet logisch, maar dat maakte het niet minder fijn om te horen. "Ik hou ook van jou, echt, heel veel," zei ze. Ze moest het hem bewijzen, want dat was zo. "Je betekend alles voor me." Ze zei het niet veel, niet zo uitgebreid, niet zo, zo, maar dat maakte het niet minder waar. Zijn lippen werden op die van haar gedrukt en dat verstikte haar eerst even. Ze hield er niet van, en toch voelde het wel weer goed. Ze moest het hem bewijzen, ze wou het hem bewijzen en heel voorzichtig en onzeker kuste ze hem terug en liet toe wat hij deed. Opnieuw zei hij dat hij van haar hield en dat deed haar van binnen toch een beetje glimlachen, ook dat was zeldzaam. Het volgende en ze rilde, niet trillen, rillen, het was anders, positief. Ze had zoveel spijt en dat kon ze hem wel blijven zeggen, maar nu kuste ze hem maar terug.

---

Reality's overrated.

Jessie Connor Tomlinson
Ik lachte zachtjes, maar met duidelijk ongemak er doorheen, om Freddie's antwoord. Het was te verwachten van mijn zus dat ze het ontdook, maar ik hield daardoor niet minder van haar. Op een vreemde manier was zij de enige constante factor in mijn leven en dat hield ik erg graag zo. "Ik heb daarnet Kevin nog geholpen met zijn kraam, dus van mij kan je niet zeggen dat ik niks heb gedaan," zei ik met een halve grijns. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat de jongens naast me ons lijstje snel had weggegrist en ik moest me zwaar inhouden om een geruststellend kneepje in zijn hand te geven, ondanks dat mijn zus praktisch alles al wist. Het duurde maar een paar seconden voor Ezra onze kant ook op kwam en de woorden uitsprak die mijn wereld in nanoseconden wist te vernietigen. Ergens merkte ik wel dat Freddie naar mijn schouder greep, maar de pure angst die door me heen ging verdoofde zo'n beetje alles. Driftig schudde ik mijn hoofd terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. "Nee, zo was het niet. Laat het me uitleggen, ik-" begon ik tegen Kevin, maar bleef verstomd achter met grote ogen toen hij me een klap gaf. Verstard bleef ik zitten, ik kon niet beseffen wat er zojuist was gebeurd en toen dat besef kwam, was er in mijn ogen nog maar een ding dat ik kon. Trillend stond ik op en bevrijdde mezelf uit Freddie's greep. "Ik m-moet gaan. Het spijt me zo, Ezra," zei ik met oprechte en betraande ogen, niet durvend de jongen aan te raken, te bang dat ik alles drie keer zo erg ging maken. Dat was niet eens mogelijk, maar toch. Freddie durfde ik al helemaal niet meer aan te kijken. Compleet mijn jas vergetend zette ik in sprint in richting huis, een voordeel van lange benen hebben, soms kon je -je er nog redelijk snel mee voortbewegen. Op mijn kamer draaide ik deur achter me op slot en liet me tegen het hout aan op de grond zakken. Ik huilde nooit snikkend of dat mijn schouders meegingen, dat had ik mezelf allang afgeleerd omdat het teveel geluid gaf, tranen gleden altijd geruisloos over mijn wangen. Het spijt me dat ik zo egoïstisch was. Ik hou van je. stuurde ik naar Kevin, niet verwachtend dat ik terug ging krijgen. Oké. Diep ademhalen. Oortjes in, muziek luid, alles buitensluiten. Ik greep naar het kleine mesje op mijn bureau dat ik ooit uit een puntenslijper had gehad. Nogmaals diep ademhalen, niet nadenken, alleen focussen op de pijn. En pijn deed het verdomme. Ik keek niet, ik bleef gewoon gaan. Haal na haal over beide mijn polsen, goed diep. De pijn was goed, ik verdiende elk klein beetje ervan na wat ik had gedaan en ik hoopte dat het zo bleef brandden dat het niet meer kon.

---

Because I love him, do I need another reason?

Freddie Tomlinson.

Het was een zee van tranen, dat kon je wel zeggen. De één begonn te huilen en de volgende deed mee, het zou niet lang meer duren voor Ezra er ook achteraan ging. In diezelfde domino verdwenen ze, eerst Kevin en daarna haar broertje. Freddie keek toe, ze was niet zo gevoelig, absoluut niet, maar dit deed haar pijn om te zien. Haar blik schoot naar Ezra. "Ik ben zo terug, I-ik moet-" ze drsside zich om en ging haar broer achteraan. Dat deden ze altijd. De één had pijn en de ander beschermde deze. Hij had een voorsprong en lange benen, maar ze kende hem door en door en wist dat hij naar huis zou gaan. En inderdaad. De deur van zijn kamer was gesloten, op slot. Uit de werkkamer kam luide muziek en in de kamer klonk niks. Ze klopte op de deur, zachtjes. "Jessie," zei ze. "Jessie? Wil je open doen?" Om te vragen of het een beetje met hem ging was stom, natuurlijk ging het niet. Als zijn tweelingzus kon ze voelen hoeveel pijn het hem deed, ze voelde met hem mee. "Jess." Ze maakte zich zorgen om hem, om hoe hij zich nu voelde, maar ook om wat ze gemeende te zien hebben bij zijn polsen. Ze voelde zixh schuldig dat ze haar beste vriend alleen had gelaten en naar haar broer toe was gerend, terwijl die haar beste vriend pijn had gedaan, daarbij had die op het moment al genoeg problemen. Maar haar broer was nu belangrijker, toch pakte ze even haar telefoon uit haar zak om hem een berichtje te sturen. Het spijt me Ezra. Haar telefoon gleed weer in haar zak en ze klopte opnieuw op de deur, iets harder ditmaal. "Jessie, alsjeblieft."

---

Reality's overrated.

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Hoe vervelend en irritant onze echtgenoten misschien waren, we konden, en wilden vooral, niet zonder ze. Bij haar vraag terug merkte ik pas dat ik over mijn buik aaide, waardoor ik mijn arm meteen liet vallen, in de hoop dat ze het niet had gemerkt. "Prima. Het is vreemd om weer terug te zijn, maar toch ook wel goed. Ik heb iedereen erg gemist, zeker jij en Zayn. Cassandra natuurlijk ook, maar dat ligt anders." zei ik, terwijl ik ook een reep chocolade in het mandje legde. Ik at het normaal nooit, maar de laatste tijd had ik echt veel zin in het bruine goud. Bij haar complimentje bloosde ik een klein beetje. "Dank je." zei ik zacht. Ik vond het altijd moeilijk complimentjes te aanvaarden, zelfs van mijn man. "Je ziet er ook echt goed uit, Lizzy." Ik haalde een paar pakjes bladerdeeg uit het schap om die ook in mijn mandje te leggen. Ik hoefde alleen nog wat kleine dingetjes. "Ik hoop gewoon dat alles lekker blijft lopen, zeker met een opstandige dochter. Ik ben gewoon bang dat er dingen tussen onze relatie begin te komen en ik kan echt niet zonder dat vreemde warhoofd." zei ik toen toch maar. Voor mijn gevoel stond onze relatie nog sterk, maar ik was gewoon bang dat als de waarheid aan het licht kwam over waar ik mijn vrije weekenden doorbracht en wat er zich in mijn buik ontwikkelde, dat nog wel eens heel anders kon zijn. Ik was normaal niet van het delen van privézaken, maar ik moest het gewoon met iemand delen, en Zayn was daar deze ene keer niet te persoon voor. Normaal deelde ik echt alles met hem, maar ik was gewoon bang onze relatie te verpesten. Dat kon mijn hart echt niet aan. Hij was mijn wereld, mijn alles, en als ik nu niet stopte met hieraan denken zou ik gaan huilen in de supermarkt, en dat wilde ik zoizo voorkomen.

---

Bowties were never Cooler

Ezra Lukas Payne-Horan.
Mijn simpele, niet eens kwaad bedoelde woorden, veroorzaakten direct een heel drama en het duurde dan ook niet lang voor ik mij realiseerde dat ik niet Jessie's enige vriendje was en ook bij mij de tranen in mijn ogen begonnen te staan. Kevin was inmiddels al vertrokken en nadat Jessie mij vertelde dat het hem speet, ging hij er ook achteraan. Freddie draaide zich naar mij toe. "Ik ben zo terug, ik moet-" Zonder haar zin af te maken, was zij ook verdwenen. Alleen ik stond er nog, ik stond daar maar, stil, voor mij uit starend. Ik wilde niet geloven dat dit echt zo was, maar het was zo. Ik hield van Jessie maar hij had een ander. En voor hoelang al? Hoe kon ik zo stom zijn helemaal niets door te hebben. "Zie je wel, dat je eigenlijk nergens goed voor bent," klonk een stemmetje in mijn hoofd. "Zie je wel dat niemand je eigenlijk wil."
Ik had amper door dat de tranen inmiddels over mijn wangen liepen en het kon mij niet schelen ook. In mijn ooghoek zag ik Barney naar mij toelopen, vragend of het wil ging. Ik knikte maar en betaalde hem vlug het geld van de drankjes van Freddie en mij, om vervolgens zo snel mogelijk het café uit te vluchten. Ik ontving een sms'je van Freddie waarin stond dat het haar speet. Plotseling bedacht ik mij iets. Langzaam begon ik te lopen, steeds sneller, waardoor het uiteindelijk veranderde in rennen. Ik rende richting het huis van Freddie en Jessie, ik moest het vragen, ik moest het weten en ik vermoedde dat Jessie - en dus ook Freddie - daarheen was gegaan, aangezien mij dit het meest logisch leek. De deur was gelukkig open dus ik liep zo naar binnen, hopend dat hun ouders niet ineens tegen zou komen. Normaal was ik niet zo brutaal, helemaal niet zelfs, maar nu kon het me even niet schelen. Ik liep door naar boven waar ik Freddie aantrof, bonkend op de deur terwijl ze Jessie's naam riep. "Freddie," zei ik zachtjes toen ik dichterbij was en keek haar gebroken aan, de tranen nog steeds in mijn ogen staand. "Freddie, wist jij hiervan? Hoelang wist jij dit al?"

---

"Family don’t end in blood”

Kevin William Styles
Jessie wilde het erover hebben, maar ik echt niet. Hij had mijn hart eruit gerukt met dit feitje, en dan vooral dat hij het voor me had verzwegen. Ik was dus gewoon weggerend. Daar lag ik dan, jankend op mijn bed. Ik was het helemaal zat. De liefde van mijn leven had een ander en leek er niet eens over te denken om het mij te vertellen, of hem, maar op dit moment was ik even niet meer in staat om te denken aan anderen. Nooit was ik echt egoïstisch, maar nu mocht ik van mezelf. Ik wist ook wel dat anderen veel grotere misères hadden dan ik, maar deze ene keer schreef ik mijn eigen pijn daarvoor niet af, voelde ik me niet schuldig, en kon het me geen zak meer schelen wat er zou gebeuren met alles en iedereen om me heen. Ik voelde mijn telefoon trillen, en frummelde die met veel moeite uit mijn zak. Het smsje liet een vreemde woede in mijn hart opborrelen, terwijl ik normaal eigenlijk nooit boos was. Met trillende handen en een wazige blik van de tranen begon ik te typen. Ik kan dit gewoon niet vergeven en vergeten. Wanneer zou je me gaan vertellen dat je een ander hebt? Of ben ik de ander? Je hebt mijn hart uit mijn borst gereten. Xx De laatste twee tekens waren het moeilijkst te typen. Toch wist ik dat het waar was. Of ik het wilde of niet, ik hield nog van hem met heel mijn hart. Hierna gooide ik mijn mobiel door de kamer, ging rechtop zitten en grabbelde in een lade die al een lange tijd niet open was geweest. Ik haalde er een oud verroest zakmesje uit, waar nog wat out bloed op zat. Love will kill you kraste ik met redelijk diepe hoekige sneeën in mijn borst. Het bloedde erg en de wonden staken, maar het was maar een fractie van de pijn uit mijn hart. Toch kon ik me er nog niet toe brengen om mijn polsen door te halen. Misschien alleen maar omdat ik geen afscheidsbrief had geschreven, waar ik nu ook niet echt toe in staat was, gezien mijn hoofd niet leek te werken. Toen alle letters in mijn huid stonden, over alle oude littekens heen. Nog nooit had een mes mijn armen gevonden, maar eerder alle plekken die ik kon verbergen zonder er moeite voor te hoeven doen. Nu viel het mes uit mijn steeds erger trillende handen en mengden mijn tranen zich met mijn bloed. Ik wist hoe wreed de wereld was, maar had nooit gedacht dat Jessie ook zo wreed kon zijn. Ik had beter moeten weten, zo veel beter, maar ik had me laten verblinden door zijn leuke uiterlijk en zijn liever gedrag... en bovenal de puppyogen. Het deed al pijn om eraan te denken. Elk van de kleine dingetjes van hem had nu al de kracht om me over de rand te duwen.

---

Bowties were never Cooler

Freddie Tomlinson.

Door de harde muziek en mhaar focus op de deur had ze niet door dat Ezra het huis binnen kwam en toen hij voor haar stond schrok ze zich dan ook kapot. Al schrok zr niet zo snel dus kwam het waarschijnlijk door de drugs, al was het maar een softe variant. Ze fronste even om zijn vraag en de tranen in zijn ogen en beet op haar lip, schuldig, een soort van zenuwachtig. "Ja." Ze wist alles van haar beoertje, als hij het haar niet verteld had, had ze het wel gezien. "Vanaf het begin. Ezra, ik wiu geen van jullie beiden pijn doen. En hij bedoelde het echt niet zo, hij houd van jullie beiden, hij kon gewoon niet kiezen. Je moet hem maar aanhoren. Het was exht niet zijn intentie jullie pijn te doen. En die van mij al desniettemin." Onrustig speelde ze met het balletje van de piercing door haar lip. Al die huilende mensen om haar hen maakte haar wat ongemakkelijk. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat haar vader nog niks door hsd gehad, al stond de muziek ook wel heel hard. Ze sprong van haar ene voet oo de ander, ze was en bkeef ADHD, zelfs op dit soort momenten kon ze daar niks aan doen.

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.
Hij legde twee vingers onder haar kin en dwong haar zo dat ze hem wel aan moest kijken. Ze vertelde dat ze ook van hem hield, natuurlijk hield ze van hem, ze had geen reden om dat niet te doen. Ezra, het was gewoon een ongelukje geweest, een zwak moment, maar dat betekende niet dat hij niet minder van haar ging houden. Hij betekende veel voor haar, dat wist hij en zij betekende ook veel voor hem. Ze waren als Ying en Yang, ze hoorden gewoon bij elkaar. Hij zoende haar en zij zoende hem terug. Hij liet een hand los en streek voorzichtig over haar wang, terwijl hij haar door zoende. Even had hij een adempauze nodig en leunde hij wat naar achteren. Hij wilde haar, dit was zijn manier om met de zaken om te gaan en misschien was het wel niet helemaal de goede manier om ermee om te gaan, maar hij kon gewoonweg niet boos op haar zijn. Dat zat niet in hem. Opnieuw zoende hij haar en heel voorzichtig duwde hij haar verder op het bed en hij hoopte diep van binnen dat ze dit ook met hem wilde. Het was te lang geleden en hij verlangde naar haar. 'Ik verlang naar je' fluisterde hij schor in haar oor, hij streek langzaam over haar borst, om haar niet af te schrikken. 'Alexis' een wanhopige kreun ontontsnaptte uit z'n mond, wat niet de bedoeling was, maar hij had hem niet meer tegen kunnen houden. 'Let's make love'

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Toen hun lippen even loslieten had ze de tijd om.na te denken en in haar geval was dat nooit iets goed. Haar hersenen waren beschadigd, waaren belaagd door haar verleden, werkten alleen nog maar in angst. Gelukkig duurde het niet te lang of ze was bang weggerend. Hij zoende haar opnieuw en met alle macht probeerde ze haar gedachtegang uit te zetten. Niet denken, niet denken, niet denken. Het was goed, het was goed, het was goed. Voorzichtig, heel voorzichtig werd ze het bed op geduwd en het touw dat eerst enkel in haar nek kriebelde werd er nu omheen gelegd, omdat ze nu wist wat hij wou. Zijn woorden, schor, de streling over haar borst, de kreun, de verdere woorden, het was de knoop. Het weten was iets anders dan als het ook echt ging gebeuren en net grote ogen staarde ze haar man aan. Een paar seconden, een pqar misselijkmakende momenten. Maar ze knikte toch. Haar stem deed het niet meer en haar lijf was ook half verstijfd. Als ze al zo bang was met hem, en dan kon ze sit een absoluut goed koment noemen, hoe had ze het dsn ooit met de Ier gedaan? Alexis zocht zijn hand op en kneep hier zacht in. [/I]

---

Reality's overrated.

Jessie Connor Tomlinson
Alles was voor niets geweest. Ik had er niks aan kunnen doen, je koos niet voor de liefde, die koos jou. Ik hield oprecht zo ontzettend veel van beide jongens en nu was ik ze allebei kwijt. Dat kon ik niet aan, echt niet. Ik sloot alles om me heen buiten, de harde muziek die door mijn oortjes ging blokkeerde alle geluiden. Met moeite kreeg ik het voor elkaar om een berichtje naar Kevin te sturen. Het was niet veel, maar ik had nog nooit iets zo erg gemeend. Het speet me meer dan dat ik onder woorden kon brengen en ik hield van hem, zo veel. Zonder erover na te denken zette ik mijn mesje tegen mijn polsen aan en ging diep, dieper dan dat ik het ooit had gedaan. Verticaal, horizontaal, diagonaal, elke kant op die je maar kon verzinnen. Dit deed ik niet alleen om te straffen, maar om het dit keer gewoon af te maken. Ik voelde mijn mobiel trillen en voor heel even liet ik het mesje los om het te lezen. Antwoorden op zijn vragen kon ik niet, er was geen ander, mijn liefde voor hun was evenveel. Ik had je toch beloofd om het te zeggen als ik ging? Bij deze. Weet dat ik altijd van je gehouden heb. stuurde ik terug en verwisselde mijn mobiel weer voor het scherpe voorwerp. Van achter me hoorde ik opeens hard gebonk op de deur, waardoor ik een gefrustreerd geluid maakte en een oortje uitdeed, om tot mijn schok niet alleen mijn zus, maar ook Ezra te horen. "Ga weg. Het is voorbij, oké? Ik heb niets meer, laat me gewoon gaan," zei ik met een zeer trillende stem terwijl mijn handen overmoeibaar doorgingen. Ik kon niet meer stoppen en dat wilde ik ook niet. Ik had twee van de mensen om wie ik het meest gaf verschrikkelijk veel pijn gedaan en zo kon ik niet met mezelf leven. Freddie moest aanvoelen dat het teveel pijn deed om alleen in leven te blijven voor haar. Ik had een laatste reden nodig gehad om te gaan en dit was het, ik wilde al zo lang niet meer. Als dit genoeg bloedde zou ik overgaan op de slagaderen in mijn benen, bij mijn nek durfde ik het niet zo goed om eerlijk te zijn. Dat had toch iets engers dan het mesje op mijn benen of armen te zetten. Ik hoopte gewoon dat als ik weg was, de rest hun leven op kon pakken zonder dat ik ze pijn deed. Dat was het enige dat ik nog vroeg.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin William Styles
Zo zat ik een tijdje op de rand van mijn bed, huilend en trillend. Ik had geen idee wat ik moest doen, want het deed zo'n pijn. Nog nooit was de pijn zo intens geweest, niet alleen van mijn fysieke wonden, maar vooral ook mentaal, wat fysiek ook enorm veel pijn deed. Ik grabbelde naar mijn mobieltje. Ik moest iets. Ik wilde normaal nooit over mijn gevoelens praten, maar ik had echt het gevoel dat ik uit elkaar zou klappen van verdriet als ik niet met iemand zou spreken. Ik wist niet goed met wie, waarschijnlijk mijn vader of mijn moeder, misschien Aaron, maar ik was niet zeker. Ik keek wel wie ik het laatst had gebeld, naast Jessie dan. Alleen aan zijn naam denken deed al een nieuwe huilbui opzetten. Ik kreeg met moeite mijn mobiel open, toen ik net weer een berichtje binnen kreeg. Het was van de jongen en ik wilde het eigenlijk direct wissen, maar mijn betraande ogen vielen op een woord die me door liet lezen. Ik vloekte zacht. Dit ging je niet menen. Ja, hij had me gekwetst, gebroken, bruut emotioneel vermoord, maar ik gaf nogsteeds enorm veel om hem en wilde niet dat hij dit zou doen. Ik wilde dat hij gelukkig was, zelfs al was het met een ander. Smsen had geen zin meer, dat wist ik ook wel. Bellen ook niet, hij zou niet opnemen. Ik kon amper zitten, laat staan staan, lopen en rennen. Dat leit maar een ding over. Ik draaide snel 999 en vertelde ze met horten en stoten dat Jessie zijn eigen leven aan het nemen was. Ik gaf zijn adres door, want daar was hij waarschijnlijk, gezien er geen bruggen of hoge gebouwen in de buurt waren. Daarna bleef ik nog even aan de lijn en liet me kalmeren door de mevrouw aan de andere kant van de lijn. Ze zou een ambulance en een politiewagen sturen, zo snel mogelijk. Dat gaf me hoop dat hij het ging overleven. Het was niet veel, maar er was hoop. Na even hing ik met een bedankje toch op en krulde me op, op het bed. Ik hou ook van jou, Jessie. Mijn hart is van jou en zal dat altijd blijven. Doe dit alsjeblieft niet. stuurde ik zeker te weten tevergeefs. "Ik hou van je, Jess, ik hou van je." mompelde ik keer op keer, steeds iets harder. Zonder te merken belde ik hem door met mijn trillende vingers per ongeluk zijn nummer aan te tikken op mijn mobiel. Zo zou hij me mogelijk horen, maar ik had het zelf niet door. Ik wilde hem nu gewoon in mijn armen houden, en veilig in zijn armen liggen, terwijl hij zei dat alles goed kwam. Dat de wonden in mijn borst niet ontstoken waren, dat alle wonden zouden helen en hij het nooit meer zou doen. Vooral dat laatste.

[ bericht aangepast op 9 feb 2015 - 12:49 ]

---

Bowties were never Cooler

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Jessie's stem, het brak haar van binnen. Ze kon het niet, ze kon er niet tegen. Ze voelde met hem mee en alles wat ze wou was weg weg weg. Ze wou gillen en toen ze besefte wat hij had gezegd en toen ze begreep hoe ze zicj voelde, hoe hij zich voelde deed ze dat ook. "Jessie!" Ze bonkte tegen de deue, eerder nog zaxht maar nu gewoon zo hard dat haar knokkels blauw zouden worden. "Jessie!" Haar schouder bonkte tegen de deur, maar ze was een mager scharminkel, lang niet genoeg kracht tegen de deur om deze open te gooien. "Ezra, help alsjeblieft," smeekte ze wanhopig. Dat deed ze bijna nooit, alleen met Niall, seksueel, dit was heel anders. Ze rende naar haar kamer en haalde de boel overhoop op zoek naar een haarspeldje, om terug te rennen en deze, met hevig trillende vingers in het slot proberen te steken. Het speldje viel op de grond, het lukte niet. Ze was te zwaar in paniek. Hun vader. Hun vader. Ze bonkte op de deur en gilde, hij moest het horen. Dat moest. "Pap, pap! Alsjeblieft, er is wat met Jessie." Haar stem brak steeds meer. Ze huilde niet, nog niet, maar ze lag er niet ver vanaf. Haar vader zou haar lippiercing en tatoeages zien, het boeide haar niet, helemaal niks. Maar die deur moest gewoon open. Want ze voelde het, ze kon overal voelen dat het niet goed was. [/I]

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.
Hij keek haar aan en zij keek terug. Hij zag de angst in haar ogen maar gedeeltelijk en z'n hersenen registreerde het amper waardoor ze ook niet tegen hem zeiden dat hij moest stoppen, dat hij het niet moest doen. Haar hand kneep voorzichtig in de zijne en hij zag dat als een goedkeuring, dat hij door kon gaan. Liam zoende haar en voorzichtig duwde hij een hand onder haar blouse en duwde hem naar boven, waar hij haar ene borst vast pakte en die langzaam begon te masseren. Hij kon er niks aan doen, maar hij voelde dat hij langzaam een erectie begon te ontwikkelen en dat deze over niet al te lange tijd bevrijd moest worden. Hij had dit gemist, de intimiteit tussen hem en zijn vrouw. Hoelang was het geleden? Hij kon het zich niet eens meer herinneringen. 'Oh Alexis' mompelde hij zachtjes. Hij trok aan haar blouse en terwijl hij met z'n ene hand haar borst masseerde, maakte hij langzaam de knoopjes van haar blouse los. Zijn lippen verplaatsde zich naar haar nek, en zoog langzaam en voorzichtig aan haar huid. Toen haar knoopjes los waren streelde hij over haar blote huid en ging hij verder naar de knoop van haar broek. Hij voelde z'n erectie tegen de stof van z''n boxer aandrukken en hij liet Alexis broek voor wat het was, en knoopte langzaam zijn eigen broek open. Hij wilde haar ontzettend graag, maar het zou een combinatie van lust en liefde zijn.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Zijn warme hanf ging onder haar blouse, naarboven. De grote klauw begon haar borst te maseren en ze voelde hoe de strop om haar nek langzaam tot maat werd gebracht, steeds een stukje strakker. De knopen van haar blouse gingen open, lippen gingrn naar haar nek. Het ging te snel, veels te snel. Zijn broeksknoop werd opengemaakt en zze begon toch wel weer iets zwaarder te ademen. Niet om de extase die er aan zat te komen, maar uit angst, uit de strop om haar nek die toch wel wat benauwder werd dan echt prettig was. Nog altijs was seks voor haar niet iets normaals, hwt was geen daad uit liefde, lirfde die je tegen elkaar betoog, liefde die je samen bedreef. Ze wist dat het goed was, maar op de een of andere manier kon ze daar niet bij. Ze vertelde het zichzelf, wel duizend keer, maar op het moment zslf klapte ze dubbel, altijd. En dat was waarom ze het met Niall had gedaan, om te zien dst het niet aan Liam lag, om te zien dat het niet alleen met Liam maar ook met anderen normaal, vrijwillig, kon. Al was het mwt haar en Niall alleen pure seks geweest. Alexis hield rcht vam Liam, heel veel, en ze wou het hem bewijzen, ze wou dit. Maar het ging te snel, het was te benauwd, te wurgend, ze kreeg geen lucht.

---

Reality's overrated.