Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Kevin William Styles
Ik luisterde in stilte naar Jessie, naar elk van zijn woorden apart, elke toon die hij slaakte, maar ook alles in de grotere context van de zinnen en het verhaal wat hij aan me probeerde over te brengen. Zijn ogen stonden oprecht, gepijnigd en schuldbewust. Ik gaf hem zacht een kneepje in zijn hand en drukte er een kusje op. Daardoor zag ik hem helemaal oplichten, wat me echt heel erg goed deed. Hij had gelijk, als het om je hart ging had je geen enkele keuze. Hoeveel pijn zijn wantrouwen me ook had gedaan, hij had er duidelijk spijt van. Het deed pijn te weten dat ik niet de enige was, maar het voelde fijn te horen dat hij ook niet zonder me kon. Zijn kusje op mijn wang deed me blozen. Misschien was het stom, misschien moest ik woest op hem zijn, maar deze bijna dood ervaring had alles wel even mooi in perspectief gezet. "Ik vind het allemaal wat veel en moeilijk te accepteren, maar ik zie ook hoeveel pijn je dit doet. Ik weet ook niet hoe je het recht kan zetten, maar misschien moeten we gewoon opnieuw beginnen. Maar met z'n drieën. Alles open, geen geheimen. Ik ben alleen voor jou gevallen, niet voor hem, maar ik zie ook hoe belangrijk hij voor je is en dat wil ik je niet afnemen. Het doet pijn om te weten dat er een onvervangbare ander is, maar ook weer goed dat ik ook niet vervangbaar ben. Als dit echt is waar je hart ligt, kunnen we hier met z'n drieën vast wel uit komen. Het zal tijd kosten, veel tijd, en het zal niet makkelijk zijn, maar als je er echt voor wil gaan, sta ik achter je. Je staat ook achter mij en dit alles heeft het voor mij wel in perspectief gezet, wat er allemaal nog komen gaat." zuchtte ik, voor ik me met heel veel moeite naast hem op zijn bed wist te zetten. Mijn benen voelden als spaghetti, net als mijn armen, dus het is een wonder dat het me lukte. "Ik wil graag nog met je de wereld zien, maar niet in de zeer nabije toekomst. Eerst beter worden, aansterken, en dit alles uitwerken. Dan kunnen we daarna altijd nog plannen, met Ezra als je dat graag wil. Je hebt mijn hart in je handen en ik hoef het echt niet terug, maar wees er alsjeblieft voorzichtig mee." zei ik zacht, voor ik me tegen hem aan vlijde, om zo rustig te blijven liggen. Het voelde raar, maar toch ook wel weer heel fijn. Ik moest dan wel heel voorzichtig met hem zijn, vooral zijn armen, maar ik had zijn warmte en geruststelling echt hard nodig.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Twijfelachtig probeerde ik van zijn gezicht af te lezen wat hij ervan dacht, of hij nog kwaad op me was, daar zou ik namelijk helemaal in kunnen komen. In de hoop alles een beetje te kunnen verzachten, al was het maar het kleinste beetje, drukte ik een zacht kusje op zijn wang en gaf een kneepje in zijn hand. Heel erg boos leek Kevin in ieder geval niet meer, want dan zouden zijn wangen niet zo rood worden als ze nu werden. Ik glimlachte er een beetje om, wat er ook gebeurde, het bleef echt schattig. Toch veranderde mijn uitdrukking toen hij begon met antwoord geven, dit was serieus en dan moest ik dat ook blijven. Ik had veel verwacht, dat hij me de keuze liet maken tussen hem en Ezra, dat hij me even niet meer wilde zien of juist al het contact wilde verbreken. Maar ik had zeker niet aan zien komen dat hij zo begrijpend reageerde, dat hij het bijna oké leek te vinden dat hij niet de enige was die mijn hart had. Of misschien vond hij het niet oké, maar hield hij genoeg van me om het te accepteren. "Meen je dat? Heb je dat voor me over? Ik bedoel, ik zou niets liever willen, maar als je dit echt niet wil kunnen we er wel wat anders op vinden," zei ik zacht en legde een hand op zijn middel om hem iets onzeker te vragen of hij nog met me weg wilde gaan. De bedoeling van de bucket list was nu een beetje weg omdat ik al had geprobeerd mezelf van het leven te ontnemen, maar het was niet compleet nutteloos vond ik. Ik knikte begrijpend om zijn antwoord en hield Kevin dicht tegen me aan toen hij tegen me aan kroop. "Nee, was is iets van ons tweeën en dat blijft ook zo. Alleen wij en niemand anders, maar je hebt gelijk, geen van ons is nu in de staat om te gaan. Met een beetje pech gaat het nog lang duren, want volgens mij wil mijn moeder me in een inrichting krijgen," mompelde ik, voor ik heel langzaam en voorzichtig weer achterover ging liggen met hem in mijn armen. Het was namelijk verbluffend hoeveel energie het me kostte om overeind te blijven zitten. Met Kevin tegen mijn borst aan drukte ik een kus op zijn haren en zuchtte. Vreemd dat dit eigenlijk de eerste keer was dat ik samen met hem in een bed lag en nog in een ziekenhuis bed ook. Het maakte niet zoveel uit, want als ik mijn ogen sloot kon ik dat zo vergeten, het ziekenhuis, de buisjes, het verband, de gebeurtenissen, alles. Voor heel even maakte dat allemaal niet uit.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin Willian Styless
Jessie was duidelijk verrast door mijn kalme gedrag. Kijk, ik wist niet waarom ik zo kalm was, maar alles leek nu zo duidelijk. Ik kon niet leven zonder deze jongen, en hij kon niet leven zonder de liefde van twee. Het deed pijn, en was moeilijk te accepteren, want ik was wel degelijk jaloers en gebroken door dit feit, maar als het niets of de helft van zijn liefde en aandacht was, had ik toch liever de helft dan helemaal niets. Ik vlijde me heerlijk warm tegen hem aan. Ik slikte even bij zijn verwarde woorden en knikte licht. Zijn hand op mijn middel deed me goed voelen en gaf me een soort zekerheid dat ik hier goed aan deed. Ik zou hem dan wel moeten delen, maar als hij daardoor ook gelukkig was en dit niet meer zou bedenken, zou dat het zeker waard zijn. Ik kroop nog wat dichter tegen hem aan bij zijn antwoord en glimlachte door het feit dat hij ook gewoon met mij alleen graag iets wilde gaan doen. Dat deed me toch weer een heel stuk beter voelen en bijna vergeten waarom we hier in het ziekenhuis lagen. Dat van de inrichting vond ik minder om te horen, maar ik had zo het gevoel dat het bij mij ook wel eens kon gebeuren. "Jess, je bent bijna 18. Dan kan ze je niets meer maken. En anders kom ik je redden... Al zou ik het ook niet vreemd vinden als we samen in een inrichting terecht komen." zei ik zacht. Ik wist wel dat het door angst kwam dat we dit nooit eerder hadden gedaan, maar het gevoel wat het me gaf, was geweldig. Het voelde veilig en deed me heerlijk warm voelen. Mijn hoofd legde ik op zijn borst en ik sloot mijn ogen. Het enige wat ik nog hoorde was Jessie's hart, zijn ademhaling, en de irritante piepjes van de apparaten waar hij aan vast lag. Echt lekker liggen ging niet met allemaal buisjes die mijn en zijn arm in gingen en het buisje wat aan de andere kant van mijn lichaam uit mijn borstkas kwam, waar met elke ademhaling nog wat lucht uit leek te komen. Toch kon ik wel enigsinds fijn tegen Jessie aan liggen. "Ik vind het niet leuk, maar het is duidelijk heel belangrijk in je leven. Dan ga ik je dat niet afnemen. Dan deel ik je veel liever, en zie je gelukkig, dan dat ik je helemaal niet zie, of je dood ongelukkig bent." zei ik zacht, voor ik toch langzaam in slaap begon te sukkelen. Waarschijnlijk mocht het niet, maar hier ik zo lag en na zo'n dag, kon je het me niet kwalijk nemen.

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

De figuurtjes die ze tekenden moesten kietelen want zachtjes grinnikte hij. Opnieuw fluisterde hij in haar oor dat hij van haar hield en al was het al meerdere malen gezegd vandaag, het bleef zo fijn om te horen, het deed kriebels door haar heen gaan, warmte. Hij maakte haar warm, nog altijd. Iedere dag liet hij nog steeds hetzelfde verliefde gevoel door haar heen gaan zoals hij had gedaan toen ze net bij elkaar waren. Misschien hadden ze niet zo'n enorm seksueel leven, helemaal niet, maar dat betekende niet dat hun gevoelens gedoofd waren, bij haar in ieder geval niet. Haar oorlel werd gekust en het deed haar lichtjes rillen, waarna haar nek volgde en hij zachtjes door haar -haar streek. Zijn andere hand ging over haar buik, die nog altijd bloot was. De lippen gingen terug naar haar oorlel en een zacht geluidje verliet haar keel, het was een gek geluidje en ze had haar hand bijna voor haar mond geslagen. Dit was fijn, absoluut. Het voelde goed om hem zo dichtbij te hebben. Het benauwde haar en het idee nog verder te gaan al zeker, maar het was ook fijn en op het moment won het positieve gevoel eens.

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.
Hij vond het fijn om telkens weer tegen haar te zeggen dat hij van haar hield, maar het was ook zo. Hij hield van haar, het was geen onzin wat hij liep te verkondigen. Hij had geduld met haar ontzettend veel geduld. Als het moest, zou hij er de hele avond over doen om met haar de liefde te bedrijven. 'Hm' was het antwoord terug toen hij haar zachtjes hoorde kreunen en hij was eigenlijk best een beetje verbaasd en ook een beetje trots op haar dat ze zich zo liet gaan. Z'n lippen kuste haar nek nog eens en gingen toen als vanzelf een stukje naar beneden. Hij liet een spoor van kusjes achter en kwam uit op haar sleutelbeen en drukte daar een langere kus op. Normaal gesproken zou je dan naar beneden gaan, maar hij wist niet of ze dat goed vond. Hij keek haar even aan en aaide over haar gezicht. 'Mag ik..'verder'? vroeg hij aan haar toch wel iets onzeker. Z'n hand draaide rondjes over haar buik en hij keek haar aan en glimlachte voorzichtig. Het was een wonder dat ze nu nog steeds niet gillend van hem was weg gerend, ze had het nooit gedaan. Heel licht streek hij over haar borsten en hij drukte een kus op de plek, net boven haar borst.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Ondanks alles wat Kevin kon ik nog steeds duidelijk zien dat hij het er moeilijk mee had, wat ik volledig kon begrijpen. Het was niet niks om mee in te stemmen, in zijn plaats had ik me zeker weten hetzelfde gevoel gehad. Hopelijk kon ik hem iets opvrolijken door te vertellen dat in ieder geval voor mij de plannen niet veranderd waren, als we ooit nog weg wisten te komen was dat iets tussen ons en niemand anders. Ik had het beloofd en daar hield ik me aan, ook al zou er vandaag niks gebeurd zijn bleef mijn beslissingen hetzelfde. Wel voegde ik eraan toe dat de kans groot was dat het nog even ging duren voor we wegkonden, mijn moeder kennende wilde ze me op z'n minst bij een psycholoog laten komen, met als ergste optie een kliniek. Ik zuchtte diep om zijn woorden, hij had een punt. Maar ze bleef mijn moeder en ik ging niet graag tegen haar in. "Dan zou het misschien wat minder erg zijn, maar ik denk niet dat ze daar toestaan om een kamer te delen," zei ik met een kleine grijns nadat ik met hem was gaan liggen. Ik pakte zijn hand weer vast en verstrengelde mijn vingers met de zijn, om mijn lippen kort tegen zijn kruin te drukken. Als ik het ziekenhuis wegdacht met alle bijbehorende lag dit best fijn, fijner dan dat ik had verwacht. Wat ik wel had verwacht wist ik niet, maar de realiteit overtrof het zeker. Ik keek naar de jongen terwijl hij sprak en glimlachte dankbaar, als Ezra hier ook zo over dacht kwamen we er wel, hoewel dat een prijs zou hebben. Al het geluk had een prijs. "Ik hou van je, wat er ook gezegd wordt. Dank je voor alles, echt," mompelde ik en verschoof mijn vrije arm zo dat ik die om hem heen kon leggen. Voorzichtig, want ondanks dat ze hadden platgespoten met pijnstillers kon ik merken dat mijn polsen erg gevoelig waren en met een verkeerde beweging veel pijn konden veroorzaken. Ik zag hoe Kevin enigszins wegzakte en besloot mijn ogen ook te sluiten, ik had toch allang moeten slapen en ik hoefde geen zuster op mijn dak die me gedwongen onder zeil bracht. Vanavond met het feest ging het overduidelijk niet worden, maar als we ons aan onze beloftes hielden kon de komende tijd hopelijk nog erg mooi worden. Ik betwijfelde het, maar een heel klein sprankje van hoop kon nooit kwaad en misschien loonde zich dat dit keer wel.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Hoe gaan we verder?]

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Vanuit haar nek gingen zijn lippen naar beneden, maar stopte met een lange kus bij haar sleutelbeen. Onzeker vroeg hij of hij verder mocht en zijn hand draaide rondjes over haar buik, streek toen heel lichtjes over haar borsten en drukte vlak hierboven een kus. Ze twijfelde, kort, ja, dit was goed, maar toch kon ze nooit loslaten wat er in haar hoofd omging. En toch knikte ze, langzaam, onzeker, nog een stuk onzekerder dan hij dat was. Iedere keer weer voelde ze zich net een tienermeisje dat haar maagdelijkheid zou verliezen aan die knappe, populaire jongen van school waar ze al zo lang een oogje op had. Dat was niet zo, absoluut niet. Ze was een volwassen vrouw en haar maagdelijkheid was ze al lang en breed kwijt voor ze hem leerde kennen. Ze wist niet eens hoeveel het er waren, ze kon het zich niet goed herinneren en eigenlijk wou ze dat niet eens. Ze keek in zijn ogen, zijn chocoladebruine ogen, net een puppy. Zijn goudeerlijke, warme ogen waren een reden waarom ze hem wel in haar hart kon nemen. Zijn ogen vertelde hoe hij zich voelde, zijn ogen spraken de waarheid en zijn ogen waren lief, niet kwaadaardig. Natuurlijk had ze zich eerder vergist, maar Liam was echt een goed mens. Liam was van haar en ze kon niet gelukkiger zijn.

---

Reality's overrated.

Bain schreef:
[Hoe gaan we verder?]

[Geen idee, ik kan niet zoveel met Fredster dus heb ook niet echt wat te reageren. Maar ik ga Esmee vanavond dwingen Louis en Ezra weer tot leven te brengen.]

---

Reality's overrated.

[River heeft ook niet echt iemand meer om mee te praten aangezien Katherine niet meer reageert]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Liam James Payne.
Hij vroeg haar onzeker of hij verder mocht gaan en heel even zag hij de twijfel in haar ogen, maar zo snel als hij het kwam, zo snel was het ook weer weg en ze knikte, toch nog wat onzeker en hij drukte een kus op haar mond, om haar gerust te stellen. Hij wilde dat ze zich veilig voelde bij hem, dat ze altijd op hem kon bouwen. Ze keek hem recht aan en hij glimlachte voorzichtig naar haar. Hij zag onzekerheid, schuld gevoelens en nog meer zoveel andere emoties, maar hij zag ook de liefde in haar ogen. Ze hield van hem en ondanks wat er was gebeurd, hield hij van haar en zij hield van hem. Dat kon niet meer stuk. Hij streelde over haar borsten heen en schoof wat naar beneden om verder te gaan met kleine kusjes te geven op haar huid. Net boven haar borst begon hij, zo verder naar beneden. Hij keek even omhoog, naar zijn mooie vrouw toen hij aan de rand van haar broek was gekomen en heel voorzichtig maakte hij de knoop van de broek los, tot hij haar slipje zag. Hij trok langzaam haar broek iets naar beneden en drukte een kus bij de rand van het slipje. 'Verder'? vroeg hij zacht aan haar. Hij had geen idee wat ze wel en wat ze niet wilde en ze hadden nooit dingen uit geprobeerd, het was voor hem een beetje zoeken, van wat ze lekker zou vinden en wat niet. Hij kuste de blote huid van haar heup en deed dat ook met de andere heup. Hij was al aardig dicht bij haar liezen en hij waagde het erop en drukte daar ook een kus.

---

'Darling, just hold on'

Louis William Tomlinson.
Het vervolgende gaat me snel voorbij, te snel, door alles wat er gebeurd slaat mijn hoofd op hol en staat mijn brein vast. Harry, de held, helpt Jessie en hij word naar het ziekenhuis gebracht - wie heeft de ambulance gebeld? -, Lizzy besluit, in alle hysterie, natuurlijk dat zij meegaat en eigenlijk ben ik ook de verduusd om erop in te gaan. Daarbij begrijpen Jessie en Lizzy elkaar ook gewoon beter dan ik mijn enige zoon snap, hoe jammer ik dat ook vind, zij zijn gewoon altijd meer die twee handen op één buik geweest die ik graag met mijn jongen had willen zijn. Harry komt nog even langsrazen, zijn ogen vertellen ook wat van paniek, maar om iets anders, het maakt me een beetje bang. Maar om alles wat er gebeurd ben ik niet in staat er degelijk op in te gaan. Dus zwiepert mijn hoofd maar wat heen en weer, op en neer, van links naar rechts. Ineens komt er een wolk blauw haar voorbij en valt de jongen, die ik herken als de oudste Payne-zoon, op de grond, met toedoen van mijn eigen dochter. Het kind word gek en een golf van woede gaat door me heen. Haar tweelingbroer mag dan wel in het ziekenhuis liggen, maar dat geeft nog geen excuus om zomaar iemand aan te vallen. Mijn hand grijpt stevig om haar bovenarm, maar Freddie trekt zich, met abnormale kracht, los en is al snel verdwenen. Stilletjes haal ik de jongen overeind, maar doe vervolgens niks meer. Ja, ik wil naar mijn zoon die zo hulpeloos in een ambulance of misschien ondertussen het ziekenhuis ligt - hoeveel tijd is er voorbij gegaan? Ja, ik wil mijn dochter achteraan gaan om haar eens stevig aan te spreken, maar ze is weg, en op de één of andere manier kan ik mezelf er na alles wat er gebeurd is niet tot aanzetten. En nou mag ik met Freddie dan wel de band hebben die Jessie en ik missen, of die hadden we in ieder geval, dit blijft niet onbestraft, reken maar. Het is gek, mijn telefoon begint snel achter elkaar te piepen. Eerst een berichtje van Harry, maar al voor ik het bericht uberhaupt af heb kunnen lezen belt Lizzy me en fronsend neem ik op, hopend op goed nieuws over mijn zoon.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 20:27 ]

---

"Family don’t end in blood”

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Het was goed en hij ging verder, maar wel rustig, de rust bleef er nu in, niet meer zo gehaast als daarnet. De kusjes gingen verder, naar haar broek, waarvan de knoop ook ontdaan werd en de broek wat naar beneden geduwd werd. Ze lag er eigenlijk maar, in haar ondergoed, verdere kleding ergens zwierend om haar lichaam. Hij kuste bij de rand van haar slipje en vroeg of ze verder wou. Ja, ja, dat wou ze. Naarmate zijn lippen over haar heupen en zelfs haar lies kwamen begon ze er zin in te krijgen, hoe gek dat ook voor haar was. "Ja," zei ze zachtjes, ze was een beetje schor, hees, vreemd, zo hoorde haar stem niet te zijn, al klonk het maar een heel klein beetje anders. Zijn handen waren zacht, zijn lippen waren zacht, zijn handelingen waren zacht, en toch deed het dingen met haar. Het zorgte voor een kriebel en nog een kriebel, een kriebel buiten die van liefde, kriebels van een beginnend genot, kriebels die zin hadden in meer dan enkel wat kusjes. En ondanks dat ze doodsbenauwd was, zou ze toegeven aan die kriebels, want ze zou zich over haar angsten heen zetten en ze ging het gewoon doen.

---

"Family don’t end in blood”

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Het duurde lang, te lang naar mijn zin dat Louis zijn telefoon op nam en ongeduldig tikte ik met mijn nagels tegen de telefoon. 'Louis, neem alsjeblieft op' fluisterde ik zachtjes en toen ik hem eindelijk hoorde opnemen, slaakte ik een zucht van verlichting. 'Louis' Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden en ademde zachtjes in. 'Kun je naar het ziekenhuis komen'? Vroeg ik hem voorzichtig, 'Jessie is bij, het gaat naar omstandigheden goed' Ze beet op haar lip en vroeg zich af, hoe ze het nieuws over Freddie moest vertellen. Een droge snik verliet haar mond en ze haalde nog eens diep adem. 'Freddie is een ander verhaal' Ze klemde haar hand nog harder om de hoorn, waarvan ze bijna dacht dat het zou breken. 'Ze heeft een overdosis genomen' fluisterde ze net hard genoeg, zodat hij het kon horen, 'Ze pompen nu haar maag leeg, het was verschrikkelijk om haar zo te zien liggen' Nog een snik ontsnapte uit haar mond. 'Ik heb je nodig, hier in het ziekenhuis' Ze beet op haar lip en ze keek even achter zich toen ze de dokter zag staan, die haar even daarvoor de deur had gewezen en hij wenkte naar haar. 'Ik moet gaan, de arts wil me spreken over Freddie' vertelde ze hem snel. 'Ik hou van je, tot zo' Snel hing ze de telefoon op en liep met een gespannen gevoel naar de dokter. Hij vertelde haar dat FreddiFreddie's maag nu werd leeg gepompt en dat ze geluk had, dat ze nog leefde. Ze keek hem met grote ogen aan. Haar ene kind zag het leven niet meer zitten en haar andere kind zat aan de drugs en had ook een soort van zelfmoordpoging gedaan. Waar had ze dit aan verdiend? Hoe had ze de signalen over het hoofd kunnen zien? Ze bedankte de dokter stilletjes en ging op een stoeltje zitten.

---

'Darling, just hold on'

| Ik ben dus ook weer terug na een drukke periode, gaawd. Ik heb Bain dit ook verteld, wat heb ik allemaal gemist? xd |


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

That is a perfect copy of reality.