Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Somaiya's hand die over haar buik had gewreven, liet ze snel zakken en Lizzy besloot er maar niks over te zeggen. Straks had ze het fout en werd het heel erg ongemakkelijk en stel dat ze toch gelijk had, Somaiya moest er zelf mee komen en als dat niet het geval was, dan zat zij fout. Ze babbelde vrolijk verder, over hoeveel ze iedereen gemist had. Haar man en haar dochter, maar mij ook en een glimlachje bereikte haar mondhoeken, dat ze toch nog wel gemist werd door haar vriendin. 'Dank je' nam ik haar compliment in ontvangst toen ze zei ik dat er ook goed uit zag. 'Zolang je maar van elkaar houdt' zei ik haar en ik liep naar het koekjesschap om mijn favoriete koekjes te pakken. Altijd als ik extra naar de winkel ging, kwam ik altijd terug met dingen die ik eigenlijk niet nodig had. De kinderen konden best een keer verwend worden, ook al aten ze er vrij weinig van. Maar dan aten Louis en ik het meestal wel op. 'Zolang je maar van hem houdt en hem alles vertelt, dan blijft je huwelijk goed' zei ik met een kleine glimlach, terwijl ik aan mijn eigen huwelijk dacht. Ik kon Somaiya wel van advies dienen, maar dan moest ik het ook zelf wel doen. 'Het huwelijk is lastig soms, met ups en downs, maar dat hoort erbij' Ik keek even naar m'n mandje en ik keek naar Somaiya. 'Ben je zover of heb je nog wat nodig'? vroeg ik haar toen.

---

'Darling, just hold on'

Liam James Payne.
Z'n broek hing nu half op z'n heupen en het enigste wat hem nu nog scheidde van seks was de broek en het slipje van Alexis en zijn eigen boxer, waarbij z'n penis als hij z'n boxer uit zou trekken al helemaal overeind zou komen te staan. 'Alexis' mompelde hij in haar oor. Ze reageerde niet en hij keek haar even schuin aan en eigenlijk het enigste wat hij in haar ogen zag was doodsangst. Maar was ze bang voor hem? Was ze bang voor wat er zou komen? 'Lieverd, wees niet bang' fluisterde hij zachtjes in haar oor, 'Ik ben hier, ik zal je altijd beschermen' Hij streelde over haar been om een reactie uit te lokken, want hij kon natuurlijk niet zonder dat ze het zelf zou willen seks met haar hebben. Hij wist natuurlijk wel de belangrijkste dingen wat er in haar leven was gebeurd, tenminste wat ze hem had verteld, was voor haar belangrijk geweest, maar dat was niet genoeg, ze had hem heus niet alles verteld. 'Lieverd' suste hij zacht in haar oor en streelde over haar gezicht, 'Ik ben bij je' Hij slikte en trok haar dicht tegen zich aan. Misschien was hij toch te ver gegaan, dit was ook niet de manier om met de problemen om te gaan die er waren. 'Ik ben te ver gegaan' mompelde hij zachtjes.

---

'Darling, just hold on'

Ezra Lukas Payne-Horan.
Freddie schrok toen ik ineens voor haar stond en fronste even. "Ja," beantwoordde ze toen mijn vraag. "Vanaf het begin. Ezra, ik wilde geen van jullie beiden pijn doen. En hij bedoelde het echt niet zo, hij houd van jullie beiden, hij kon gewoon niet kiezen. Je moet hem maar aanhoren. Het was echt niet zijn intentie jullie pijn te doen. En die van mij al desniettemin," zei ze en speelde onrustig met het balletje van haar lippiercing. Ik beet op mijn lip om de tranen, die nog altijd in mijn ogen stonden, in te houden. Ik wilde niet in huilen uitbarsten, niet nu, al was het waarschijnlijk toch al wel te zien dat het me moeite kostte dat niet te doen. "Waarom, Freddie? Waarom heb je mij nooit iets gezegd? Ik dacht dat wij vrienden waren, ik dacht dat ik je kon vertrouwen...," zei ik zachtjes, gekwetst.
"Ga weg. Het is voorbij, oké? Ik heb niets meer, laat me gewoon gaan," klonk Jessie ondertussen vanachter zijn deur, die op slot zat, en het duurde niet lang voor ik besefte dat hij serieus een einde aan zijn leven wilde maken. Dit zorgde ervoor dat hij nog verder brak dan hij al gebroken was. Freddie riep meerdere malen Jessie's naam en bonkte op de deur. Ze probeerde de deur open te beuken met haar schouder, zonder succes. "Ezra, help alsjeblieft," zei ze, waarna ze wegrenden en niet veel later terugkwam met een haarspeldje. Hiermee probeerde ze het slot open te krijgen, maar alweer zonder succes, het speldje viel op de grond. Ook mijn schouder raakte de deur hard, gevolgd door mijn voet. Zo bleef ik doorgaan, het kon mij niet schelen dat mijn schouder langzaam beurs werd, als ik die deur maar open kreeg. Jessie stond inmiddels op de deur van de studeerkamer te bonken waar haar vader zat, maar ik betwijfelde of dat gehoord werd wegens de harde muziek die uit deze kamer kwam.
"Jessie, doe open, alsjeblieft!" riep ik nogmaals. "Het is nog niet te laat, we kunnen erover praten!" Paniek nam mijn lichaam over, er moest toch iets zijn dat zou helpen. Ik wist dat het mij waarschijnlijk ook niet zou lukken, maar omdat ik in paniek was en niet wist wat ik nog kon doen, pakte ik het haarspeldje van de grond en stak die in het slot. Ik prutste er wat aan, probeerde te draaien, maar zoals ik al had verwacht, was ook dit tevergeefs.

---

"Family don’t end in blood”

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij had door hoe ze zich voelde en dat luchtte haar op, ze knikte toen hij zei dat ze niet bang hoefde te zijn en dat hij er was, dat hij haar zou beschermen. Er werd over haar been, en toen haar gezicht gestreeld. Hij suste in haar oor, trok haar dicht tegen zich aan en mompelde zacht dat hij tever was gegaan. Ze haalde een paar keer diep adem en schudde toen haar hoofd. "Nee, het is goed," zei ze zachtjes. "Het ging alleen te snel, sorry." Ze schaamde zich lichtjes dat ze dit niet gewoon kon doen, dat ze zo moeilijk moest zijn. Ze was een volwassen vrouw, dan hoorde dit niet. Waarom kon ze het niet gewoon? Ja, ze had dingen meegemaakt en ja ze had een trauma, maar ze wou niet dat dit haar tegenhield in haar gehele leven. En toch deed dat het. "Ik hou van je, ik wil het wel," zei ze zachtjes. "Sorry Li." Voorzichtig drukte ze een kus op zijn wang. Het klonk gek, maar voor haar was dat al heel wat. Ze dacht ook weer aan haar dochter. "En Felicia?" zei ze zacht. Misschien was het beter het meisje even alleen te laten, maar ze moest hen niet horen, of op hen naar binnen lopen als ze bezig waren, of zo lagen.

---

Reality's overrated.

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Ik pakte nog wat van het schap, maar ik zocht toch ook wel naar iemand die me advies kon geven. Ik wilde geen problemen met Zayn, maar had geen probleem hoe ik dit nu weer moest gaan brengen. Kijk, dat van Pakistan was nog makkelijk, in vergelijking met de baby. Nu had ik mijn positieve zwangerschapstest rond laten slingeren, maar daaruit bleek maar weer dat ik de enige was die opruimde in dit huishouden. Vandaag had ik hem toch wel erg duidelijk neergelegd, op mijn nachtkastje, eigenlijk om mezelf voor het blok te zetten. Hij moest het weten, maar mijn warrige echtgenoot had het blijkbaar nog niet gemerkt, anders had hij wel gebeld. Ik zuchtte bij Lizzy's woorden. Het was waar, maar ik was nu eenmaal niet helemaal eerlijk en open tegen hem geweest, waardoor ik nu in deze problemen zat. Ik knikte bij haar woorden over de ups en downs. "Ik wil hem gewoon niet kwijt. Niet over zoiets." zuchtte ik. Als laatste gooide ik Zayn's favoriete snack in het mandje en knikte naar Lizzy. "Ik heb alles, jij ook?" vroeg ik, terwijl we ons rustig richting de kassa begaven. Ik was moe, doodmoe, en wilde gewoon slapen. Stom tijdsverschil. En dat samen met steeds erger wordende emotionele en hormonale schommelingen zat het allemaal niet mee. Vooral niet omdat ik dit alles ook nog eens verborg voor mijn echtgenoot. Met Zayn aan mijn zijde had ik het misschien nog wel beter vol kunnen houden, maar zonder hem stond ik nu na anderhalve maand heel strak. Nu ik weer thuis was, en de ochtendmisselijkheid was komen opzetten, zou het een stuk lastiger worden, maar ik wist echt niet hoe ik het moest brengen. Ik was op dit moment echt hopeloos en voelde me verloren.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.
"Louis," kreunde Harry zacht mijn naam zodra ik op mijn hoogtepunt kwam. "Stil," mompelde hij snel, aangezien ik hier nogal hard zijn naam bij kreunde. Ik hoopte maar niet dat het boven het harde geluid van de muziek was uitgekomen. Harry stootte nog een paar keer flink door, zo hard dat het bureau eronder kraakte en ik hoopte maar dat hij het zou houden, anders had ik veel uit te leggen. "Louis," kreunde hij toen nog harder in mijn oor en ik merkte dat ook hij zijn hoogtepunt naderde. Zijn tanden zetten zich zacht in mijn schouder, wat maar goed was, want Harry kon wat dit betreft nog harder schreeuwen dan ik deed. Hij stootte nog even duur en kwam toen klaar met een kreet die gesmoord werd door mijn schouder, waar nu vast en zeker zijn tandafdrukken in stonden. "Fuck," gromde hij hijgend en reed zijn orgasme uit. "Fuck." Zijn lippen duwde hij ruw op de mijne, waarna hij de handboeien losmaakte. "Je was geweldig, zoals altijd," zei hij zachtjes in mijn oor en liet zijn tong even plagend over mijn oorlel gaan. Voorzichtig kwam hij uit mij. "Tweede ronde?" vroeg hij toen al direct met een lieve stem. Zijn hand ging zachtjes over mijn schouder met de tandafdrukken. Hopelijk zouden deze snel verdwijnen voordat Lizzy het zag en anders moest ik heel voorzichtig zijn of ik had een groot probleem. Ik wilde net Harry's vraag beantwoorden toen ik door de muziek heen gebonk op de deur hoorde. "Shit, Harry, ik ben bang dat -dat nog even moet wachten. Verstop je, snel!" riep ik zachtjes. Ik trok zo snel als ik kon mijn kleren weer aan en hoopte dat het niet te erg rommelig zat en het dus niet opviel. Mijn hand haalde ik vlug door mijn haar, waarna ik de muziek uitzette en de deur opende. Pas toen zag ik wat voor chaos het om mij heen was geweest terwijl ik hier in de studeerkamer doodleuk voor de zoveelste keer lag vreemd te gaan. "Jessie, Ezra, wat is er aan de hand?!" riep ik geschrokken, maar ik wist al dat er iets met Jessie was toen ik zag hoe Ezra wanhopig zijn deur probeerde open te krijgen. Ik stormde langs Freddie heen de gang op, het kon mij niets schelen als er nu nog iets was dat er op kon wijzen dat ik net seks had gehad met een ander en dat Freddie er wat anders uitzag dan normaal - tattoo's en piercings - ging ook voor een groot deel langs mij heen. "Jessie," riep ik en bonkte op de deur.
"Jessie, open de deur!" Ik duwde en trapte er tegen, maar wist dat Ezra en Freddie dit waarschijnlijk ook al hadden geprobeerd en ik was van mezelf niet bepaald heel sterk of zo, dus ik had waarschijnlijk niet veel meer kracht dan Ezra. "Harry!" riep ik toen, nu kon het mij al helemaal niets meer schelen dat ze erachter zouden komen, Harry was van de politie en hij kon ons helpen. "Harry, help, Harry!"

---

"Family don’t end in blood”

Liam James Payne.
Hij trok haar dicht tegen zich aan, terwijl hij lieve en beschermende woordjes in haar oren fluisterde. Ze vertelde hem dat hij te snel ging en hij begreep het ook wel enigszins. Het was gewoon zomaar out of the blue en het vreemde was, dat hij gewoon zomaar ineens zin in haar had. Hij kon het niet verklaren, maar misschien was het wel gewoon een combinatie van zijn medicijnen, de shock en de spanning die het met zich mee bracht. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen lieverd' fluisterde hij zachtjes toen ze haar excuses maakte. Het was gewoon zijn fout. 'Ik hou ook van jou, mijn liefste' Hij nam de kus in ontvangst die ze op zijn wang drukte en hij pakte haar hand en drukte daar ook een kus op. 'Misschien moeten we haar even met rust laten' zei hij en hij dacht even na. Misschien konden ze eerst beter een gesprek met Ezra hebben en dat ze het daarna de rest van de kinderen zouden vertellen. 'Het is misschien beter als we hier eerst met Ezra over praten, voor hem is het natuurlijk ook een hele shock' Hij beet op z'n lip en hij zoende haar opnieuw, heel voorzichtig. 'We kunnen hier blijven, met elkaar knuffelen' En misschien meer, maar hij was bang dat ze nu niet meer wilde, maar als ze toch wilde, dan moest hij het voortouw nemen, want uit zichzelf zou ze het waarschijnlijk niet doen.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Natuurlijk negeerde Freddie mijn woorden en probeerde de deur open te krijgen, jammer voor haar zette ik ook nog eens kracht met mijn benen om het gegarandeerd dicht te houden, zelfs als ze het slot open kreeg. Hopelijk hield dat lang genoeg tot ik niet te redden was. Trillerig had ik nog een berichtje naar Kevin verstuurd, ik had het hem beloofd en ik hield me aan die belofte, hoe wreed het ook misschien was. Mijn ogen waren gefixeerd op mijn polsen, die met de seconde meer doordrengt raakten met het bloed, dat daarna weer op vloer druppelde. Stoppen deed ik nog steeds niet, alle remmen waren volledig weg. Ik negeerde het volgende bericht dat ik kreeg en sloot mijn ogen. Het druppen was steeds sneller achter elkaar en steeds meer, waardoor ik me langzaam wat licht begon te voelen in mijn hoofd. De muziek werd verstoord toen ik het toontje hoorde dat ik werd gebeld en nam zonder na te denken op, om zeer week te glimlachen om de stem die ik hoorde, op hetzelfde moment als die van Ezra. "Probeer me gewoon niet teveel te missen, oké?" zei ik zacht en zeer schor, zowel tegen Ezra aan de andere kant van de deur als Kevin aan de andere kant van de lijn. Mijn polsen brandden als de hel door de pijn en ik kon merken dat ook mijn ademhaling langzamer ging. Heel even, nog heel even en ik hoefde nergens meer bang voor te zijn. Toch vlogen mijn ogen open toen ik de stem van mijn vader hoorde. Fijn, op mijn moeder en jongere zusje na was dit een familieaangelegenheid geworden. Ik dacht dat er geen kans zou zijn dat ze me op tijd wegkregen, maar de twijfel daarover sloeg toe toen ik mijn vader Harry hoorde roepen. Dat was foute boel, hij was een politieagent en hoogstwaarschijnlijk de enige in de buurt die het voor elkaar kon krijgen. "Ga gewoon weg, laat me met rust," riep ik ze toe, al brak mijn stem halverwege en klonk die al redelijk zwak. Waarom begrepen ze nou niet dat ik geen hulp wilde, ze moesten me laten doen wat ik moest doen. Dit was niet aan hen om te beslissen, dit ging nog altijd om mijn leven. Zo goed als onhoorbaar begon ik een deuntje te neuriën, ik had nu zelf geen muziek meer omdat ik had opgenomen, maar dat betekende niet dat ik er zelf niet voor kon zorgen. Anders was het maar zo'n trieste bedoeling allemaal, terwijl ik dit vooral om de rest gelukkig te maken en mezelf te verlossen van de pijnz

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin William Styles
Het werd me allemaal te veel. De emoties dan. Ik was woest, verdrietig, gebroken, vol van liefde en wanhoop. Ik werd op een of andere manier verscheurd. Het was heel vreemd, maar het was de waarheid. Ik hield nog van Jessie, zelfs al had hij een ander, zelfs al wilde hij de trip alleen plannen om mij een plezier te doen en me niet te erg te breken. Ik wist het niet, maar hij had me nodig, waarschijnlijk meer dan ooit, en dan kon ik hem echt niet in de steek laten. Daarom waren de politie en ambulance nu onderweg. Ik had er niet aan gedacht mijn vader te bellen. Daarvoor was ik zelf nog te erg aangedaan door de hele situatie. Zonder het te weten belde ik Jessie, mijn Jessie, of Ezra's Jessie. Het maakte me op dit moment niets uit, zolang hij maar bleef leven. Daarom schrok ik heel erg toen ik plots zijn stem door mijn kamer hoorde, rauw en duidelijk vol pijn. "Doe het niet, Jessie. Alsjeblieft. Je doet me alleen maar meer pijn en verdriet door dit te doen." smeekte ik hem, in de hoop hem te stoppen, of in elk geval dit te rekken tot de ambulance er was. Er was allemaal rumoer aan de andere kant van de lijn, waarvan ik niet wist wat het was. Ik volgde hem allemaal niet meer, niets meer. Misschien dat daarom zijn gegil als een bliksemslag bij heldere hemel kwam. Het was in elk geval genoeg om mij over de laatste rand te duwen. "Als je echt wil gaan, ga ik met je mee, Jess. Ik wil niet zonder je, ik kan niet zonder je. Vandaag heeft me dat wel duidelijk gemaakt. Ik zie je aan de andere kant." zei ik schokkerig in de telefoon. "Ik hou van je, Curly." fluisterde ik nog zacht voor ik mijn telefoon weglegde en hevig trillend mijn zakmes van de grond haalde. Een uitzicht was er niet meer. De ambulance zou te laat komen, net als de politie. Jessie zou sterven en in een wereld zonder mijn lichtpuntje wilde ik niet leven. Ik vouwde mijn handen om het handvat en drukte de punt ervan tegen mijn borstkas, precies op de plek waar mijn hart hoorde te zitten, maar wat nu voelde als een zwart pijnlijk gapend gat. Ik hoorde Jessie zacht neuriën. "Sing me to sleep." vroeg ik hem zacht, terwijl ik langzaam maar zeker steeds meer druk op mijn trillende handen begon uit te oefenen, en zo het mes millimeter bij milimeter verder mijn borstkas in dwong. Het was afgrijselijk, maar nog altijd minder pijnlijk dan mijn mishandelde weggerukte hart.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles.
Met een lieve stem vroeg ik of we nog voor een tweede ronde konden gaan, maar gebonk op de deur en een gillende vrouwenstem deed mijn hartslag tien keer versnellen. Louis fluisterde me snel toe dat die tweede ronde nog maar even moest wachten en dat ik me zo snel mogelijk moest verstoppen. Ik griste alles mee wat ik nodig had en de enige optie die ik had, waar ik me kon verstoppen was het bureau. Het was niet de meest ideale situatie en ik was eigenlijk veel te lang, maar het moest maar en terwijl Louis zich aankleedde, dook ik onder het bureau en niet veel later hoorde ik de deur open gaan en nog enkele seconde daarna hoorde ik mijn naam. Louis, en hij was in paniek. Het deed er nu niet toe dat we vreemd waren gegaan en dat iedereen het nu wist, maar hij had mij nodig. Met een paar grote stappen rende ik de kamer uit en in een oogopslag zag ik wat er gaande was. Dat was me er dan toch niet voor niets in gestampt op de politieschool. Ik liet een harde klap op de deur vallen. 'Jessie'! bulderde ik met alle overwicht in mijn lijf. 'Jessie Tomlinson, open die deur'! Geen reactie, natuurlijk opende hij de deur niet. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar het was ernstig en het was zaak van leven en dood dat die deur zo snel mogelijk open ging. 'Jessie, kun je de deur open maken'! Ik gromde en gebaarde toen naar iedereen die er stond dat ze aan de kant moesten gaan. 'Ik ga de deur open beuken, aan de kant' Ik keek om me heen en zette een paar stappen terug om een goede aanloop neem te nemen. Ik haalde diep adem en bereidde me zo goed als mogelijk voor op de klap die straks komen zou. 'Jessie, laatste kans'! deelde ik de jongen aan de andere kant mee, maar het duurde me te lang en ik zette me af en met een harde knal en een hoop gekraak kwam ik tegen de deur aan.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
'Ieder huwelijk heeft wel z'n ups en downs' vertelde ik haar en ze knikte instemmend. Maar ze wilde hem ook niet kwijt en dat kon ik echt wel begrijpen. Ik zou echt niet weten wat ik zonder Louis moest doen, of met de kinderen. Ook al had ik niet met ieder kind een sterke band, ze waren mijn kinderen en ik was als de doos dat ik ze zou verliezen. 'Ieder huisje heeft z'n kruisje' mompelde ik zachtjes voor me uit. Toen ik vroeg of ze klaar was en of ze nog wat nodig had, zei ze dat ze alles had en of ik nog wat nodig had. 'Nee' Ik schudde mijn hoofd, 'Dit is het wel' Gezamenlijk liepen we naar de kassa, waar ik mijn spullen afrekende, even op Samaiya wachtte en toen weer naar buiten liep. 'Als er wat is, kan je altijd bij mij terecht' vertrouwde ik haar toe, 'Daar zijn we tenslotte vriendinnen voor' Ik hoorde in de verte een sirene en ik fronste even toen ik de ambulance niet veel later voorbij zag racen. 'Wat zou er gebeurd zijn dat ze zo hard reden'? vroeg ik hardop af. Er gebeurde haast nooit iets bijzonders in dit dorp. Een stukje verderop stopte het en mijn hart stond even stil toen ik besefte dat het vlak bij mijn huis was en onbewust was ik harder gaan lopen. Somaiya was even uit mijn gedachten en mijn kinderen dwarrelde door mijn hoofd heen en nu was mijn lopen over gegaan in rennen. Ik vertrouwde het niet, ik voelde dat er iets mis was en ik had gelijk. De ambulance stond precies op de oprit van ons huis. 'Nee'! Ik gilde hard en liet de spullen die ik droeg uit mijn handen vallen en rende zo hard als ik kon naar het huis. 'Louis! Jessie! Freddie! Katherine'! Alle namen die me het meest dierbaarste waren kwamen voorbij. 'Louis'! Ik stormde het huis binnen en duwde de politie agent aan de kant. 'Louis'! Ik keek om me heen en ik hoorde gekraak van boven komen en ik rende als een bezetene naar boven. 'Louis'! Er was een hoop gedoe bij de kamer van Jessie, snikkende mensen, Louis die daar maar stond en ik stortte me in zijn armen. 'Mijn zoon, wat is er met mijn zoon'!? schreeuwde ik de longen uit mijn lijf. 'Louis'!

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Ze begreep heel goed wat er door Jessie heen ging, iets wat ze eigenlijk niet zo goed had willen begrijpen, zo'n moment dat ze bijna had gewild dat hij gewoon haar broertje was en niet haar tweelingbroer in hart en nieren - al zou je dat in eerste instantie niet zeggen. Haar vader kwam naar buiten en riep een naam, de naam van de buurman, de naam van de kamer van Kevin, wat haar verwarde, maar ze dacht er op het moment niet teveel over na. Harry Styles was politieagent en die baan kwam maar goed uit op het moment, hij kreeg het voor elkaar om door de deur te dreunen. En daar was Jessie. Freddie stormde naar binnen en greep haar broertje vast, haar hand drukte op de wond - al wist ze dat deze afgebonden moest worden, ze was te zwaar in paniek en kon niet meer nadenken, niet meer helder dingen doen - en de ander streelde door zijn haar, zijn hoofd had ze op haar schoot gelegd en ze begon te huilen. Zij, Freddie Tomlinson, barstte in tranen uit. Dat gebeurde nooit, echt nooit. Als klein meisje al gebeurde dit zelden en ze kon zich al zeker niet meer herinneren wanneer dit voor het laatst was gebeurd. "Jessie,' zei ze zachtjes. Haar blik gleed over zijn arm, alle snedes, door de tranen heen zag ze littekens en ze voelde zich schuldig, zo schuldig dat ze hier nooit wat aan gedaan had. Dat ze dit had laten gebeuren. Dat ze haar broertje misschien zelfs wel dood had laten gaan. Freddie hoorde de boel niet om haar heen, merkte niet wat er om haar heen gebeurde, het was allemaal één grote waas van blinde paniek, schuld en pijn, vooral pijn, zoveel pijn.

---

Reality's overrated.

Ezra Lukas Payne-Horan.
"Probeer me gewoon niet teveel te missen, oké?" zei Jessie zacht aan de andere kant van de deur. "Nee, Jessie, alsjeblieft, doe dit niet, ik kan niet zonder je," zei ik snikkend terug.
Freddie's vader was inmiddels de studeerkamer uitgekomen en tot mijn verbazing was hij niet alleen. Toch interesseerde het mij verder niet zoveel waarom hij er was, maar Harry was een politieagent en kon dus de deur openmaken. Ook hij begon in eerste instantie naar Jessie te roepen, maar daarna zette hij een paar stappen naar achter, ademde even diep in en rende toen op de deur af, om deze zo open te beuken. "Jessie!" riep ik en ik rende direct Freddie achterna naar binnen. Op de achtergrond hoorde ik nog steeds vage geluiden, onder andere het hysterische geschreeuw van Jessie's moeder, maar daar kon ik mij op dit moment niet druk om maken. Ik was nu bij Jessie en het enige wat belangrijk was, is dat hij gered werd, als dat tenminste nog mogelijk was, maar aangezien hij nog bij bewustzijn was had ik goede hoop. Jessie lag inmiddels in Freddie's armen, met zijn hoofd op haar schoot. Freddie huilde, iets dat heel zeldzaam was, maar ik wist dan ook hoeveel zij om haar broertje gaf. Paniekerig keek ik mij heen. "Pak iets om de wond te verbinden, iemand, het bloeden moet stoppen!" riep ik. Nog steeds verbaasde ik mij erover hoe het kon dat ik überhaupt durfde te roepen. Ik, de stille Ezra die bang was voor letterlijk alles. Maar deze situatie was anders, het ging nu niet om mij, het ging nu alleen maar om Jessie. Freddie had haar hand al op één van de wonden gedrukt in een poging het bloeden te stoppen, en tot iemand zou komen met iets om het af te binden, drukte ik mijn hand om zijn andere pols. Met mijn vrije hand pakte ik zijn hand beet en kneep er zachtjes in, om er daarna zacht een kusje op te drukken. "Jessie, het spijt me zo," snikte ik zacht. Als ik namelijk mijn mond had gehouden in dat café, was dit allemaal niet gebeurd. Dan was iedereen nog blij. Het was mijn schuld, dit alles was mijn schuld en ik kon mijzelf daar nooit voor vergeven.

---

"Family don’t end in blood”

Jessie Connor Tomlinson
Het enige wat ik nog kon hopen was dat alles op de juiste plek zou vallen door wat ik nu deed. Niemand hoefde meer last of pijn dankzij mij te hebben. Bij het horen van mijn vader die erbij werd gehaald knapte er iets in me en schreeuwde dat ze me met rust moesten laten. Ik kon er niet meer tegen en maakte een wanhopig geluid toen ik hoorde dat Harry erbij gingen halen. Dan was het een verloren zaak, hij was een agent en zelfs in deze situatie durfde ik niet tegen die autoriteiten in te gaan. Ik had het idee dat mijn hart er al mee stopte bij Kevin's woorden. "Nee, fuck. Doe het alsjeblieft niet. Ik kan de ambulance al horen, oké? Als ik blijf leven, dan jij ook," bracht ik met veel moeite en een gejaagde ademhaling uit. Ik wilde niet meer, absoluut niet, maar als een ding nooit mijn plan was -was dat ik anderen meesleepte in mijn val. Ik schrok op van de stem van Harry, de kracht om te antwoorden noch om de deur te openen had ik niet, dus schoof ik moeizaam weg van de deur. Daarna ging het allemaal opeens heel snel. Harry brak door het slot van de deur en voor ik wist lag ik in Freddie's armen, met mijn hoofd op haar schoot. Ze drukte haar handen op de diepe sneden die leken alsof ze nooit meer stopten met bloedden. Hopelijk hoorde Kevin ook nog wat er om me heen gebeurde, dat ze probeerden me in leven te houden en dat hij hetzelfde moest doen. Puur door de vermoeidheid van het verlies aan bloed sloot ik mijn ogen en ademde heel zwak en oppervlakkig. Mijn zus huilde, ze huilde nooit, maar ik kon me niet voorstellen dat dit zo'n uitzondering was dat ze dat wel deed. Mijn moeder hoorde ik hysterisch worden op de achtergrond en mijn andere hand werd ook gepakt, maar niet door Freddie. Door de stem die erbij kwam en het kusje op mijn hand wist ik dat het Ezra moest zijn. Het was zoveel commotie en drukte om me heen, was een beetje stilte teveel gevraagd? Ik wilde gewoon een beetje rust, alles deed pijn en mijn hoofd werkte niet helemaal meer mee. Zolang ze de wonden niet goed afdrukten had het toch geen zin meer, al wist ik dat iedereen hier hun uiterste best daarvoor ging doen helaas. Maar ik ging niet tegenspartelen, het ging niet alleen om mijn eigen leven hier. "Hé, het komt wel goed," zei ik heel schor tegen zo'n beetje iedereen, terwijl ik telkens heel even weg was. Mijn lichaam kon niet goed meer reageren door het tekort aan bloed en dat ging heel snel zijn tol eisen als er niks werd gedaan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles.
Ik kwam met een harde knal tegen de deur aan en de deur kraakte en barstte uit z'n voegen. Een pijnscheut ging door m'n schouder heen, maar ik negeerde het. Jessie had hulp nodig en ik hoorde in de verte de ambulance al aan komen. Als het echt fout zou lopen, dan zouden zij het over kunnen nemen. Freddie rende langs me heen en daarna Ezra, maar ik moest er ook nog bij. Zij konden de jongen geen professionele hulp bieden, die ik wel kon geven en ik knielde bij de twee neer. 'Kunnen jullie alsjeblieft aan de kant gaan, ik weet dat het moeilijk is, maar ik moet mijn werk kunnen doen' Ik klonk bot, maar ik was nu een politie agent en ik moest dit doen. Ik vond het niet leuk en als het een van mijn eigen kinderen was geweest, had ik hetzelfde moeten doen. Alles op de automatische piloot. Ik keek even kort naar Louis, maar die stond daar nog steeds en inmiddels was z'n vrouw ook gearriveerd en was hysterisch gaan schreeuwen. Ik beet hard op m'n lip toen ik al dat bloed zag, maar ik kon me nu niet als een watje gaan gedragen. 'Ik moet doeken hebben, en water' vertelde ik de twee, 'Wie het haalt, intereseert me niet, maar iemand moet het doen' Ik keek naar Jessie, hij was lijkbleek en hij ademde oppervlakkig, als hij nu geen hulp kreeg was het afgelopen. 'Jessie'? Ik legde een hand op z'n voorhoofd, 'Kan je me horen? We gaan je helpen' Ik trok mijn jasje uit en scheurde een van mijn mouwen van mijn blouse af en bond dat om z'n pols heen. Het bloedde zo ontzettend hard en alleen stelpen was niet genoeg. Ik moet een drukverband hebben en op dit moment was alleen mijn blouse goed genoeg. 'Jessie, blijf erbij' Praten, praten was goed, dan bleef het slachtoffer bij bewustzijn en kon hij niet weg zakken. 'Jessie, we gaan je zo naar het ziekenhuis brengen, het komt allemaal goed'

[ bericht aangepast op 9 feb 2015 - 20:11 ]

---

'Darling, just hold on'