Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

Kevin William Styles
Ik wachtte geduldig op de wensen van Jessie. Het maakte me echt niets meer uit. Zelfs al wilde hij naar de top van de Kilimanjaro klimmen, ik ging het proberen waar te maken. Ik griffelde zacht met hem mee toen hij begon over de roltrap. Het was misschien iets heel simpels, maar als het hem gelukkig maakte, zouden we van mijn part de hele dag op die roltrap staan. Ik schreef dan ook netjes Roltrap op lopen achter het eerste bolletje. Zijn volgende twee opties deden me glimlachen, maar de derde maakte me toch best onzeker. Ik wilde ook niet als maagd sterven, maar ik wist zeker nog niet of ik er klaar voor was. Ik durfde hem amper in het openbaar te kussen. Was ik dan echt klaar om dit een stap verder te nemen? Dat wist ik allemaal niet, waardoor ik pas weer uit gedachten werd gehaald door Jessie's verdere woorden en snel 's nachts zwemmen, onder de sterren slapen, en seks onder elkaar schreef achter de bolletjes op mijn lijstje. "Ik wil graag nog een keer de zonsopgang en de zonsondergang zien, dansen in de regen, kussen onder de mistletoe, en picknicken op een stil plekje alleen met z'n tweetjes." zei ik zacht, terwijl ik wat kriebelde op het papier. Ik wilde nog zo veel meer doen, maar dat zagen we dan wel weer. Dit waren een aantal van de belangrijkste dingen die ik me kon verzinnen. Misschien was het geen kerst, maar ergens moest vast nog mistletoe zijn, en gezien dit Groot-Brittannië was, zou het vast wel regenen de komende paar dagen. We konden het lijstje altijd nog uitbreiden, maar we moesten ergens beginnen. Daarbij wilde ik mijn hobbies hem niet opdringen. Dat was een van de redenen dat ik hem mijn poëzie niet liet lezen. De andere reden was dat ik er enorm onzeker over was en dat echt de ultieme vorm van me blootgeven zou zijn. Daar was ik nog niet klaar voor, hoe kinderachtig dat misschien ook mocht wezen. Ik nestelde mijn hoofd iets beter tegen zijn borst aan. "Zijn er nog andere dingen die je graag wil zien of doen? Maakt niet uit wat, Jess. Wat je maar wil." zei ik, voor ik een zacht kusje in zijn nek drukte. Ik wilde gewoon bij hem zijn, zijn hand durven vasthouden in het openbaar, kussen bij de bushalte, kroelend tv kijken, of uit het raam, kussen in bed en wel zien wat ervan kwam. Zolang we maar samen waren, was alles goed, dat wist ik zeker. "Wat je maar wil" mompelde ik nog eens, voor ik stiekem, of iets minder stiekem, een slokje van zijn thee nam en me liet verwarmen door de hete vloeistof

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Het was meteen te zien dat hij ongemakkelijk werd bij een van mijn wensen, maar zo had ik het helemaal niet bedoeld. Kevin hoefde niets te doen waar hij zich niet klaar voor voelde, we hadden de rest van de lijst nog om af te werken dus konden we die prima als laatste afvinken, of misschien eerder als we er een goed gevoel bij hadden. Tot die tijd ging ik hem tot niets daingen, zelf was ik er namelijk ook zeker nog niet aan toe. Ik drukte een bemoedigend kusje op zijn haren en vroeg hem zacht wat hij wilde doen. Dit was een trip van ons samen en dat hield ik graag zo, wat dus betekende dat we niet alleen voor mij dingen gingen verwezelijken. Ik glimlachte om zijn antwoord en knikte instemmend, als je zo zag staan wat we beide wilden was het net een cliché romantische comedie waar ik altijd zo sarcastisch en neerbuigend over deed, maar in het echt leven klonk het opeens een stuk beter. Ach ja, als er geen te perfecte vampiers in voorkwamen was het nog niet om van over te geven. Ik nam nog een slok van mijn thee en dacht na, het was goed dat we niet te ver doordraafden en bijvoorbeeld een reis om de wereld voorstelden. Natuurlijk zou dat geweldig zijn, maar het was gewoon niet realistisch. Ik haalde mijn vrije hand door mijn haar bij zijn vraag. "Maakt niet uit wat, hmm? Nou, ik zou sowieso nog graag iets uit je werk lezen als je het niet te erg vind, niks moet. En ik wil niet meer bang zijn voor het donker, ik kan niet bij mijn zus aan blijven kloppen om zoiets kinderachtigs midden in de nacht," mompelde ik. Ik vond de nacht zelf prachtig, maar in je kamer met de gordijnen dicht en geen enkele ster of de maan die licht bracht werd het erg moeilijk voor me om rustig te blijven. Quasi-verontwaardigd, maar zacht, prikte ik hem in zijn zij toen hij een slok van mijn thee nam. Niet dat Kevin het niet van me mocht, maar hij had het best even kunnen vragen, ik beet niet. Als er iemand ongevaarlijk was, was ik het wel. Irritatie was niet onbekend voor me, echte woede had ik nooit meegemaakt en ik hoopte dat het zo zou blijven, want ik kon niet voorspellen hoe ik reageerde als het ooit mocht gebeuren. Voor nu zette ik het kopje terug op tafel en leunde ik wat achteruit zodat ik voorzichtig zijn gezicht naar me toe kon duwen, om lief een klein kusje op zijn lippen te drukken. Dat was meer dan genoeg om me warm te laten voelen, zelfs als ik geen thee had gehad en dat was voor mij een teken dat dit nog wel, van mijn kant in ieder geval, een lange tijd goed zou zitten, of voor hoe lang ik nog had.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin William Styles
Jessie was het gelukkig met mijn voorstellen eens. Het was misschien heel erg cliché, maar waarom niet? Zolang we samen waren zou het zoizo leuk zijn. Ik keek dus maar weg van hem en begon weer te schrijven. Toch was ik pas net halverwege het schrijven van het eerste woord, toen hij iets zei wat ik had kunnen voorzien, maar wat me toch een beetje deed schrikken. Toch zou het goed zijn. Hij verdiende te weten precies hoe ik me voelde voor hij zou gaan. Zijn andere woorden deden me zacht gniffelen. Het was toch wel heel schattig, maar ik had geen idee hoe ik dat voor elkaar ging krijgen, zeker omdat ik zelf ook nooit helemaal in het donker kon slapen. Dan kroop ik nogsteeds bij mijn ouders in bed. Het donker liet me namelijk veel te veel nadenken en dat was nooit goed, zeker als ik het niet van me af kon schrijven. Ik nam een klein slokje van zijn thee, wat hij me niet echt in dank af leek te nemen. Ik keek hem met twee grote onschuldige ogen aan, terwijl ik met zijn lichaam mee bewoog naar achter. Zijn lippen kwamen eigenlijk als geroepen. Het was alsof hij mijn hele lichaam in vuur en vlam liet staan, op een positieve manier. Ik zou dit echt nog een hele lange tijd kunnen doen, tot we oud en grijs waren, maar wel alleen met hem. Ik had namelijk niet het gevoel dat iemand anders me ooit zo zou kunnen laten voelen. Ik liet mijn pen langzaam los en sloot mijn handen om zijn shirt, om hem nog net iets dichter naar me toe te trekken. Ik wilde hem bij me houden, zijn hartslag voelen, en hem nooit meer laten gaan. Ik had soms wel het gevoel of de gevoelens niet volledig wederzijds waren, maar op dit soort momenten zeker niet. Na even trok ik langzaam terug en pakte mijn boekje en pen weer op om het lijstje af te maken. Als laatste voegde ik nog een ding toe. kussen in aanwezigheid van ouders. Het was misschien een vreemd, maar zonder hem zou ik nooit meer uit de kast komen en dan was het beter om het zo te doen dan stuntelend vertellen, als je het mij vroeg. Daarna legde ik het boekje met de pen tussen de pagina's op het tafeltje en draaide me zo, dat in een been aan elke zijde van hem had liggen. Mijn handen legde ik in zijn nek en ik drukte mijn lippen op zijn kaak. Als ik zo zat leken we wel even groot, als je niet naar mijn benen keek. Ik vond het verre van erg, want het had toch wel iets om op mijn tenen te moeten staan voor een kusje en op zijn schoot te kunnen zitten zonder dat het er vreemd uitzag.

[ bericht aangepast op 7 feb 2015 - 11:37 ]

---

Bowties were never Cooler

Het is nu rond 3 uur 's middags. Degenen die nog druk bezig zijn kunnen daarmee doorgaan, maar degenen die vast zitten door anderen die niet reageren kunnen voorbereidingen gaan treffen voor het feest, of andere plannen gaan uitvoeren

Dit is alleen om de RPG lopende te houden

---

Bowties were never Cooler

(Oké best handig)

River Graig Payne

Rondom mij stonden er verschillende kraampjes al opgesteld en ik besefte dat ik er misschien een beetje haast achter moest zetten. Want als ik nog terug naar huis wilde gaan, en me nog moest douchen dan werd het heel nipt om op tijd te komen op het feest. Ik begon de platen op te pakken en wandelde naar ons vaste plekje. Er waren niet echt afspraken over wie zijn kraampje waar moest zetten op het plein, maar ondertussen waren er wel soort van vaste plekken ontstaan doordat iedereen elke jaar op dezelfde plaats ging staan. Ik zuchtte even toen een plank terug naar beneden viel terwijl ik deze net had weggezet. Ik zette deze terug recht en ging verder. Waarom kon Ezra het kraampje eigenlijk niet opstellen. Hij was tenslotte toch ouder dan ik. Niet dat ik er echt een groot probleem mee had om even te helpen maar gewoon, het ging om het principe. Ik had nog vele andere leuke dingen kunnen doen in plaats van hier met houten plakkaten te staan sleuren.
Waarom lieten ze de kraampjes niet gewoon een heel jaar staan, dat zou pas een echte oplossing zijn.
Ik schudde mijn hoofd vanwege mijn eigen belachelijke gedachte. Het zou stom zijn moesten ze al die kraampjes laten verrotten terwijl ze niet gebruikt werden en dat alleen maar omdat een simpele jongen zoals ik even geen zin had om een kraampje in elkaar te zetten.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ik zuchtte en haalde een haar elastiekje uit mijn zak om daarna mijn haren bijeen te binden en er een makkelijke staart in te maken. Zo kon ik makkelijker aan het eten beginnen en zaten er niet telkens haren in mijn gezicht. Ik keek even naar buiten door het keukenraam en ik zuchtte zachtjes. De muziek in Louis' werkkamer stond nog steeds aan, wat een teken was dat hij nog steeds druk bezig was. Ik haalde nog een paar wraps uit de koelkast en ik zette en paar dingen aan de kant. De rucola moest hier toch ergens liggen? Ze fronste diep en ging door haar knieën om de koelkast nog eens beter te bekijken. Waar ze ook keek, geen rucola. Nou, dan moest ze nog even naar de winkel en dan zou ze gelijk paracetamol mee nemen, want dat was ze ook nog vergeten de vorige keer met boodschappen doen. 'Louis'! Ze liep naar de trap, 'Ik ben nog even bij de winkel'! Geen antwoord, maar hij was vast druk bezig met school. Ze liep naar de gang en pakte haar sleutels en haar portemonnee en liep toen het huis uit. De lucht deed haar goed en zo kon ze haar hoofd ook even leeg maken en vooral niet denken aan hem. Hij kon niet zomaar haar leven weer binnen walsen. Stevig stapte ze door en toen ze moest oversteken keek ze even van links naar rechts, maar er kwam niemand aan en ze stak gauw over. Ze zag twee mensen tegen een boom aan zitten en eigenlijk wilde ze doorlopen toen ze zag wie het waren. Ezra Payne en haar dochter, Freddie, want die kobalt blauwe haren waren niet te te missen. Ze had iets in haar mond en toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een sigaret was. tenminste dat dacht ze. Ze perste haar lippen samen en liep toen met grote stappen naar haar dochter toe. Ze begroette Ezra niet eens. 'Frederica' snibde ze tegen haar dochter, 'Gooi dat ding onmiddellijk weg'! Ze keek haar met vlammende ogen aan. 'Wil je soms dood? Daar krijg je kanker van'! Ze rook de zoetige geur wel die om haar dochter heen hing, maar ze dacht dat het gewoon de lucht was, die deze geur met zich mee bracht. 'Waarom heb je dat'! ging ze boos verder en ze trok de sigaret toen uit de mond van Freddie en gooide hem op de grond en stond er op. 'En nu naar huis, als je vader dit hoort'! Ze sloeg haar armen over elkaar, 'Dan ben je nog niet jarig jongedame'! zei ze woest.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Ze was gestrest, absoluut. En daarom stak ze nog een sigaret op. De tweede achter elkaar, dat viel toch nog wel mee? Oké, tweeëneenhalf dan. Maar die halve ronde ze maar af naar beneden. Misschien was het niet heel handig, want als ze die volgende sigaret niet opgestoken was had haar moeder het niet gezien. Hoewel Freddie er wel van genoot haar moeder dwars te zitten, het had een stuk erger geweest als dit haar vader was en ze maakte zich dan ook totaal niet druk om het feit dat haar moeder nu van deze gewoonte (ze noemde de sigaretten nog niet eens een verslaving, laat staan de rest) wist, maar het zou minder prettig zijn als haar vader er achter kwam. Ze gromde toen haar moeder de sigaret uit haar mond plukte. Wat dacht ze? dat kostte geld hoor! Vijf pond voor twaalf stokjes, ze had haar geld wel beter te besteden. Kwaad staarde ze, door haar zonnebril, maar goed dat ze die droeg om haar grote puppilen te verbergen (maar goed, het was haar nog nooit opgevallen en Freddie's pupillen waren eigenlijk altijd dit voormat dus ze zou er niet over nadenken), haar moeder aan. Haar moeder sloeg haar armen over elkaar heen en Freddie grinnikte zachtjes, eigenlijk was het heel grappig. Nu dan, dus lachte ze, daar had ze geen controle over, dus ging het zo, ach. "Oké." Haar vingers gleden om de pols van Ezra, misschien iets te hard, dat merkte ze niet, en snel draaide ze zich om, om weg te benen. Op naar het café.

---

Reality's overrated.

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Na de lunch had ik opgeruimd en gekeken of ik alles in huis had voor de hapjes die ik zou maken. Dat was niet zo, dus ik moest naar de supermarkt. Dat was voor mij de reden om weer naar boven te lopen om simpele zwarte skinny jeans aan te doen en een van Zayn's geblokte overhemden, die echt veel te groot voor me waren in alle aspecten. Toch deed ik hem aan en knoopte alle knoopjes dicht. Hierna stak ik mijn haar op in een slordige knot, aangezien ik niet graag wilde dat ik weer met allerlei speldjes in de weer moest. Vanavond zou ik het wel weer netjes doen, maar ik was nu niet op mijn werk, dus het hoefde allemaal niet meer zo compleet strak en netjes, zelfs al hield ik het zelf graag nog wel enigsinds in het gareel en gepast. Dit was ook een reden dat ik de grootste flappen van het overhemd in mijn broek stopte, zodat het er niet enorm slonzig uitzag, maar het was beter dan een mantelpakje. Ik maakte daarna mijn hoofddoek weer met een paar vlugge bewegingen vast, met een doek in een kleur die ook in het overhemd zat. "Schat, ik moet nog even naar de winkels. Ga je mee, of heb je nog veel werk?" vroeg ik, terwijl ik naar de deur liep om mijn handtas om mijn schouder te hangen en mijn zwarte trenchcoat aan te doen. Ik opende de deur vast en hoorde buiten Lizzy Tomlinson tekeer gaan tegen haar dochter, net als ik daarnet tegen de mijne tekeer was gegaan. Goed. Kinderen moesten grenzen hebben en consequenties als ze eroverheen gingen. Ik luisterde met een half oor, terwijl ik met de ander luisterde of ik Zayn een antwoord hoorde geven. Misschien dat Lizzy ook wel naar de winkels ging. Dan konden we samen gaan als Zayn niet meewilde. Intussen zou Cassandra mooi tijd hebben om zich om te kleden en te bedenken waarom ze niet zo als een hoer rond mocht lopen.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze keek haar dochter streng aan, maar het leek haar helemaal niks te doen. Ze kon de emoties niet zien die daar achter de zonnebril zaten, maar ze vond het kennelijk grappig hoe haar moeder tegen haar te keer ging, want ze grinnikte, iets waar Lizzy nooit tegen had gekund. Dat ze gewoon niet serieus werd genomen door haar eigen dochter. 'Frederica' snauwde ze toen ze door kreeg dat ze helemaal niks tegen haar ging zeggen en gewoon op stond en er vandoor wilde gaan. 'Frederica Kaya Tomlinson, hier blijven'! Voor een ieder ander zou het er grappig hebben uit gezien dat een volwassen persoon zo tegen haar kind tekeer ging, maar voor Lizzy was het niet leuk. Ze had geen gezag over haar kind, dat wist ze diep van binnen ook, maar dat betekende nog niet dat ze dat leuk moest vinden. Kinderen hoorde naar hun ouders te luisteren en niet over hen heen te walsen. 'Frederica' Bijna ging ze stampvoeten, maar ze kon haar waardigheid nog bewaren en ze had al helemaal geen zin om echte stennis te gaan maken, midden op straat. 'Als je straks thuis komt, dan zwaait er wat'! riep ze haar dochter achterna, hier kwam ze echt niet mee weg. Ze draaide zich om en zag Somaiya Malik staan, een van haar weinige vriendinnen, in de deuropening. Ze moest vast gehoord hebben wat ze tegen haar kind had geroepen, maar zij had vast ook problemen met haar eigen kind. Ze zwaaide even en keek nog even naar Freddy die het cafe leek binnen te gaan en ze gromde zacht. Ze besloot dat ze het voor nu maar even moest laten en liep naar Somaiya. 'Hoi' zei ze toen, 'ben je al lang thuis'? Doelend op het feit dat Somaiya stewardess was en dat ze vaak en lang weg was van huis. 'Ga je boodschappen doen'? Lizzy keek naar de tas aan haar schouder. 'We kunnen misschien wel samen gaan'?

---

'Darling, just hold on'

Liam Payne.
Alexis verdween in de slaapkamer van Felicia en ik beet op m'n lip. Ik had geen idee wat ze allemaal had gehoord en als ik er aan dacht wat ik dacht dat ze gehoord had, dan zou het een hele shock voor het meisje zijn. Voor mij was het al nauwelijks te bevatten. Mijn hart wilde weten wie de vader van Ezra dan wel was, maar mijn geweten zei dat ik het met rust moest laten. Ik liep wat heen en weer en besloot toen de slaapkamer in te gaan. 'Alexis' Ik wreef even over het haar van Felicia en lachte haar bemoedigend toe. 'We praten later wel' beloofde ik haar zacht en nam toen Alexis mee de kamer uit, om naar onze eigen slaapkamer te lopen. 'Wij moeten nu echt even serieus met elkaar praten' vertelde ik haar met een bonkend hart en ik opende de slaapkamerdeur en liep naar binnen. Ik ging op het bed zitten en klopte naast me, zodat zij ook kon gaan zitten. Ik zocht even naar de woorden, waarmee ik wilde beginnen en ik zuchtte eerst eens even diep. 'Ik wil weten wie de vader is' Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en keek haar aan, 'Daar heb ik recht op' Dat ik die persoon daarna misschien wel een pak rammel zou gaan geven, daar had ik het maar niet over. Dat was op dit moment niet belangrijk. Ik pakte voorzichtig haar hand vast en wreef er over heen. 'Jij bent ontzettend belangrijk voor me' vertelde ik haar, 'En ik hoop met heel mijn hart dat dit niet tussen ons in gaat staan'

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Haar dochter reageerde niet één twee drie en Liam kwam de kamer binnen, om hun dochter te beloven het hier later over te hebben en haarzelf toen mee te nemen. Dat liet Alexis gebeuren, natuurlijk moest hij met haar praten, dat was nodig en het was erger als hier niet over gesproken werd. Wat er uiteindelijk ook uit moest komen. Voorzichtig en trillend kwam ze naast hem zitten en toen hij vroeg zei ze unsteady maar op duidelijke toon "Niall Horan." Haar man had ondertussen voorzichtig haar hand vastgepakt en dat was fijn. Het kon nog eens de laatste keer zijn dat hij dit deed, maar daar probeerde ze maar niet aan te denken, voor ze zou flippen, want dat was ook weer zo heerlijk typisch. Ze keek strak voor zich uit, ze was bang voor wat er ging komen. Ja, dat was ze zeker. Ze wou hem niet kwijt. Hij was haar alles, hij was haar grote liefde, de liefde van haar leven. Zonder hem was ze niks. Zonder hem had ze alleen hun kinderen nog en ondanks dat zij net zoveel voor haar betekende kon ze zonder Liam gewoon niet verder. Ze wist dat ze nooit over hem heen zou komen en ze wist niet of ze nog verder zou kunnen leven, zowel letterlijk als figuurlijk.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Mijn tweede vergadering werd afgelast omdat een aantal ziek waren en een aantal anderen niets hadden voorbereid. Hierdoor was ik nog wel even kort uit mijn vel gesprongen, maar al snel gekalmeerd en ik had het verschoven naar mijn volgende werkdag. Daarna had ik alle spullen uit mijn kantoor opgehaald die mee naar huis moesten, samen met de boodschappen en de twee honden. Ik had nog afscheid genomen van mijn secretaresse en was toen een uurtje eerder naar huis gegaan. Dat zou mijn vrouw vast fijn vinden. Het fietsen met alles en mijn zere knieën, was lastig geweest, maar uiteindelijk was ik dan toch thuis. Ik duwde de deur open en bracht de tas boodschappen naar de keuken. "Ik ben thuis." zei ik door het huisje heen, voor ik de honden losmaakte van hun riemen en mijn aktetas op mijn eetkamerstoel zette. Hierna deed ik mijn stropdas af, maakte het bovenste knoopje van mijn overhemd open en hing mijn jasje over de rugleuning van de stoel. Ik haalde een biertje uit de koelkast en plofte toen op de bank neer voor de tv om rugby te kijken voor we straks naar het feest zouden gaan. Ik was moe en was echt toe aan een koud biertje en wat sport te kijken. Misschien was het niet erg sociaal of aardig naar mijn vrouw toe, maar ik was het even allemaal zat, zeker na die uitbarsting op kantoor, met ervoor nog een zware vergadering. Ik was het bosje rozen en de chocolaatjes bijna vergeten. Na nog een slokje bier hees ik mezelf om hoog om de bloemetjes en het doosje voor haar klaar te leggen op de koffietafel, waarachter ik op de bank verder ging met kijken, met Rua en Liath aan mijn voeten. Hopelijk kwam hier geen ruzie van, want dat kon ik er echt niet ook nog bij hebben, zeker niet met mijn zere knieën, waar ik de komende weken echt eens naar moest laten kijken.

[ bericht aangepast op 7 feb 2015 - 21:54 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.
Voorzichtig kwam Alexis even later naast hem zitten. Hij voelde haar trillen en gerustellend bleef hij over haar hand wrijven. Hij wilde haar niks aan doen, dat kon hij niet. Dat zou hij nooit kunnen, daar was hij veel te lief voor. Dat hij haar ooit pijn zou doen omdat hij haar zou verlaten vanwege zijn ziekte, daar dacht hij nu maar niet aan. Dat was zo pijnlijk. Ze vertelde hem zacht, maar zeer duidelijk wie degene was met wie ze het bed had gedeeld en z'n mond zakte nog net niet open van verbazing. 'De buurman'? vroeg hij voor de zekerheid, 'Die Ier'? Hij was geschokt en nu snapte hij ook enigszins waarom Alexis al die jaren gedacht moes t hebben dat Ezra van hem was. Ezra leek nog het meest op hem en niet op de buurman met zijn blonde lokken. 'De buurman' Hij herhaalde het nog een keer en nog een paar keer in z'n hoofd. Van hem had hij het niet verwacht. 'Alexis' Hij legde een vinger onder haar kin en hij dwong haar hem aan te kijken. 'Ik hou van je met heel mijn hart' fluisterde hij zachtjes. Hij beet zacht op z'n lip en hij bleef haar aankijken. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest doen. Hij wilde het liefst de buurman een schop onder z'n kont geven, maar hij kon Alexis nu ook niet alleen laten. 'Het komt goed lieverd' fluisterde hij tegen haar en hij drukte heel voorzichtig zijn lippen op de hare en schoof nog wat dichterbij, zodat de afstand tussen hen in werd verkleind. Hij pakte haar handen vast en hield ze tegen zijn borst. 'Ik hou van je' Hij had de vreemde behoefte om haar de liefde te verklaren en misschien was het ook gewoon de shock die daar een hand in had, maar voor nu voelde het gewoon fijn om het tegen haar te zeggen. 'Mijn lieveling'

[ bericht aangepast op 7 feb 2015 - 22:17 ]

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Zijn reactie op het laatste wat ik voorstelde deed me pruilen, het was niet grappig, ik was er zelfs bloedserieus om. Ik had wel het idee dat hij het niet zo meende en daarom zei ik er niks van, maar het bleef een gevoelig onderwerp voor me waar niet mee gespot mocht worden, hoe kinderachtig het ook mocht zijn. Ik trok een wenkbrauw op toen hij iets van mijn thee stal en prikte hem ervoor in zijn zij, al glimlachte ik om zijn onschuldige ogen, hij was te lief om het hem kwalijk te kunnen nemen. Ik ging wat verder tegen de rug van de bank aan zitten en drukte mijn lippen zacht op die van hem nadat hij dat ook had gedaan. Hij bleef echt een van de zeldzame personen die me zo geliefd kon laten voelen op een manier die ik niet kon beschrijven. Automatisch ging ik er wat dieper op in toen hij zijn vingers om mijn shirt sloot, maar niet te ver om het ongemakkelijk te maken, hopelijk tenminste. Zodra Kevin terugtrok drukte ik hem nog een klein kusje toe en keek met een glimlach naar wat hij opschreef. Je kon zeggen wat je wilde, ik bleef ontzettend trots op hem dat hij überhaupt durfde voor zichzelf uit te komen, al was dat misschien niet nu meteen. Ik sloeg mijn armen om zijn middel nadat hij zijn schrijfblokje weg had gelegd en zich had gedraaid op mijn schoot. Tevreden gehum rolde over mijn lippen omdat hij zijn lippen op mijn kaak had gedrukt en aaide even zacht door zijn haren, voordat het tot me doordrong dat dit wat teveel was voor dit moment, zeker omdat hier nog iemand anders was. Die zag ons dan niet, maar het klopte toch niet helemaal. "Kom op schat, de thee wordt zo koud en je weet hoe erg ik koude thee haat," mompelde ik terwijl ik hem voorzichtig van mijn schoot afschoof naast me, zodat ik het kopje weer kon pakken. Toch nestelde ik me dicht tegen zijn zijde aan met een been opgetrokken, niet door hebbend hoe ik hem net noemde. Het ging als vanzelf en ik dacht er eigenlijk niet zoveel over na. "Hoe lang denk je dat we weg zullen zijn? Wat nou als we geld tekort komen, wat moeten we dan in godsnaam?" vroeg ik me hardop af, maar ik meende het wel. We mochten daar niet te licht over nadenken, we konden een serieus probleem hebben als het geld op was, want dan konden we ook niet terug en stonden we praktisch op straat, met niks om een hotelkamer mee te krijgen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ezra Lukas Payne-Horan.
Na een tijdje nagedacht te hebben beantwoordde Freddie mijn vraag met een simpele 'ja'. Ze gooide haar sigaret op de grond en trapte deze uit met de punt van haar voet. Ze grinnikte even en sprong toen van de ene voet op de ander. "Kom je wat drinken?" vroeg ze voor een tweede keer. Ik knikte, Ik kon eigenlijk wel wat afleiding gebruiken.
Ineens hoorde ik een boze stem. "Frederica!" werd er geroepen en toen ik om keek zag ik dat het Freddie's moeder was. Ze beende naar ons toe, zonder mij überhaupt te begroeten. "Gooi dat ding onmiddellijk weg! Wil je soms dood? Daar krijg je kanker van!" riep ze kwaad. "Waarom heb je dat?!" ging ze door, waarna ze de sigaret zo'n beetje uit haar dochters mond rukte en deze op de grond smeet. "En nu naar huis, als je vader dit hoort, dan ben je nog niet jarig jongedame!"
Al die tijd bleef ik stilletjes naar het tafereel staan kijken, maar in mijn hoofd lachte ik zachtjes. Iedereen wist dat haar vader hier veel vrijer in was en dat Freddie's moeder degene was die er het grootste probleem van maakte. Al wist ook Louis niet dat ze meer deed dan alleen sigaretten roken.
Haar moeder sloeg haar armen over elkaar en Freddie grinnikte zachtjes. "Oké," zei ze simpel en ik was bijna verbaasd dat ze er zo makkelijk mee instemde, maar zoals ik ergens al had verwacht deed ze dit niet en haar hand sloot zich om mijn pols. Ze kneep ietwat hard, maar ik zei er niets van. Ze draaide zich om en beende weg, mij achter zich aantrekkend, waarschijnlijk richting het café.
Haar moeder schreeuwde haar nog wat achterna, maar ik wist dat dit Freddie niet veel kon schelen. Ze liepen verder naar hun vaste café en namen hier plaats aan de bar. Het was niet druk en de barman kwam meteen naar ons toe. "Ehm, één biertje voor mij en...," begon ik en keerde mij naar Freddie. "Wat wil jij?" vroeg ik haar. Waarschijnlijk verbaasde het haar dat ik alcohol bestelde en niet zo'n beetje ook, want ik dronk nooit in mijn leven alcohol eigenlijk. Maar vanavond ging ik het eens anders doen, ik wilde even niet aan mijn problemen denken en voor één keer in mijn leven besloot ik dat het mij niets kon schelen wat voor gevolgen het zou hebben als ik teveel zou drinken en hoe ik mij dan zou gedragen.

---

"Family don’t end in blood”