Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.
Harry zoende mij direct terug en drukte mijn lichaam dicht tegen het zijne aan. "Ik heb je gemist," mompelde hij zachtjes tegen mijn lippen. "Ik jou ook, love," mompelde ik licht grijnzend terug. De laatste keer dat we elkaar zagen was al twee weken geleden en het voelde als maanden. Maar we hadden beiden nu eenmaal onze eigen levens en we konden sowieso niet te vaak afspreken, wilde we geen argwaan opwekken. Harry's tanden drukte zich zacht in mijn lip, waarna zijn tong in mijn mond gleed en rondjes op de mijne begon te draaien. Zijn handen vonden de knoop van mijn broek en maakte deze los. "Je hebt teveel kleren aan babe," fluisterde hij hees tussen onze tongzoen door en grijnsde toen hij mij klem zette tegen het bureau. Ik voelde hoe de pet op mijn hoofd belandde en zag hoe zijn grijns nog groter werd. Dezelfde grijns was nu ook weer op mijn gezicht te vinden. "Met die pet op ga ik je nemen," ging hij verder, nog altijd hees fluisterend, waarna hij mij op het bureau zette en mijn broek naar beneden trok. Ik voelde intussen hoe kleine Louis steeds groter begon te groeien. "Glijmiddel en condooms liggen op de gebruikelijke plek neem ik aan?" vroeg Harry voor de zekerheid en knikte. Hij bukte om het laatste laatje van het bureau te openen en hier inderdaad het glijmiddel en een condoom uit te pakken. Hij kwam dicht tegen mij aan staan en ik voelde zijn erectie tegen mijn been kloppen. "Voel je het, ik ga je zo hard pakken op het bureau," waren zijn volgende woorden en ik moest mijn best doen niet nu al een kreun uit mijn mond te laten ontsnappen. Ik vond dirty talk op één of andere manier ongelooflijk sexy en hield ervan als Harry dit gebruikte.
Voor de zoveelste keer verscheen er een brede grijns op mijn gezicht. Ik reikte met mijn hand naar de handboeien die Harry mee had gebracht en hield deze omhoog terwijl ik mijn lippen naar Harry's oor bracht. "Maar meneer de agent," zei ik hees, waarna ik even kort stopte en mijn tong zacht langs het plekje net achter zijn oor liet glijden. "Weet u dan niet dat ik héél stout ben geweest de laatste dagen?" ging ik verder en drukte mijn tanden even in zijn oorlel. "Dus weet u zeker dat u deze niet wilt gebruiken?" Ik bracht mijn gezicht weer naar achteren en keek Harry met twinkelende oogjes aan, in combinatie met een ondeugende glimlach. "Ik denk namelijk dat u die wel nodig heeft," voegde ik er nog aan toe. Ik legde mijn hand op zijn bovenbeen, waarna ik tergend langzaam naar boven gleed, tot mijn hand op zijn kruis lag.

---

"Family don’t end in blood”

Ezra Lukas Payne-Horan
Ik schrok op toen ik voetstappen hoorde en zag vervolgens hoe Freddie bijna tegen een paal aan liep. Ze glimlachte licht toen ze mijn zag zitten en liep naar mij toe. Ik glimlachte maar wat terug toen ze naast mij neer plofte in het gras. "Hey," zei ze zachtjes, kuchte even en pakte een pakje sigaretten uit haar zak. "Hey," mompelde ik zachtjes terug en schudde mijn hoofd toen ze het pakje sigaretten voor mij hield. Ik wist dat ze dit puur uit beleefdheid deed, wat voor haar uitzonderlijk was, want ze was nu niet bepaald het beleefde type, want zij wist dat ik niet rookte. Ook verbaasde het mij niet dat er meer in het pakje zat dan alleen sigaretten, want ik kende Freddie inmiddels wel. We spraken er niet over, ik liet haar maar gewoon haar gang gaan. Ik vond het ook prima, als zij dat wilde moest ze dat zelf weten en een jointje op zijn tijd kon echt geen kwaad. We mochten dan heel verschillend zijn, waardoor mensen ons nooit als beste vrienden zouden verwachten, maar misschien was dit juist wel goed. Wat we alleen wel gemeen hadden, was dat we allebei problemen hadden, al waren deze ook heel verschillend, zij gebruikte iets meer drugs dan ieder ander en ik durfde letterlijk niets. Wat ik fijn vond aan haar was dat we het ook nooit over onze problemen hadden, we wisten van elkaar dat deze er waren maar we bemoeiden ons er niet de hele dag tegenaan, we gingen gewoon normaal met elkaar om alsof deze problemen er allemaal niet waren. Freddie was voor mij dan ook echt één van de weinige personen waarbij ik een piepklein beetje van mezelf durfde te laten zien - en dit was voor mij dan al heel veel - en soms, heel soms, lukte het mij dan ook om alle problemen te vergeten, de enige momenten waarop ik een klein beetje kon ervaren hoe het was om echt te leven in plaats van te overleven.
"Freddie...," mompelde ik zachtjes. "Ik moet je iets vertellen, het houdt me al een tijdje bezig en ik weet niet wat ik moet doen," zei ik zachtjes. Ik graaide met mijn hand in mijn broek zak en haalde hier het ietwat verfrommelde papier uit. Mijn geboorteakte. Het document waar opstond wie mijn vader was, mijn echte vader. Niall Horan. Stilletjes overhandigde ik het papier aan haar en wachtte nerveus haar reactie af.

---

"Family don’t end in blood”

Freddie Tomlinson.

Ezra begroette haar terug en zoals verwacht sloeg hij het aanbod af. Het zou ook gekker zijn als hij er opeens op in zou gaan, en dan zeker over de joints gesproken. Hij mocht dan wel weten dat ze deze wel eens rookte (al wist hij niet dat ze dit de hele dag door deed) maar hij wist niet dat ze echt gebruikte, dat ze een probleem had, en nig een grote ook. Dat zou ze nooit toegeven, aan niemand niet. Freddie stak de sigaret tussen baar lippen en hield hier een vlammetje bij zodat het kon brsnden. Ze nam een stevige trek en ademde langzaam uit. Ze nam een beetje axhterover plaats maar lette wel op haar halv beurse lichaam, haar overige hand wreef over haar gezicht en masseerde haar slapen even. "Zullen we zo wat gaan drinken?" vroeg ze hem. Ze was geen grote drinker, ze vond het lekker maar dat was meer om de smaak, niet om het effect, toch had ze op momenten als deze toch wel behoefte aan de alcohol. Ze keek een beetje op toen ze hem haar naam hoorde zeggen en nam stilletjes het papier aan, haar nicotinestaafjw stak ze evn tussen haar lippen, waarvan ze niet eens besefte dat dezen waarschijnlijk niet zo goed gestift meer waren. Loom van de joints gleden haar ogen over het papier en eerst besefte ze het niet eens, niet zoals iemand had gedaan die met zijn of haar hoofd bij de wereld was geweest. Niall Horan was zin vader. Oh. Okay. Uh. Tsja. Oh. Wacht. Wat. Niall Horan, daar kwm ze daanet vandaan. Freddie werd nog bleker dan ze al was en haar adem stokte, waarna ze begon te hoesten en haar sigaret snel op de grond gooide, terwijl ze maar half door bleef stikken. Shit. Shit. Niet goed. Kut he. De vader van haar beste vriendin huurde haar in, ze neukte hem. En Freddie deed veel, maar als ze dat had geweten had ze er nooit aan begonnen. Zd besefte zich ook wel dat ze niks kon laten merken en zo goed en kwaadschiks als het kon probeerde ze weer op adem te komen. "Au," zei ze uiteindelijk, niet wetebde wat ze ermee moest. "Uh, hoelang weet je het al? En hoe ben je erachter gekomen?" Iets spookte soor haar hoofd. "Weet hij het zelf?" Met trillende vingwrs stak ze nog een sigaret op. Ze was een roker en als rokers in de stress waren jaagden ze er pakjes doorheen. [/I]

---

Reality's overrated.

Kevin William Styles
Het was fijn om Jessie zo dichtbij me te hebben. Zelfs al zei hij niets, zijn aanhalingen zorgden er toch voor dat ik me heel dichtbij voelde bij hem, emotioneel dan. Ik glimlachte wat bij zijn woorden en streelde zacht over zijn arm. "Als je dan kan, heel graag." zei ik, terwijl ik me nog iets beter opkrulde en tegen hem aan bleef liggen. Ik bedankte hem zachtjes en gaf hem nog een kusje in zijn nek, terwijl hij zijn hand op mijn been liet rusten. Heel erg vond ik dat niet. Zolang die maar onschuldig halverwege mijn korte beentjes bleef liggen, was het niet heel erg. Ik bleef even stilletjes en content tegen hem aan zitten, tot hij de stilte doorbrak. Ik keek naar hem op en keek naar zijn kin. Hij keek weg van me, waardoor ik eigenlijk direct wist dat er dit iets echt serieus voor hem was, want anders zou hij me aan durven kijken. Zijn prachtige ogen gaven namelijk alles weg qua gevoelens, wat ik ook wel heel fijn vond, omdat ik dan wist waar ik aan toe was. Ik zette mijn bierglas weg en legde een handje voorzichtig op de zijne, waar ik zacht een kneepje in gaf. Hij voelde op een of andere manier heel kwetsbaar aan, kwetsbaarder dan ik me ooit zou kunnen opstellen. Ik richtte me iets op en trok hem zo naar me toe, dat hij gemakkelijk zijn gezicht in mijn nek kon verstoppen. "Alles, Jess, alles. De hele wereld, alle sterren, de zon en de maan. My bounty is as boundless as the sea, My love as deep; the more I give to thee, The more I have, for both are infinite." zei ik zacht. Ik wist dat het riskant was, maar het maakte me niet uit. Jessie mocht misschien niet z'n poëzie kennen, maar hij snapte het vast. Ik vond het allemaal best. Hij wist precies hoever hij met me kon gaan, en daar vertrouwde ik hem volledig in. "Vertel me wat je dwars zit, alsjeblieft. Ik wil je zo niet zien." zei ik, terwijl ik door zijn haren aaide. Nee, hij verdiende het beste en had geen enkele reden om nerveus te worden. Ik was dan niet het beste, maar als hij er geen problemen mee had, ging ik er niet tegenin. Toch was ik zoals altijd bang dat hij het uit zou maken, ergens diep van binnen, maar die angst had ik al zo vaak weggeschoven, en ik had al zo vaak gehoord dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn, dat ik het tegenwoordig zelf zonder zijn hulp kon wegschuiven. Nu was het wachten om te weten te komen wat hem echt dwars zat.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Louis vertelde dat hij me gemist had en ik grijnsde breed. Natuurlijk had hij me gemist, twee volle weken waren we te druk geweest en nu waren we weer bij elkaar en ik voelde dat hij me wilde en ik wilde hem zo graag. 'Laat je gaan' fluisterde ik hees in z'n oor toen ik door had dat hij mijn dirty talk zoals gewoonlijk wel kon waarderen, 'Ik wil je horen kreunen love' Louis grijnsde en hij pakte de handboeien die ik had mee genomen en ik luisterde naar z'n woorden en toen hij met z'n tong langs het gevoelige plekje achter mijn oor kwam, kon ik een kreun niet onderdrukken. Dat was altijd mijn zwakke plek geweest en iedere keer wist hij het weer te vinden. Hij wist dondersgoed wat ik fijn vond en er kwam nog een kreun uit m'n mond toen hij z'n tanden in mijn oorlel zetten. 'Je bent inderdaad stout' mompelde ik hees in zijn oor, 'Alles wat je zegt kan nu tegen je gebruikt worden' vertelde ik hem en ik probeerde er serieus bij te kijken, maar dat mislukte en ik kreeg een grote grijns op mijn gezicht, 'Je hebt geen rechten meer' ging ik door en ik maakte zijn handen vast aan elkaar en ik keek hem grijnzend aan. Mijn penis klopte al na de aanraking van Louis en smeekte eigenlijk om bevrijding, maar ik moest eerst Louis nog oprekken, want in een keer erin, dat ging hem niet worden en zeker niet als hij zo strak was. Ik ging tussen z'n benen staan en ik trok mijn broek en boxer tergend langzaam naar beneden. Louis's penis stond ook al recht overeind en snel trok ik ook zijn boxer naar beneden. Mijn grote hand legde ik op zijn lid neer en langzaam begon ik te bewegen, met mijn andere hand pakte ik de tube glijmiddel en ik spoot wat over z'n ingang. Dat het misschien wel eens koud voor hem kon zijn, dat was ook een deel van zijn straf en ik duwde een vinger bij hem naar binnen, gevolgd door een tweede. 'Ik hou ervan als je zo strak bent' fluisterde ik met een geile stem in z'n oor, 'Ik ga je helemaal plat neuken' Ik zoende hem nog een keer, ruwer ditmaal. Het was jammer dat zijn vrouw beneden was en wie weet de kinderen ook nog ergens in huis liepen, want ik kon hem gewoon niet al te hard laten schreeuwen. Mijn hand die bezig was met z'n penis voerde het tempo sneller op, mijn lid klopte dof en stond nu zo rechtop, dat hij niet meer rechter kon staan. Ik wilde hem, zo graag, ik was bijna wanhopig. Snel verlieten mijn vingers zijn ingang en binnen een paar seconde had ik het condoom om mijn lid geschoven en ik duwde hem tegen z'n ingang aan. 'Sexy beest' gromde ik zacht in z'n oor. Dit was zo verkeerd, maar zo ongelofelijk lekker.

---

'Darling, just hold on'

Ezra Lukas Payne-Horan
"Zullen we zo wat gaan drinken?" vroeg Freddie, net voor ik het papiertje in haar handen drukte. Eerst leek ze niet echt te beseffen wat er stond, wat waarschijnlijk lag aan de joints. Tot ze ineens erg bleek werd en haar adem even stokte, met als gevolg dat ze begon te hoesten en haar sigaret op de grond gooide, nog altijd hoestend en half stikkend. Bezorgd keek ik haar aan. "Gaat het?" vroeg ik onhandig. Ik wist niet hoe ik verwacht had dat Freddie zou reageren, maar in ieder geval niet zo. Ze leek er haast net zo van te schrikken als ik deed toen ik het ontdekte. Langzaam kwam ze uiteindelijk weer op adem. "Au," zei toen uiteindelijk, duidelijk niet goed wetend hoe ze moest reageren, wat ik ook wel snapte. "Uh, hoelang weet je het al? En hoe ben je erachter gekomen?" vroeg ze. "Weet hij het zelf?" Ze stak nog een sigaret op, ik zag dat haar vingers trilde.
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, hij weet het zelf nog niet. Ik wil het hem vertellen, maar ik weet niet hoe. Bovendien ben ik over het algemeen niet zo goed met woorden, zoals je weet," antwoordde ik. "Ik weet het nog niet zo heel lang. Ik kwam erachter omdat ik dit dus vond. Mijn moeder en Liam, degene waarvan ik altijd heb gedacht dat het mijn vader was, weten nog niet eens dat ik het weet. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen en hoopte eigenlijk dat jij me kon helpen..." zei ik zachtjes.

---

"Family don’t end in blood”

Bain schreef:
Somaiya Yasmin Malik
Ik hoorde gelukkig al snel de voetstappen van onze dochter naar beneden komen. Als ze me ook nog een grote bek had gegeven waren er dingen goed mis geweest en was dit huis mogelijk te klein geweest. "Hey Cassandra." zei ik voor ik afkeurend keek naar haar haarkleur en outfit. "Ik hoop dat je er niet op rekent zo naar buiten te gaan, jonge dame, want dat gaat niet gebeuren. Dat je vader je zo het huis uit laat als ik er niet ben, zal ik het met hem over hebben, maar je ziet eruit als een hoer die een bloes heeft gekregen van een van d'r klanten." zei ik, voor ik het eten uit de paar grote pannen in een grote schaal overbracht tot een mooi opgemaakt geheel. Ik ging er niet omheen draaien, want dat zou niet bevorderlijk zijn voor de situatie. De harde waarheid mocht op tafel en beter een beetje te hard om je kinderen terug het rechte pad op te laten schrikken, dan van die slappe hap ouders wiens kinderen losgeslagen waren, zoals van sommigen in dit dorp. Ik wilde dan toch ook echt niet dat onze dochter op die sletten leek, maar jammer genoeg wilde ze dat blijkbaar wel. Net voor ik de schaal binnen wilde brengen kwam ook mijn man naar beneden en ik gaf hem kort een kus terug. Hij rook niet naar zijn normale lekkere aftershave, maar naar iets anders wat ik ook wel eens rond de andere buurtbewoners had geroken, maar ik kon het even niet plaatsen. "Hallo schat." zei ik, mijn accent nog dikker dan gebruikelijk omdat ik ook veel Urdu en Arabisch had moeten spreken de afgelopen tijd. Ik zette de schaal op tafel en ging op mijn plekje zitten. Ondanks dat ik het echt niet eens was met het uiterlijk en de keuzes van mijn dochter, was ik toch heel blij om de familie weer compleet te hebben. "Het gaat goed. Het Engels is weer een beetje wennen, net als het tijdsverschil, maar het gaat prima." zei ik voor ik rustig de borden vol schepte met het warme eten. "Ik vind het fijn om weer gewoon zo met jullie te kunnen zitten als een familie." zei ik rustig. Aan de ene kant kon ik heel hard en recht voor z'n raap zijn, maar ik had ook een zachte moederlijke kant, die een even grote stem had, zeker als die ook wat nuttigs te zeggen had, zoals nu.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Terwijl ik nog in tweestrijd zat om te besluiten Kevin het wel of niet te vragen, voelde ik mijn mobiel in mijn zak trillen en haalde die eruit, om een sms van Freddie te zien. Ja hoor. Gaat het bij jou nog een beetje? stuurde ik haar terug voor ik mijn mobiel weer terug deed in mijn broekzak. Ik weigerde angstvallig om de jongen aan te kijken en maakte het besluit het in ieder geval te vragen, dan kon ik er nog alle kanten mee op als ik niet meer durfde. Heel zacht vroeg ik hem of hij me iets wilde beloven en negeerde het feit dat hij naar me op keek, wetende dat ik alles weg zou geven als hij de kans kreeg om in mijn ogen te kijken. Ik liet een diepe zucht horen toen hij zijn hand op de mijne legde en er zacht in kneep, al weigerde ik nog steeds naar hem te kijken. Ik kon me geen enkel risico veroorloven hier, dus verplaatste ik mijn blik naar de grod zodra hij zich oprichtte om me aan te kijken. Eigenlijk had ik het nu best wel nodig om stevig vastgehouden te worden en beschermd te zijn, maar als ik zoiets zou laten blijken maakte Kevin zich al helemaal zorgen. Toch kon ik mezelf er niet van weerhouden zacht te glimlachen om zijn lieve woorden, al wist ik niet helemaal hoe ik daarop moest reageren. Bij zijn volgende woorden en het aaien door mijn haar keek ik wel op, om hem vervolgens met een wat trieste blik aan te kijken. "Beloof me dat, wat er ook gebeurt, je probeert gelukkig te zijn, het beste maakt van het leven. Ook als dat betekent dat ik er op een punt simpelweg niet meer voor je kan zijn, dat je beloofd door te gaan en iemand anders zal vinden. Iemand die er wel voor je kan zijn zoals je verdient," mompelde ik stilletjes voor ik hem gewoon niet meer aan durfde te kijken en mijn gezicht in zijn hals verborg. Om eerlijk te zijn was ik best bang voor zijn reactie en de vermoedens die hij kon hebben hierdoor kon krijgen. Op zich vond ik het niet erg als hij het wist, maar mijn grote probleem was dat ik niet wilde dat mensen zich zorgen om me maakten en daardoor zelf verdrietig werden. Daar kon ik absoluut niet tegen en ging finaal over mijn grenzen om iemand gelukkig te krijgen of te houden, dat was an jongs af aan al en dat zou waarschijnlijk ook nooit veranderen, als een zegen en vloek ineen.

[ bericht aangepast op 31 jan 2015 - 21:04 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Ezra zei dat hij het zelf nog niet wist en ze dacht dat -dat goed was. Ondertussen begon door te dringen dat hij niet alleen de vader van haar beste vriend was, maar ook nog eens de vader van het vriendje van mijn tweelingbroer. Eén van zijn twee vriendjes dan. Ze maakte zich zorgen om Jessie, hij was down en hij gaf haar geen lekker gevoel, hij kon dan wel doen dat alles goed was, maar zij wist wel beter. Ze wou weten wat hem precies dwars zat, ze wou niet dat haar tweelingbroertje zich slecht voelde, ze wenste hem alleen maar goede dingen toe. Ze wou hem alleen maar me zonneschijn en regenbogen zien. Toen Ezra haar vroeg of zij hem kon helpen beet ze lichtjes op de binnenkant van haar wang terwijl ze nog een trekje van haar sigaret nam, haar hand gleed door haar haar en haar blik ging even naar het plastic tasje naast haar. "Natuurlijk," zei ze zachtjes. "Ik weet alleen niet zo goed hoe." Haar vingers tikten op de telefoon in haar zak en ze bekeek hem even, gezien deze op stil stond (Niall werd niet graag gestoord), om hem daarna weer op geluid te zetten en Jessie's sms te openen en iets terug te sturen. Prima. stuurde ze hem terug. Ze was niet graag zo 'kortaf' tegen haar broertje, maar ze wist niet zo goed wat ze hem moest sturen, iets over Ezra en zijn vader, wie dus Niall blijkt te zijn, haar sugar daddy, dat kon niet. Misschien was het wel goed als Jessie het wist, hij kon Jessie steunen. Daarbij kon Freddie geen geheimen voor hem houden, behalve haar grootste geheim dan en het geheim dat daar bij hoorde om de boel te financieren. "Mag Jessie het weten?" vroeg ze maar aan Ezra, hij wist hoe dik ze waren. "Wil je het hem zelf vertellen?" Ze keek hem kort aan en nam nog een haal van haar sigaret. Ze stuurde een andere dealer, gezien Aaron niet had gereageerd tot nu toe, nog een bericht dat ze vanavond in het steegje af wou spreken, het gebruikelijke, plus nog wat spannends. Het bericht verwijderde ze direct en keek ze weer op, om onrustig op te staan, waarom? Geen idee.

---

Reality's overrated.

[Halenski went Murray.]

---

"Family don’t end in blood”

Kevin William Styles
Ik wilde zo graag weten wat er in Jessie's hoofd speelde. Hij was een compleet open boek, maar een open boek had nogsteeds pagina's die je normaal gesproken vergat te lezen: De eerste pagina, het gedichtje als inleiding, het dankwoord, de binnenkant van de flap. De delen die alleen mensen lazen die echt van het boek hielden, net als dat ik echt van hem hield. Toch schrok ik enorm van zijn trieste blik. Ik had veel verwacht, maar nu kreeg ik een heel slecht gevoel en voelde me angstig worden van wat ging komen. Zijn woorden maakten dat alleen maar erger. Mijn hart leek te stoppen, maar niet op een goede manier. Meer stilvallen doordat het uit mijn ribbenkast werd gerukt en een vloedgolf van kilte en verdriet overspoelde me. Misschien had ik toch niet mijn vertrouwen in hem moeten leggen. Misschien had ik gewoon mijn gevoelens voor het papier moeten laten en ze buiten de echte wereld moeten houden. Ik voelde hoe hij zijn gezicht verstopte, terwijl ik zelf niets anders kon dan geschrokken met tranen in mijn ogen voor me uit naar de muur kon staren. Het duurde me dan ook best even voor ik ook maar iets kon uitbrengen. "Wil je het uitmaken, Jess? Dan kan je het ook gewoon zeggen, wat dit is het enige ding wat ik je niet kan beloven. Ik kan niet doorgaan alsof er niets gebeurt is, want dat is niet zo. Hoe kan ik doorgaan, iemand anders vinden, gelukkig zijn, als jij het enige lichtpuntje in mijn wereld bent? Als je het uit wil maken, me achter wil laten, moet je dat doen. Laat me je alsjeblieft niet tegenhouden, want je verdient het beste, zelfs het beste is niet goed genoeg voor jou, maar dat is het enige wat ik je niet kan beloven." zei ik zacht en met een hele trillerige stem. Ik zou echt in een diep zwart gat vallen, een dieper gat dan dat waar hij me uit had gered, als hij me zou verlaten, en ik was nu al bezig met vallen. Of ik een parachute zou hebben en of die zou blijven hangen achter een tak, zou compleet van hem afhangen. Zonder hem zou ik nooit uit de kast kunnen komen, ik kon het gewoon niet alleen. Ik kon deze wereld niet alleen aan, dat ging gewoon niet, dat had ik nooit gekund en door Jessie was dat pas echt duidelijk geworden. Hij had me laten zien hoe goed en hoe licht de wereld kon zijn, en in die ene seconde was al dat licht weer verdwenen, zonder ook maar een glimpje hoop over te laten dat het ooit nog terug zou komen.

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Ik rustte nog even uit, maar toen zorgde ik dat ik er weer netjes en toonbaar uitzag, in de spiegel die achter mijn bureau in een grote lijst hing. Ik had uiteindelijk al mijn kleren weer netjes aan. Er zaten gelukkig geen vlekken of kreuken in. Zo was ik weer toonbaar, en met wat deo stonk ik ook niet meer naar seks. Ik deed de rolgordijnen open en zette de ramen op een kiertje. De kou was niet goed voor me, maar het kantoor moest ook weer even fris ruiken. Ik keek even naar de klok en zag dat ik nog een uurtje had voor de vergadering. Ik ruimde mijn bureau op en zorgde dat al mijn werkspullen er weer op lagen. Mijn geheime lade ging weer op slot en de deur weer van het slot. Daarna pakte ik mijn telefoon op. "Ik ga een blokje om met Rua en Liath. Als er iemand is met papieren voor me, kan je ze op mijn bureau leggen. Ik ben denk ik met een halfuurtje terug." zei ik tegen mijn secretaresse. Zij stemde in, aangezien dit heel normaal voor me was om te doen. "Ja, ik heb heerlijk geslapen, bedankt." zei ik, aangezien ze echt dacht dat ik middagdutjes deed. Ach, soms was dat ook zo, maar goed. Nu keek ik naar de twee honden en liep wat moeizaam naar de deur. "Kom jongens. We gaan uit." zei ik, waardoor ze meteen bij de deur stonden met kwispelende staarten. Ik liep met een lichte strompel naar buiten met de twee honden, voor ik met ze naar het park ging, waar ze heerlijk konden rennen en ik met een kop koffie op een bankje kon zitten om zo naar ze te kijken. Ik pakte uiteindelijk mijn privémobiel en belde mijn vrouw, gewoon om te vragen hoe het ging en of ik nog iets moest doen voor vanavond.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Ik was er niet op bedacht dat mijn vraag om een belofte op een hele andere manier opgevat kon worden. Puur door de angst dat ik niet wist hoe hij ging reageren had ik mijn gezicht in zijn nek gelegd en wachtte met mijn vingers in zijn shirt gehaakt af. Ik voelde hem gewoon bevriezen in mijn armen en het nam het grootste deel van mijn hoop af dat Kevin dit wel op een goede manier op ging vatten. Ik was van plan geweest hem niet meer aan te kijken, maar door zijn eerste zin al schoot ik overeind om hem geschrokken aan te kijken. Dat was het laatste dat ik had bedoeld. Er ging een scherpe steek door me heen toen ik de tranen in zijn ogen zag en vroeg me af hoe ik dit had kunnen veroorzaken. Ik had hem pijn gedaan terwijl ik het niet eens zo had bedoeld en ik haatte mezelf ervoor. Niet in staat hem te onderbreken luisterde ik in stilte naar zijn verhaal en zag het gelijk met de seconde somberder in, want het deed me niet alleen pijn om hem overstuur te zien, het deed ook zeker pijn dat hij überhaupt durfde te denken dat ik hem zomaar achter zou laten. "Dan doe ik jou eerst wel een belofte: voor zolang als ik nog op deze wereld rondloop zal ik jou nooit in de steek laten, nooit. Begrepen?" vroeg ik zacht, voor ik hem heel lichtjes een kus gaf om mijn woorden kracht bij te zetten dat ik echt ontzettend veel om hem gaf. Liefdevol aaide ik met een hand over zijn wang in de hoop hem gerust te stellen dat het eerlijk waar niet aan hem lag, want dat was niet zo en zou ook nooit zo zijn. Hij wist dat ik niet tegen hem zou liegen en dit absoluut de waarheid was. "Maar je moet dit me beloven. Ik moet weten of het goed met je komt als ik er op een dag niet meer kan zijn. Beloof me dat je zal proberen door te gaan, Kevin," mompelde ik, fluisterde het half. Misschien was het wreed en egoïstisch van, maar ik wilde hem echt niet kwijt, wat het waarschijnlijk erger zou maken als ik daadwerkelijk het laatste besluit nam. Maar hij was een overlever en ik vertrouwde erop dat hij dterk genoeg was om door te gaan, al zag hij dat zelf niet en zelf zou hij het ook nooit gaan zien zoals ik het zag.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin William Styles
Jessie moest echt niet dit soort dingen zeggen. Zeker niet als hij daarna zou zeggen dat mijn belofte nergens voor nodig was, zoals hij nu deed. Hij wist hoe snel ik dingen negatiever inzag dan ze waren, dat ik achter alles een diepere betekenis zocht en ook zag. Hij had kunnen weten dat ik hiervan overstuur zou raken, en toch vroeg hij het aan me. Zijn belofte terug liet me daarom eigenlijk alleen met vraagtekens zitten. Toch toen weer zijn vraag kwam schudde ik mijn hoofd. "Waarom, Jess? Waarom? Als je me niet in de steek zal laten, waarom moet ik dan nog beloven dat ik op eigen benen kan staan als jij uit mijn leven verdwijnt? Je hebt me uit een zwart gat getrokken, een oneindig diep dal, je hebt me het licht weer laten zien. Als je nu me zal verlaten op welke manier dan ook, liggen ze op me te wachten, dieper en duisterder dan ooit te voren. Voorheen wist ik namelijk niet hoe goed het leven wel niet kan zijn, en voor mijn gevoel was dit tijdje nog maar het topje van de ijsberg. Nu ik het licht heb gezien en de wereld om me heen in al haar kleuren, zal terugkeren naar de duistere dieptes een klap zijn die ik niet meer te boven zal komen. Wat het ook is wat je deze vragen aan me doet stellen, ik wil je er mee helpen, met mijn hart en met mijn ziel. Ik wil voor altijd bij je blijven, je alles beloven, maar dit ene ding, nee, dat kan ik niet. Ik ben niet zo sterk als jij, Jess. Ik heb iemand nodig om me aan op te trekken en zonder die iemand, zonder jou, zal ik nooit meer uit het duister komen en zal het me verzwelgen als een klein bootje in een zeestorm, meedogenloos en zonder ook maar een spoor achter te laten behalve een paar wrakstukken en een verdronken matroos, die na de storm aanspoelen op het strand." Misschien moest ik mijn poëtische kant voor me houden, geen regels uit mijn slechte gedichten halen als ik sprak met mensen, maar ik wist niet goed hoe ik anders mijn gevoelens voor deze jongen aan hem duidelijk kon maken. Hij was mijn alles en zonder hem zou ik het in dit leven niet lang volhouden. Ik nam voorzichtig zijn beide handen in mijn handjes en drukte er zacht mijn lippen tegenaan. "Beloof me dat je me nooit zal verlaten zonder het te laten weten. Als je echt wil gaan, zal ik je niet tegenhouden, maar ik wil het wel graag weten, wanneer het enige lichtpuntje in mijn leven wordt uitgedoofd." mompelde ik zacht tegen de huid van zijn handen. Dat hij me ooit zou verlaten, waarschijnlijk voor een ander, had ik me al lang bij neergelegd. Ik was nu eenmaal een kneusje en hij verdiende alleen het beste, maar dit was hopelijk iets wat hij nog wel voor me wilde doen, want zonder voorbereiding zou ik waarschijnlijk dezelfde dag nog deze aarde verlaten door de klap van zijn vertrek, waar ik anders misschien wel een paar weken, misschien zelfs maanden het nog vol zou kunnen houden met de gedachte dat hij ten minste gelukkig was.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Het enige wat ik op dit moment voor hem kon doen was beloven dat ik hem zou blijven steunen tot het moment dat ik stierf, al was dat ook niet veel want de tijd die ik nog had was niet te tellen in jaren, waarschijnlijk niet eens in maanden. Zacht vroeg ik Kevin of hij het me alsnog wilde beloven, want ik kon niet gaan tot ik er met een gerust hart op kon vertrouwen dat hij het redde zonder mij. Ik had moeten verwachten dat hij er tegenin zou gaan, dat hij het niet zomaar ging accepteren. Verdrietig bleef ik hem aankijken en streelde met mijn vingers over zijn wang terwijl hij sprak. Elk negatief woord deed me pijn en maakte me vooral twijfelachtiger over alles. In mijn ogen was het onmogelijk dat juist ik degene was die hem alle positieve dingen had laten zien, ik had zelf niet eens besef van hoe goed alles kon zijn, laat staan dat ik het hem kon laten zien. Ontkennend schudde ik mijn hoofd, als een van ons twee dit in zijn eentje kon was hij het wel. "Je bent lief, echt waar, maar wat je zegt is nou net het probleem. Je kunt me niet helpen, niet meer. Dat is het grote verschil tussen ons, jij hebt je hele leven al gevochten tegen het donker, ik ben altijd bang geweest en heb niet eens een poging gedaan te vechten. Ik heb het me laten pakken, ik ben niet meer te helpen," legde ik hem stilletjes uit en zuchtte toen hij mijn handen vastpakte. Kevin hoefde het niet te proberen me te helpen, het was verspilling van zijn tijd. Ik wist van mezelf dat ik te ver heen was voor hulp en wilde die dan ook niet, ik wilde gewoon gaan. Toch kon ik er niks aan doen een klein glimlachje te laten zien zodra hij zijn lippen op de rug van mijn handen drukte. Ik was het hem inderdaad wel verschuldigd op zijn minst een seintje te geven als ik een poging ging doen, misschien dat het dan iets minder erg zou zijn. "Beloofd," zei ik hem vlug, voor ik voorzichtig mijn handen terugtrok en hem dicht tegen me aan drukte. "Ik ben blij dat ik jou heb, weet je. Zonder jou had ik het niet zo lang meer volgehouden," mompelde ik en drukte een klein kusje tegen zijn kaak aan. De kans was groot dat als ik hem niet had gehad ik het maanden geleden al had opgegeven, al had ik het sowieso al opgegeven. Het had gewoon geen zin meer en alles werd alleen maar erger hoe langer ik bleef, hij maakte het laatste beetje toch weer een beetje goed.

---

Because I love him, do I need another reason?