Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles.
De ambulance was er al gauw en ze hielpen Kevin op de brancard. Ik kon niks doen, want dan zou ik alleen maar in de weg lopen. Mijn telefoon had ik mee genomen, zodat ik het kon zien als Ava belde. Ze zou schrikken, natuurlijk, dat was een natuurlijke reactie. 'Hou vol zoon' mompelde ik zachtjes voor me uit. De ambulance racede in volle vaart over de weg en toen we uiteindelijk bij het ziekenhuis kwamen moest ik hem los laten. De zuster vertelde me dat hij geholpen zou worden en nu besefte ik pas hoe moe ik was. Van de Tomlinsons naar mijn eigen huis. Ik ging zitten op een stoel en liet m'n hoofd even zakken en sloot heel even mijn ogen. Wat had hem bezield om dat te doen, voor zover ik wist was hij niet depressief. Hij mocht dan geen goede band met zijn broer en zus hebben, hij had geen doodswens. Ik wreef in m'n ogen en ik zuchtte even.
Na een uurtje ongeveer kwam er eindelijk een arts en die kon me vertellen dat Kevin een klaplong had, een tetanus prik had gehad en een aantal hechtingen. Ik mocht bij hem en ik stobs snel op en liep met de arts mee naar de kamer. 'Kevin'? Vroeg ik zachtjes toen de arts weg was en ik bij z'n bed was gaan zitten. Ik had geen idee of hij sliep, maar hopelijk zou hij straks z'n ogen open doen. 'Kevin jongen, wat bezielde je'? Ik slikte en aaide zacht over z'n haar. Ik stond weer op en keek even naar m'n zoon. 'We houden van je, dat weet je toch'? Hij schudde z'n hoofd en haalde een hand door z'n haar. Hij voelde zich vies, maar hij moest er nu voor z'n zoon zijn. Douchen en schone kleren kwam straks weer wel.

---

'Darling, just hold on'

Kevin William Styles
De duisternis was gelukkig niet voor eeuwig, zoals ik in eerste instantie had gedacht. Na een onbekende tijdseenheid begon ik weer bij bewustzijn te komen. Ik voelde me eigenlijk meteen een stuk beter. De pijn was weg, ik kon weer redelijk normaal ademhalen, en er was rust om me heen. Het enige was dat er allerlei vervelende piepjes en geluiden om me heen waren. Hierdoor wilde ik eigenlijk wel weer in slaap vallen, vooral omdat ik me nog wat wazig voelde, maar een stem, de stem van mijn vader, deed me toch mijn ogen openen. Hij zag er veel ouder uit dan normaal, bezorgd, vuil, en de paar grijze haren leken nu extra op te vallen. "Het spijt me, pap. Echt." zei ik schor. Ik zag een mevrouw binnenkomen in een witte outfit. "Fijn, je bent wakker. Ik zal je zo wat te drinken komen brengen." zei ze, terwijl ze aan allerlei apparaten zat. Nu pas merkte ik dat ik een grote naald in mijn arm had die naar een infuus ging. Ik hield niet van naalden, maar wist dat dit voor mijn eigen bestwil was. Toen de vrouw weer weg was keek ik mijn vader aan. "Dat weet ik, maar het is soms moeilijk te geloven als mama en Arianna me behandelen als uitschot en jij en Aaron alleen maar vechten. Het spijt me." zei ik, voor ik me toch met moeite omhoog probeerde te drukken, zodat ik gewoon kon zitten. Nu pas merkte ik het verband om mijn borstkas, over de plek waar de letters hadden gestaan, en een buisje dat uit mijn linker zij stak tussen mijn ribben uit. "Hoe gaat het eigenlijk met Jessie?" vroeg ik zacht. Ik was bang voor het antwoord, wat duidelijk werd door een van de apparaten die opeens veel sneller begon te piepen. Ik was bang dat hij het niet gehaald zou hebben, dat ik alsnog alleen achter zou blijven, want wat mijn vader zo ook zou zeggen, het zou toch wel weer teruggaan naar hoe het was in huize Styles. Daar was ik zeker van.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Ik kon voelen dat ik telkens weer even wegzakte en weer opschrok door alle paniek om me heen. Mijn andere pols werd ook verbonden en niet veel later werd ik opgetild en hoogstwaarschijnlijk op een brancard gelegd. Mijn gedachten waren er niet helemaal bij, het enige waarop ik me kon fixeren was de hoop dat het goedkwam met Kevin, dat was het enige wat voor mij telde. Godzijdank had Harry mijn hint doorgekregen was op weg naar huis, want veel meer dan dat kon ik niet doen. Uiteraard had mijn moeder het hoogste woord om mee te gaan in de ambulance, ik had niet anders verwacht. Na Freddie was ik nog altijd het meest close met haar dus was het logisch. Ze pakte mijn hand vast, maar ik had de kracht niet om haar gerust te kunnen stellen door middel van wat dan ook. Het was verschrikkelijk om haar zich zoveel zorgen te horen maken terwijl ik er niets aan kon doen. Van de rit zelf kreeg ik verder niet al teveel mee, totdat ik ergens een naald in mijn arm kreeg en helemaal niets meer voelde. Natuurlijk moesten de wonden in mijn polsen gehecht worden, want zo oppervlakkig waren die sowieso niet. Transfusies zouden ook noodzakelijk zijn, al was er weinig ruimte in mijn hoofd om daarover na te denken en viel ik weer weg. De eerstvolgende keer dat er iets tot me doordrong kon ik met moeite mijn ogen openen, die ik half dichtgeknepen had door het felle licht in de kamer. Versufd keek ik om me heen en besefte dat ik op een ziekenhuis bed lag, met een verband om mijn polsen en meerdere buisjes in mijn armen. Vast voor antibiotica en bloed, gokte ik. Mijn hoofd voelde zwaar en ik voelde me nog zwak, maar ik was overduidelijk buiten levensgevaar. "Mam?" vroeg ik schor. Ik herinnerde me dat ze mee was gegaan en hopelijk nu hier was. Ik moest van iemand de stand van zaken te horen krijgen want anders werd ik gek. Want ik moest toch te weten komen hoe het met Kevin was en waarschijnlijk hoe boos de rest van de familie op me was. Dat kon ik me wel voorstellen, ik had het immers goed verborgen gehouden al die tijd en nu leek het vast alsof het uit het niets kwam. Nou ja, daarmee dealde ik later wel mee, op dit momet was dat absoluut niet mijn prioriteit.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles.
Ik aaide mijn jongste zoon zacht over zijn haren, ze voelde wat nattig aan, maar dat kwam hoogstwaarschijnlijk omdat hij gezweet had. Ik voelde me moe en het leek alsof ik al een week op was, terwijl het in werkelijkheid niet zo was. Alsof ik de marathon had gelopen. 'Het spijt mij ook' zei ik zachtjes en gemeend, 'Dat we je zo verwaarloosd hebben' Ik schraapte m'n keel en het deed me pijn om te horen dat hij er zo onder had geleden en nu begreep ik ook enigszins waarom hij zeer waarschijnlijk tot z'n daad was gekomen. Het was soms echt niet leuk in huis, de ruzies tussen mij en Aaron waren ontzettend heftig. 'Het komt goed' beloofde ik hem. Ik zuchtte en keek even naar mijn jongste zoon. 'Als er wat is Kevin, kun je dat ons gewoon vertellen, ongeacht hoe druk we zijn' Ik ging weer naast hem zitten. Hij vroeg hoe het met Jessie ging en hij maakte zich er duidelijk heel veel druk om want de hartmonitor begon harder te piepen. 'Rustig jongen' waarschuwde ik hem zachtjes, 'Je moet je niet te druk maken' Ik zocht even naar een antwoord, toen ik Jessie had achter gelaten was hij buiten bewustzijn geweest, maar hopelijk zou hij het halen. 'Ik denk wel dat hij het haalt jongen' vertelde ik hem met een zachte stem, 'Ben je bevriend met hem? Ik zie jullie eigenlijk nooit samen' Ik beet op m'n lip en ik dacht heel even aan Louis en ik zou hem later wel sms'en met de vraag of alles goed met hem ging. Maar mijn jongste zoon was mijn prioriteit, hij had nu al mijn aandacht nodig.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Het was afwachten toen Lizzy haar zoon in een kamer zag verdwijnen met allerlei artsen en zusters. Ze bleef even midden in de gang staan, tot een andere zuster haar vertelde dat ze maar even moest gaan zitten en dat als ze nieuws over Jessie had, dat ze dat dan zou snel mogelijk aan haar zou vertellen. Als ze haar ogen sloot, zag ze alleen maar een bloedende Jessie voor zich, daarom bleef ze maar apatisch voor zich uit staren, omdat ze bang was om haar zoon dood te zien. Dat wilde ze niet, dat kon ze niet aan. Ze had drie kinderen en je mocht geen favoriet hebben, maar met Jessie had ze gewoon een sterkere band dan met haar andere kinderen. Met Freddie had ze altijd strijd. Een droge snik ontsnapte uit haar mond en ze zocht in haar broekzak naar een zakdoek om haar tranen weg te vegen. Na wat een eeuwigheid leek kwam er een zuster naar haar toe en vertelde haar dat ze dan eindelijk bij haar zoon mocht komen en ze stond gauw op en liep de zuster achterna. 'Lieverd' fluisterde ze zacht toen ze haar geliefde kind in dat grote ziekenhuis bed zag liggen. Er kwam eerst geen reactie, maar na een poosje hoorde ze hem naar haar vragen en ze pakte gauw zijn hand en kneep daar voorzichtig in. 'Lieverd, ik ben hier' Ze beet op haar lip en pakte gauw een stoel en ging bij hem zitten. 'Mijn lieverd toch' Ze streek over z'n haar en keek met tranen in haar ogen naar haar zoon. 'Waarom heb je..heb je dit gedaan'? vroeg ze schor, 'Dat was toch nergens voor nodig'? Ze zuchtte diep en bleef over z'n haar strijken. 'Je hebt ons goed laten schrikken, doe dat nooit meer' zei ze en ze probeerde streng te klinken, maar dat faalde heel erg. 'Mijn arme jongen' Ze boog naar hem toe en kuste hem op z'n voorhoofd.

---

'Darling, just hold on'

Liam James Payne.
Het voelde goed om weer zo met haar te liggen op hun grote bed. Als ze naar bed gingen, wenste ze elkaar welterusten en gingen ze ieder op hun eigen kant van het bed en werden ze de volgende ochtend weer zo wakker en gingen ze ieder hun eigen weg. De intimiteit was al een hele tijd weg en hij miste haar gewoon. 'Het spijt me voor daarnet' fluisterde hij zachtjes, 'Het ging misschien allemaal te snel, ik had beter moeten weten' Hij streelde zacht over haar hand en hij wist dat het voor haar al heel wat was, dat ze dit toeliet, dat ze eindelijk een beetje uit haar comfortzone kwam. 'We kunnen wel..' Hij viel even stil en bedacht hoe hij dit op een goede manier moest zeggen en hij beet op z'n lip. 'We kunnen wel..je weet wel doen..seks' Hij werd lichtjes rood en hij kuchte even. 'Seks hebben, maar dan heel..rustig'? Hij had het gevoel dat hij uit zag als een hele rode tomaat en z'n wangen moesten ook wel een lichte kleur rood hebben. Dit was misschien nog erger dan tegen z'n dochter zeggen dat ze een voorbehoedsmiddel moest gebruiken als ze met een jongen op stap zou gaan. Hij voelde zich gewoon een tiener, die voor het eerst een afspraakje had. Maar hij was een volwassen man en hij moest zich gewoon gedragen en seks moest een onderwerp zijn waar hij het gewoon met z'n vrouw over kon hebben. Maar nu lag hij hier, met z'n vrouw in z'n armen, als een blozende tiener.

---

'Darling, just hold on'

Freddie Tomlinson.

Ze had geen idee wat er gebeurde. Ze hoorde de stem niet die tegen haar praatte, rook de geur van de buitenlucht al net zo min, de handelingen van Somaiya bestonden niet en het harde steen waar ze oplag had net zo goed een zacht deken kunnen zijn, er was geen verschil. Wat er wel was, was een stikkend gevoel, het gevoel alsof ze gewurgd werd, een drukkend gevoel pp haar hart, gesuis, lichtflitsen en momenten dst het helemaal zwart werd. Ze ging weg, ze voelde hoe het leven uit haar werd gezogen. Ze was lang niet genoeg bij kennis om zich ook maar iets te beseffen, maar haar lichaam was druk bezig te sterfen, daar terplekke, op dat moment. Het was een gevaar van de drugs, een overdosis werd wel vaker genomen en de sterfgetatallen waren schrikbarend hoog. Het had Freddie enkel nooit gestopt, ze had geen reden om te stoppen en was gewoon verslaafd en niet zo'n beetje ook. Haar lichaam was zwak, zwak van de jaren van mishandeling die ze haar eigen lochaam had aangedaan, hoe ze het had uitgeput en afgereten tot hwt uitgemergeld en op was en nigsteeds ging ze door, om alleen maar meer te nemen. De kortsluiting in haar hoofd was door haar lichaam overgenomen en het was druk bezig te verliezen, voor altijd. Het eindspel liep bijna zwart. [/I]

---

Reality's overrated.

Jessie Connor Tomlinson
Ik was nooit dol geweest op de geuren die een ziekenhuis met zich meebracht. Alles was zo chemisch en de koude sfeer die er hing bezorgde me altijd de rillingen. Vanaf het moment dat ik bijkwam baalde ik aan de ene kant verschrikkelijk dat ik nog in leven was, maar aan de andere kant was ik opgelucht, want nu kon ik tenminste nog zeker maken dat Kevin oké was. Het eerste wat ik deed was zacht naar mijn moeder vragen. God, wat moest ze in de stress gezeten hebben. Ik voelde me er schuldig om, maar als ik de kans kreeg het uit te leggen begreep ze het misschien. Ik keek naar haar op en legde mijn vrije hand weer zacht op die van haar. "Dat is een lang verhaal, mam. Dit is al anderhalf jaar zo," zei ik zacht, hopend haar niet al te veel te laten schrikken. Ik liet een kleine glimlach zien om haar toon, die duidelijk streng bedoeld was maar verre van dat doel bereikte. "Het spijt me, maar ik wilde, wil, gewoon niet meer. Ik heb voor mezelf geen reden meer om in leven te blijven, mam. Sorry," mompelde ik en wreef over haar hand terwijl ze me een kus op mijn voorhoofd gaf. Eigenlijk zou ik dit haar niet moeten vertellen, dan was het gelijk zeker dat ze wilde dat ik professionele hulp zocht, wat toch geen klap uithaalde. Ik keek nog eens om me heen, ik was de enige op deze kamer en even vroeg ik me af of het erg genoeg was geweest dat ik op de IC had gelegen. Sowieso had ik geen idee hoe ze hier te werk gingen, laat staan met patiënten die een zelfmoordpoging hadden gedaan. "Wil je alsjeblieft voor me uitzoeken hoe het met Kevin is? Ik weet zeker dat hij hier ook ergens moet liggen," vroeg ik mijn moeder, bijna smekend. Hoewel het laatste van mijn woorden alleen geldig was als ik op tijd was geweest met het aan Harry doorgeven, nu zat ik nog in complete onwetendheid over zijn situatie en ik was als de dood voor het ergste. Met hoopvolle ogen keek ik naar mijn moeder, ik zou het begrijpen als ze graag bij mij bleef, in haar schoenen deed ik dat ook. Maar zij begreep ook vast dat het echt belangrijk voor me was om het te weten en moeten wachten nogal slecht was voor mijn situatie, of als ze tenminste wilde dat de apparaten niet irritant hard gingen piepen door de stress.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Nogmaals bood hij zijn verontschuldigingen aan en ze schudde haar hoofd. "Het gaf niet," zei ze zachtjes. Zijn woorden deden niet alleen hem blozen, ook zij kreeg een kleurtje en ze keek hem aan, alsof ze hem wou pijlen. Torn knikte ze. "Ik wil het wel proberen." Proberen, als ze het niet kon, dan kon ze het niet, ze kon niet nog een keer in haar leven gedwongen worden, dan zou het waarschijnlijk de laatste keer dat ze haar kleren voor een man uit zou doen zijn. Hij moest dat weten, dat eist hij, hij was voorzichtig met haar en ook daarner was hij dat, al had hij misschien een beetje laat pas door wat er in haar hoofd aan de hand was. Hij moest haar nu niet direct bespeingenen hij moest haar ook niet opsluiten, maar als het rustig en vvoorzichtig ging kon het nog wel. Alexis wou het namelijk wel, en niet alleen uit sxhuldgevoel of om hem en haarzelf wat te bewijzen. Ze herriberde zich toxh wel dat het fijn jad gevoelt als ze eenmaal zover waren. Het gebeurde nooit, bijna nooit, en als het dan wel gebeurde dan was Alexis eigenlijk nooit geopend, ze liet het maar over haar heen komen. Je zou kunnen zeggen dat die zeldzame partijen daardoor extra speciaal waren en dat was ook wel zo, maar hun zeldzaam was wel heek zeldzaam. En ze wist dat zij hier de factor in was. [/I]

---

Reality's overrated.

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze kuste haar zoon op zijn voorhoofd die haar aankeek met een schuldige blik in z'n ogen. Haar ogen werden groot toen ze haar zoon hoorde vertellen dat het een lang verhaal was en dat hij hier al anderhalf jaar mee zat. 'Jessie' was het enigste wat de moeder kon uitbrengen. de schrik sloeg haar om het hart toen ze aanhoorde dat hij niet meer wilde leven. Haar zoon, haar enigste zoon zat zo in de put met zichzelf dat hij niet meer wilde leven. 'Lieverd' zei ze schor, 'Je hebt een reden om te leven, ik, je vader, je zus en Katherine, ze houden allemaal van je, hoe kun je dit ons aandoen'? Een snik ontsnapte uit haar mond en ze kneep even in de hand van haar zoon. 'Je begrijpt toch wel dat we nu hulp moeten gaan zoeken? Dat dit niet meer kan'? vroeg ze zacht en ze gebaarde even naar het verband om zijn pols. Ze voelde zich schuldig, dat ze niet eens door had, dat er wat met haar zoon aan de hand was en dat ze het pas door had, dat het toen al bijna te laat was. Jessie smeekte haar bijna of ze wilde rondvragen hoe het met Kevin was en ze kon zien dat het belangrijk voor hem was en ze knikte snel. 'Dat zal ik doen lieverd' zei ze met een kleine glimlach, 'Maar voor nu moet je rusten, je bent moe' Ze kuste hem nog eens op z'n voorhoofd. 'We praten straks wel verder en ik zal je vader informeren' vertelde ze hem en ze glimlachte voorzichtig naar hem. 'Ik hou van je, dat weet je toch'? Ze schudde verdrietig haar hoofd, want ze voelde zich enigszins ook best gekwetst, dat hij niet met zijn problemen bij haar was gekomen.

---

'Darling, just hold on'

Liam James Payne.
Hij bood z'n verontschuldigen aan haar aan, de zoveelste keer al. Maar hij had voelde zich er gewoon een beetje schuldig over dat hij ineens veel te snel ging en dat hij daar heel erg ongemakkelijk over deed voelen. Hij had gewoon beter moeten weten, hij was niet voor niets al heel lang met haar getrouwd. Ze vertelde hem dat het niet gaf en dat sierde haar ook wel. Altijd weer vergeven. Ze wilde het wel proberen en hij knikte langzaam. 'We stoppen gewoon, als het je teveel word' fluisterde hij zacht tegen haar en drukte z'n lippen voorzichtig op hare. 'Ik koester deze momenten, deze zeldzame momenten in mijn hart' mompelde hij zacht tegen haar lippen en hij meende het. Dit was zeldzaam en dat moest je bewaren, gewoon achter slot en grendel houden. Hij streelde over haar been en hij hoopte dat het niet te veel voor haar was, maar als het teveel voor haar was, dat zou ze dat hopelijk wel zeggen. Hij kuste haar nog eens, heel voorzichtig en trok haar nog dichter tegen zich aan, zodat ze veilig lag. Veilig bij hem. Hij keek even kort naar de klok en het moment dat hij de volgende lading medicatie in moest nemen was nog ver weg. Hij had nog tijd genoeg, zij hadden nog tijd genoeg voor elkaar. De kinderen kwamen ook niet de kamer binnen stormen dat ze hen alla minuut nodig hadden en dat was goed. Er was tijd zat.

---

'Darling, just hold on'

Kevin William Styles
Ik zuchtte mijn hoofd bij mijn vader's verontschuldiging. Het was fijn om te weten dat hij spijt had, maar ik wist ook dat er weinig zou veranderen als ik eenmaal weer thuis zou zijn. Hoe bang ik ook was om veroordeeld te worden, en hoe bang en paniekerig ik nu was. Ik wilde weten hoe het met Jessie ging. Zijn woorden om me tot rust te manen werkten voor geen ene meter, maar toen hij zei dat Jessie het waarschijnlijk ging halen werd ik weer wat rustiger. Toch begon bij zijn vraag mijn hart weer sneller te kloppen. Ik beet wat op mijn onderlip en sloeg mijn ogen neer. "We waren wat meer dan vrienden... In elk geval ik hoop dat we dat nogsteeds zijn, maar ik weet het gewoon niet. Ik wilde het alleen niet van de daken schreeuwen." zei ik met een zuchtje. Ik keek weer naar mijn vader op en liet mijn vingers licht over mijn borst gaan, waar ik onder het verband hechtingen voelde zitten. "Waarom doet liefde zo'n pijn?" bracht ik trillerig uit. Nu was de kat dan wel uit de zak, toch kon ik het echt niet langer achterhouden. "Vertel het alsjeblieft niet aan mama." smeekte ik hem. Ik wilde niet dat mijn moeder het zou weten, gewoon uit de angst dat ze boos zou worden, of dat ze teleurgesteld zou zijn, wat nog erger zou zijn. Ik wilde gewoon het uitpraten met Jessie, dat boven alles. Gewoon even met z'n twee. Misschien dat het vanavond zou kunnen, als het bezoekuur voorbij was, als hij dan nog hier zou zijn. Ik zou straks wel aan papa vragen of hij Louis kon bellen om te vragen waar Jessie lag. Ik wilde gewoon naar hem toe, maar ik had geen idee of het mocht, gezien mijn situatie en de situatie waarvan ik dacht dat hij in lag.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles.
Ik vertelde tegen Kevin dat hij zich niet al te druk moest maken, dat anders de hartmonitor straks zou gaan flippen als hij nog meer zou gaan stressen, maar hij leek nog steeds bang en in paniek te zijn. Toen ik hem vertelde dat Jessie het hoogstwaarschijnlijk wel zou halen, werd hij al iets rustiger. Maar ik kon hem geen valse hoop geven natuurlijk, dus ik zou straks wel even in het ziekenhuis rond vragen. Kevin vertelde me dat hij en Jessie meer dan vrienden waren en ik keek hem even stil aan, dat had ik niet zien aankomen. Het zou behoorlijk hypocriet van me wezen als ik boos op hem zou worden, want ik was zelf bi. Ik ging met de buurman naar bed. Ik slikte en ik zocht naar woorden toen hij trillend aan me vroeg waarom de liefde zo pijn deed en hij ging met z'n hand over het witte verband. 'Liefde, we kunnen het niet vastgrijpen, we kunnen het niet als de warme zon op onze huid voelen. Het is enkel een sensatie welke we in onze gedachtes kunnen ervaren' vertelde ik hem filosofisch. Daarna vroeg hij me jammerend of ik het niet aan Ava wilde vertellen en ik wilde boos op hem worden, want ik had haar gebeld, helemaal over de rooie. Hoe moest ik dit gaan verklaren? Hij kon niet al na een dag het ziekenhuis verlaten. 'Je weet dat ik je moeder het moet vertellen, ik kan dit niet voor haar verzwijgen en vroeg of laat zal ze er achter komen' vertelde ik hem streng. Ik haalde een hand door m'n warrige haar en ik keek even naar mijn handen waar nog bloed spatten op zaten. 'Ik ga mezelf even opfrissen' vertelde ik Kevin, 'Ik ben zo weer terug' Ik keek hem nog even streng aan en ik liep toen de kamer uit, op zoek naar een badkamer waar ik me even op zou kunnen frissen.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Ik beet kort op mijn lip toen ik de geschokte uitdrukking op het gezicht van mijn moeder zag. Het was nooit mijn intentie geweest om haar of wie dan ook te kwetsen en ik was klaar met liegen, dit was de waarheid en dat mocht ze weten. Moeizaam slikte ik om haar reactie. Niemand hoorde zijn moeder zo te zien, zo hopeloos als het ware. "Mam, ik hou van je en net zoveel als van de rest, maar je begrijpt het gewoon niet. Jullie zouden er wel overheen gekomen zijn, zo erg kan ik niet te missen zijn. Het is niet alsof ik zo belangrijk ben," mompelde ik en keek bang voor haar reactie naar haar op. Ik verwachtte op het minst een preek dat het -het tegendeel was, maar ik wist wel beter dan dat. Ik zuchtte diep om haar woorden nadat ze naar mijn polsen had gewezen en schudde mijn hoofd. Dat had ik al voorspeld. Eigenlijk had ik de puf niet om tegen mijn moeder in te gaan, maar het was wel nodig. "Nee. Het heeft toch geen zin, dus waarom zou ik in godsnaam met iemand gaan praten die denkt alles van me te weten?" zei ik koppig, voor ik mijn ogen weer sloot. Ik moest me echt niet druk maken op dit moment, daarvoor had ik de kracht. Een ding mocht van mezelf wel, en dat was vragen of ze alsjeblieft uit wilde zoeken hoe het met Kevin ging. Ik glimlachte enigszins gerustgesteld om haar antwoord en knikte. Ik was inderdaad doodop en een beetje rust kon geen kwaad. "Weet ik, ik hou ook van jou," mompelde ik en ging afwezig met mijn vingers om het verband. Het voelde vreemd, want het zat strakker om mijn pols dan ander verband dat ik ooit had gehad, wat vrij logisch was als je erover nadacht. "Wil je Freddie en de anderen zeggen dat het me spijt? Het was niet de bedoeling geweest jullie je zoveel zorgen te laten maken," zei ik zachtjes en trok met een hand de deken verder omhoog. Als ik toch niet uit bed mocht had het voor mij weinig zin om nog wakker te blijven. Daarbij voelde ik me nog steeds erg zwak en kon waarschijnlijk niet eens op mijn benen blijven staan, maar goed. Zolang ik niet langs kon gaan bij Kevin of met Freddie kon praten kon ik beter gewoon rusten of slapen tot ik toestemming daarvoor kreeg.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik.
Inmiddels was onze gezamenlijke lunch tijd voorbij, en was ik maar in de woonkamer gaan zitten. Inmiddels waren Cassandra en Somaiya weg, en was ik weer alleen. Ik besloot dus maar weer verder te gaan met mijn papierwerk. Met een zucht stond ik op van de bank. Vandaag was weer niets anders dan alle anderen. Alleen Somaiya was weer thuis van haar werk, maar die was inmiddels al weer weg. Ik mis haar natuurlijk ontzettend als ze weg is voor haar werk, maar het is nou eenmaal niet anders. Cassandra is natuurlijk nog jong, en heeft er ook geen zin in om de hele dag bij haar saaie vader te zitten, wat ik ook wel begrijp. Het enige waardoor ik mijn gedachten nog enigszins kan verzetten is de alcohol. Ik liep de trap op naar boven, waar ik mijn kantoor weer binnen liep. Ik stond even stil in de deuropening, en ging even met één van mijn handen door mijn haar. Het aanzicht van het aantal leeg gezopen bier flesjes en een aantal drank flessen maakte me niet echt trots op mezelf. Ik weet natuurlijk zelf ook wel dat ik een probleem heb, en zo beslist niet het goede voorbeeld geef. Ik beet op mijn onderlip, en besloot maar om eerst even de zooi op te ruimen voordat Somaiya of Cassandra het te zien kregen. Ik pakte een aantal flesjes en liep terug de gang in. Intussen hoorde ik de sirenes van een ambulance door de straat. Ik besteedde er maar niet teveel aandacht aan. Ik zou wel snel genoeg horen wat er was gebeurd, bovendien zouden ze toch niet veel aan mijn hulp hebben. Ik zou alleen maar in de weg lopen met mijn half bezopen kop. Als ze echt mijn hulp nodig zouden hebben zou ik het wel te horen krijgen. Ik checkte ook nog even andere kamers waar ik geweest was voor de zekerheid. Ik had namelijk geen idee meer waar ik wat achter had gelaten en waar niet. Ik liep dus ook maar even de slaapkamer van mij en Somaiya in. Het was maar goed ook dat ik er even keek, want ik had ook hier inderdaad een flesje laten rondslingeren. Nu drong het pas lichtelijk tot me door hoeveel ik eigenlijk wel niet gezopen had de laatste paar dagen. Ik pakte het flesje op, en wilde net de kamer verlaten toen iets anders mijn aandacht trok. Ik liep naar het nachtkastje van Somaiya om te kijken of ik wel echt had gezien wat ik dacht gezien te hebben. Ik vloekte binnensmonds toen het wel degelijk dat geen was. Er lag een zwangerschapstest, en niet zomaar een, een positieve. Ik liet de verscheidene flesjes op de grond vallen en liet mezelf neer zakken op het bed, en greep met mijn handen in mijn haar. Kijk, kinderen zijn hartstikke leuk, begrijp met niet verkeerd, maar op de leeftijd die ik nu bereikt had, zit er niet bepaald meer om te springen om nog een kind erbij te krijgen. Het ergste van dit alles vond ik misschien nog dat Somaiya mij niks verteld had hierover, al had ik het daar misschien zelf wel naar gemaakt. Dit was toch echt de druppel. Nu wist ik echt niet meer wat ik moest doen.

---

How far is far