• Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


    • Rollen •
    • Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Niall James Horan • 38 • Bain
    Moeder • Céline "Cellie" Amelia Horan-Bourdon • 38 • Amaris
    Kinderen •
    Lucy Meave Horan • 16 • CaptianHook

    • Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Zayn Javadd Malik • 42 • Thatch
    Moeder • Somaiya Yasmin Malik-Ravi • 37 • Bain
    Kinderen •
    Cassandra Daliya Malik • 17 • Orton

    • Familie Payne [Vol]
    Vader • Liam James Payne • 41 • Rouis
    Moeder • Alexis "Alex" Payne-Dourdan • 38 • Vociferor
    Kinderen •
    Felicia Jasmine Payne • 18 • Isimat
    River Graig Payne • 17 • GusWaters
    Ezra Lukas Payne(-Horan) • 19 • Halenski

    • Familie Styles [Vol]
    Vader • Harry Edward Styles • 40 • Rouis
    Moeder • Avalanté Louise Styles (née Deveraux) • 38 • Sangster
    Kinderen •
    Arianna Meline Styles • 17 • Dancal
    Aaron Styles • 18 • Vulpes
    Kevin William Styles • 16 • Bain

    • Familie Tomlinson [Vol]
    Vader • Louis William Tomlinson • 42 • Halenski
    Moeder • Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson-Brown • 39 • Rouis
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson • 17 • Vociferor
    Jessie Connor Tomlinson • 17 • Atreyu
    Katherine Lena Tomlinson • 16 • Timlin



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. One Direction bestaat niet en heeft nooit bestaan.De jongens hebben gewone banen en een gewoon 'saai' leven.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen Bain maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Het Begin •
    Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

    [ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]


    Bowties were never Cooler

    Kevin William Styles
    Ik schrok van Jessie's woorden. Ik had wel aangevoeld dat er iets met hem was. Hij snapte mijn gevoelens te goed om het zelf niet te hebben meegemaakt. Het deed me echt heel veel pijn om hem zo te zien en dit te horen. Hij had alle hoop in zichzelf opgegeven, terwijl hij de enige hoop was die ik had. Ik pakte voorzichtig zijn handen vast en drukte er een kusje op, voor ik hem vroeg me te beloven om het te zeggen als hij me ging verlaten, of het nu mentaal was of fysiek. Misschien dat ik zelf hem tegen kon houden, of in elk geval lang genoeg dat we het samen konden doen, want ik wilde niet zonder hem doorgaan. Zonder hem was er namelijk echt niets meer hier wat me op deze aarde hield. Hij was net op tijd langs gekomen, op het punt dat ik het vechten wilde opgeven. Nu hij het wilde opgeven, kon ik dat gewoon niet geloven. Hij wilde me gelukkig wel beloven om me het vooraf te vertellen, en zijn opvolgende woorden deden me blozen, maar maakten ook iets anders in me los, iets waaraan ik niet eerder had kunnen noch durven toegeven. "Geef me alsjeblieft een kans, Jess. Een kans om het even te maken. Jij hebt mij de ogen geopend, me het licht laten zien in een uitzichtloze situatie. Je hebt ervoor gezorgd dat ik de kracht had om door te gaan met vechten. Geef me de kans om nu jou het licht te laten zien, om je de wereld te laten zien. Misschien verandert het niets, maar laat me het alsjeblieft proberen. Je hebt zelf gezegd dat je het zonder mij nooit zo lang zou hebben volgehouden. Geef me dan nog een maandje, meer niet. Schijt aan school, schijt aan familie. Laten we gaan en zien wat ervan komt. Ik wil niet dat je uit mijn leven verdwijnt, maar als je toch al hebt besloten het te doen, laten we dan in elk geval onze laatste dagen mooie dagen maken." Ik keek hem aan met grote betraande ogen aan. Ik hoopte echt dat hij niet dacht dat ik achter zou blijven, want dat ging hem niet worden. Ik hoopte dus maar dat ik zijn gedachten kon veranderen, zelfs al wist ik niet precies hoe. "Alsjeblieft, Jessie. Voor mij." Ik smeekte hem haast. Nog een groot avontuur samen. Ik hoopte echt dat hij dat nog aan me wilde geven. Ik wist dat het veel was, misschien zelf te veel, maar ik kon het altijd proberen. Nu ik zelf de schoonheid van de wereld begon te zien, de schoonheid die ik probeerde te vangen in mijn schrijfboekjes, de schoonheid die zich leek te concentreren in zijn wezen, zelfs al leek hij dat zelf niet te zien.


    Bowties were never Cooler

    Alexis "Alex" Payne-Dourdan.

    Hij knikte, zei dat ze naar het park gingen en samen liepen ze richting de gekozen locatie. Ze knikte toen hij een opmerking maakte over de dag. "Inderdaad," zei ze zachtjes en kneep in zijn hand toen een vogel opvloog en ze even schrok. "Perfect voor het dorpsfeest." Eenmaal vlakbij het park werden de honden onrustig en Liam kneep nog een geruststellend in haar hand. Het park in sprak Liam streng tegen Pepper en Louis deed hetzelfde bij de labrador, al sprak zij wat minder krachtig. Gelukkig was de bruine hond braaf en toen ze de hond los liet sjokte het beestje rustig weg, om dan toch vaart te maken. Samen liepen ze rustig door het park, al was Alexis in haar hoofd helemaal niet zo relaxt. Ze deed haar best, maar ze vond het nog altijd moeilijk. Ondertussen begon ze weer te peinzen over haar kinderen en eigenlijk vooral over de oudste en het probleem dat zijn vader vormde. Hoe ging ze Liam vertellen dat hij de vader niet was? Misschien moest hij het eerst weten voor Ezra het wist. Genetisch mocht hij dan misschien niet met hem verbonden zijn, maar het was en bleef zijn vader (voor zowel Liam dat dan nog zou willen) en het was ook zijn keuze wanneer en hoe Ezra het nieuws zou krijgen. Niall moest het daarbij ook nog weten, wanneer ging ze het hem zeggen? En Liam? Ze durfde het niet. Ze zou nooit het geschikte moment vinden. "Je bent Ezra's vader niet," zei ze zacht. Ze kneep haar ogen dicht. Het was eruit. Eindelijk. Al wist ze niet of ze er blij mee moest zijn. En misschien hoopte ze ook wel een beetje dat hij het niet had gehoord.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.
    Ze liepen samen door het park en nu hadden ze allebei de honden los gelaten zodat ze vrij konden rennen. Hij maakte een opmerking over het week en ze knikte en antwoordde bevestigend. De zonnestralen deden z'n gezicht even verwarmen en hij knikte ook toen ze zei dat het perfect voor het dorpsfeest zou zijn. Daarom was een dorpsfeest ook geschikt voor in de zomer, het bleef dan langer licht en dan kon je je gewoon vrij over straat bewegen. In de winter had je dat niet en was het alleen maar koud. Ze kneep even in zijn hand toen er een vogel over vloog en hij deed hetzelfde bij haar. 'Munchkin'! De labrador keek even om en keek hem schuldbewust aan. Natuurlijk moest ze weer tegen een kleinere hond aanblaffen, maar het hondje was niet bang en blafte net zo hard terug. Hij schudde z'n hoofd en de labrador droop af en rende naar Pepper toe en ging met hem de bosjes verkennen. Voor heel even was hij zijn eigen zorgen vergeten en hij glimlachte lichtjes, Samen met Alexis liep hij verder het pad af. Hij hoorde haar mompelen, het was zacht, maar hard genoeg om het te verstaan. 'Wat'? Hij bleef stil staan en hij keek haar met een mengeling van verbazing en verwarring aan. 'Je maakt een grapje' Ezra was zijn kind niet? Hoe kon ze hier nou een grap over maken, dit was niks voor haar. Natuurlijk was Ezra van hem, ze hadden dan misschien geen goede vader en zoon band, maar in iedere familie was wel heibel, maar dit ging hem toch echt te ver' 'Alexis, dat zijn geen leuke grapjes' Hij schudde z'n hoofd. 'Als Ezra mijn kind niet is, dan ben ik de paus' Hij rolde met z'n ogen. 'Ezra is gewoon van jou en mij' Iets in haar ogen deed hem twijfelen. maar daar mocht hij niet aan denken. 'Ezra is ons kind' zei hij schor, 'Ons kind'


    'Darling, just hold on'



    Uiteindelijk bewoog ik mezelf weer en haalde snel een hand door m'n bruine lokken. "Ave, je kan plaatsnemen aan de eettafel bij Lucy -- ik moet nog snel een paar dingen doorkijken, ik kom er gelijk achteraan!" Met een vluchtig gebaar schoof ik de deuren van de hal richting de keuken ietwat open, voordat ik snel via de lange gang die verschillende ingangen naar verschillende kamers bood, naar m'n werkkamer liep.
    De kamer was helemaal naar m'n smaak ingericht, per slot van rekening kon je echt wel zeggen dat dit mijn kamer was. Er stond, zoals in iedere werkkamer, een bureau met een computer, een laptop en een lamp erop -- plus niet te vergeten, de beker met pennen en de afdrukker. Achter het bureau bevond zich een grote, zwart stoel met daarachter grote boekenkasten die de hele linker muur innamen -- tenslotte waren er nog een aantal stoelen met een CD-player -- waar ik vaak genoeg van kon genieten.
    Een zuchtje verliet m'n lippen toen ik naar een paar enkele papieren zocht, zelfs was het opgeruimd -- vond je nooit iets. Echter werd ik in de fractie van een seconde onderbroken door een trilling in m'n kontzak; mijn mobiel. Met een zuchtje trok ik het eruit, totdat op het schermpje het nummer van Niall erop stond. "Niall? Had je geen vergadering vandaag?" Even kauwde ik op m'n lip, totdat hij vroeg of hij ergens mee kon helpen. En dat kon hij. "Ja graag, ik moet het huis nog gaan opruimen en flink wat inkopen doen," zuchtte ik. Geen idee of hij daar überhaupt bij wou helpen, zoiets was klaarblijkelijk geen mannenzaak. "Natuurlijk als je wilt, schat," voegde ik eraan toe.

    [ bericht aangepast op 4 feb 2015 - 10:13 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Hij bleef stil staan, keek haar verbaasd maar ook verward aan. Hij dacht dat het een grapje was, rolde met zijn ogen, zei dat het niks was om over te lachen, maar hij zag dat hij toch wel een heel klein beetje begon te twijfelen. Ze sloeg haar ogen neer en schudde haar hoofd heen en weer. ze wou wegrennen, zo snel mogelijk. "Nee," zei ze zacht. De drang werd steeds sterker om het op het lopen te zetten. "Sorry, sorry, sorry. Het spijt me, het spijt me, het spijt me. Heel erg. Echt, echt, echt waar." Ze trilde, net een rietje. Haar ademhaling schoot in een rap tempo omhoog. Ze begon te hyperventileren en toen was ze weg.
          Haar benen brachten haar terug naar huis. Natuurlijk, er was geen andere plek waar ze zich nog enigszins veilig voelde. Ze vloog naar binnen, deed angstig de deur op slot en ging naar de gangkast, waar ze zich in opsloot. Ze wiegde zichzelf heen en weer, haar knieën opgetrokken en haar armen om haar lichaam heen geslagen, haar gezicht tussen haar knieën en haar ogen waterig. Ze had gewild dat die dag zich nooit af had gespeeld, natuurlijk, ze kon Ezra niet missen, maar ze zou willen dat hij Liam's zoon was. Ze zou alles geven om Liam tot zijn biologische vader ta maken. Maar dat kon niet. Alexis geloofde niet in magie.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.
    Ezra was zijn kind, hen kind. Het kind van hem en Alexis. Dat hoorde zo te zijn, maar binnen een aantal seconden was de werkelijkheid bij hem binnen gedrongen. Ezra was zijn kind niet. Alexis zou daar nooit grappen over maken, ze meende het. Hij zag het aan haar. Ze durfde hem niet aan te kijken en schudde haar hoofd wild heen en weer. Ze verontschuldigde zich, ze bleef het maar doen en toen liep ze weg. 'Alexis, wacht'! Hij wist niet wat hij ermee aan moest. Je hoorde niet elke dag dat je eerstgeboren zoon, je zoon niet was. 'Alexis'! Hij riep nog een keer haar naam en hij zag haar langzaam verdwijnen. Hij wilde haar achterna gaan, maar hij bedacht dat de honden er ook nog waren en kortaf riep hij de herder en de labrador. Ze hadden ook wel door dat er wat aan de hand was. want ze kwamen meteen aangerend. 'Kom' Hij gromde tegen de honden en dat hadden ze niet verdiend. Zij konden er niks aan doen. Alexis had de riem van Munchkin mee genomen, dus hij kon haar ook niet aan lijnen. Verbeten en met grote stappen liep hij het park uit. In z'n hoofd was het een grote warboel, maar telkens kwam er een onderwerp terug. Ezra was zijn zoon niet. De honden liepen timide met hem mee en toen hij bij de voordeur kwam, opende hij deze en de honden gingen stilletjes naar binnen. 'Alexis'? Hij sloot de deur en keek om zich heen. 'Alex'? Hij wist er zich heen raad mee, hoe moest hij reageren in deze situatie. Hij wilde huilen, hij wilde schreeuwen. 'Alex, als je thuis ben, kom dan tevoorschijn'? Geen antwoord en hij slikte. Misschien was ze wel helemaal niet thuis. 'Lieverd'? Z'n stem brak en eindelijk brak hij ook en hij barstte in huilen uit. 'Verdomme' Hij rende naar boven en liep snel naar de slaapkamer, in de hoop dat ze daar was. Maar daar was het leeg en stil. 'Alex'! riep hij wanhopig. Verwoed wreef hij over z'n gezicht, hij moest zich vermannen. Hij moest met Alexis praten. 'Alex'!


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Ze huilde. De tranen liepen over haar wangen en ze schokschouderde, met haar hoge ademhaling en gepanikeerde trilling was het verstikkend. Het werd alleen maar erger en toen ze een stem hoorde roepen verliet een zachte piep haar keel. Ze dook alleen maar dieper in elkaar en iets achter haar viel om. Ze was net een angstig klein kind. Misschien een kind dat iets stouts heeft gedaan en zich nu heeft verstopt, overdreven verstopt voor boze ouders die eigenlijk wel meevallen. Maar zij overdreef niet, zij had echt iets verkeerds gedaan. Iets heel verkeerds en al had ze er ongelooflijk veel spijt van, ze kon het nooit meer goed maken. Haar handen klemden in haar blonde haar, haar vingers vlochten door de donkerdere roots en trokken hieraan. Waarom was ze zo stom geweest? Zo verschrikkelijk stom. Waarom had ze het niet eerder verteld? Waarom had ze er zolang mee gewacht? Waarom was ze niet eerder begonnen het uit te zoeken? Haar nagels krasten over haar hoofdhuid. Ze was bang Liam te verliezen, haar Liam. Nee, ze was zeker dat ze haar Liam zou verliezen. Ze snikte zachtjes en haar arm duwde ze voor haar mond om de geluiden te smoren.


    Reality's overrated.

    Niall Horan
    Ik glimlachte een beetje toen ik Cellie's stem hoorde. "Ik heb er zo nog twee, maar ik wilde gewoon kijken of ik nog iets kon doen voor vanmiddag." zei ik voor ik naar haar luisterde. Ach, ik kon altijd nog wel wat doen, want zij deed thuis al eigenlijk alles. "Als ik nu na de vergaderingen boodschappen doe. Dan ben ik rond 4 uur thuis. Is dat goed, Cellie?" vroeg ik aan haar, terwijl ik naar de spelende honden keek. Soms deed dit me echt verlangen naar mijn geboortedorp. Nu ook, en het feit dat mijn huwelijk verre van lekker liep, hielp ook niet mee. Ik wilde gewoon echt binnenkort eens naar mijn ouders, maar dat ging gewoon niet. Ik had amper een weekendje vrij om bij mijn gezin te zijn, laat staan om heen en weer naar Ierland te vliegen en daar nog tijd met mijn ouders en broer te kunnen doorbrengen. Ik zuchtte zacht en haalde en hand door mijn warrige blonde haren. "Whatsapp me maar gewoon een foto met het lijstje en ik haal alles voor je op. Inclusief nog iets lekkers speciaal voor jou." zei ik met een klein glimlachje. Ik zou waarschijnlijk een doosje chocolaatjes en een bosje bloemen meenemen voor haar. Het was niet veel, maar het was het enige wat ik nu kon bedenken om te doen. Ze was geweldig, echt, maar ik begon met het jaar me toch langzaam te bedenken dat we misschien net iets te snel in het huwelijksbootje waren gestapt en ze toch niet de ware voor me was geweest. Toch wilde ik het proberen te verbeteren, het huwelijk redden, hoe somber ik het ook inzag. We konden het niet zomaar opgeven, zelfs al was ik bang dat, zodra ons prinsesje was uitgevlogen, het niet lang meer stand zou houden. Cellie was goed voor me, heel goed, maar de liefde was gewoon weg en ik vond het steeds lastiger om me er echt voor in te zetten. Ik zou het alleen niet zeggen, want daarvoor gaf ik toch nog te veel om haar.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne.
    Er kwam geen antwoord terug toen hij voor de zoveelste keer haar naam riep. Hij zuchtte en liep naar de trap, terwijl hij daar even bleef staan en naar beneden staarde. De stilte van het huis was beangstigdend en het enige wat je hoorde was het trippelen van de honden. 'Alex'? Probeerde hij nog een keer in de hoop dat hij antwoord zou krijgen. Maar nog steeds niks. Hij kon niet geloven dat ze dit al negentien jaar voor hem geheim had gehouden. Negentien jaar had ze ze dit waarschijnlijk al geweten, was ze vreemd gegaan. Hij kon het gewoonweg niet geloven. Hij had altijd gedacht dat ze nooit iets verborgen voor hem hield, en nu dit. Hij was zelf ook niet schoon van geheimen, maar hij zou er niet negentien jaar er over doen om het te vertellen. Maar ergens begreep hij het wel, ze moest het ontzettend moeilijk hebben gehad, dat ze waarschijnlijk niet had geweten hoe ze het hem had moeten vertellen. Zijn eigen geheim moest nu maar even wachten, eerst moest hij met Alexis gaan praten. Het leek alsof ze niet thuis was, hij had echt geen idee waar ze zou kunnen zitten. Langzaam liep hij naar beneden en liep richting de keuken. 'Pepper, niet doen' zei hij streng toen hij zag dat de hond tegen de gangkast aan het krabbelen was. De hond keek hem even aan, maar ging toch weer verder. 'Pepper'? Hij fronste en liep naar de kast. Hij trok de hond weg en bleef toen stil luisteren. Hij hoorde zacht gesnik en het was hartverscheurend om aan te horen. Z'n hart brak in tweeën toen hij dat hoorden. 'Alexis' zei hij zacht en beet even op z''n lip. 'Lieverd' Hij klonk schor en z'n stem stond op het punt van breken. 'Lieverd, kunnen we praten'?


    'Darling, just hold on'

    Felicia Jasmine Payne
    Ik spoelde rustig de naar kokos geurende shampoo uit mijn haren en gooide wat warm water in mijn gezicht. Ik vond douchen echt heerlijk. Op het moment dat ik onder de douche uit stapte hoorde ik de voordeur open en dicht gaan. Eerst dacht ik dat het één van mijn broers was maar al snel hoorde ik mijn vader door het huis roepen. Hij klonk erg overstuur, zelfs alsof hij huilde. Ik voelde hoe mijn hart sneller ging kloppen en hoe de paniek me om het hart sloeg. Mijn vader was de sterkste man in mijn leven en ik had hem nog nooit horen of zien huilen.
    Toen ik hoorde dat hij weer naar beneden liep stapte ik vanuit de badkamer de gang in. Mijn badjas had ik stevig op me heen geslagen. Van boven aan de trap hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder praten. Of nou ja, tegen mijn moeder.. Hij praatte tegen de gangkast. Als mijn moeder daar in zat, moest ze wel heel erg overstuur zijn.
    Ik twijfelde aan mezelf en wist echt niet wat ik nou moest doen. Mijn natte haren lieten een spoor van water achter op de roze stof van mijn badjas en mijn hart klopte tegen mijn borstkas. Mijn ouders hadden mij en mijn broers altijd erg goed buiten hun problemen gehouden en ik wist nu ook echt niet of ik ze nou moest helpen of dat ik net moest doen of ik niks had gemerkt..


    - God only knows

    Jessie Connor Tomlinson
    Er was nu geen weg terug meer, hiermee had ik mezelf overduidelijk verraden en het kon me niet schelen. Beter op dit moment dan als wanneer het al te laat was en Kevin van alle mensen begreep me vast wel. Ik had dit anderhalf jaar lang voor iedereen verborgen gehouden en zelfs nu iemand het wist had hij geen idee hoe slecht ik er eigenlijk aan toe was, zowel fysiek als mentaal. De fysieke bewijzen van mijn pijn stonden in mijn huid gegraveerd en dat ik steeds dunner werd hoorde daar ook bij, mentaal was ik gewoon compleet gebroken, het viel niet anders te beschrijven. Ik kon niet meer en op dit punt was ik te moe om nog te vechten. Mompelend vertelde ik hem hoe gelukkig ik was dat ik hem had mogen ontmoeten, hij was een van de zeer weinige die ik het waard vond om de datum telkens iets te verschuiven en aangezien dat al een tijdje zo ging kon het niet anders dan dat hij immens veel voor me betekende. Blijkbaar geldde dat andersom ook, want zelfs in een situatie als deze wist ik hem nog te doen blozen om mijn woorden. Wat hij zei en van me vroeg maakte me erg twijfelachtig, ik wist niet of ik zomaar op afspraak mezelf een maand in levende kon houden, maar het was inderdaad zo eerlijk dat Kevin een kans kreeg om te doen wat ik voor hem had gedaan. Ik slikte moeizaam toen hij bijna begon te smeken en de tranen in zijn ogen braken mijn hart. "Ik kan niks beloven, het spijt me. Maar je mag het van mij proberen als je het zo graag wil, alleen voor jou. Doe wat je niet laten kunt, sleep me waar dan ook mee naartoe en laat me zien, lezen of horen wat je maar wilt, misschien dat het helpt. Ik weet het niet en ik kan geen enkele garantie geven, maar als ik inderdaad aan het kortste eind trek ben ik blij dat ik bij jou was," zei ik zacht en drukte mijn lippen liefdevol tegen zijn voorhoofd aan. Ik deed geen enkele moeite meer voor mijn mouwen en dergelijke dingen, na dit moest hij dat wel vergeten. "Niet huilen, oké? Er is niks om voor te huilen. Wij gaan gewoon een leuke dag hebben en het afsluiten met het feest, als je misschien zou willen ben je ook van harte welkom om te blijven slapen. Ik dwing je tot niks en je hoeft niet bang te zijn dat ik iets doe, als je niet wilt kun je gewoon zonder twijfel gaan slapen. Zolang jij me nog wil ben ik nog wel eventjes," fluisterde ik en aaide zacht met mijn vingers over zijn flanken om hem hopelijk te kalmeren en gerust te stellen. We gingen er het beste van maken, vandaag en welke komende dagen er nog waren, meer dan dat konden we niet en hoefde ik niet.


    Because I love him, do I need another reason?

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Het gekras en getik van een paar hondennagels tegen de deur maakte haar zenuwachtig, één van hun huisdieren verraade haar, al zal haar gesnik - hoe goed ze het dan ook probeerde te dempen - daar ook bij geholpen en niet veel later had Liam haar schuilplwk inderdaad gevonden. Zijn stem klonk gebroken, maar bet waren geen boze woorden en dat verwarde haar. Dat hij haar vroeg naar buiten te komen was eerst niet exht iets wat ze nou meteen wou doejn. Ze durfte het niet, ze was compleet over de rooie. Maar ze besefte ook dat ze niet egoïstisch moest zijn en dat dit daarbij het moment was uit haar schulp te kruipen. Haar schulp van een miezerig en zwak persoon, bang voor de wereld, bang voor het leven, bang voor alles wat er ook maar bestond. VVoorzichtig en langzaam stond ze op, waarbij ze nog iets omvergooide en tich wat twijfelachtig opende ze de deur, waar langzaam hwt licht weer op haar scheen. Haar haren wild en haar ogen rood, het kleine beetje make-up dat ze droeg uitgesmeerd en haar shirt nat en gekreukeld. "Het spijt me," zei ze nogmaals. "Het gebeurde een keer en ik heb even getwijfeld, maar ik was er van overtuigd dat Ezra van jou moest zijn." Ze snikte luider em stotterde. Ze wou niet praten maar hij had het recht om het te weten. Dus hakkelde en ratelde - tegelijk - verder. "Toen zag ik hem en een paar maanden geleden heb ik een test gedaan." Het ding was, vreemdgaan was helemaal niet iets wat bij haar paste, ze had het altijd verafschuwd en toxh was er die avond iets mis gegaan.


    Reality's overrated.

    Kevin William Styles
    Jessie's woorden waren lief. Zelfs al kon hij me die maand niet beloven, hij wilde me wel een kans geven en dat was het belangrijkste. Die maand was maar een grove schatting geweest. Het liefst zou ik veel langer met hem doorbrengen, maar als we dan toch een klein aantal dagen hadden wilde ik het niet verpesten in dit dorp wat we beiden net iets te goed kenden. Bij zijn kusje op mijn voorhoofd glimlachte ik weekjes en aaide zacht wat door zijn krullen. Intussen werd ik langzaam rustiger en wist de brok uit mijn keel weg te slikken. "Dat lijkt me heel fijn. Dank je voor het aanbod. Het is echt heel lief van je." zei ik voor ik een heel klein kusje op zijn kaak drukte. "Denk jij dan dat we morgen kunnen gaan, met alleen een rugzak met wat kleren, papieren, een noteblock, en wat geld? Op naar Londen. Samen naar de muse, de zon achter de stad zien zakken vanaf de bovenloop van de Towerbridge, de zon zien opkomen vanaf een heuveltje in Hydepark, slenteren langs de Thames, eten in kleine cafetjes, en slapen in kleine hotelletjes waar nog een kamertje vrij is. Misschien ook nog wel naar de kust, Brighton of Blackpool of Newcastle, waar het spoor ons maar brengen wil. Of naar de bergen in het westen of het noorden. Zien wat we kunnen zien en ik wil het met niemand anders delen dan met jou." Misschien werd het een grote ramp, maar in dit dorp kon ik hem niet het mooie laten zien wat de wereld aan hem te bieden had, deze wereld en niet de volgende. Ik wilde hem laten zien dat ondanks dat de wereld er donker uitzag, er altijd wat lichtpuntjes waren om je aan vast te klampen. Hij was mijn lichtpuntje en ik hoopte dat ik hem zijn lichtpuntje kon geven op deze trip. School kon altijd nog als we dit overleefden, maar dit was belangrijker. Even weg van dit alles, dat zou hem hopelijk goed doen, hem doen inzien dat de wereld zo slecht nog niet was, en er nog zo veel voor hem klaarlag om te ontdekken. Zelf was ik nooit verder geweest dan het volgende dorp, waar de middelbare school lag, en ik had geen idee waar Jessie allemaal al was geweest. Ik hoopte alleen dat er geen overlap in was, want dat zou het doel van de trip teniet doen. "Of we blijven in de buurt, kamperen onder de sterren, konijnen vangen in het bos, en die daarna weer loslaten, slootje springen. De keuze is aan jou. Ik wil het gewoon speciaal maken. Misschien staat de uitkomst al vast, in de vorm van twee kisten met onze namen erop, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat het een verdrietig en ellendig einde hoeft te zijn. Ik weet hoe het voelt om te moe te zijn om te vechten, maar laten we dan in elk geval genieten van elkaar en de wereld om ons heen terwijl we de laatste stappen afleggen naar de eeuwige duisternis." mompelde ik zacht, voor ik mijn hoofd tegen zijn schouder legde en een klein slokje uit mijn glas nam, wachtend op antwoord.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne.
    'Lieverd, kunnen we praten'? Liam slikte en keek naar de deur van de gangkast. Hij wist niet zeker of deze op slot was of open, maar toch nam hij niet het risico om hem open te maken. Misschien wilde ze dat wel helemaal niet. Pepper leek er genoeg van te hebben en duwde tegen z'n been. 'Alexis'? Net op het punt dat hij toch maar besloot om de deur open te maken, ging hij al open. Alexis stond in de deuropening, helemaal overstuur. Ze vertelde dat het haar speet en dat het een keer was gebeurd en dat ze er overtuigd van was dat Ezra van hem was. Hij keek haar aan en hij zei niks. Ze huilde en het enige wat hij wilde doen was haar in zijn armen nemen, haar verdriet weg nemen. Maar hij was ook boos, hij luisterde stil naar haar toen ze vertelde dat ze het pas een paar maanden wist. Hij zuchtte en zocht naar de juiste woorden. 'Ik denk dat je wel kan begrijpen dat ik boos ben' zei hij toen zacht, 'Maar ik geloof je als je zegt dat het eenmalig was' Het was helemaal niks voor haar om vreemd te gaan, zoals ze haar kinderen probeerde te beschermen voor de grote boze wereld. 'Het was een fout' Wie had nu kunnen denken dat je naar een keer vreemd gaan, dat je dan zwanger zou zijn. Hij kon zich niet tegen houden en trok haar voorzichtig in zijn armen. Hij wilde haar niet kwijt en ook al had ze een fout gemaakt, hield hij nog steeds van haar en hij kon het niet over z'n hart verkrijgen om echt ruzie met haar te maken. Het zou niks op leveren want het was al gebeurd. 'Het is gebeurd' verteld hij haar zachtjes en hij streek zacht over haar, haar, 'Ik wil je niet kwijt' Hij trok haar nog dichter tegen zich aan, zodat ze niet kon zien dat hij tranen in z'n ogen had staan. Het besef kwam nu nog harder aan. Een ding wilde hij wel weten, wie de vader van Ezra was. Maar hij vroeg het niet, nog niet. Als ze er zelf niet over zou beginnen, zou hij het natuurlijk wel vragen, maar voor nu moest hij haar troosten. Ieder ander zou allang met haar ruzie hebben gemaakt, haar uit hebben gemaakt voor slet of andere vreselijke woorden. Maar zo was hij niet en zo zou hij nooit worden. Ze had een grote fout gemaakt, maar ze had er spijt van en het was nooit haar bedoeling geweest.


    'Darling, just hold on'



    "Ik heb er zo nog twee, maar ik wilde kijksn lf ik nog iets kon doen voor vanmiddag," eventjes krulden m'n lippen omhoog. "Whatsapp me maar met het lijstje en ik haal alles op. Inclusief nog iets lekkers speciaal voor jou." Even glimlachde ik, maar die verdween algauw weer met een blik op de klok. "Dat is lief, maar je hoeft niet extra iets halen hoor," wimpelde ik z'n voorstel af, zo was ik nou weer om me schuldig te gaan voelen. "Hey, ik hang op en stuur je nog snel het berichtje met de benodigheden." Waarna ik het telefoongesprek afsluitte en snel Whatsapp erbij nam, meestal kende ik het lijstke toch uitwendig. Snel typte ik de spullen in die ik nodig had; een krop sla, olijfolie, wasmiddel, tandpasta, melk, sinaasappelsap, chocolade, aubergines en fruit. Fruit was bij ons altijd verschillend en Niall kon wel iets bij elkaar zoeken, erg moeilijk was dat niet. Met een zucht sloot ik m'n mobiel aan de lader, voordat ik weer naar de eetkamer liep. Niall was nauwelijks nog thuis, waardoor ik me telkens meer begon te vragen wat hij eigenlijk deed. Het huwelijk, was een in elkaar genaaid huwelijk, zowel bedoelde ik daarmee; er gebeurde niet vaak iets tussen ons. Een zucht verliet m'n lippen," Lucy kan je alvast beginnen met je kamer opruimen, als je zou willen?" Voordat ik me op een stoel liet zakken.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."