Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ik sloot mijn ogen toen ik mijn zoon doodleuk hoorde zeggen dat als hij dood was gegaan dat we er wel over heen zouden komen en dat hij wel gemist kon worden, dat hij niet belangrijk was. Ik wilde boos op hem worden, ik wilde tegen hem gaan schreeuwen dat ik niet zonder hem kon, dat ik hem zou missen. Dat hij zoveel voor mij betekende omdat hij mijn zoon was, mijn kind. Mijn baby. Ik kon niet begrijpen dat hij die dingen tegen me durfde te zeggen. 'Jessie Tomlinson' zei ik met bevende stem, 'Jij bent mijn kind, mijn zoon, hoe durf je dat te zeggen. Je doet me verdriet, je vader ook, je zussen' Ik slikte en ik hield m'n mond en ik wreef over m'n slapen. Natuurlijk was hij koppig, natuurlijk wilde hij niet dat er hulp zou komen, maar ik zou er alles aan doen hem te helpen. Ik wilde hem niet verliezen. 'Daar hebben we het nog wel over' vertelde ik hem, botter dan de bedoeling was, 'Eerst maar eens vandaag zien te overleven' En toen besefte ik me dat, dat er wel heel erg raar uit kwam en ik hield m'n mond. Hij pulkte even aan het verband en ik hield hem in de gaten, geen idee waar hij toe in staat kon zijn. 'Dat zal ik doen' zei ik hem met een korte knik toen hij me vroeg of ik zijn zus en de rest wilde vertellen dat het hem speet en dat het nooit zijn bedoeling was dat we ons zoveel zorgen zouden gaan maken. Maar hij begreep het niet, daarvoor was ik moeder en een moeder hoorde zich zorgen te maken over haar kinderen en zeker in mijn staat. Ik zuchtte diep en streelde nog even over z'n haar heen. 'Ga nou maar slapen, dan ga ik eens kijken of ik wat informatie over Kevin kan verzamelen' vertelde ik hem met een moederlijke glimlach, 'Ik kom zo weer terug' Ik stond op en keek nog even naar hem en hoofdschuddend liep ik de kamer uit en ik ging op zoek naar een zuster die me kon vertellen over Kevin.

---

'Darling, just hold on'

Kevin William Styles
Mijn vader begon filosofisch te doen over de liefde, maar ik wist direct dat hij het fout had, het was niet alleen een gevoel met je gedachten, maar met je hele lichaam. De tinteling van mijn huid als hij me aanraakte, het feit dat hij mijn hart een slag deed overslaan als hij iets liefs zei, of het vuurwerk dat elke keer leek te verschijnen als we kusten. Toch deed dit me er ook aan denken dat ik niet wilde dat mijn moeder dit ook hoorde. Dat mijn vader niet uit zijn vel was gesprongen betekende het niet dat mijn moeder het ook zo rustig zou oppakken. Zijn strenge toon verraste me en liet me een beetje inkrimpen, wat nu wel een felle pijn door mijn lichaam zond, wat me meer liet inkrimpen, wat me nog meer pijn bezorgde. "Niet dit. Over Jessie." zei ik zacht, voor ik mijn vader nakeek die wegliep om zich op te frissen, want hij zat zowel onder mijn bloed als onder dat van Jessie. Jessie, die ik toch echt graag wilde zien op dit moment. Voorzichtig pakte ik het kastje en riep om een zuster. Ik vroeg haar of ze wist waar Jessie was en of ik hem mocht opzoeken. Ze vertelde me dat ik alleen onder begeleiding in een rolstoel uit deze kamer mocht gaan en dat ze het even kon nakijken op de computer. Niet veel later kwam ze terug met het bericht dat hij op de psychiatrische afdeling lag en stabiel was, een afdeling waar ik ook heen zou gaan als ik van de longafdeling af mocht. Toen vroeg ik of ze me erheen wilde brengen. Ze twijfelde even maar kwam toen toch terug met een rolstoel en een rekje eraan, waaraan twee infusen met een doorzichtige vloeistof en een met bloed werden gehangen, die nog vast zaten aan mijn arm, waarna ze mij erin hielp en een dekentje over mijn schoot legde zodat ik het niet koud zou krijgen in het ziekenhuisschort wat nu het enige was, op boxers na, wat ik aan had. Daarna rolde ze me door eindeloze gangen tot we in de deuropening stonden van Jessie's kamer. "Jessie." kwam er nog wat schor uit mijn keel, terwijl de zuster me naast hem parkeerde.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles.
Ik vertelde Kevin dat ik mezelf even zou gaan opfrissen, ook omdat ik er nu best wel raar uitzag met dat bloed over mijn kleren en een blouse met maar een mouw. Ik liep de kamer uit en keek nog even achterom naar Kevin en hij leek daar zo klein en nietig in dat bed. Ik schudde m'n hoofd en liep naar de toiletten toe en ik opende de deur en liep naar wasbak. Ik schrok toen ik mezelf zag, ik zag er in een klap een stuk ouder uit. Een oude man terwijl ik pas veertig was. Ik draaide de kraan open en hield m'n polsen even onder de wasbak en ik zag het opgedroogde bloed langzaam van mijn polsen afslijten en in in het putje verdwijnen. Het kwam nu pas bij me binnen dat door mijn handelen twee mensenlevens waren gered en ik haalde trillend adem. Jessie en mijn eigen zoon. Kevin, ik had nooit gedacht dat hij tot zoiets in staat had kunnen zijn. Maar ik wist wel meer dingen niet, wist ik het maar, dan kon ik een heleboel leed voorkomen. Ik trok aan de de mouw van mijn blouse, het zag er een beetje raar uit, zo met mijn ene blote arm en de andere nog in de mouw, dus ik besloot deze er ook maar af te scheuren. Mijn jasje lag nog bij de Tomlinsons, die moest ik een dezer dagen maar eens ophalen. Ik moest Louis maar vragen of hij hem zolang wilde bewaren. Met een heleboel gekraak trok ik de mouw eraf en gooide hem in de prullenbak. Ik gooide nog wat water in m'n gezicht en besloot dat het voor nu wel even genoeg was. Ik liep terug naar Kevin's kamer, maar die was leeg en even raakte ik in paniek. Hij zou toch geen domme dingen doen? Ik klampte een zuster aan en ik vroeg haar waar mijn zoon was gebleven en ze vertelde me dat er een andere zuster was en die had hem mee genomen naar psychiatrie. Ik slikte en haalde diep adem en bedankte haar. Snel liep ik naar de desbetreffende afdeling. Waarschijnlijk was Jessie hierheen gebracht en toen ik het aan een van de zusters daar vroeg werd dat bevestigd en snel liep ik naar Jessie's kamer. Daar vond ik ook Kevin, in een rolstoel, met twee infusen. 'Kevin' zei ik duidelijk opgelucht dat ik hem weer zag, 'Had je niet even op me kunnen wachten'? Ik kon eigenlijk niet boos op hem zijn, ik snapte het wel, hij wilde gewoon naar Jessie, maar hij had niet zomaar van de afdeling moeten gaan. 'Je moet niet zomaar ineens weg zijn, ik kreeg net bijna een hartaanval' Ik aaide door z'n haar en ik zuchtte diep.

---

'Darling, just hold on'

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
De ambulance kwam redelijk snel, maar ik kreeg haar niet meer bij bewustzijn. Ik hielp haar mee de ambulance in en gaf door dat iemand van haar familie al in het ziekenhuis moest zijn. Ik gaf haar details, voor zover ik die wist, en de details van haar moeder. Ook wat ik dacht wat gebeurt was. Voor de rest liet ik hen hun werk doen en deed zelf een stapje terug. Wel smste ik Lizzy: Je dochter heeft geoverdoseerd. Ze wordt nu naar het ziekenhuis gebracht. Hierna ging ik toch echt naar huis. Ik pakte mijn tas op en liep schoorvoetend naar huis. Ik had echt geen zin om dit aan Zayn te vertellen, maar ik kon dit ook niet alleen. Ik liep rustig het huis in en deed mijn schoenen uit. "Ik ben er weer." riep ik door het huis voor ik op kousenvoeten naar de keuken liep om de boodschappen op te ruimen. Het zakje snacks voor Zayn legde ik op het aanrecht neer waar hij het zeker zou vinden. Daarna zette ik de oven aan en liep naar boven. "Lief? Ben je hier?" vroeg ik terwijl ik de kamers in keek. Toch viel ik stil toen ik Zayn duidelijk hopeloos zag zitten op de rand van ons bed met zijn handen letterlijk in het haar. Hij had het dus wel gezien. De grote hoeveelheid lege flessen drank dacht ik nu eigenlijk niet eens aan. Ik liep stilletjes naar hem toe en ging op mijn knieën voor hem zitten, om zo mijn handen om de zijnen te kunnen sluiten en die voorzichtig los te maken uit zijn haren. "Het spijt me dat ik het niet eerder gezegd heb. Echt. Ik was gewoon heel bang voor je reactie. Al weet ik ook dat het geen excuus is." zei ik zacht. Ik probeerde hem aan te kijken, terwijl ik onze verstrengelde handen op zijn schoot liet liggen. Ik hoopte echt dat hij niet boos zou zijn. We waren dan misschien niet zo heel jong meer, en dit zou betekenen dat ik voor een paar maanden geen inkomen zou hebben, maar ik was toch ook wel heel blij dat we nog een kindje zouden krijgen, want om eerlijk te zijn voelde ik me echt gefaald als moeder omdat ik maar een kind had gekregen. Zelf kwam ik uit een groot gezin, en die van Zayn was ook groter geweest dan drie. Toch was ik nu echt bang dat hij het kindje niet zou willen, omdat hij toch al ouder was dan de gemiddelde leeftijd dat je nog een babytje kreeg en er 18 jaar tussen onze kinderen zou zitten, maar ik wilde het echt niet kwijt. Daarom was ik juist zo bang dat dit op ruzie zou uitdraaien.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Ik keek van mijn moeder weg en staarde naar het plafond. Haar kleine uitbarsting had ik wel aan zien komen. Wat ze zei dacht ze misschien nu wel, als het ooit wel zover kwam zou het anders zijn, dat wist ik zeker. Ik geloofde absoluut dat ze van me hield, maar er viel overheen te komen. Het was niet alsof ik haar zoveel geluk had gebracht. Ik wilde geen hulp, van niemand niet. Als ik dat had gewild had ik mensen eerder op de hoogte gebracht en zonder ging het ook prima, of het zou prima zijn als ik was geslaagd in wat ik probeerde. Door haar woorden sloeg ik mijn ogen neer en zat wat aan mijn verband. Misschien bedoelde ze het goed, maar haar toon was daar net iets te bot voor, net als de opmerking die volgde. Zoiets mocht je echt niet zeggen met deze onstandigheden. Gelukkig wilde ze wel mijn boodschap doorgeven aan de rest van de familie. "Dank je, mam. Tot zo," mompelde ik voor ik iets beter ging liggen en mijn handen in elkaar vouwde. Zo lag ik erg vaak, al zag het er soms vreemd uit voor anderen, ik wist niet waar ik mijn armen anders moest leggen als ik op mijn rug lag. Op mijn zij liggen durfde ik niet met als die buisjes dus moest het wel zo. Met mijn ogen gesloten probeerde ik in slaap te komen, wat vreemd genoeg erg lastig was ondanks dat ik echt moe was. Er was veel te veel gebeurd en zelfs als de afgelopen paar uur niet waren gebeurd zou ik alsnog uitgeput zijn. Net toen ik dacht weg te zakken vlogen mijn ogen open bij het horen van een stem die me op zoveel verschillende geruststelde. "Hey, nog in leven?" vroeg ik met een kleine glimlach. Dat was ook niet helemaal het juiste om nu te zeggen, blijkbaar was dat een familietrekje. Mijn eerste intentie was om Kevin's hand vast te pakken en niet meer los te laten, maar ik besefte me dat het erg reëel was dat hij het niet wilde na wat er zich had afgespeeld. Dat was beter ook, want een paar seconden later kwam zijn vader binnen, die ik trouwens nog moest bedanken voor wat hij had gedaan. Daarbij had ik geen idee wat de man op dit moment wel en niet wist en ik ging geen risico's nemen, zelfs met mijn hoofd dat nog een gigantische warboel was begreep ik nog dat het dom zou zijn om te doen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin William Styles
Het was echt heel aardig van de zuster om me eigenlijk direct naar Jessie te brengen, zelfs al mocht ik niet lopen. Het buisje dat tussen mijn ribben uitstak voelde raar en het feit dat er drie zakken met vloeistof aan mijn lichaam gekoppeld waren hielp ook niet mee. Toch moest een zeker wel een pijnstiller zijn, want ik voelde bar weinig van de pijn die ik eerder had gevoeld. Ik glimlachte breed toen Jessie zijn ogen open schoten en de zuster ons achterliet. Zijn woorden deden me toch even fronzen, maar ik kende Jessie en hij bedoelde het vast niet slecht. "Ja. Klaplong en waarschijnlijk erg ontstoken wonden, maar het gaat opzich prima. Ik weet niet wat voor zooi ze allemaal mijn lichaam in pompen, maar het werkt." zei ik met een zwak glimlachje. Hij deed mijn hart nogsteeds sneller slaan en bracht mijn hoofd op hol, ondanks dat hij blijkbaar een ander had. Eigenlijk net toen ik hem wilde vragen of we daarover konden praten kwam mijn vader binnen, misschien nog wel bezorgder dan eerst. Ik keek naar hem op en pakte met mijn hand van mijn lege arm zijn hand even vast. "Het spijt me, pap, maar ik wilde eigenlijk even met Jessie alleen praten en ik dacht niet dat je zo snel zou zijn." zei ik eerlijk. Ik keek daarna naar de jongen in het bed, die nog magerder en bleker leek dan anders. Heel voorzichtig liet ik mijn vaders hand los en legde mijn nog best weke bleke handje op die van mijn vriendje, of mijn ex-vriendje, want ik had echt even geen idee meer wat hij nu van me was. "Kunnen we dat, Jess? Gewoon even praten. Dit was namelijk nooit mijn bedoeling. Ik wil nog graag de wereld met je ontdekken, elkaar verder ontdekken, maar ik heb geen idee meer waar ik sta en waar wij als koppel staan." zei ik zacht en onzeker. Dit was niet alleen omdat ik geen idee had hoe hij zou reageren, maar ook omdat het heel onwennig was dat mijn vader dit wist en ik erg nerveus werd van het feit dat hij bij ons stond terwijl ik zulke dingen zei. Ook zou voor hem het feit dat ik wilde reizen nieuw zijn, waarschijnlijk niet helemaal een verrassing gezien mijn lichte obsessie met andere landen, culturen en literatuur, maar wel nieuw dat er echt al plannen waren. Ik keek nog even om naar mijn vader. Ik vond het gewoon wat ongemakkelijk dat hij nog hier was, maar kon het nu ook eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen om hem weer weg te sturen. Hij had net bijna zijn zoon verloren, al wist hij niet dat het al vaker bijna was gebeurt, dan kon ik hem niet direct weer de toegang tot hem ontzeggen, zeker niet omdat ik toch nogsteeds niet in een hele goede staat was, zeker fysiek, maar mentaal was ik eerlijk gezegd ook nog vrij labiel.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles.
Nog bezorgder dan eerst liep ik de kamer binnen waar Kevin met Jessie was en ik gaf hem een licht standje. Hij begreep het wel gelukkig, hopelijk en hij pakte mijn hand even vast en hij keek naar me op. Hij wilde eigenlijk even liever alleen met Jessie praten en ik knikte langzaam. Daarna liet hij m'n hand weer los en begon met Jessie te praten en de plannen die ik hoorde schokte me lichtjes. Ik knipperde en keek even stil naar Kevin. Natuurlijk wist ik wel dat hij wilde reizen, maar niet dat er al in zo'n ver stadium plannen waren gemaakt. Ik zuchtte en wreef over m'n achterhoofd. 'Weet je wat, ik laat jullie wel even alleen' Ik keek even naar Jessie en toen weer terug naar Kevin. 'Maar we moeten straks wel even serieus praten ja'? Ik aaide nog even over z'n hoofd en liep naar de deur, waar ik me nog even omdraaide. 'Als er wat is, ik ben in de gang' vertelde ik Kevin en ik glimlachte even kort naar hem. Het was allemaal een shock voor me. Jessie en Kevin, ik had het niet aan zien komen. Ik wreef vermoeid in m'n ogen en besloot maar even een kop koffie te halen. Ik moest tenslotte wel wakker blijven. Ik keek even om me heen en zag toen een koffieapparaat aan het einde van de gang staan en liep naar de machine toe om een kop koffie te pakken en daarna weer terug te lopen om op een stoeltje plaats te nemen. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak, geen berichtje van Ava, geen idee waar ze het zo druk mee leek te hebben. Ik zocht Louis' nummer op en verzond snel een smsje naar hem. Boo, kun jij op mijn jasje letten zolang hij bij jou ligt? Ik kom hem van de week wel ophalen. En we praten hier nog wel over, over ons. - H.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ik liet Jessie alleen in dat grote ziekenhuis bed en snel ging ik op zoek naar een zuster. Ze kon me vertellen dat Kevin inderdaad was binnen gebracht en op de longafdeling lag. Ik bedankte haar met een kleine glimlach en liep snel terug. Ik zag aan het einde van de gang een persoon staan die vaag op Harry Styles de politieman leek en hij was drinken aan het halen. Ik voelde nu ook wel dat ik dorst had en dat ik straks ook wel wat te drinken zou pakken. Ik liep Jessie's kamer binnen en vond daar twee personen. 'Oh, Kevin is hier al' zei ik met een klein glimlachje, 'Dat is mooi' Hij zag er net zoals Jessie ook al niet te best uit en hij zat aan allerlei infusen. Ik hoorde mijn telefoon piepen en er kwam een zuster langs die het ook had gehoord en ze keek me even aan en vertelde toen dat er ging telefoons aan mochten staan. Ik verontschuldigde me even en pakte toen m'n telefoon uit m'n zak en ik zag dat ik een berichtje van Somaiya had en ik fronste. Snel opende ik het berichtje en ik werd lijkbleek. 'Freddie' stamelde ik en de telefoon viel op de grond. 'Ik moet even..' Ik gilde het bijna uit en zonder nog iets tegen Jessie of Kevin te zeggen stormde ik het kleine kamertje uit en rende zo hard ik kon naar de Eerste hulp, want daar zou ze toch aan moeten komen? Een overdosis, eerst al probeerde Jessie zich van het leven te beroven en het volgende moment haar dochter, Freddie. Waar had ze dit aan verdiend? Was ze dan echt zo'n slechte moeder? Nu nog Katherine en het plaatje is compleet dacht ze wrang. Bij de Eerste hulp aangekomen, kwam bijna op hetzelfde moment Freddie binnen en zo snel als haar benen haar konden dragen rende ze naar haar dochter toe en ze schrok zich bijna dood. Haar dochter lag zo stil op de brancard, met een lijkbleek gezicht, de sporen schuim nog op het gezicht. Maar ze leefde nog wel, nog net. 'Freddie, mama is bij je' Ze pakte haar dochter's hand, maar die voelde koud aan. 'Freddie'! Ze wilde mee de kamer in, maar ze werd tegengehouden door een arts. Hij vertelde haar dwingend dat ze moest wachten op de gang, daarna sloeg hij de deur dicht, recht voor haar neus. Ze slikte en ze balde haar vuisten om haar emoties onder controle te krijgen. Ze kon dit niet alleen, ze had Louis hierbij nodig en ze rende naar een telefooncel die om de hoek stond. Ze vond nog wat muntjes in haar broekzak en ze toetste het huisnummer in en ze bad in stilte dat Louis zou opnemen.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Toen ze zei dat ze het wel wilde proberen, al was het een klein beetje onzeker, knikte hij langzaam en dat hij zei dat ze zouden stoppen als het haar teveel zou worden stelde haar wel een beetje gerust. Voorzichtig werden haar lippen weer op de haren gedrukt en zijn gemompel deed haar lichtjes glimlachen. Hij streelde over haar been en ze liet het, het was goed. Opnieuw kuste hij haar en trok haar nog dichter tegen zich aan. Ze kuste hem opnieuw terug. Hij was warm, zijn hart bonkte en dat werkte geruststellend. Ze hield van hem, ze hield van alles wat hij was, zijn puppy-ogen, zijn roze lippen, zijn warme lichaam en zijn lieve innerlijk. Zelfs zijn flaws, al had hij die niet in haar ogen, in haar ogen was hij perfect. Hij was perfect voor haar. Ze hield zo van hem. Je zou haar aanhankelijk kunnen noemen, maar ze kon gewoon niet zonder hem, hij beschermde haar, hielp haar en zij hield van hem, zorgde voor het gezin. Soms had ze het gevoel dat ze hem niet genoeg teruggaf. Haar vingers tekenden voorzichtig figuurtjes op zijn borstkas. Ze was blij dat ze elkaar tegen waren gekomen, want zonder hem was ze niet compleet, zonder hem was ze enkel de gebroken vrouw, bang voor alles wat de wereld meedroeg, nog meer dan dat ze dat nu al was. Zonder hem had ze zichzelf waarschijnlijk allang ergens van een brug afgesmeten, in zekere zin had hij haar dus gered en daar was ze hem eeuwig dankbaar voor.

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.
Hij streelde over haar been en ze liet het toe. Ze liet het toe dat hij haar zoende en ze liet het toe dat hij haar aanraakte. Het waren voorzichtige handelingen, breekbare handelingen. Een verkeerde beweging en het was voorbij. Hij voelde haar vingers over zijn borstkas gaan, ten teken dat ze waarschijnlijk figuurtjes aan het maken was. Het kietelde licht en hij grinnikte zachtjes. Hij voelde zich gezegend met haar, ook al hadden ze hun ups en downs gehad, waren er dingen gebeurd, had hij ontzettend veel geduld met haar moeten hebben en nog steeds had hij veel geduld met haar. 'Alexis, ik hou zo ontzettend veel van je' fluisterde hij zacht in haar oor en kuste voorzichtig haar oorlel. Hij deed in alles voorzichtig, zij was zijn vrouw. Ze was een porseleinen pop die teveel dingen had meegemaakt en de helft of zelfs meer daarvan wist hij niet eens. Hij vroeg zich heel even af of ze het hem ooit ging vertellen, maar haar grootste geheim had ze al heel lang mee gedragen. Ezra. Ze was nu wel genoeg gestraft. Hij kust haar nek en streelde zacht over haar, haar. Met zijn andere hand streelde hij over haar blote huid van haar buik, want ze had nog steeds haar blouse open. Ze had hem niet meer dicht gedaan. Z'n lippen verplaatste zich weer en kist achter haar oorlel. Hij hield van haar, zo ontzettend veel. Hij zou niet weten wat hij zonder haar moest doen en de gedachte dat hij haar ooit zou verlaten, deed hem ontzettend pijn van binnen.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Ik hoorde te gaan slapen, maar nadat ik Kevin had gehoord kon ik me er echt niet meer toe zetten. De opluchting dat hij oké was bracht wel een ander soort rust, een die ik niet kon beschrijven. Op een misschien wat ongepaste manier vroeg ik hem hoe het ging, om een gerustgestelde zucht te laten gaan toen hij antwoord gaf. Hij leek in ieder geen pijn te hebben op dit moment, wat voor mij het belangrijkst was. "Mooi, ik ben blij dat je er nog bent," mompelde ik met een oprechte glimlach. Dat deed me gelijk denken aan Ezra, ik vroeg me af waar hij was en hoe het met hem ging, want ik kon er niks aan doen dat ik hoopte dat hij ook bij me was. Op dat moment kwam Harry binnenlopen die zich duidelijk zorgen aan het maken was, al leek hij weer te kalmeren toen hij zag wat er gaande was en het aan hem uitgelegd werd. Gelukkig kwam de man er zelf mee om ons alleen te laten en was kort daarna al weer weg. Ik nam Kevin's hand in de mijne en gaf er een zacht kneepje in. "M'n moeder doet me wat als ik zo niet slaap, maar het kan wel, graag zelfs," zei ik zacht voor ik mijn ogen opnieuw sloot. Als we maar bleven praten zakte ik niet weg. Mijn moeder kwam de kamer binnenlopen, maar even snel als ze gekomen was -was ze weer weg omdat ze plots in paniek raakte om Freddie, waardoor de angst bij mij ook meteen toesloeg en dat werd erg duidelijk door het sneller wordende gepiep op de apparaten. Onbewust kneep ik in Kevin's hand, maar ik wist dat ik er niets aan kon doen op dit moment. Het kwam wel goed, het moest goedkomen. Ik zuchtte diep en liet mijn greep ietsjes verslappen. "Oké, kom maar met je preek, ik kan het hebben. Vraag wat je wilt," zei ik stilletjes en aaide met mijn duim zacht over de rug van zijn hand. Wat hij ook dacht en wat er ook gebeurde, ik hield van hem en dat hadden de afgelopen uren wel bewezen. Een preek die me waarschijnlijk veel pijn ging doen was het meer dan waard als ik hem dan niet hoefde te verliezen. Dat was vandaag bijna gebeurd en die angst hoopte ik nooit meer te voelen, al ging er sowieso iets vergelijkbaars gebeuren als ik snle iets te weten kwam over mijn zus.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin William Styles
Ik zuchtte toen mijn vader begon over het feit dat we straks serieus moesten praten. Ik was nu al best moe, maar wilde dit alles echt graag doorspreken met Jessie voor ik zou gaan slapen. Ik kauwde wat op mijn onderlip door zijn woorden en het kneepje in mijn hand, maar ik was blij dat hij wel wilde praten. Ik schrok een beetje van zijn moeder die binnen kwam en eigenlijk direct weer weg stormde. Ik hoorde aan het gepiep van de monitoren dat Jessie ook in paniek raakte. Ook kneep hij flink hard in mijn hand. Ik maakte zacht sussende geluidjes, in de hoop hem iets te kalmeren. Het duurde even, maar uiteindelijk was hij weer enigsinds rustig en vroeg hij me te beginnen. "Ik wil gewoon weten waarom je het nooit hebt gezegd. Ja, ik was boos en verdrietig geworden, dat ga ik niet ontkennen, maar dan was het niet zo'n klap geweest. Dan hadden we erover kunnen praten voor iemand had kunnen weglopen. Ik wil gewoon weten waarom. Ik snap het als je iemand zocht die je alles kan geven wat ik niet kan, maar een relatie hoort te staan op vertrouwen en eerlijkheid. Ik ben gewoon heel bang dat het tussen ons nooit het geval is geweest." zuchtte ik. Nee, het was niet zijn schuld, want ik snapte het wel, hoeveel pijn het ook deed. Ik was bang voor elke fysieke uiting van liefde in het openbaar, durfde niet officieel uit te komen, zelfs al wist mijn vader het nu wel. Nogsteeds was ik erg bang voor wat hij straks zou zeggen als we 'serieus gingen praten'. Hij kon nogsteeds boos worden, me uit huis schoppen als ik eenmaal werd ontslagen uit het ziekenhuis, me uitschelden, alles. Ik was daar wel bang over, maar mijn hersens konden zich nu maar op een ding tegelijk richten en Jessie was nu zeker dat ene ding. Ik wilde het gewoon weten, want al deze onzekerheid was niet goed voor mij, nog voor mijn hart. Ik moest gewoon weten waarom. Waarom hij dit had gedaan, waarom hij het achter had gehouden, waarom hij me niet genoeg vertrouwde om dit aan me te vertellen. Het spookte allemaal door mijn hoofd en maakte me fysiek duizelig en misselijk. Ik gaf hem een zacht kneepje in zijn hand en rolde me nog iets dichter naar hem toe, zodat ik mijn lippen kort op zijn hand kon drukken. "Denk alsjeblieft niet dat ik zonder je door kan gaan. Hoe hard je me ook laat vallen, en hoeveel pijn dit ook deed, ik wil niet in een wereld leven zonder jou, ik kan dat gewoon niet, wat je ook zegt." zei ik zacht, voor ik hem recht aankeek, wachtend op een reactie van Jessie's kant, want hier had hij hopelijk iets over te zeggen.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik.
Inmiddels was Somaiya weer thuis gekomen, en hoorde ik haar de trap op komen. Ik had geen idee wat ik op deze hele situatie moest zeggen. Ik was gewoonweg sprakeloos. Ik wist niet wat ik er überhaupt van vond. Ik hoorde hoe Somaiya vroeg of ik er was, maar gaf gewoon geen antwoord, zelfs daar had ik geen woorden voor. Ik hoorde haar de kamer binnen komen, en voelde hoe ze haar handen om de mijne sloot, en mijn handen voorzichtig los maakte van mijn haren. Ik keek haar glazig aan, en luisterde naar wat ze te zeggen had. Ik schudde mijn hoofd zacht. 'Jij hoeft je nergens voor te verontschuldigen, schat. Ik ben degene hier die dat moet doen. Ik had er meer voor je moeten zijn.' zei ik zacht. Als ik er nou meer voor haar geweest was, had ze het misschien zo aan me vertelt. Nu durfde ze het niet eens aan me te vertellen, bang voor mijn reactie. 'Ik weet zelf niet zo goed wat ik er mee aan moet om heel eerlijk te zijn, Maar we kunnen hier beiden niets aan doen, en niets meer aan veranderen. Het kindje komt nu eenmaal, en we gaan er samen het beste van maken, oké?' zei ik, en streek zacht met mijn duim over de rug van haar hand. 'Kom,' zei ik, en trok haar zacht naast me op het bed, en sloeg één van mijn armen om haar heen. 'Je hoeft je geen zorgen te maken, schat.' zei ik nog altijd op dezelfde zachte toon als net. Des te meer ik over de situatie nadacht, des te minder erg ik het vond. Stiekem vond ik het best wel leuk dat we er nog een kind bij kregen. Het was nog steeds wel een harde klap voor me, maar nu wil ik er een keer écht voor Somaiya zijn, en bovendien ook voor Cassandra en het kindje. 'Ik weet dat ik niet bepaald het goede voorbeeld ben, maar ik ga er proberen aan te werken. We komen hier samen wel uit.' zei ik. Alleen nu kwam het punt waar ik persoonlijk best tegen op keek. 'Hoe en wanneer gaan we het aan Cassandra vertellen?' vroeg ik, het was namelijk niet niks achttien jaar met je broertje of zusje verschillen.

[ bericht aangepast op 11 feb 2015 - 17:20 ]

---

How far is far

Jessie Connor Tomlinson
De geruststellende geluiden die Kevin maakte zorgeden ervoor dat de vlaag paniek om Freddie langzaam wegebde en ik enigszins weer kon ontspannen. Toen het gepiep weer naar een redelijk normale regelmaat verlaagde zei ik hem dat hij kon beginnen met zijn verhaal, ik was hem verschuldigd te luisteren naar alles wat hij te zeggen had. Ik mocht niet verbloemen wat ik had gedaan en veroorzaakt, maar misschien dat ik hem nog over kon halen me niet zomaar achter te laten. "Oké, ik wil als eerst gewoon even duidelijk maken dat het nooit, maar dan ook nooit mijn bedoeling was om je opzettelijk pijn te doen. Je betekent teveel voor me." Ik pauzeerde even om diep adem te halen. "Ik was gewoon bang om in mijn eentje te eindigen als een van jullie erachter kwam. Nee, ik heb geen flauw idee hoe het zover heeft kunnen komen, maar als het om je hart gaat heb je zelf geen keuze, toch? Het spijt me echt voor alles wat ik heb veroorzaakt, ik weet gewoon hoe ik dit recht moet zetten en of ik dit überhaupt reacht kan zetten. Ik weet wel dat ik niet zonder een van jullie beide kan, je hebt geen idee hoeveel ik mezelf haat voor zo egoïstisch zijn. Ik steun je er volledig in als je me niet meer vertrouwt, ik vertrouw mezelf niet eens," zei ik en keek nu naar hem op met een zeer schuldbewuste blik. Alles was mijn schuld en dat wist, als ik niet zo zwak was geweest om me zo open te stellen was er niets gebeurd. Ik glimlachte toch een beetje om het kneepje in mijn hand en al helemaal om het kusje dat volgde. Met enige, of eerder veel, moeite drukte ik mezelf zo overeind dat ik rechtop kon gaan zitten en zijn beide handen in de mijne kon nemen. "Weet ik, weet ik. En ik denk dat vandaag wel heeft bewezen dat ik andersom ook niet zonder je kan," zei ik met een kleine glimlach en boog me ver genoeg naar voren om een kus op zijn wang te drukken, als het niet gewenst was merkte ik het wel. Ik sloeg mijn ogen neer en beet kort op mijn lip. "Ben je zeker dat je nog met me mee zou willen? Het is geen verplichting hoor, er moet niks, dan blijf ik ook gewoon thuis. Ik begrijp het wel," mompelde ik onzeker zonder hem aan te kijken. Gezien ik al zo veel had aangericht en pijn had verspreid had ik er het volste begrip voor als hij me afwees, al nam dat niet weg dat het niet alsnog een teleurstelling zou zijn.

---

Because I love him, do I need another reason?

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Zayn was er duidelijk nog niet helemaal bij. Zijn normaal zo heldere ogen stonden wazig en hij reageerde langzaam. Ik luisterde stilletjes naar zijn woorden. Nu zag ik weer de man met wie ik wilde trouwen vanaf het eerste moment. Zijn lieve kant, zacht en zorgzaam, onder zijn woest aantrekkelijke badboy uiterlijk. Ik glimlachte iets meer door zijn woorden en genoot van de kleine strelingen van zijn duim over mijn hand. "Samen" benadrukte ik, voor ik dicht tegen hem aan kroop. Het voelde veilig en vertrouwd om zijn arm zo om me heen te voelen en zijn warmte en geur in me op te nemen. Ik drukte hem een kusje op zijn wang en vervlocht de vingers van onze handen die we vrij hadden. Ik schudde mijn hoofd bij zijn woorden dat hij een slecht voorbeeld was. "Zeg dat niet. Dat je zo reageert, alleen dit huishouden staande houd als ik weg ben, en je ondanks alles nogsteeds je geweldige lieve en zorgzame zelf bent, bewijst het tegendeel. Niemand is perfect, maar kraak jezelf alsjeblieft niet af." zei ik tegen hem, terwijl ik nu toch nog maar even mijn hoofddoek afdeed en mijn knot uithaalde. Het elastiekje deed ik om mijn pols en de rest liet ik op de grond vallen. Dat ruimde ik zo wel op. Ik vond het gewoon fijn om rond Zayn niets achter te houden, zeker nu ik toch al het gevoel had dat een hele last van mijn schouders was gevallen. Ik luisterde naar zijn vraag en dacht even na. "Laten we het niet nu meteen doen, dan kan ze het nog een beetje feesten zonder zorgen of wat dan ook. Ik heb komende week zoizo de eerste echo, dan zou het fijn zijn als je meegaat. Misschien dat we haar daarvoor kunnen inlichten?" vroeg ik aan hem, voor ik mijn benen op het bed trok en nog iets dichter tegne mijn man aan kroop. "Ik hou van je." zei ik zacht. Het was waar, zelfs al strooide ik er niet mee rond. Zo zou ik wel dagen kunnen zitten, lekker warm tegen elkaar aan, wat kussen, misschien wat meer. Net als op onze huwelijksreis, die echt perfect was geweest. Misschien dat ik een keertje mijn werknemerskorting kon gebruiken om een keertje met Zayn nog ergens heen te gaan, want mijn korte weekendjes Pakistan waren gewoon tussenstops en geen vakantie. Ach, onze trouwdag zat eraan te komen, dus misschien konden we wat plannen, maar nu was dat echt even niet aan de orde, maar eerder het wezentje in mijn buik.

---

Bowties were never Cooler