• Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


    • Rollen •
    • Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Niall James Horan • 38 • Bain
    Moeder • Céline "Cellie" Amelia Horan-Bourdon • 38 • Amaris
    Kinderen •
    Lucy Meave Horan • 16 • CaptianHook

    • Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Zayn Javadd Malik • 42 • Thatch
    Moeder • Somaiya Yasmin Malik-Ravi • 37 • Bain
    Kinderen •
    Cassandra Daliya Malik • 17 • Orton

    • Familie Payne [Vol]
    Vader • Liam James Payne • 41 • Rouis
    Moeder • Alexis "Alex" Payne-Dourdan • 38 • Vociferor
    Kinderen •
    Felicia Jasmine Payne • 18 • Isimat
    River Graig Payne • 17 • GusWaters
    Ezra Lukas Payne(-Horan) • 19 • Halenski

    • Familie Styles [Vol]
    Vader • Harry Edward Styles • 40 • Rouis
    Moeder • Avalanté Louise Styles (née Deveraux) • 38 • Sangster
    Kinderen •
    Arianna Meline Styles • 17 • Dancal
    Aaron Styles • 18 • Vulpes
    Kevin William Styles • 16 • Bain

    • Familie Tomlinson [Vol]
    Vader • Louis William Tomlinson • 42 • Halenski
    Moeder • Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson-Brown • 39 • Rouis
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson • 17 • Vociferor
    Jessie Connor Tomlinson • 17 • Atreyu
    Katherine Lena Tomlinson • 16 • Timlin



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. One Direction bestaat niet en heeft nooit bestaan.De jongens hebben gewone banen en een gewoon 'saai' leven.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen Bain maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Het Begin •
    Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

    [ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]


    Bowties were never Cooler

    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

    Harry Styles stuurde ze weg en daar luisterde Freddie naar, het liefst had ze het niet gedaan, maar dit was niet het moment om tegendraads te gaan zitten doen. Ze wou dat Jessie bleef leven, Jessie móést blijven leven, dus drukte ze snel een kus op zijn slaap en fluisterde hem toe dat het haar speet en dat ze van hem hield.
          Harry Styles ging zijn gang en op begeven moment vroeg hij om doeken en water, Freddie was meteen weg en ging opzoek. Al snel was ze weer terug met het gevraagde en gaf het aan. Ze was weer gestopt te huilen, maar in haar hoofd was het nog altijd kortsluiting. Het bonkte. Ze moest iets nemen, nu. Nu, nu, nu. Ze trilde weer, maar nu meer uit uitwenningverschijnsselen. Aan cocaïne raakte je enkel psychisch verslaafd, niet lichamelijk en al was dat toch wel haar grote verslaving, ze gebruikte genoeg (en vaak genoeg) andere troep om ook hier last van te hebben. Ze moest sterk zijn, sterk blijven, voor Jessie. Ze moest hier blijven, terwijl ze de ambulancebroeders het huis binnen hoorde stormen, de trap op. Het bonsde in haar hoofd en ze zag toe hoe Jessie wegglipte. Misschien maakte dat alles nog erger, dat zij ook licht werd in haar hoofd. "Jessie, hou vol," het kwam heel zacht vanuit haar lippen. Ze moest volhouden, ze moest.


    Reality's overrated.

    Kevin William Styles
    Het mes drong zich langzaam maar zeker een weg door mijn huid, waardoor een rood stroompje bloed begon te lopen. Het deed zo veel pijn, maar gaf tegelijkertijd zoveel rust. Waarom ik ooit gestopt was met snijden wist ik niet, want het leek te helpen, zeker met de eindstreep in zicht. Plots begon Jessie tegen te stribbelen. Hij leek moeite te hebben met ademen, maar leek het wel te menen. Dat wist ik, want ik hoorde de ambulance ook al. Toch was het niet genoeg om mij helemaal uit de penarie te halen. De plotse harde geluiden aan zijn kant van de lijn deden me zo schrikken dat mijn spieren zich onwillekeurig aanspanden en het mes omhoog uitschoot, terwijl ik ook nog voorover in elkaar klapte. Een helse pijn schoot door mijn borst en ik snakte naar adem. Ik kreeg geen lucht. Dit was geen fijne manier van sterven. Het deed pijn en ging langzaam. Ik hoorde tussen alle stemmen aan de lijn die van mijn vader, wat me toch wat hoop gaf dat Jessie het zou overleven, zelfs al zou ik hier sterven. "Help! Pap! Jessie! Ik krijg geen lucht!" piepte ik in het toestel, zo luid als mijn ademloze toestand me toestond. Ik hoopte dat iemand me hoorde. Misschien dat iemand nog optijd zou zijn voor mijn longen zich vulden met bloed. Ik begon langzaam draaierig te worden en begon ongecontroleerd bloed op te hoesten. Mijn eerste gedachte was het mes eruit te trekken, maar mijn vader had altijd gezegd dat het dat alleen maar erger maakt. De tranen stroomden verder over mijn wangen, terwijl het bloed maar bleef komen. Ik werd altijd misselijk van bloed, nu ook. Tussen het hoesten en naar adem happen, begon ik dus ook te kokhalzen. Ik was een wrak en wilde dat het stopte. "Laat het stoppen. Laat de pijn stoppen." smeekte ik ademloos tussen alles door. Dat ik hier zonder shirt zat, al mijn verborgen en geheime littekens zichtbaar, met Love will kill you bloedend in mijn borstkas gesneden en een mes tussen mijn ribben. Ik was nu gewoon een klein bang kind, nog kleiner en banger dan normaal. "Verlaat me niet, Boo"fluisterde ik nog, terwijl het licht langzaam uit ging. Het donker was alleen niet geruststellend. Het was koud, deed verschrikkelijk veel pijn, en was gewoonweg doodeng. Ik wilde nu niets liever dan in Jessie's armen liggen, met zijn lange vingers door mijn haren, en zijn stem die me zei dat alles goed kwam. Dat was nu meer dan onmogelijk, want hij zou worden afgevoerd en niemand behalve hij wist dat ik hier eigenlijk onbedoeld mijn eigen leven leek te nemen als iemand me niet snel zou opmerken.


    Bowties were never Cooler

    River Graig Payne

    Het kraampje had ik ongeveer in elkaar gezet. Het is te zeggen: het stond wel degelijk in elkaar, maar alleen had ik dat sneller gedaan dan normaal en dus misschien met iets minder ijver. Ik had er geen zin in en waarom wist ik eigenlijk niet eens. Het liefst van al zou ik beginnen viool spelen maar ik wist dat dat niet kon. Ik duwde even met mijn handen tegen het kraampje aan en zag dat het niet bewoog. Dat was een goed teken toch. Het betekende dat ik de onstabiele delen toch tot een stabiel geheel had kunnen vormen.
    Ik besloot om gewoon even naar huis te gaan. Ten slotte moest ik ook nog douchen en hier viel toch niet veel meer te beleven. Ik wist dat mijn moeder me nog graag even wou zien en daar had geen probleem mee. Soms was het inderdaad vervelend dat ze altijd zo bezorgd was. Maar ondertussen was ik er achter gekomen dat het beter was dat ze wat overbezorgd was dan dat ze niet om haar kinderen gaf. Bovendien was ik er mee opgegroeid en was het een soort gewoonte geworden. Ik vond het heel normaal om nog even langs te gaan zodat ze kon zien dat alles goed met me ging.
    Ik wandelde terug naar huis en deed de deur open waarna ik binnen kwam.
    'Ben er weer', riep ik even en ik legde mijn rugzak met mijn viool er in in een hoekje onder mijn jas.


    Ik wil vrij zijn zoals de wind

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Ze knikte toen hij zei dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen, ook zei hij dat hij ook van haar hield en ze glimlachte lichtjes. Er werd een kus op haar hand gedrukt en ze stemde in toen hij hardop bedacht dat ze hun dochter misschien beter even met rust konden laten en het handig was eerst met Ezra praten. Hij zoende haar weer, maar het was voorzichtig, heel voorzichtig. Dat hij zei dat ze enkel hoefden te knuffelen vond ze fijn. Misschien kon ze het aan, als er maar geen druk op lag. "Oké," zei ze zachtjes en zoende hem heel voorzichtig, onzeker en zacht terug, kort, maar het hield wel een paar seconden aan, lang genoeg om het meer dan een 'peck' te noemen. Het was oké, het was goed. Op deze manier kon ze het nog wel even aan. Ze hield van haar man en ze was blij dat hi bij haar bleef, of bij haar leek te blijven. Ze was blij dat er niks veranderd leek te zijn, al kon dat later nog altijd veranderen. Ze legde haar hand op zijn borstkas, op zijn hart, en volgde het gebonk van dit hoofdorgaan. Het maakte haar rustig, hoe gek dat ook klonk.


    Reality's overrated.

    Jessie Connor Tomlinson
    Er gebeurde teveel, veel te veel. Normaal gesproken zou ik dit al niet kunnen bijhouden, maar nu was het een grote warboel voor me. Ik was uitgeput en wilde gewoon wat rust aan mijn hoofd. Rationeel gezien begreep ik dat het niet mogelijk was nu met rust gelaten te worden, maar rationeel denken ging niet meer. Het drong wel tot me door dat Harry tegen me sprak en ik knikte kleintjes toen hij vroeg of ik hem kon horen. Op de een of andere manier begreep ik dat hij probeerde me erbij te houden, maar het was zo moeilijk. De vermoeidheid was groot en de neiging om te stoppen met vechten ook. Freddie was ondertussen de dingen gaan halen waarom Harry had gevraagd, toen er bij mij paniek toesloeg toen ik hoorde wat er aan de andere kant van de lijn gebeurde. Zelfs mijn ogen openen kostte veel moeite, en nog meer om mijn oortjes uit mijn mobiel te trekken met de hand waarvan de pols nog niet verbonden was en die naar Harry toe te schuiven. "U moet naar huis," fluisterde ik zacht, hopende dat de man begreep dat hij mijn mobiel aan moest pakken en dat er iets zwaar mis was. Met mij kwam het wel goed, als ik hun mocht geloven dan, en het feit dat ik nog meer mensen de trap op hoorde komen hielp daarbij. Door de paniek werd mijn ademhaling nog gejaagder en keek hulpeloos naar de mensen die om me heen zaten. Dat ik het overleefde maakte me geen zak uit, ik wilde er vanaf het begin af aan toch al dood, maar de mensen om wie ik gaf mocht niks aangedaan worden. Mijn hand zocht naar die van Freddie, waar ik een heel klein kneepje in gaf in de hoop haar gerust te kunnen stellen. Ik wilde niet volhouden, ik had alleen geen keuze meer. Mijn ogen vielen weer dicht terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen gleden. Het had nooit zo mogen lopen, ik had dit in mijn eentje moeten doen als ik zeker wist dat niemand bij me kon komen of me achterna gaan. Als ik dit overleefde werd ik zeker als een havik in de gaten gehouden, als ik dan niet al in een inrichting was gestopt. Deze kans ging ik heel lang niet meer krijgen en een groot deel van me hoopte dat ik daar niet op hoefde te wachten en het nu over was.


    Because I love him, do I need another reason?

    Somaiya Yasmin Malik-Ravi
    Ik vond het moeilijk, maar eigenlijk wilde ik wel uit de school klappen over alles. Ik voelde me verschrikkelijk en niet alleen door de korte nachten en misselijkheid. Ik betaalde het meisje achter de kassa, maar dit was het moment dat er een ambulance langs kwam. Niet veel later was het moment dat Lizzy wegrende en ik haar alleen na kon kijken. De ambulance was gestopt bij haar huis, wat moest betekenen dat er iets was gebeurt met haar kinderen of echtgenoot. Ik sloot mijn ogen even en mompelde een gebedje voor haar, dat alles weer goed zou komen. Ze was misschien niet gelovig, en anders had ze zoizo niet dezelfde religie, maar dit was voor mij wel zeker een dingetje en ik hoopte echt van harte dat het goed zou komen. Ik zuchtte daarna zacht en pakte mijn boodschapjes in mijn tas en hing die aan mijn arm. Ik wilde nu het liefst naar mijn bed, kroelen met Zayn, stukjes chocolade eten, meer niet. Jammer genoeg hadden we geen tijd. Er was een groot feest vanavond, en ondanks de jetlag en de tweestrijd in mijn lichaam. Ik zuchtte zacht en pakte mijn mobieltje uit mijn tas. Lieverd. Kunnen we straks even rustig praten als de baklava in de oven staat? Ik hou van je. Jou Somaiya Ik stopte het daarna weer weg en liep rustig de straat op. Misschien was het wel beter zo. Dat hij het zou horen, in plaats van dat hij het zelf zou uitvinden. Dan had hij tenminste geen tijd om zichzelf erover op te winden, en kon ik een mogelijke woedeaanval hopelijk voorkomen. Dat was namelijk nooit goed. Hij was dan normaal heel lief en zorgzaam, als hij boos was werd zelfs ik bang van hem, en ik werd echt niet snel bang. Dat kon ook niet met mijn werk, maar goed. Nu hoopte ik gewoon dat alles rustig zou blijven, en als het bleek dat hij al een rotdag op werk had gehad, zou ik hem in elk geval het bericht over de baby bespaard houden. Hierna liep ik rustig de winkel uit, om toch nog even naar de apotheek te gaan voor niet-schadelijke misselijkheidsremmers, voor als het toch nodig mocht zijn, en anders was het altijd handig voor als ik over een weekje weer de lucht in ging.


    Bowties were never Cooler

    Harry Edward Styles.
    Jessie leek me te begrijpen, maar hij zakte wel steeds verder weg. Freddie was de eerste die in actie kwam en rende weg om later met doeken en water terug te komen. 'Dank je wel' mompelde ik snel. Ik moest me blijven concentreren, met een gillende Lizzy op de achtergrond en mensen die eigenlijk in shock waren om iets te kunnen doen. 'Jessie, het komt goed. Blijf erbij'! Ik wikkelde een doek om z'n andere pols en trok deze strak aan zodat het zou stoppen met bloeden. Het bloed kwam al door de stof heen van zijn pols die ik als eerste had gehad. Jessie had nog de puf om tegen me te zeggen dat ik naar huis moest, dat er daar wat aan de hand was. Ik bleef ontzettend kalm, maar van binnen schreeuwde ik het uit. Want de enige die ik kon bedenken waar Jessie contact mee had, was Kevin. Er was iets met Kevin. 'Eerst jij' zei ik met schorre stem, 'Jessie'! Hij zakte weg en snel voelde ik in z'n nek. Ik kon z'n polsen niet voelen, want die zaten onder het bloed. Ik voelde z'n hartslag nog wel, maar hij ging heel langzaam. 'Jessie, we gaan je naar het ziekenhuis brengen' Ik hielp de ambulancebroeders Jessie op de brancard leggen. 'Een van jullie moet met hem mee, hij kan niet alleen naar het ziekenhuis' deelde ik de familie mee en ik schonk Louis een meelevende blik. Ik pakte snel de telefoon en luisterde naar de geluiden aan de andere kant. 'Kevin, ik kom eraan' Ik stormde naar buiten en ik rende zo snel als ik kon naar huis. Het moest er vast heel gek uit hebben gezien, een politie man onder het bloed, maar het kon me niks schelen. Kevin was in gevaar en hij had mijn hulp nodig. Ik kwam eindelijk thuis en ik stormde het huis binnen. 'Kevin'! Met een paar grote stappen rende ik de trap op en duwde de slaapkamerdeur open. 'Kevin! Shit'! Ik knielde bij m'n zoon neer en pakte ondertussen mijn telefoon. 'Kevin, wat heb je gedaan'? fluisterde ik. Hij leek diep in slaap en ik pakte z'n pols vast en gelukkig constateerde ik een polsslag. 'Kevin, kun je me horen'? Snel belde ik het alarmnummer en toen ik de medewerker aan de lijn kreeg blafte ik haar toe dat ik een ambulance nodig had en vertelde haar de straat. 'Kevin' Ik streelde door z'n haren, 'Hulp is onderweg' Ik keek om me heen, maar ik kon niks doen, ik kon zeer zeker niet het mes eruit halen, dan zou ik het alleen nog maar erger maken. 'Ava'! Ik schreeuwde de naam van mijn vrouw, maar ik had geen idee of ze thuis was. 'Ava'! Vloekend zocht ik haar nummer op, terwijl ik Kevin bleef vast houden. 'Neem op! Neem op'! gromde ik gefrustreerd, 'Ava, neem verdomme die telefoon op'!


    'Darling, just hold on'

    Liam James Payne.
    Hij zoende haar heel voorzichtig, zo voorzichtig alsof ze van porselein was gemaakt end dat was misschien ook wel zo. Ze stemde er mee in toen hij zei dat het enige wat ze konden doen was knuffelen en stiekeme kusjes stelen. Hij voelde zich weer even tiener toen hij daar aan dacht. Het was al een wonder geweest toen hij die verlegen Alexis had uitgevraagd en zij ja had gezegd. Er kwam een klein glimlachje op zijn gezicht toen hij daar aan dacht. Ze kuste hem voorzichtig terug en dat was al heel wat voor haar doen. Hij miste die intimiteit wel eens tussen hen, maar hij begreep het wel zo ongeveer. Ze legde haar hand op zijn borstkas en hij legde ook weer een hand op de hare. Misschien moest hij het haar vertellen, maar hij was bang om het moment te verpesten en nog meer drama in hun leven was misschien niet zo handig. Hij moest eerst nog bijkomen van het feit dat hij Ezra's vader niet was. Hij ging voorzichtig liggen en trok haar voorzichtig op hem zodat ze samen bij elkaar lagen. Hij streelde over haar gezicht en hij glimlachte naar haar. 'Lang geleden dat we zo lagen' zei hij zacht en hij tikte even op haar neus. Hij boog zich naar haar toe en drukte een kus op haar voorhoofd en hij verstrengelde hun handen samen en drukte nogmaals een kus op haar hand.


    'Darling, just hold on'

    Kevin William Styles
    Het leek wel uren te duren, voor ik weer een bekende stem hoorde. Eerst mijn vader over de telefoon, wat me toch weer ietsje terugtrok naar het hier en nu, naar mijn spastende lichaam, het bloed en het mes in mijn borstkas. Toch was het niet genoeg, want al snel zakte ik weer verder weg. Ik was niet sterk, zoals Jessie altijd zei. Ik had te lang moeten vechten op een mager rantsoen. Mijn spieren waren verteerd door de kou en de lange uitputtende dagen, mijn hart klopte nog maar nauwelijks en nu alles zwart werd, had ik niet eens de kracht meer om een kaars te ontsteken, zodat de wolven me niet zouden grijpen. Toch zorgde de stem van mijn vader dat ik weer langzaam naar het bewustzijn dreef. Het was niets prettiger dan het donker, maar toch voelde het op een of andere manier veiliger. Ik voelde hem door mijn haren aaien en begon weer ongecontroleerd bloed te hoesten en te kokhalzen naar mate ik meer meekreeg van wat er om me heen gebeurde. Mijn vader zei dat er hulp kwam en riep om mijn moeder. Nee, ik wilde niet dat die me zo zag. Mijn vader was een ding, die had al zo veek meer gezien in zijn leven, maar mijn moeder niet. "Nee. Niet mama bellen." piepte ik zo goed mogelijk tussen alles door. "Ik krijg geen lucht, papa. Laat het stoppen." piepte ik, maar het zou me verbazen als hij het kon verstaan. Ik was stom geweest, had het mes weg moeten trekken, maar ik was niet snel genoeg geweest en nu kreeg ik geen lucht. Het deed allemaal zoveel pijn. Ik wilde die sterven, niet zo, niet als er nog wel een mogelijkheid was dat mijn lichtpuntje het overleefde. "Waar is Jessie?" piepte ik in mijn laatste adem, terwijl ik nu toch echt langzaam begon weg te zakken. Mijn hart maakte overuren, terwijl mijn longen paniekerig naar lucht snakte, maar het mocht niet baten. Bij Jessie zou zijn hart het hebben opgegeven door een te kort aan bloed, want hem kennende had hij zijn slagaderen doorgehaald. Bij mij zou mijn hart het om dezelfde reden een stuk sneller hebben begeven, maar in plaats daarvan vocht ik nu voor lucht, omdat ik mijn long had doorboord. Langzaam trok al mijn gevoel weg uit mijn lichaam, en liet me achter met alleen de verschrikkelijke pijn in mijn borst en een verstikkend gevoel. Mijn lichaam bleef vechten, maar mijn bewustzijn begon het langzaam op te geven, hoe hard ik ook vocht om bij te blijven. Mijn vader zou nu zeker weten van Jessie en mij, en ik hoopte dat hij niet boos was, maar dat was nu niet het belangrijkste. Het belangrijkste was nu dat Jessie het zou overleven, en als mij het ook zou lukken was dat mooi meegenomen.

    [ bericht aangepast op 10 feb 2015 - 11:29 ]


    Bowties were never Cooler

    Harry Edward Styles.
    Hij kwam weer bij en begon ongecontroleerd te piepen en ik verstond er niks van. 'Stil maar, niet praten' suste ik hem zachtjes. Ik kreeg de voicemail van Ava en ik vloekte zachtjes. 'Ava, als je dit hoort, bel me terug'! Grommend gooide ik de telefoon aan de kant, ik zou het straks weer proberen. 'Kevin, hulp is onderweg' Ik keek om me heen, ik moest zelf iets ondernemen, voor het te laat zou zijn. Ik moest ergens een pen vandaan halen, om zo een gaatje in z'n longen te boren. 'Een pen'? mompelde ik en ik liet Kevin even los. Ik had geen idee waarom ik zo rustig bleef, maar ik handelde gewoon op de automatische piloot. Dit was mijn kind, mijn zoon, maar ik moest professioneel blijven. Ik stond op en rommelde over Kevin's bureau en vond na een tijdje zoeken een pen. Snel liep ik terug naar Kevin en knielde bij hem neer. 'Dit gaat helpen' Ik bestudeerde de plek en probeerde rust uit te stralen naar Kevin. 'Ik ga een gaatje maken bij je longen' legde ik hem uit, 'Wees maar niet bang' Ik slikte en legde een hand op z'n keel, ik kon het beste nu door zetten. 'Dit kan pijn doen' Hard duwde ik de punt van de pen in z'n keel en ik bad dat het zou helpen. Ik werd aan de kant geduwd en Kevin kreeg een zuurstof masker op gezet en gelijk daarna op de brancard gelegd. De broeder vroeg of ik mee wilde en ik knikte snel. 'We gaan naar het ziekenhuis Kevin, hou vol' Snel liep ik mee en ik kon nog snel m'n telefoon mee grissen voordat ik de ambulance in stapte. 'Hou vol Kevin' fluisterde ik zachtjes. De rit was snel en kort en gelijk toen we daar aan kwamen werd Kevin mee genomen en werd mii verteld dat hij meteen geopereerd zou worden. Ik bleef Kevin's hand vast houden, tot het niet meer kon en alleen en uitgeput bleef ik in de gang staan.

    [ bericht aangepast op 10 feb 2015 - 12:48 ]


    'Darling, just hold on'

    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

    Dat Jessie haar hand vast pakte was fijn, maar daarna kon ze haar bijna broertje niet meer loslaten. Ze wou het niet, ze kon het niet, maar ze moest en uiteindelijk deed ze het toch. Haar grote pupillen waren nog groter geworden terwijl ze naar Jessie staarden en ze was bang, ze was verdorie bang. Angstloze Freddie was bang haar broertje te verliezen. Hij werd op een brancard gelegd en snel weggevoerd, er werd gevraagd wie met hem mee moest en Freddie wou zo graag, ze kon hem niet achterlaten. "Mag ik..." zei ze zachtjes. Maar haar ouders stonden daar en ze wist dat één van hen waarschijnlijk mee zou gaan, ze gokte op Lizzy. Misschien waren zij en Jessie dan wel closer dan ze ooit met hun ouders zullen worden, al hadden ze beiden een andere band met ieder van beiden, maar het bleven hun ouders en natuurlijk moesten één van hen mee, wat voor hekel ze hier dan ook aan had. Het zou ook wel beter zijn want Freddie werd gek, haar hele hoofd was een rotzooi, haar ADHD, het gebrek aan shit en de gebeurtenis ging niet goed samen. Freddie begon heen en weer te lopen, te ijsberen. Wachten, wachten. Ze moest wachten. Niet nu, niet nu. Jessie, Jessie, Jessie. Wachten, wachten, wachten. Sterk blijven, sterk blijven. Eén, twee, vier, zeven, elf, twintig, vijf, negen, drie, zes, vijftig, tien. Ze sprong op, naar haar kamer, haar handen in haar zakken, ze gooide de deur dicht, trapte tegen de muur en knapte. Haar armen gooiden alles omver, ze haalde alles nog verder overhoop dan het al was en vond daar haar reserves. Op haar hand, in het kuiltje daar. Het poeder, door haar neus, zo, vloog haar hersenen in. Beter, niet genoeg. Alle poeder, ook die uit haar pakje sigaretten. De twee pillen die ze overhad, ze stouwde ze in haar zak. Ze sloeg tegen haar kast. Alles was omgezet in woede en ze vloog haar kamer uit, zo bovenop Ezra, haar beste vriend. Ze gaf hem een slag, toen een douw en een paar schoppen, ze schreeuwde. Het was zijn schuld, allemaal zijn schuld, hij had het gezegd en hij en Kevin hadden Jessie niet uit laten praten. Zonder hen had Jessie nooit in zo'n dilemma gezeten en had niemand pijn gehad. Als zij had gezien wat er was had ze er wat aan kunnen doen en misschien was ze ook wel heel boos op haarzelf, misschien viel ze hiermee ook haarzelf aan. Daarna snelde ze de trap af, naar buiten, de deur uit. Ze werd duizelig, ze voelde zich niet goed, helemaal niet. Meer, meer. Alles. Ze wankelde over de straat, naar het steegje, sloeg de paar pillen achterover en slikte deze door. Haar ademhaling werd oppervlakkig en haar ogen draaide een rondje in haar kassen, waarna ze instortte. Daar lag ze, stuiptrekkend, met de bellen kwijl uit haar mond. Het zou niet lang meer duren voor het bloed over haar gezicht zou glijden. Het zat er al heel lang aan te komen, maar het moment dat ze teveel had genomen was daar. En nu lag ze daar, te sterven in een steegje. Terwijl haar tweelingbroer in een ambulance om zijn leven, of tegen het leven, vocht.


    Reality's overrated.

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    Ze schreeuwde tegen Louis, ze schreeuwde tegen iedereen die het maar wilde horen. Ze begreep het niet, ze begreep niet wat er aan de hand was. Haar grootste angst, dat er iets met haar kinderen zou gebeuren, werd werkelijkheid. 'Louis'! Ze snikte, ze jammerde en sloeg haar echtgenoot op zijn borst. Ze keek toe hoe die politie agent aan haar zoon zat, maar zij kon niks doen. Al dat bloed, al die tranen. De ambulance broeder duwde haar aan de kant en samen met Harry Styles legde ze haar dierbare zoon op de brancard. Aan haar andere kinderen dacht ze even niet, alleen Jessie was nog maar haar prioriteit. 'Ik' zei ze meteen toen Harry Styles zei dat er iemand met hem mee moest, 'Ik ga mee' Ze dulde geen tegenspraak, maar ze moest zich wel vermannen. Ze had waarschijnlijk rode ogen van het huilen en ze had het gevoel dat ze heel warm was. Maar ze moest er nu zijn voor haar zoon en ze deed een stap naar hem toe. 'Ik ben hier lieverd' Ze pakte Jessie''s hand voorzichtig vast en probeerde niet naar al dat bloed te kijken. 'Mijn arme kindje, waarom nou'? Ze liep mee naar de ambulance en stapte in. De hele rit keek ze naar haar zoon en aaide over zijn haar. 'Mijn arme kindje' mompelde ze telkens, ze bleef het maar herhalen. In het ziekenhuis mocht ze niet met hem mee toen hij naar een kamertje werd gereden en noodgedwongen moest ze zijn hand los laten. 'Jessie' mompelde ze met tranen in haar ogen. Ze ging op een stoeltje zitten dichtbij het kamertje en ze wachtte tot ze weer bij haar geliefde kindje mocht.


    'Darling, just hold on'

    Somaiya Yasmin Malik-Ravi
    Ik was nog niet eens halfweg naar huis toen ik nog een ambulance aan zag komen rijden, maar nu naar het huis van onze agent Harry Styles. Het was me allemaal wat vreemd. Ach, het was een klein dorpje, dus ik zou snel genoeg horen wat er aan de hand was. Ik was dan wel erg nieuwsgierig, ik wist ook dat ik alleen maar in de weg zou lopen als ik nu zou gaan kijken. Ik liep rustig door, maar werd na even voorbijgesneld door een zwalkend meisje, die in het steegje tussen het huizenblok van Lizzy en dat van mij stuiptrekkend op de grond viel. Serieus?! Al twee ambulances, en dit werd waarschijnlijk nummer 3. Ik liep snel naar het meisje toe en zette mijn tas iets verderop neer, zodat ik mijn handen vrij had. Ik knielde naast haar neer en legde haar met een vlugge beweging in de stabiele zijligging. Zo kon ze in elk geval niet stikken in het kwijl wat uit haar mond schuimde. Zelf had ik dit nooit eerder gezien, maar het was me wel verteld op de tweejaarlijkse EHBO-trainingen van mijn werk dat dit kon komen door een drugsoverdosis. Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn en belde het alarmnummer, terwijl ik met mijn vingers in haar nek haar pols zocht. Uit ervaring wist ik dat het soms moeilijk was om een pols te krijgen op iemand's pols, zeker als ze neer waren gevallen. Dan was de bloeddruk namelijk lang niet altijd hoog genoeg meer om het bloed helemaal daarheen te blijven pompen. Ik gaf de alarmcentrale het adres door en wat er aan de hand was. Ook dat ik vermoedde dat het een drugsoverdosis was en dat ik een EHBO mocht uitvoeren. Daarna hing ik op en bekeek het meisje voor verdere aanwijzingen van wat het kon zijn. Nu pas hetkende ik haar vaag als Lizzy's dochter, al waren de haarkleur, de piercings en de tattooages me erg vreemd. Ook zag ik wat poeder bij haar neus zitten en een potje met nog een pil erin naast haar liggen. Het figuurtje erop maakte het wel duidelijk was het moest zijn. Het meisje had inderdaad een drugsoverdosis genomen, om welke reden dan ook. "Frederica. Kan je me horen? Probeer niet te praten, gewoon knikken als je me kan horen, en blijf liggen. Een ambulance komt eraan. Ik blijf bij je tot de ambulance er is." zei ik, in de hoop haar rustig te houden, terwijl ik lichte druk uitoefende op haar knie en haar schouder, zodat de stuiptrekkingen niet te erg werden en haar weer terug op haar rug zouden leggen, dan zou het namelijk einde verhaal zijn. "Help!" riep ik uit, in de hoop dat hij me zou horen. "Ik heb assistentie nodig! Snel!" Ja, ik kende mijn protocol. Dit was dan misschien geen vliegtuig, maar het protocol hielp mij de rust bewaren en zou hopelijk zorgen dat dit meisje eht zou overleven.


    Bowties were never Cooler

    Kevin William Styles
    Ik hoorde mijn vader van alles zeggen, maar het kwam niet zo goed meer door. Alleen zijn stem deed me iets kalmeren. Toch voelde ik na een tijdje plots een scherpe pijn in mijn keel, waardoor ik het uit gilde, maar er veranderde niets in het verstikkende gevoel. De pijn was alleen erger geworden, maar hielp wel om me weer een beetje bij kennis te brengen. Mijn vader begon over het ziekenhuis, terwijl ik heen en weer werd gesjord, wat het hoesten en kokhalzen alleen maar erger maakte. Wel merkte ik dat toen er een lichte druk op mijn gezicht kwam het ademen iets makkelijker ging. Of eigenlijk niet makkelijker, maar ik leek net iets meer lucht te krijgen, net iets meer zuurstof, zodat ik iets minder naar adem hoefde te snakken. Er werd van alles verteld, maar eerlijk gezegd volgde ik niets meer. Ik was blij dat er iemand was, maar nu ik niet helemaal meer stikte, begon ik me toch weer meer zorgen te maken om Jessie. Zou het goed met hem gaan? Zou hij het wel overleven? Waar was hij nu? Lag hij ook in een ambulance? Of waren ze eerst nog bezig met het bloed stelpen? In het ziekenhuis kreeg ik eigenlijk meteen een ander kapje op, wat de pijn wegnam, maar ook de donkere warme deken, die ik had verwacht, hard op me liet drukken. Mijn eerste reactie was ertegen vechten, blijven hoesten, blijven zoeken naar de pijn, wakker blijven. Toch was ik niet sterk genoeg en viel ik in slaap. Ik voelde me zo waardeloos dat ik nu alsnog het niet haalde, dat ik alsnog het gevecht op moest geven omdat ik het niet aankon, de pijn en het bloedverlies te groot waren gebleken voor mijn kleine magere lichaam. Dat ik niet eens een doorstoken long kon overleven. Ik was echt een mislukkeling en dat was het ergste gevoel wat ik in tijden had gehad. Ik wist het wel van mezelf, nee, het was echt geen vreemde gedachte voor me, maar na een best lange tijd zonder die gedachte kwam die nu extra hard aan.

    [Ik heb geen idee wat ik verder met hem moet doen]


    Bowties were never Cooler

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Hij ging liggen en trok aar voorzichtig mee, zijn vingers streelden over haar gezicht en hij glimlachte, waarna hij zacht wat zei en tegen haar neus tikte. Een kus werd op haar neus gedrukt, hij verstrengelde hun handen en hij plaatste zijn lippen even op haar hand. Ze keek hem aan en glimlachte voorzichtig naar hem terug. Ze knikte, hij had gelijk, ze hadden al lang niet meer zo gelegen. Ze was te afstandelijk, te bang en misschien moest ze vaker proberen, misschien moest ze hem meer toelaten, misschien moest ze zijn hand om de hare vaker accepteren, misschien moest ze eens zijn hand pakken. Maar ze wist dat -dat niet van de één op de andere zover was. Ze probeerde het al jaren en had het altijd ongelooflijk moeilijk gevonden, maar nu dit eruit was, eindelijk, zou het misschien net wat beter gaan, nu dit niet meer tussen haar en zich openen stond. Het zou niet makkelijk zijn, maar hij zou haar vast wel helpen. Het zou hun beiden goed doen, hun relatie, hun gezin. Toch zat zijn rare gedrag van eerder haar nog altijd dwars, net als zijn lichaam, hij deed nu dan wel normaal, maar hij zag er nog altijd niet goed uit. Ze liet het los voor nu, maar ze zou het niet vergeten. Ze vertrouwde hem, maar ze wist hoe moeilijk sommige dingen te vertellen waren en was bang dat het misschien iets ernstigs was.


    Reality's overrated.