Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex" Bianca Payne-Doyrdan.

Eerst durfde ze hem niet eens aan te kijken, maar uiteindelijk sloeg ze haar ogen toch op. Toen ze zijn blik zag hield ze haar adem even in, ze wist niet wat huj daxht. Ze wou het goedmaken, maar tegelijkertijd wist ze ook dat dat niet kon, niet helemaal, nooit. Ze knikte, ze begreep heel goed dat hij boos was. Naar toen hij zei dat hij geloofde dat het eenmalig was, woorden die ze met alle eerlijkheid uit had gesproken, ging er een kleine golf van opluchting door haar heen. Ineens trok hij haar voorzichtig in zijn armen. "Ik wil jou ook niet kwijt," fluisterde ze zachtjes. "Ik kan je niet kwijt." Ze huilde nig steeds zachtjes. "Het was zo stom. Die dsg dat ik wegrende madat we-" ze stokte, ze had nog nooit het woord over haar lippen gekregem, niet na de ramp in het kamp. "Ik ging naar een café en dacht dat het zou helpen om te drinken en toen was daar iemand em hij zei dat hij me begreep en ik jij was de eerste met wie ik het vrijwillig had gedaan, ik dacht- ik wist niet of het iets goeds was en toen zei hij dat hij dit aan me kon lateb zien, dat hij me hiermee zou helpen en ik heb stom als ik was ingestemd. Ik heb niet nagedacht en het was stom, zo stom. Ik heb nog nooit ergens zoveel spijt van gehad, echt niet. En het is ook stom en laf dat ik het nooit eerder heb verteld." Ze viel weer stil. Ze had nog nooit zoveel gesproken, nog niet eens over Maxim. [/I]

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Hij hield haar stevig vast en gelukkig voor hem duwde ze hem niet weg. Hij wilde haar troosten, hij wilde niet boos op haar zijn. Maar het was een natuurlijke reactie om boos te zijn. Hij was boos, verdrietig en een beetje teleurgesteld in haar dat ze vreemd was gegaan. Maar hij kon het niet meer veranderen en ze had er ontzettend veel spijt van, dat kon hij wel merken. Hij hoorde haar zeggen dat zij hem ook niet kwijt wilde en er ging een steek door z'n hart toen hij dacht aan z'n eigen geheim. Hij moest het tegen haar zeggen, maar dit was zeker niet het goede moment. Hij wreef troostend over haar, haar toen ze zachtjes huilde en hij voelde de tranen in z'n ogen brandden en hij beet hard op z'n lip. Hij luisterde stil naar haar toen ze hem vertelde hoe het was gegaan en hij wist het nog goed. Ze was de hele dag weg geweest en hij was zo ongerust geweest, had zelfs gedacht dat het aan hem lag. En toen was ze weer terug gekomen en een aantal maanden later vertelde ze dat ze zwanger was van hem, tenminste tot nu. 'Weet die ander het'? vroeg hij toen zacht, terwijl hij haar bleef troosten, 'Weet hij van Ezra'? Hij voelde aan haar hele lijf dat ze spijt had, dat als ze het kon terug draaien, dat ze dat had gedaan, maar dan was Ezra misschien nooit geboren. 'Het is oke' fluisterde hij zacht in haar oor, 'We komen er wel uit, samen' Hij had geen idee of Ezra het wist, maar hij hoopte van niet zodat Alexis en hij het samen konden vertellen en de klap op konden vangen. Hij was eerlijk gezegd ook wel een beetje boos op de man die zijn vrouw zo in bed had kunnen lokken, toen ze op haar kwetsbaarst was. Onbewust streek hij harder over het haar van Alexis. Het enige wat hij wilde was de onbekende een pak rammel geven. 'Het komt goed' zei hij nog een keer, wat standvastiger deze keer. Hij was geen man die snel met mensen op de vuist zou gaan, maar de man die misbruik had gemaakt van zijn Alexis, kon binnenkort een klap incasseren.

---

'Darling, just hold on'

Felicia Jasmine Payne
Nee, dit kon niet waar zijn. Het kon absoluut niet waar zijn wat ze haar ouders hoorde bespreken onderaan de trap. Het was een grap toch? Misschien was het gewoon een slechte nachtmerrie. Een koude waterdruppel die over mijn rug loopt maakt me er echter bewust van dat ik me toch echt in de echte wereld bevind en niet in een verzonnen droomwereld.
Ezra was mijn broer niet.. Of nou ja, hij was mijn halfbroer. Mijn moeder was gewoon naar bed geweest met een andere man dan mijn vader en uit die vrijpartij was Ezra voortgekomen. Ik hoorde hoe mijn moeder enorm overstuur was en ik hoorde hoe mijn vader haar gerust probeerde te stellen. Kippenvel verspreidde zich over mijn lichaam bij de gedachte van mijn moeder met een andere man dan mijn vader. Ik schudde mijn hoofd en sloeg mijn hand voor mijn mond toen een eenzame traan over mijn wang liep en een zachte snik mijn mond verliet.
Snel liep ik vanaf de trap naar mijn kamer waar ik mijn deur iets te hard dicht gooide. Uit mijn ooghoeken druppelde steeds meer tranen en af en toe volgde er een zachte snik. Ik kon het niet geloven dat Ezra mijn broer niet was en dat mijn moeder vreemd was gegaan. Ook al was het voordat ik überhaupt geboren werd, ik heb mijn hele leven in een leugen geleefd. Mijn rug plantte zich tegen de deur waarna ik me langzaam door mijn knieën op de grond liet zakken. Mijn armen sla ik om mijn blote benen heen en mijn voorhoofd leunt op mijn knieën.
Dit kon niet waar zijn.

---

- God only knows

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ondanks zijn lieve reactie was ze bang dat er iwts ging veranderen. Ze schudde zijn hoofd als antwoord op zijn vraag. "Nee, jij moest het eerst weten." Ze had het niet eens bedacht hwt eerst aan Niall te vertellen en al zeker niet op de manier dat als Liam dan besloot weg te gaan ze hem dan door de Ier kon vervangen als Ezra's vader - als zijn reactie een beetje oké was. Als hij het wou zou het voor Ezra goed zijn als hij toch een beetje meer als enkel buurman voor haar - hun - zoon kon zijn. Daarbij, misschien wou Liam helemaal niet dat het naar buiten kwam. Zowel zou het raar zin om met de Ierse buurman te praten, ze had hem altijd zoveel mogelijk ontlopen, nog meer dan de rest van de buurt. Ze was achttien geweest toen ze de fout in was gegaan, ze was amper volwassen, maar dat was echt geen excuus. Er klonk een deur en Alexis sprong half op van de dschrik, waarna haar ogen om haar heen schoten. Haar blik viel op de slaapkamerdeur van hun dochter en kort keek ze Liam aan. Ze hoorde er geluidjes en ze was bang dat Felicia iets gehoord had, misschien wel alles. Dat moest niet. Dat was niet goed. Stilletjes ging ze naar de deur van haar dochter, om hier met haar trillende hand op te kloppen. Misschien morsten zij en Liam hier eerst maar een goed gesprek over houden, maar ze kon haar meisje ook niet zo doen zittrn. Vanavond konden ze misschien echt tijd voor hunzelf nemen en kon hij nadenken en zijn echte besluit nemen, hoe nadelig drze wel niet voor haar kon zijn.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik grinnikte zacht bij haar woorden. Ik zou toch wel wat meenemen, gewoon omdat ik haat toch wel graag gelukkig zag. Ik was dan misschien niet meer zo verliefd op haar als 18 jaar geleden, maar ik hield weldegelijk nog van haar, zelfs al was het niet op een romantisch vlak. "Tot straks, lief." zei ik nog, voor ze ophing en ik keek hoe Rua en Liath nog vrolijk rondrenden. Ik stond uiteindelijk op en zuchtte zacht. Het beste was om nu even naar de winkel te gaan, zelfs al was het soms wat lastig met de twee bakbeesten. "Rua, Liath, tar." riep ik, met een duidelijke klank dat dit mijn moedertaal was. Ze kwamen dan ook direct naar me toe. Ik lijnde ze aan, niet dat het nodig was, maar het was nu eenmaal verplicht. Ik liep met ze naar de dichtstbijzijnde Saintsbury's, om daar alles te halen van het lijstje, met nog een bosje rode en witte rozen en een doosje chocolaatjes. Ik had haar voor onze verloving altijd rode rozen gebracht, en erna witte. Nu we getrouwd waren haalde ik gemengde als ik ze kon vinden. Ook haalde ik bij de slager voor beide honden een stukje slachtafval. Eenmaal terug buiten liep ik maar weer terug naar kantoor om te gaan vergaderen en de boodschappen in de kleine koelkast te zetten die ik in mijn kantoor had.Meestal stond er alleen wat drinken in, maar er was genoeg plek om de rest van de boodschappen in te zetten tot we naar huis konden. En nu was het jammer genoeg weer tijd om te vergaderen en Rua en Liath met hun stukjes vlees in mijn kantoor achter te laten.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Ze schudde haar hoofd toen hij haar vroeg of de onbekende het al wist, dat hij een zoon had. Ze vond dat hij het eerst moest weten en hij glimlachte voorzichtig. Natuurlijk, ze wilde dat hij het eerst wist, zodat ze konden bespreken wat ze nu moesten doen. 'Voorlopig houden we het even geheim' mompelde hij zachtjes. Ze had een fout gemaakt, maar dat betekende nog niet gelijk het einde van hun huwelijk. Hij zou het sowieso niet over z'n hart kunnen verkrijgen om bij haar weg te gaan, hij hield te veel van haar en zijn eigen deadline kwam steeds dichterbij. Ze schrokken beide op toen er een deur werd dicht geslagen en de enige die hij kon bedenken die thuis was, was Felicia. Had ze alles gehoord? Hij hoopte van niet. Alexis keek hem even kort aan en hij knikte naar haar, dat zij naar Felicia moest gaan. Hij volgde haar langzaam, naar de slaapkamer deur van zijn meisje, hun meisje. Vanavond, als iedereen het huis uit was zouden ze hier maar eens een goed gesprek over hebben met z'n tweeën. Er moest een beslissing komen, maar ondanks dat Ezra zijn kind niet was, wilde hij er wel voor de jongen zijn, mocht de onbekende man zijn kind niet willen erkennen. Hij zag er tegenop om het tegen Ezra te vertellen, hij had geen idee hoe zijn zoon er op zou reageren. Hij keek naar Alexis die voorzichtig op de deur klopte en hij wachtte totdat Felicia wat zei.

---

'Darling, just hold on'

Felicia Jasmine Payne
De woorden die is zojuist had gehoord dreunde nog steeds door mijn hoofd. De stem van mijn moeder deed pijn aan mijn oren, ik wilde het niet horen en ik wilde het ook helemaal niet weten.
Ik stond langzaam op van de vloer en liet me op mijn bed vallen. Ik huilde nog steeds. Ik huilde normaal nooit en nu aan één stuk door. Ik kon het gewoon niet geloven en ik wilde het ook helemaal niet geloven. Langzaam ging ik rechtop zitten toen ik voetstappen de trap op hoorde komen. Ik had nu al spijt van het dicht smijten van de deur wat ik zojuist gedaan had.
Al snel werden de voetstappen opgevolgd door een zachte klop op mijn slaapkamerdeur. Ik wist niet wat ik moest doen. Praten wilde ik helemaal niet met mijn ouders en vooral niet met mijn moeder op dit moment. Ik wist dat ik haar niks kwalijk kon nemen maar ze kan toch niet verwachten dat alles nu hetzelfde zou blijven in ons gezin?
Toch besloot ik om te antwoorden, als ze binnen wilde komen zou het ze toch wel lukken, een slot ontbrak namelijk op mijn slaapkamerdeur. 'Wat?' kwam er uiteindelijk zacht uit mijn mond. Mijn stem was schor geworden van de vele snikken die net uit mijn mond waren gekomen en mijn ogen waren dik en waterig.

---

- God only knows

Jessie Connor Tomlinson
Beloftes waren op dit moment te moeilijk om te maken en dat deed ik ook niet. Proberen kon altijd en we zagen wel hoe lang ik het vol wist te houden. Ik stelde hem voor om anders vannacht bij mij thuis te slapen als hem dat een zekerder gevoel gaf, al hoefde hij nergens bang voor te zijn. Gelukkig zag ik Kevin langzamerhand kalmeren, want ik kon het minst van alles tegen zijn pijn. Die van mij kon ik nog wel mee omgaan, maar bij mensen om wie ik veel gaf kon ik het niet aan. Ik gniffelde een beetje om het kusje op mijn kaak en luisterde naar hem met grote oogjes. Als ik heel eerlijk was moest ik toegeven dat ik altijd al een road trip had willen doen, maar er was elke keer wel iets dat me tegenhield. Of dat nou school was of het feit dat ik vond dat het geen zin had. Alleen zou ik nooit zijn, als ik het eerder al had gedaan had ik namelijk Freddie echt wel mee kunnen krijgen. Het was echt ontzettend lief dat hij zo probeerde me te helpen en de paar goede dingen in deze wereld te laten zien en ik waardeerde alles dat hij voor me deed, het was alleen een zwaar twijfelgeval of het verschil ging maken. "Weet je, ik heb het nooit gezien als duisternis, maar licht. Want waarom zou ik in godsnaam naar het donker willen? Maar daar gaat het nu niet om, ik ga graag met je mee, weg van hier. Hier zijn teveel dingen die aan slechte herinneringen vastzitten. Als dit iets gaat helpen, al is het maar iets, zullen we dan een bucket list maken? Dan moet ik blijven tot minimaal als alles is afgestreept, klinkt dat wat?" vroeg ik zacht en toen hij verder dronk leunde ik naar voren om mijn thee te pakken. Voor de zekerheid blies ik nog eens en zette daarna de mok tegen mijn lippen aan. De thee zelf was niet heet meer, maar nog warm genoeg dat het prettig was. Een arm hield ik om zijn middel heen en streelde zachtjes over zijn flank, misschien had ik er zelfs zin in om met hem te reizen. Reizen had ik al leuk gevonden voor ik in deze situatie zat en met hem was dat nog een plus, geen verplichtingen en gaan waar we wilden. Ik zag wel wat ik er van vond, je wist maar nooit wat er kon gebeuren met dit soort dingen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij hield het liever voorlopig nog even geheim en dat begreep ze. Ze wist niet wat ze zelf had gewild, maar ze snapte dat dit eerst rustig uitgezocht moest worden. Ze hoorde een deur dichtslaan, toen ze hem aankeek knikte hij en bij een schor en zacht "Wat," was het met zekerheid bevestigd dat het Felicia was geweest en werd de kans alleen maar groter dat ze het had gehoord. Voorzichtig opende Alexis de deur en toen ze haar dochter zo zag kon ze niet zeggen dat het haar geen pijn deed, dat deed het wel en niet zo'n beetje ook. Ze voelde zich niet alleen ongelooflijk schuldig tegenover haar man, maar ook haar kinderen. Ezra natuurlijk, maar ook Felicia en River, het zou toch een slag voor hen zijn. En als ze nu zag hoeveel pijn Felicia had, waarschijnlijk door haar aandoen, deed dat haar niet niks. Ze vloekte niet en sprak niet veel, maar anders had ze een hele hoop woorden over haarzelf heen gegooid. Ze ging naar haar dochter, kwam naast haar zitten op het bed en voorzichtig veegde ze de tranen bij het meisje weg. Felicia had het waarschijnlijk gehoord, of anders had ze misschien ander drama? Het klonk stom, maar ze hoopte toch op het eerste, anders zou het meisje dubbel verdriet leiden. "Het spijt me," zei Alexis zachtjes en voorzichtig duwde ze een bruine lok naar achteren. Hun kinderen hadden hun oog- en haarkleur van hun vader, maar zo had Felicia wel weer de vorm van haar ogen en ook haar wenkbrauwen en lippen van haar. Het was gek, Ezra leek nog wel het meest op Liam, uiterlijk gezien en ze had geen idee waar hij zijn donkere ogen vandaan had gehaald. Dat hij zo op Liam leek had haar er ook alleen maar zekerder van gemaakt - dacht ze dan - dat hij gewoon het kind van haar en haar man was. Maar nee, dat was hij niet, zo bleek maar weer. Liam moest eigenlijk ook weten dat Niall Horan de vader was, bedacht ze ineens, in haar paniek was dit helemaal niet in haar opgekomen.

---

Reality's overrated.

Kevin William Styles
Ik zag Jessie me met grote ogen aankijken bij mijn vraag om met me de wereld te gaan ontdekken. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Bij het begon van zijn antwoord werd het nog niet veel duidelijker. Toch werd mijn glimlach steeds breder naar mate hij verder sprak. Intussen dronk ik wel rustig van mijn biertje. "Het is misschien ook niet alleen lege duisternis, maar eerder een donkere warme deken, want een echt fijne plek zit je niet. Het is alleen de enige plek die je kent. Het is veilig omdat het bekend is, maar dat betekent niet dat het perse een goede plek is." Ik snapte het wel. Zelf had ik altijd tegen het donkere lege gevoel gevochten, maar opgeven en me erdoor laten verzwelgen had altijd aanlokkelijk geleken. "Maar een lijstje maken klinkt goed." zei ik zacht, terwijl ik mijn nu lege bierglas wegzette. Ik grabbelde in mijn broekzak en haalde mijn schrijfblokje en pen eruit. Ik bladerde er wat in, hopelijk snel genoeg dat hij niets kon lezen. "Wat wil je allemaal nog zien en doen? Maakt niet uit hoe gestoord het is. We zullen het gaan doen." zei ik met een kleine glimlach, terwijl ik met mijn krullerige handschrift Bucketlist bovenaan de pagina schreef. Ook tekende ik vast kleine rondjes om de activiteiten achter te kunnen schrijven. Ik had er vaker aan gedacht een lijstje te maken en gewoon te gaan, maar ik had het nooit zo goed gedurfd. Nu ik Jessie had, en een doel, was het veel makkelijker om mogen mijn tas te pakken en te gaan. Ik wilde zo graag gaan, dan het voor mij niet zo goed nu kon gebeuren, maar het feest missen was ook weer zo wat. Ach, dan had ik ook nog tijd om een brief te schrijven aan mijn ouders om alles uit te leggen. Dat zou waarschijnlijk de enige manier zijn om mijn gedachten aan hen kenbaar te maken. Daarbij maakte het toch weinig uit als we toch niet terug zouden komen. Ofwel het zou het einde zijn, ofwel een nieuw begin, en ik had geen idee of ik wel terug wilde naar mijn arrogante zus, mijn vechtende broer en vader, en mijn moeder die er maar weinig was. Nu wilde ik al niet terug naar huis, laat staan als Jessie en ik mooie herrinderingen hadden gemaakt onderweg. Toch, als we het overleefden, zouden we terug naar school moeten, om onze middelbare af te maken, jammer genoeg. Ach, daarna zouden we echt weg kunnen, en nooit meer terugkomen, als het zo ver zou komen dan. Maar daar wilde ik eigenlijk niet aan denken. We gingen het fijn hebben samen en dan zagen we het wel weer verder.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.
"Laat je gaan," fluisterde Harry hees in mijn oor na zijn dirty talk. "Ik wil je horen kreunen, love." Ik grijnsde en haalde de handboeien tevoorschijn die Harry had meegenomen. Toen mijn tong het gevoelige plekje achter zijn oor raakte kon hij een kreun niet onderdrukken. Nog een kreun volgde toen mijn tanden zich in zijn oorlel drukte. "Je bent inderdaad stout," mompelde hij hees in mijn oor. "Alles wat je zegt kan nu tegen je gebruikt worden," ging hij verder en probeerde serieus te kijken, wat al snel mislukte toen een grote grijns zijn gezicht bedekte. "Je hebt geen rechten meer," zei hij tenslotte en maakte mijn handen aan elkaar vast. Ik kon het niet laten om mijn ogen even naar beneden af te laten dwalen en zo een bevestiging te krijgen van wat ik al verwacht had: Harry's kleine vriend kon duidelijk niet al te lang meer wachten om bevrijdt te worden uit zijn broek en dat was na mijn aanraking alleen nog maar erger geworden. Ik merkte dat Harry tussen mijn benen ging staan, waarna hij zijn broek en boxer langzaam naar beneden trok en de mijne al snel volgden. Zijn grote hand raakte mijn lid en begon langzaam te bewegen. Dit keer kon ik een kreun niet voorkomen. Zijn andere hangt pakte de tube glijmiddel en spoot wat over mijn ingang heen. Het koude spul deed mij lichtjes huiveren. Één van zijn vingers gleed bij mij naar binnen en het duurde niet lang voor een tweede zich hier bij voegde. "Ik hou ervan als je zo strak bent," fluisterde hij in mijn oor. "Ik ga je helemaal plat neuken." Zijn lippen drukte hij ruw op de mijne en ik zoende hem direct hevig terug. Op één of andere manier was alles wat Harry deed geweldig en bovendien kon het zoenen als handig middel dienen om onze kreunen te dempen en zo min mogelijk geluid te maken. Zijn hand die om mijn lid gesloten zat voerde het tempo nog wat op. Niet lang daarna verlieten zijn vingers mijn ingang en ik grijnsde breed, want ik wist wat dat ging betekenen. In een mum van tijd had Harry een condoom om en duwde hij zich tegen mijn ingang aan. "Sexy beest," gromde hij zacht in mijn oor.
Wanhopig klemde ik mijn vingers in zijn haar en trok zachtjes aan zijn krullen. "Neem me, neem me nu, please," smeekte ik hem, ik kon op dit moment echt niet langer meer wachten.

---

"Family don’t end in blood”

Jessie Connor Tomlinson
Ik was oprecht blij dat hij instemde met het idee. Voor hetzelfde geld had hij er helemaal geen zin in gehad, wat ik nog zou begrijpen ook. Want wie wilde nou de moeite doen om de meest belachelijk dingen doen met iemand die, als de lijst afgewerkt had, alsnog een excuus had om er een einde aan te maken. Mijn vingers streelden zacht over zijn zij terwijl ik meekeek hoe hij door zijn schrijfblok bladerde, jammer genoeg te snel voor mij om ook maar iets op te kunnen vangen. Ik probeerde al een tijd om Kevin over te halen dat ik iets uit zijn werk mocht lezen, maar ik zeurde nooit door. Liefdevol drukte ik een kusje op zijn kaak en nam nog een slokje van mijn thee terwijl ik nadacht over zijn vraag. Veel dingen die ik wilde waren redelijk onzinnig, maar hij had gezegd dat het niet uitmaakte. "Daar vraag je me wat. Ehm, misschien is het stom, maar ik heb er nooit de kans voor gekregen dus, ik heb altijd al omhoog willen lopen op een roltrap die naar beneden gaat," gniffelde ik zachtjes en schudde mijn hoofd. Het klonk nog stommer als ik het zei dan als het in mijn gedachten klonk. Dat beschaamde gevoel moest ik opzij drukken, want we hadden een lijst om te maken. "Ook moeten 's nachts gaan zwemmen en onder de sterren slapen er zeker op. En misschien zou het wel fijn zijn als ik niet als maagd zou sterven," zei ik doodserieus, voor ik in de lach schoot. Verbazingwekkend genoeg had ik er weinig problemen mee om mijn spullen te pakken en gewoon te vertrekken, de enigen die ik echt oprecht zou missen waren Freddie en Ezra. Mijn moeder, vader en Katherine ook wel, maar met hun was en zou ik nooit zo close worden. Waarschijnlijk werd mijn moeder gek van bezorgdheid, maar zij wist ook dat ik haar nooit op die manier achter zou laten, want als ik echt afscheid ging nemen pakte ik dat heel anders aan. "Ik vind niet dat dit alleen om mij gaat, jij moet er ook nog iets aan hebben. Wat wil je nog doen?" vroeg ik zacht en drukte mijn lippen even tegen zijn haren. Dit was geen eenzijdig ding, Kevin hielp mij, ik hielp hem en niet anders. Want voor zwak wilde ik nog steeds niet aangezien worden, hoewel ik toe moest geven dat wat hulp geen kwaad kon. Zelf zag op dit moment niet in hoe dat me ooit ging helpen, maar ik had vaker van die wonderverhalen gelezen en ik wilde best die gok wagen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles.
Ik voelde hem lichtjes huiveren toen ik het koude glijmiddel over z'n ingang spoot en een beetje uitwreef. Ik grijnsde, ik vond het geweldig als ik dominant over hem kon zijn en gelukkig was hij bottom, ook al hadden we het wel eens andersom geprobeerd, maar ik neigde toch wel wat meer naar top. Hij trok wanhopig aan mijn krullen toen ik mijn penis tegen zijn ingang aan drukte en geduldig luisterde ik naar zijn smeekbedes. 'Och liefje, niet zo ongeduldig' fluisterde ik hees in z'n oor en ik duwde me bij hem naar binnen, waarnaar ik me daarna weer terug trok, alleen maar om hem te plagen. Mijn hand dat om zijn lid lag ging nu wat langzamer, want hij mocht nog niet komen. Nu nog niet. Hij kon mij ook niet aanraken, tenminste niet op de plek waar hij het zo graag wilde, want zijn handen zaten vast gebonden. Ik hield ervan om hem zo te nemen. 'Babe' fluisterde ik hees in z'n oor en direct daarop duwde ik nog meer in hem en ik kreunde zachtjes. Want hij was zo strak, nog strakker dan ik me kon herinneren en het was zo ontzettend lekker. 'Oh ja' kreunde ik in z'n oor toen ik nog dieper in hem door duwde en ik hield hem vast, zodat hij niet van het bureau af zou vallen, want dat zou zeker gehoord worden. 'Stoute, stoute jongen' Ik kuste in z'n nek, maar geen zuigzoen. Niet op een plek waar hij gezien kon worden, dat was not done. Toen ik eenmaal helemaal in hem zat liet ik hem niet wennen, maar duwde ik mijn heupen naar voren. Ik stootte gelijk hard in hem en ik zoende hem gauw, voordat zijn kreunen een eigen leven gingen leiden en ik zat er echt niet op te wachten dat een van zijn kinderen of zijn vrouw de kamer binnen kwam stormen.

---

'Darling, just hold on'

Ezra Lukas Payne-Horan.
"Natuurlijk," antwoordde ze zachtjes toen ik vroeg of ze mij kon helpen. "Ik weet alleen niet zo goed hoe." Haar vingers tikten zacht tegen haar telefoon in haar zak, waarna ze deze even bekeek en het geluid aan zetten. Ze stuurde vlug een berichtje naar iemand (ik kon niet zien wie) en stopte haar telefoon daarna weer weg. "Mag Jessie het weten," vroeg ze toen. Ik wist dat Freddie en Jessie samen heel close waren en Jessie was ook een soort van mijn vriendje, dus ja, van mij mocht hij het weten. "Wil je het hem zelf vertellen?" ging ze verder, waarna haar blik even kort de mijne kruiste en ze nog een haal nam van haar sigaret. Ik knikte. "Ja, liever wel, eigenlijk," antwoordde ik zacht en zweeg toen even. Ik wist niet hoe ik het nog aan anderen moest vertellen, ik vond het vertellen aan Freddie namelijk al ontzettend lastig en al reageerde zij goed, ik was nog zenuwachtiger om het aan anderen te vertellen, vooral aan Niall zelf. Ik bedoel, ik kende die man niet eens, wat moest ik in hemelsnaam tegen hem zeggen? 'Ehm, hoi, je kent mij nog niet, maar eigenlijk ben ik je zoon'? Ik wist ook helemaal niet hoe hij zou reageren, zou hij blij zijn, in de war, boos? Zou hij iets met mij te maken willen hebben? Had ie überhaupt wel zin in nog een kind erbij? En het belangrijkste: Zou hij mij überhaupt wel geloven?
Freddie was intussen wat onrustig opgestaan nadat ze nog een sms'je naar iemand had gestuurd. "Wat ik dus eigenlijk aan jou wilde vragen," begon ik voorzichtig en keek op. "Is of je misschien mee zou willen gaan naar Niall, als ik het hem vertel.

---

"Family don’t end in blood”

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Ze knikte toen hij zei dat hij het liever zelf vertelde en toen hij haar vroeg of ze met hem mee wou om het Niall te vertellen haperde haar ademhaling. Ze had ondertussen steeds sterker de neiging gekregen te kotsen. Het idee was gewoon fout, dat was het sowieso al en ze wist dat het haar uiteindelijk niet tegen zou houden, maar toch was het niet helemaal lekker. En ze kon zeker niet naar de man toestappen met zijn zoon. Ze verdiende geld door hem te neuken en hij was haar buurman, ze vond hem aantrekkelijk, maar verder ging het tussen hen niet. Ze haf geen persoonlijke gesprekken met hem, geen gesprekken sls deze. Als hij wat over zijn hart moest krijgen ging hij zijn gang maar, maar zei was gewoon een simpele wip voor hem. Een hoer bijna. "Uh." Misschien dat Aaron of een andere dealer nig iets extra's dat haar hiermee zou helpen, ze moest het voor haar beste vriend doen, maar eigenlijk kon ze hwt niet. Ze keek hem niet aan terwijl ze sprak, al ziu hij haar - wazige - ogen roch niet kunnen zien door de zonnebril. "Ja." Ze haalde haar schouders op en gooide de sigaret ol de stenen, om deze met de tippen van haar voet uit te drukken. Ze grinnikte en speong van de ene viet op de ander. "Kom je wat drinken?" vroeg ze nogmaals, zomenteen zou ze wel naar huis doen maar eerst wou ze wat axhter de kiezen hebben. Ze was niet zo vwrzot op drank maar zoals ze zixh nu voelde was drank zonder drugs toxh wel het beste medicijn. [/I]

---

Reality's overrated.